Σε αυτόν τον πλανήτη σήμερα, υπάρχουν περίπου 50 πόλεις με πληθυσμό πάνω από πέντε εκατομμύρια. Θα μοιραστώ μαζί σας την ιστορία μια τέτοιας πόλης, μιας πόλης επτά εκατομμυρίων ανθρώπων, που αποτελεί όμως μια προσωρινή μεγαπόλη, μια εφήμερη μεγαπόλη. Είναι μια πόλη που χτίζεται για το Ινδουιστικό φεστιβάλ που ονομάζεται Κουμπ Μέλα, που γίνεται κάθε 12 χρόνια, σε μικρότερες εκδοχές του κάθε τέσσερα, και λαμβάνει χώρα στη συμβολή των ποταμών Γάγγη και Γιάμουνα στην Ινδία. Σε αυτό το φεστιβάλ, μαζεύονται 100 εκατομμύρια άνθρωποι.
On this planet today, there are about 50 cities that are larger than five million people. I'm going to share with you the story of one such city, a city of seven million people, but a city that's a temporary megacity, an ephemeral megacity. This is a city that is built for a Hindu religious festival called Kumbh Mela, which occurs every 12 years, in smaller editions every four years, and takes place at the confluence of the Ganges and the Yamuna rivers in India. And for this festival, about 100 million people congregate.
Ο λόγος που μαζεύεται τόσος κόσμος εδώ, είναι η Ινδουιστική αντίληψη, ότι κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, κάθε 12 χρόνια, αν κάνετε μπάνιο στη συμβολή των δύο αυτών σπουδαίων ποταμών απελευθερώνεστε από την αναγέννηση. Είναι μια συναρπαστική ιδέα, ότι απελευθερώνεστε από τη ζωή όπως την ξέρουμε. Αυτό είναι που προσελκύει αυτά τα εκατομμύρια ανθρώπους. Και μια ολόκληρη μεγαπόλη χτίζεται για να τους στεγάσει. Εφτά εκατομμύρια άνθρωποι μένουν εκεί για 55 μέρες, και οι υπόλοιποι 100 την επισκέπτονται.
The reason so many people congregate here, is the Hindus believe that during the festival, the cycle every 12 years, if you bathe at the confluence of these two great rivers you are freed from rebirth. It's a really compelling idea, you are liberated from life as we know it. And this is what attracts these millions. And an entire megacity is built to house them. Seven million people live there for the 55 days, and the other 100 million visit.
Αυτές είναι φωτογραφίες από το ίδιο σημείο τις οποίες βγάλαμε μέσα σε 10 εβδομάδες που θέλει η πόλη για να ανεγερθεί. Μετά τους μουσώνες, καθώς τα νερά των ποταμών υποχωρούν και οι τράπεζες άμμου αποκαλύπτονται, γίνονται το υπόβαθρο της πόλης. Και μέχρι τις 15 Ιανουαρίου, από τις 15 Οκτωβρίου μέχρι τις 15 Ιανουαρίου, σε αυτές τις εβδομάδες αναδύεται μια ολόκληρη πόλη. Μια πόλη που στεγάζει εφτά εκατομμύρια ανθρώπους.
These are images from the same spot that we took over the 10 weeks that it takes for the city to emerge. After the monsoon, as the waters of these rivers begin to recede and the sand banks expose themselves, it becomes the terrain for the city. And by the 15th of January, starting 15th of October to 15th of January, in these weeks an entire city emerges. A city that houses seven million people.
Το συναρπαστικό με αυτή την πόλη είναι ότι έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας πραγματικής μεγαπόλης: ένας κάναβος χρησιμοποιείται για να στηθεί η πόλη. Το αστικό δίκτυο είναι ένας κάναβος και κάθε δρόμος σε αυτή την πόλη διασχίζει το ποτάμι με μια πλωτή γέφυρα. Απίστευτα ανθεκτικό, επειδή αν υπάρξει κάποια ξαφνική νεροποντή ή το ποτάμι αλλάξει πορεία, το αστικό δίκτυο μένει ανέπαφο, η πόλη προσαρμόζεται σε αυτό το έδαφος το οποίο μπορεί να είναι ασταθές. Μιμείται επίσης όλα τα είδη των φυσικών, καθώς και των κοινωνικών, υποδομών. Παροχή νερού, αποχέτευση, ηλεκτρισμός, υπάρχουν 1.400 κάμερες παρακολούθησης που χρησιμοποιούνται για ασφάλεια από έναν ολόκληρο σταθμό που στήνεται. Αλλά και κοινωνικές υποδομές, όπως κλινικές, νοσοκομεία, όλων των ειδών οι κοινωνικές υπηρεσίες, που την κάνουν να λειτουργεί, όπως θα λειτουργούσε κάθε άλλη μεγαπόλη. 10.500 καθαριστές εργάζονται στην πόλη. Έχει ένα σύστημα διακυβέρνησης, ένα Μέλα Αντικάρι, ή τον επίτροπο του φεστιβάλ, που εξασφαλίζει ότι η γη θα διανεμηθεί, υπάρχουν συστήματα για όλα αυτά, ότι το σύστημα της πόλης, η κινητικότητα, όλα δουλεύουν αποδοτικά. Ξέρετε, ήταν η πιο καθαρή και η πιο αποδοτική Ινδική πόλη, που έχω ζήσει.
