Επιτρέψτε μου να σας πω μια ιστορία. Πάει πίσω 200 εκατομμύρια χρόνια. Είναι η ιστορία του νεοφλοιού, που σημαίνει νέα κρούστα. Στα πρώιμα θηλαστικά, γιατί μόνο τα θηλαστικά έχουν νεοφλοιό, πλάσματα σαν τρωκτικά, είχε το μέγεθος ενός γραμματοσήμου και ήταν τόσο λεπτό, και ήταν ένα λεπτό κάλυμμα γύρω από τον εγκέφαλό τους που είχε το μέγεθος ενός καρυδιού, αλλά ήταν ικανό για έναν νέο τύπο σκέψης. Αντί της σταθερής συμπεριφοράς που έχουν τα μη θηλαστικά ζώα, μπορούσε να εφεύρει νέες συμπεριφορές. Έτσι ένα ποντίκι ξεφεύγει από τον κυνηγό, το μονοπάτι του είναι μπλοκαρισμένο, θα προσπαθήσει να εφεύρει μια νέα λύση. Ίσως να δουλέψει, ίσως όχι, αλλά αν δουλέψει, θα το θυμάται και θα έχει μια νέα συμπεριφορά και αυτό μπορεί να μεταδοθεί ιότροπα στην υπόλοιπη κοινότητα. Ένα άλλο ποντίκι που το έβλεπε θα έλεγε, «Έι, αυτό ήταν πολύ έξυπνο, να πάει γύρω από τον βράχο» και θα υιοθετούσε και αυτό μια νέα συμπεριφορά.
Let me tell you a story. It goes back 200 million years. It's a story of the neocortex, which means "new rind." So in these early mammals, because only mammals have a neocortex, rodent-like creatures. It was the size of a postage stamp and just as thin, and was a thin covering around their walnut-sized brain, but it was capable of a new type of thinking. Rather than the fixed behaviors that non-mammalian animals have, it could invent new behaviors. So a mouse is escaping a predator, its path is blocked, it'll try to invent a new solution. That may work, it may not, but if it does, it will remember that and have a new behavior, and that can actually spread virally through the rest of the community. Another mouse watching this could say, "Hey, that was pretty clever, going around that rock," and it could adopt a new behavior as well.
Τα μη θηλαστικά ζώα δεν μπορούσαν να τα κάνουν αυτά. Είχαν σταθερές συμπεριφορές. Μπορούσαν να μάθουν μια νέα συμπεριφορά αλλά όχι στη διάρκεια μίας ζωής. Ίσως σε χιλιάδες ζωές, θα μπορούσε να εξελίξει μια νέα σταθερή συμπεριφορά. Αυτό λειτούργησε μια χαρά πριν από 200 εκατομμύρια χρόνια. Το περιβάλλον άλλαζε πολύ αργά. Μπορεί να περνούσαν 10.000 χρόνια για μια σημαντική περιβαλλοντική αλλαγή και σε αυτήν την περίοδο θα εξέλισσε μια νέα συμπεριφορά.
Non-mammalian animals couldn't do any of those things. They had fixed behaviors. Now they could learn a new behavior but not in the course of one lifetime. In the course of maybe a thousand lifetimes, it could evolve a new fixed behavior. That was perfectly okay 200 million years ago. The environment changed very slowly. It could take 10,000 years for there to be a significant environmental change, and during that period of time it would evolve a new behavior.
