Όσο απίστευτο και αν ακούγεται, έχω να προτείνω μια λύση σε ένα πολύ σημαντικό μέρος ενός ευρύτερου προβλήματος, με την απαιτούμενη έμφαση στο κλίμα. Και η λύση που προτείνω αφορά τον κύριο υπαίτιο σε αυτή τη μαζική κακομεταχείριση της γης από τον άνθρωπο, και την επακόλουθη κατάρρευση της βιόσφαιρας. Ο υπαίτιος αυτός είναι οι επιχειρήσεις και η βιομηχανία, όπου τυχαίνει να έχω περάσει τα τελευταία 52 χρόνια, μετά την αποφοίτησή μου από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας Τζόρτζια το 1956, ως Μηχανολόγος Μηχανικός Παραγωγής, και επίδοξος -- και μετέπειτα επιτυχημένος -- επιχειρηματίας. Αφότου ίδρυσα την εταιρεία μου, Interface, από το μηδέν, το 1973, πριν από 36 χρόνια, για την παραγωγή μοκέτας-πλακάκι στην Αμερική για επιχειρήσεις και θεσμικούς αγοραστές, και αφού την οδήγησα από την εκκίνηση και την επιβίωση στην ευημερία και την παγκόσμια κυριαρχία στον χώρο της, διάβασα το βιβλίο του Πολ Χόκεν, «Η Οικολογία του Εμπορίου», το καλοκαίρι του 1994. Σε αυτό του το βιβλίο, ο Πολ κατηγορεί τις επιχειρήσεις και τη βιομηχανία ως, πρώτον, τον μεγαλύτερο υπαίτιο για την κατάρρευση της βιόσφαιρας, και δεύτερον, ως τον μόνο θεσμό που είναι τόσο ευρύς και τόσο διεισδυτικός, και τόσο ισχυρός ώστε να μπορεί πραγματικά να διασώσει την ανθρωπότητα από αυτό το τέλμα. Και παρεμπιπτόντως, με καταδίκασε ως καπηλευτή της γης.
Believe me or not, I come offering a solution to a very important part of this larger problem, with the requisite focus on climate. And the solution I offer is to the biggest culprit in this massive mistreatment of the earth by humankind, and the resulting decline of the biosphere. That culprit is business and industry, which happens to be where I have spent the last 52 years since my graduation from Georgia Tech in 1956. As an industrial engineer, cum aspiring and then successful entrepreneur. After founding my company, Interface, from scratch in 1973, 36 years ago, to produce carpet tiles in America for the business and institution markets, and shepherding it through start-up and survival to prosperity and global dominance in its field, I read Paul Hawken's book, "The Ecology of Commerce," the summer of 1994. In his book, Paul charges business and industry as, one, the major culprit in causing the decline of the biosphere, and, two, the only institution that is large enough, and pervasive enough, and powerful enough, to really lead humankind out of this mess. And by the way he convicted me as a plunderer of the earth.
Κι εγώ με τη σειρά μου προκάλεσα τους ανθρώπους της Interface να κατευθύνουν την εταιρεία και ολόκληρο τον βιομηχανικό κόσμο προς την αειφορία, κάτι που τελικά ορίσαμε ως λειτουργία της εταιρείας μας που χρησιμοποιεί πολύ πετρέλαιο, έτσι ώστε εν τέλει να αφαιρεί από τη γη μόνο πόρους που μπορούν να ανανεωθούν με φυσικό και γρήγορο τρόπο -- ούτε μία σταγόνα πετρελαίου παραπάνω -- και να μη βλάπτει τη βιόσφαιρα. Να μην αφαιρεί τίποτα: να μη βλάπτει. Είπα απλά : «Αν ο Χόκεν έχει δίκιο και οι επιχειρήσεις και η βιομηχανία πρέπει να ηγηθούν, ποιος θα ηγηθεί των επιχειρήσεων και της βιομηχανίας; Αν δεν ηγηθεί κάποιος, δεν θα το κάνει κανείς». Είναι ταυτολογικό. Γιατί όχι εμείς; Χάρη στο ανθρώπινο δυναμικό της Interface, έχω γίνει ένας μετανοών καπηλευτής.
