Σήμερα θα σας μιλήσω για το πρόβλημα του εγκεφάλου των άλλων. Αυτό για το οποίο θα μιλήσω δεν είναι εκείνο το γνωστό φιλοσοφικό πρόβλημα, που ρωτάει: "Πώς μπορούμε να γνωρίζουμε εάν οι άλλοι άνθρωποι έχουν εγκεφάλους;" Που πάει να πει πως εσείς ίσως έχετε εγκέφαλο, και όλοι οι άλλοι είναι μόνο πειστικά ρομπότ. Αυτό αποτελεί πρόβλημα στη φιλοσοφία. Αλλά για τις ανάγκες της σημερινής ομιλίας, θα δεχτώ ότι πολλοί άνθρωποι στο κοινό έχουν εγκέφαλο, και ότι δε χρειάζεται να ανησυχώ γι' αυτό.
Today I'm going to talk to you about the problem of other minds. And the problem I'm going to talk about is not the familiar one from philosophy, which is, "How can we know whether other people have minds?" That is, maybe you have a mind, and everyone else is just a really convincing robot. So that's a problem in philosophy, but for today's purposes I'm going to assume that many people in this audience have a mind, and that I don't have to worry about this.
Υπάρχει ένα δεύτερο πρόβλημα που μας είναι ίσως περισσότερο οικείο ως γονείς, καθηγητές, σύζυγοι και λογοτέχνες. Αυτό το πρόβλημα λέει: "Γιατί είναι τόσο δύσκολο να γνωρίζει κανείς, τι θέλει ή τι σκέφτεται κάποιος άλλος;" Ή μάλλον ειδικότερα, "Γιατί είναι τόσο δύσκολο να αλλάξουμε αυτό που κάποιος άλλος θέλει ή πιστεύει;"
There is a second problem that is maybe even more familiar to us as parents and teachers and spouses and novelists, which is, "Why is it so hard to know what somebody else wants or believes?" Or perhaps, more relevantly, "Why is it so hard to change what somebody else wants or believes?"
Πιστεύω πως οι λογοτέχνες το έθεσαν με τον καλύτερο τρόπο. Όπως ο Φίλιπ Ροθ που είπε: "Κι όμως, τι πρέπει να κάνουμε με αυτή την ιδιαίτερα σημαντική υπόθεση των άλλων ανθρώπων; Είμαστε όλοι πολύ φτωχά εξοπλισμένοι, για να οραματιστούμε τις εσωτερικές διεργασίες και τους αόρατους στόχους, ο ένας του άλλου." Ως καθηγήτρια και σύζυγος, αυτό είναι, φυσικά, ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζω καθημερινά. Αλλά σας επιστήμονας, ενδιαφέρομαι για ένα διαφορετικό πρόβλημα των άλλων εγκεφάλων κι αυτό πρόκειται να σας παρουσιάσω σήμερα. Και αυτό το πρόβλημα είναι: "Πώς είναι τόσο εύκολο να γνωρίζεις τα μυαλά των άλλων;"
I think novelists put this best. Like Philip Roth, who said, "And yet, what are we to do about this terribly significant business of other people? So ill equipped are we all, to envision one another's interior workings and invisible aims." So as a teacher and as a spouse, this is, of course, a problem I confront every day. But as a scientist, I'm interested in a different problem of other minds, and that is the one I'm going to introduce to you today. And that problem is, "How is it so easy to know other minds?"
Θ' αρχίσω με μια απεικόνιση, δεν χρειάζεστε σχεδόν καθόλου πληροφορίες, ένα στιγμιότυπο ενός αγνώστου, είναι αρκετό για να μαντέψετε τι σκέφτεται αυτή η γυναίκα, ή αυτός ο άνδρας. Για να το πούμε απλά, η ουσία του ζητήματος είναι ότι η μηχανή που χρησιμοποιούμε για να σκεφτόμαστε άλλους εγκεφάλους, το μυαλό μας, είναι φτιαγμένο από κομμάτια, εγκεφαλικά κύτταρα, που μοιραζόμαστε με όλα τα άλλα ζώα, με τις μαϊμούδες και τα ποντίκια, ακόμη και με τα θαλάσσια γαστερόποδα. Παρ' όλα αυτά, τα συνδυάζετε σε ένα συγκεκριμένο δίκτυο, και το αποτέλεσμα είναι η ικανότητα της συγγραφής του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Ή για να το θέσουμε όπως ο Άλαν Γκρίνσπαν: "Ξέρω ότι νομίζεις πως κατάλαβες αυτό που νομίζεις πως είπα, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι συνειδητοποιείς πως αυτό που άκουσες δεν είναι αυτό που εννοούσα". (Γέλια)
So to start with an illustration, you need almost no information, one snapshot of a stranger, to guess what this woman is thinking, or what this man is. And put another way, the crux of the problem is the machine that we use for thinking about other minds, our brain, is made up of pieces, brain cells, that we share with all other animals, with monkeys and mice and even sea slugs. And yet, you put them together in a particular network, and what you get is the capacity to write Romeo and Juliet. Or to say, as Alan Greenspan did, "I know you think you understand what you thought I said, but I'm not sure you realize that what you heard is not what I meant." (Laughter)
Η εργασία του πεδίου μου, της γνωσιακής νευροεπιστήμης, είναι να ζυγίζει αυτές τις ιδέες, μια σε κάθε χέρι, και να προσπαθεί να κατανοήσει πώς μπορείς να συνδυάσεις απλές μονάδες, απλά μηνύματα στο χώρο και στο χρόνο, σε ένα δίκτυο, και να εξάγεις αυτήν την εκπληκτική ανθρώπινη ικανότητα να σκέφτεται για εγκεφάλους. Θα σας πω τρία πράγματα γι' αυτό σήμερα. Προφανώς το όλο έργο είναι τεράστιο. Θα σας πω για τα πρώτα λίγα βήματά μας, για την ανακάλυψη ενός ιδιαίτερου τμήματος του εγκεφάλου, που σκέφτεται τις σκέψεις των άλλων ανθρώπων. Μερικές παρατηρήσεις μας πάνω στην αργή εξέλιξη αυτού του συστήματος καθώς μαθαίνουμε πώς να κάνουμε αυτή τη δύσκολη δουλειά. Τέλος, θα σας δείξω ότι μερικές από τις διαφορές μεταξύ των ανθρώπων, στο πώς κρίνουμε τους άλλους, μπορούν να εξηγηθούν, λόγω διαφορών σε αυτό το εγκεφαλικό σύστημα.
