A month ago today I stood there: 90 degrees south, the top of the bottom of the world, the Geographic South Pole. And I stood there beside two very good friends of mine, Richard Weber and Kevin Vallely. Together we had just broken the world speed record for a trek to the South Pole. It took us 33 days, 23 hours and 55 minutes to get there. We shaved five days off the previous best time. And in the process, I became the first person in history to make the entire 650-mile journey, from Hercules Inlet to South Pole, solely on feet, without skis.
לפני חודש עמדתי שם. 90 מעלות דרום, הפסגה של תחתית העולם, הקוטב הדרומי הגאוגרפי. ועמדתי שם עם שניים מחברי הטובים, ריצרד וובר וקוין ולילי. ביחד שברנו את שיא המהירות העולמי לטרק לקוטב הדרומי. זה לקח לנו 33 ימים, 23 שעות ו55 דקות להגיע לשם. גילחנו חמישה ימים מהזמן הטוב הקודם. ובתהליך, הפכתי לאדם הראשון בהיסטוריה לעשות את המסע בן 650 המיילים, ממפרץ הרקולס לקוטב הדרומי, רק על הרגליים, בלי מגלשיים.
Now, many of you are probably saying, "Wait a sec, is this tough to do?" (Laughter) Imagine, if you will, dragging a sled, as you just saw in that video clip, with 170 pounds of gear, in it everything you need to survive on your Antarctic trek. It's going to be 40 below, every single day. You'll be in a massive headwind. And at some point you're going to have to cross these cracks in the ice, these crevasses. Some of them have a very precarious thin footbridge underneath them that could give way at a moment's notice, taking your sled, you, into the abyss, never to be seen again. The punchline to your journey? Look at the horizon. Yes, it's uphill the entire way, because the South Pole is at 10,000 feet, and you're starting at sea level.
עכשיו, רבים מכם בודאי אומרים, "חכה רגע, זה קשה לעשות?" (צחוק) דמיינו, אם תואילו, לגרור מזחלת, כמו שראיתם בקליפ, עם 77 קילו של ציוד, בתוכו כל מה שצריכים כדי לשרוד בטרק האנטארקטי. זה עומד להיות 40 מתחת לאפס, כל יום. תהיו מול רוח פנים חזקה. ובשלב מסויים תהיו צריכים לחצות 3 בקעים בקרח, הבקיעים האלה. לחלק מהם יש גשר הליכה מסוכן בתחתיתם שיכול להתמוטט בלי התרעה, לקחת את המזחלת שלכם, אתם, לתוך התהום, ולא להראות עוד לעולם. שורת המחץ במסע? תביטו באופק. כן, זו עליה כל הדרך. מפני שהקוטב הדרומי בגובה 3048 מטר. ומתחילים בגובה פני הים.
Our journey did not, in fact, begin at Hercules Inlet, where frozen ocean meets the land of Antarctica. It began a little less than two years ago. A couple of buddies of mine and I had finished a 111-day run across the entire Sahara desert. And while we were there we learned the seriousness of the water crisis in Northern Africa. We also learned that many of the issues facing the people of Northern Africa affected young people the most. I came home to my wife after 111 days of running in the sand, and I said, "You know, there's no doubt if this bozo can get across the desert, we are capable of doing anything we set our minds to." But if I'm going to continue doing these adventures, there has to be a reason for me to do them beyond just getting there.
המסע שלנו לא התחיל למעשה, במפרץ הרקולס, בו פוגשים האוקיינוסים הקפואים את אנטארקטיקה. הוא התחיל לפני קצת פחות משנתיים. כמה מחברי ואני סיימנו ריצה של 111 יום דרך מדבר סהרה. וכשהיינו שם למדנו על משבר המים הקריטי בצפון אפריקה. למדנו גם שהרבה מהבעיות שעומדות לפני אנשי צפון אפריקה משפיעות בעיקר על הצעירים. חזרתי הביתה לאשתי אחרי 111 יום של ריצה בחול. ואמרתי, "את יודעת, אין ספק שאם הטמבל הזה מסוגל לחצות את המדבר; אנחנו מסוגלים לעשות כל דבר שנרצה." אבל אם אני הולך להמשיך לעשות את ההרפתקאות האלה, חייבת להיות סיבה בשבילי לעשות אותן מעבר לרק להגיע לשם.