And I then challenged the people of Interface, my company, to lead our company and the entire industrial world to sustainability, which we defined as eventually operating our petroleum-intensive company in such a way as to take from the earth only what can be renewed by the earth, naturally and rapidly -- not another fresh drop of oil -- and to do no harm to the biosphere. Take nothing: do no harm. I simply said, "If Hawken is right and business and industry must lead, who will lead business and industry? Unless somebody leads, nobody will." It's axiomatic. Why not us? And thanks to the people of Interface, I have become a recovering plunderer.
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Είπα κάποτε σε έναν αρθρογράφο του περιοδικού Fortune ότι κάποια μέρα άνθρωποι σαν κι εμένα θα πάνε στη φυλακή. Αυτή η δήλωση έγινε τίτλος ενός άρθρου του Fortune. Με περιέγραψαν ως τον πιο «πράσινο» Διευθύνοντα Σύμβουλο της Αμερικής. Από καπηλευτής σε μετανοούντα καπηλευτή, και στον πιο πράσινο Διευθύνοντα Σύμβουλο της Αμερικής μέσα σε πέντε χρόνια -- το οποίο, για να είμαι ειλικρινής, λέει πολλά για τους Διευθύνοντες Συμβούλους της Αμερικής του 1999. Ρωτηθείς αργότερα στο Καναδέζικο ντοκιμαντέρ «Η εταιρεία», για το τι εννοούσα με το σχόλιο περί φυλακής, απάντησα ότι η κλοπή είναι έγκλημα. Και η κλοπή του μέλλοντος των παιδιών μας θα συνιστά κάποια μέρα έγκλημα. Συνειδητοποίησα όμως ότι για να ισχύει αυτό -- για να συνιστά έγκλημα η κλοπή του μέλλοντος των παιδιών μας -- πρέπει να υπάρχει μια σαφής και ευαπόδεικτη εναλλακτική της βιομηχανικής πρακτικής «αφαιρώ-παράγω-αποβάλλω» που κυριαρχεί στον πολιτισμό μας, και είναι ο μεγαλύτερος υπαίτιος για την κλοπή του μέλλοντος των παιδιών μας, σκάβοντας τη γη και μετατρέποντας τους πόρους της σε προϊόντα που γρήγορα γίνονται απόβλητα σε μια χωματερή ή έναν κλίβανο -- με λίγα λόγια, σκάβοντας τη γη και μετατρέποντάς τη σε ρύπανση.
I once told a Fortune Magazine writer that someday people like me would go to jail. And that became the headline of a Fortune article. They went on to describe me as America's greenest CEO. From plunderer to recovering plunderer, to America's greenest CEO in five years -- that, frankly, was a pretty sad commentary on American CEOs in 1999. Asked later in the Canadian documentary, "The Corporation," what I meant by the "go to jail" remark, I offered that theft is a crime. And theft of our children's future would someday be a crime. But I realized, for that to be true -- for theft of our children's future to be a crime -- there must be a clear, demonstrable alternative to the take-make-waste industrial system that so dominates our civilization, and is the major culprit, stealing our children's future, by digging up the earth and converting it to products that quickly become waste in a landfill or an incinerator -- in short, digging up the earth and converting it to pollution.
Σύμφωνα με τους Πολ και Αν Έρλιχ και μια γνωστή εξίσωση περιβαλλοντικών επιπτώσεων, οι επιπτώσεις -- το οποίο είναι κακό πράγμα -- είναι το γινόμενο του πληθυσμού, της αφθονίας και της τεχνολογίας. Οι επιπτώσεις στο περιβάλλον δημιουργούνται δηλαδή από τους ανθρώπους, από την αφθονία των προϊόντων που καταναλώνουν και από τον τρόπο που παράγονται αυτά τα προϊόντα. Και παρότι η εξίσωση είναι σε μεγάλο βαθμό υποκειμενική, ίσως μπορείτε να ποσοτικοποιήσετε τους ανθρώπους και το επίπεδο ζωής, αλλά η τεχνολογία είναι ζημιογόνα με τόσους τρόπους που δεν ποσοτικοποιείται. Συνεπώς η εξίσωση έχει εννοιολογικό χαρακτήρα. Παρ’ όλα αυτά μας βοηθά να κατανοήσουμε το πρόβλημα.
