I think it was in my second grade that I was caught drawing the bust of a nude by Michelangelo. I was sent straight away to my school principal, and my school principal, a sweet nun, looked at my book with disgust, flipped through the pages, saw all the nudes -- you know, I'd been seeing my mother draw nudes and I'd copy her -- and the nun slapped me on my face and said, "Sweet Jesus, this kid has already begun."
Ik denk dat het in het tweede leerjaar was dat ik werd betrapt op het tekenen van de buste van een naakt van Michelangelo. Ik werd onmiddellijk naar het schoolhoofd gestuurd, en mijn schoolhoofd, een lieve non, keek met walging naar mijn boek, bladerde door alle pagina's, zag al de naakten - weet je, ik had mijn moeder naakten zien tekenen en kopieerde haar - en de non gaf me een klets op mijn gezicht en zei, "Lieve Jezus, dit kind is al begonnen."
I had no clue what she was talking about, but it was convincing enough for me never to draw again until the ninth grade. Thanks to a really boring lecture, I started caricaturing my teachers in school. And, you know, I got a lot of popularity. I don't play sports. I'm really bad at sports. I don't have the fanciest gadgets at home. I'm not on top of the class. So for me, cartooning gave me a sense of identity. I got popular, but I was scared I'd get caught again. So what I did was I quickly put together a collage of all the teachers I had drawn, glorified my school principal, put him right on top, and gifted it to him. He had a good laugh at the other teachers and put it up on the notice board. (Laughter) This is a part of that. And I became a school hero. All my seniors knew me. I felt really special.
Ik had er geen idee van wat ze bedoelde, maar het was voldoende om mij ervan te overtuigen om nooit meer te tekenen tot de negende graad. Dankzij een erg vervelende lezing, begon ik mijn leraren op school te karikaturiseren. En, weet je, ik werd erg populair. Ik doe niet aan sport. Ik ben niet goed in sport. Ik heb niet de meest hippe gadgets thuis. Ik ben niet de beste van de klas. Dus cartoons tekenen gaf mij een gevoel van identiteit. Ik werd populair, maar was wel bang om opnieuw betrapt te worden. Dus wat ik deed was heel snel een collage van alle leraars die ik had getekend samenstellen, verheerlijkte daarin mijn schoolhoofd, plaatste hem helemaal bovenaan, en gaf het hem als geschenk. Hij moest eens goed lachen met de andere leraren en plaatste het op het mededelingsbord. (Gelach) Dit is een deel hiervan. Ik werd een schoolheld. Alle oudere leerlingen kenden mij. Ik voelde me echt speciaal.
I have to tell you a little bit about my family. That's my mother. I love her to bits. She's the one who taught me how to draw and, more importantly, how to love. She's a bit of a hippie. She said, "Don't say that," but I'm saying it anyway. The rest of my family are boring academics, busy collecting Ivy League decals for our classic Ambassador car. My father's a little different. My father believed in a holistic approach to living, and, you know, every time he taught us, he'd say, "I hate these books, because these books are hijacked by Industrial Revolution."
Ik moet jullie iets over mijn familie vertellen. Dit is mijn moeder. Ik hou verschrikkelijk veel van haar. Zij leerde me tekenen en, nog belangrijker, hoe lief te hebben. Zij is een beetje van een hippie. Zij zei, "Zeg dat niet," maar ik zeg het toch maar lekker. De rest van mijn familie zijn saaie academici, bezig met het verzamelen van Ivy League stickers voor onze klassieke "Ambassador" wagen. Mijn vader is een beetje anders. Mijn vader geloofde in een holistische benadering van het leven, en, weet je, telkens als hij ons iets aanleerde zei hij, "ik haat deze boeken, omdat deze boeken gekidknapt zijn door de industriële revolutie."