What is fascinating is this city actually has all the characteristics of a real megacity: a grid is employed to lay the city out. The urban system is a grid and every street on this city goes across the river on a pontoon bridge. Incredibly resilient, because if there's an unseasonal downpour or if the river changes course, the urban system stays intact, the city adjusts itself to this terrain which can be volatile. It also replicates all forms of physical, as well as social, infrastructure. Water supply, sewage, electricity, there are 1,400 CCTV cameras that are used for security by an entire station that is set up. But also social infrastructure, like clinics, hospitals, all sorts of community services, that make this function like any real megacity would do. 10,500 sweepers are employed by the city. It has a governance system, a Mela Adhikari, or the commissioner of the festival, that ensures that land is allocated, there are systems for all of this, that the system of the city, the mobility, all works efficiently. You know, it was the cleanest and the most efficient Indian city I've lived in.
(Γέλια)
(Laughter)
Έτσι μοιάζει σε σύγκριση με το Μανχάταν, 30 τετραγωνικά χιλιόμετρα, είναι το μέγεθος της πόλης.
And that's what it looks like in comparison to Manhattan, 30 square kilometers, that's the scale of the city.
Και δεν είναι μια ανεπίσημη πόλη ή μια αναδυόμενη πόλη. Είναι μια επίσημη πόλη, μια κρατική επιχείρηση, η κυβέρνηση την στήνει. Στον σημερινό κόσμο του νεοφιλελευθερισμού και του καπιταλισμού στον οποίο το κράτος έχει αναλάβει πλήρως την ευθύνη για την κατασκευή και το σχεδιασμό πόλεων, είναι μια απίστευτη περίπτωση. Είναι μια προμελετημένη, εκ προθέσεως, επίσημη πόλη.
And this is not an informal city or a pop-up city. This is a formal city, this is a state enterprise, the government sets this up. In today's world of neoliberalism and capitalism, where the state has devolved itself complete responsibility from making and designing cities, this is an incredible case. It's a deliberate, intentional city, a formal city.
Και είναι μια πόλη που ακουμπά στο έδαφος πολύ ελαφρά. Είναι τοποθετημένη στις όχθες αυτών των ποταμών. Και αφήνει πολύ μικρό αποτύπωμα. Δεν υπάρχουν θεμέλια, χρησιμοποιείται ύφασμα για να φτιαχτεί όλη αυτή η πόλη. Αυτό που είναι επίσης εκπληκτικό είναι ότι χρησιμοποιούνται πέντε υλικά για να κατασκευαστεί αυτός ο οικισμός για επτά εκατομμύρια ανθρώπους: μπαμπού δυόμιση μέτρων, σπάγκος ή σκοινί, καρφιά ή βίδες και κάποιο υλικό πλήρωσης. Θα μπορούσε να είναι πτυχωτό μέταλλο, κάποιο ύφασμα ή πλαστικό. Κι αυτά τα υλικά συνδυάζονται και συσσωματώνονται. Σαν μια εργαλειοθήκη εξαρτημάτων. Χρησιμοποιούνται παντού, από μια μικρή σκηνή, η οποία μπορεί να στεγάσει πέντε ή έξι άτομα, ή μια οικογένεια, μέχρι ναούς που μπορεί να στεγάσουν 500, μερικές φορές και 1.000 άτομα. Κι αυτή η εργαλειοθήκη εξαρτημάτων, κι αυτή η φαντασίωση της πόλης, της επιτρέπουν να αποσυναρμολογείται. Κι έτσι στο τέλος του φεστιβάλ, μέσα σε μια εβδομάδα, ολόκληρη η πόλη έχει αποσυναρμολογηθεί. Αυτές είναι και πάλι εικόνες από το ίδιο σημείο. Και το έδαφος δίνεται πίσω στο ποτάμι, καθώς με τους μουσώνες η στάθμη του νερού ανεβαίνει ξανά. Και είναι η φαντασίωση της εργαλειοθήκης που επιτρέπει την αποσυναρμολόγηση και την επαναπορρόφηση όλων αυτών των υλικών. Έτσι οι ηλεκτρικοί πόλοι πηγαίνουν σε μικρά χωριά στην ενδοχώρα, οι πλωτές γέφυρες χρησιμοποιούνται σε μικρές πόλεις, όλα τα υλικά επαναχρησιμοποιούνται. Μαγευτικό, είναι καταπληκτικό.
