Πριν από περίπου 75 χρόνια, ο παππούς μου, ένας νεαρός άντρας, μπήκε σε μία σκηνή που μετατράπηκε σε σινεμά σαν κι αυτό, και ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα τη γυναίκα που είδε στην οθόνη, δεν ήταν άλλη από τη Μέι Γουέστ, το γυναικείο είδωλο της δεκαετίας του '30 και δε μπόρεσε ποτέ να την ξεχάσει. Μάλιστα, όταν γεννήθηκε η κόρη του πολλά χρόνια αργότερα, ήθελε να την ονομάσει σαν τη Μέι Γουέστ, αλλά μπορείτε να φανταστείτε παιδί από την Ινδία με το όνομα Μέι Γουέστ; Η ινδική οικογένεια είπε, αποκλείεται!
About 75 years ago, my grandfather, a young man, walked into a tent that was converted into a movie theater like that, and he fell hopelessly in love with the woman he saw on the silver screen: none other than Mae West, the heartthrob of the '30s, and he could never forget her. In fact, when he had his daughter many years later, he wanted to name her after Mae West, but can you imagine an Indian child name Mae West? The Indian family said, no way!
Οπότε όταν γεννήθηκε ο δίδυμος αδερφός μου, Κέσαβα αποφάσισε να παίξει με την ορθογραφία του ονόματος του Κέσαβα. Είπε, αν η Μέι Γουέστ μπορεί να είναι Μ-Ε-Ι, γιατί να μη μπορεί και ο Κέσαβα να είναι Κ-Ε-Ι; Έτσι άλλαξε την ορθογραφία του ονόματος του Κέσαβα. Τώρα, ο Κέσαβα απέκτησε ένα αγοράκι πριν δύο βδομάδες που ονόμασε Ρέχαν. Αποφάσισε να γράψει, ή μάλλον, να κακογράψει το Ρέιχαν με Ε-Ι.
So when my twin brother Kaesava was born, he decided to tinker with the spelling of Keshava's name. He said, if Mae West can be M-A-E, why can't Keshava be K-A-E? So he changed Kaesava's spelling. Now Kaesava had a baby boy called Rehan a couple of weeks ago. He decided to spell, or, rather, misspell Raehan with an A-E.
Ξέρετε, ο παππούς μου πέθανε πριν πολλά χρόνια όταν ήμουν μικρός, αλλά η αγάπη του για τη Μέι Γουέστ συνεχίζει να ζει σαν κακή ορθογραφία στο DNA των απογόνων του. Αυτό για μένα είναι πετυχημένη κληρονομιά. (Γελάει)
You know, my grandfather died many years ago when I was little, but his love for Mae West lives on as a misspelling in the DNA of his progeny. That for me is successful legacy. (Laughs)
Ξέρετε, όσον αφορά εμένα, η γυναίκα μου κι εγώ έχουμε το δικό μας τρελό σχέδιο κληρονομιάς. Καθόμαστε μάλιστα κάθε μερικά χρόνια, συζητάμε, διαφωνούμε, μαλώνουμε, και σκεφτόμαστε το δικό μας σχέδιο για τα επόμενα 200 χρόνια.
You know, as for me, my wife and I have our own crazy legacy project. We actually sit every few years, argue, disagree, fight, and actually come up with our very own 200-year plan.
Οι φίλοι μας νομίζουν πως είμαστε τρελοί. Οι γονείς μας νομίζουν ότι είμαστε παλαβοί. Γιατί, ξέρετε, και οι δυο προερχόμαστε από οικογένειες που πραγματικά έχουν πρότυπο τη σεμνότητα και τη σοφία, αλλά και στους δυο μας αρέσει να ζούμε πέρα από τη ζωή. Πιστεύω στην έννοια ενός Ράτζα Γιόγκι: Να είσαι άντρας πριν μπορέσεις να γίνεις ασκητικός. Έτσι είμαι εγώ σαν ροκ σταρ, κι ας είναι μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Καταλαβαίνετε;
Our friends think we're mad. Our parents think we're cuckoo. Because, you know, we both come from families that really look up to humility and wisdom, but we both like to live larger than life. I believe in the concept of a Raja Yogi: Be a dude before you can become an ascetic. This is me being a rock star, even if it's in my own house. You know?