While he still held that worldview, I was 16, I got the best lawyer in town, my older brother Karthik, and I sat him down, and I said, "Pa, from today onwards I've decided I'm going to be disciplined, I'm going to be curious, I'm going to learn something new every day, I'm going to be very hard working, and I'm not going to depend on you emotionally or financially." And he was very impressed. He was all tearing up. Ready to hug me. And I said, "Hold that thought." I said, "Can I quit school then?"
Toen hij nog altijd van dit wereldbeeld overtuigd was, ik was 16, zocht ik de beste advocaat in de stad aan, mijn oudere broer Karthik, en ik deed hem neerzitten, en sprak, "Pa, ik heb besloten om vanaf nu gedisciplineerd te zijn, nieuwsgierig te zijn, en elke dag iets nieuws te leren, ik ga heel hard werken en ik zal niet meer van jou afhankelijk zijn, emotioneel noch financieel." Hij was zeer onder de indruk. De tranen welden op. Hij was klaar om me te omhelzen. Ik zei: "Hou deze gedachte even vast." Ik zei: "Kan ik nu de school verlaten?"
But, to cut a long story short, I quit school to pursue a career as a cartoonist. I must have done about 30,000 caricatures. I would do birthday parties, weddings, divorces, anything for anyone who wanted to use my services. But, most importantly, while I was traveling, I taught children cartooning, and in exchange, I learned how to be spontaneous. And mad and crazy and fun. When I started teaching them, I said let me start doing this professionally. When I was 18 I started my own school. However, an 18 year-old trying to start a school is not easy unless you have a big patron or a big supporter.
Maar, om een lang verhaal kort te maken, ik verliet school voor een carrière als cartoonist. Ik moet een 30.000 karikaturen hebben gemaakt. Ik deed verjaardagsfeestjes, huwelijken, scheidingen, alles voor iedereen die van mijn diensten wou gebruik maken. Maar, belangrijkst van al, terwijl ik aan het reizen was, leerde ik kinderen cartoons maken, en in ruil leerde ik spontaan zijn, en zot en gek en grappig. Toen ik hen begon op te leiden, zei ik: laat ik dit professioneel aanpakken. Toen ik 18 was startte ik mijn eigen school. Maar, als 18-jarige die een school probeert te starten heb je het moeilijk, tenzij je een grote ondersteuner of belangrijke supporter hebt.
So I was flipping through the pages of the Times of India when I saw that the Prime Minister of India was visiting my home town, Bangalore. And, you know, just like how every cartoonist knows Bush here, and if you had to meet Bush, it would be the funnest thing because his face was a cartoonist's delight. I had to meet my Prime Minister. I went to the place where his helicopter was about to land. I saw layers of security. I caricatured my way through three layers by just impressing the guards, but I got stuck. I got stuck at the third. And what happened was, to my luck, I saw a nuclear scientist at whose party I had done cartoons. I ran up to him, and said, "Hello, sir. How do you do?" He said, "What are you doing here, Raghava?" I said, "I'm here to meet the Prime Minister." He said, "Oh, so am I." I hopped into his car, and off we went through the remaining layers of security. (Applause) Thank you. I sat him down, I caricatured him, and since then I've caricatured hundreds of celebrities.
Dus was ik door de pagina's van de "Times of India" aan het bladeren toen ik zag dat de eerste minister van India mijn thuisstad, Bangalore, bezocht. En, weet je, net zoals iedere cartoonist hier Bush kent, en als je Bush zou ontmoeten dan zou dat bijzonder grappig zijn want zijn gezicht was een verrukking voor een cartoonist. Ik moest gewoon de eerste minister ontmoeten. Ik ging naar de plaats waar zijn helicopter zou gaan landen. Ik zag verschillende beveiligingslagen. Ik karikatuurde mijn weg door drie van deze lagen door indruk te maken op de bewakers, maar ik kwam vast te zitten. Ik kwam vast te zitten op de derde laag. Maar toen, tot mijn geluk, zag ik een kernfysicus op wiens feestje ik cartoons had getekend. Ik liep naar hem toe, en zei, "Hallo, mijnheer. Hoe gaat het?" Hij zei, "Wat doe jij hier, Raghava?" Ik zei, "Ik ben hier om de eerste minister te ontmoeten." Hij zei, "Oh, ik ook." Ik sprong in zijn wagen, en we reden weg door de resterende beveiligingslagen. (Applaus) Dank u. Ik liet hem neerzitten, ik tekende een karikatuur van hem, en sedert dan heb ik honderden karikaturen van bekendheden getekend.
