Αυτό το παράξενο φυτό ονομάζεται 'Λαρέτα'. Αυτό που φαίνεται σαν βράχια σκεπασμένα με μούσκλια στην πραγματικότητα είναι ένας θάμνος που αποτελείται από χιλιάδες κλάδους περιέχοντας ο καθένας τους ένα σύμπλεγμα από μικροσκοπικά πράσινα φύλλα στο τέλος του στριμωγμένα τόσο πυκνά μεταξύ τους που θα μπορούσε κανείς να σταθεί πάνω του. Αυτό το πλάσμα ζει στην έρημο της Ατακάμα στη Χιλή και τυχαίνει να είναι 3.000 χρονών. Τυχαίνει επίσης να συγγενεύει με το μαϊντανό.
This strange-looking plant is called the Llareta. What looks like moss covering rocks is actually a shrub comprised of thousands of branches, each containing clusters of tiny green leaves at the end and so densely packed together that you could actually stand on top of it. This individual lives in the Atacama Desert in Chile, and it happens to be 3,000 years old. It also happens to be a relative of parsley.
Έχω ερευνήσει κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε χρόνων, σε συνεργασία με βιολόγους και ταξιδεύοντας σε ολόκληρο τον κόσμο για να βρω συνεχώς ζωντανούς οργανισμούς που είναι 2.000 χρονών και παλιότεροι. Το πρόγραμμα είναι εν μέρει τέχνη κι εν μέρει επιστήμη. Υπάρχει ένα περιβάλλοντικό στοιχείο. Και προσπαθώ επίσης να δημιουργήσω τα μέσα με τα οποία θα βγούμε πέρα από τις καθημερινές μας χρονικές εμπειρίες και θα αρχίσουμε τη μελέτη μιας βαθύτερης χρονικής κλίμακας. Επέλεξα τα 2.000 χρόνια ως ελάχιστη ηλικία μου γιατί ήθελα να ξεκινήσω απ’ ό,τι πιστεύεται να είναι το έτος μηδέν και να δουλέψω προς τα πίσω από κει και πέρα.
For the past five years, I've been researching, working with biologists and traveling all over the world to find continuously living organisms that are 2,000 years old and older. The project is part art and part science. There's an environmental component. And I'm also trying to create a means in which to step outside our quotidian experience of time and to start to consider a deeper timescale. I selected 2,000 years as my minimum age because I wanted to start at what we consider to be year zero and work backward from there.
Εκείνο το οποίο βλέπετε τώρα είναι ένα δέντρο που λέγεται Τζόμον Σούτζι, που ζει στο απομονωμένο νησί της Ιακουσίμα. Το δέντρο αυτό ήταν κατά κάποιο τρόπο και η αιτία του προγράμματος. Ταξίδευα στην Ιαπωνία χωρίς καμία ατζέντα παρά να βγάζω φωτογραφίες και τότε άκουσα να μιλάνε γι' αυτό το δέντρο που είναι 2.180 χρονών και ήξερα ότι έπρεπε να το επισκεφθώ. Μόνο αργότερα, όταν στην πραγματικότητα ήμουν στη Νέα Υόρκη μου ήρθε η ιδέα για το πρόγραμμα. Οπότε ήταν μια ιδέα, που αν θέλετε, στριφογύριζε αργά στο μυαλό μου. Νομίζω ότι ήταν μια παντοτινή επιθυμία να συγκεντρώσω τα ενδιαφέροντά μου στην τέχνη, στην επιστήμη και στη φιλοσοφία που μου επέτρεψε να είμαι έτοιμη για αυτή την έμπνευση. Έτσι άρχισα να κάνω έρευνες και προς μεγάλη μου έκπληξη το πρόγραμμα αυτό δεν είχε πραγματοποιηθεί ποτέ πριν στις τέχνες ή στις επιστήμες. Κι ίσως αφελώς, ξαφνιάστηκα που έμαθα ότι δεν υπάρχει ούτε ένας τομέας στις επιστήμες πάνω σ' αυτή την ιδέα της παγκόσμιας μακροβιότητας των ειδών.
