Θα ξεκινήσω λοιπόν με μία διαφήμιση εμπνευσμένη από τον Τζορτζ Όργουελ που κυκλοφόρησε η Apple το 1984.
So I begin with an advertisement inspired by George Orwell that Apple ran in 1984.
(Βίντεο) Μεγάλος Αδελφός: Είμαστε ένας λαός με μία θέληση, μία βούληση, ένα σκοπό. Οι εχθροί μας θα μιλάνε μέχρι θανάτου, και θα τους πολεμήσουμε με την ίδια τους τη σύγχιση. Θα υπερισχύσουμε. Αφηγητής: Στις 24 Ιανουαρίου η Apple Computer θα παρουσιάσει το Μάκιντος. Και θα δείτε γιατί το 1984 δεν θα μοιάζει με το "1984".
(Video) Big Brother: We are one people with one will, one resolve, one cause. Our enemies shall talk themselves to death, and we will fight them with their own confusion. We shall prevail. Narrator: On January 24th, Apple Computer will introduce Macintosh. And you'll see why 1984 won't be like "1984."
Ρεμπέκα ΜακΚίνον: Το βαθύτερο μήνυμα αυτού του βίντεο παραμένέι πολύ ισχυρό ακόμα και σήμερα. Η τεχνολογία που δημιούργησαν καινοτόμες εταιρείες θα μας απελευθερώσει όλους. Προχωρώντας μπροστά πάνω από δύο δεκαετίες, η Apple παρουσιάζει το iPhone στην Κίνα και λογοκρίνει τον Δαλάι Λάμα μαζί με αρκετές άλλες πολιτικά ευαίσθητες εφαρμογές ύστερα από αίτημα της κινέζικης κυβέρνησης για το κινέζικο κατάστημα εφαρμογών της. Ο Αμερικάνος πολιτικός γελοιογράφος Μαρκ Φιόρε είδε την εφαρμογή σάτιράς του να λογοκρίνεται στις ΗΠΑ επειδή κάποιοι από το προσωπικό της Apple φοβούνταν ότι θα είναι προσβλητική για κάποιες ομάδες. Η εφαρμογή του δεν επαναφέρθηκε μέχρι που κέρδισε το Βραβείο Πούλιτζερ. Το Γερμανικό περιοδικό Στερν, ένα ειδησεογραφικό περιοδικό, είδε την εφαρμογή του να λογοκρίνεται γιατί οι νταντάδες της Apple θεώρησαν ότι παραείναι άσεμνη για τους χρήστες τους, και παρά το γεγονός ότι αυτό το περιοδικό πωλείται απολύτως νόμιμα σε περίπτερα σε όλη τη Γερμανία. Και ακόμα πιο αμφιλεγόμενα, πρόσφατα, η Apple λογόκρινε μία παλαιστινιακή εφαρμογή διαμαρτυρίας αφού η Ισραηλινή κυβέρνηση εξέφρασε την ανησυχία ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να οργανωθούν βίαιες επιθέσεις.
Rebecca MacKinnon: So the underlying message of this video remains very powerful even today. Technology created by innovative companies will set us all free. Fast-forward more than two decades: Apple launches the iPhone in China and censors the Dalai Lama out along with several other politically sensitive applications at the request of the Chinese government for its Chinese app store. The American political cartoonist Mark Fiore also had his satire application censored in the United States because some of Apple's staff were concerned it would be offensive to some groups. His app wasn't reinstated until he won the Pulitzer Prize. The German magazine Stern, a news magazine, had its app censored because the Apple nannies deemed it to be a little bit too racy for their users, and despite the fact that this magazine is perfectly legal for sale on newsstands throughout Germany. And more controversially, recently, Apple censored a Palestinian protest app after the Israeli government voiced concerns that it might be used to organize violent attacks.
