Σαν σήμερα πριν από ένα μήνα στεκόμουν εκεί: 90 μοίρες νότια, στη κορυφή του πάτου του κόσμου, τον γεωγραφικό Νότιο Πόλο. Στεκόμουν εκεί μαζί με δύο πολύ καλούς μου φίλους, τον Ρίτσαρντ Γουέμπερ και τον Κέβιν Βάλελι. Μαζί είχαμε σπάσει το ρεκόρ ταχύτητας για τρέκινγκ στο Νότιο Πόλο. Μας πήρε 33 μέρες, 23 ώρες και 55 λεπτά για να φτάσουμε. 5 μέρες λιγότερες από τον προηγούμενο καλύτερο χρόνο. Έτσι, έγινα το πρώτο άτομο στην ιστορία που έκανε ολόκληρο το ταξίδι των 1000 χιλιομέτρων, απο τον Όρμο του Ηρακλή στο Νότιο Πόλο, με τα πόδια, χωρίς σκι.
A month ago today I stood there: 90 degrees south, the top of the bottom of the world, the Geographic South Pole. And I stood there beside two very good friends of mine, Richard Weber and Kevin Vallely. Together we had just broken the world speed record for a trek to the South Pole. It took us 33 days, 23 hours and 55 minutes to get there. We shaved five days off the previous best time. And in the process, I became the first person in history to make the entire 650-mile journey, from Hercules Inlet to South Pole, solely on feet, without skis.
Πολλοί από σας ίσως διερωτάστε, «Μισό λεπτό, δεν είναι πολύ δύσκολο αυτό;» (Γέλιο) Απλά φανταστείτε, να σέρνετε ένα έλκηθρο, όπως αυτό στο βιντεοκλίπ, με 80 κιλά εξοπλισμό, με τα πράγματα που χρειάζεσαι για να επιζήσεις στο Ανταρκτικό τρέκινγκ σου. Θα είναι μείον 40, καθημερινώς. Θα φυσάνε τρομακτικοί αντίθετοι άνεμοι. Και κάποια στιγμή θα πρέπει να διασχίσεις αυτές τις ρωγμές στον πάγο, που από κάτω τους είναι γκρεμός. Μερικές έχουν ένα πολύ επίφοβο λεπτό στρώμα απο χιόνι που υποχωρεί χωρίς προειδοποίηση, παίρνοντας εσένα και το έλκηθρο κάτω στην άβυσσο καταδικασμένο να μην ξαναβρεθείς. Και το καλύτερο; Κοιτάξτε τον ορίζοντα. Ναι, είναι ανηφορικό ταξίδι, επειδή ο Νότιος Πόλος βρίσκεται στα 3 χιλιόμετρα ύψος, και εσύ στέκεσαι στο επίπεδο της θάλασσας.
Now, many of you are probably saying, "Wait a sec, is this tough to do?" (Laughter) Imagine, if you will, dragging a sled, as you just saw in that video clip, with 170 pounds of gear, in it everything you need to survive on your Antarctic trek. It's going to be 40 below, every single day. You'll be in a massive headwind. And at some point you're going to have to cross these cracks in the ice, these crevasses. Some of them have a very precarious thin footbridge underneath them that could give way at a moment's notice, taking your sled, you, into the abyss, never to be seen again. The punchline to your journey? Look at the horizon. Yes, it's uphill the entire way, because the South Pole is at 10,000 feet, and you're starting at sea level.
Το ταξίδι μας, δεν ξεκίνησε στον Όρμο του Ηρακλή, όπου ο παγωμένος ωκεανός συναντά τις ακτές τις Ανταρκτικής. Ξεκίνησε περίπου 2 χρόνια νωρίτερα. Μερικά φιλαράκια και εγώ, ήρθαμε πίσω απο ένα τρέξιμο 111 ημερών στην έρημο της Σαχάρας. Και όσο ήμασταν εκεί ενημερωθήκαμε για το πόσο σοβαρή είναι η κρίση του νερού στη Βόρεια Αφρική. Επίσης μάθαμε ότι πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι στη Β. Αφρική επηρεάζουν κυρίως τους νέους. Επέστρεψα πίσω στη γυναίκα μου μετά από 111 μέρες τροχάδην στην άμμο, και της είπα, «Ξέρεις, εάν ένας χαζός σαν εμένα μπορεί να διασχίσει την έρημο, είμαστε ικανοί να πετύχουμε ό,τι μπορείς να φανταστείς.» Αλλά εάν θα συνεχίσω να κάνω αυτές τις περιπέτειες, πρέπει να υπάρχει και κάποιος λόγος πέρα του απλά να φτάνω στο τέρμα.