What you're looking at now is a tree called Jomon Sugi, living on the remote island of Yakushima. The tree was in part a catalyst for the project. I'd been traveling in Japan without an agenda other than to photograph, and then I heard about this tree that is 2,180 years old and knew that I had to go visit it. It wasn't until later, when I was actually back home in New York that I got the idea for the project. So it was the slow churn, if you will. I think it was my longstanding desire to bring together my interest in art, science and philosophy that allowed me to be ready when the proverbial light bulb went on. So I started researching, and to my surprise, this project had never been done before in the arts or the sciences. And -- perhaps naively -- I was surprised to find that there isn't even an area in the sciences that deals with this idea of global species longevity.
Λοιπόν, αυτό που βλέπετε εδώ είναι το Rhizocarpon geographicum, ή η λειχήνα του χάρτη και είναι περίπου 3.000 χρονών και ζει στη Γροιλανδία, το οποίο είναι αρκετά μακριά για κάποιες λειχήνες. Η επίσκεψή μου στη Γροιλανδία έμοιαζε πολύ με ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο παρά με ένα ταξίδι στο μακρινό βορρά. Ήταν πολύ πρωτογενής και πιο απομονωμένη από κάθε άλλη προηγούμενή μου εμπειρία. Και αυτό ήταν το αποκορύφωμα κάποιων συγκεκριμένων εμπειριών. Μία από αυτές ήταν όταν αποβιβάστηκα από ένα πλοίο σ' ένα απομονωμένο φιόρδ, μόνο που ανακάλυψα ότι οι αρχαιολόγοι που θα συναντούσα δεν βρίσκονταν πουθενά. Κι όχι ότι μπορούσε κανείς να τους στείλει ένα μήνυμα από το κινητό ή από τον υπολογιστή, οπότε ήμουν κυριολεκτικά ολομόναχη. Αλλά ευτυχώς, η υπόθεση τακτοποιήθηκε, προφανώς. Αλλά ήταν μια ταπεινωτική εμπειρία να νοιώθει κανείς τόσο ξεκομμένος. Και λίγες μέρες αργότερα, είχαμε την ευκαιρία να πάμε για ψάρεμα σ' ένα παγετώδες ρέμα κοντά στη κατασκήνωση, όπου τα ψάρια ήταν τόσο άφθονα που κυριολεκτικά μπορούσε κανείς να βουτήξει τα χέρια του στο ρέμα και να βγάλει έξω μια πέστροφα 30 εκατοστών. Ήταν σαν μια επίσκεψη σε μια πιο αθώα εποχή στον πλανήτη. Και φυσικά, να τες και οι λειχήνες μας. Αυτές οι λειχήνες μεγαλώνουν μόνο ένα εκατοστό κάθε εκατό χρόνια. Αυτό πιστεύω πραγματικά βάζει τη μέγιστη διάρκεια ανθρώπινης ζωής σε μία διαφορετική προοπτική.
So what you're looking at here is the rhizocarpon geographicum, or map lichen, and this is around 3,000 years old and lives in Greenland, which is a long way to go for some lichens. Visiting Greenland was more like traveling back in time than just traveling very far north. It was very primal and more remote than anything I'd ever experienced before. And this is heightened by a couple of particular experiences. One was when I had been dropped off by boat on a remote fjord, only to find that the archeologists I was supposed to meet were nowhere to be found. And it's not like you could send them a text or shoot them an e-mail, so I was literally left to my own devices. But luckily, it worked out obviously, but it was a humbling experience to feel so disconnected. And then a few days later, we had the opportunity to go fishing in a glacial stream near our campsite, where the fish were so abundant that you could literally reach into the stream and grab out a foot-long trout with your bare hands. It was like visiting a more innocent time on the planet. And then, of course, there's the lichens. These lichens grow only one centimeter every hundred years. I think that really puts human lifespans into a different perspective.