Το θέμα, λοιπόν, είναι ότι έχουμε μία κατάσταση όπου ιδιωτικές εταιρείες εφαρμόζουν προδιαγραφές λογοκρισίας που είναι συχνά αρκετά αυθαίρετες και γενικά πιο στενόχωρες από τις συνταγματικές προδιαγραφές ελευθερίας του λόγου που έχουμε σε μία δημοκρατία. Ή ανταποκρίνονται σε αιτήματα λογοκρισίας σπό αυταρχικά καθεστώτα που δεν αντανακλούν τη συναίνεση των κυβερνώμενων. Ή ανταποκρίνονται σε αιτήματα και ανησυχίες κυβερνήσεων που δεν έχουν καμία δικαιοδοσία πάνω σε πολλούς, ή στους περισσότερους, από τους χρήστες και θεατές που αλληλεπιδρούν με το εν λόγω περιεχόμενο.
So here's the thing. We have a situation where private companies are applying censorship standards that are often quite arbitrary and generally more narrow than the free speech constitutional standards that we have in democracies. Or they're responding to censorship requests by authoritarian regimes that do not reflect consent of the governed. Or they're responding to requests and concerns by governments that have no jurisdiction over many, or most, of the users and viewers who are interacting with the content in question.
Ιδού λοιπόν η κατάσταση. Σε έναν κόσμο προ Ίντερνετ, η κυριαρχία επί των φυσικών μας ελευθεριών, ή η έλλειψή της, ελεγχόταν σχεδόν αποκλειστικά από εθνικά κράτη. Αλλά τώρα έχουμε αυτό το νέο επίπεδο ιδιωτικής κυριαρχίας στον κυβερνοχώρο. Και οι αποφάσεις τους για την κωδικοποίηση λογισμικού, τη μηχανική, το σχεδιασμό, τους όρους χρήσης όλες λειτουργούν ως ένα είδος νόμου που διαμορφώνει τί μπορούμε και δεν μπορούμε να κάνουμε με τις ψηφιακές μας ζωές. Και οι κυριαρχίες τους, εγκάρσιες, παγκοσμίως διασυνδεδεμένες, μπορούν κατά κάποιο τρόπο να προκαλέσουν τις κυριαρχίες των εθνικών κρατών με πολύ συναρπαστικό τρόπο, αλλά κάποιες φορές λειτουργούν προβάλλοντας και επεκτείνοντάς τις σε μία εποχή όπου ο έλεγχος πάνω σε τί μπορούν και δεν μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι με τις πληροφορίες έχει περισσότερο αντίκτυπο από ποτέ πάνω στην άσκηση της εξουσίας στον φυσικό μας κόσμο. Εξάλλου, ακόμα και ο ηγέτης του ελεύθερου κόσμου χρειάζεται λίγη βοήθεια από το σουλτάνο του Φεϊσμπουκιστάν αν θέλει να επανεκλεγεί του χρόνου.
So here's the situation. In a pre-Internet world, sovereignty over our physical freedoms, or lack thereof, was controlled almost entirely by nation-states. But now we have this new layer of private sovereignty in cyberspace. And their decisions about software coding, engineering, design, terms of service all act as a kind of law that shapes what we can and cannot do with our digital lives. And their sovereignties, cross-cutting, globally interlinked, can in some ways challenge the sovereignties of nation-states in very exciting ways, but sometimes also act to project and extend it at a time when control over what people can and cannot do with information has more effect than ever on the exercise of power in our physical world. After all, even the leader of the free world needs a little help from the sultan of Facebookistan if he wants to get reelected next year.