Αυτό προχωρούσε καλά, αλλά μετά κάτι συνέβη. Πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια, υπήρξε μια ξαφνική, βίαιη μεταβολή στο περιβάλλον. Την ονομάζουμε Κρητιδική εξαφάνιση. Τότε εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι, τότε εξαφανίστηκε το 75 τοις εκατό από τα είδη ζώων και φυτών και τότε τα θηλαστικά αναβαθμίστηκαν στο οικοσύστημα. Μιλώντας ανθρωπομορφικά, η βιολογική εξέλιξη είπε: «Χμμ, αυτός ο νεοφλοιός είναι πολύ καλός» και άρχισε να τον αναπτύσσει. Και τα θηλαστικά μεγάλωσαν, οι εγκέφαλοί τους μεγάλωσαν με ακόμη ταχύτερο ρυθμό και ο νεοφλοιός μεγάλωσε ακόμη γρηγορότερα και ανέπτυξε αυτές τις χαρακτηριστικές κορυφές και αύλακες κυρίως για να αυξήσει την επιφάνειά του. Αν πάρετε τον ανθρώπινο νεοφλοιό και τον τεντώσετε, είναι περίπου σαν μια πετσέτα τραπεζιού και είναι μια λεπτή δομή. Είναι παχύς περίπου όσο μια πετσέτα. Αλλά έχει τόσες πολλές έλικες και πτυχώσεις, που αποτελεί τώρα το 80% του εγκεφάλου μας, όπου εκεί κάνουμε τις σκέψεις μας και είναι ο μεγάλος μετατροπέας. Ο παλιός μας εγκέφαλος ακόμη παρέχει τις βασικές μας ορμές και κίνητρα, αλλά μπορεί να έχω μια ορμή για κατάκτηση και αυτό μετατρέπεται από το νεοφλοιό στη συγγραφή ενός ποιήματος ή τη δημιουργία μιας εφαρμογής ή μιας ομιλίας TED και πραγματικά είναι στον νεοφλοιό όπου γίνονται όλα.
Now that went along fine, but then something happened. Sixty-five million years ago, there was a sudden, violent change to the environment. We call it the Cretaceous extinction event. That's when the dinosaurs went extinct, that's when 75 percent of the animal and plant species went extinct, and that's when mammals overtook their ecological niche, and to anthropomorphize, biological evolution said, "Hmm, this neocortex is pretty good stuff," and it began to grow it. And mammals got bigger, their brains got bigger at an even faster pace, and the neocortex got bigger even faster than that and developed these distinctive ridges and folds basically to increase its surface area. If you took the human neocortex and stretched it out, it's about the size of a table napkin, and it's still a thin structure. It's about the thickness of a table napkin. But it has so many convolutions and ridges it's now 80 percent of our brain, and that's where we do our thinking, and it's the great sublimator. We still have that old brain that provides our basic drives and motivations, but I may have a drive for conquest, and that'll be sublimated by the neocortex into writing a poem or inventing an app or giving a TED Talk, and it's really the neocortex that's where the action is.
Πριν από 50 χρόνια, έκανα μια δημοσίευση περιγράφοντας πώς πίστευα ότι λειτουργεί ο εγκέφαλος και το περιέγραψα σαν μια σειρά από λειτουργικές μονάδες. Κάθε μονάδα μπορεί να χειριστεί ένα μοτίβο. Μπορεί να μάθει ένα μοτίβο ή να το θυμάται. Μπορεί να το υλοποιήσει. Αυτές οι μονάδες ήταν οργανωμένες ιεραρχικά και δημιουργήσαμε αυτήν την ιεραρχία με τη δική μας σκέψη. Είχαμε λίγα για να προχωρήσουμε πριν από 50 χρόνια. Με έκανε να συναντήσω τον πρόεδρο Τζόνσον. Το σκεφτόμουν για 50 χρόνια και πριν από ενάμιση χρόνο έβγαλα το βιβλίο «Πώς να δημιουργήσετε ένα μυαλό», όπου έχει την ίδια θέση, αλλά τώρα υπάρχει πληθώρα αποδείξεων. Τα δεδομένα που παίρνουμε για τον εγκέφαλο από τη νευροεπιστήμη διπλασιάζονται κάθε χρόνο. Η χωρική ανάλυση όλων των νευροαπεικονιστικών μεθόδων διπλασιάζεται κάθε χρόνο. Μπορούμε να κοιτάξουμε μέσα σε έναν ζωντανό εγκέφαλο και να δούμε μεμονωμένες νευρωνικές συνδέσεις να συνδέονται και να ενεργοποιούνται σε πραγματικό χρόνο. Μπορούμε να δούμε τον εγκέφαλό σας να δημιουργεί τις σκέψεις σας, τις σκέψεις σας να δημιουργούν τον εγκέφαλό σας, που είναι το κλειδί της λειτουργίας του.