Αυτό που βλέπετε εδώ είναι μια εναέρια φωτογραφία πάνω από το ανατολικό Όρεγκον Κι αν ο τίτλος 'Στην αναζήτηση των Θανατηφόρων Δακτυλιδιών της Αρμιλάρια' ακούγεται δυσοίωνος, πράγματι, έτσι είναι. Η Αρμιλάρια είναι στην πραγματικότητα ένας αρπακτικός μύκητας που σκοτώνει κάποια είδη δέντρων στο δάσος. Είναι ωστόσο γνωστή με το καλοκάγαθo όνομα το μανιτάρι του μέλιτος, ή ο "τεράστιος μύκητας" επειδή τυχαίνει να είναι επίσης ένας από τους μεγαλύτερους οργανισμούς στον κόσμο. Έτσι με τη βοήθεια κάποιων βιολόγων που μελετούν το μύκητα πήρα μερικούς χάρτες και κάποιες συντεταγμένες GPS και ναύλωσα ένα αεροπλάνο και άρχισα να ψάχνω για τα θανατηφόρα δαχτυλίδια, τα κυκλικά σχέδια με τα οποία ο μύκητας σκοτώνει τα δέντρα. Δεν είμαι σίγουρη εάν υπάρχει κανένα σε αυτή τη φωτογραφία αλλά ξέρω ότι ο μύκητας είναι εκεί κάτω. Κι έπειτα αυτό κάτω στο έδαφος, μπορείτε να δείτε ότι ο μύκητας έχει πράγματι εισβάλλει σε αυτό το δέντρο. Οπότε αυτό το λευκό υλικό που βλέπετε μεταξύ του φλοιού και του κορμού είναι το βλαστικό μυκήλιο του μύκητα και αυτό που κάνει ... στην πραγματικότητα σκοτώνει αργά το δέντρο δια στραγγαλισμού εμποδίζοντας τη ροή του νερού και των θρεπτικών. Έτσι αυτή η τακτική τον έχει εξυπηρετήσει αρκετά καλά. Είναι 2.400 χρονών. Στη συνέχεια από το υπέδαφος στο υποθαλάσσιο.
And what you're looking at here is an aerial photo take over eastern Oregon. And if the title "Searching for Armillaria Death Rings," sounds ominous, it is. The Armillaria is actually a predatory fungus, killing certain species of trees in the forest. It's also more benignly known as the honey mushroom or the "humongous fungus" because it happens to be one of the world's largest organisms as well. So with the help of some biologists studying the fungus, I got some maps and some GPS coordinates and chartered a plane and started looking for the death rings, the circular patterns in which the fungus kills the trees. So I'm not sure if there are any in this photo, but I do know the fungus is down there. And then this back down on the ground and you can see that the fungus is actually invading this tree. So that white material that you see in between the bark and the wood is the mycelial felt of the fungus, and what it's doing -- it's actually slowly strangling the tree to death by preventing the flow of water and nutrients. So this strategy has served it pretty well -- it's 2,400 years old. And then from underground to underwater.
Αυτό είναι ένα Κοράλλι Εγκέφαλος που ζει στο Τομπάγκο κι είναι περίπου 2.000 χρονών. Έπρεπε να ξεπεράσω τους φόβους μου για τα βάθη για να το βρω. Είναι περίπου 60 πόδια, ή 18 μέτρα βαθιά. Όπως παρατηρείτε, υπάρχει κάποια ζημιά στην επιφάνεια του κοραλλιού. Στην πραγματικότητα το έκανε ένα κοπάδι σκάρων που άρχισαν να το τρώνε, αλλά για καλή τύχη, έχασαν το ενδιαφέρον τους πριν προλάβουν να το σκοτώσουν. Για καλή τύχη επίσης, φαίνεται πως ήταν εκτός κινδύνου από την πρόσφατη διαρροή πετρελαίου. Με άλλα λόγια, θα μπορούσαμε να χάσουμε πολύ εύκολα, ένα από τα παλιότερα πλάσματα στον πλανήτη, και τις πλήρεις συνέπειες εκείνης της καταστροφής θα τις δείξει το μέλλον.
This is a Brain Coral living in Tobago that's around 2,000 years old. And I had to overcome my fear of deep water to find this one. This is at about 60 feet or 18 meters, depth. And you'll see, there's some damage to the surface of the coral. That was actually caused by a school of parrot fish that had started eating it, though luckily, they lost interest before killing it. Luckily still, it seems to be out of harm's way of the recent oil spill. But that being said, we just as easily could have lost one of the oldest living things on the planet, and the full impact of that disaster is still yet to be seen.