According to Paul and Anne Ehrlich and a well-known environmental impact equation, impact -- a bad thing -- is the product of population, affluence and technology. That is, impact is generated by people, what they consume in their affluence, and how it is produced. And though the equation is largely subjective, you can perhaps quantify people, and perhaps quantify affluence, but technology is abusive in too many ways to quantify. So the equation is conceptual. Still it works to help us understand the problem.
Έτσι στοχεύσαμε στην Interface, το 1994, να δώσουμε το παράδειγμα: να αλλάξουμε τον τρόπο που παράγουμε μοκέτες, ένα προϊόν εντάσεως πετρελαίου τόσο λόγω πρώτων υλών όσο και ενεργειακών απαιτήσεων και να μεταλλάξουμε την τεχνολογία μας έτσι ώστε να μειώνει τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, αντί να τις πολλαπλασιάζει. Η εξίσωση περιβαλλοντικών επιπτώσεων των Πολ και Αν Έρλιχ είναι η εξής: Το I ισούται με Π επί A επί T: πληθυσμός (Π), αφθονία (A) και τεχνολογία (T). Ήθελα η Interface να ξαναγράψει αυτή την εξίσωση ως εξής: το Ι ισούται με Π επί Α δια Τ. Τώρα, όσοι έχουν μαθηματική σκέψη θα αντιληφθούν αμέσως ότι το Τ στον αριθμητή αυξάνει τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, πράγμα κακό, αλλά το Τ στον παρονομαστή τις μειώνει. Συνεπώς αναρωτιέμαι: «Πώς θα μπορούσε το Τ, η τεχνολογία, η οποία, όταν εμφανίζεται στον αριθμητή --ως Τ1-- αυξάνει τις επιπτώσεις, να μεταφερθεί στον παρονομαστή --ως Τ2-- όπου θα μειώνει τις επιπτώσεις;»
So we set out at Interface, in 1994, to create an example: to transform the way we made carpet, a petroleum-intensive product for materials as well as energy, and to transform our technologies so they diminished environmental impact, rather than multiplied it. Paul and Anne Ehrlich's environmental impact equation: I is equal to P times A times T: population, affluence and technology. I wanted Interface to rewrite that equation so that it read I equals P times A divided by T. Now, the mathematically-minded will see immediately that T in the numerator increases impact -- a bad thing -- but T in the denominator decreases impact. So I ask, "What would move T, technology, from the numerator -- call it T1 -- where it increases impact, to the denominator -- call it T2 -- where it reduces impact?
Αναλογίστηκα τα χαρακτηριστικά της πρώτης βιομηχανικής επανάστασης, τεχνολογία τύπου Τ1, που εφαρμόζαμε κι εμείς στην Interface, και είχε τα ακόλουθα χαρακτηριστικά. Αφαίρεση: η διαδικασία της λήψης πρώτων υλών από τη γη. Γραμμικότητα: αφαιρώ, παράγω, αποβάλλω. Τροφοδοτούμενη από ορυκτά καύσιμα. Σπατάλη: καταχρηστική διαδικασία, με έμφαση στην παραγωγικότητα της εργασίας. Όσες περισσότερες μοκέτες ανά εργατοώρα. Μετά από βαθύτερη σκέψη, συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά τα χαρακτηριστικά πρέπει να αλλάξουν έτσι ώστε το Τ να μεταφερθεί στον παρονομαστή. Στη νέα βιομηχανική επανάσταση η αφαίρεση πρέπει να αντικατασταθεί από την ανανέωση, το γραμμικό από το κυκλικό⋅ η ενέργεια από ορυκτά καύσιμα από ανανεώσιμη ενέργεια -- το ηλιακό φως⋅ η δημιουργία απορριμάτων να μηδενιστεί⋅ το καταχρηστικό να αντικατασταθεί από το αβλαβές⋅ και η παραγωγικότητα ανθρώπινων πόρων από την παραγωγικότητα φυσικών πόρων. Θεώρησα ότι αν προβούμε σε αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές, και απαλλαγούμε πλήρως από το Τ1, θα μπορέσουμε να μειώσουμε τις επιπτώσεις μας στο μηδέν, συμπεριλαμβανομένων και των επιπτώσεων μας στο κλίμα. Και αυτό έγινε ο στόχος της Interface για το 1995, και εξακολουθεί να είναι μέχρι σήμερα.