Our journey did not, in fact, begin at Hercules Inlet, where frozen ocean meets the land of Antarctica. It began a little less than two years ago. A couple of buddies of mine and I had finished a 111-day run across the entire Sahara desert. And while we were there we learned the seriousness of the water crisis in Northern Africa. We also learned that many of the issues facing the people of Northern Africa affected young people the most. I came home to my wife after 111 days of running in the sand, and I said, "You know, there's no doubt if this bozo can get across the desert, we are capable of doing anything we set our minds to." But if I'm going to continue doing these adventures, there has to be a reason for me to do them beyond just getting there.
Εκείνη την περίοδο γνώρισα ένα εξαιρετικό άτομο, τον Πίτερ Θουμ, ο οποίος με ενέπνευσε με τις πράξεις του. Προσπαθεί να εντοπίσει και να λύσει κρίσεις έλλειψης νερού ανά τον κόσμο. Η αφοσίωση του ήταν η έμπνευση για να σκεφτώ αυτή την αποστολή: ένα τρέξιμο στο Νότιο Πόλο όπου, με μια διαδραστική ιστοσελίδα, θα μπορούν να συμμετέχουν στην αποστολή μαζί μου νεαρά άτομα, μαθητές και δάσκαλοι απ' όλο το κόσμο, σαν ενεργά μέλη. Θα έχουμε λοιπόν μια ιστοσελίδα, όπου καθημερινά και για 33 μέρες, θα γράφουμε μπλογκ, με ιστορίες όπως η υποχώρηση του στρώματος του όζοντος που μας αναγκάζει να καλύπτουμε τα πρόσωπά μας, αλλιώς θα καούμε. Διασχίζουμε μίλια και μίλια απο διαβρωμένο χιόνι -- παγωμένα στρώματα χιονιού που έφταναν μέχρι το γόνατο. Σας λέω, διασχίζοντας αυτά τα πράγματα με 80 κιλά έλκηθρο, θα μπορούσε να ήταν και 800 κιλά το έλκηθρο, γιατί έτσι νιώθαμε.
Around that time I met an extraordinary human being, Peter Thum, who inspired me with his actions. He's trying to find and solve water issues, the crisis around the world. His dedication inspired me to come up with this expedition: a run to the South Pole where, with an interactive website, I will be able to bring young people, students and teachers from around the world on board the expedition with me, as active members. So we would have a live website, that every single day of the 33 days, we would be blogging, telling stories of, you know, depleted ozone forcing us to cover our faces, or we will burn. Crossing miles and miles of sastrugi -- frozen ice snowdrifts that could be hip-deep. I'm telling you, crossing these things with 170-pound sled, that sled may as well have weighed 1,700 pounds, because that's what it felt like.
Γράφαμε στην ιστοσελίδα καθημερινά στους μαθητές που παρακολουθούσαν την πορεία μας, για μέρες με δεκάωρο τρέκινγκ, δεκαπεντάωρο τρέκινγκ, μερικές φορές και 20 ώρες τη μέρα τρέκινγκ για να καλύψουμε τους στόχους μας. Λαγοκοιμόμασταν επάνω στα έλκηθρα στους μείον 40. Οι μαθητές με τη σειρά τους, άτομα απ' όλο το κόσμο, μας έκαναν ερωτήσεις. Οι νέοι κάνουν τις πιο απίστευτες ερωτήσεις.
We were blogging to this live website daily to these students that were tracking us as well, about 10-hour trekking days, 15-hour trekking days, sometimes 20 hours of trekking daily to meet our goal. We'd catch cat-naps at 40 below on our sled, incidentally. In turn, students, people from around the world, would ask us questions. Young people would ask the most amazing questions.
Μία απ' τις αγαπημένες μου: Είναι μείον 40 και πρέπει να πας τουαλέτα, πού θα πας και πώς θα το κάνεις; Δεν θα το απαντήσω αυτό. Αλλά θα απαντήσω σε μερικές από τις πιο δημοφιλείς.
One of my favorite: It's 40 below, you've got to go to the bathroom, where are you going to go and how are you going to do it? I'm not going to answer that. But I will answer some of the more popular questions.
Πού κοιμάστε; Κοιμόμασταν σε μια σκηνή πολύ κοντά στο έδαφος, επειδή οι άνεμοι στην Ανταρκτική ήταν τόσο ακραίοι, που θα παράσερναν τα πάντα.
Where do you sleep? We slept in a tent that was very low to the ground, because the winds on Antarctica were so extreme, it would blow anything else away.