Αυτό όμως είναι κάτι το οποίο πιστεύω ότι είναι ένα από τα πιο ευπροσάρμοστα πλάσματα στον πλανήτη. Είναι μια κλωνική αποικία της Τρεμάμενης Λεύκας, που ζει στη Γιούτα, που είναι κυριολεκτικά 80.000 χρονών. Αυτό που μοιάζει με δάσος στην πραγματικότητα είναι μόνο ένα δέντρο. Φανταστείτε ότι είναι ένα γιγάντιο σύστημα ριζών και κάθε δέντρο είναι ένας μίσχος που προέρχεται από εκείνο το σύστημα. Οπότε αυτό που έχετε είναι ένα διασυνδεδεμένο, γενετικά ταυτόσημο άτομο, το οποίο έχει ζήσει για 80.000 χρόνια. Τυχαίνει επίσης να είναι αρσενικό και, θεωρητικά, αθάνατο.
Now this is something that I think is one of the most quietly resilient things on the planet. This is clonal colony of Quaking Aspen trees, living in Utah, that is literally 80,000 years old. What looks like a forest is actually only one tree. Imagine that it's one giant root system and each tree is a stem coming up from that system. So what you have is one giant, interconnected, genetically identical individual that's been living for 80,000 years. It also happens to be male and, in theory immortal.
(Γέλια)
(Laughter)
Αυτό είναι επίσης ένα δέντρο κλώνος. Αυτό είναι το έλατο Γραν Πικέα, που στα 9.550 χρόνια είναι ένα μωρό στο δάσος. Στην πραγματικότητα η τοποθεσία του κρατάται μυστική, για την προστασία του. Μίλησα με το βιολόγο που το ανακάλυψε και μου είπε πως εκείνη η ψηλόλιγνη ανάπτυξη που βλέπετε στο κέντρο, πιθανότατα να είναι το αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής. Με την αύξηση της θερμοκρασίας στην κορυφή του βουνού, η ζώνη βλάστησης στην πραγματικότητα αλλάζει. Οπότε στην ουσία δεν πρέπει να έχουμε άμεση επαφή με αυτούς τους οργανισμούς για να τους επηρεάσουμε σημαντικά.
This is a clonal tree as well. This is the spruce Gran Picea, which at 9,550 years is a mere babe in the woods. The location of this tree is actually kept secret for its own protection. I spoke to the biologist who discovered this tree, and he told me that that spindly growth you see there in the center is most likely a product of climate change. As it's gotten warmer on the top of the mountain, the vegetation zone is actually changing. So we don't even necessarily have to have direct contact with these organisms to have a very real impact on them.
Αυτό είναι το πουρνάρι του Φόρντινγκαλ Όχι καλέ, αστειεύομαι. Αυτό είναι το πουρνάρι του Φόρντινγκαλ (Γέλια) Αλλά βάζω αυτό το σλάιντ μέσα επειδή συχνά με ρωτούν αν το πρόγραμμα περιέχει κάποια ζώα. Κι εκτός από το κοράλλι, η απάντηση είναι όχι. Ξέρει κανείς να μου πει πόσο χρονών είναι η παλιότερη χελώνα; Μπορεί να μαντέψει κανείς; (Ακροατήριο: 300.) 300; Όχι, 175 είναι η παλιότερη χελώνα οπότε καμία σχέση με 2.000. Κι ωστόσο, θα έχετε ακούσει για αυτό το γιγάντιο μύδι που ανακαλύφθηκε στις ακτές της βόρειας Ισλανδίας κι έγινε 405 χρονών. Αλλά όμως πέθανε στο εργαστήριο καθώς προσπαθούσαν να προσδιορίσουν την ηλικία του. Νομίζω πως η πιο ενδιαφέρουσα ανακάλυψη τον τελευταίο καιρό, είναι η υποτιθέμενη αθάνατη μέδουσα, η οποία έχει πράγματι παρατηρηθεί στο εργαστήριο να έχει την ικανότητα να επιστρέψει στην κατάσταση του πολύποδα μετά από πλήρη ωριμότητα. Ωστόσο, είναι πολύ απίθανο για μία μέδουσα να επιβιώσει στη φύση. Επιστρέφουμε στο πουρνάρι. Όπως βλέπετε, είναι σε ένα νεκροταφείο. Είναι στη Σκωτία πίσω από έναν προστατευτικό τοίχο. Και στην πραγματικότητα εκεί υπάρχουν αρκετά αρχαία πουρνάρια στα νεκροταφεία του Ηνωμένου Βασιλείου ωστόσο, εάν υπολογίσετε, θα θυμάστε ότι πρώτα υπήρχαν τα πουρνάρια εκεί κι έπειτα οι εκκλησίες
This is the Fortingall Yew -- no, I'm just kidding -- this is the Fortingall Yew. (Laughter) But I put that slide in there because I'm often asked if there are any animals in the project. And aside from coral, the answer is no. Does anybody know how old the oldest tortoise is -- any guesses? (Audience: 300.) Rachel Sussman: 300? No, 175 is the oldest living tortoise, so nowhere near 2,000. And then, you might have heard of this giant clam that was discovered off the coast of northern Iceland that reached 405 years old. However, it died in the lab as they were determining its age. The most interesting discovery of late, I think is the so-called immortal jellyfish, which has actually been observed in the lab to be able to be able to revert back to the polyp state after reaching full maturity. So that being said, it's highly unlikely that any jellyfish would survive that long in the wild. And back to the yew here. So as you can see, it's in a churchyard; it's in Scotland. It's behind a protective wall. And there are actually a number or ancient yews in churchyards around the U.K., but if you do the math, you'll remember it's actually the yew trees that were there first, then the churches.
