Νομίζω ότι ήμουν στη δευτέρα όταν με έπιασαν να σχεδιάζω το μπούστο από ένα γυμνό του Μιχαήλ Άγγελου. Με έστειλαν κατευθείαν στη διευθύντρια του σχολείου μου, και εκείνη, μια γλυκιά καλόγρια, κοίταξε το βιβλίο μου με αποστροφή, γύρισε τις σελίδες, είδε όλα τα γυμνά -- ξέρετε, έβλεπα τη μητέρα μου να σχεδιάζει γυμνά και την αντέγραφα -- και η καλόγρια με χαστούκισε και είπε, "Χριστέ μου, αυτό το παιδί άρχισε ήδη."
I think it was in my second grade that I was caught drawing the bust of a nude by Michelangelo. I was sent straight away to my school principal, and my school principal, a sweet nun, looked at my book with disgust, flipped through the pages, saw all the nudes -- you know, I'd been seeing my mother draw nudes and I'd copy her -- and the nun slapped me on my face and said, "Sweet Jesus, this kid has already begun."
Δεν είχα ιδέα για τι πράγμα μιλούσε, αλλά ήταν αρκετά πειστικό για μένα ώστε να μην ξαναζωγραφίσω μέχρι την ένατη τάξη, χάρις σε μία πολύ βαρετή παράδοση. Άρχισα να κάνω καρικατούρες των δασκάλων μου στο σχολείο. Και, ξέρετε, έγινα πολύ δημοφιλής. Δεν παίζω αθλήματα. Είμαι πολύ κακός στα αθλήματα. Δεν έχω τις πιο μοντέρνες συσκευές στο σπίτι. Δεν είμαι ο καλύτερος της τάξης. Οπότε για μένα, οι γελοιογραφίες μου έδωσαν ένα αίσθημα ταυτότητας. Έγινα δημοφιλής, αλλά φοβόμουν μην με ξαναπιάσουν. Οπότε έφτιαξα γρήγορα ένα κολάζ με όλους τους δασκάλους που είχα ζωγραφίσει, δοξάζοντας το διευθυντή του σχολείου, βάζοντας τον στην κορυφή, και το χάρισα σε αυτόν. Γέλασε με την ψυχή του με τους άλλους δασκάλους και το έβαλε στον πίνακα ανακοινώσεων. (Γέλια) Αυτό είναι ένα κομμάτι του. Και έγινα ήρωας του σχολείου. Όλοι οι μεγαλύτεροι μου με ήξεραν. Ένιωθα πραγματικά ξεχωριστός.
I had no clue what she was talking about, but it was convincing enough for me never to draw again until the ninth grade. Thanks to a really boring lecture, I started caricaturing my teachers in school. And, you know, I got a lot of popularity. I don't play sports. I'm really bad at sports. I don't have the fanciest gadgets at home. I'm not on top of the class. So for me, cartooning gave me a sense of identity. I got popular, but I was scared I'd get caught again. So what I did was I quickly put together a collage of all the teachers I had drawn, glorified my school principal, put him right on top, and gifted it to him. He had a good laugh at the other teachers and put it up on the notice board. (Laughter) This is a part of that. And I became a school hero. All my seniors knew me. I felt really special.
Πρέπει να σας πω λίγα για την οικογένειά μου. Αυτή είναι η μητέρα μου. Την αγαπώ πολύ. Είναι αυτή που μου έμαθε πώς να ζωγραφίζω και, κυρίως, πώς ν' αγαπώ. Είναι λίγο "χίπισσα". Μου είπε "Μην το λες αυτό," αλλά εγώ το λέω έτσι κι αλλιώς. Η υπόλοιπη οικογένειά μου είναι βαρετοί ακαδημαϊκοί, απασχολημένοι με συλλογή από χαλκομανίες για το αυτοκίνητό μας. Ο πατέρας μου είναι λίγο διαφορετικός. Ο πατέρας μου πίστευε σε μια ολιστική προσέγγιση της ζωής, και, ξέρετε, κάθε φορά που μας διάβαζε, έλεγε, "Μισώ αυτά τα βιβλία, γιατί τα έχει καταλάβει η Βιομηχανική Επανάσταση."
I have to tell you a little bit about my family. That's my mother. I love her to bits. She's the one who taught me how to draw and, more importantly, how to love. She's a bit of a hippie. She said, "Don't say that," but I'm saying it anyway. The rest of my family are boring academics, busy collecting Ivy League decals for our classic Ambassador car. My father's a little different. My father believed in a holistic approach to living, and, you know, every time he taught us, he'd say, "I hate these books, because these books are hijacked by Industrial Revolution."