Και αυτές οι πλατφόρμες ήταν σίγουρα πολύ βοηθητικές για τους ακτιβιστές στην Τυνησία και την Αίγυπτο την περασμένη άνοιξη και πέρα. Όπως ο Ουαέλ Γκονίμ, Αιγύπτιος στέλεχος της Google την ημέρα, κρυφός ακτιβιστής του Facebook τη νύχτα, δήλωσε στο CNN μετά την παραίτηση του Μουμπάρακ "Αν θέλεις να απελευθερώσεις μία κοινωνία, απλά δώσε τους το Ίντερνετ." Αλλά η ανατροπή μίας κυβέρνησης είναι ένα πράγμα ενώ η οικοδόμηση μίας σταθερής δημοκρατίας είναι λίγο πιο πολύπλοκη. Αριστερά υπάρχει μία φωτογραφία που τραβήχτηκε από έναν Αιγύπτιο ακτιβιστή που συμμετείχε στην έφοδο στα γραφεία της αιγυπτιακής κρατικής ασφάλειας το Μάρτιο. Και πολλοί από τους πράκτορες κατέστρεψαν όσα περισσότερα έγγραφα μπορούσαν και τα άφησαν πίσω τους σε στοίβες. Αλλά κάποιοι από τους φακέλους έμειναν πίσω άθικτοι, και οι ακτιβιστές, κάποιοι από αυτούς, βρήκαν τους δικούς τους φακέλους παρακολούθησης γεμάτους πρακτικά από τις συνομιλίες τους μέσω ηλεκτρονικής αλληλογραφίας, τις συνομιλίες τους μέσω μηνυμάτων από κινητά τηλέφωνα, ακόμα και από συζητήσεις μέσω Skype. Και ένας ακτιβιστής βρήκε ένα συμβόλαιο από μία Δυτική εταιρεία για την πώληση τεχνολογίας παρακολούθησης στις Αιγυπτιακές δυνάμεις ασφαλείας. Και οι Αιγύπτιοι ακτιβιστές υποθέτουν ότι αυτές οι τεχνολογίες για παρακολούθηση χρησιμοποιούνται ακόμα από τις μεταβατικές Αρχές που διαχειρίζονται τα δίκτυα εκεί.
And these platforms were certainly very helpful to activists in Tunisia and Egypt this past spring and beyond. As Wael Ghonim, the Google-Egyptian-executive by day, secret-Facebook-activist by night, famously said to CNN after Mubarak stepped down, "If you want to liberate a society, just give them the Internet." But overthrowing a government is one thing and building a stable democracy is a bit more complicated. On the left there's a photo taken by an Egyptian activist who was part of the storming of the Egyptian state security offices in March. And many of the agents shredded as many of the documents as they could and left them behind in piles. But some of the files were left behind intact, and activists, some of them, found their own surveillance dossiers full of transcripts of their email exchanges, their cellphone text message exchanges, even Skype conversations. And one activist actually found a contract from a Western company for the sale of surveillance technology to the Egyptian security forces. And Egyptian activists are assuming that these technologies for surveillance are still being used by the transitional authorities running the networks there.
Και στην Τυνησία, η λογοκρισία άρχισε να επανέρχεται το Μάιο -- όχι τόσο εκτεταμένα όσο υπό τον Πρόεδρο Μπεν Αλί. Αλλά θα δείτε εδώ μία μπλοκαρισμένη σελίδα αυτού που συμβαίνει όταν προσπαθείτε να φτάσετε σε κάποιες σελίδες του Facebook και κάποιους άλλους ιστοχώρους που οι μεταβατικές αρχές έχουν ορίσει ότι μπορεί να υποκινήσουν βία. Ως ένδειξη διαμαρτυρίας γι αυτό, ο μπλόγκερ Σλιμ Αμαμού, που είχε φυλακιστεί επί Μπεν Αλί και στη συνέχεια έγινε μέλος της μεταβατικής κυβέρνησης μετά την επανάσταση, παραιτήθηκε διαμαρτυρόμενος από την κυβέρνηση. Αλλά γίνονται πολλές συζητήσεις στην Τυνησία για το πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτό το πρόβλημα.
