Διδάσκω Χημεία.
I teach chemistry.
(Έκρηξη)
(Explosion)
Εντάξει, εντάξει... Πέρα από απλά εκρήξεις, η χημεία είναι παντού. Έχετε "κολλήσει" κάποια φορά σε ένα εστιατόριο κάνοντας αυτό ξανά και ξανά; Μερικοί κουνάνε το κεφάλι πως ναι. Πρόσφατα, έδειξα στους μαθητές μου αυτό και τους ζήτησα να προσπαθήσουν να εξηγήσουν για ποιο λόγο συνέβαινε. Οι ερωτήσεις και οι συζητήσεις που ακολούθησαν ήταν συναρπαστικές. Δείτε αυτό το βίντεο όπου η Μάντι, μαθήτρια μου της τριτης περιόδου, μου έστειλε εκείνο το απόγευμα.
All right, all right. So more than just explosions, chemistry is everywhere. Have you ever found yourself at a restaurant spacing out just doing this over and over? Some people nodding yes. Recently, I showed this to my students, and I just asked them to try and explain why it happened. The questions and conversations that followed were fascinating. Check out this video that Maddie from my period three class sent me that evening.
(Κρότος) (Γέλια)
(Clang) (Laughs)
Τώρα προφανώς, ως ο δάσκαλος χημείας της Μάντι, μου αρέσει που γύρισε σπίτι και συνέχισε να παθιάζεται με αυτή την γελοία επίδειξη που κάναμε στην τάξη. Αλλά αυτό που με συνεπήρε περισσότερο είναι ότι η περιέργεια της Μάντι την πήγε σε άλλο επίπεδο. Αν κοιτάξετε μέσα στο κύπελλο, θα δείτε ένα κερί. Η Μάντι χρησιμοποιεί τη θερμοκρασία ώστε να επεκτείνει το φαινόμενο σε ένα καινούργιο σενάριο.
Now obviously, as Maddie's chemistry teacher, I love that she went home and continued to geek out about this kind of ridiculous demonstration that we did in class. But what fascinated me more is that Maddie's curiosity took her to a new level. If you look inside that beaker, you might see a candle. Maddie's using temperature to extend this phenomenon to a new scenario.
Ερωτήσεις και περιέργεια, όπως αυτές της Μάντι, είναι μαγνήτες που μας φέρνουν προς τους δασκάλους και ξεπερνούν όλες τις τεχνολογίες και τα τσιτάτα στον χώρο της εκπαίδευσης. Αλλά, αν βαλουμε τις τεχνολογίες πάνω από την αναζήτηση των μαθητών, θα ήταν σα να κλέβουμε από τους εαυτούς μας το σημαντικότερό μας εργαλείο ως δάσκαλοι: τις ερωτήσεις των μαθητών μας. Για παράδειγμα, το να περνάς μια βαρετή διάλεξη από την τάξη, στην οθόνη ενός κινητού τηλεφώνου μπορεί να εξοικονομεί χρόνο εκπαίδευσης, αλλά εάν είναι το επίκεντρο της εμπειρίας των μαθητών μας, πρόκειται για την ίδια απάνθρωπη φλυαρία, απλώς με ένα πιο λαμπερό περιτύλιγμα. Αλλά αντιθέτως, αν έχουμε τα κότσια να μπερδέψουμε τους μαθητές μας, να τους προβληματίσουμε και να προκαλέσουμε πραγματικές ερωτήσεις, μέσα από αυτές τις ερωτήσεις, εμείς ως δάσκαλοι έχουμε την πληροφορία που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ώστε να προσαρμόσουμε ισχυρές και ενημερωμένες μεθόδους μεικτής εκπαίδευσης.
You know, questions and curiosity like Maddie's are magnets that draw us towards our teachers, and they transcend all technology or buzzwords in education. But if we place these technologies before student inquiry, we can be robbing ourselves of our greatest tool as teachers: our students' questions. For example, flipping a boring lecture from the classroom to the screen of a mobile device might save instructional time, but if it is the focus of our students' experience, it's the same dehumanizing chatter just wrapped up in fancy clothing. But if instead we have the guts to confuse our students, perplex them, and evoke real questions, through those questions, we as teachers have information that we can use to tailor robust and informed methods of blended instruction.