Οπότε όταν η Νέτρα κι εγώ καθίσαμε να κάνουμε το πρώτο μας σχέδιο πριν 10 χρόνια, είπαμε ότι θέλουμε η εστίαση αυτού του σχεδίου να φτάσει πολύ πιο πέρα από εμάς. Τι εννοούμε με αυτό;
So when Netra and I sat down to make our first plan 10 years ago, we said we want the focus of this plan to go way beyond ourselves. What do we mean by beyond ourselves?
Υπολογίσαμε, λοιπόν, ότι 200 χρόνια είναι στο τέλος της άμεσης επαφής μας με τον κόσμο. Δεν πρόκειται να συναντήσω κανέναν στη ζωή μου που θα ζήσει πέρα από 200 χρόνια, άρα σκεφτήκαμε αυτό είναι ένα τέλειο σημείο που θα πρέπει να τοποθετήσουμε το σχέδιό μας και να αφήσουμε τη φαντασία μας να οργιάσει.
Well 200 years, we calculated, is at the end of our direct contact with the world. There's nobody I'll meet in my life will ever live beyond 200 years, so we thought that's a perfect place where we should situate our plan and let our imagination take flight.
Ξέρετε, ποτέ δεν πίστεψα πραγματικά στην κληρονομιά. Τι θα αφήσω πίσω μου; Είμαι καλλιτέχνης. Μέχρι που έφτιαξα ένα κινούμενο σχέδιο για την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Μου προκάλεσε μεγάλο πρόβλημα. Ήμουν πολύ στενοχωρημένος. Ξέρετε, ένα κινούμενο σχέδιο που προοριζόταν να γίνει το καλύτερο κινούμενο σχέδιο της εβδομάδας κατέληξε να παραμείνει πολύ περισσότερο.
You know, I never really believed in legacy. What am I going to leave behind? I'm an artist. Until I made a cartoon about 9/11. It caused so much trouble for me. I was so upset. You know, a cartoon that was meant to be a cartoon of the week ended up staying so much longer.
Τώρα ασχολούμαι με τη δημιουργία τέχνης που σίγουρα θα ζήσει περισσότερο από εμένα και σκέφτομαι το τι θέλω να αφήσω πίσω μου μέσα από αυτές τις ζωγραφιές.
Now I'm in the business of creating art that will definitely even outlive me, and I think about what I want to leave behind through those paintings.
Ξέρετε, το κινούμενο σχέδιο για την 11η Σεπτεμβρίου 2001 με αναστάτωσε τόσο πολύ που αποφάσισα να μην ξανακάνω κινούμενα σχέδια. Είπα, δε θα ξανακάνω ποτέ κανένα ειλικρινή δημόσιο σχολιασμό.
You know, the 9/11 cartoon upset me so much that I decided I'll never cartoon again. I said, I'm never going to make any honest public commentary again.
Αλλά φυσικά συνέχισα να δημιουργώ έργα τέχνης που ήταν ειλικρινή και ακατέργαστα διότι ξέχασα το πώς αντιδρούσε ο κόσμος στη δουλειά μου.
But of course I continued creating artwork that was honest and raw, because I forgot about how people reacted to my work.
Ξέρετε, μερικές φορές το να ξεχνάς είναι τόσο σημαντικό για να παραμείνεις ιδεαλιστής. Ίσως η απώλεια μνήμης να είναι τόσο κρίσιμη για την επιβίωσή μας ως ανθρώπινα όντα.
You know, sometimes forgetting is so important to remain idealistic. Perhaps loss of memory is so crucial for our survival as human beings.