And in Tunisia, censorship actually began to return in May -- not nearly as extensively as under President Ben Ali. But you'll see here a blocked page of what happens when you try to reach certain Facebook pages and some other websites that the transitional authorities have determined might incite violence. In protest over this, blogger Slim Amamou, who had been jailed under Ben Ali and then became part of the transitional government after the revolution, he resigned in protest from the cabinet. But there's been a lot of debate in Tunisia about how to handle this kind of problem.
Για την ακρίβεια, στο Twitter, υπήρχε ένας αριθμός ατόμων που υποστήριζαν την επανάσταση οι οποίοι είπαν, "Λοιπόν, στην πραγματικότητα, θέλουμε δημοκρατία και ελεύθερη έκφραση αλλά υπάρχουν κάποια είδη λόγου που πρέπει να μείνουν εκτός ορίων γιατί είναι πολύ βίαια και μπορεί να αποσταθεροποιήσουν τη δημοκρατία μας." Το πρόβλημα, όμως, είναι, πώς αποφασίζεις ποιός έχει την εξουσία να παίρνει τέτοιες αποφάσεις και πώς διασφαλίζεις ότι δεν θα καταχραστούν την εξουσία τους; Όπως ο Ριάντ Γκερφάλι, ο βετεράνος ψηφιακός ακτιβιστής από την Τυνησία, παρατήρησε σχετικά με το συμβάν αυτό "Πριν, τα πράγματα ήταν απλά: είχες τους καλούς από τη μία μεριά και τους κακούς από την άλλη. Σήμερα, τα πράγματα είναι πολύ πιο λεπτά." Καλωσήρθατε στη δημοκρατία, Τυνήσιοι και Αιγύπτιοι φίλοι μας.
In fact, on Twitter, there were a number of people who were supportive of the revolution who said, "Well actually, we do want democracy and free expression, but there is some kinds of speech that need to be off-bounds because it's too violent and it might be destabilizing for our democracy. But the problem is, how do you decide who is in power to make these decisions and how do you make sure that they do not abuse their power? As Riadh Guerfali, the veteran digital activist from Tunisia, remarked over this incident, "Before, things were simple: you had the good guys on one side and the bad guys on the other. Today, things are a lot more subtle." Welcome to democracy, our Tunisian and Egyptian friends.
Η πραγματικότητα είναι ότι ακόμα και στις δημοκρατικές κοινωνίες σήμερα δεν έχουμε καλές απαντήσεις για το πώς εξισορροπείς την ανάγκη για ασφάλεια και επιβολή του νόμου από τη μία και την προστασία των πολιτικών δικαιωμάτων και της ελευθερίας του λόγου από την άλλη στα ψηφιακά μας δίκτυα. Στην πραγματικότητα, στις ΗΠΑ, ό,τι κι αν πιστεύετε για τον Τζούλιαν Ασάνζ, ακόμα και άνθρωποι που δεν είναι απαραίτητα θαυμαστές του είναι πολύ ανήσυχοι για τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση των ΗΠΑ και κάποιες εταιρείες έχουν χειριστεί το Γουίκιλικς. Η Άμαζον που παρείχε φιλοξενία έδιωξε τη Γουίκιλικς από πελάτη αφού έλαβε ένα παράπονο από το Γερουσιαστή των ΗΠΑ Τζο Λίμπερμαν, παρά το γεγονός ότι το Γουίκιλικς δεν έχει κατηγορηθεί, πόσω μάλλον καταδικαστεί, για οποιοδήποτε έγκλημα.
The reality is that even in democratic societies today, we do not have good answers for how you balance the need for security and law enforcement on one hand and protection of civil liberties and free speech on the other in our digital networks. In fact, in the United States, whatever you may think of Julian Assange, even people who are not necessarily big fans of his are very concerned about the way in which the United States government and some companies have handled Wikileaks. Amazon webhosting dropped Wikileaks as a customer after receiving a complaint from U.S. Senator Joe Lieberman, despite the fact that Wikileaks had not been charged, let alone convicted, of any crime.