Ενώ ακόμα κρατούσε την ίδια κοσμοθεωρία, εγώ ήμουν 16, πήρα τον καλύτερο δικηγόρο στην πόλη, τον μεγαλύτερο αδελφό μου Karthik, και τον έκατσα κάτω, και είπα, "Μπαμπά, από σήμερα και στο εξής αποφάσισα ότι θα είμαι πειθαρχημένος, θα είμαι περίεργος, θα μαθαίνω κάτι καινούργιο κάθε μέρα, θα δουλεύω πολύ σκληρά, και δεν θα εξαρτώμαι από σένα συναισθηματικά ή οικονομικά." Και αυτός εντυπωσιάστηκε πολύ. Άρχισε να δακρύζει. Έτοιμος να μ' αγκαλιάσει. Και γω είπα, "Κράτα αυτή τη σκέψη." Είπα, "Μπορώ να παρατήσω το σχολείο λοιπόν;"
While he still held that worldview, I was 16, I got the best lawyer in town, my older brother Karthik, and I sat him down, and I said, "Pa, from today onwards I've decided I'm going to be disciplined, I'm going to be curious, I'm going to learn something new every day, I'm going to be very hard working, and I'm not going to depend on you emotionally or financially." And he was very impressed. He was all tearing up. Ready to hug me. And I said, "Hold that thought." I said, "Can I quit school then?"
Αλλά, για να μην πολυλογώ, παράτησα το σχολείο για να ακολουθήσω μια καριέρα ως σκιτσογράφος. Πρέπει να έχω κάνει περίπου 30.000 καρικατούρες. Έκανα πάρτυ γενεθλίων, γάμους, διαζύγια, οτιδήποτε για οποιονδήποτε ήθελε να χρησιμοποιήσει τις υπηρεσίες μου. Αλλά, κυρίως, ενώ ταξίδευα, δίδασκα σε παιδιά σκιτσογραφία, και ως αντάλλαγμα, μάθαινα πώς να είμαι αυθόρμητος. και τρελός και παλαβός και διασκεδαστικός. Όταν άρχισα να τα διδάσκω, είπα επιτρέψτε μου να αρχίσω να το κάνω επαγγελματικά. Όταν ήμουν 18 ξεκίνησα το δικό μου σχολείο. Παρ' όλα αυτά, ένας 18χρονος που προσπαθεί να ξεκινήσει ένα σχολείο δεν είναι εύκολο εκτός αν έχεις ένα μεγάλο αφεντικό ή έναν μεγάλο υποστηρικτή.
But, to cut a long story short, I quit school to pursue a career as a cartoonist. I must have done about 30,000 caricatures. I would do birthday parties, weddings, divorces, anything for anyone who wanted to use my services. But, most importantly, while I was traveling, I taught children cartooning, and in exchange, I learned how to be spontaneous. And mad and crazy and fun. When I started teaching them, I said let me start doing this professionally. When I was 18 I started my own school. However, an 18 year-old trying to start a school is not easy unless you have a big patron or a big supporter.
Έριχνα λοιπόν μια ματιά στους Times της Ινδίας όταν είδα ότι ο Ινδός Πρωθυπουργός επισκεπτόταν την γενέτειρά μου, Bangalore. Και, ξέρετε, ακριβώς όπως κάθε σκιτσογράφος γνωρίζει τον Μπούς εδώ, και αν συναντούσε τον Μπούς, θα ήταν ότι πιο αστείο γιατί το πρόσωπό του ήταν η χαρά του σκιτσογράφου. Έπρεπε να συναντήσω τον Πρωθυπουργό. Πήγα στο μέρος όπου θα προσγειωνόταν το ελικόπτερό του. Είδα "στρώματα" ασφάλειας. Πέρασα τρία "στρώματα" με καρικατούρες απλά εντυπωσιάζοντας τους φρουρούς, αλλά κόλλησα. Κόλλησα στο τρίτο. Και αυτό που συνέβη ήταν, προς μεγάλη μου τύχη, ότι είδα έναν πυρηνικό επιστήμονα στου οποίου το πάρτυ είχα φτιάξει σκίτσα. Έτρεξα κοντά του, και είπα, "Γειά σας, κύριε. Τί κάνετε;" Αυτός είπε, "Τι κάνεις εδώ, Raghava;" "Είμαι εδώ για να συναντήσω τον Πρωθυπουργό," απάντησα. "Και γω το ίδιο," είπε. Πήδηξα μέσα στο αυτοκίνητό του, και φύγαμε μέσα από τα υπόλοιπα "στρώματα" ασφάλειας. (Χειροκρότημα) Ευχαριστώ. Τον έκατσα κάτω, του έκανα το σκίτσο, και από τότε έχω κάνει τα σκίτσα σε εκατοντάδες διασημότητες.
So I was flipping through the pages of the Times of India when I saw that the Prime Minister of India was visiting my home town, Bangalore. And, you know, just like how every cartoonist knows Bush here, and if you had to meet Bush, it would be the funnest thing because his face was a cartoonist's delight. I had to meet my Prime Minister. I went to the place where his helicopter was about to land. I saw layers of security. I caricatured my way through three layers by just impressing the guards, but I got stuck. I got stuck at the third. And what happened was, to my luck, I saw a nuclear scientist at whose party I had done cartoons. I ran up to him, and said, "Hello, sir. How do you do?" He said, "What are you doing here, Raghava?" I said, "I'm here to meet the Prime Minister." He said, "Oh, so am I." I hopped into his car, and off we went through the remaining layers of security. (Applause) Thank you. I sat him down, I caricatured him, and since then I've caricatured hundreds of celebrities.