I thought about the characteristics of first industrial revolution, T1, as we practiced it at Interface, and it had the following characteristics. Extractive: taking raw materials from the earth. Linear: take, make, waste. Powered by fossil fuel-derived energy. Wasteful: abusive and focused on labor productivity. More carpet per man-hour. Thinking it through, I realized that all those attributes must be changed to move T to the denominator. In the new industrial revolution extractive must be replaced by renewable; linear by cyclical; fossil fuel energy by renewable energy, sunlight; wasteful by waste-free; and abusive by benign; and labor productivity by resource productivity. And I reasoned that if we could make those transformative changes, and get rid of T1 altogether, we could reduce our impact to zero, including our impact on the climate. And that became the Interface plan in 1995, and has been the plan ever since.
Έχουμε μετρήσει την πρόοδό μας με αυστηρότητα. Μπορώ λοιπόν να σας πω πόσο προχωρήσαμε τα μετέπειτα 12 χρόνια. Οι καθαρές εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου μειώθηκαν κατά 82 τοις εκατό σε άπολυτη χωρητικότητα. (Χειροκρότημα) Κατά το ίδιο χρονικό διάστημα οι πωλήσεις αυξήθηκαν κατά δύο τρίτα και τα κέρδη διπλασιάστηκαν. Συνεπώς μια απόλυτη μείωση της τάξεως του 82 τοις εκατό μεταφράζεται σε 90 τοις εκατό μείωση στην ένταση των αερίων του θερμοκηπίου αναλογικά με τις πωλήσεις. Αυτό είναι το μέγεθος της μείωσης που το σύνολο του τεχνολογικού κόσμου παγκοσμίως πρέπει να επιτύχει μέχρι το 2050 για να αποφευχθεί η καταστροφική διατάραξη του κλίματος -- όπως μας λένε οι επιστήμονες. Η χρήση ορυκτών καυσίμων έχει μειωθεί κατά 60 τοις εκατό ανά μονάδα παραγωγής, χάρη στην αποτελεσματικότητα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Το πιο φθηνό και σίγουρο βαρέλι πετρελαίου είναι αυτό το οποίο δεν καταναλώθηκε, χάρη σε αποτελεσματικότερες πρακτικές. Η χρήση νερού έχει μειωθεί κατά 75 τοις εκατό στην παγκόσμια δραστηριότητά μας στον χώρο της μοκέτας-πλακάκι. Μειώθηκε 40 τοις εκατό στη μοκέτα-ρολό, την οποία αποκτήσαμε το 1993 εδώ, στην Καλιφόρνια, την Πόλη της Βιομηχανίας, όπου το νερό είναι τόσο πολύτιμο. Το ποσοστό ανανεώσιμων ή ανακυκλώσιμων υλικών φτάνει το 25% και συνεχώς αυξάνεται. Η ανανεώσιμη ενέργεια αποτελεί το 27 τοις εκατό του συνόλου, και στοχεύουμε για το 100 τοις εκατό. Έχουμε αποτρέψει την κατάληξη 67,1 εκατομμυρίων κιλών -- το οποίο είναι 67.100 τόνοι -- χρησιμοποιημένης μοκέτας στις χωματερές, εισάγοντας πρακτικές κυκλικών ροών υλικών μέσω συστημάτων εφοδιασμού αντίστροφης ροής και χρησιμοποιώντας τεχνολογίες ανακύκλωσης μετά την κατανάλωση οι οποίες δεν υπήρχαν όταν ξεκινήσαμε πριν από 14 χρόνια.
