I teach chemistry.
Ik geef les in scheikunde.
(Explosion)
(Explosie)
All right, all right. So more than just explosions, chemistry is everywhere. Have you ever found yourself at a restaurant spacing out just doing this over and over? Some people nodding yes. Recently, I showed this to my students, and I just asked them to try and explain why it happened. The questions and conversations that followed were fascinating. Check out this video that Maddie from my period three class sent me that evening.
Oké. Scheikunde is meer dan explosies, het is overal. Scheikunde is meer dan explosies, het is overal. Heb je jezelf er al eens op betrapt in een restaurant dat je steeds weer dit doet? Sommige mensen knikken ja. Onlangs toonde ik dit aan mijn studenten. Ik vroeg ze om uit te leggen waarom het gebeurde. De vragen en de gesprekken die hierop volgden, waren fascinerend. Bekijk deze video die Maddie uit mijn studentengroep van het derde trimester me die avond stuurde.
(Clang) (Laughs)
(Klang) (Lacht)
Now obviously, as Maddie's chemistry teacher, I love that she went home and continued to geek out about this kind of ridiculous demonstration that we did in class. But what fascinated me more is that Maddie's curiosity took her to a new level. If you look inside that beaker, you might see a candle. Maddie's using temperature to extend this phenomenon to a new scenario.
Natuurlijk, als Maddies scheikundeleraar vind ik het geweldig dat ze naar huis ging en nieuwsgierig bleef over dit soort belachelijke demonstraties die we in de klas doen. Wat me meer fascineert, is dat Maddies nieuwsgierigheid haar op een hoger niveau tilde. Als je in dit bekerglas kijkt, zie je misschien een kaars. Maddie gebruikt temperatuur om dit verschijnsel uit te breiden naar een nieuw scenario.
You know, questions and curiosity like Maddie's are magnets that draw us towards our teachers, and they transcend all technology or buzzwords in education. But if we place these technologies before student inquiry, we can be robbing ourselves of our greatest tool as teachers: our students' questions. For example, flipping a boring lecture from the classroom to the screen of a mobile device might save instructional time, but if it is the focus of our students' experience, it's the same dehumanizing chatter just wrapped up in fancy clothing. But if instead we have the guts to confuse our students, perplex them, and evoke real questions, through those questions, we as teachers have information that we can use to tailor robust and informed methods of blended instruction.
Vragen en nieuwsgierigheid zoals die van Maddie zijn magneten die ons naar onze leraren trekken. Ze overstijgen alle technologie en modewoorden in het onderwijs. Maar als we deze technologieën uitleggen voor studenten ze kunnen ontdekken, beroven we onszelf misschien van ons grootste hulpmiddel als leraren: de vragen van onze leerlingen. Als je een saaie klassikale les 'omkeert' naar het scherm van een mobiel apparaat, kost het lesgeven je misschien minder tijd, naar het scherm van een mobiel apparaat, kost het lesgeven je misschien minder tijd, maar als dit de focus is van de ervaring van de leerlingen, dan is het hetzelfde ontmenselijkende gekwetter, alleen verpakt in een mooi jasje. Maar als we in plaats daarvan het lef hebben om onze studenten te verwarren, te misleiden en echte vragen te laten oproepen, verschaffen deze vragen ons, leerkrachten, informatie die we gebruiken kunnen om op maat robuuste en goed geïnformeerde gemengde lesmethoden te ontwikkelen.
So, 21st-century lingo jargon mumbo jumbo aside, the truth is, I've been teaching for 13 years now, and it took a life-threatening situation to snap me out of 10 years of pseudo-teaching and help me realize that student questions are the seeds of real learning, not some scripted curriculum that gave them tidbits of random information.
Alle 21e-eeuwse onzin even terzijde gelaten: ik geef nu al 13 jaar les en ik had een levensbedreigende situatie nodig om me uit de 10 jaar van pseudo-onderwijs te halen en me te doen beseffen dat vragen van studenten de bron van het echte leren zijn, niet een uitgeschreven leerplan dat ze weetjes met willekeurige informatie oplepelt.
In May of 2010, at 35 years old, with a two-year-old at home and my second child on the way, I was diagnosed with a large aneurysm at the base of my thoracic aorta. This led to open-heart surgery. This is the actual real email from my doctor right there. Now, when I got this, I was -- press Caps Lock -- absolutely freaked out, okay? But I found surprising moments of comfort in the confidence that my surgeon embodied. Where did this guy get this confidence, the audacity of it?
In mei 2010, op 35-jarige leeftijd, met een twee-jarige in huis en een tweede kind onderweg, werd bij mij een groot aneurysma (hartziekte) vastgesteld aan de basis van mijn thoracale aorta. Dit leidde tot openhartoperatie. Dit is de e-mail van mijn arts. Toen ik dit kreeg, was ik -- druk de hoofdlettertoets in -- TOTAAL IN PANIEK. Maar ik vond verrassend troost in het vertrouwen dat mijn chirurg uitstraalt. Waar haalde deze kerel dit vertrouwen, dit lef ?
