For as far back as we can trace our existence, humans have been fascinated with death and resurrection. Nearly every religion in the world has some interpretation of them, and from our earliest myths to the latest cinematic blockbusters, the dead keep coming back. But is resurrection really possible? And what is the actual difference between a living creature and a dead body, anyway? To understand what death is, we need to understand what life is. One ancient theory was an idea called vitalism, which claimed that living things were unique because they were filled with a special substance, or energy, that was the essence of life. Whether it was called qi, lifeblood, or humors, the belief in such an essence was common throughout the world, and still persists in the stories of creatures who can somehow drain life from others, or some form of magical sources that can replenish it. Vitalism began to fade in the Western world following the Scientific Revolution in the 17th century. René Descartes advanced the notion that the human body was essentially no different from any other machine, brought to life by a divinely created soul located in the brain's pineal gland. And in 1907, Dr. Duncan McDougall even claimed that the soul had mass, weighing patients immediately before and after death in an attempt to prove it. Though his experiments were discredited, much like the rest of vitalism, traces of his theory still come up in popular culture. But where do all these discredited theories leave us? What we now know is that life is not contained in some magical substance or spark, but within the ongoing biological processes themselves. And to understand these processes, we need to zoom down to the level of our individual cells. Inside each of these cells, chemical reactions are constantly occurring, powered by the glucose and oxygen that our bodies convert into the energy-carrying molecule known as ATP. Cells use this energy for everything from repair to growth to reproduction. Not only does it take a lot of energy to make the necessary molecules, but it takes even more to get them where they need to be. The universal phenomenon of entropy means that molecules will tend towards diffusing randomly, moving from areas of high concentration to low concentration, or even breaking apart into smaller molecules and atoms. So cells must constantly keep entropy in check by using energy to maintain their molecules in the very complicated formations necessary for biological functions to occur. The breaking down of these arrangements when the entire cell succumbs to entropy is what eventually results in death. This is the reason organisms can't be simply sparked back to life once they've already died. We can pump air into someone's lungs, but it won't do much good if the many other processes involved in the respiratory cycle are no longer functioning. Similarly, the electric shock from a defibrillator doesn't jump-start an inanimate heart, but resynchronizes the muscle cells in an abnormally beating heart so they regain their normal rhythm. This can prevent a person from dying, but it won't raise a dead body, or a monster sewn together from dead bodies. So it would seem that all our various medical miracles can delay or prevent death but not reverse it. But that's not as simple as it sounds because constant advancements in technology and medicine have resulted in diagnoses such as coma, describing potentially reversible conditions, under which people would have previously been considered dead. In the future, the point of no return may be pushed even further. Some animals are known to extend their lifespans or survive extreme conditions by slowing down their biological processes to the point where they are virtually paused. And research into cryonics hopes to achieve the same by freezing dying people and reviving them later when newer technology is able to help them. See, if the cells are frozen, there's very little molecular movement, and diffusion practically stops. Even if all of a person's cellular processes had already broken down, this could still conceivably be reversed by a swarm of nanobots, moving all the molecules back to their proper positions, and injecting all of the cells with ATP at the same time, presumably causing the body to simply pick up where it left off. So if we think of life not as some magical spark, but a state of incredibly complex, self-perpetuating organization, death is just the process of increasing entropy that destroys this fragile balance. And the point at which someone is completely dead turns out not to be a fixed constant, but simply a matter of how much of this entropy we're currently capable of reversing.