Fifty years ago, I wrote a paper describing how I thought the brain worked, and I described it as a series of modules. Each module could do things with a pattern. It could learn a pattern. It could remember a pattern. It could implement a pattern. And these modules were organized in hierarchies, and we created that hierarchy with our own thinking. And there was actually very little to go on 50 years ago. It led me to meet President Johnson. I've been thinking about this for 50 years, and a year and a half ago I came out with the book "How To Create A Mind," which has the same thesis, but now there's a plethora of evidence. The amount of data we're getting about the brain from neuroscience is doubling every year. Spatial resolution of brainscanning of all types is doubling every year. We can now see inside a living brain and see individual interneural connections connecting in real time, firing in real time. We can see your brain create your thoughts. We can see your thoughts create your brain, which is really key to how it works.
Ας περιγράψω σύντομα πώς λειτουργεί. Έχω πράγματι μετρήσει αυτές τις μονάδες. Έχουμε περίπου 300 εκατομμύρια από αυτές και τις δημιουργούμε σε αυτές τις ιεραρχίες. Θα σας δώσω ένα απλό παράδειγμα. Έχω μερικές μονάδες που αναγνωρίζουν την οριζόντια γραμμή σε ένα κεφαλαίο Α και νοιάζονται μόνο γι' αυτό. Μπορεί να παίζει ένα ωραίο τραγούδι, να περνάει μια όμορφη κοπέλα, δεν τις νοιάζει, μόλις όμως βλέπουν την οριζόντια γραμμή στο κεφαλαίο Α, ενθουσιάζονται και λένε «οριζόντια γραμμή» και επιστρέφουν μια υψηλή πιθανότητα στον άξονα εξόδου τους. Αυτό οδηγεί στο επόμενο επίπεδο και αυτά τα επίπεδα είναι εννοιολογικά οργανωμένα. Καθένα είναι πιο αφηρημένο από το επόμενο, έτσι το επόμενο ίσως να πει «κεφαλαίο Α». Αυτό συνεχίζει σε ένα υψηλότερο επίπεδο που ίσως να πει «Αχλάδι». Η πληροφορία ρέει και προς τα κάτω. Αν ο αναγνωριστής της λέξης «αχλάδι» έχει δει τα Α-Χ-Λ-Α-Δ θα σκεφτεί, «Χμμ, νομίζω ότι το Ι είναι πιθανό» και θα στείλει σήμα σε όλους τους αναγνωριστές του Ι λέγοντας: «Το νου σας για ένα Ι, νομίζω ότι έρχεται ένα». Οι αναγνωριστές του Ι θα χαμηλώσουν το όριό τους και θα δούν κάτι τσαπατσούλικο, ίσως ένα Ι. Συνήθως δεν θα το πιστεύατε, αλλά περιμένουμε ένα Ι, μας αρκεί αυτό, και ναι, έχω δει ένα Ι, και μετά το αχλάδι λέει: «Ναι, έχω δει ένα Αχλάδι».
So let me describe briefly how it works. I've actually counted these modules. We have about 300 million of them, and we create them in these hierarchies. I'll give you a simple example. I've got a bunch of modules that can recognize the crossbar to a capital A, and that's all they care about. A beautiful song can play, a pretty girl could walk by, they don't care, but they see a crossbar to a capital A, they get very excited and they say "crossbar," and they put out a high probability on their output axon. That goes to the next level, and these layers are organized in conceptual levels. Each is more abstract than the next one, so the next one might say "capital A." That goes up to a higher level that might say "Apple." Information flows down also. If the apple recognizer has seen A-P-P-L, it'll think to itself, "Hmm, I think an E is probably likely," and it'll send a signal down to all the E recognizers saying, "Be on the lookout for an E, I think one might be coming." The E recognizers will lower their threshold and they see some sloppy thing, could be an E. Ordinarily you wouldn't think so, but we're expecting an E, it's good enough, and yeah, I've seen an E, and then apple says, "Yeah, I've seen an Apple."