So, the job of my field of cognitive neuroscience is to stand with these ideas, one in each hand. And to try to understand how you can put together simple units, simple messages over space and time, in a network, and get this amazing human capacity to think about minds. So I'm going to tell you three things about this today. Obviously the whole project here is huge. And I'm going to tell you just our first few steps about the discovery of a special brain region for thinking about other people's thoughts. Some observations on the slow development of this system as we learn how to do this difficult job. And then finally, to show that some of the differences between people, in how we judge others, can be explained by differences in this brain system.
Το πρώτο που θέλω να σας πω είναι ότι υπάρχει μια περιοχή στον ανθρώπινο εγκέφαλο, στο μυαλό σας, που η δουλειά του είναι να σκέφτεται τις σκέψεις των άλλων ανθρώπων. Αυτή είναι μια εικόνα του. Ονομάζεται Δεξιά Κροταφο-Βρεγματική Σύνδεση. Βρίσκεται πάνω και πίσω από το δεξί αυτί σας. Αυτό είναι το εγκεφαλικό τμήμα που χρησιμοποιήσατε όταν είδατε τις εικόνες που σας έδειξα, ή όταν διαβάσατε το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, ή όταν προσπαθήσατε να καταλάβετε τον Άλαν Γκρίνσπαν. Δεν το χρησιμοποιείτε για να επιλύετε άλλου είδους προβλήματα λογικής. Αυτή η εγκεφαλική περιοχή λοιπόν, ονομάζεται RTPJ. Και αυτή η εικόνα δείχνει τη μέση ενεργοποίησή του σε μια ομάδα αυτών που ονομάζουμε τυπικούς ενήλικες ανθρώπους. Είναι προπτυχιακοί φοιτητές του MIT. (Γέλια)
So first, the first thing I want to tell you is that there is a brain region in the human brain, in your brains, whose job it is to think about other people's thoughts. This is a picture of it. It's called the Right Temporo-Parietal Junction. It's above and behind your right ear. And this is the brain region you used when you saw the pictures I showed you, or when you read Romeo and Juliet or when you tried to understand Alan Greenspan. And you don't use it for solving any other kinds of logical problems. So this brain region is called the Right TPJ. And this picture shows the average activation in a group of what we call typical human adults. They're MIT undergraduates. (Laughter)
Το επόμενο πράγμα που θέλω να σας πω γι' αυτό το εγκεφαλικό σύστημα είναι πως παρόλο που εμείς οι ενήλικες άνθρωποι είμαστε καλοί στο να καταλαβαίνουμε άλλους εγκεφάλους, δεν ήμασταν πάντοτε έτσι. Τα παιδιά χρειάζονται πολύ χρόνο μέχρι να σπάσουν το σύστημα. Θα σας δείξω λίγη από αυτήν τη μακρά, εκτεταμένη διεργασία. Το πρώτο που θα σας δείξω, είναι η διαφορά ανάμεσα στις ηλικίες των τριών και των πέντε ετών, καθώς τα παιδιά μαθαίνουν να κατανοούν ότι κάποιος άλλος μπορεί να έχει αντιλήψεις διαφορετικές από τις δικές τους. Θα σας δείξω ένα πεντάχρονο που του δίνεται ένας τυπικός γρίφος που ονομάζουμε "γρίφο της εσφαλμένης αντίληψης".
The second thing I want to say about this brain system is that although we human adults are really good at understanding other minds, we weren't always that way. It takes children a long time to break into the system. I'm going to show you a little bit of that long, extended process. The first thing I'm going to show you is a change between age three and five, as kids learn to understand that somebody else can have beliefs that are different from their own. So I'm going to show you a five-year-old who is getting a standard kind of puzzle that we call the false belief task.
Βίντεο: Αυτός είναι ο πρώτος πειρατής. Το όνομά του είναι Ιβάν. Και ξέρεις τι αρέσει στους πειρατές;
Rebecca Saxe (Video): This is the first pirate. His name is Ivan. And you know what pirates really like?
Λατρεύουν τα σάντουιτς με τυρί.
Child: What? RS: Pirates really like cheese sandwiches.
Παιδί: Τυρί; Τρελαίνομαι για τυρί!
Child: Cheese? I love cheese!