Υποθέτουμε, λοιπόν, ότι το Ίντερνετ είναι μία τεχνολογία που σπάει τα σύνορα. Αυτός είναι ένας χάρτης των κοινωνικών δικτύων παγκοσμίως, και βέβαια το Facebook έχει κατακτήσει πολύ κόσμο -- που είναι είτε καλό είτε κακό ανάλογα με το πόσο σου αρέσει ο τρόπος που το Facebook διαχειρίζεται την υπηρεσία του. Αλλά τα σύνορα επιμένουν σε κάποια μέρη του κυβερνοχώρου. Στη Βραζιλία και την Ιαπωνία, οφείλεται σε μοναδικούς πολιτιστικούς και γλωσσόλογικούς λόγους. Αλλά αν δείτε την Κίνα, το Βιετνάμ και κάποιες από τις πρώην Σοβιετικές χώρες, αυτό που συμβαίνει εκεί είναι πιο ανησυχητικό. Υπάρχει μία κατάσταση όπου η σχέση μεταξύ κυβέρνησης και ντόπιων εταιρειών κοινωνικής δικτύωσης δημιουργεί μία κατάσταση όπου, ουσιαστικά, η δυνατότητα ενδυνάμωσης που έχουν αυτές οι πλατφόρμες περιορίζεται λόγω αυτών των σχέσεων μεταξύ εταιρειών και κυβέρνησης.
So we assume that the Internet is a border-busting technology. This is a map of social networks worldwide, and certainly Facebook has conquered much of the world -- which is either a good or a bad thing, depending on how you like the way Facebook manages its service. But borders do persist in some parts of cyberspace. In Brazil and Japan, it's for unique cultural and linguistic reasons. But if you look at China, Vietnam and a number of the former Soviet states, what's happening there is more troubling. You have a situation where the relationship between government and local social networking companies is creating a situation where, effectively, the empowering potential of these platforms is being constrained because of these relationships between companies and government.
Τώρα στην Κίνα, έχουμε το "μεγάλο τείχος", όπως είναι γνωστό, που μπλοκάρει το Facebook και το Twitter και τώρα το Google+ και πολλές άλλες ιστοσελίδες από το εξωτερικό. Και αυτό γίνεται εν μέρει με τη βοήθεια Δυτικής τεχνολογίας. Αλλά αυτή είναι μόνο η μισή ιστορία. Το άλλο κομμάτι της ιστορίας είναι οι προϋποθέσεις που θέτει η κυβέρνηση της Κίνας σε όλες τις εταιρείες που λειτουργούν στο κινέζικο Ίντερνετ, γνωστό ως ένα σύστημα αυτοπειθαρχίας. Σε απλά ελληνικά, σημαίνει λογοκρισία και παρακολούθηση των χρηστών τους. Και αυτή είναι μία τελετή στην οποία παρέστην το 2009 όπου ο Σύλλογος Ίντερνετ της Κίνας έδωσε βραβεία στις 20 κορυφαίες Κινέζικες εταιρείες που είναι οι καλύτερες στην άσκηση αυτοπειθαρχίας -- δηλαδή την αστυνόμευση του περιεχομένου τους. Και ο Ρόμπιν Λι, Διευθύνων Σύμβουλος του Μπαιντού, την κυρίαρχη μηχανή αναζήτησης στην Κίνα, ήταν ένας από τους παραλήπτες.
Now in China, you have the "great firewall," as it's well-known, that blocks Facebook and Twitter and now Google+ and many of the other overseas websites. And that's done in part with the help from Western technology. But that's only half of the story. The other part of the story are requirements that the Chinese government places on all companies operating on the Chinese Internet, known as a system of self-discipline. In plain English, that means censorship and surveillance of their users. And this is a ceremony I actually attended in 2009 where the Internet Society of China presented awards to the top 20 Chinese companies that are best at exercising self-discipline -- i.e. policing their content. And Robin Li, CEO of Baidu, China's dominant search engine, was one of the recipients.