Ανεβείτε πέντε επίπεδα ακόμη, και τώρα είστε σε υψηλό επίπεδο σε αυτή την ιεραρχία, που εκτείνεται προς τα κάτω στις διάφορες αισθήσεις και ίσως να έχετε μια μονάδα που βλέπει κάποιο ύφασμα, ακούει κάποια χροιά φωνής, μυρίζει κάποιο άρωμα, και θα πει: «Μπήκε στο δωμάτιο η γυναίκα μου».
Go up another five levels, and you're now at a pretty high level of this hierarchy, and stretch down into the different senses, and you may have a module that sees a certain fabric, hears a certain voice quality, smells a certain perfume, and will say, "My wife has entered the room."
Ανεβαίνουμε άλλα 10 επίπεδα και τώρα είμαστε σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο. Μάλλον είστε στον μετωπιαίο φλοιό και θα έχετε μονάδες που λένε: «Αυτό ήταν ειρωνικό». «Αυτό είναι αστείο». «Είναι όμορφη».
Go up another 10 levels, and now you're at a very high level. You're probably in the frontal cortex, and you'll have modules that say, "That was ironic. That's funny. She's pretty."
Ίσως σκεφτείτε ότι αυτά είναι πιο εξελιγμένα, αλλά αυτό που είναι πιο πολύπλοκο είναι η ιεραρχία κάτω από αυτά. Μια 16χρονη έκανε εγχείρηση στον εγκέφαλο και είχε τις αισθήσεις της επειδή οι χειρουργοί ήθελαν να της μιλούν. Μπορείτε να το κάνετε αυτό επειδή δεν υπάρχουν υποδοχείς πόνου στον εγκέφαλο. Και κάθε φορά που διέγειραν συγκεκριμένα πολύ μικρά σημεία στον νεοφλοιό, που φαίνονται εδώ με κόκκινο, γελούσε. Στην αρχή νόμιζαν ότι προκαλούσαν κάποιο αντανακλαστικό γέλιου, αλλά όχι, γρήγορα συνειδητοποίησαν ότι είχαν βρει τα σημεία στον νεοφλοιό της που εντοπίζουν το χιούμορ και απλώς έβρισκε τα πάντα ξεκαρδιστικά κάθε φορά που διέγειραν αυτά τα σημεία. «Είστε τόσο αστείοι έτσι που στέκεστε», ήταν ένα τυπικό σχόλιο, και δεν ήταν αστείοι, όχι όταν κάνουν χειρουργείο.
You might think that those are more sophisticated, but actually what's more complicated is the hierarchy beneath them. There was a 16-year-old girl, she had brain surgery, and she was conscious because the surgeons wanted to talk to her. You can do that because there's no pain receptors in the brain. And whenever they stimulated particular, very small points on her neocortex, shown here in red, she would laugh. So at first they thought they were triggering some kind of laugh reflex, but no, they quickly realized they had found the points in her neocortex that detect humor, and she just found everything hilarious whenever they stimulated these points. "You guys are so funny just standing around," was the typical comment, and they weren't funny, not while doing surgery.
