I teach chemistry.
Ես քիմիա եմ դասավանդում:
(Explosion)
(Պայթյուն)
All right, all right. So more than just explosions, chemistry is everywhere. Have you ever found yourself at a restaurant spacing out just doing this over and over? Some people nodding yes. Recently, I showed this to my students, and I just asked them to try and explain why it happened. The questions and conversations that followed were fascinating. Check out this video that Maddie from my period three class sent me that evening.
Դե լա՛վ, լա՛վ: Քիմիան ավելին է քան պայթյունները, այն ամենուր է: Ռեստորանում ժամանակ սպանելիս երբևէ արե՞լ եք այսպես: Ոմանք գլխով ասում են «այո»: Վերջերս ես ցույց տվեցի այս փորձը իմ աշակերտներին և խնդրեցի նրանց պարզել՝ ինչպե՞ս սա կարելի է բացատրել: Հաջորդող հարցերն ու քննարկումները պարզապես ապշեցուցիչ էին: Դիտե՛նք այս վիդեոն, որ Մադդին, ով արդեն երրորդ տարին է ինձ մոտ սովորում, ուղարկեց ինձ այդ երեկո:
(Clang) (Laughs)
(Զնգոց) (Ծիծաղ)
Now obviously, as Maddie's chemistry teacher, I love that she went home and continued to geek out about this kind of ridiculous demonstration that we did in class. But what fascinated me more is that Maddie's curiosity took her to a new level. If you look inside that beaker, you might see a candle. Maddie's using temperature to extend this phenomenon to a new scenario.
Անշուշտ, իբրև Մադդիի քիմիայի ուսուցիչ՝ շատ ուրախ եմ, որ տանը նա շարունակել է կատարելագործել այն նույն հիմար գիտափորձը, որը մենք արել էինք դասարանում: Սակայն, ինձ առավել շատ հիացրեց այն, որ Մադդիի հետաքրքրասիրությունը հասցրել էր նրան մի նոր մակարդակի: Եթե ուշադիր նայեք, կտեսնեք, որ բաժակի ներսում մոմ է: Մադդին օգտագործում է ջերմության էներգիան՝ տանելով այս երևույթը միանգամայն նոր ուղղությամբ:
You know, questions and curiosity like Maddie's are magnets that draw us towards our teachers, and they transcend all technology or buzzwords in education. But if we place these technologies before student inquiry, we can be robbing ourselves of our greatest tool as teachers: our students' questions. For example, flipping a boring lecture from the classroom to the screen of a mobile device might save instructional time, but if it is the focus of our students' experience, it's the same dehumanizing chatter just wrapped up in fancy clothing. But if instead we have the guts to confuse our students, perplex them, and evoke real questions, through those questions, we as teachers have information that we can use to tailor robust and informed methods of blended instruction.
Մադդիի հետաքրքրասիրությունն ու հարցերն այն մագնիսներն են, որ ձգում են մեզ դեպի մեր ուսուցիչները. դրանք գերազանցում են տեխնոլոգիաները կամ կրթական նորամուծությունները: Եթե այս տեխնոլոգիաներն համարենք առավել առաջնահերթ , քան աշակերտների հարցերը, ապա կզրկվենք ուսուցիչներին տրված հիանալի գործիքներից՝ աշակերտների հարցերից: Օրինակ, ձանձրալի դասախոսությունը բջջային հեռախոսով հաղորդելիս, միգուցե, խնայում ենք լսարանային ժամերը, բայց, եթե դա դնենք աշակերտների ուսուցման հիմքում, ապա կունենանք նույն «անմարդկային» շատախոսությունը` պարզապես մատուցված գրավիչ հանդերձանքով: Բայց, եթե դրա փոխարեն համարձակություն ունենանք ապշեցնելու ու զարմացնելու մեր աշակերտներին, ու նաև արթնացնելու իրական հարցեր, ապա այս հարցերի շնորհիվ մենք՝ ուսուցիչներս, կստանանք այն ինֆորմացիան, որը կարող ենք օգտագործել՝ մշակելու համար ավելի առողջ և արդյունավետ դասավանդման մեթոդներ:
So, 21st-century lingo jargon mumbo jumbo aside, the truth is, I've been teaching for 13 years now, and it took a life-threatening situation to snap me out of 10 years of pseudo-teaching and help me realize that student questions are the seeds of real learning, not some scripted curriculum that gave them tidbits of random information.