This is one I remember fondly. Salman Rushdie was pissed-off I think because I altered the map of New York, if you notice. (Laughter) Anyway, the next slide I'm about to show you -- (Laughter) Should I just turn that off? The next slide I'm about to show you, is a little more serious. I was hesitant to include this in my presentation because this cartoon was published soon after 9/11. What was, for me, a very naive observation, turned out to be a disaster. That evening, I came home to hundreds of hate mails, hundreds of people telling me how they could have lived another day without seeing this. I was also asked to leave the organization, a cartoonists' organization in America, that for me was my lifeline. That's when I realized, you know, cartoons are really powerful, art comes with responsibility.
Dit is er één die ik mij goed herinner. Salman Rushdie kon er niet mee lachen denk ik omdat ik de kaart van New York veranderde, zoals je kunt merken. (Gelach) In elk geval, de volgende dia die ik jullie ga tonen - (Gelach) Moet ik dit afzetten? De volgende dia die ik jullie ga tonen, is een beetje ernstiger. Ik aarzelde enigszins om deze op te nemen in mijn presentatie omdat deze cartoon werd gepubliceerd vrij snel na 9/11. Wat voor mij een nogal naïve observatie was, bleek een regelrechte ramp te zijn. Die avond ontving ik honderden haatmails van honderden mensen die me vertelden dat ze hierop niet echt zaten te wachten. Ik werd ook verzocht om de organisatie te verlaten, een cartoonistenvereniging in Amerika, die voor mij een levenslijn was. Toen realiseerde ik mij dat cartoons echt krachtig kunnen zijn, kunst komt met verantwoordelijkheid.
Anyway, what I did was I decided that I need to take a break. I quit my job at the papers, I closed my school, and I wrapped up my pencils and my brushes and inks, and I decided to go traveling. When I went traveling, I remember, I met this fabulous old man, who I met when I was caricaturing, who turned out to be an artist, in Italy. He invited me to his studio. He said, "Come and visit." When I went, I saw the ghastliest thing ever. I saw this dead, naked effigy of himself hanging from the ceiling. I said, "Oh, my God. What is that?" And I asked him, and he said, "Oh, that thing? In the night, I die. In the morning, I am born again." I thought he was koo koo, but something about that really stuck. I loved it. I thought there was something really beautiful about that. So I said, "I am dead, so I need to be born again."
In elk geval besloot ik dan dat ik een rustpauze kon gebruiken. Ik verliet mijn job bij de kranten, ik sloot mijn school, en ik pakte mijn potloden, penselen en inkten in, en besloot te gaan reizen. Toen ik ging reizen, herinner ik mij, ontmoette ik een fabelachtige oude man terwijl ik aan het karikaturiseren was, die een kunstenaar bleek te zijn, in Italië. Hij nodigde mij uit in zijn studio. Hij zei: "Kom me bezoeken." Toen ik ging, zag ik een afgrijselijk tafereel. Ik zag zijn dood, naakt evenbeeld hangend aan het plafond. Ik zei: "Oh mijn God. Wat is dat?" Ik vroeg het hem, en hij zei: "Oh dat? 's Nachts sterf ik. 's Morgens wordt ik herboren." Ik dacht dat hij gek was, maar iets bleef toch hangen. Ik hield er van. Ik dacht dat er iets heel moois was hieraan. Ik zei: "Ik ben dood, dus moet ik opnieuw geboren worden."