Στη Ρωσία, γενικά δεν μπλοκάρουν το Ίντερνετ ούτε λογοκρίνουν ιστοσελίδες απευθείας. Αλλά αυτή είναι μία ιστοσελίδα που λέγεται Ροσπίλ, μία ιστοσελίδα κατά της διαφθοράς. Και νωρίτερα φέτος, είχαμε ένα ανησυχητικό συμβάν όπου άνθρωποι που είχαν κάνει δωρεές στο Ροσπίλ μέσω ενός συστήματος επεξεργασίας πληρωμών που λέγεται Γιάντεξ Μάνι, ξαφνικά έλαβαν απειλητικά τηλεφωνήματα από μέλη ενός εθνικιστικού κόμματος που είχαν πάρει στοιχεία για τους δωρητές του Ροσπίλ από μέλη των υπηρεσιών ασφαλείας που είχαν πάρει με κάποιο τρόπο τις πληροφορίες αυτές από ανθρώπους στη Γιάντεξ Μάνι. Αυτό έχει μία ανατριχιαστική επίδραση στην ικανότητα των ανθρώπων να χρησιμοποιούν το Ίντερνετ για να αποδίδουν ευθύνες στην κυβέρνηση. Έχουμε λοιπόν μία κατάσταση σήμερα στον κόσμο όπου σε όλο και περισσότερες χώρες η σχέση μεταξύ πολιτών και κυβερνήσεων γίνεται με τη διαμεσολάβηση του Ίντερνετ το οποίο αποτελείται πρωτίστως από υπηρεσίες που ανήκουν και τις διαχειρίζονται ιδιώτες.
In Russia, they do not generally block the Internet and directly censor websites. But this is a website called Rospil that's an anti-corruption site. And earlier this year, there was a troubling incident where people who had made donations to Rospil through a payments processing system called Yandex Money suddenly received threatening phone calls from members of a nationalist party who had obtained details about donors to Rospil through members of the security services who had somehow obtained this information from people at Yandex Money. This has a chilling effect on people's ability to use the Internet to hold government accountable. So we have a situation in the world today where in more and more countries the relationship between citizens and governments is mediated through the Internet, which is comprised primarily of privately owned and operated services.
Το σημαντικό ερώτημα, λοιπόν, νομίζω δεν είναι αυτή η συζήτηση για το κατά πόσο το Ίντερνετ θα βοηθήσει τους καλούς περισσότερο από τους κακούς. Σαφώς, θα ενδυναμώσει όποιον είναι πιο ικανός στη χρήση της τεχνολογίας και καταλαβαίνει καλύτερα το Ίντερνετ σε σύγκριση με όποιον έχει ως αντίπαλο. Το πιο άμεσο ερώτημα που πρέπει να ρωτάμε σήμερα είναι πως θα βεβαιωθούμε ότι το Ίντερνετ εξελίσσεται έχοντας ως επίκεντρο τον πολίτη. Γιατί νομίζω πως όλοι θα συμφωνήσετε ότι ο μόνος νόμιμος σκοπός της κυβέρνησης είναι να υπηρετεί τους πολίτες. Και θα υποστήριζα ότι ο μόνος νόμιμος σκοπός της τεχνολογίας είναι να βελτιώνει τις ζωές μας, όχι να μας εκμεταλλεύεται ή να μας σκλαβώνει.
So the important question, I think, is not this debate over whether the Internet is going to help the good guys more than the bad guys. Of course, it's going to empower whoever is most skilled at using the technology and best understands the Internet in comparison with whoever their adversary is. The most urgent question we need to be asking today is how do we make sure that the Internet evolves in a citizen-centric manner. Because I think all of you will agree that the only legitimate purpose of government is to serve citizens, and I would argue that the only legitimate purpose of technology is to improve our lives, not to manipulate or enslave us.
