I'm actually going to share something with you I haven't talked about probably in more than 10 years. So bear with me as I take you through this journey. When I was 22 years old, I came home from work, put a leash on my dog and went for my usual run. I had no idea that at that moment, my life was going to change forever. While I was preparing my dog for the run, a man was finishing drinking at a bar, picked up his car keys, got into a car and headed south, or wherever he was. I was running across the street, and the only thing that I actually remember is feeling like a grenade went off in my head. And I remember putting my hands on the ground and feeling my life's blood emptying out of my neck and my mouth.
אני עומדת בעצם לספר לכם משהו שלא דיברתי עליו כבר יותר מ-10 שנים. אז תהיו בבקשה סבלניים כשאוביל אתכם לאורך המסע הזה. כשהייתי בת 22, חזרתי הביתה מהעבודה, קשרתי לכלבה שלי את הרצועה, ויצאתי לריצה היומית שלי. לא היה לי מושג שבאותו הרגע חיי עומדים להשתנות לגמרי. בזמן שהכנתי את כלבתי לריצה, גבר אחד סיים לשתות באיזה בר, לקח את המפתחות שלו, נכנס למכונית ויצא דרומה, או לאן שזה לא היה. אני חציתי בריצה את הרחוב, והדבר היחיד שאני זוכרת הוא, שהרגשתי כאילו שמתפוצץ לי רימון בראש. וגם את ידי המונחות על הקרקע, ושהרגשתי איך דם חיי מתרוקן מתוך צווארי ומתוך פי.
What had happened is, he ran a red light and hit me and my dog. She ended up underneath the car. I flew out in front of the car, and then he ran over my legs. My left leg got caught up in the wheel well -- spun it around. The bumper of the car hit my throat, slicing it open. I ended up with blunt chest trauma. Your aorta comes up behind your heart, it's your major artery -- and it was severed, so my blood was gurgling out of my mouth. It foamed, and ... horrible things were happening to me. I had no idea what was going on, but strangers intervened, kept my heart moving, beating. I say "moving," because it was quivering, and they were trying to put a beat back into it.
מה שקרה הוא, שהאיש עבר באור אדום ופגע בי ובכלבה שלי. היא נדרסה ע"י הרכב. אני הועפתי קדימה, ואז הוא דרס את הרגליים שלי. רגלי השמאלית נתפסה בכנף הגלגל והסתחררה סביבו. פגוש המכונית פגע בגרוני, ופתח אותו. חטפתי חבלה קהה בחזה. אב העורקים עולה מאחורי הלב. זהו העורק הגדול ביותר, והוא נחתך, כך שדמי יצא בגרגורים מתוך פי, והיה מלא קצף, קרו לי דברים איומים. לא היה לי מושג מה קורה, אבל אנשים זרים נחלצו לעזרה, דאגו שהלב שלי ימשיך לזוז ולדפוק. אני אומרת "לזוז" מפני שהוא פירפר והם ניסו להכניס אותו לקצב.
Somebody was smart and put a Bic pen in my neck to open up my airway, so I could get some air in there. And my lung collapsed, so somebody cut me open and put a pen in there as well, to stop that catastrophic event from happening. Somehow I ended up at the hospital. I was wrapped in ice, and then eventually put into a drug-induced coma.
מישהו נהג בחוכמה ותקע עט "ביק" בצוואר שלי כדי לפתוח נתיב אוויר, כדי שאוכל לנשום. הריאה שלי קרסה, אז מישהו חתך ופתח אותי, ותקע גם שם סיכה כדי למנוע מהאסון הזה להתרחש. איכשהו הגעתי לבית-חולים. עטפו אותי בקרח ולבסוף הכניסו אותי לתרדמת בהשפעת תרופות.
Eighteen months later, I woke up. I was blind, I couldn't speak and I couldn't walk. I was 64 pounds. The hospital really has no idea what to do with people like that. And in fact, they started to call me a "gomer." That's another story we won't even get into. I had so many surgeries to put my neck back together, to repair my heart a few times.
אחרי 18 חודשים התעוררתי. הייתי עיוורת, לא יכולתי לדבר, ולא יכולתי ללכת. שקלתי 29 קילו. לבית החולים אין באמת מושג מה עושים עם אנשים במצב כזה. ולמעשה הם התחילו לכנות אותי "גוויה". אבל זה סיפור אחר ולא ניכנס אליו. עברתי ניתוחים כה רבים כדי לאחות את הצוואר שלי, ובכמה פעמים גם כדי לתקן את הלב שלי.