So, I wanted to be a painter like him, except, I don't know how to paint. So, I tried going to the art store. You know, there are a hundred types of brushes. Forget it, they will confuse you even if you know how to draw. So I decided, I'm going to learn to paint by myself. I'm going to show you a very quick clip to show you how I painted and a little bit about my city, Bangalore. (Music) They had to be larger than life. Everything had to be larger. The next painting was even bigger. And even bigger. And for me it was, I had to dance while I painted. It was so exciting. Except, I even started painting dancers. Here for example is a Flamenco dancer, except there was one problem. I didn't know the dance form, so I started following them, and I made some money, sold my paintings and would rush off to France or Spain and work with them. That's Pepe Linares, the renowned Flamenco singer.
Ik wilde een schilder worden zoals hij, maar, ik kan niet schilderen. Dus ging ik naar de kunstwinkel. Weet je dat er honderden types borstels zijn? Vergeet het, die verwarren je zelfs als je weet hoe te tekenen. Dus besloot ik om me zelf te leren schilderen. Ik zal je een snelle clip laten zien om te tonen hoe ik schilderde en een beetje over mijn stad. Bangalore. (Muziek) Ze moesten reusachtig zijn. Alles moest groter zijn. Het volgende schilderij was nog groter. En nog groter. En ik moest dansen terwijl ik schilderde. Het was zo spannend. Behalve, ik begon zelfs dansers te schilderen. Ziehier bijvoorbeeld een Flamenco danser, maar er was één probleem. Ik kende de dansvorm niet, dus begon ik hen te volgen, en verdiende wat geld, verkocht mijn schilderijen en haastte me naar Frankrijk of Spanje en werkte met hen. Dit is Pepe Linares, een beroemde Flamenco zanger.
But I had one problem, my paintings never danced. As much energy as I put into them while making them, they never danced. So I decided -- I had this crazy epiphany at two in the morning. I called my friends, painted on their bodies, and had them dance in front of a painting. And, all of a sudden, my paintings came alive. And then I was fortunate enough to actually perform this in California with Velocity Circus. And I sat like you guys there in the audience. And I saw my work come alive. You know, normally you work in isolation, and you show at a gallery, but here, the work was coming alive, and it had some other artists working with me.
Maar ik had één probleem, mijn schilderijen dansten niet. Hoeveel energie ik ook in hen stopte terwijl ik ze maakte, ze dansten nooit. Dus besloot ik -- ik had een gekke inval om twee uur 's morgens. Ik belde mijn vrienden, schilderde hun lichamen en liet hen dansen voor een schilderij. Plots kwamen mijn schilderijen tot leven. Toen had ik het geluk om daadwerkelijk te kunnen optreden in Californië met Velocity Circus. Ik zat net als jullie daar in het publiek, en zag mijn werk tot leven komen. Weet je, normaal werk je alleen, en je toont je werk in een galerie, maar hier kwam het werk tot leven, en andere artiesten werkten samen met mij.
The collaborative effort was fabulous. I said, I'm going to collaborate with anybody and everybody I meet. I started doing fashion. This is a fashion show we held in London. The best collaboration, of course, is with children. They are ruthless, they are honest, but they're full of energy and fun. This is a work, a library I designed for the Robin Hood Foundation. And I must say, I spent time in the Bronx working with these kids. And, in exchange for me working with them, they taught me how to be cool. I don't think I've succeeded, but they've taught me. They said, "Stop saying sorry. Say, my bad." (Laughter)
De collectieve inspanning was formidabel. Ik zei: ik ga samenwerken met om het even wie en met iedereen die ik ontmoet. Ik begon mode te doen. Dit is een modeshow die we in London hielden. De beste samenwerking is natuurlijk met kinderen. Ze zijn genadeloos, ze zijn eerlijk, maar ze zitten vol energie en plezier. Dit is een bibliotheek die ik ontwierp voor de Robin Hood Foundation. Ik moet zeggen: ik verbleef in de Bronx, werkend met deze kinderen, en in ruil daarvoor leerden zij mij "cool" te zijn. Ik denk niet dat ik hierin ben geslaagd, maar zij leerden het me. Zij zeiden: "Stop met 'sorry' te zeggen. Zeg, 'ongelukje'." (Gelach)
Then I said, all this is good, but I want to paint like a real painter. American education is so expensive. I was in India, and I was walking down the streets, and I saw a billboard painter. And these guys paint humongous paintings, and they look really good. And I wondered how they did it from so close. So, one day I had the opportunity to meet one of these guys, and I said, "How do you paint like that? Who taught you?" And he said, "Oh, it's very easy. I can teach you, but we're leaving the city, because billboard painters are a dying, extinct bunch of artists, because digital printing has totally replaced them and hijacked them." I said, in exchange for education in how to paint, I will support them, and I started a company. And since then, I've been painting all over the place. This is a painting I did of my wife in my apartment. This is another painting. And, in fact, I started painting on anything, and started sending them around town.