Din cele mai vechi timpuri oamenii au fost fascinaţi de moarte şi înviere. Fiecare religie are câte o interpretare, şi de la cele mai vechi mituri până la ultimele filme cinematografice, morţii învie. Dar oare e posibilă învierea? Care e diferenţa dintre o fiinţă vie şi un corp neînsufleţit? Ca să înţelegem ce e moartea trebuie să înţelegem ce e viaţa. O teorie veche e idea vitalismului, care susţinea că fiinţele vii sunt unice pentru că sunt pline cu o substanţă specială sau energie, care e esenţa vieţii. Fie că se numeşte qi sânge vital, sau umoare, credinţa într-o astfel de substanţă era răspândită în toată lumea, şi persistă încă în poveşti despre creaturi care-i pot seca pe unii de viaţă, sau despre surse magice care pot reface rezervele. Vitalismul a început să se estompeze în Occident după revoluţia ştiinţifică din secolul XVII. René Descartes a avansat idea corpului uman asemănător oricărei maşinării, adusă la viaţă de un suflet creat divin, localizat în glanda pineală din creier. În 1907, Dr. Duncan McDougall pretindea că sufletul are masă şi cântărea pacienţii imediat înainte şi după moarte ca s-o dovedească. Deşi experimentele sale au fost discreditate, asemănător vitalismului, urme ale teoriei sale încă apar în cultura populară. Ce învăţăm din aceste teorii discreditate? Acum ştim că viaţa nu e dată de-o substanţă magică sau de-o scânteie, ci de înseşi procesele biologice. Ca să le înţelegem ne vom focaliza la nivelul celulelor care ne compun. În interiorul fiecăreia au loc constant reacţii chimice, întreţinute de glucoza şi oxigenul pe care organismul le converteşte în molecule transportoare de energie, cunoscute ca ATP. Celulele folosesc această energie la orice: de la reparare la creştere la reproducţie. Nu numai că se consumă multă energie pentru fabricarea moleculelor necesare, dar e nevoie de şi mai multă pentru transportul lor unde e necesar. Conform principiului universal al entropiei moleculele difuzează aleatoriu, de la concentraţii mari spre mai mici, şi chiar se desfac în molecule mai mici şi atomi. Aşa că celulele trebuie să ţină în frâu entropia folosind energie să-şi menţină moleculele în formaţiuni complicate necesare desfăşurării funcţiilor biologice. Ruperea acestor legături, când întreaga celulă se desface entropic are ca rezultat moartea. De aceea organismele nu pot fi pur şi simplu înviate odată ce au murit. Putem pompa aer în plămânii cuiva, însă fără rezultat dacă celelalte procese ale ciclului respirator nu mai funcţionează. Similar, şocul electric dat de defibrilator nu resuscitează o inimă inertă, dar resincronizează celulele musculare dintr-o inimă care bate anormal ca să-şi recapete ritmul. Asta poate preveni moartea cuiva, dar nu va învia un mort, sau un monstru cusut din părţi de cadavre. S-ar părea că toate miracolele noastre medicale pot întârzia sau împiedica moartea, dar nu să inverseze procesul. Nu-i aşa de simplu precum pare pentru că dezvoltarea tehnologiei şi a medicinii au dus la diagnosticarea comei, descriind stări potenţial reversibile, care înainte erau considerate decese. În viitor, punctul fără întoarcere ar putea fi împins şi mai departe. Se ştie că unele animale îşi cresc durata vieţii sau supravieţuiesc în condiţii extreme încetinindu-şi procesele biologice până în punctul în care ele sunt virtual oprite. Cercetări în crionică speră să obţină acelaşi rezultat îngheţând muribunzi pentru o viitoare resuscitare când tehnologia va fi capabilă să-i ajute. Dacă celulele sunt îngheţate mişcarea moleculară e foarte redusă, iar difuzia practic încetează. Chiar dacă procesele celulare ale cuiva au încetat, teoretic, procesul ar putea fi reversibil cu ajutorul unui roi de nanoboţi, care să mişte toate moleculele la loc, în poziţia corectă, şi injectând ATP simultan în toate celulele, atunci organismul se presupune că ar continua de unde a rămas. Aşa că dacă ne gândim la viaţă nu ca la o scânteie magică, ci ca la o stare deosebit de complexă, cu o organizare care se autoperpetuează, moartea e doar o stare de entropie crescută care distruge acest echilibru fragil. Punctul în care cineva e complet mort se pare că nu e o constantă clară, rezumându-se la problema: câtă entropie suntem momentan capabili să inversăm.