Το ερώτημα λοιπόν είναι ξέρουμε πώς να αποδίδουμε ευθύνες στην κυβέρνηση. Δεν το κάνουμε απαραίτητα πολύ καλά πάντα αλλά έχουμε μία ιδέα για το ποιά είναι τα μοντέλα, πολιτικά και θεσμικά, για να το κάνουμε. Με ποιό τρόπο αποδίδουμε στους κυρίαρχους του κυβερνοχώρου ευθύνες έναντι του δημοσίου συμφέροντος όταν οι περισσότεροι πρόεδροι ισχυρίζονται ότι η κύρια υποχρέωσή τους είναι να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη των μετόχων;
So the question is, we know how to hold government accountable. We don't necessarily always do it very well, but we have a sense of what the models are, politically and institutionally, to do that. How do you hold the sovereigns of cyberspace accountable to the public interest when most CEO's argue that their main obligation is to maximize shareholder profit?
Και οι ρυθμίσεις των κυβερνήσεων συχνά δεν βοηθούν και πολύ. Στη Γαλλία, για παράδειγμα, υπάρχουν περιπτώσεις όπου ο πρόεδρος Σαρκοζί λέει στους προέδρους των εταιρειών Ίντερνετ "Είμαστε οι μόνοι νόμιμοι εκπρόσωποι του δημοσίου συμφέροντος". Αλλά στη συνέχεια πάει και υποστηρίζει νόμους σαν το διαβόητο νόμο "στην τρίτη καίγεσαι" που θα κόβει τη συνδεση πολιτών στο Ίντερνετ για την κοινή χρήση αρχείων την οποία έχει καταδικάσει ο Ειδικός Απεσταλμένος του ΟΗΕ για την Ελευθερία της Έκφρασης ως δυσανάλογη παραβίαση του δικαιώματος των πολιτών στις επικοινωνίες και έχει εγείρει ερωτήματα σε πολιτικές και κοινωνικές ομάδες για το κατά πόσο κάποιοι πολιτικοί εκπρόσωποι ενδιαφέρονται περισσότερο για τη διατήρηση των συμφερόντων της βιομηχανίας ψυχαγωγίας παρά για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των πολιτών. Και εδώ στο Ηνωμένο Βασίλειο υπάρχει ανησυχία για ένα νόμο που λέγεται Νόμος Ψηφιακής Οικονομίας ο οποίος βάζει περισσότερο βάρος στους ιδιώτες ενδιάμεσους να αστυνομεύουν τη συμπεριφορά πολιτών.
And government regulation often isn't helping all that much. You have situations, for instance, in France where president Sarkozy tells the CEO's of Internet companies, "We're the only legitimate representatives of the public interest." But then he goes and champions laws like the infamous "three-strikes" law that would disconnect citizens from the Internet for file sharing, which has been condemned by the U.N. Special Rapporteur on Freedom of Expression as being a disproportionate violation of citizens' right to communications, and has raised questions amongst civil society groups about whether some political representatives are more interested in preserving the interests of the entertainment industry than they are in defending the rights of their citizens. And here in the United Kingdom there's also concern over a law called the Digital Economy Act that's placing more onus on private intermediaries to police citizen behavior.
Αυτό, λοιπόν, που πρέπει να αναγνωρίσουμε είναι ότι αν θέλουμε να έχουμε ένα Ίντερνετ με επίκεντρο τον πολίτη στο μέλλον χρειαζόμαστε ένα ευρύτερο και πιο διαρκές κίνημα για την ελευθερία του Ίντερνετ. Εξάλλου, οι εταιρείες δε σταμάτησαν να μολύνουν τα υπόγεια ύδατα από μόνες τους, ούτε να απασχολούν 10χρονους εργάτες από μόνες τους, μόνο και μόνο επειδή τα στελέχη τους ξύπνησαν μια μέρα και αποφάσισαν ότι αυτό είναι το σωστό. Ήταν το αποτέλεσμα δεκαετιών διαρκούς ακτιβισμού, συνηγορίας των μετόχων και συνηγορίας των καταναλωτών. Ομοίως, οι κυβερνήσεις δεν υιοθετούν έξυπνη περιβαλλοντική και εργατική νομοθεσία μόνο και μόνο επειδή οι πολιτικοί ξύπνησαν μια μέρα. Είναι το αποτέλεσμα ενός διαρκούς και παρατεταμένου πολιτικού ακτιβισμού για να έχουμε τις σωστές ρυθμίσεις και για να έχουμε τη σωστή εταιρική συμπεριφορά. Πρέπει να ακολουθήσουμε την ίδια προσέγγιση για το Ίντερνετ.