Toen zei ik: dat is allemaal goed, maar ik wil schilderen als een echte schilder. Amerikaanse opleidingen zijn zo duur. Ik was in India en liep door de straten, en ik zag een reclameschilder. Die gasten schilderen reusachtige schilderijen, en ze zien er heel goed uit. Ik vroeg me af hoe ze dat deden van zo dichtbij. Op een dag had ik de gelegenheid om iemand van hen te ontmoeten, en ik zei: "Hoe schilder je dat? Wie heeft je dat geleerd?" Hij zei: "Oh, dat is heel gemakkelijk. Ik kan het je leren, maar we verlaten net de stad, want reclameschilders zijn een uitstervende, bijna verdwenen groep kunstenaars, omdat digitaal afdrukken hen totaal aan het vervangen is en hen gijzelt." Ik zei, in ruil voor de opleiding in hoe je moet schilderen, zal ik hen ondersteunen, en ik startte een bedrijf. Sindsdien ben ik overal aan het schilderen. Dit is een schilderij dat ik van mijn vrouw maakte in mijn appartement. Dit is een ander schilderij. Ik begon overal op te schilderen, en ze de stad rond te sturen.
Since I mentioned my wife, the most important collaboration has been with her, Netra. Netra and I met when she was 18. I must have been 19 and a half then, and it was love at first sight. I lived in India. She lived in America. She'd come every two months to visit me, and then I said I'm the man, I'm the man, and I have to reciprocate. I have to travel seven oceans, and I have to come and see you. I did that twice, and I went broke. So then I said, "Nets, what do I do?" She said, "Why don't you send me your paintings? My dad knows a bunch of rich guys. We'll try and con them into buying it, and then..." But it turned out, after I sent the works to her, that her dad's friends, like most of you, are geeks. I'm joking. (Laughter) No, they were really big geeks, and they didn't know much about art. So Netra was stuck with 30 paintings of mine.
Nu ik het toch over mijn vrouw heb, de belangrijkste samenwerking is met haar geweest, Netra. Netra en ik onmoetten elkaar toen zij 18 was. Ik moet 19 jaar en een half zijn geweest, en het was liefde op het eerste zicht. Ik leefde in Indië. Zij leefde in Amerika. Zij kwam mij om de twee maanden bezoeken, en dan zei ik: ik ben de man, ik ben de man, en ik moest minstens evenveel doen. Ik moet zeven oceanen oversteken en moet je komen zien. Dat deed ik twee keer en was platzak. Dus toen zei ik: "Nets, wat moet ik doen?" Zij zei, "Waarom stuur je me je schilderijen niet op? Mijn vader kent een hoop rijkelui. We gaan trachten hen die aan te smeren, en dan ..." Maar toen bleek, nadat ik haar de werken had opgestuurd, dat haar vaders vrienden, net zoals de meeste onder jullie, geeks zijn. Ik maak een grapje. (Gelach) Nee, maar het waren echt grote geeks, en ze wisten niets van kunst af. Dus zat Netra opgescheept met 30 van mijn schilderijen.