Ուստի, եկե՛ք մի կողմ թողնենք 21-րդ դարի անհասկանալի դատարկաբանությունները. իրականությունն այն է, որ ես արդեն 13 տարի է, ինչ դասավանդում եմ, սակայն միայն կյանքիս սպառնացող իրավիճակի հետևանքով ես հրաժարվեցի10 տարվա կեղծ դասավանդման մեթոդներից և սկսեցի հասկանալ, որ իրական ուսուցման սերմերը հենց աշակերտների հարցերն են, այլ ոչ թե մանրամասնորեն գրված ուսումնական ծրագրերը, որոնք տալիս են միայն թռուցիկ ինֆորմացիա և հետաքրքիր փաստեր:
In May of 2010, at 35 years old, with a two-year-old at home and my second child on the way, I was diagnosed with a large aneurysm at the base of my thoracic aorta. This led to open-heart surgery. This is the actual real email from my doctor right there. Now, when I got this, I was -- press Caps Lock -- absolutely freaked out, okay? But I found surprising moments of comfort in the confidence that my surgeon embodied. Where did this guy get this confidence, the audacity of it?
2010 թ.-ի մայիսին՝ 35 տարեկան հասակում, ունենալով երկու տարեկան բալիկ և սպասելով մյուսին, ինձ մոտ ախտորոշեցին զարկերակի լայնացում՝ կրծքային աորտայի ստորին հատվածում: Արդյունքում, ես ենթարկվեցի սրտի բաց վիրահատության: Սա հենց այն էլեկտրոնային նամակն է, որը ստացել եմ իմ բժշկից: Երբ այս ամենը բացահայտվեց - սեղմեք Caps Lock կոճակը - ես կորցրեցի ինքնատիրապետումս, հասկանո՞ւմ եք: Սակայն, ես ունենում էի նաև հանգստության զարմանալի պահեր, երբ ինձ վստահություն էր ներշնչում իմ վիրաբույժը: Որտեղի՞ց նրան այդքան վստահություն, անգամ համարձակություն:
So when I asked him, he told me three things. He said first, his curiosity drove him to ask hard questions about the procedure, about what worked and what didn't work. Second, he embraced, and didn't fear, the messy process of trial and error, the inevitable process of trial and error. And third, through intense reflection, he gathered the information that he needed to design and revise the procedure, and then, with a steady hand, he saved my life.
Երբ ես հարցրի նրան, նա երեք պատճառ նշեց. Նա ասաց, որ առաջին հերթին իրեն մղել է հետաքրքրասիրությունը, և նա հարցրել է վիրահատության հետ կապված ամենաբարդ հարցերը, թե ինչը կարող է արդյունավետ լինել, և ինչը՝ ոչ: Երկրորդ, նա ընդունել է, առանց վախենալու, փորձելու և սխալվելու խառնաշփոթ ուղին, փորձելու և սխալվելու անխուսափելի ուղին: Եվ երրորդ, երկարատև մտորումների արդյունքում նա հավաքել է իրեն անհրաժեշտ ինֆորմացիան՝ մշակելու և կատարելագործելու համար բուժման ընթացքը, ինչի արդյունքում նա համարձակ ձեռքով փրկեց իմ կյանքը:
Now I absorbed a lot from these words of wisdom, and before I went back into the classroom that fall, I wrote down three rules of my own that I bring to my lesson planning still today. Rule number one: Curiosity comes first. Questions can be windows to great instruction, but not the other way around. Rule number two: Embrace the mess. We're all teachers. We know learning is ugly. And just because the scientific method is allocated to page five of section 1.2 of chapter one of the one that we all skip, okay, trial and error can still be an informal part of what we do every single day at Sacred Heart Cathedral in room 206. And rule number three: Practice reflection. What we do is important. It deserves our care, but it also deserves our revision. Can we be the surgeons of our classrooms? As if what we are doing one day will save lives. Our students our worth it. And each case is different.