Some things worked, some things didn't. I had lots of titanium put in me; cadaver bones, to try to get my feet moving the right way. And I ended up with a plastic nose, porcelain teeth and all kinds of other things. But eventually, I started to look human again. But ... It's hard sometimes to talk about these things, so bear with me. I had more than 50 surgeries. But who's counting?
היו דברים שפעלו, היו שלא. הכניסו לי המון טיטניום, עצמות שנלקחו מגופות, כדי לנסות לגרום לרגלי לזוז נכון. וגם קיבלתי אף מפלסטיק, שיניים מחרסינה ועוד כל מיני דברים כאלה. אך לבסוף התחלתי שוב להיראות אנושית. קשה לפעמים לדבר על הדברים האלה, אז תהיו בבקשה סבלניים. עברתי יותר מ-50 ניתוחים, אבל מי סופר?
(Laughter)
ובסופו של דבר בית החולים החליט
So eventually, the hospital decided it was time for me to go. They needed to open up space for somebody else that they thought could come back from whatever they were going through. Everybody lost faith in me being able to recover. So they basically put a map up on the wall, threw a dart, and it landed at a senior home, here in Colorado. And I know all of you are scratching your head: "A senior citizens' home? What in the world are you going to do there?" But if you think about all of the skills and talent that are in this room right now, that's what a senior home has. So there were all these skills and talents that these seniors had. The one advantage they had over most of you is wisdom, because they had a long life. And I needed that wisdom at that moment in my life.
שהגיע הזמן שאסתלק משם. הם היו זקוקים למקום שלי עבור מישהו שלדעתם יש לו סיכוי להבריא מהבעיה שלו, תהיה אשר תהיה. כולם איבדו תקווה שאי-פעם אחלים, ובעצם הם ציירו חץ על איזו מפה, והחץ הצביע על בית-אבות אחד, כאן בקולורדו. כולכם ודאי מגרדים את הראש: "בית-אבות? מה יש לך לחפש שם?" אך אם תחשבו על כל הכישורים והכשרונות כאן באולם הזה, זה גם מה שיש בבית-אבות. היו כל מיני כישורים וכשרונות לזקנים האלה. והיתרון היחיד שהיה להם על מרביתכם, הוא חוכמה, כי היו להם חיים ארוכים. והחוכמה הזו היתה בדיוק מה שהיה נחוץ לי אז.
But imagine what it was like for them when I showed up at their doorstep. At that point, I had gained four pounds, so I was 68 pounds. I was bald. I was wearing hospital scrubs. And somebody donated tennis shoes for me. And I had a white cane in one hand and a suitcase full of medical records in another hand. So the senior citizens realized that they needed to have an emergency meeting.
אבל תארו לעצמכם מה זה היה עבורם, כשהופעתי אצלם. באותה עת כבר הוספתי 2 קילו, ושקלתי 31 קילו. הייתי קירחת. לבשתי סמרטוטים של בית-חולים, מישהו תרם לי נעלי טניס, ביד אחת החזקתי מקל הליכה לבן וביד השניה - מזוודה מלאה מסמכים רפואיים. אז הקשישים הבינו שהם צריכים לכנס פגישת חירום.
(Laughter)
[צחוק]
So they pulled back and they were looking at each other, and they were going, "OK, what skills do we have in this room? This kid needs a lot of work."
הם התאספו והביטו זה בזה, ואמרו, "אילו כישורים יש לנו כאן בחדר? יש הרבה עבודה לעשות על הילדה הזאת."
So they eventually started matching their talents and skills to all of my needs. But one of the first things they needed to do was assess what I needed right away. I needed to figure out how to eat like a normal human being, since I'd been eating through a tube in my chest and through my veins. So I had to go through trying to eat again. And they went through that process. And then they had to figure out: "Well, she needs furniture. She is sleeping in the corner of this apartment." So they went to their storage lockers and all gathered their extra furniture -- gave me pots and pans, blankets -- everything.
ובסופו של דבר התחילו להתאים את כשרונותיהם וכישוריהם לכל הצרכים שלי. ואחד הדברים הראשונים שהיה עליהם לעשות היה להעריך מה נחוץ לי מיד. וזה היה למצוא דרך שבה אוכל לאכול כמו בן אדם נורמלי, כי עד אז אכלתי דרך צינורית בחזה שלי ודרך הורידים. אז הייתי צריכה לנסות שוב לאכול, והם עזרו לי בתהליך הזה. הבעיה הבאה שהם ניסו לפתור: "היא זקוקה לריהוט. היא ישנה בפינה של הדירה הזאת." אז הם הלכו למחסנים שלהם ואספו את הרהיטים המיותרים שלהם -- נתנו לי סירים, מחבתות, שמיכות, הכל.