So what we did was we rented a little van and we drove all over the east coast trying to sell it. She contacted anyone and everyone who was willing to buy my work. She made enough money, she sold off the whole collection and made enough money to move me for four years with lawyers, a company, everything, and she became my manager. That's us in New York. Notice one thing, we're equal here. Something happened along the line. (Laughter)
Toen huurden we een kleine bestelwagen en reden langs de oostkust in een poging om ze te verkopen. Zij contacteerde iedereen die bereid was mijn werk te kopen. Ze verdiende genoeg geld, ze verkocht de hele collectie en verdiende genoeg om mij vier jaar verder te helpen met advocaten, een bedrijf, alles, en ze werd mijn manager. Dat zijn wij in New York. Let op één ding, we zijn gelijk hier. Iets gebeurde onderweg. (Gelach)
But this brought me -- with Netra managing my career -- it brought me a lot of success. I was really happy. I thought of myself as a bit of a rockstar. I loved the attention. This is all the press we got, and we said, it's time to celebrate. And I said that the best way to celebrate is to marry Netra. I said, "Let's get married." And I said, "Not just married. Let's invite everyone who's helped us, all the people who bought our work." And you won't believe it, we put together a list of 7,000 people, who had made a difference -- a ridiculous list, but I was determined to bring them to India, so -- a lot of them were in India. 150 artists volunteered to help me with my wedding. We had fashion designers, installation artists, models, we had makeup artists, jewelry designers, all kinds of people working with me to make my wedding an art installation. And I had a special installation in tribute to my in-laws. I had the vegetable carvers work on that for me.
Maar dit bracht me -- met Netra als manager van mijn carrière -- dit bracht me veel succes. Ik was echt blij. Ik vond mezelf een beetje een rockster. Ik hield van de aandacht. Dit is de pers die we kregen, en we zeiden, tijd om te vieren. Ik zei dat de beste manier om te vieren huwen met Netra was. Ik zei: "Laten we trouwen." En ik zei: "Niet zomaar trouwen. Laten we iedereen uitnodigen die ons heeft geholpen, alle mensen die ons werk kochten." Je zult het niet geloven, maar we hadden een lijst met 7.000 mensen die voor ons van belang waren -- een belachelijke lijst, maar ik wilde ze persé naar Indië brengen, dus -- een heel aantal waren in Indië. 150 kunstenaars hielpen spontaan met mijn huwelijk. We hadden modeontwerpers, installatie kunstenaars, modellen, we hadden makeup-artiesten, juweelontwerpers, allerhande mensen die met mij samenwerkten om van mijn huwelijk een kunst-installatie te maken. Ik had een speciale installatie als eerbetoon voor mijn schoonouders. De groentensculpteurs deden dat voor mij.
But all this excitement led to the press writing about us. We were in the papers, we're still in the news three years later, but, unfortunately, something tragic happened right after. My mother fell very ill. I love my mother and I was told all of a sudden that she was going to die. And they said you have to say bye to her, you have to do what you have to do. And I was devastated. I had shows booked up for another year. I was on a high. And I couldn't. I could not.
Maar al die opwinding zorgde ervoor dat de pers over ons schreef. Wij verschenen in de kranten, we zijn nog steeds in het nieuws drie jaar later, maar, ongelukkig genoeg, gebeurde er iets tragisch net daarna. Mijn moeder werd erg ziek. Ik hou van mijn moeder en men vertelde me plots dat ze zou sterven. Ze zeiden: je moet afscheid nemen, je moet doen wat je moet doen. Ik was kapot. Ik had exposities geboekt voor nog zeker een jaar. Ik was op een hoogtepunt. En ik kon niet, kon echt niet.
My life was not exuberant. I could not live this larger than life person. I started exploring the darker abscesses of the human mind. Of course, my work turned ugly, but another thing happened. I lost all my audiences. The Bollywood stars who I would party with and buy my work disappeared. The collectors, the friends, the press, everyone said, "Nice, but thank you." "No thank you," was more like it. But I wanted people to actually feel my work from their gut, because I was painting it from my gut. If they wanted beauty, I said, this is the beauty I'm willing to give you. It's politicized. Of course, none of them liked it.
