Преди един месец на този ден, аз стоях там. 90 градуса на юг, върха на долната част на света, географския южен полюс. Стоях там заедно с двама мои много добри приятели, Ричърд Уебър и Кевин Валели. Заедно, тъкмо бяхме подобрили световния рекорд за пътуване пеша до южния полюс. Отне ни 33 дни, 23 часа и 55 минути за да стигнем до там. Подобрихме предишното най-добро време с 5 дни. И в процеса на това, аз станах първия човек в историята, който е вземал цялото пътуване от 650 мили (1000 километра), от залива Херкулес до южния полюс единствено пеша, без ски.
A month ago today I stood there: 90 degrees south, the top of the bottom of the world, the Geographic South Pole. And I stood there beside two very good friends of mine, Richard Weber and Kevin Vallely. Together we had just broken the world speed record for a trek to the South Pole. It took us 33 days, 23 hours and 55 minutes to get there. We shaved five days off the previous best time. And in the process, I became the first person in history to make the entire 650-mile journey, from Hercules Inlet to South Pole, solely on feet, without skis.
Сега, много от вас сигурно си казват, "Чакай малко, това трудно ли е да се направи?" (Смях) Представете си, ако искате, да дърпате шейна, както току-що видяхте в този видео клип, със 170 паунда (77 килограма) оборудване, в него е всичко от което се нуждаете за да оцелеете във вашето антарктическо пътешествие. Ще бъде минус 40 всеки ден. Ще има огромен насрещен вятър. И по някое време ще трябва да прекосите тези пукнатини в леда, тези дълбоки цепнатини. Някои от тях са с много несигурно тънко мостче за краката под тях, което може да поддаде неочаквано, и да погълне вашата шейна и вас във бездната, без да бъдете видяни отново. Забавното нещо във вашето пътуване? Погледнете към хоризонта. Да, това е изкачване през целия път. Защото южния полюс се намира на 10000 фута (3048 метра). И вие започвате от морското равнище.
Now, many of you are probably saying, "Wait a sec, is this tough to do?" (Laughter) Imagine, if you will, dragging a sled, as you just saw in that video clip, with 170 pounds of gear, in it everything you need to survive on your Antarctic trek. It's going to be 40 below, every single day. You'll be in a massive headwind. And at some point you're going to have to cross these cracks in the ice, these crevasses. Some of them have a very precarious thin footbridge underneath them that could give way at a moment's notice, taking your sled, you, into the abyss, never to be seen again. The punchline to your journey? Look at the horizon. Yes, it's uphill the entire way, because the South Pole is at 10,000 feet, and you're starting at sea level.
Всъщност нашето пътуване не започна от залива Херкулес, където заледения океан се среща със земята на Антарктика. То започна преди по-малко от две години. Аз и няколко мои приятели, тъкмо бяхме приключили 111 дневен маратон по продължението на пустинята Сахара. И докато бяхме там, научихме за сериозността на водната криза в северна Африка. Също така научихме, че много от проблемите, с които се сблъскват хората от северна Африка, засягат най-много младите хора. Прибрах се в къщи, при моята жена, след 111 дневно бягане в пясъка. И аз казах, "Знаеш ли, няма съмнение, че ако тази луда глава може да прекоси пустинята, то ние сме способни да направим всичко, което си поставим като цел." Но ако ще продължавам да предприемам тези приключения, то трябва да има причина, за да ги правя, която е отвъд това, просто да отида там.
Our journey did not, in fact, begin at Hercules Inlet, where frozen ocean meets the land of Antarctica. It began a little less than two years ago. A couple of buddies of mine and I had finished a 111-day run across the entire Sahara desert. And while we were there we learned the seriousness of the water crisis in Northern Africa. We also learned that many of the issues facing the people of Northern Africa affected young people the most. I came home to my wife after 111 days of running in the sand, and I said, "You know, there's no doubt if this bozo can get across the desert, we are capable of doing anything we set our minds to." But if I'm going to continue doing these adventures, there has to be a reason for me to do them beyond just getting there.
Около това време се запознах с едно изключително човешко същество, Питър Тум, който ме вдъхнови със своите действия. Той се опитва да открие и разреши проблеми с водата, кризата по цял свят. Неговата всеотдайност ме вдъхнови да предприема тази експедиция. Маратон до южния полюс, където, чрез интерактивна уеб страница, ще мога да привлека млади хора, студенти и учители от цял свят на борда на експедицията с мен, като активни участници. Така ние имахме интерактивен уеб сайт, в който всеки от 33-те дни писахме блогове, разказвахме истории за, например, изтънелия озонов слой, който ни принуждаваше да покрием лицата си, за да не изгорим. Прекосявахме стотици километри от заструги -- замръзнали преспи лед, с дълбочина до бедрото, мога да ви кажа, че прекосяването на тези неща със 170 паундова (77 килограмова) шейна, беше все едно със 1700 паундова (770 килограмова) шейна, понеже усещането беше такова.
Around that time I met an extraordinary human being, Peter Thum, who inspired me with his actions. He's trying to find and solve water issues, the crisis around the world. His dedication inspired me to come up with this expedition: a run to the South Pole where, with an interactive website, I will be able to bring young people, students and teachers from around the world on board the expedition with me, as active members. So we would have a live website, that every single day of the 33 days, we would be blogging, telling stories of, you know, depleted ozone forcing us to cover our faces, or we will burn. Crossing miles and miles of sastrugi -- frozen ice snowdrifts that could be hip-deep. I'm telling you, crossing these things with 170-pound sled, that sled may as well have weighed 1,700 pounds, because that's what it felt like.