Αυτό είναι ένα που θυμάμαι τρυφερά. Νομίζω ότι ο Salman Rushdie ήταν τσαντισμένος επειδή άλλαξα τον χάρτη της Νέας Υόρκης, αν παρατηρήσατε. (Γέλια) Τελοσπάντων, το επόμενο σλάιντ που θα σας δείξω -- (Γέλια) Μήπως πρέπει να το σβήσω; Το επόμενο σλάιντ που θα σας δείξω, είναι λίγο πιο σοβαρό. Δίσταζα να το συμπεριλάβω στην παρουσίασή μου γιατί αυτό το σκίτσο δημοσιεύτηκε λίγο μετά τις 9/11. Αυτό που, για μένα, ήταν μια πολύ αφελής παρατήρηση, κατέληξε σε καταστροφή. Εκείνο το βράδυ, επιστρέφοντας σπίτι βρήκα εκατοντάδες email μίσους, Εκατοντάδες άνθρωποι που μου έλεγαν πως θα μπορουσαν να έχουν ζήσει άλλη μια μέρα χωρίς να δούν αυτό Μου ζητήθηκε επίσης να φύγω από την οργάνωση, μία οργάνωση σκιτσογράφων στην Αμερική, η οποία ήταν για μένα γραμμή ζωής. Τότε συνειδητοποίησα, ξέρετε, ότι τα σκίτσα έχουν μεγάλη δύναμη Η Τέχνη συνεπάγεται ευθύνη.
This is one I remember fondly. Salman Rushdie was pissed-off I think because I altered the map of New York, if you notice. (Laughter) Anyway, the next slide I'm about to show you -- (Laughter) Should I just turn that off? The next slide I'm about to show you, is a little more serious. I was hesitant to include this in my presentation because this cartoon was published soon after 9/11. What was, for me, a very naive observation, turned out to be a disaster. That evening, I came home to hundreds of hate mails, hundreds of people telling me how they could have lived another day without seeing this. I was also asked to leave the organization, a cartoonists' organization in America, that for me was my lifeline. That's when I realized, you know, cartoons are really powerful, art comes with responsibility.
Τελοσπάντων, αυτό που έκανα ήταν ότι αποφάσισα ότι χρειάζομαι ένα διάλειμμα. Παραιτήθηκα από τη δουλειά μου στις εφημερίδες, έκλεισα το σχολείο μου, και μάζεψα τα μολύβια και τα πινέλα και τα μελάνια μου, Και αποφάσισα να ταξιδέψω. Όταν έφυγα για να ταξιδέψω, θυμάμαι, Γνώρισα έναν υπέροχο ηλικιωμένο άντρα, τον οποίο γνώρισα ενώ έκανα σκίτσα, ο οποίος αποδείχθηκε ότι ήταν καλλιτέχνης στην Ιταλία. Με προσκάλεσε στο στούντιό του." Έλα να με επισκεφτείς," είπε. Όταν πήγα, είδα ό,τι πιο φρικτό. Είδα ένα νεκρό, γυμνό ομοίωμά του να κρέμεται από το ταβάνι. "Θεέ μου. Τι είναι αυτό;" είπα. Και τον ρώτησα, και μου είπε, "Α, εκείνο το πράγμα; Απόψε πεθαίνω. Το πρωί, ξαναγεννιέμαι." Τον βρήκα τελείως τρελό, αλλά κάτι σ' αυτό μου κόλλαγε πολύ. Το λάτρεψα. Έβρισκα κάτι πραγματικά όμορφο σ' αυτό. Είπα λοιπόν, "Εγώ είμαι νεκρός, άρα χρειάζομαι να ξαναγεννηθώ."
Anyway, what I did was I decided that I need to take a break. I quit my job at the papers, I closed my school, and I wrapped up my pencils and my brushes and inks, and I decided to go traveling. When I went traveling, I remember, I met this fabulous old man, who I met when I was caricaturing, who turned out to be an artist, in Italy. He invited me to his studio. He said, "Come and visit." When I went, I saw the ghastliest thing ever. I saw this dead, naked effigy of himself hanging from the ceiling. I said, "Oh, my God. What is that?" And I asked him, and he said, "Oh, that thing? In the night, I die. In the morning, I am born again." I thought he was koo koo, but something about that really stuck. I loved it. I thought there was something really beautiful about that. So I said, "I am dead, so I need to be born again."