Ένα από τα σημαντικότερα πράγματα στο σχέδιο 200 χρόνων μου που η Νέτρα κι εγώ γράφουμε είναι το τι να ξεχάσουμε για τους εαυτούς μας. Κουβαλάμε τόσα πολλά, ξέρετε, από τους γονείς μας, από την κοινωνία μας, από τόσους πολλούς ανθρώπους --φόβους, ανασφάλειες -- και το σχέδιο 200 χρόνων μας στην ουσία καταγράφει όλα τα παιδικά μας προβλήματα που πρέπει να λήξουν. Βάζουμε μάλιστα ημερομηνία λήξης σε όλα μας τα παιδικά προβλήματα. Η πιο πρόσφατη ημερομηνία που έβαλα, είπα, θα λήξω τη φοβία μου για την αριστερή, φεμινίστρια πεθερά μου και σήμερα είναι η μέρα αυτή! (Γελάει) Μας παρακολουθεί. (Γέλια)
One of the most important things in my 200-year plan that Netra and I write is what to forget about ourselves. You know, we carry so much baggage, from our parents, from our society, from so many people -- fears, insecurities -- and our 200-year plan really lists all our childhood problems that we have to expire. We actually put an expiry date on all our childhood problems. The latest date I put was, I said, I am going to expire my fear of my leftist, feminist mother-in-law, and this today is the date! (Laughs) She's watching. (Laughter)
Τέλος πάντων, πραγματικά παίρνω αποφάσεις όλη την ώρα για το πώς θέλω να θυμάμαι τον εαυτό μου και αυτές είναι οι πιο σημαντικές αποφάσεις που παίρνω. Αυτό μεταφράζεται απευθείας στις ζωγραφιές μου. Αλλά όπως και οι φίλοι μου, μπορώ να το κάνω πολύ καλά στο Facebook, στο Pinterest, στο Twitter, στο Flickr, στο Youtube. Οτιδήποτε είναι, θα με βρείτε εκεί. Έχω αρχίσει να αναθέτω τη μνήμη μου στον ψηφιακό κόσμο. Καταλαβαίνετε; Αυτό όμως έχει και τα προβλήματά του. Είναι τόσο εύκολο να δούμε την τεχνολογία σαν μια μεταφορά για τη μνήμη, αλλά τα μυαλά μας δεν είναι τέλειες συσκευές αποθήκευσης όπως η τεχνολογία. Θυμόμαστε μόνο ό,τι θέλουμε. Τουλάχιστον εγώ αυτό κάνω. Προτιμώ να βλέπω τα μυαλά μας σαν προκατειλημμένους επιμελητές της μνήμης μας. Και αν η τεχνολογία δεν είναι μεταφορά για τη μνήμη, τί είναι;
Anyway, you know, I really make decisions all the time about how I want to remember myself, and that's the most important kind of decisions I make. And this directly translates into my paintings. But like my friends, I can do that really well on Facebook, Pinterest, Twitter, Flickr, YouTube. Name it, I'm on it. I've started outsourcing my memory to the digital world, you know? But that comes with a problem. It's so easy to think of technology as a metaphor for memory, but our brains are not perfect storage devices like technology. We only remember what we want to. At least I do. And I rather think of our brains as biased curators of our memory, you know? And if technology is not a metaphor for memory, what is it?
Η Νέτρα κι εγώ χρησιμοποιούμε την τεχνολογία μας σαν εργαλείο για το σχέδιο 200 χρόνων μας για να επιμεληθούμε πραγματικά την ψηφιακή μας κληρονομιά.
Netra and I use our technology as a tool in our 200-year plan to really curate our digital legacy.
Αυτή είναι μια φωτογραφία της μητέρας μου, και πρόσφατα άνοιξε λογαριασμό στο Facebook. Ξέρετε που θα καταλήξει αυτό. Την υποστήριζα πολύ μέχρι που εμφανίστηκε αυτή η φωτογραφία στη σελίδα του Facebook μου. (Γέλια)
That is a picture of my mother, and she recently got a Facebook account. You know where this is going. And I've been very supportive until this picture shows up on my Facebook page. (Laughter)
Μάλιστα έβγαλα την ετικέτα από τον εαυτό μου πρώτα, και μετά πήρα το τηλέφωνο. Είπα, «Μαμά, δε θα ξαναβάλεις ποτέ φωτογραφία μου που είμαι με μπικίνι». Και είπε, «Γιατί; Φαίνεσαι τόσο γλυκός, καλέ μου». Είπα, «Απλώς δεν καταλαβαίνεις».