And it's a city that sits on the ground very lightly. It sits on the banks of these rivers. And it leaves very little mark. There are no foundations; fabric is used to build this entire city. What's also quite incredible is that there are five materials that are used to build this settlement for seven million people: eight-foot tall bamboo, string or rope, nails or screw and a skinning material. Could be corrugated metal, a fabric or plastic. And these materials come together and aggregate. It's like a kit of parts. And it's used all the way from a small tent, which might house five or six people, or a family, to temples that can house 500, sometimes 1,000 people. And this kit of parts, and this imagination of the city, allows it to be disassembled. And so at the end of the festival, within a week, the entire city is disassembled. These are again images from the same spot. And the terrain is offered back to the river, as with the monsoon the water swells again. And it's this sort of imagination as a kit of parts that allows this disassembly and the reabsorption of all this material. So the electricity poles go to little villages in the hinterland, the pontoon bridges are used in small towns, the material is all reabsorbed. Fascinating, it's amazing.
Τώρα, μπορεί να ασπάζεστε αυτές τις Ινδουιστικές αντιλήψεις μπορεί και όχι. Αλλά ξέρετε, αυτό είναι ένα καταπληκτικό παράδειγμα κι αξίζει να γίνει τροφή για σκέψη. Εδώ, οι άνθρωποι ξοδεύουν ένα τεράστιο ποσό ενέργειας και φαντασίας γνωρίζοντας ότι η πόλη θα καταστραφεί, θα αποσυναρμολογηθεί, θα εξαφανιστεί, είναι η εφήμερη μεγαπόλη. Κι έχει να μας διδάξει βαθιά μαθήματα. Μαθήματα για το πώς να αγγίζουμε απαλά το έδαφος, για την αναστρεψιμότητα, για την αποσυναρμολόγηση. Ολίγον τι καταπληκτικό.
Now, you may embrace these Hindu beliefs or not. But you know, this is a stunning example, and it's worthy of reflection. Here, human beings spend an enormous amount of energy and imagination knowing that the city is going to reverse, it's going to be disassembled, it's going to disappear, it's the ephemeral megacity. And it has profound lessons to teach us. Lessons about how to touch the ground lightly, about reversibility, about disassembly. Rather amazing.
Και ξέρετε, είμαστε, ως άνθρωποι, εθισμένοι στη μονιμότητα. Αντιστεκόμαστε στην αλλαγή. Είναι μια παρόρμηση που έχουμε όλοι. Και αντιστεκόμαστε στην αλλαγή παρά το γεγονός, ότι η αλλαγή είναι ίσως η μόνη σταθερά στις ζωές μας. Όλα έχουν μια ημερομηνία λήξης, συμπεριλαμβανομένου του διαστημοπλοίου Γη, του πλανήτη μας.
And you know, we are, as humans, obsessed with permanence. We resist change. It's an impulse that we all have. And we resist change in spite of the fact that change is perhaps the only constant in our lives. Everything has an expiry date, including Spaceship Earth, our planet.
Τι μπορούμε λοιπόν να μάθουμε από αυτού του είδους τους οικισμούς; Το φεστιβάλ του Φλεγόμενου Ανθρώπου, φυσικά πολύ μικρότερο, αλλά αναστρέψιμο. Ή τα χιλιάδες παζάρια, που εμφανίζονται σε όλο τον κόσμο στην Ασία, τη Λατινική Αμερική, την Αφρική, το συγκεκριμένο στο Μεξικό, όπου οι χώροι στάθμευσης παίρνουν ζωή τα σαββατοκύριακα, περίπου 50.000 πωλητές, αλλά σε έναν χρονικό κύκλο. Οι λαϊκές αγορές στην Αμερική: είναι ένα καταπληκτικό φαινόμενο, δημιουργεί νέες χημείες, διευρύνει τα όρια του χώρου που είναι αχρησιμοποίητος ή δε χρησιμοποιείται βέλτιστα, όπως οι χώροι στάθμευσης.