Πέρα από την ακαταλαβίστικη και ασυνάρτητη ορολογία του 21ου αιώνα, η αλήθεια είναι ότι διδάσκω εδώ και 13 χρόνια και χρειάστηκε μία εμπειρία ζωής, για να με ξυπνήσει από 10 χρόνια ψευδο-διδασκαλίας και να με βοηθήσει να συνειδητοποιήσω ότι οι ερωτήσεις των μαθητών είναι ο σπόρος της πραγματικής μάθησης, όχι το εγκεκριμένο πρόγραμμα σπουδών, που τους πρόσφερε μικρές γεύσεις από τυχαίες πληροφορίες.
So, 21st-century lingo jargon mumbo jumbo aside, the truth is, I've been teaching for 13 years now, and it took a life-threatening situation to snap me out of 10 years of pseudo-teaching and help me realize that student questions are the seeds of real learning, not some scripted curriculum that gave them tidbits of random information.
Τον Μάιο του 2010, σε ηλικία 35 ετών, με ένα παιδί 2 ετών κι άλλο ένα στα σκαριά, διαγνώσθηκα με ένα μεγάλο ανεύρυσμα στη βάση της θωρακικής μου αορτής. Αυτό οδήγησε σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς. Και έχω εδώ το πραγματικό email, που μου έστειλε ο γιατρός μου. Τώρα... όταν το έλαβα, -πατήστε Caps Lock- φρίκαρα εντελώς, εντάξει; Αλλά βρήκα ανέλπιστες στιγμές ανακούφισης χάρη στη σιγουριά που είχε ο χειρουργός μου. Που την βρήκε αυτος ο τύπος τόση αυτοπεποίθηση; Το θράσος να την έχει;
In May of 2010, at 35 years old, with a two-year-old at home and my second child on the way, I was diagnosed with a large aneurysm at the base of my thoracic aorta. This led to open-heart surgery. This is the actual real email from my doctor right there. Now, when I got this, I was -- press Caps Lock -- absolutely freaked out, okay? But I found surprising moments of comfort in the confidence that my surgeon embodied. Where did this guy get this confidence, the audacity of it?
Έτσι, όταν τον ρώτησα, μου είπε τρία πράγματα. Είπε πρώτα ότι η περιέργειά του τον οδήγησε να θέτει δύσκολες ερωτήσεις για τη διαδικασία, σχετικά με το τι μπορεί να πάει καλά και τι όχι. Δεύτερον, αγκάλιασε, και δε φοβήθηκε, την αλλόκοτη διαδικασία της προσπάθειας και του λάθους, την αναπόφευκτη διαδικασία της προσπάθειας και του λάθους. Τρίτον, μέσα από εντατική μελέτη και σκέψη, συγκέντρωσε όσες πληροφορίες χρειαζόταν, ώστε να σχεδιάσει και να αναθεωρήσει τη διαδικασία, και τότε, με αυτοπεποίθηση, έσωσε τη ζωή μου.
So when I asked him, he told me three things. He said first, his curiosity drove him to ask hard questions about the procedure, about what worked and what didn't work. Second, he embraced, and didn't fear, the messy process of trial and error, the inevitable process of trial and error. And third, through intense reflection, he gathered the information that he needed to design and revise the procedure, and then, with a steady hand, he saved my life.
Πήρα πολλά από αυτές τις σοφές λέξεις του και πριν επιστρέψω στην τάξη μου το φθινόπωρο, κατέγραψα τρεις δικούς μου κανόνες, που τους εφαρμόζω στο σχεδιασμό του μαθήματός μου, ακόμη και σήμερα. Κανόνας πρώτος: Η περιέργεια έρχεται πρώτη. Οι ερωτήσεις μπορούν να είναι παράθυρα σε μια καλύτερη εκπαίδευση και όχι το αντίθετο. Κανόνας δεύτερος: Αγκαλιάστε το χάος. Εϊμαστε όλοι δάσκαλοι. Γνωρίζουμε ότι το να μαθαίνεις δεν είναι ό,τι καλύτερο. Και ακριβώς επειδή η επιστημονική μέθοδος παρουσιάζεται στη σελίδα πέντε της ενότητας 1.2 του πρώτου κεφαλαίου, αυτού που όλοι προσπερνάμε, η προσπάθεια και το λάθος μπορούν να είναι άτυπο μέρος αυτού που κάνουμε κάθε μέρα στον Καθεδρικό της Ιερής Καρδιας, στο δωμάτιο 206. Και ο τρίτος κανόνας: Εξασκηθείτε στη σκέψη. Αυτό που κάνουμε είναι σημαντικό. Αξίζει της προσοχής μας, αλλά επίσης αξίζει την αναθεώρησή του. Μπορούμε να γίνουμε οι χειρουργοί των τάξεών μας; Σαν αυτό που κάνουμε σήμερα, να πρόκειται να σώσει ζωές. Οι μαθητές μας το αξίζουν. Και κάθε περίπτωση είναι διαφορετική.