And I actually untagged myself first, then I picked up the phone. I said, "Mom, you will never put a picture of me in a bikini ever again." And she said, "Why? You look so cute, darling." I said, "You just don't understand."
Ίσως να είμαστε στην πρώτη γενιά που πραγματικά καταλαβαίνει αυτό το να οργανώνουμε ψηφιακά τους εαυτούς μας. Ίσως να είμαστε και οι πρώτοι που ενεργά καταγράφουμε τις ζωές μας.
Maybe we are among the first generation that really understands this digital curating of ourselves. Maybe we are the first to even actively record our lives.
Ξέρετε, είτε συμφωνείτε με την κληρονομιά είτε όχι, αφήνουμε όντως πίσω μας ψηφιακά ίχνη όλη την ώρα. Οπότε, η Νέτρα κι εγώ θέλαμε πραγματικά να χρησιμοποιήσουμε το σχέδιο 200 χρόνων μας για να οργανώσουμε αυτήν την ψηφιακή κληρονομιά, και όχι μόνο αυτήν αλλά πιστεύουμε στην οργάνωση της κληρονομιάς του παρελθόντος μου και του μέλλοντός μου.
You know, whether you agree with, you know, legacy or not, we are actually leaving behind digital traces all the time. So Netra and I really wanted to use our 200-year plan to curate this digital legacy, and not only digital legacy but we believe in curating the legacy of my past and future.
Ίσως να ρωτήσετε πώς;
How, you may ask?
Λοιπόν, όταν σκέφτομαι το μέλλον, ποτέ δε βλέπω τον εαυτό μου να προχωράει μπροστά στο χρόνο. Βλέπω, μάλιστα, το χρόνο να προχωρά προς τα πίσω προς εμένα. Μπορώ στην ουσία να φέρω στο μυαλό μου την εικόνα του μέλλοντός μου να πλησιάζει. Μπορώ να αποφύγω ό,τι δε θέλω και να πάρω αυτά που θέλω. Είναι σαν τα εμπόδια σε ένα βιντεοπαιχνίδι. Γίνομαι ολοένα και καλύτερος σε αυτό. Ακόμα κι όταν κάνω μια ζωγραφιά, μπορώ στην ουσία να φανταστώ ότι βρίσκομαι πίσω από τη ζωγραφιά. Ήδη υπάρχει και κάποιος την κοιτάζει, και βλέπω εάν τη νιώθει βαθιά μέσα του. Τη νιώθει από τη καρδιά του ή είναι απλώς ένα εγκεφαλικό πράγμα; Πραγματικά ενημερώνει τη ζωγραφιά μου. Ακόμα κι όταν κάνω μία έκθεση τέχνης, σκέφτομαι πραγματικά για το τι θα έπρεπε να μείνει στον κόσμο φεύγοντας;
Well, when I think of the future, I never see myself moving forward in time. I actually see time moving backward towards me. I can actually visualize my future approaching. I can dodge what I don't want and pull in what I want. It's like a video game obstacle course. And I've gotten better and better at doing this. Even when I make a painting, I actually imagine I'm behind the painting, it already exists, and someone's looking at it, and I see whether they're feeling it from their gut. Are they feeling it from their heart, or is it just a cerebral thing? And it really informs my painting. Even when I do an art show, I really think about, what should people walk away with?
Θυμάμαι όταν ήμουν 19 χρονών, έκανα -- ήθελα να κάνω -- την πρώτη μου έκθεση τέχνης και ήθελα όλος ο κόσμος να το ξέρει. Δεν ήξερα το TED τότε, αλλά αυτό που έκανα ήταν να κλείσω σφιχτά τα μάτια μου και να ξεκινήσω να ονειρεύομαι. Μπορούσα να φανταστώ ανθρώπους να μπαίνουν, ντυμένοι επίσημα, να δείχνουν όμορφοι, τις ζωγραφιές μου με όλα τα φώτα, και στη φαντασίωσή μου είδα μάλιστα μία πολύ διάσημη ηθοποιό να παρουσιάζει την έκθεσή μου, να μου δίνει αξιοπιστία. Ξύπνησα από την φαντασίωσή μου και είπα, ποια ήταν αυτή; Δε μπόρεσα να καταλάβω αν ήταν η Σαμπάνα Αζμί ή η Ρέκα, δύο πολύ διάσημες Ινδές ηθοποιοί, δηλαδή και οι δύο σαν τη Μέριλ Στριπ της Ινδίας.