So what can we learn from these sorts of settlements? Burning Man, of course much smaller, but reversible. Or the thousands of markets for transaction, that appear around the globe in Asia, Latin America, Africa, this one in Mexico, where the parking lots are animated on the weekends, about 50,000 vendors, but on a temporal cycle. The farmer's market in the Americas: it's an amazing phenomenon, creates new chemistries, extends the margin of space that is unused or not used optimally, like parking lots, for example.
Στην πόλη μου, τη Βομβάη, όπου εργάζομαι ως αρχιτέκτονας και σχεδιαστής, το βλέπω αυτό στο καθημερινό τοπίο. Το αποκαλώ η Κινητική Πόλη. Συσπάται σαν ζωντανός οργανισμός: δεν είναι στατική. Αλλάζει κάθε μέρα, κάποιες φορές σε προβλέψιμους κύκλους. Περίπου έξι εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε τέτοιου είδους προσωρινούς οικισμούς. Όπως -- δυστυχώς, όπως προσφυγικούς καταυλισμούς τις παραγκουπόλεις της Βομβάης, τις φαβέλες της Λατινικής Αμερικής. Εδώ, το προσωρινό γίνεται το νέο μόνιμο. Εδώ, η αστικοποίηση δεν έχει να κάνει με το μεγάλο όραμα. Έχει να κάνει με τη μεγάλη προσαρμογή.
In my own city of Mumbai, where I practice as an architect and a planner, I see this in the everyday landscape. I call this the Kinetic City. It twitches like a live organism; it's not static. It changes every day, on sometimes predictable cycles. About six million people live in these kinds of temporary settlements. Like -- unfortunately, like refugee camps, the slums of Mumbai, the favelas of Latin America. Here, the temporary is becoming the new permanent. Here, urbanism is not about grand vision, it's about grand adjustment.
Στους δρόμους της Βομβάης, κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ Γκανές μια μεταμόρφωση. Ένα κοινοτικό κέντρο δημιουργείται για 10 μέρες. Προβάλλονται ταινίες του Μπόλυγουντ, χιλιάδες άνθρωποι συναθροίζονται για φαγητό και εορτασμούς. Είναι φτιαγμένο από παπιέ-μασέ και γύψο του Παρισιού. Σχεδιασμένο για να αποσυναρμολογηθεί, και σε δέκα μέρες, μέσα σε μια νύχτα, εξαφανίζεται, και ο δρόμος επιστρέφει στην ανωνυμία. Ή τους πανέμορφους ανοιχτούς μας χώρους, τους αποκαλούμε μέιντανς. Και χρησιμοποιούνται γι' αυτό το διαφορετικό και περίπλοκο, μαγευτικό ινδικό παιχνίδι, που λέγεται κρίκετ, που πιστεύω, το ανακάλυψαν οι Βρετανοί.
On the street in Mumbai, during the Ganesh festival, a transformation. A community hall is created for 10 days. Bollywood films are shown, thousands congregate for dinners and celebration. It's made out of paper-mache and plaster of Paris. Designed to be disassembled, and in 10 days, overnight, it disappears, and the street goes back to anonymity. Or our wonderful open spaces, we call them maidans. And it's used for this incredibly nuanced and complicated, fascinating Indian game, called cricket, which, I believe, the British invented.
(Γέλια)
(Laughter)
Και τα απογεύματα, ένας γάμος εκτυλίσσεται γύρω από το γήπεδο -- Προσέξτε, το γήπεδο κρίκετ δεν αγγίζεται, είναι ιερό έδαφος.
And in the evenings, a wedding wraps around the cricket pitch -- Notice, the cricket pitch is not touched, it's sacred ground.
(Γέλια)
(Laughter)
Όμως εδώ, τα μέλη του κλαμπ και η δεξίωση του γάμου συμμετέχουν στο τσάι μέσω μιας κοινής κουζίνας. Και τα μεσάνυχτα, αποσυναρμολογείται, και ο χώρος δίνεται πίσω στην πόλη. Εδώ ο αστικός τρόπος ζωής είναι μια ελαστική κατάσταση.
But here, the club members and the wedding party partake in tea through a common kitchen. And at midnight, it's disassembled, and the space offered back to the city. Here, urbanism is an elastic condition.