We have measured our progress very rigorously. So I can tell you how far we have come in the ensuing 12 years. Net greenhouse gas emissions down 82 percent in absolute tonnage. (Applause) Over the same span of time sales have increased by two-thirds and profits have doubled. So an 82 percent absolute reduction translates into a 90 percent reduction in greenhouse gas intensity relative to sales. This is the magnitude of the reduction the entire global technosphere must realize by 2050 to avoid catastrophic climate disruption -- so the scientists are telling us. Fossil fuel usage is down 60 percent per unit of production, due to efficiencies in renewables. The cheapest, most secure barrel of oil there is is the one not used through efficiencies. Water usage is down 75 percent in our worldwide carpet tile business. Down 40 percent in our broadloom carpet business, which we acquired in 1993 right here in California, City of Industry, where water is so precious. Renewable or recyclable materials are 25 percent of the total, and growing rapidly. Renewable energy is 27 percent of our total, going for 100 percent. We have diverted 148 million pounds -- that's 74,000 tons -- of used carpet from landfills, closing the loop on material flows through reverse logistics and post-consumer recycling technologies that did not exist when we started 14 years ago. Those new cyclical technologies
Αυτές οι νέες κυκλικές τεχνολογίες έχουν συμβάλει σημαντικά στο γεγονός ότι έχουμε παραγάγει και πουλήσει 71 εκατομμύρια τετραγωνικά μέτρα μοκέτας με μηδενική επίπτωση στο κλίμα από το 2004. Είχαμε δηλαδή μηδενική συμβολή στην παγκόσμια διατάραξη του κλίματος κατά την παραγωγή της μοκέτας σε ολόκληρο τον κύκλο της εφοδιαστικής αλυσίδας, από την εξόρυξη μέχρι την ανάκτηση του προϊόντος στο τέλος του κύκλου ζωής του -- στοιχεία επιβεβαιωμένα από τρίτο ανεξάρτητο φορέα. Την αποκαλούμε «Δροσερή Μοκέτα». Και έχει υπάρξει ένα ισχυρό στοιχείο διαφοροποίησης στην αγορά, το οποίο αύξησε τις πωλήσεις και τα κέρδη. Πριν από τρία χρόνια προωθήσαμε την μοκέτα-πλακάκι για το σπίτι, με την επωνυμία «Flor», σκοπίμως ανορθρόγραφη: F-L-O-R. Μπορείτε σήμερα με ένα κλικ στο Flor.com να παραγγείλετε τη Δροσερή Μοκέτα με κατ’ οίκον παραλαβή μέσα σε πέντε ημέρες. Είναι πρακτική και συγχρόνως ωραία.
have contributed mightily to the fact that we have produced and sold 85 million square yards of climate-neutral carpet since 2004, meaning no net contribution to global climate disruption in producing the carpet throughout the supply chain, from mine and well head clear to end-of-life reclamation -- independent third-party certified. We call it Cool Carpet. And it has been a powerful marketplace differentiator, increasing sales and profits. Three years ago we launched carpet tile for the home, under the brand Flor, misspelled F-L-O-R. You can point and click today at Flor.com and have Cool Carpet delivered to your front door in five days. It is practical, and pretty too.
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Θεωρούμε ότι βρισκόμαστε λίγο μετά τη μέση της πορείας μας προς τον στόχο μας: μηδενική επίπτωση, μηδενικό περιβαλλοντικό αποτύπωμα. Έχουμε θέσει το 2020 ως το έτος-στόχο για το «μηδέν», για να φτάσουμε την κορυφή, το ύψιστο σημείο του Βουνού της Αειφορίας. Αυτό το αποκαλούμε Αποστολή Μηδέν. Και αυτό είναι πιθανώς η σημαντικότερη όψη του ζητήματος: ανακαλύψαμε ότι η Αποστολή Μηδέν είναι πάρα πολύ επικερδής. Ένα καλύτερο επιχειρηματικό μοντέλο, ένας καλύτερος τρόπος να επιτευχθούν μεγαλύτερα κέρδη. Να πώς μπορεί να υποστηριχτεί η αειφορία από επιχειρηματική άποψη. Μιλώντας από πραγματική εμπειρία, το κόστος μειώνεται, δεν αυξάνεται, το οποίο μεταφράζεται σε περίπου 400 εκατομμύρια δολάρια αποφευχθέντος κόστους στην προσπάθεια επίτευξης μηδενικών αποβλήτων -- το όποιο αποτελεί την πρώτη όψη του Βουνού της Αειφορίας. Έτσι έχει καλυφθεί ολόκληρο το κόστος για τη μετάλλαξη της Interface.