Mijn leven was niet uitbundig. Ik kon deze meer dan levensgrote figuur niet langer leven. Ik ging de duistere krochten van de menselijke geest verkennen. Natuurlijk werd mijn werk lelijk, maar er gebeurde nog iets. Ik verloor al mijn publiek. De Bollywood sterren met wie ik feestjes bouwde en die mijn werk kochten, verdwenen. De verzamelaars, de vrienden, de pers, iedereen zei, "Mooi, maar bedankt." "Nee bedankt," was het meer. Maar ik wilde dat de mensen mijn werk voelden vanuit hun onderbuik, omdat ik het schilderde vanuit mijn onderbuik. Als ze schoonheid wilden, zei ik: dit is de schoonheid die ik te bieden heb. Het is gepolitiseerd. Natuurlijk vond niemand dat mooi.
My works also turned autobiographical. At this point, something else happened. A very, very dear friend of mine came out of the closet, and in India at that time, it was illegal to be gay, and it's disgusting to see how people respond to a gay person. I was very upset. I remember the time when my mother used to dress me up as a little girl -- that's me there -- because she wanted a girl, and she has only boys. (Laughter) Anyway, I don't know what my friends are going to say after this talk. It's a secret.
Mijn werken werden ook autobiografisch. Op dit punt aangekomen, gebeurde er iets anders. Een heel dierbare vriend van mij kwam uit de kast, en in India was het op dat moment nog illegaal om homo te zijn, en het is walgelijk om te zien hoe mensen reageren op een homosexueel persoon. Ik was geschokt. Ik herinnerde me de tijd dat mijn moeder mij verkleedde als een klein meisje -- dat ben ik daar -- omdat ze een meisje wilde, en ze heeft alleen jongens. (Gelach) Ik weet niet wat mijn vrienden gaan zeggen na deze presentatie. Het is een geheim.
So, after this, my works turned a little violent. I talked about this masculinity that one need not perform. And I talked about the weakness of male sexuality. This time, not only did my collectors disappear, the political activists decided to ban me and to threaten me and to forbid me from showing. It turned nasty, and I'm a bit of a chicken. I can't deal with any threat. This was a big threat.
Dus na deze gebeurtenis, werden mijn werken een beetje gewelddadig. Ik sprak over de soort mannelijkheid die men beter niet uitdraagt. En ik sprak over de zwakheden van de mannelijke sexualiteit. Deze keer verdwenen niet enkel de verzamelaars, de politieke activisten besloten me te bannen en bedreigden me en verboden me nog tentoon te stellen. Het werd lelijk en ik ben een beetje een bangerik. Ik kan niet omgaan met dreigingen. Dit was een grote dreiging.
So, I decided it was time to end and go back home. This time I said let's try something different. I need to be reborn again. And I thought the best way, as most of you know who have children, the best way to have a new lease on life, is to have a child. I decided to have a child, and before I did that, I quickly studied what can go wrong. How can a family get dysfunctional? And Rudra was born. That's my little son.
Dus besloot ik dat het tijd was om te stoppen en terug naar huis te gaan. Laten we deze keer iets anders proberen, zei ik. Ik moet weer worden herboren. En ik dacht dat de beste manier, zoals de meesten onder jullie die kinderen hebben weten, de beste manier om nieuwe levenslust te krijgen, het krijgen van een kind is. Ik besloot dus een kind te krijgen, en voor ik dat deed, bestudeerde ik snel wat er allemaal verkeerd kan lopen. Hoe kan een familie disfunctioneel worden? Rudra werd geboren. Dat is mijn zoontje.
And two magical things happened after he was born. My mother miraculously recovered after a serious operation, and this man was elected president of this country. You know I sat at home and I watched. I teared up and I said that's where I want to be. So Netra and I wound up our life, closed up everything we had, and we decided to move to New York. And this was just eight months ago.