So when I asked him, he told me three things. He said first, his curiosity drove him to ask hard questions about the procedure, about what worked and what didn't work. Second, he embraced, and didn't fear, the messy process of trial and error, the inevitable process of trial and error. And third, through intense reflection, he gathered the information that he needed to design and revise the procedure, and then, with a steady hand, he saved my life.
Ik vroeg het hem. Hij vertelde me drie dingen. Ten eerste, zei hij, zette zijn nieuwsgierigheid hem aan om lastige vragen te stellen over de werkwijze, over wat werkte en wat niet werkte. Ten tweede: hij accepteert en is niet bang van het rommelige proces van vallen en opstaan, het onvermijdelijke proces van vallen en opstaan. En ten derde: door middel van intense reflectie verzamelde hij de nodige informatie om de werkwijze te ontwerpen en te herzien en dan, met vaste hand, mijn leven te redden.
Now I absorbed a lot from these words of wisdom, and before I went back into the classroom that fall, I wrote down three rules of my own that I bring to my lesson planning still today. Rule number one: Curiosity comes first. Questions can be windows to great instruction, but not the other way around. Rule number two: Embrace the mess. We're all teachers. We know learning is ugly. And just because the scientific method is allocated to page five of section 1.2 of chapter one of the one that we all skip, okay, trial and error can still be an informal part of what we do every single day at Sacred Heart Cathedral in room 206. And rule number three: Practice reflection. What we do is important. It deserves our care, but it also deserves our revision. Can we be the surgeons of our classrooms? As if what we are doing one day will save lives. Our students our worth it. And each case is different.
Ik heb me veel van deze wijze woorden ingeprent. Voordat ik in de herfst terug naar de klas ging, schreef ik drie eigen regels neer die ik nog altijd gebruik bij mijn lesplanning. Regel nummer één: nieuwsgierigheid voorop. Vragen kunnen deuren zijn naar goed onderwijs, maar niet andersom. Regel nummer twee: accepteer de puinhoop. We zijn allemaal leerkrachten. We weten dat leren niet leuk is. Net omdat de wetenschappelijke methode werd ingedeeld op pagina 5 van deel 1.2 van hoofdstuk 1 van het hoofdstuk dat we allen overslaan, kan vallen en opstaan nog steeds informeel deel uitmaken van wat we elke dag doen in onze school in klas 206. Regel nummer drie: oefen reflectie. Wat wij doen is belangrijk. Het verdient onze zorg, maar het verdient ook ons nazicht. Kunnen we de chirurgen van onze klaslokalen zijn? Alsof wat wij aan het doen zijn ooit een leven zal redden Onze studenten zijn de moeite waard. En elk geval is anders.
(Explosion)
(Explosie)
All right. Sorry. The chemistry teacher in me just needed to get that out of my system before we move on.
Sorry. De scheikundeleraar in mij moest dat gewoon uit mijn systeem halen voordat we verder gaan.
So these are my daughters. On the right we have little Emmalou -- Southern family. And, on the left, Riley. Now Riley's going to be a big girl in a couple weeks here. She's going to be four years old, and anyone who knows a four-year-old knows that they love to ask, "Why?" Yeah. Why. I could teach this kid anything because she is curious about everything. We all were at that age. But the challenge is really for Riley's future teachers, the ones she has yet to meet. How will they grow this curiosity?
Dit zijn mijn dochters. Rechts hebben we kleine Emmalou -- mijn familie komt uit het Zuiden. Links Riley. Riley wordt over enkele weken een "grote meid". Ze wordt vier jaar oud. Iedereen die een kind van 4 kent, weet dat zij heel graag "Waarom?" vragen. Waarom. Ik kan dit kind alles leren omdat ze nieuwsgierig is naar alles. Dat waren we allemaal op die leeftijd. Maar de uitdaging is voor Rileys toekomstige leerkrachten, degenen die ze nog moet ontmoeten. Hoe zullen ze deze nieuwsgierigheid vergroten?
You see, I would argue that Riley is a metaphor for all kids, and I think dropping out of school comes in many different forms -- to the senior who's checked out before the year's even begun or that empty desk in the back of an urban middle school's classroom. But if we as educators leave behind this simple role as disseminators of content and embrace a new paradigm as cultivators of curiosity and inquiry, we just might bring a little bit more meaning to their school day, and spark their imagination.
Voor mij is Riley een metafoor voor alle kinderen. Schoolmoeheid heeft verschillende vormen -- de senior die wegging voordat het jaar zelfs is begonnen is, of dat lege bureau achter in een stedelijke middenschoolklas. Maar als wij als docenten de eenvoudige rol van 'verspreiders van informatie' opgeven en een nieuw gedachtepatroon aannemen als kwekers van nieuwsgierigheid en onderzoek, dan zouden we misschien iets meer betekenis geven aan hun schooldag en de vonk naar hun verbeelding doen overslaan.
Thank you very much.
Hartelijk dank.
(Applause)
(Applaus)