Пишехме блогове на този интерактивен уеб сайт всеки ден, на тези студенти, които също следваха нашия маршрут, за нашите дни с 10 часови преходи, за нашите дни с 15 часови преходи, понякога за дни с 20 часови преходи, за да изпълним целта си. Ние дремехме при минус 40 в нашата шейна, между другото, Редувайки се, студентите, и хората по цял свят ни задаваха въпроси. Младите хора задаваха най-невероятни въпроси.
We were blogging to this live website daily to these students that were tracking us as well, about 10-hour trekking days, 15-hour trekking days, sometimes 20 hours of trekking daily to meet our goal. We'd catch cat-naps at 40 below on our sled, incidentally. In turn, students, people from around the world, would ask us questions. Young people would ask the most amazing questions.
Един от любимите ми е. Навън е минус 40, трябва да отидете до тоалетната, къде ще отидете, и как ще го направите? Няма да отговоря на това. Но ще отговоря на някои от най-популярните въпроси.
One of my favorite: It's 40 below, you've got to go to the bathroom, where are you going to go and how are you going to do it? I'm not going to answer that. But I will answer some of the more popular questions.
Къде спяхте? Спяхме в палатка, която беше много ниско до земята. Понеже ветровете в Антарктика бяха толкова екстремни, че щяха да издухат всичко.
Where do you sleep? We slept in a tent that was very low to the ground, because the winds on Antarctica were so extreme, it would blow anything else away.
Какво ядохте? Едно от любимите ми ястия през експедицията, масло и бекон. Става въпрос за един милион калории. Горяхме около 8500 дневно. Така че се нуждаехме от това.
What do you eat? One of my favorite dishes on expedition: butter and bacon. It's about a million calories. We were burning about 8,500 a day, so we needed it.
Колко батерии носехте за наличното оборудване? Практически никакви. Цялото наше оборудване, включително филмовото оборудване, беше зареждано от слънцето.
How many batteries do you carry for all the equipment that you have? Virtually none. All of our equipment, including film equipment, was charged by the sun.
Разбирахте ли се добре? Определено се надявам че да. Понеже по някое време в тази експедиция, някой от вашите спътници ще трябва да вземе много голяма игла, да я постави в инфектиралия мазол, и да го източи.
And do you get along? I certainly hope so, because at some point or another on this expedition, one of your teammates is going to have to take a very big needle, and put it in an infected blister, and drain it for you.
Но съвсем сериозно, ние се разбирахме. Понеже имахме обща цел: искахме да вдъхновим тези млади хора. Те бяха нашите спътници. Те ни вдъхновяваха. Историите, които научавахме ни отведоха до южния полюс. Уеб страницата работеше брилянтно, като двупосочно средство за общуване. Млади хора в северна Канада, деца в началното училище, дърпаха шейни в училищния двор, и се преструваха на Ричард, Рей и Кевин. Изумително.
But seriously, seriously, we did get along, because we had a common goal of wanting to inspire these young people. They were our teammates! They were inspiring us. The stories we were hearing got us to the South Pole. The website worked brilliantly as a two-way street of communication. Young people in northern Canada, kids in an elementary school, dragging sleds across the school-yard, pretending they were Richard, Ray and Kevin. Amazing.
Ние пристигнахме на южния полюс. Сгушихме се в палатката, беше минус 45 онзи ден, никога няма да го забравя. Споглеждахме се един други, с погледи, изразяващи недоверие, от това което бяхме постигнали току-що. Спомням си докато гледах към момчетата, че си мислех, "Какво ще извлека от това пътуване?" Знаете ли? Наистина. Това че съм този свръх-издръжлив мъж?
We arrived at the South Pole. We huddled into that tent, 45 below that day, I'll never forget it. We looked at each other with these looks of disbelief at what we had just completed. And I remember looking at the guys thinking, "What do I take from this journey?" You know? Seriously. That I'm this uber-endurance guy?
Като стоя тук днес и говоря с вас, хора, аз съм бягал сумарно пет години. И [няколко години] преди това, аз пушех по кутия цигари на ден, живеех много заседнал живот. Това което извлякох от това пътуване, от всички пътувания е, че на практика, в рамките на всяко влакно на моята вяра, изправен тук, знам, че може да направим невъзможното възможно. Научих това на 40. Можете ли да си представите? Наистина, можете ли да си представите? Научих това на 40 години. Представете си ако сте на 13 години, чувайки тези думи и вярвайки в тях. Много ви благодаря. Благодаря ви. (Ръкопляскане)
As I stand here today talking to you guys, I've been running for the grand sum of five years. And a year before that I was a pack-a-day smoker, living a very sedentary lifestyle. What I take from this journey, from my journeys, is that, in fact, within every fiber of my belief standing here, I know that we can make the impossible possible. I'm learning this at 40. Can you imagine? Seriously, can you imagine? I'm learning this at 40 years of age. Imagine being 13 years old, hearing those words, and believing it. Thank you very much. Thank you. (Applause)