Ρ.Σ: Ναι! Έτσι ο Ιβάν έχει αυτό το σάντουιτς με τυρί και λέει: "Μιαμ μιαμ μιαμ! Λατρεύω τα σάντουιτς με τυρί". Ο Ιβάν τοποθετεί το σάντουιτς εδώ, πάνω στο πειρατικό σεντούκι. Και λέει: "Ξέρετε τι; Χρειάζομαι κάτι να πιω με το γεύμα μου". Έτσι ο Ιβάν, πηγαίνει να πάρει κάτι να πιει. Και όσο λείπει ο Ιβάν φυσάει αέρας, και ρίχνει το σάντουιτς στο γρασίδι. Τώρα έρχεται ένας δεύτερος πειρατής. Αυτός λέγεται Τζόσουα. Και του Τζόσουα του αρέσουν πολύ τα σάντουιτς με τυρί. Έχει κι αυτός ένα σάντουιτς και λέει: "Μιαμ μιαμ μιαμ! Λατρεύω τα σάντουιτς με τυρί". Τοποθετεί το σάντουιτς του εδώ πάνω στο πειρατικό σεντούκι.
RS: Yeah. So Ivan has this cheese sandwich, and he says, "Yum yum yum yum yum! I really love cheese sandwiches." And Ivan puts his sandwich over here, on top of the pirate chest. And Ivan says, "You know what? I need a drink with my lunch." And so Ivan goes to get a drink. And while Ivan is away the wind comes, and it blows the sandwich down onto the grass. And now, here comes the other pirate. This pirate is called Joshua. And Joshua also really loves cheese sandwiches. So Joshua has a cheese sandwich and he says, "Yum yum yum yum yum! I love cheese sandwiches." And he puts his cheese sandwich over here on top of the pirate chest.
Παιδί: Άρα αυτό είναι το δικό του.
Child: So, that one is his.
Ρ.Σ: Αυτό είναι του Τζόσουα, σωστά.
RS: That one is Joshua's. That's right.
Παιδί: Άρα του Ιβάν βρίσκεται στο έδαφος.
Child: And then his went on the ground.
Ρ.Σ: Αυτό είναι πολύ σωστό.
RS: That's exactly right.
Παιδί: Άρα δε θα ξέρει ποιο είναι το δικό του.
Child: So he won't know which one is his.
Ρ.Σ: Α, τώρα ο Τζόσουα πηγαίνει να πάρει κάτι να πιει. Ο Ιβάν επιστρέφει και λέει: "Θέλω το σάντουιτς μου". Ποιο σάντουιτς νομίζεις ότι θα πάρει ο Ιβάν;
RS: Oh. So now Joshua goes off to get a drink. Ivan comes back and he says, "I want my cheese sandwich." So which one do you think Ivan is going to take?
Παιδί: Νομίζω ότι θα πάρει αυτό.
Child: I think he is going to take that one.
Ρ.Σ: Ναι, πιστεύεις ότι θα πάρει αυτό; Ωραία, για να δούμε. Ω ναι, είχες δίκιο. Αυτό πήρε.
RS: Yeah, you think he's going to take that one? All right. Let's see. Oh yeah, you were right. He took that one.
Αυτό είναι ένα πεντάχρονο που καταλαβαίνει ξεκάθαρα ότι οι άλλοι άνθρωποι μπορεί να έχουν εσφαλμένες αντιλήψεις και ποιες είναι οι συνέπειες των πράξεών τους. Τώρα θα σας δείξω ένα τρίχρονο παιδί που του δόθηκε ο ίδιος γρίφος.
So that's a five-year-old who clearly understands that other people can have false beliefs and what the consequences are for their actions. Now I'm going to show you a three-year-old who got the same puzzle.
Βίντεο: Ρ.Σ: Και ο Ιβάν λέει: "Θέλω το σάντουιτς μου". Ποιο σάντουιτς θα πάρει; Πιστεύεις ότι θα πάρει εκείνο; Ας δούμε τι θα συμβεί. Ας δούμε τι κάνει. Ο Ιβάν έρχεται. Και λέει: "Θέλω το σάντουιτς μου". Και παίρνει αυτό. Ουπς, γιατί πήρε αυτό;
RS: And Ivan says, "I want my cheese sandwich." Which sandwich is he going to take? Do you think he's going to take that one? Let's see what happens. Let's see what he does. Here comes Ivan. And he says, "I want my cheese sandwich." And he takes this one. Uh-oh. Why did he take that one?
Παιδί: Το δικό του ήταν στο γρασίδι.
Child: His was on the grass.
Το τρίχρονο παιδί κάνει δύο πράγματα με διαφορετικό τρόπο. Προβλέπει ότι ο Ιβάν θα πάρει το σάντουιτς που είναι στ' αλήθεια δικό του. Έπειτα, όταν βλέπει τον Ιβάν να παίρνει το σάντουιτς από εκεί που άφησε το δικό του, όπου θα λέγαμε ότι παίρνει αυτό επειδή νομίζει ότι είναι το δικό του, το τρίχρονο παιδί, βρίσκει μια διαφορετική εξήγηση. Δεν παίρνει το δικό του σάντουιτς επειδή δεν το θέλει, επειδή τώρα είναι βρώμικο στο έδαφος. Αυτός είναι ο λόγος που πήρε το άλλο σάντουιτς. Φυσικά η εξέλιξη του εγκεφάλου δε σταματά στα πέντε. Μπορούμε να δούμε την πορεία αυτής της διαδικασίας εκμάθησης του να σκεφτόμαστε τις σκέψεις των άλλων ανεβάζοντας τον πήχη και ζητώντας από τα παιδιά τώρα, όχι μια πρόβλεψη της πράξης, αλλά μια ηθική κρίση. Πρώτα θα σας δείξω το τρίχρονο ξανά.