Τι τρώτε; Ένα από τα αγαπημένα μου πιάτα στις αποστολές: βούτυρο και μπέικον. Είναι περίπου 1 εκατομμύριο θερμίδες. Καίγαμε περίπου 8,500 τη μέρα, και το χρειαζόμασταν.
What do you eat? One of my favorite dishes on expedition: butter and bacon. It's about a million calories. We were burning about 8,500 a day, so we needed it.
Πόσες μπαταρίες κουβαλάτε για όλο τον εξοπλισμό που έχετε; Καμία απολύτως. Όλος ο εξοπλισμός, και αυτός που κινηματογραφούμε, φορτίζεται με ηλιακή ενέργεια.
How many batteries do you carry for all the equipment that you have? Virtually none. All of our equipment, including film equipment, was charged by the sun.
Και τα πάτε καλά μεταξύ σας; Το ελπίζω, επειδή σε κάποια φάση της αποστολής, ένας από τους συντρόφους σου θα πρέπει να πάρει μια μεγάλη βελόνα, και να σου στραγγίξει τον μολυσμένο κάλο σου.
And do you get along? I certainly hope so, because at some point or another on this expedition, one of your teammates is going to have to take a very big needle, and put it in an infected blister, and drain it for you.
Αλλά αλήθεια, τα πηγαίναμε πολύ καλά, επειδή είχαμε το κοινό στόχο να εμπνεύσουμε αυτά τα νεαρά άτομα. Αυτοί ήταν οι σύντροφοί μας! Ενέπνεαν εμάς. Οι ιστορίες που μας έλεγαν μας πήγαν στο Νότιο Πόλο. Η ιστοσελίδα δούλεψε περίφημα σαν ένας τρόπος επικοινωνίας. Νεαρά άτομα στο βόρειο Καναδά, παιδιά στο δημοτικό, να σέρνουν έλκηθρα στη σχολική τους αυλή, να προσποιούνται ότι είναι ο Ρίτσαρντ, ο Ρέι και ο Κέβιν. Καταπληκτικό.
But seriously, seriously, we did get along, because we had a common goal of wanting to inspire these young people. They were our teammates! They were inspiring us. The stories we were hearing got us to the South Pole. The website worked brilliantly as a two-way street of communication. Young people in northern Canada, kids in an elementary school, dragging sleds across the school-yard, pretending they were Richard, Ray and Kevin. Amazing.
Φτάσαμε στο Νότιο Πόλο. Κουλουριαστήκαμε σ' εκείνη τη σκηνή, μείον 45 εκείνη τη μέρα, δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Αλληλοκοιταχτήκαμε με εκείνα τα βλέμματα δυσπιστίας για το τι μόλις είχαμε καταφέρει. Και θυμάμαι τους κοιτούσα και σκεφτόμουν, «Τι μάθημα μου δίδαξε αυτό το ταξίδι;» Αλήθεια. Ότι είμαι αυτός ο τύπος με σούπερ αντοχές;
We arrived at the South Pole. We huddled into that tent, 45 below that day, I'll never forget it. We looked at each other with these looks of disbelief at what we had just completed. And I remember looking at the guys thinking, "What do I take from this journey?" You know? Seriously. That I'm this uber-endurance guy?
Όπως στέκομαι εδώ σήμερα και σας μιλάω, τρέχω συνολικά πέντε χρόνια. Ένα χρόνο πριν από αυτό κάπνιζα ένα πακέτο τη μέρα, και είχα ένα πολύ καθιστικό τρόπο ζωής. Αυτό που έμαθα από το ταξίδι, απ' όλα μου τα ταξίδια, είναι ότι, με κάθε ίνα του κορμιού μου, πιστεύω ακράδαντα, ότι μπορούμε να κάνουμε το αδύνατο δυνατό. Το μαθαίνω αυτό στα 40 μου. Μπορείτε να φανταστείτε; Αλήθεια, μπορείτε να φανταστείτε; Το μαθαίνω αυτά στα 40 μου χρόνια. Φανταστείτε να είστε 13 χρονών, να ακούτε αυτά τα λόγια, και να τα πιστεύετε. Ευχαριστώ πάρα πολύ. Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
As I stand here today talking to you guys, I've been running for the grand sum of five years. And a year before that I was a pack-a-day smoker, living a very sedentary lifestyle. What I take from this journey, from my journeys, is that, in fact, within every fiber of my belief standing here, I know that we can make the impossible possible. I'm learning this at 40. Can you imagine? Seriously, can you imagine? I'm learning this at 40 years of age. Imagine being 13 years old, hearing those words, and believing it. Thank you very much. Thank you. (Applause)