Ես շատ բան հասկացա այս իմաստուն խոսքերից, և այդ տարվա աշնանը, նախքան դասարան մտնելը, ես գրեցի իմ սեփական երեք կանոնները, որոնց հիման վրա առ այսօր ես պլանավորում եմ իմ դասերը: Կանոն 1-ին. Առաջնայինը հետաքրքրասիրությունն է: Հարցերն, ասես, դռներ են բացում արդյունավետ դասավանդման համար, սակայն ոչ հակառակը: Կանոն 2-րդ. Ընդունե՛ք խառնաշփոթը: Բոլորս էլ ուսուցիչներ ենք: Բոլորս էլ գիտենք, որ սովորելը տհաճ բան է: Եվ քանի որ գիտական մեթոդը գտնվում է 1.2 բաժնի 1-ին գլխի 5-րդ էջում, որը մենք միշտ բաց ենք թողնում, ուստի փորձելն ու սխալվելը կարող է միշտ էլ դառնալ մեր ամենօրյա դասերի ոչ ֆորմալ մասը՝ Սուրբ սրտի տաճարի թիվ 206 լսարանում: Եվ կանոն 3-րդ. Սկսե՛ք խորը մտածել: Այն ինչ անում ենք, շատ կարևոր է և արժանի է մեր ուշադրությանը, սակայն, արժանի է նաև վերանայման: Մենք կարո՞ղ ենք դառնալ մեր դասարանների վիրաբույժները: Ասես, այն ինչ անում ենք, մի օր կյանքեր է փրկելու: Մեր աշակերտները արժանի են դրան: Եվ ամեն դեպքը յուրահատուկ է:
(Explosion)
(Պայթյուն)
All right. Sorry. The chemistry teacher in me just needed to get that out of my system before we move on.
Լա՛վ: Ներեցե՛ք: Իմ մեջ նստած քիմիայի ուսուցիչը պարզապես ուզում էր դուրս հանել սա իր ներսից՝ նախքան շարունակելը:
So these are my daughters. On the right we have little Emmalou -- Southern family. And, on the left, Riley. Now Riley's going to be a big girl in a couple weeks here. She's going to be four years old, and anyone who knows a four-year-old knows that they love to ask, "Why?" Yeah. Why. I could teach this kid anything because she is curious about everything. We all were at that age. But the challenge is really for Riley's future teachers, the ones she has yet to meet. How will they grow this curiosity?
Նրանք իմ դուստրերն են: Աջ կողմում փոքրիկ Էմմալուն է, դա հարավային անուն է: Իսկ ձախ կողմում Ռայլին է: Ռայլին շատ շուտով մեծ աղջիկ կդառնա: Նա շուտով կդառնա չորս տարեկան, և, եթե ճանաչում եք չորս տարեկան երեխաների, ապա գիտեք, որ նրանք շատ են սիրում հարցնել. «Ինչու՞»: Այո: Ինչու: Ես այս երեխային ամեն ինչ կարող եմ սովորեցնել, քանի որ նրան ամեն ինչ հետաքրքրում է: Բոլորս էլ եղել ենք այդ տարիքում: Բայց, իրական մարտահրավեր նետվելու է հենց Ռայլիի ապագա ուսուցիչներին՝ նրանց, ում նա կհանդիպի ապագայում: Ինչպե՞ս են ուսուցիչները խթանելու այդ հետաքրքրասիրությունը:
You see, I would argue that Riley is a metaphor for all kids, and I think dropping out of school comes in many different forms -- to the senior who's checked out before the year's even begun or that empty desk in the back of an urban middle school's classroom. But if we as educators leave behind this simple role as disseminators of content and embrace a new paradigm as cultivators of curiosity and inquiry, we just might bring a little bit more meaning to their school day, and spark their imagination.
Ընդունենք, որ Ռայլին փոխաբերական իմաստով խորհրդանշում է բոլոր երեխաներին: Կարծում եմ, որ դպրոցը թողնելը տարբեր կերպ կարող է դրսևորվել: Դա կարող է լինել ավագ դասարանի աշակերտը, ով վերցնում է փաստաթղթերը նախքան ուս.տարվա սկիզբը, կամ երբ միջնակարգ դպրոցի դասարանի վերջին նստարանը դատարկ է մնում: Սակայն, եթե մենք՝ մանկավարժներս, ետևում թողնենք բովանդակություն ներկայացնողի պարզագույն դերը և թևակոխենք դեպի մի նոր մակարդակ՝ իբրև հետաքրքրասիրություն և հարցասիրություն խթանողներ, ապա ավելի նշանակալի կդարձնենք նրանց դպրոցական օրերը և կաշխուժացնենք նրանց երևակայությունը:
Thank you very much.
Շատ շնորհակալություն:
(Applause)
(Ծափահարություններ)