And then the next thing that I needed was a makeover.
והדבר הבא שהיה נחוץ לי היה "מהפך".
(Laughter)
אז הסמרטוטים הירוקים עפו לפח
So out went the green scrubs, and in came the polyester and floral prints.
ובמקומם באו בדים סינטטיים והדפסים פרחוניים. [צחוק]
(Laughter)
לא נדבר על עיצוב השיער שהם ניסו לכפות עלי
We're not going to talk about the hairstyles they tried to force on me once my hair grew back. But I did say no to the blue hair.
כשהשיער שלי צמח שוב, אבל לא הסכמתי לצבוע את השיער בכחול.
(Laughter)
[צחוק]
So eventually, what went on is, they decided that, well, I need to learn to speak. You can't be an independent person if you're not able to speak and you can't see. So they figured not being able to see is one thing, but they need to get me to talk. So while Sally, the office manager, was teaching me to speak in the day -- it's hard, because when you're a kid, you take things for granted. You learn things unconsciously. But for me, I was an adult and it was embarrassing, and I had to learn how to coordinate my new throat with my tongue and my new teeth and my lips, and capture the air and get the word out. So, I acted like a two-year-old, and refused to work.
בסופו של דבר מה שקרה הוא, שהם החליטו שאני צריכה ללמוד לדבר. אי-אפשר להיות אדם עצמאי אם אי-אפשר לדבר ולראות. והם החליטו שאולי אני לא מסוגלת לראות, אבל אני צריכה להתחיל לדבר. וכשסאלי, המנהלת, לימדה אותי במשך היום לדבר-- זה קשה, כי בתור ילדים הכל מובן מאליו: לומדים דברים בצורה לא-מודעת. אבל כבוגרת, זה היה לי מביך, הייתי צריכה ליצור קואורדינציה בין הגרון החדש שלי ובין לשוני ובין שיני ובין שפתי, וללכוד את האוויר ולהניח למילה לצאת. התנהגתי כמו ילדה בת שנתיים וסירבתי לעבוד.
But the men had a better idea. They were going to make it fun for me. So they were teaching me cuss-word Scrabble at night.
אבל הגברים חשבו על רעיון טוב יותר: הם יהפכו את זה לכיף עבורי. אז בלילות הם לימדו אותי "שבץ-נא קללות".
(Laughter)
[צחוק]
And then, secretly, how to swear like a sailor.
ובחשאי,
(Laughter)
הם לימדו אותי לקלל כמו מלח.
I'm going to just leave it to your imagination as to what my first words were --
אשאיר לכם לדמיין מה היו המלים הראשונות שלי
(Laughter)
כשסאלי הצליחה סוף-סוף לבנות אצלי בטחון עצמי.
when Sally finally got my confidence built.
[צחוק]
(Laughter)
המשכתי הלאה,
So I moved on from there. And a former teacher who happened to have Alzheimer's took on the task of teaching me to write. The redundancy was actually good for me. So, we'll just keep moving on.
ומורה-לשעבר אחד, שהיה לו במקרה אלצהיימר, לקח על עצמו ללמד אותי לכתוב. הוא חזר על עצמו הרבה, וזה בעצם עזר לי. אבל נמשיך הלאה.
(Laughter)
[צחוק]
One of the pivotal times for me was actually learning to cross the street again as a blind person. So close your eyes. Now imagine you have to cross a street. You don't know how far that street is, and you don't know if you're going straight. And you hear cars whizzing back and forth, and you had a horrible accident that landed you in this situation. So there were two obstacles I had to get through. One was post-traumatic stress disorder. Every time I approached the corner or the curb, I would panic. And the second one was actually trying to figure out how to cross that street.
אחת מנקודות המפנה מבחינתי היתה ללמוד שוב איך לחצות רחוב כאדם עיוור. עיצמו את עיניכם, וכעת תארו לעצמכם שעליכם לחצות רחוב. אינכם יודעים באיזה מרחק הרחוב, אינכם יודעים אם אתם הולכים ישר, אתם שומעים מכוניות טסות מסביב, ואתם עברתם תאונה איומה שהביאה אתכם למצב הזה. היה עלי להתגבר על שני מכשולים. האחד היה הפרעת דחק פוסט-טראומטית, ובכל פעם שהתקרבתי לשפת המדרכה הייתי נכנסת לפניקה. והשני היה לנסות למצוא דרך לחצות את הרחוב.