So the three-year-old does two things differently. First, he predicts Ivan will take the sandwich that's really his. And second, when he sees Ivan taking the sandwich where he left his, where we would say he's taking that one because he thinks it's his, the three-year-old comes up with another explanation: He's not taking his own sandwich because he doesn't want it, because now it's dirty, on the ground. So that's why he's taking the other sandwich. Now of course, development doesn't end at five. And we can see the continuation of this process of learning to think about other people's thoughts by upping the ante and asking children now, not for an action prediction, but for a moral judgment. So first I'm going to show you the three-year-old again.
Βίντεο: Ρ.Σ. Είναι ο Ιβάν άτακτος και κακός που πήρε το σάντουιτς του Τζόσουα;
RS.: So is Ivan being mean and naughty for taking Joshua's sandwich?
Παιδί: Ναι.
Child: Yeah.
Ρ.Σ: Πρέπει ο Ιβάν να τιμωρηθεί που πήρε το σάντουιτς του Τζόσουα;
RS: Should Ivan get in trouble for taking Joshua's sandwich?
Παιδί: Ναι.
Child: Yeah.
Ίσως δεν είναι παράξενο που πιστεύει πως ήταν κακία του Ιβάν να πάρει το σάντουιτς του Τζόσουα, αφού πιστεύει ότι ο Ιβάν πήρε το σάντουιτς του Τζόσουα για να αποφύγει να φάει το βρώμικο δικό του. Αλλά τώρα θα σας δείξω το πεντάχρονο. Θυμηθείτε ότι ο πεντάχρονος κατανοούσε πλήρως γιατί ο Ιβάν πήρε το σάντουιτς του Τζόσουα.
So it's maybe not surprising he thinks it was mean of Ivan to take Joshua's sandwich, since he thinks Ivan only took Joshua's sandwich to avoid having to eat his own dirty sandwich. But now I'm going to show you the five-year-old. Remember the five-year-old completely understood why Ivan took Joshua's sandwich.
Βίντεο: Ρ.Σ: Ήταν ο Ιβάν άτακτος και κακός που πήρε το σάντουιτς του Τζόσουα;
RS: Was Ivan being mean and naughty for taking Joshua's sandwich?
Παιδί: Εμ, ναι.
Child: Um, yeah.
Μόλις στην ηλικία των επτά ετών πρόκειται να πάρουμε μια απάντηση που να θυμίζει ενήλικα.
And so, it is not until age seven that we get what looks more like an adult response.
Βίντεο: Ρ.Σ. Πρέπει ο Ιβάν να τιμωρηθεί που πήρε το σάντουιτς του Τζόσουα;
RS: Should Ivan get in trouble for taking Joshua's sandwich?
Παιδί: Όχι, ο άνεμος θα έπρεπε να τιμωρηθεί.
Child: No, because the wind should get in trouble.
Λέει πως θα έπρεπε να τιμωρηθεί ο άνεμος που μπέρδεψε τα σάντουιτς. (Γέλια)
He says the wind should get in trouble for switching the sandwiches. (Laughter)
Αυτό που ξεκινήσαμε να κάνουμε στο εργαστήριό μου, είναι να βάζουμε παιδιά στον εγκεφαλικό τομογράφο και να αναρωτιόμαστε τι συμβαίνει στον εγκέφαλό τους καθώς αναπτύσσουν αυτή την ικανότητα να αναλύουν τις σκέψεις των άλλων. Καταρχήν, στα παιδιά βλέπουμε την ίδια εγκεφαλική περιοχή, την RTPJ, να χρησιμοποιείται καθώς τα παιδιά σκέφτονται τις σκέψεις των άλλων. Αλλά δεν συμβαίνει με τον ίδιο τρόπο, όπως στον εγκέφαλο των ενηλίκων.
And now what we've started to do in my lab is to put children into the brain scanner and ask what's going on in their brain as they develop this ability to think about other people's thoughts. So the first thing is that in children we see this same brain region, the Right TPJ, being used while children are thinking about other people. But it's not quite like the adult brain.
Στους ενήλικες, όπως σας είπα, αυτό το εγκεφαλικό τμήμα, είναι εντελώς εξειδικευμένο. Δεν κάνει τίποτ' άλλο, από το να αναλύει τις σκέψεις άλλων ανθρώπων. Στα παιδιά αυτό συμβαίνει πολύ λιγότερο, όταν βρίσκονται στις ηλικίες από πέντε έως οκτώ, το ηλικιακό φάσμα δηλαδή, που μόλις σας παρουσίασα. Στην πραγματικότητα εάν κοιτάξουμε στις ηλικίες από οκτώ έως έντεκα, μπαίνοντας στην πρώιμη εφηβεία, δεν έχουν αναπτύξει ακόμη την εγκεφαλική αυτή περιοχή όπως οι ενήλικες. Αυτό που μπορούμε να παρατηρήσουμε είναι πως κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας αλλά και της εφηβείας, το γνωστικό σύστημα, η ικανότητα του εγκεφάλου μας να αντιλαμβάνεται άλλους εγκεφάλους, και το εγκεφαλικό σύστημα που το υποστηρίζει, συνεχίζουν αργά να αναπτύσσονται.
So whereas in the adults, as I told you, this brain region is almost completely specialized -- it does almost nothing else except for thinking about other people's thoughts -- in children it's much less so, when they are age five to eight, the age range of the children I just showed you. And actually if we even look at eight to 11-year-olds, getting into early adolescence, they still don't have quite an adult-like brain region. And so, what we can see is that over the course of childhood and even into adolescence, both the cognitive system, our mind's ability to think about other minds, and the brain system that supports it are continuing, slowly, to develop.