I remember when I was 19, I did, I wanted to do my first art exhibition, and I wanted the whole world to know about it. I didn't know TED then, but what I did was I closed my eyes tight, and I started dreaming. I could imagine people coming in, dressed up, looking beautiful, my paintings with all the light, and in my visualization I actually saw a very famous actress launching my show, giving credibility to me. And I woke up from my visualization and I said, who was that? I couldn't tell if it was Shabana Azmi or Rekha, two very famous Indian actresses, like the Meryl Streeps of India.
Καθώς φάνηκε, το επόμενο πρωί έγραψα ένα γράμμα και στις δυο τους, και η Σαμπάνα Αζμί απάντησε, ήρθε και παρουσίασε την πρώτη μου έκθεση πριν 12 χρόνια. Με τι μεγάλο μπουμ ξεκίνησε η καριέρα μου! Ξέρετε, όταν σκεφτόμαστε το χρόνο με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να οργανώσουμε όχι μόνο το μέλλον αλλά και το παρελθόν. Αυτή είναι μια φωτογραφία της οικογένειάς μου, και αυτή είναι η Νέτρα, η σύζυγός μου. Είναι η συνδημιουργός του σχεδίου των 200 χρόνων μου.
As it turned out, next morning I wrote a letter to both of them, and Shabana Azmi replied, and came and launched my very first show 12 years ago. And what a bang it started my career with! You know, when we think of time in this way, we can curate not only the future but also the past. This is a picture of my family, and that is Netra, my wife. She's the co-creator of my 200-year plan.
Η Νέτρα είναι καθηγήτρια ιστορίας σε γυμνάσιο. Την αγαπώ τη Νέτρα, αλλά μισώ την ιστορία. Λέω συνέχεια, «Νετς, ζεις στο παρελθόν ενώ εγώ θα δημιουργήσω το μέλλον και όταν τελειώσω, μπορείς να το μελετήσεις». (Γέλια)
Netra's a high school history teacher. I love Netra, but I hate history. I keep saying, "Nets, you live in the past while I'll create the future, and when I'm done, you can study about it." (Laughter)
Μου πρόσφερε ένα ανεκτικό χαμόγελο και σαν τιμωρία είπε, «Αύριο στο μάθημα θα μιλήσω για την ιστορία της Ινδίας, κι εσύ θα παρευρεθείς και θα σε βαθμολογήσω».
She gave me an indulgent smile, and as punishment, she said, "Tomorrow I'm teaching a class on Indian history, and you are sitting in it, and I'm grading you."
Αντέδρασα, είπα «Ω, Θεέ μου!».
I'm like, "Oh, God." I went.
Πήγα όμως και παρακολούθησα το μάθημά της. Ξεκίνησε δίνοντας στους μαθητές έγγραφα από πρώτο χέρι για την Ινδία, το Πακιστάν, τη Βρετανία, και είπα, «Ουάου!» Μετά τους ζήτησε να διαχωρίσουν τα γεγονότα από τις διαστρεβλώσεις. Και ξαναείπα, «Ουάου!» Μετά είπε, «Επιλέξτε τα γεγονότα και τις διαστρεβλώσεις σας και δημιουργείστε μία εικόνα της δικής σας ιστορίας για την αξιοπρέπεια».
I actually went and sat in on her class. She started by giving students primary source documents from India, Pakistan, from Britain, and I said, "Wow." Then she asked them to separate fact from bias. I said, "Wow," again. Then she said, "Choose your facts and biases and create an image of your own story of dignity."
Η ιστορία ως ένα εργαλείο εικόνας; Ήταν μεγάλη έμπνευση για μένα.
History as an imaging tool? I was so inspired.