So one of the seniors just came up to me, and she pushed me up to the corner and said, "When you think it's time to go, just stick the cane out there. If it's hit, don't cross the street."
אז אחת הזקנות פשוט ניגשה אלי, דחפה אותי אל שפת המדרכה ואמרה, "כשתחליטי שהגיע הזמן לחצות, פשוט תושיטי את המקל. אם הוא חוטף מכה, אל תחצי את הרחוב."
(Laughter)
[צחוק]
Made perfect sense.
הגיוני לגמרי.
(Laughter)
אבל אחרי שהמקל השלישי
But by the third cane that went whizzing across the road --
עף לי מהיד,
(Laughter)
הם הגיעו למסקנה שעליהם לשתף משאבים,
they realized that they needed to put their resources together, and they raised funds so that I could go to the Braille Institute and actually gain the skills to be a blind person, and also to go get a guide dog, who transformed my life. And I was able to return to college because of the senior citizens who invested in me, and also the guide dog and skill set I had gained.
והם אספו כסף כדי שאוכל ללכת למכון "ברייל" ולרכוש את הכישורים ללמוד איך לחיות כאדם עיוור, וגם לקנות לי כלב נחייה ששינה את חיי. יכולתי לחזור למכללה הודות לזקנים שהשקיעו בי, והודות לכלב הנחייה ולכישורים שרכשתי.
Ten years later, I gained my sight back. Not magically -- I opted in for three surgeries, and one of them was experimental. It was actually robotic surgery that removed a hematoma from behind my eye.
אחרי 10 שנים שבתי לראות - לא באורח-פלא. ניתנה לי בחירה בין שלושה ניתוחים, אחד מהם ניסיוני, שהיה בעצם ניתוח רובוטי. הם סילקו שטף דם מאחורי העין שלי.
The biggest change for me was that the world moved forward, that there were innovations and all kinds of new things -- cellphones, laptops, all these things that I had never seen before. And as a blind person, your visual memory fades, and is replaced with how you feel about things and how things sound and how things smell.
השינוי הכי גדול מבחינתי היה, שהעולם התקדם בינתיים, שהיו חידושים וכל מיני דברים-- טלפונים ומחשבים ניידים, וכל מיני דברים שלא ידעתי עליהם. ואצל אדם עיוור, הזכרון החזותי מתפוגג ובמקומו מתפתחת התחושה של הדברים, ואיך הם נשמעים ומה הריח שלהם.
So one day, I was in my room and I saw this thing sitting in my room. I thought it was a monster, so I was walking around it. And I go, "I'm just going to touch it." And I touched it and I went, "Oh my God, it's a laundry basket."
יום אחד הייתי בחדר שלי וראיתי משהו בחדר שלי, וחשבתי שזו מפלצת. התהלכתי מסביבו, והחלטתי, "אני רק אגע בזה." ונגעתי בזה ואמרתי, "אוי ואבוי, זה סל כביסה."
(Laughter)
[צחוק]
Everything is different when you're a sighted person, because you take that for granted. But when you're blind, you have the tactile memory for things.
כך שהכל שונה כשיכולים לראות כי היכולת הזאת מובנת מאליה. אך אצל עיוורים, זוכרים את הדברים לפי המגע.
The biggest change for me was looking down at my hands and seeing that I'd lost 10 years of my life. I thought that time had stood still for some reason and moved on for family and friends. But when I looked down, I realized that time marched on for me, too, and that I needed to get caught up. So I got going on it.
השינוי הכי גדול עבורי היה להביט בכפות ידי ולראות שאיבדתי 10 שנים מחיי. משום-מה חשבתי שהזמן עמד מלכת והמשיך להתקדם רק עבור בני-משפחה וחברים. אבל כשהבטתי למטה הבנתי שהזמן התקדם גם מבחינתי ושאני צריכה להתעדכן, אז התחלתי לעבוד על זה.
We didn't have words like "crowdsourcing" and "radical collaboration" when I had my accident. But the concept held true -- people working with people to rebuild me; people working with people to reeducate me. I wouldn't be standing here today if it wasn't for extreme radical collaboration.
לא היו לנו מלים כמו "מיקור-המון" ו"שיתוף-פעולה קיצוני" כשעברתי את התאונה. אבל זה בעצם היה הרעיון-- אנשים עבדו עם אנשים כדי לבנות אותי מחדש; אנשים עבדו עם אנשים כדי לחנך אותי מחדש. לא הייתי עומדת כאן היום אילולא אותו שיתוף-פעולה קיצוני.
Thank you so much.
תודה רבה לכם.
(Applause)
[מחיאות כפיים]