Φυσικά, όπως πιθανώς γνωρίζετε, ακόμη και στην ενηλικιότητα, οι άνθρωποι διαφέρουν ως προς το πόσο καλοί είναι στο να σκέπτονται άλλους εγκεφάλους, στο πόσο συχνά το εφαρμόζουν και με πόση ακρίβεια. Αυτό που θέλαμε να δούμε ήταν εάν οι διαφορές μεταξύ ενηλίκων, ως προς την ανάλυση άλλων εγκεφάλων θα μπορούσε να εξηγηθεί λόγω διαφορών στο συγκεκριμένο εγκεφαλικό τμήμα. Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να δώσουμε σε ενήλικες μια παραλλαγή του γρίφου των πειρατών, που δώσαμε στα παιδιά. Θα σας δείξω αυτή την παραλλαγή τώρα.
But of course, as you're probably aware, even in adulthood, people differ from one another in how good they are at thinking of other minds, how often they do it and how accurately. And so what we wanted to know was, could differences among adults in how they think about other people's thoughts be explained in terms of differences in this brain region? So, the first thing that we did is we gave adults a version of the pirate problem that we gave to the kids. And I'm going to give that to you now.
Έτσι, η Γκρέις και η φίλη της επισκέπτονται ένα εργοστάσιο χημικών και κάνουν ένα διάλειμμα για καφέ. Η φίλη της Γκρέις θέλει ζάχαρη στον καφέ της. Η Γκρέις πηγαίνει να φτιάξει τον καφέ και βρίσκει ένα δοχείο δίπλα στην καφετιέρα που περιέχει μια λευκή σκόνη που είναι ζάχαρη. Αλλά η ετικέτα της σκόνης γράφει: "Θανατηφόρο Δηλητήριο". Έτσι η Γκρέις σκέφτεται πως αυτή η σκόνη είναι ένα θανατηφόρο δηλητήριο. Και τη βάζει στον καφέ της φίλης της. Η φίλη της πίνει τον καφέ και δεν παθαίνει τίποτα.
So Grace and her friend are on a tour of a chemical factory, and they take a break for coffee. And Grace's friend asks for some sugar in her coffee. Grace goes to make the coffee and finds by the coffee a pot containing a white powder, which is sugar. But the powder is labeled "Deadly Poison," so Grace thinks that the powder is a deadly poison. And she puts it in her friend's coffee. And her friend drinks the coffee, and is fine.
Πόσοι άνθρωποι πιστεύουν πως ήταν ηθικά επιτρεπτό για την Γκρέις να βάλει τη σκόνη στον καφέ; Εντάξει, ωραία. (Γέλια) Ρωτήσαμε τους ανθρώπους εάν θα έπρεπε η Γκρέις να κατηγορηθεί σε αυτήν την περίπτωση, που ονομάζουμε αποτυχημένη προσπάθεια βλάβης.
How many people think it was morally permissible for Grace to put the powder in the coffee? Okay. Good. (Laughter) So we ask people, how much should Grace be blamed in this case, which we call a failed attempt to harm?
Μπορούμε να τη συγκρίνουμε με μια άλλη περίπτωση όπου όλα στον πραγματικό κόσμο είναι τα ίδια. Η σκόνη είναι ζάχαρη, αλλά διαφέρει αυτό που σκέφτεται η Γκρέις. Τώρα σκέφτεται ότι η σκόνη είναι ζάχαρη. Και ίσως εύλογα, εάν η Γκρέις πιστεύει ότι η σκόνη είναι ζάχαρη και τη βάλει στον καφέ της φίλης της, οι άνθρωποι λένε πως δεν πρέπει να κατηγορηθεί καθόλου. Ενώ εάν πιστεύει ότι η σκόνη είναι δηλητήριο, παρόλο που στην πραγματικότητα είναι ζάχαρη, τώρα οι άνθρωποι λένε ότι είναι ένοχη, παρόλο που αυτό που συνέβη στον πραγματικό κόσμο είναι ακριβώς το ίδιο.
And we can compare that to another case, where everything in the real world is the same. The powder is still sugar, but what's different is what Grace thinks. Now she thinks the powder is sugar. And perhaps unsurprisingly, if Grace thinks the powder is sugar and puts it in her friend's coffee, people say she deserves no blame at all. Whereas if she thinks the powder was poison, even though it's really sugar, now people say she deserves a lot of blame, even though what happened in the real world was exactly the same.
Λένε μάλιστα ότι της αξίζει περισσότερο φταίξιμο σε αυτήν την περίπτωση, την αποτυχημένη προσπάθεια βλάβης, παρά στην άλλη περίπτωση, την οποία ονομάζουμε ατύχημα. Όταν δηλαδή, η Γκρέις σκέφτηκε ότι η σκόνη ήταν ζάχαρη, επειδή το έγραφε στην ετικέτα και βρισκόταν δίπλα στη μηχανή του καφέ, αλλά στην πραγματικότητα ήταν δηλητήριο. Έτσι, παρόλο που όταν η σκόνη ήταν δηλητήριο, η φίλη ήπιε τον καφέ και πέθανε, οι άνθρωποι λένε ότι η Γκρέις έχει λιγότερη ευθύνη σε αυτήν την περίπτωση, όταν αθώα πίστευε πως ήταν ζάχαρη, παρά στην άλλη περίπτωση, όταν πίστευε πως ήταν δηλητήριο, και δεν προκλήθηκε βλάβη.