Πώς τα πάμε σήμερα λοιπόν; Οι υπολογιστές αρχίζουν να κατέχουν την ανθρώπινη γλώσσα με τεχνικές που είναι παρόμοιες με τον νεοφλοιό. Περιέγραψα τον αλγόριθμο, που είναι παρόμοιος με κάτι που ονομάζεται κρυφό ιεραρχικό πρότυπο Μαρκόφ, κάτι που έχω δουλέψει από τη δεκαετία του '90. Το «Jeopardy» είναι ένα πολύ ευρύ παιχνίδι φυσικής γλώσσας, και ο Ουάτσον πήρε μεγαλύτερο σκορ από τους δύο καλύτερους παίκτες σε συνδυασμό. Απάντησε σωστά στο εξής ερώτημα: «Ένας μακρύς, κουραστικός λόγος που τον έκανε η επικάλυψη αφρώδους πίτας», και απάντησε γρήγορα, «Τι είναι η δημηγορία μαρέγκας;» Ο Τζένινγκς και ο άλλος τύπος δεν το βρήκαν αυτό. Είναι ένα πολύ εξελιγμένο παράδειγμα κατανόησης της ανθρώπινης γλώσσας από υπολογιστές, που έμαθε διαβάζοντας Βικιπαίδεια και διάφορες άλλες εγκυκλοπαίδειες.
So how are we doing today? Well, computers are actually beginning to master human language with techniques that are similar to the neocortex. I actually described the algorithm, which is similar to something called a hierarchical hidden Markov model, something I've worked on since the '90s. "Jeopardy" is a very broad natural language game, and Watson got a higher score than the best two players combined. It got this query correct: "A long, tiresome speech delivered by a frothy pie topping," and it quickly responded, "What is a meringue harangue?" And Jennings and the other guy didn't get that. It's a pretty sophisticated example of computers actually understanding human language, and it actually got its knowledge by reading Wikipedia and several other encyclopedias.
Σε πέντε με 10 χρόνια από τώρα, οι μηχανές αναζήτησης θα βασίζονται όχι μόνο στην αναζήτηση συνδυασμών λέξεων, αλλά θα καταλαβαίνουν πραγματικά, θα διαβάζουν, κατανοώντας τες, δισεκατομμύρια σελίδες στο Διαδίκτυο και σε βιβλία. Έτσι θα περπατάτε και το Google θα πεταχτεί και θα πει: «Ξέρεις, Μαίρη, μου εξέφρασες μια ανησυχία πριν από ένα μήνα ότι το συμπλήρωμα γλουταθειόνης σου δεν περνάει τον αιματοεγκεφαλικό φραγμό. Βγήκε μια νέα έρευνα πριν από 13 δευτερόλεπτα που δείχνει μια νέα προσέγγιση σε αυτό και έναν νέο τρόπο λήψης γλουταθειόνης. Ας σου κάνω μια περίληψη».
Five to 10 years from now, search engines will actually be based on not just looking for combinations of words and links but actually understanding, reading for understanding the billions of pages on the web and in books. So you'll be walking along, and Google will pop up and say, "You know, Mary, you expressed concern to me a month ago that your glutathione supplement wasn't getting past the blood-brain barrier. Well, new research just came out 13 seconds ago that shows a whole new approach to that and a new way to take glutathione. Let me summarize it for you."