Twee magische dingen gebeurden na zijn geboorte. Mijn moeder genas na een ernstige operatie, en deze man werd president van dit land. Weet je, ik zat thuis en keek. Tranen welden op en ik zei: daar wil ik zijn. Dus Netra en ikzelf rolden onze matten op sloten alles wat we hadden, en besloten om naar New York te verhuizen. Dat is nog maar acht maanden geleden.
I moved back to New York, my work has changed. Everything about my work has become more whimsical. This one is called "What the Fuck Was I Thinking?" It talks about mental incest. You know, I may appear to be a very nice, clean, sweet boy. But I'm not. I'm capable of thinking anything. But I'm very civil in my action, I assure you. (Laughter) These are just different cartoons.
Ik verhuisde terug naar New York; mijn werk is veranderd. Alles aan mijn werk is veel onvoorspelbaarder geworden. Deze heeft als titel "What the Fuck Was I Thinking?" Het spreekt over mentale incest. Weet je, ik lijk misschien een leuke, propere, vriendelijke jongen, maar dat ben ik niet. Ik ben in staat om alles te denken. Maar ik ben heel beleefd in mijn gedrag. Dat verzeker ik je. (Gelach) Dit hier zijn gewoon verschillende cartoons.
And, before I go, I want to tell you a little story. I was talking to mother and father this morning, and my dad said, "I know you have so much you want to say, but you have to talk about your work with children." So I said, okay.
Voor ik ga, wil ik jullie nog een verhaaltje vertellen. Ik was aan het praten met mijn moeder en vader deze morgen, en mijn vader zei, "Ik weet dat je zoveel wil zeggen, maar je moet spreken over je werk met kinderen." Dus zei ik, oké.
I work with children all over the world, and that's an entirely different talk, but I want to leave you with one story that really, really inspired me. I met Belinda when she was 16. I was 17. I was in Australia, and Belinda had cancer, and I was told she's not going to live very long. They, in fact, told me three weeks. I walk into her room, and there was a shy girl, and she was bald, and she was trying to hide her baldness. I whipped out my pen, and I started drawing on her head and I drew a crown for her. And then, we started talking, and we spent a lovely time -- I told her how I ended up in Australia, how I backpacked and who I conned, and how I got a ticket, and all the stories. And I drew it out for her. And then I left. Belinda died and within a few days of her death, they published a book for her, and she used my cartoon on the cover. And she wrote a little note, she said, "Hey Rags, thank you for the magic carpet ride around the world."
Ik werk met kinderen over heel de wereld, en dat is een heel andere presentatie, maar ik wil afscheid nemen met één verhaal dat me echt werkelijk inspireerde. Ik ontmoette Belinda toen ze 16 was. Ik was 17. Ik was in Australië, en Belinda had kanker, en men vertelde me dat ze niet lang zou leven. Ze zeiden me drie weken. Ik loop binnen in haar kamer, en daar was een bedeesd meisje. Ze was kaal en wilde haar kaalheid verbergen. I haalde mijn pen boven en begon op haar hoofd te tekenen en ik tekende een kroon voor haar. Toen begonnen we te praten en we brachten een prachtige tijd door -- ik vertelde haar hoe ik in Australië was aanbeland, hoe ik met de rugzak rondtrok en wie ik beetnam, en hoe ik een ticket bemachtigde, en alle verhalen. Ik tekende het voor haar. Toen ging ik weg. Belinda stierf en enkele dagen voor haar dood, publiceerden ze een boek voor haar, en ze gebruikte mijn cartoon voor de kaft. Ze schreef een klein briefje: "Hé Rags, bedankt voor de tocht rond de wereld op je vliegend tapijt."
For me, my art is my magic carpet ride. I hope you will join me in this magic carpet ride, and touch children and be honest. Thank you so much. (Applause)
Voor mij is mijn kunst een tocht op een vliegend tapijt. Ik hoop dat jullie mij willen volgen op deze tocht op het vliegend tapijt, en kinderen willen raken en eerlijk willen zijn. Hartelijk dank. (Applaus)