Around that time I met an extraordinary human being, Peter Thum, who inspired me with his actions. He's trying to find and solve water issues, the crisis around the world. His dedication inspired me to come up with this expedition: a run to the South Pole where, with an interactive website, I will be able to bring young people, students and teachers from around the world on board the expedition with me, as active members. So we would have a live website, that every single day of the 33 days, we would be blogging, telling stories of, you know, depleted ozone forcing us to cover our faces, or we will burn. Crossing miles and miles of sastrugi -- frozen ice snowdrifts that could be hip-deep. I'm telling you, crossing these things with 170-pound sled, that sled may as well have weighed 1,700 pounds, because that's what it felt like.
בזמן הזה בערך פגשתי אדם מדהים, פטר ת'ום, שנתן לי השראה במעשיו. הוא מנסה למצוא ולפתור בעיות מים, המשבר מסביב לעולם. ההתמדה שלו נתנה לי השראה למסע הזה. ריצה לקוטב הדרומי, שם, עם אתר אינטראקטיבי, אני אוכל לצרף אנשים צעירים, סטודנטים ומרצים מסביב לעולם למסע הזה איתי, כחברים אקטיביים. אז יהיה לנו אתר חי, שכל יום מה33, נכתוב בו בלוגים, נספר סיפורים, אתם יודעים, אוזון מדולל, שמכריח אותנו לכסות את הפנים, או שנכווה. עוברים קילומטרים על קילומטרים של ססטרוגי -- שלג קפוא לקרח שיכול להגיע לעומק הברך. אני אומר לכם, לחצות את הדברים האלה עם מזחלת במשקל עשרות קילוגרמים, המזחלת יכלה לשקול גם מאות קילוגרמים, מפני שככה זה הרגיש.
We were blogging to this live website daily to these students that were tracking us as well, about 10-hour trekking days, 15-hour trekking days, sometimes 20 hours of trekking daily to meet our goal. We'd catch cat-naps at 40 below on our sled, incidentally. In turn, students, people from around the world, would ask us questions. Young people would ask the most amazing questions.
כתבנו בלוגים לחמישה אתרים כל יום לסטודנטים האלה שעקבו אחרינו, ימים של טרקים בני 10 שעות, ימים של טרקים בני 15 שעות, לפעמים גם 20 שעות של טרק ביום כדי לעמוד במטרה. ותפסנו תנומות ב40 מעלות מתחת לאפס על המזחלות שלנו, דרך אגב. בתמורה, סטודנטים, אנשים מסביב לעולם, שאלו אותנו שאלות. אנשים צעירים שאלו את השאלות המדהימות מכולן.
One of my favorite: It's 40 below, you've got to go to the bathroom, where are you going to go and how are you going to do it? I'm not going to answer that. But I will answer some of the more popular questions.
אחת מהחביבות עלי: זה 40 מתחת לאפס, וצריך ללכת לשרותים, לאן תלך ואיך תעשה את זה? אני לא הולך לענות על זה. אבל אני אענה על השאלות הנפוצות יותר.
Where do you sleep? We slept in a tent that was very low to the ground, because the winds on Antarctica were so extreme, it would blow anything else away.
איפה ישנתם? ישנו באוהל שהיה מאוד נמוך. מפני שהרוחות היו כל כך חזקות, זה היה מעיף כל דבר אחר.
What do you eat? One of my favorite dishes on expedition: butter and bacon. It's about a million calories. We were burning about 8,500 a day, so we needed it.