And in fact, they say she deserves more blame in this case, the failed attempt to harm, than in another case, which we call an accident. Where Grace thought the powder was sugar, because it was labeled "sugar" and by the coffee machine, but actually the powder was poison. So even though when the powder was poison, the friend drank the coffee and died, people say Grace deserves less blame in that case, when she innocently thought it was sugar, than in the other case, where she thought it was poison and no harm occurred.
Αν και οι απόψεις διίστανται λίγο ως προς το πόση ακριβώς ευθύνη έχει η Γκρέις στην περίπτωση του ατυχήματος. Κάποιοι νομίζουν πως έχει μεγαλύτερη υπαιτιότητα, και κάποιοι άλλοι, λιγότερη. Αυτό που πρόκειται να σας δείξω είναι αυτό που συνέβη όταν κοιτάξαμε μέσα στους εγκεφάλους των ανθρώπων καθώς έκαναν αυτές τις κρίσεις. Αυτό που σας δείχνω, από αριστερά προς τα δεξιά, είναι πόση δραστηριότητα υπήρχε στο εγκεφαλικό τμήμα. Και από πάνω προς τα κάτω, πόση ευθύνη καταλόγισαν οι άνθρωποι στην Γκρέις.
People, though, disagree a little bit about exactly how much blame Grace should get in the accident case. Some people think she should deserve more blame, and other people less. And what I'm going to show you is what happened when we look inside the brains of people while they're making that judgment. So what I'm showing you, from left to right, is how much activity there was in this brain region, and from top to bottom, how much blame people said that Grace deserved.
Μπορείτε να δείτε αριστερά όταν υπάρχει μικρή δραστηριότητα στην εγκεφαλική περιοχή, οι άνθρωποι έδωσαν μικρή σημασία στην αθώα πίστη της και είπαν πως είχε μεγάλη ευθύνη για το ατύχημα. Ενώ, δεξιά, όπου υπάρχει μεγάλη δραστηριότητα, οι άνθρωποι πρόσεξαν περισσότερο την αθώα της εντύπωση, και είπαν πως της αναλογούσε λιγότερη ευθύνη για την πρόκληση του ατυχήματος.
And what you can see is, on the left when there was very little activity in this brain region, people paid little attention to her innocent belief and said she deserved a lot of blame for the accident. Whereas on the right, where there was a lot of activity, people paid a lot more attention to her innocent belief, and said she deserved a lot less blame for causing the accident.
Αυτό είναι καλό αλλά φυσικά αυτό που θα θέλαμε είναι ένας τρόπος να παρέμβουμε με κάποια λειτουργία σε αυτή την εγκεφαλική περιοχή, και να δούμε εάν μπορούμε να αλλάξουμε την ηθική κρίση των ανθρώπων. Έχουμε πράγματι τέτοιο εργαλείο. Λέγεται Δια-Κρανιακή Μαγνητική Διέγερση, ή TMS. Αυτή η συσκευή μας επιτρέπει να περάσουμε έναν μαγνητικό παλμό μέσα από το κρανίο κάποιου, προς μια μικρή περιοχή του εγκεφάλου του, και προσωρινά να αποδιοργανώσουμε τη λειτουργία των νευρώνων αυτής της περιοχής.
So that's good, but of course what we'd rather is have a way to interfere with function in this brain region, and see if we could change people's moral judgment. And we do have such a tool. It's called Trans-Cranial Magnetic Stimulation, or TMS. This is a tool that lets us pass a magnetic pulse through somebody's skull, into a small region of their brain, and temporarily disorganize the function of the neurons in that region.
Θα σας δείξω ένα δοκιμαστικό. Αυτός είναι ένας μαγνητικός παλμός. Θα σας δείξω τι πρόκειται να συμβεί εάν βάλουμε ένα κέρμα επάνω στη συσκευή. Όταν ακούτε κλικ, βάζουμε τη μηχανή σε λειτουργία. Τώρα θα εφαρμόσω τον ίδιο παλμό στον εγκέφαλό μου, στο κομμάτι του εγκεφάλου μου που ελέγχει την κίνηση του χεριού μου. Δεν υπάρχει φυσική δύναμη, μόνο ένας μαγνητικός παλμός.
So I'm going to show you a demo of this. First, I'm going to show you that this is a magnetic pulse. I'm going to show you what happens when you put a quarter on the machine. When you hear clicks, we're turning the machine on. So now I'm going to apply that same pulse to my brain, to the part of my brain that controls my hand. So there is no physical force, just a magnetic pulse.
Γυναίκα: -Έτοιμη; Ρεβέκκα Σαξ: -Ναι.
Woman (Video): Ready, Rebecca? RS: Yes.
Ωραία, προκαλεί μια μικρή ακούσια σύσπαση στο χέρι μου αυτός ο μαγνητικός παλμός στον εγκέφαλό μου. Και μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον ίδιο παλμό, στο τμήμα RTPJ, για να δούμε εάν μπορούμε να αλλάξουμε τις ηθικές κρίσεις των ανθρώπων. Αυτές είναι οι κρίσεις που σας έδειξα προηγουμένως, οι φυσικές ηθικές κρίσεις των ανθρώπων. Έπειτα μπορούμε να εφαρμόσουμε TMS στο RTPJ και να δούμε πώς αλλάζουν οι ηθικές κρίσεις των ατόμων. Καταρχήν, οι άνθρωποι μπορούν γενικά να ολοκληρώσουν αυτήν την αποστολή.