So what we need to recognize is that if we want to have a citizen-centric Internet in the future, we need a broader and more sustained Internet freedom movement. After all, companies didn't stop polluting groundwater as a matter of course, or employing 10-year-olds as a matter of course, just because executives woke up one day and decided it was the right thing to do. It was the result of decades of sustained activism, shareholder advocacy and consumer advocacy. Similarly, governments don't enact intelligent environmental and labor laws just because politicians wake up one day. It's the result of very sustained and prolonged political activism that you get the right regulations, and that you get the right corporate behavior. We need to make the same approach with the Internet.
Επίσης, θα χρειαστούμε πολιτική καινοτομία. Περίπου 800 χρόνια πριν, οι βαρόνοι της Αγγλίας αποφάσισαν ότι το θεϊκό δικαίωμα των βασιλέων δεν δούλευε τόσο καλά πια γι αυτούς και υποχρέωσαν το Βασιλιά Ιωάννη να υπογράψει τη Μάγκνα Κάρτα, που αναγνώριζε ότι ακόμα και ο βασιλιάς που ισχυριζόταν ότι είχε εξουσία από το Θεό και πάλι έπρεπε να υπακούει σε μία βασική ομάδα κανόνων. Αυτό ξεκίνησε έναν κύκλο αυτού που αποκαλούμε πολιτική καινοτομία, που οδήγησε εν τέλει στην ιδέα της συναίνεσης των κυβερνόμενων -- η οποία εφαρμόστηκε για πρώτη φορά από εκείνη τη ριζοσπαστική επαναστατική κυβέρνηση στην Αμερική από την άλλη πλευρά του ωκεανού. Πρέπει λοιπόν να δούμε πώς θα χτίσουμε τη συναίνεση των δικτυωμένων.
We also are going to need political innovation. Eight hundred years ago, approximately, the barons of England decided that the Divine Right of Kings was no longer working for them so well, and they forced King John to sign the Magna Carta, which recognized that even the king who claimed to have divine rule still had to abide by a basic set of rules. This set off a cycle of what we can call political innovation, which led eventually to the idea of consent of the governed -- which was implemented for the first time by that radical revolutionary government in America across the pond. So now we need to figure out how to build consent of the networked.
Και πώς μοιάζει αυτή; Αυτή τη στιγμή, δεν ξέρουμε ακόμα. Αλλά θα χρειαστεί καινοτομία που δεν πρέπει μόνο να επικεντρωθεί στην πολιτική, τη γεωπολιτική, αλλά θα χρειαστεί να ασχοληθεί και με ερωτήματα διοίκησης επιχειρήσεων, συμπεριφοράς επενδυτών, καταναλωτικών επιλογών ακόμα και σχεδιασμό και μηχανική λογισμικού. Ο καθένας απο μας έχει έναν ζωτικό ρόλο να παίξει στο χτίσιμο ενός κόσμου όπου η κυβέρνηση και η τεχνολογία υπηρετούν τους λαούς της γης και όχι το αντίθετο.
And what does that look like? At the moment, we still don't know. But it's going to require innovation that's not only going to need to focus on politics, on geopolitics, but it's also going to need to deal with questions of business management, investor behavior, consumer choice and even software design and engineering. Each and every one of us has a vital part to play in building the kind of world in which government and technology serve the world's people and not the other way around.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)