Έτσι, αν αναλογιστούμε αυτές τις ερωτήσεις, εννοώ, πολλές μας έρχονται στο μυαλό. Όμως η πιο σημαντική είναι, είμαστε πραγματικά στις πόλεις μας, στον φανταστικό αστικό τρόπο ζωής μας, βρίσκοντας μόνιμες λύσεις σε προσωρινά προβλήματα; Αφιερώνουμε πόρους σε πρότυπα που δεν ξέρουμε αν θα ισχύουν σε μια δεκαετία; Αυτή είναι, πιστεύω, μια ενδιαφέρουσα ερώτηση που προκύπτει από αυτή την έρευνα.
And so, if we reflect about these questions, I mean, I think many come to mind. But an important one is, are we really, in our cities, in our imagination about urbanism, making permanent solutions for temporary problems? Are we locking resources into paradigms that we don't even know will be relevant in a decade? This becomes, I think, an interesting question that arises from this research.
Δείτε τα εγκαταλελειμμένα εμπορικά κέντρα της Βόρειας Αμερικής, της προαστιακής Βόρειας Αμερικής. Ειδικοί του εμπορίου έχουν προβλέψει, ότι την επόμενη δεκαετία, από τα 2.000 εμπορικά που υπάρχουν σήμερα, το 50% θα εγκαταλειφθεί. Τεράστιες ποσότητες υλικών και πόρων, που δεν θα είναι σχετικοί σύντομα.
I mean, look at the abandoned shopping malls in North America, suburban North America. Retail experts have predicted that in the next decade, of the 2,000 malls that exist today, 50 percent will be abandoned. Massive amount of material, capturing resources, that will not be relevant soon.
Ή τα Ολυμπιακά στάδια. Σε όλο τον κόσμο, πόλεις τα χτίζουν με μεγάλη αμφισβήτηση, με πολλούς πόρους, όμως μετά τους αγώνες, συχνά δεν μπορούν να απορροφηθούν. Δεν θα μπορούσαν να είναι νομαδικές κατασκευές, προσωρινές, έχουμε την τεχνολογία γι' αυτό, που θα δίνονται σε μικρές πόλεις σε όλο κόσμο ή σε αυτές τις χώρες, ή θα αποθηκεύονται και θα μεταφέρονται για τους επόμενους Ολυμπιακούς; Μια τεράστια, αναποτελεσματική χρήση πόρων.
Or the Olympic stadiums. Around the globe, cities build these under great contestation with massive resources, but after the games go, they can't often get absorbed into the city. Couldn't these be nomadic structures, deflatable, we have the technology for that, that get gifted to smaller towns around the world or in those countries, or are stored and moved for the next Olympics? A massive, inefficient use of resources.
Όπως ένα τσίρκο. Μπορούμε να το φανταστούμε σαν ένα τσίρκο, αυτό τον φανταστικό θεσμό που στήνεται σε πόλεις, στήνοντας ένα όμορφο είδος οπτικού διαλόγου με την στατική πόλη. Και μέσα σε αυτό, η έκπληξη. Παιδιά διαφορετικών εθνικοτήτων ξαφνικά γνωρίζονται μεταξύ τους, άνθρωποι άλλου χρώματος γνωρίζουν άλλους, ομάδες, κουλτούρες και εθνικότητες όλοι συναντώνται γύρω από το θέαμα με ζώα και καλλιτέχνες. Δημιουργούνται νέες χημείες, άνθρωποι γνωρίζουν πράγματα, και αυτό προχωράει στην επόμενη πόλη. Ή η φύση, οι ροές της φύσης, η κλιματική αλλαγή, πώς θα τα αντιμετωπίσουμε αυτά, μπορούμε να γίνουμε πιο συμβιβαστικοί; Μπορούμε να δημιουργήσουμε ηπιότερα αστικά συστήματα; Ή θα συνεχίσουμε να προκαλούμε τη φύση συνέχεια με βαριές υποδομές, όπως κάνουμε ήδη χωρίς επιτυχία;
Like the circus. I mean, we could imagine it like the circus, this wonderful institution that used to camp in cities, set up this lovely kind of visual dialogue with the static city. And within it, the amazement. Children of different ethnic groups become suddenly aware of each other, people of color become aware of others, income groups and cultures and ethnicities all come together around the amazement of the ring with animals and performers. New chemistries are created, people become aware of things, and this moves on to the next town. Or nature, the fluxes of nature, climate change, how do we deal with this, can we be more accommodating? Can we create softer urban systems? Or are we going to challenge nature continuously with heavy infrastructure, which we are already doing, unsuccessfully?