Σε είκοσι χρόνια από τώρα, θα έχουμε νανομπότ, επειδή μια ακόμη εκθετική τάση είναι η σμίκρυνση της τεχνολογίας. Θα πάνε στον εγκέφαλό μας μέσα από τα τριχοειδή αγγεία και βασικά θα συνδέσουν τον νεοφλοιό μας σε έναν συνθετικό νεοφλοιό στο σύννεφο που θα παρέχει μια επέκταση του νεοφλοιού μας. Σήμερα, έχετε έναν υπολογιστή στο κινητό σας, αλλά αν χρειαστείτε 10.000 υπολογιστές για λίγα δευτερόλεπτα για να κάνετε μια πολύπλοκη αναζήτηση, μπορείτε να έχετε πρόσβαση για ένα ή δύο δευτερόλεπτα στο σύννεφο. Τη δεκαετία του 2030, αν χρειαστείτε επιπλέον νεοφλοιό, θα μπορέσετε να συνδεθείτε στο σύννεφο απευθείας από τον εγκέφαλό σας. Έτσι θα περπατάω και θα πω: «Ω, να ο Κρις Άντερσον. Έρχεται προς το μέρος μου. Να σκεφτώ κάτι έξυπνο να του πω. Έχω τρία δευτερόλεπτα. Οι 300 εκατομμύρια μονάδες στο νεοφλοιό μου δεν θα τα καταφέρουν. Χρειάζομαι ακόμη ένα δισεκατομμύριο». Θα μπορώ να έχω πρόσβαση σε αυτές στο σύννεφο. Τότε η σκέψη μας, θα είναι ένα υβρίδιο βιολογικής και μη βιολογικής σκέψης, αλλά το μη βιολογικό κομμάτι διέπεται από τον νόμο μου για την επιτάχυνση των αποδόσεων. Θα αυξηθεί εκθετικά. Και θυμηθείτε τι συνέβη την τελευταία φορά που επεκτείναμε τον νεοφλοιό μας. Αυτό ήταν πριν από δύο εκατομμύρια χρόνια όταν γίναμε ανθρωποειδή και αναπτύξαμε αυτά τα μεγάλα κούτελα. Τα άλλα πρωτεύοντα θηλαστικά έχουν κεκλιμένο φρύδι. Δεν έχουν μετωπιαίο φλοιό. Αλλά ο μετωπιαίος φλοιός δεν είναι ποιοτικά διαφορετικός. Είναι μια ποσοτική επέκταση του νεοφλοιού, αλλά η επιπλέον ποσότητα σκέψης ήταν ο παράγοντας που μας επέτρεψε να κάνουμε ένα ποιοτικό άλμα και να εφεύρουμε τη γλώσσα, την τέχνη, την επιστήμη, την τεχνολογία και τα συνέδρια TED. Κανένα άλλο είδος δεν το έχει κάνει αυτό.
Twenty years from now, we'll have nanobots, because another exponential trend is the shrinking of technology. They'll go into our brain through the capillaries and basically connect our neocortex to a synthetic neocortex in the cloud providing an extension of our neocortex. Now today, I mean, you have a computer in your phone, but if you need 10,000 computers for a few seconds to do a complex search, you can access that for a second or two in the cloud. In the 2030s, if you need some extra neocortex, you'll be able to connect to that in the cloud directly from your brain. So I'm walking along and I say, "Oh, there's Chris Anderson. He's coming my way. I'd better think of something clever to say. I've got three seconds. My 300 million modules in my neocortex isn't going to cut it. I need a billion more." I'll be able to access that in the cloud. And our thinking, then, will be a hybrid of biological and non-biological thinking, but the non-biological portion is subject to my law of accelerating returns. It will grow exponentially. And remember what happens the last time we expanded our neocortex? That was two million years ago when we became humanoids and developed these large foreheads. Other primates have a slanted brow. They don't have the frontal cortex. But the frontal cortex is not really qualitatively different. It's a quantitative expansion of neocortex, but that additional quantity of thinking was the enabling factor for us to take a qualitative leap and invent language and art and science and technology and TED conferences. No other species has done that.
Κι έτσι, μέσα στις επόμενες δεκαετίες, θα το ξανακάνουμε. Θα επεκτείνουμε και πάλι τον νεοφλοιό μας, μόνο που αυτή τη φορά δεν θα περιοριστούμε από τη σταθερή αρχιτεκτονική του περιβλήματος. Θα επεκταθεί χωρίς όρια. Η επιπλέον ποσότητα θα είναι και πάλι ο παράγοντας που θα μας επιτρέψει να κάνουμε άλλο ένα ποιοτικό άλμα στον πολιτισμό και την τεχνολογία.
And so, over the next few decades, we're going to do it again. We're going to again expand our neocortex, only this time we won't be limited by a fixed architecture of enclosure. It'll be expanded without limit. That additional quantity will again be the enabling factor for another qualitative leap in culture and technology.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)