מה אכלתם? אחת המנות האהובות עלי במסע, חמאה ובייקון. זה בערך מיליון קלוריות. הוצאנו בערך 8500 ביום. אז היינו צריכים את זה.
How many batteries do you carry for all the equipment that you have? Virtually none. All of our equipment, including film equipment, was charged by the sun.
כמה סוללות אתם לוקחים לכל הציוד שיש לכם? אפילו לא אחת. כל הציוד שלנו, כולל ציוד הצילום, נטען על ידי השמש.
And do you get along? I certainly hope so, because at some point or another on this expedition, one of your teammates is going to have to take a very big needle, and put it in an infected blister, and drain it for you.
ואתם מסתדרים אחד עם השני? אני מאוד מקווה. מפני שבנקודה אחת או אחרת במסע, אחד מחברי המסע יצטרך לקחת מחט ממש גדולה, לתקוע אותה בשלפוחית מזוהמת, ולנקז אותה.
But seriously, seriously, we did get along, because we had a common goal of wanting to inspire these young people. They were our teammates! They were inspiring us. The stories we were hearing got us to the South Pole. The website worked brilliantly as a two-way street of communication. Young people in northern Canada, kids in an elementary school, dragging sleds across the school-yard, pretending they were Richard, Ray and Kevin. Amazing.
אבל ברצינות, באמת, הסתדרנו ביחד. מפני שהיתה לנו מטרה משותפת לעורר השראה במוחות הצעירים. הם היו חברינו לקבוצה! הם עוררו השראה בנו. הסיפורים ששמענו הביאו אותנו לקוטב הדרומי. האתר עבד מעולה כדרך לתקשורת דו כיוונית. צעירים מצפון קנדה, ילדים בבית ספר יסודי, גררו מזחלות בחצר בית הספר, העמידו פנים שהם ריצ'רד, ריי וקווין. מדהים.
We arrived at the South Pole. We huddled into that tent, 45 below that day, I'll never forget it. We looked at each other with these looks of disbelief at what we had just completed. And I remember looking at the guys thinking, "What do I take from this journey?" You know? Seriously. That I'm this uber-endurance guy?
הגענו לקוטב הדרומי. הצטופפנו בתוך האוהל, 45 מתחת לאפס באותו יום, אני לעולם לא אשכח את זה. הסתכלנו אחד על השני עם המבטים האלה של חוסר אמון במה שכרגע עשינו. ואני זוכר שהסתכלתי על האחרים וחשבתי, "מה אני לוקח מהמסע הזה?" אתם יודעים? ברצינות. שאני אדם עם סופר סיבולת?
As I stand here today talking to you guys, I've been running for the grand sum of five years. And a year before that I was a pack-a-day smoker, living a very sedentary lifestyle. What I take from this journey, from my journeys, is that, in fact, within every fiber of my belief standing here, I know that we can make the impossible possible. I'm learning this at 40. Can you imagine? Seriously, can you imagine? I'm learning this at 40 years of age. Imagine being 13 years old, hearing those words, and believing it. Thank you very much. Thank you. (Applause)
כשאני עומד פה היום ומדבר אתכם, אני רצתי בסך הכל במשך חמש שנים. וכמה שנים לפני זה, הייתי מעשן קופסה ליום, בלי הרבה פעילות גופנית. מה שאני לוקח מהמסע הזה, מכל המסעות שלי, זה, שבעצם, שבאמונה שלי כשאני עומד כאן, אני יודע שאנחנו יכולים להפוך את הבלתי אפשרי לאפשרי. אני לומד בגיל 40. אתם מאמינים? ברצינות, אתם יכולים להאמין? אני לומד את זה בגיל 40. דמיינו לכם להיות בני 13, שומעים את המילים האלו, ומאמינים בזה. תודה רבה לכם. תודה רבה. (מחיאות כפיים)