Δεν υποστηρίζω ότι πρέπει να κάνουμε τις πόλεις μας σαν ένα τσίρκο, Δεν υποστηρίζω ότι οι πόλεις πρέπει να είναι εντελώς προσωρινές. Απλώς πιστεύω, ότι πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που φανταζόμαστε τις πόλεις, όπου πρέπει να έχουμε περισσότερους χώρους για χρήσεις προσωρινής κλίμακας. Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε αποδοτικά τους πόρους μας , για να παρατείνουμε την ημερομηνία λήξης του πλανήτη μας. Πρέπει να αλλάξουμε την κουλτούρα του αστικού σχεδιασμού, έτσι ώστε να σκέφτεται το προσωρινό, το αναστρέψιμο, το αποσυναρμολογούμενου. Αυτό μπορεί να είναι καταπληκτικό στην επίδραση που θα έχει στη ζωή μας.
Now, I'm not arguing that we've got to make our cities like a circus, I'm not arguing that cities must be completely temporary. I'm only making a plea that we need to make a shift in our imagination about cities, where we need to reserve more space for uses on a temporal scale. Where we need to use our resources efficiently, to extend the expiry date of our planet. We need to change planning urban design cultures, to think of the temporal, the reversible, the disassembleable. And that can be tremendous in terms of the effect it might have on our lives.
Συχνά σκέφτομαι ξανά το Κουμπ Μέλα που επισκέφθηκα με τους μαθητές μου και το μελέτησα, και εδώ η πόλη έχει αποσυναρμολογηθεί. Μια εβδομάδα μετά το τέλος το φεστιβάλ. Δεν υπήρχαν ίχνη. Η επιφάνεια περίμενε να καλυφθεί από το νερό. Να πλημμυρίσει. Πήγα να ευχαριστήσω μια ιέρεια που μας είχε βοηθήσει με την έρευνα μας και μας διευκόλυνε με αυτή τη διαδικασία. Και πήγα σε αυτήν με μεγάλο ενθουσιασμό, και της είπα πόσα είχαμε μάθει για την υποδομή, την πόλη, την αποδοτικότητα της πόλης, και την αρχιτεκτονική, τα πέντε υλικά που έφτιαξαν την πόλη. Φαινόταν να διασκεδάζει, χαμογελούσε. Έγειρε μπροστά και έβαλε το χέρι της στο κεφάλι μου για να με ευλογήσει. Και ψιθύρισε στο αυτί μου, λέγοντας, «Να νιώθεις ευλογημένος που η Μητέρα Γάγγη σας άφησε όλους σας να καθήσετε στα γόνατα της για λίγες μέρες».
I often think back to the Kumbh Mela that I visited with my students and I studied, and this was a moment where the city had been disassembled. A week after the festival was over. There was no mark. The terrain was waiting to be covered over by the water, to be consumed. And I went to thank a high priestess who had helped us and my students through our research and facilitated us through this process. And I went to her with great enthusiasm, and I told her about how much we had learned about infrastructure, the city, the efficiency of the city, the architecture, the five materials that made the city. She looked really amused, she was smiling. In any case, she leaned forward and put her hand on my head to bless me. And she whispered in my ear, she said, "Feel blessed that the Mother Ganges allowed you all to sit in her lap for a few days."
Συχνά το σκεφτόμουν αυτό, και φυσικά, καταλάβαινα τι έλεγε. Είπε ότι οι πόλεις, οι άνθρωποι, η αρχιτεκτονική έρχονται και φεύγουν, όμως ο πλανήτης θα παραμείνει. Αγγίξτε τον ελαφρά, αφήστε μικρό αποτύπωμα. Και αυτό είναι ένα σημαντικό μάθημα για τους πολίτες και τους αρχιτέκτονες. Νομίζω ότι αυτή η εμπειρία με έκανε να πιστέψω ότι η παροδικότητα είναι σημαντικότερη από την μονιμότητα και μεγαλύτερη από εμάς.
I've often thought about this, and of course, I understood what she said. She said, cities, people, architecture will come and go, but the planet is here to stay. Touch it lightly, leave a minimal mark. And I think that's an important lesson for us as citizens and architects. And I think it was this experience that made me believe that impermanence is bigger than permanence and bigger than us all.
Σας ευχαριστώ που με ακούσατε.
Thank you for listening.
(Χειροκρότημα)
(Applause)