Okay, so it causes a small involuntary contraction in my hand by putting a magnetic pulse in my brain. And we can use that same pulse, now applied to the RTPJ, to ask if we can change people's moral judgments. So these are the judgments I showed you before, people's normal moral judgments. And then we can apply TMS to the RTPJ and ask how people's judgments change. And the first thing is, people can still do this task overall.
Έτσι η κρίσεις τους σε αυτήν την περίπτωση όταν όλα ήταν φυσιολογικά παραμένουν οι ίδιες. Λένε πως δεν έχει ευθύνη. Αλλά στην περίπτωση της αποτυχημένης προσπάθειας βλάβης, όπου η Γκρέις πίστευε πως ήταν δηλητήριο, παρόλο που ήταν ζάχαρη, οι άνθρωποι τώρα λένε περισσότερο ότι ήταν εντάξει, ότι έχει λιγότερη ευθύνη που έβαλε τη σκόνη στον καφέ.
So their judgments of the case when everything was fine remain the same. They say she deserves no blame. But in the case of a failed attempt to harm, where Grace thought that it was poison, although it was really sugar, people now say it was more okay, she deserves less blame for putting the powder in the coffee.
Και στην περίπτωση του ατυχήματος, όπου πίστευε πως ήταν ζάχαρη, αλλά στην πραγματικότητα ήταν δηλητήριο και προκάλεσε θάνατο, τώρα οι άνθρωποι λένε πως είναι λιγότερο εντάξει και έχει περισσότερη ευθύνη. Συνοψίζοντας, σήμερα σας είπα ότι οι άνθρωποι είναι ιδιαίτερα προικισμένοι ώστε να αντιλαμβάνονται τις σκέψεις των άλλων.
And in the case of the accident, where she thought that it was sugar, but it was really poison and so she caused a death, people say that it was less okay, she deserves more blame. So what I've told you today is that people come, actually, especially well equipped to think about other people's thoughts.
Έχουμε ένα ειδικό εγκεφαλικό σύστημα που μας επιτρέπει να σκεφτόμαστε αυτά που σκέφτονται οι άλλοι. Το σύστημα χρειάζεται πολύ χρόνο για να αναπτυχθεί, αργά κατά την περίοδο της παιδικής ηλικίας και της εφηβείας. Αλλά ακόμη και κατά τη διάρκεια της ενηλικιότητας, οι διαφορές σ' αυτήν την εγκεφαλική περιοχή, μπορούν να εξηγήσουν τις διαφορές μεταξύ των ενηλίκων στον τρόπο που σκέφτονται και κρίνουν τους άλλους ανθρώπους.
We have a special brain system that lets us think about what other people are thinking. This system takes a long time to develop, slowly throughout the course of childhood and into early adolescence. And even in adulthood, differences in this brain region can explain differences among adults in how we think about and judge other people.
Θέλω όμως να δώσω τον τελευταίο λόγο στους λογοτέχνες. Στον Φίλιπ Ροθ που έκλεισε λέγοντας: "Γεγονός παραμένει ότι το να κάνεις τους ανθρώπους σωστούς δεν είναι το σημαντικότερο στη ζωή, έτσι κι αλλιώς. Το να τους κάνεις να σφάλλουν είναι που έχει αξία. Να σφάλλουν, να σφάλλουν και να σφάλλουν, και έπειτα τώρα που το ξανασκέφτομαι, να σφάλλουν και πάλι". Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
But I want to give the last word back to the novelists, and to Philip Roth, who ended by saying, "The fact remains that getting people right is not what living is all about anyway. It's getting them wrong that is living. Getting them wrong and wrong and wrong, and then on careful reconsideration, getting them wrong again." Thank you. (Applause)
Κρις Άντερσον: Όταν λες ότι άρχισες να χρησιμοποιείς μαγνητικούς παλμούς για να αλλάξεις τις ηθικές κρίσεις των ανθρώπων, αυτό ακούγεται ανησυχητικό. (Γέλια) Πες μου σε παρακαλώ ότι δεν δέχεσαι τηλεφωνήματα από το Πεντάγωνο ας πούμε.
Chris Anderson: So, I have a question. When you start talking about using magnetic pulses to change people's moral judgments, that sounds alarming. (Laughter) Please tell me that you're not taking phone calls from the Pentagon, say.
Ρεβέκκα Σαξ: Δεν δέχομαι. Εννοώ, τηλεφωνούν, αλλά δεν δέχομαι τα τηλεφωνήματα. (Γέλια)
RS: I'm not. I mean, they're calling, but I'm not taking the call. (Laughter)
Κ.Α.: Τηλεφωνούν στ' αλήθεια; Τότε, πραγματικά, πραγματικά, θα πρέπει να μένεις ξάγρυπνη κάποιες φορές τη νύχτα και να αναρωτιέσαι που οδηγεί αυτή η εργασία. Θέλω να πω, είσαι ένα υπέροχο πλάσμα. Αλλά κάποιος θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει αυτή τη γνώση στο μέλλον χωρίς τη χρήση θαλάμου βασανιστηρίων να κάνει πράξεις για τις οποίες οι άνθρωποι εδώ ανησυχούν.
CA: They really are calling? So then seriously, you must lie awake at night sometimes wondering where this work leads. I mean, you're clearly an incredible human being, but someone could take this knowledge and in some future not-torture chamber, do acts that people here might be worried about.