We reckon that we are a bit over halfway to our goal: zero impact, zero footprint. We've set 2020 as our target year for zero, for reaching the top, the summit of Mount Sustainability. We call this Mission Zero. And this is perhaps the most important facet: we have found Mission Zero to be incredibly good for business. A better business model, a better way to bigger profits. Here is the business case for sustainability. From real life experience, costs are down, not up, reflecting some 400 million dollars of avoided costs in pursuit of zero waste -- the first face of Mount Sustainability. This has paid all the costs for the transformation of Interface.
Και αυτό καταρρίπτει επίσης έναν μύθο, του ψευδούς διλήμματος μεταξύ του περιβάλλοντος και της οικονομίας. Τα προιόντα μας είναι καλύτερα από ποτέ, εμπνευσμένα από βιομηχανικό σχεδιασμό με στόχο την αειφορία, μια ανέλπιστη πηγή καινοτομίας. Αυτός ο υψηλός κοινός στόχος έχει συσπειρώσει το ανθρώπινο δυναμικό μας. Είναι μοναδικός στο να προσελκύει τους πιο ικανούς ανθρώπους και να τους ενώνει. Και η αποδοχή της αγοράς είναι εκπληκτική. Καμία μορφή διαφήμισης και καμία έξυπνη καμπάνια προώθησης προϊόντων, σε καμία τιμή, δε θα μπορούσε να παραγάγει ή να δημιουργήσει τόσο μεγάλη υπεραξία. Το κόστος, τα προϊόντα, το ανθρώπινο δυναμικό, η αγορά -- τι άλλο υπάρχει; Είναι καλύτερο επιχειρηματικό μοντέλο.
And this dispels a myth too, this false choice between the environment and the economy. Our products are the best they've ever been, inspired by design for sustainability, an unexpected wellspring of innovation. Our people are galvanized around this shared higher purpose. You cannot beat it for attracting the best people and bringing them together. And the goodwill of the marketplace is astonishing. No amount of advertising, no clever marketing campaign, at any price, could have produced or created this much goodwill. Costs, products, people, marketplaces -- what else is there? It is a better business model.
Και ορίστε το αρχείο των πωλήσεων και των κερδών μας των τελευταίων 14 ετών. Παρατηρείται μια μείωση, από το 2001 έως το 2003: μια μείωση όταν οι πωλήσεις μας, μέσα σε περίοδο τριετίας, έπεσαν κατά 17 τοις εκατό. Όμως η αγορά είχε πέσει κατά 36 τοις εκατό. Κυριολεκτικά αυξήσαμε το μερίδιό μας στην αγορά. Ίσως να μην είχαμε επιβιώσει την ύφεση εκείνης της περιόδου αν δεν είχαμε το πλεονέκτημα της αειφόρου ανάπτυξης. Αν κάθε επιχείρηση εφάρμοζε τους στόχους της Interface, θα λύνονταν όλα μας τα προβλήματα; Δε νομίζω. Παραμένω προβληματισμένος ως προς την αναθεωρημένη εξίσωση Έρλιχ, όπου το I είναι ίσο με Π επί A δια Τ2. Αυτό το Α είναι ένα κεφαλαίο Α, υπονοώντας ότι η αφθονία αποτελεί αυτοσκοπό. Τι θα γινόταν όμως αν τροποποιούσαμε την εξίσωση Έρλιχ περαιτέρω; Και αν μετατρέπαμε το Α σε μικρό «α», σηματοδοτώντας ότι αποτελεί μέσο προς ένα σκοπό, και ότι ο σκοπός αυτός είναι η ευτυχία -- περισσότερη ευτυχία με λιγότερα αγαθά.
And here is our 14-year record of sales and profits. There is a dip there, from 2001 to 2003: a dip when our sales, over a three-year period, were down 17 percent. But the marketplace was down 36 percent. We literally gained market share. We might not have survived that recession but for the advantages of sustainability. If every business were pursuing Interface plans, would that solve all our problems? I don't think so. I remain troubled by the revised Ehrlich equation, I equals P times A divided by T2. That A is a capital A, suggesting that affluence is an end in itself. But what if we reframed Ehrlich further? And what if we made A a lowercase 'a,' suggesting that it is a means to an end, and that end is happiness -- more happiness with less stuff.