Ήθελα, λοιπόν, να γίνω ζωγράφος σαν αυτόν, μόνο που, δεν ήξερα να ζωγραφίζω. Έτσι, δοκίμασα να πάω στο κατάστημα με τα είδη τέχνης. Ξέρετε, υπάρχουν εκατοντάδες τύποι πινέλων. Ξεχάστε το, θα σας μπερδέψουν ακόμα και αν ξέρετε να ζωγραφίζετε. Αποφάσισα, λοιπόν, ότι θα μάθω να ζωγραφίζω μόνος μου θα σας δείξω ένα πολύ σύντομο βίντεο για να σας δείξω πώς ζωγράφιζα και λίγα πράγματα για τη πόλη μου, την Bangalore. (Μουσική) Έπρεπε να είναι μεγαλύτερα από το πραγματικό. Όλα έπρεπε να είναι μεγαλύτερα. Ο επόμενος πίνακας ήταν ακόμα μεγαλύτερος. Και ακόμα μεγαλύτερος. Και για μένα ήταν, έπρεπε να χορεύω ενώ ζωγράφιζα. Ήταν τόσο συναρπαστικό. Άρχισα να ζωγραφίζω ακόμα και χορεύτριες. Εδώ είναι ένα παράδειγμα μιας χορεύτριας Flamenco, μόνο που υπήρχε ένα πρόβλημα. Δεν ήξερα την μορφή του χορού, και έτσι άρχισα να τις ακολουθώ, και έβγαλα μερικά χρήματα, πούλησα τους πίνακές μου και έφυγα βιαστικά για τη Γαλλία ή την Ισπανία και δούλεψα μαζί τους. Αυτός είναι ο Πέπε Λινάρες, διάσημος τραγουδιστής Flamenco.
So, I wanted to be a painter like him, except, I don't know how to paint. So, I tried going to the art store. You know, there are a hundred types of brushes. Forget it, they will confuse you even if you know how to draw. So I decided, I'm going to learn to paint by myself. I'm going to show you a very quick clip to show you how I painted and a little bit about my city, Bangalore. (Music) They had to be larger than life. Everything had to be larger. The next painting was even bigger. And even bigger. And for me it was, I had to dance while I painted. It was so exciting. Except, I even started painting dancers. Here for example is a Flamenco dancer, except there was one problem. I didn't know the dance form, so I started following them, and I made some money, sold my paintings and would rush off to France or Spain and work with them. That's Pepe Linares, the renowned Flamenco singer.
Αλλά είχα ένα πρόβλημα, οι πίνακές μου δεν χόρευαν ποτέ. Όση ενέργεια κι αν έβαζα σ' αυτούς ενώ τους έφτιαχνα, δεν χόρευαν ποτέ. Αποφάσισα λοιπόν -- είχα μια τρελή "φώτιση" στις δύο τα ξημερώματα. Φώναξα τους φίλους μου, ζωγράφισα στα σώματά τους, και τους έβαλα να χορέψουν μπροστά από έναν πίνακα. Και, ξαφνικά, οι πίνακές μου ζωντάνεψαν. Και έπειτα ήμουν αρκετά ευτυχής που έκανα αυτή την παράσταση στην Καλιφόρνια με το τσίρκο Velocity. Και έκατσα σαν εσάς εκεί στο κοινό. Και είδα τη δουλειά μου να ζωντανεύει. Ξέρετε, συνήθως δουλεύεις στην απομόνωση, και εκθέτεις σε μια γκαλλερί, αλλά εδώ, η δουλειά ζωντάνευε, και είχε μερικούς άλλους καλλιτέχνες που δούλευαν μαζί μου.
But I had one problem, my paintings never danced. As much energy as I put into them while making them, they never danced. So I decided -- I had this crazy epiphany at two in the morning. I called my friends, painted on their bodies, and had them dance in front of a painting. And, all of a sudden, my paintings came alive. And then I was fortunate enough to actually perform this in California with Velocity Circus. And I sat like you guys there in the audience. And I saw my work come alive. You know, normally you work in isolation, and you show at a gallery, but here, the work was coming alive, and it had some other artists working with me.
Η συλλογική προσπάθεια ήταν υπέροχη. Είπα οτι θα συνεργάζομαι με οποιονδήποτε συναντώ. Άρχισα να κάνω μόδα. Αυτή είναι μια επείδειξη μόδας που διοργανώθηκε στο Λονδίνο. Η καλύτερη συνεργασία, βέβαια, είναι με παιδιά. Είναι ανελέητα, είναι τίμια, αλλά είναι γεμάτα ενέργεια και ευθυμία. Αυτή είναι μια δουλειά, μια βιβλιοθήκη που σχεδίασα για το Ίδρυμα Ρομπέν των Δασών. Και πρέπει να πω ότι πέρασα χρόνο στο Bronx δουλεύοντας μ' αυτά τα παιδιά. Και, ως αντάλλαγμα για την δουλειά μου μαζί τους, με δίδαξαν πως να είμαι "κουλ". Δεν νομίζω ότι τα έχω καταφέρει, αλλά μου το δίδαξαν. Μου είπαν,"Σταμάτα να λες συγγνώμη. Να λες, βλακεία μου." (Γέλια)