Ναι, ανησυχούμε γι' αυτό. Πρέπει να πω δυο πράγματα για το TMS. Δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε κάποιον χωρίς να το γνωρίζει. Δεν αποτελεί κρυφή τεχνολογία. Είναι πολύ δύσκολο μάλιστα να εξάγεις αυτές τις μικρές αλλαγές. Οι αλλαγές που σας έδειξα είναι εντυπωσιακές για μένα, εξ' αιτίας όσων μας λένε για τις λειτουργίες του εγκεφάλου. Αλλά είναι συγκριτικά μικρές στην κλίμακα των ηθικών κρίσεων που κάνουμε στην πραγματικότητα.
RS: Yeah, we worry about this. So, there's a couple of things to say about TMS. One is that you can't be TMSed without knowing it. So it's not a surreptitious technology. It's quite hard, actually, to get those very small changes. The changes I showed you are impressive to me because of what they tell us about the function of the brain, but they're small on the scale of the moral judgments that we actually make.
Αυτό που αλλάξαμε δεν ήταν οι ηθικές κρίσεις των ανθρώπων όταν αποφασίζουν τι να κάνουν, όταν κάνουν επιλογές δράσης. Τροποποιήσαμε την ικανότητά τους να κρίνουν τις πράξεις άλλων ανθρώπων. Θεωρώ αυτό που κάνω όχι σαν να μελετώ τον κατηγορούμενο σε μια ποινική δίκη, αλλά σαν να μελετώ τους ενόρκους.
And what we changed was not people's moral judgments when they're deciding what to do, when they're making action choices. We changed their ability to judge other people's actions. And so, I think of what I'm doing not so much as studying the defendant in a criminal trial, but studying the jury.
Κ.Α.: Πρόκειται η εργασία σου να οδηγήσει σε συστάσεις στην παιδεία, ώστε να γαλουχήσει μια γενιά παιδιών ικανών να κάνουν πιο δίκαιες ηθικές κρίσεις;
CA: Is your work going to lead to any recommendations in education, to perhaps bring up a generation of kids able to make fairer moral judgments?
Ρ.Σ.: Αυτή είναι μια από τις πλέον ιδανικές ελπίδες μου. Όλο το ερευνητικό πρόγραμμα των διακριτών τμημάτων του ανθρώπινου εγκεφάλου, είναι νέο. Μέχρι πρόσφατα, αυτά που ξέραμε για τον εγκέφαλο ήταν όσα ο εγκέφαλος κάθε άλλου ζώου μπορούσε να κάνει. Μπορούσαμε να τα μελετάμε σε μοντέλα ζώων. Γνωρίζαμε πώς βλέπει ο εγκέφαλος και πώς ελέγχει το σώμα, πώς ακούνε και πώς νιώθουν. Η έρευνα του εγκεφάλου για την κατανόηση της λειτουργίας των αποκλειστικά ανθρώπινων συμπεριφορών, την εκμάθηση γλώσσας και αφηρημένων εννοιών, και την κατανόηση των σκέψεων άλλων ανθρώπων, όλα αυτά είναι νέα. Δεν γνωρίζουμε ακόμη ποιες θα είναι οι συνέπειες αυτής της κατανόησης.
RS: That's one of the idealistic hopes. The whole research program here of studying the distinctive parts of the human brain is brand new. Until recently, what we knew about the brain were the things that any other animal's brain could do too, so we could study it in animal models. We knew how brains see, and how they control the body and how they hear and sense. And the whole project of understanding how brains do the uniquely human things -- learn language and abstract concepts, and thinking about other people's thoughts -- that's brand new. And we don't know yet what the implications will be of understanding it.
Κ.Α.: Έχω μια τελευταία ερώτηση. Υπάρχει αυτό που ονομάζουμε "το δύσκολο πρόβλημα της συνείδησης" που απασχολεί πολλούς ανθρώπους. Η αίσθηση ότι μπορούμε να καταλάβουμε γιατί λειτουργεί ο εγκέφαλος, ίσως. Αλλά γιατί θα πρέπει κάποιος να νιώθει οτιδήποτε; Γιατί μοιάζει να είναι αναγκαίο να αισθανόμαστε πράγματα για να λειτουργήσουμε; Είσαι μια λαμπρή νέα νευροεπιστήμονας. Θέλω να πω, τι πιθανότητες υπάρχουν κάποια στιγμή στην καριέρα σου κάποιος, εσύ ή κάποιος άλλος, να κάνει ένα ριζοσπαστικό επιστημονικό άλμα στην κατανόηση αυτού που μοιάζει ως άλυτο πρόβλημα.
CA: So I've got one last question. There is this thing called the hard problem of consciousness, that puzzles a lot of people. The notion that you can understand why a brain works, perhaps. But why does anyone have to feel anything? Why does it seem to require these beings who sense things for us to operate? You're a brilliant young neuroscientist. I mean, what chances do you think there are that at some time in your career, someone, you or someone else, is going to come up with some paradigm shift in understanding what seems an impossible problem?
Ρ.Σ.: Εύχομαι να γίνει. Αλλά πιθανότατα δεν θα συμβεί.
RS: I hope they do. And I think they probably won't.
Κ.Α.: Γιατί;
CA: Why?
Ρ.Σ.: Δεν το λένε "το δύσκολο πρόβλημα της συνείδησης" χωρίς λόγο. (Γέλια)
RS: It's not called the hard problem of consciousness for nothing. (Laughter)
Κ.Α.: Καλή απάντηση. Ρεβέκκα Σαξ, σ' ευχαριστώ πολύ. Ήταν φανταστικό. (Χειροκρότημα)
CA: That's a great answer. Rebecca Saxe, thank you very much. That was fantastic. (Applause)