Πήγα και δημιούργησα τη δική μου εκδοχή της ινδικής ιστορίας. Συμπεριέλαβα, μάλιστα, ιστορίες από τη γιαγιά μου. Δούλευε σε τηλεφωνικό κέντρο και συνήθιζε στην πραγματικότητα να κρυφακούει τις συζητήσεις μεταξύ του Νεχρού και της Εντβίνα Μάουντμπατεν. Συνήθιζε να ακούει όλα τα πράγματα που δε θα έπρεπε να είχε ακούσει. Αλλά, ξέρετε, εγώ συμπεριλαμβάνω πράγματα σαν κι αυτό. Αυτή είναι η δική μου εκδοχή της ινδικής ιστορίας.
I went and created my own version of Indian history. I actually included stories from my grandmother. She used to work for the telephone exchange, and she used to actually overhear conversations between Nehru and Edwina Mountbatten. And she used to hear all kinds of things she shouldn't have heard. But, you know, I include things like that. This is my version of Indian history.
Εάν, ξέρετε, αυτό είναι έτσι, μου πέρασε από το μυαλό ότι ίσως, απλά ίσως, ο κύριος στόχος του μυαλού μας είναι να υπηρετούμε την αξιοπρέπειά μας. Πηγαίντε να πείτε στο Facebook να το καταλάβει αυτό!
You know, if this is so, it occurred to me that maybe, just maybe, the primary objective of our brains is to serve our dignity. Go tell Facebook to figure that out!
Η Νέτρα κι εγώ δε γράφουμε το σχέδιο 200 χρόνων μας για κάποιον άλλον για να έρθει και να το εκτελέσει σε 150 χρόνια. Φανταστείτε να λαμβάνατε ένα δέμα, από το παρελθόν, που να λέει, εντάξει τώρα πρέπει να περάσετε το υπόλοιπο της ζωής σας κάνοντας όλα αυτά. Όχι. Το γράφουμε μόνο για να στρώσουμε τις διαθέσεις μας.
Netra and I don't write our 200-year plan for someone else to come and execute it in 150 years. Imagine receiving a parcel saying, from the past, okay now you're supposed to spend the rest of your life doing all of this. No. We actually write it only to set our attitudes right.
Ξέρετε, κάποτε πίστευα ότι η εκπαίδευση είναι το πιο σημαντικό εργαλείο για να αφήσουμε μια ουσιώδη κληρονομιά. Η εκπαίδευση είναι σπουδαία. Μας διδάσκει πραγματικά ποιοι είμαστε και μας βοηθάει να θέσουμε τους εαυτούς μας σε ένα πλαίσιο μέσα στον κόσμο, αλλά είναι στην πραγματικότητα η δημιουργικότητά μου αυτή που μου έμαθε ότι μπορώ να είμαι πολλά περισσότερα από αυτά που μου είπε η εκπαίδευσή μου ότι είμαι.
You know, I used to believe that education is the most important tool to leave a meaningful legacy. Education is great. It really teaches us who we are, and helps us contextualize ourselves in the world, but it's really my creativity that's taught me that I can be much more than what my education told me I am.
Θα ήθελα να θέσω το επιχείρημα ότι η δημιουργικότητα είναι το πιο σημαντικό εργαλείο που διαθέτουμε. Μας επιτρέπει να δημιουργούμε το ποιοι είμαστε, και να επιβλέπουμε αυτό που πρόκειται να έρθει.
I'd like to make the argument that creativity is the most important tool we have. It lets us create who we are, and curate what is to come.
Θέλω να σκέφτομαι -- Σας ευχαριστώ.
I like to think -- Thank you.
Θέλω να σκέφτομαι τον εαυτό μου σαν αφηγητή, όπου το παρελθόν και το μέλλον μου είναι απλώς ιστορίες, οι ιστορίες μου, που περιμένουν να τις διηγηθούν ξανά και ξανά. Ελπίζω όλοι σας να έχετε κάποια μέρα την ευκαιρία να μοιραστείτε και να γράψετε τη δική σας ιστορία 200 χρόνων.
I like to think of myself as a storyteller, where my past and my future are only stories, my stories, waiting to be told and retold. I hope all of you one day get a chance to share and write your own 200-year story.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
Thank you so much.
Shukran! (Χειροκρότημα)
Shukran! (Applause)