The collaborative effort was fabulous. I said, I'm going to collaborate with anybody and everybody I meet. I started doing fashion. This is a fashion show we held in London. The best collaboration, of course, is with children. They are ruthless, they are honest, but they're full of energy and fun. This is a work, a library I designed for the Robin Hood Foundation. And I must say, I spent time in the Bronx working with these kids. And, in exchange for me working with them, they taught me how to be cool. I don't think I've succeeded, but they've taught me. They said, "Stop saying sorry. Say, my bad." (Laughter)
Μετά είπα, καλά όλα αυτά, αλλά θέλω να ζωγραφίζω σαν πραγματικός ζωγράφος. Η Αμερικάνικη εκπαίδευση είναι τόσο ακριβή. Ήμουν στην Ινδία, και έκανα βόλτα στους δρόμους, και είδα έναν ζωγράφο διαφημιστικών πινακίδων. Και αυτοί οι τύποι ζωγραφίζουν τεράστιους πίνακες, και δείχνουν πολύ καλοί. Και αναρωτήθηκα πώς το κάνουν από τόσο κοντά. Έτσι, μια μέρα είχα την ευκαιρία να γνωρίσω έναν απ' αυτούς τους τύπους, και είπα, "Πώς ζωγραφίζεις έτσι; Ποιός σου το έμαθε;' Και αυτός είπε, "Α, είναι πολύ εύκολο. Μπορώ να στο διδάξω, αλλά θα φύγουμε από την πόλη, επειδή οι ζωγράφοι διαφημιστικών πινακίδων είναι ενα μάτσο καλλιτέχνες που πεθαίνουν, που εξαφανίζονται, επειδή η ψηφιακή εκτύπωση τους έχει πλήρως αντικαταστήσει και καταλάβει." Του είπα, σε αντάλλαγμα για τη γνώση του πώς να ζωγραφίζω, θα τους στηρίξω, και ξεκίνησα μια εταιρία. Και από τότε, ζωγραφίζω παντού. Αυτός είναι ένας πίνακας της συζύγου μου που έκανα στο διαμέρισμά μας. Αυτός είναι ένας άλλος πίνακας. Και, στην πραγματικότητα, άρχισα να ζωγραφίζω σε οτιδήποτε, και άρχισα να τους στέλνω σε διάφορα σημεία της πόλης.
Then I said, all this is good, but I want to paint like a real painter. American education is so expensive. I was in India, and I was walking down the streets, and I saw a billboard painter. And these guys paint humongous paintings, and they look really good. And I wondered how they did it from so close. So, one day I had the opportunity to meet one of these guys, and I said, "How do you paint like that? Who taught you?" And he said, "Oh, it's very easy. I can teach you, but we're leaving the city, because billboard painters are a dying, extinct bunch of artists, because digital printing has totally replaced them and hijacked them." I said, in exchange for education in how to paint, I will support them, and I started a company. And since then, I've been painting all over the place. This is a painting I did of my wife in my apartment. This is another painting. And, in fact, I started painting on anything, and started sending them around town.
Μιας και ανέφερα τη σύζυγό μου, η πιο σημαντική συνεργασία ήταν μαζί της, με την Netra. Η Netra και εγώ γνωριστήκαμε όταν ήταν 18. Πρέπει να ήμουν 19 μισό τότε, και ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Εγώ ζούσα στην Ινδία. Αυτή ζούσε στην Αμερική. Ερχόταν κάθε δύο μήνες να με επισκεφθεί, και μετά είπα εγώ είμαι ο άντρας, εγώ είμαι ο άντρας, και πρέπει να ανταποκριθώ. Πρέπει να ταξιδέψω εφτά ωκεανούς, και πρέπει να έρθω να σε δω. Το έκανα δυο φορές, και χρεωκόπησα. Έτσι μετά είπα, "Nets, τι να κάνω;" Εκείνη είπε, "Γιατί δε μου στέλνεις τους πίνακές σου; Ο μπαμπάς μου ξέρει ένα σωρό πλούσιους τύπους. Θα προσπαθήσουμε να τους πείσουμε να τους αγοράσουν, και μετά..." Αλλά αποδείχτηκε, αφού της είχα στείλει τα έργα, ότι οι φίλοι του μπαμπά της, όπως οι περισσότεροι από σας, είναι σπασίκλες. Αστειεύομαι. (Γέλια) Όχι, ήταν στ' αλήθεια μεγάλοι σπασίκλες, και δεν ήξεραν πολλά από τέχνη. Έτσι η Netra απλά κόλλησε με 30 πίνακές μου.
Since I mentioned my wife, the most important collaboration has been with her, Netra. Netra and I met when she was 18. I must have been 19 and a half then, and it was love at first sight. I lived in India. She lived in America. She'd come every two months to visit me, and then I said I'm the man, I'm the man, and I have to reciprocate. I have to travel seven oceans, and I have to come and see you. I did that twice, and I went broke. So then I said, "Nets, what do I do?" She said, "Why don't you send me your paintings? My dad knows a bunch of rich guys. We'll try and con them into buying it, and then..." But it turned out, after I sent the works to her, that her dad's friends, like most of you, are geeks. I'm joking. (Laughter) No, they were really big geeks, and they didn't know much about art. So Netra was stuck with 30 paintings of mine.