Καταλαβαίνετε ότι αυτό θα επανατοποθετούσε τον ίδιο τον πολιτισμό μας -- (Χειροκρότημα)-- και ολόκληρο το οικονομικό μας σύστημα, αν όχι για το είδος μας, τότε ίσως για το διάδοχό μας: ένα αειφόρο είδος, το οποίο θα ζει σε μια γη πεπερασμένων πόρων, ηθικά, ευτυχισμένα και οικολογικά σε ισορροπία με τη φύση και όλα τα φυσικά της συστήματα για χίλιες γενιές, ή 10.000 γενιές -- δηλαδή με ένα μέλλον απεριόριστο. Πρέπει όμως να αφανιστεί το είδος μας για να συμβεί αυτό; Ίσως. Αλλά δε νομίζω.
You know that would reframe civilization itself -- (Applause) -- and our whole system of economics, if not for our species, then perhaps for the one that succeeds us: the sustainable species, living on a finite earth, ethically, happily and ecologically in balance with nature and all her natural systems for a thousand generations, or 10,000 generations -- that is to say, into the indefinite future. But does the earth have to wait for our extinction as a species? Well maybe so. But I don't think so.
Στην Interface σκοπεύουμε πραγματικά αυτή η αρχέτυπη, αειφόρος βιομηχανική επιχείρηση, μηδενικού περιβαλλοντικού αποτυπώματος, να έχει ολοκληρωθεί μέχρι το 2020. Διαγράφεται καθαρά πλέον η πορεία μας προς την κορυφή αυτού του βουνού. Και η πρόκληση για εμάς τώρα είναι στην εκτέλεση. Και όπως λέει ο καλός μου φίλος και σύμβουλος, Άμορι Λόβινς, «Αν κάτι είναι υπαρκτό, πρέπει να είναι και εφικτό». (Γέλια) Αν πράγματι μπορούμε να το κάνουμε, πρέπει να είναι και εφικτό. Αν εμείς μπορούμε, μια εταιρεία με μεγάλη χρήση πετρελαίου, τότε μπορεί οποιοσδήποτε. Και αν μπορεί οποιοσδήποτε, σημαίνει ότι όλοι μπορούν.
At Interface we really intend to bring this prototypical sustainable, zero-footprint industrial company fully into existence by 2020. We can see our way now, clear to the top of that mountain. And now the challenge is in execution. And as my good friend and adviser Amory Lovins says, "If something exists, it must be possible." (Laughter) If we can actually do it, it must be possible. If we, a petro-intensive company can do it, anybody can. And if anybody can, it follows that everybody can. Hawken fulfilled business and industry,
Ο Χόκεν οδήγησε τις επιχειρήσεις και τη βιομηχανία στην αυτοπραγμάτωσή τους, απομακρύνοντας τον άνθρωπο από την άβυσσο διότι, με τη συνεχιζόμενη και ανεξέλεγκτη κατάρρευση της βιόσφαιρας, τίθεται σε κίνδυνο ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο -- ένας κίνδυνος μη αποδεκτός. Ποιο είναι αυτό το πρόσωπο; Όχι εσείς. Ούτε εγώ. Αλλά επιτρέψτε μου να σας παρουσιάσω το πρόσωπο που κινδυνεύει περισσότερο. Και εγώ ο ίδιος γνώρισα αυτό το πρόσωπο στις αρχές αυτής της ανάβασης. Μια Τρίτη πρωί του Μαρτίου, το 1996, μιλούσα με τους ανθρώπους μας, όπως έκανα τότε με κάθε ευκαιρία, καλώντας τους να με ακολουθήσουν, συχνά χωρίς να γνωρίζω αν θα υπήρχε ανταπόκριση. Πέντε περίπου ημέρες αργότερα πίσω στην Ατλάντα, έλαβα ένα email από τον Γκλεν Τόμας, έναν από τους συνεργάτες μου στη συνάντηση στην Καλιφόρνια. Μου έστελνε ένα πρωτότυπο ποίημα που είχε γράψει μετά την πρωινή μας συνάντηση εκείνη την Τρίτη. Και όταν το διάβασα ήταν μια από τις πιο συναρπαστικές στιγμές της ζωής μου. Γιατί μου έδειξε, ευχής έργον, ότι ένας άνθρωπος κατάλαβε. Ορίστε τι έγραψε ο Γκλεν. Σας παρουσιάζω το πρόσωπο που κινδυνεύει περισσότερο. Παρακαλώ γνωρίστε το «Παιδί του Αύριο».