Now I absorbed a lot from these words of wisdom, and before I went back into the classroom that fall, I wrote down three rules of my own that I bring to my lesson planning still today. Rule number one: Curiosity comes first. Questions can be windows to great instruction, but not the other way around. Rule number two: Embrace the mess. We're all teachers. We know learning is ugly. And just because the scientific method is allocated to page five of section 1.2 of chapter one of the one that we all skip, okay, trial and error can still be an informal part of what we do every single day at Sacred Heart Cathedral in room 206. And rule number three: Practice reflection. What we do is important. It deserves our care, but it also deserves our revision. Can we be the surgeons of our classrooms? As if what we are doing one day will save lives. Our students our worth it. And each case is different.
(Έκρηξη)
(Explosion)
Εντάξει... Συγγνώμη! Ο δάσκαλος χημείας μέσα μου έπρεπε να το βγάλει από το σύστημά μου, πριν προχωρήσουμε.
All right. Sorry. The chemistry teacher in me just needed to get that out of my system before we move on.
Αυτές είναι οι κόρες μου.... Στα δεξιά έχουμε τη μικρή Εμαλού - οικογενειακές ρίζες από τον Νότο. Και στα αριστερά, τη Ράιλι. Η Ράιλι θα γίνει μεγάλο κορίτσι σε μερικές εβδομάδες. Θα γίνει τεσσάρων χρόνων, και καθένας που γνωρίζει ένα τετράχρονο ξέρει ότι τους αρέσει να ρωτάνε: «Γιατί;» Ναι, «γιατί»; Θα μπορούσα να μάθω σε αυτό το παιδί τα πάντα επειδή έχει περιέργεια για τα πάντα. Όλοι ήμασταν σε αυτήν την ηλικία. Αλλά η πρόκληση είναι για τους μελλοντικούς δασκάλους της Ράιλι, αυτούς που δεν έχει συναντήσει ακόμη. Πώς θα ενδυναμώσουν αυτήν την περιέργεια;
So these are my daughters. On the right we have little Emmalou -- Southern family. And, on the left, Riley. Now Riley's going to be a big girl in a couple weeks here. She's going to be four years old, and anyone who knows a four-year-old knows that they love to ask, "Why?" Yeah. Why. I could teach this kid anything because she is curious about everything. We all were at that age. But the challenge is really for Riley's future teachers, the ones she has yet to meet. How will they grow this curiosity?
Βλέπετε, θα μπορούσα να πω ότι η Ράιλι συμβολίζει όλα τα παιδιά, και πιστεύω ότι η εγκατάλειψη του σχολείου έχει πολλές διαφορετικές μορφές-- του τελειόφοιτου που εγκατάλειψε πριν καν αρχίσει η χρονιά ή αυτού του άδειου θρανίου στο πίσω μέρος της αίθουσας ενός αστικού γυμνασίου. Αλλά, εάν εμείς ως παιδαγωγοί, αφήσουμε πίσω μας τον ρόλο της απλής μετάδοσης πληροφοριών και αγκαλιάσουμε ένα νέο παράδειγμα, αυτό της καλλιέργειας της περιέργειας και της αναζήτησης, μπορεί να δώσουμε λίγο περισσότερο νόημα σε μια ημέρα στο σχολείο και να πυροδοτησουμε τη φαντασία τους.
You see, I would argue that Riley is a metaphor for all kids, and I think dropping out of school comes in many different forms -- to the senior who's checked out before the year's even begun or that empty desk in the back of an urban middle school's classroom. But if we as educators leave behind this simple role as disseminators of content and embrace a new paradigm as cultivators of curiosity and inquiry, we just might bring a little bit more meaning to their school day, and spark their imagination.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)