Νοικιάσαμε λοιπόν ένα μικρό φορτηγάκι και οδηγήσαμε σε όλη την ανατολική ακτή προσπαθώντας να τους πουλήσουμε. Ήρθε σε επαφή με όλους όσοι ήταν πρόθυμοι να αγοράσουν τα έργα μου. Έβγαλε αρκετά λεφτά, πούλησε ολόκληρη τη συλλογή και έβγαλε αρκετά χρήματα για να με κινεί για τέσσερα χρόνια με δικηγόρους, μια εταιρία, τα πάντα, και έγινε μάνατζέρ μου. Εδώ είμαστε εμείς στη Νέα Υόρκη. Προσέξτε ένα πράγμα, είμαστε ίσοι εδώ. Κάτι συνέβη στην πορεία. (Γέλια)
So what we did was we rented a little van and we drove all over the east coast trying to sell it. She contacted anyone and everyone who was willing to buy my work. She made enough money, she sold off the whole collection and made enough money to move me for four years with lawyers, a company, everything, and she became my manager. That's us in New York. Notice one thing, we're equal here. Something happened along the line. (Laughter)
Αλλά αυτό μου έφερε -- με την Netra να διαχειρίζεται την καριέρα μου -- μου έφερε μεγάλη επιτυχία. ΄Ήμουν πραγματικά χαρούμενος. Με έβλεπα κάτι σαν ροκ σταρ. Μου άρεσε πολύ η προσοχή. Αυτό ήταν όλη η δημοσιότητα που πήραμε, και είπαμε, είναι ώρα να το γιορτάσουμε. Και είπα ότι ο καλύτερος τρόπος να το γιορτάσουμε είναι να παντρευτώ την Netra. Είπα, "Ας παντρευτούμε." Και είπα, όχι απλά να παντρευτούμε. Να καλέσουμε όλους όσους μας βοήθησαν, Όλους τους ανθρώπους που αγόρασαν τη δουλειά μας. Και δε θα το πιστέψετε, φτιάξαμε μια λίστα 7.000 ανθρώπων, οι οποίοι είχαν κάνει τη διαφορά -- μια γελοία λίστα, αλλά ήμουν αποφασισμένος να τους φέρω στην Ινδία, έτσι -- πολλοί από αυτούς ήταν στην Ινδία. 150 καλλιτέχνες προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν με το γάμο μου. Είχαμε σχεδιαστές μόδας, καλλιτέχνες εγκαταστάσεων, μοντέλα, είχαμε μακιγιέρ, σχεδιαστές κοσμημάτων, όλων των ειδών τους ανθρώπους να δουλεύουν μαζί μου για να κάνουμε το γάμο μου μια εικαστική εγκατάσταση. Και είχα μια ειδική εγκατάσταση προς τιμήν των πεθερικών μου. Έβαλα τους χαράκτες λαχανικών να δουλέψουν σ' αυτό για μένα.
But this brought me -- with Netra managing my career -- it brought me a lot of success. I was really happy. I thought of myself as a bit of a rockstar. I loved the attention. This is all the press we got, and we said, it's time to celebrate. And I said that the best way to celebrate is to marry Netra. I said, "Let's get married." And I said, "Not just married. Let's invite everyone who's helped us, all the people who bought our work." And you won't believe it, we put together a list of 7,000 people, who had made a difference -- a ridiculous list, but I was determined to bring them to India, so -- a lot of them were in India. 150 artists volunteered to help me with my wedding. We had fashion designers, installation artists, models, we had makeup artists, jewelry designers, all kinds of people working with me to make my wedding an art installation. And I had a special installation in tribute to my in-laws. I had the vegetable carvers work on that for me.
Αλλά όλος αυτός ο ενθουσιασμός οδήγησε στο να γράφει ο Τύπος για μας Είμασταν στις εφημερίδες, είμασταν ακόμα στις ειδήσεις μετά από τρία χρόνια, αλλά, δυστυχώς, κάτι τραγικό συνέβη αμέσως μετά. Η μητέρα μου αρρώστησε βαριά. Αγαπώ τη μητέρα μου και μου είπαν ξαφνικά οτι θα πέθαινε, και είπαν πρέπει να της πεις αντίο, πρέπει να κάνεις αυτό που πρέπει. Και καταρρακώθηκα. Είχα κλεισμένες εμφανίσεις για έναν ακόμα χρόνο. Ήμουν στο αποκορύφωμα. Και δεν μπορούσα. Απλά δεν μπορούσα.
But all this excitement led to the press writing about us. We were in the papers, we're still in the news three years later, but, unfortunately, something tragic happened right after. My mother fell very ill. I love my mother and I was told all of a sudden that she was going to die. And they said you have to say bye to her, you have to do what you have to do. And I was devastated. I had shows booked up for another year. I was on a high. And I couldn't. I could not.
Η ζωή μου δεν ήταν χαρούμενη. Δεν μπορούσα να ζήσω μια ζωή πέρα από το πραγματικό. Άρχισα να εξερευνώ τα πιο σκοτεινά αποστήματα του ανθρώπινου μυαλού. Βέβαια, η δουλειά μου έγινε άσχημη, αλλά κάτι ακόμα συνέβη. Έχασα όλο μου το κοινό. Οι αστέρες του Bollywood με τους οποίους διασκέδαζα και οι οποίοι αγόραζαν τη δουλειά μου εξαφανίστηκαν. Οι συλλέκτες, οι φίλοι, ο Τύπος, όλοι έλεγαν, ωραία, άλλα ευχαριστώ. Όχι ευχαριστώ για την ακρίβεια. Αλλά ήθελα οι άνθρωποι στ' αλήθεια να νιώσουν τη δουλειά μου από τα σπλάχνα τους, γιατί την ζωγράφιζα από τα σπλάχνα μου. Αν ήθελαν ομορφιά, είπα, αυτή είναι η ομορφιά που προτίθεμαι να σας δώσω. Είναι πολιτικοποιημένη. Βέβαια, δεν άρεσε σε κανέναν από αυτούς.