Και τώρα πέρα σε ένα άλλο μέρος του πλανήτη. Είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω γύρω από την Επαρχία του Λιμπόπο στη Ν. Αφρική με έναν ειδικό στα δένδρα Μπαομπάμπ. Και είδαμε αρκετά από αυτά και αυτό εδώ είναι πιθανότατα το πιο παλαιό. Είναι γύρω στα 2.000 χρόνια και ονομάζεται το Σαγγόλι Μπαομπάμπ. Ξέρετε, αυτοί οι οργανισμοί μου φαίνονται σαν παλίμψηστα. Περιέχουν χιλιάδες χρόνια προσωπικής ιστορίας μέσα τους περιέχουν επίσης καταγραφές φυσικών και ανθρώπινων γεγονότων Και ιδιαίτερα τα Μπαομπάμπ είναι ένα σπουδαίο παράδειγμα. Θα δείτε ότι αυτό εδώ έχει ονόματα χαραγμένα στον κορμό του, αλλά καταγράφει επίσης φυσικά γεγονότα. Έτσι τα Μπαομπάμπ, καθώς μεγαλώνουν, έχουν την τάση γίνονται πλαδαρά στο κέντρο τους καθώς κουφώνουν. Και αυτό δημιουργεί σπουδαία φυσικά καταφύγια για τα ζώα αλλά έχουν οικειοποιηθεί επίσης για κάποιες μάλλον αμφίβολες ανθρώπινες δραστηριότητες, μαζί με ένα μπαρ, μια φυλακή ακόμα και μια τουαλέτα μέσα στο δέντρο.
And now down to another part of the world. I had the opportunity to travel around the Limpopo Province in South Africa with an expert in Baobab trees. And we saw a number of them, and this is most likely the oldest. It's around 2,000, and it's called the Sagole Baobab. And you know, I think of all of these organisms as palimpsests. They contain thousands of years of their own histories within themselves, and they also contain records of natural and human events. And the Baobabs in particular are a great example of this. You can see that this one has names carved into its trunk, but it also records some natural events. So the Baobabs, as they get older, tend to get pulpy in their centers and hollow out. And this can create great natural shelters for animals, but they've also been appropriated for some rather dubious human uses, including a bar, a prison and even a toilet inside of a tree.