leading humankind away from the abyss because, with continued unchecked decline of the biosphere, a very dear person is at risk here -- frankly, an unacceptable risk. Who is that person? Not you. Not I. But let me introduce you to the one who is most at risk here. And I myself met this person in the early days of this mountain climb. On a Tuesday morning in March of 1996, I was talking to people, as I did at every opportunity back then, bringing them along and often not knowing whether I was connecting. But about five days later back in Atlanta, I received an email from Glenn Thomas, one of my people in the California meeting. He was sending me an original poem that he had composed after our Tuesday morning together. And when I read it it was one of the most uplifting moments of my life. Because it told me, by God, one person got it. Here is what Glenn wrote. And here is that person, most at risk. Please meet "Tomorrow's Child."
«Χωρίς όνομα, με άγνωστο πρόσωπο, και μην ξέροντας πότε θα έρθεις και πού θα βρεθείς
"Without a name, an unseen face, and knowing not your time or place,
Παιδί του Αύριο, παρότι δεν έχεις ακόμα γεννηθεί, σε γνώρισα για πρώτη φορά την περασμένη Τρίτη το πρωί.
Tomorrow's child, though yet unborn, I met you first last Tuesday morn.
Ένας σοφός φίλος μας συνέστησε. Και μέσα από το νηφάλιο τρόπο σκέψης του
A wise friend introduced us two. And through his sobering point of view
είδα μια μέρα από τη ζωή σου, μια μέρα δική σου και όχι δική μου.
I saw a day that you would see, a day for you but not for me.
Η γνωριμία σου μου άλλαξε τον τρόπο σκέψης μου. Καθώς δεν είχα την παραμικρή ιδέα
Knowing you has changed my thinking. For I never had an inkling
ότι ίσως ο τρόπος ζωής μου να ήταν ικανός μια μέρα να σε απειλήσει με κάποιο τρόπο.
that perhaps the things I do might someday, somehow threaten you.
Παιδί του Αύριο, κόρη μου, γιε μου, δυστυχώς
Tomorrow's child, my daughter, son,
μόλις τώρα ξεκίνησα να σκέφτομαι εσένα και το καλό σου,
I'm afraid I've just begun to think of you and of your good,
ενώ πάντα ήξερα ότι θα έπρεπε.
though always having known I should.
Θα ξεκινήσω
Begin, I will.
να ζυγίζω το κόστος όσων σπαταλώ, όσων χάνονται,
The way the cost of what I squander, what is lost,
μην τύχει και ξεχάσω ότι μια μέρα θα έρθεις κι εσύ να ζήσεις εδώ».
if ever I forget that you will someday come and live here too."
Κάθε μέρα της ζωής μου από τότε, το «Παιδί του Αύριο» μου μιλάει με ένα πολύ απλό αλλά βαθυστόχαστο μήνυμα, το οποίο παίρνω το θάρρος να μοιραστώ μαζί σας. Είμαστε, ο καθένας από εμάς, ένα κομμάτι του ιστού της ζωής. Της συνέχειας της ανθρωπότητας, ναι, αλλά με την ευρύτερη έννοια του ιστού της ζωής. Και έχουμε μια επιλογή να κάνουμε κατά τη διάρκεια της πολύ σύντομης επίσκεψής μας σε αυτόν τον όμορφο μπλε και πράσινο ζωντανό πλανήτη: να τον βλάψουμε ή να τον βοηθήσουμε. Το τι θα κάνετε είναι δική σας απόφαση.
Well, every day of my life since, "Tomorrow's Child" has spoken to me with one simple but profound message, which I presume to share with you. We are, each and every one, a part of the web of life. The continuum of humanity, sure, but in a larger sense, the web of life itself. And we have a choice to make during our brief, brief visit to this beautiful blue and green living planet: to hurt it or to help it. For you, it's your call.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)