My life was not exuberant. I could not live this larger than life person. I started exploring the darker abscesses of the human mind. Of course, my work turned ugly, but another thing happened. I lost all my audiences. The Bollywood stars who I would party with and buy my work disappeared. The collectors, the friends, the press, everyone said, "Nice, but thank you." "No thank you," was more like it. But I wanted people to actually feel my work from their gut, because I was painting it from my gut. If they wanted beauty, I said, this is the beauty I'm willing to give you. It's politicized. Of course, none of them liked it.
Τα έργα μου επίσης μετατράπηκαν σε αυτοβιογραφικά. Σ' αυτό το σημείο, κάτι άλλο συνέβη, ένας πολύ, πολύ καλός μου φίλος εκδηλώθηκε, και τότε στην Ινδία, ήταν παράνομο να είσαι ομοφυλόφιλος, και είναι αποκρουστικό να βλέπεις πώς συμπεριφέρονται σε έναν ομοφυλόφιλο. Ήμουν πραγματικά αναστατωμένος. Θυμάμαι τότε που η μητέρα μου με έντυνε σαν κοριτσάκι -- αυτός εκεί είμαι εγώ -- επειδή ήθελε κορίτσι, και έχει μόνο αγόρια. (Γέλια) Τέλος πάντων, δεν ξέρω τί θα πούν οι φίλοι μου μέτα από αυτή την ομιλία. Είναι μυστικό.
My works also turned autobiographical. At this point, something else happened. A very, very dear friend of mine came out of the closet, and in India at that time, it was illegal to be gay, and it's disgusting to see how people respond to a gay person. I was very upset. I remember the time when my mother used to dress me up as a little girl -- that's me there -- because she wanted a girl, and she has only boys. (Laughter) Anyway, I don't know what my friends are going to say after this talk. It's a secret.
Λοιπόν, μετά από αυτό τα έργα μου έγιναν λίγο βίαια. Μίλησα γι' αυτόν τον ανδρισμό που κάποιος δεν είναι ανάγκη να επιδείξει. Και μίλησα γιά την αδυναμία της ανδρικής σεξουαλικότητας. Αυτή τη φορά, δεν εξαφανίστηκαν μόνο οι συλλέκτες μου, αλλά και οι πολιτικοί ακτιβιστές αποφάσισαν να με απαγορεύσουν και να με απειλήσουν και να απαγορεύσουν την εμφάνισή μου. Έγινα απαίσιος, και είμαι λίγο δειλός. Δεν μπορώ να αντιμετωπίσω την όποια απειλή. Αυτή ήταν μεγάλη απειλή.
So, after this, my works turned a little violent. I talked about this masculinity that one need not perform. And I talked about the weakness of male sexuality. This time, not only did my collectors disappear, the political activists decided to ban me and to threaten me and to forbid me from showing. It turned nasty, and I'm a bit of a chicken. I can't deal with any threat. This was a big threat.
Έτσι, αποφάσισα ότι ήταν ώρα να σταματήσω και να επιστρέψω στην πατρίδα μου. Αυτή τη φορά είπα ας δοκιμάσω κάτι διαφορετικό. Χρειάζομαι να αναγεννηθώ πάλι. Και σκέφτηκα ότι ο καλύτερος τρόπος, όπως οι περισσότεροι από εσάς που έχουν παιδιά ξέρουν, ο καλύτερος τρόπος να έχεις μια καινούργια πνοή στη ζωή, είναι να κάνεις ένα παιδί. Αποφάσισα να κάνω ένα παιδί, Και πριν το κάνω, μελέτησα γρήγορα τι μπορεί να πάει στραβά. Πώς μπορεί μια οικογένεια να γίνει δυσλειτουργική; Και γεννήθηκε ο Rudra. Είναι ο μικρός μου γιός.
So, I decided it was time to end and go back home. This time I said let's try something different. I need to be reborn again. And I thought the best way, as most of you know who have children, the best way to have a new lease on life, is to have a child. I decided to have a child, and before I did that, I quickly studied what can go wrong. How can a family get dysfunctional? And Rudra was born. That's my little son.
Και συνέβησαν δύο μαγικά πράγματα αφού γεννήθηκε. Η μητέρα μου ανάρρωσε ως εκ θαύματος μετά από μια σοβαρή εγχείρηση, και αυτός ο άνδρας εξελέγη Πρόεδρος αυτής της χώρας. Ξέρετε, έκατσα στο σπίτι και παρακολουθούσα. Δάκρυσα και είπα ότι εκεί θέλω να είμαι. Έτσι η Netra και εγώ γιατρέψαμε τις πληγές της ζωής μας, μαζέψαμε ότι είχαμε, και αποφασίσαμε να μετακομίσουμε στη Νέα Υόρκη. Και αυτό ήταν μόλις πριν οκτώ μήνες.
And two magical things happened after he was born. My mother miraculously recovered after a serious operation, and this man was elected president of this country. You know I sat at home and I watched. I teared up and I said that's where I want to be. So Netra and I wound up our life, closed up everything we had, and we decided to move to New York. And this was just eight months ago.
Μετακόμισα πίσω στη Νέα Υόρκη, η δουλειά μου έχει αλλάξει. Τα πάντα γύρω από τη δουλειά μου έχουν γίνει πιο παιχνιδιάρικα. Αυτό λέγεται "Τί στο Διάολο Σκεφτόμουν;" Μιλάει για την πνευματική αιμομιξία. Ξέρετε, μπορεί να φαίνομαι πολύ καλό, ξεκάθαρο, γλυκό αγόρι. Αλλά δεν είμαι. Είμαι ικανός να σκεφτώ τα πάντα. Αλλά είμαι πολύ πολιτισμένος στις πράξεις μου, σας διαβεβαιώ. (Γέλια) Αυτά είναι απλά διαφορετικά σκίτσα.
I moved back to New York, my work has changed. Everything about my work has become more whimsical. This one is called "What the Fuck Was I Thinking?" It talks about mental incest. You know, I may appear to be a very nice, clean, sweet boy. But I'm not. I'm capable of thinking anything. But I'm very civil in my action, I assure you. (Laughter) These are just different cartoons.
Και, πριν φύγω, θέλω να σας πω μια μικρή ιστορία. Μιλούσα στην μητέρα μου και τον πατέρα μου σήμερα το πρωί, και ο μπαμπάς μου είπε, "Ξέρω ότι έχεις τόσα πολλά που θες να πείς, αλλά πρέπει να μιλήσεις για τη δουλειά σου με παιδιά." Έτσι συμφώνησα.
And, before I go, I want to tell you a little story. I was talking to mother and father this morning, and my dad said, "I know you have so much you want to say, but you have to talk about your work with children." So I said, okay.
Δουλεύω με παιδιά σε όλο τον κόσμο, και αυτό είναι μια εντελώς διαφορετική ομιλία, αλλά θέλω να σας αφήσω με μια ιστορία η οποία πραγματικά με ενέπνευσε. Γνώρισα τη Belinda όταν ήταν 16. Εγώ ήμουν 17. Ήμουν στην Αυστραλία, και η Belinda είχε καρκίνο, και μου είπαν ότι δε θα ζούσε για πολύ καιρό. Στην πραγματικότητα, μου είπαν τρείς βδομάδες. Μπήκα στο δωμάτιό της, και είδα ένα ντροπαλό κορίτσι, και ήταν φαλακρή, και προσπαθούσε να κρύψει το γυμνό της κεφάλι. Έβγαλα γρήγορα το στυλό μου, και άρχισα να ζωγραφίζω στο κεφάλι της και της ζωγράφισα ένα στέμμα. Και μετά, αρχίσαμε να μιλάμε, και περάσαμε υπέροχα -- της είπα πως βρέθηκα στην Αυστραλία, πως μάζεψα τα πράγματά μου και ποιόν ξεγέλασα, και πώς βρήκα εισιτήριο, και όλες τις ιστορίες. Και της το έβγαλα μέσω του σχεδίου. Και έπειτα έφυγα. Η Belinda πέθανε και μέσα σε λίγες μέρες από το θάνατό της, δημοσίευσαν ένα βιβλίο για αυτήν, και χρησιμοποίησε το σκίτσο μου στο εξώφυλλο. Και έγραψε ένα σύντομο σημείωμα, έλεγε, "Ε Rags, ευχαριστώ για το γύρο του κόσμου με το μαγικό χαλί."
I work with children all over the world, and that's an entirely different talk, but I want to leave you with one story that really, really inspired me. I met Belinda when she was 16. I was 17. I was in Australia, and Belinda had cancer, and I was told she's not going to live very long. They, in fact, told me three weeks. I walk into her room, and there was a shy girl, and she was bald, and she was trying to hide her baldness. I whipped out my pen, and I started drawing on her head and I drew a crown for her. And then, we started talking, and we spent a lovely time -- I told her how I ended up in Australia, how I backpacked and who I conned, and how I got a ticket, and all the stories. And I drew it out for her. And then I left. Belinda died and within a few days of her death, they published a book for her, and she used my cartoon on the cover. And she wrote a little note, she said, "Hey Rags, thank you for the magic carpet ride around the world."
Για μένα, η τέχνη μου είναι μια βόλτα με μαγικό χαλί. Ελπίζω να έρθετε μαζί μου σ' αυτή τη βόλτα με το μαγικό χαλί, και να αγγίζετε τα παιδιά και να είστε ειλικρινείς. Ευχαριστώ πολύ. (Χειροκρότημα)
For me, my art is my magic carpet ride. I hope you will join me in this magic carpet ride, and touch children and be honest. Thank you so much. (Applause)