Το οποίο μας φέρνει σ'ένα άλλο από τα αγαπημένα μου -- Επειδή, πιστεύω, είναι αρκετά ασυνήθιστο. Αυτό το φυτό ονομάζεται Ουελουίτσια και ζει μόνο σε μέρη των ακτών της Ναμίμπια και Αγκόλα, όπου έχει προσαρμοστεί με μοναδικό τρόπο να συλλέγει υγρασία από τη θαλασσινή ομίχλη. Και το πιο σπουδαίο, στην ουσία είναι ένα δέντρο. Είναι ένα πρωτόγονο κωνοφόρο δέντρο. Θα παρατηρήσετε ότι φέρει κώνους στο κέντρο. Κι εκείνο που φαίνεται σαν μια μεγάλη στοίβα φύλλων, στην ουσία είναι δύο φύλλα τα οποία έχουν κομματιαστεί με το πέρασμα του χρόνου από τις κακές καιρικές συνθήκες της ερήμου. Και πράγματι ποτέ δεν χάνει τα φύλλα της, διακρίνεται ωστόσο για το ότι έχει τα μακρύτερα φύλλα στο φυτικό βασίλειο. Μίλησα με έναν βιολόγο στο Βοτανικό Κήπο του Κίρστενμπος στο Κέιπ Τάουν για τη γνώμη του για την καταγωγή αυτού του εκπληκτικού φυτού, κι εκείνος πίστευε ότι, αν ταξιδέψει κανείς στη Ναμίμπια θα δει αρκετά πετρωμένα δάση και όλοι οι κορμοί των δέντρων είναι -- όλοι οι κορμοί είναι γιγάντια κωνοφόρα δέντρα, ωστόσο δεν υπάρχει ούτε ένας ίχνος για την καταγωγή τους. Έτσι εκείνος πίστευε ότι οι πλημμύρες στη νότια Αφρική έφεραν μαζί τους τα κωνοφόρα δέντρα, πριν από δεκάδες χιλιάδες χρόνια, και το αποτέλεσμα ήταν αυτή η αξιοσημείωτη προσαρμογή σ' αυτό το μοναδικό ερημικό περιβάλλον.
And this brings me to another favorite of mine -- I think, because it is just so unusual. This plant is called the Welwitschia, and it lives only in parts of coastal Namibia and Angola, where it's uniquely adapted to collect moisture from mist coming off the sea. And what's more, it's actually a tree. It's a primitive conifer. You'll notice that it's bearing cones down the center. And what looks like two big heaps of leaves, is actually two single leaves that get shredded up by the harsh desert conditions over time. And it actually never sheds those leaves, so it also bears the distinction of having the longest leaves in the plant kingdom. I spoke to a biologist at the Kirstenbosch Botanical Garden in Capetown to ask him where he thought this remarkable plant came from, and his thought was that if you travel around Namibia, you see that there are a number of petrified forests, and the logs are all -- the logs are all giant coniferous trees, and yet there's no sign of where they might have come from. So his thought was that flooding in the north of Africa actually brought those coniferous trees down tens of thousands of years ago, and what resulted was this remarkable adaptation to this unique desert environment.
Αυτό είναι πιστεύω το πιο ποιητικό και το πιο παλιό πλασμα. Είναι κάτι που ονομάζεται υπόγειο δάσος. Λοιπόν, μίλησα μ' έναν βοτανολόγο στο Βοτανικό Κήπο της Πρετόρια, που μου εξήγησε πως μερικά είδη δέντρων έχουν προσαρμοστεί σ' αυτό το περιβάλλον. Είναι ένας θαμνότοπος ο οποίος είναι ξηρός κι επιρρεπής σε πολλές πυρκαγιές, οπότε αυτό που έχουν κάνει τα δέντρα είναι, αν μπορείτε να φανταστείτε ότι αυτή είναι η κορώνα του δέντρου κι αυτό είναι το έδαφος, φανταστείτε ότι ολόκληρος, ο όγκος του δέντρου, μετανάστευσε στο υπέδαφος κι έχουμε μόνο αυτά τα φύλλα που προβάλλουν πάνω από την επιφάνεια. Οπότε, όταν μια πυρκαγιά σαρώνει τα πάντα είναι σαν να σου καψαλιστούν τα φρύδια Το δέντρο μπορεί να επανέλθει εύκολα. Αυτά ωστόσο αυξάνονται κλωνικά, με το παλαιότερό τους στα 13.000 χρόνια.
This is what I think is the most poetic of the oldest living things. This is something called an underground forest. So, I spoke to a botanist at the Pretoria Botanical Garden, who explained that certain species of trees have adapted to this region. It's bushfelt region, which is dry and prone to a lot of fires, as so what these trees have done is, if you can imagine that this is the crown of the tree, and that this is ground level, imagine that the whole thing, that whole bulk of the tree, migrated underground, and you just have those leaves peeping up above the surface. That way, when a fire roars through, it's the equivalent of getting your eyebrows singed. The tree can easily recover. These also tend to grow clonally, the oldest of which is 13,000 years old.
Τώρα, στις ΗΠΑ είναι μερικά φυτά παρόμοιας ηλικίας. Αυτός είναι ο κλωνικός θάμνος Κρεοζώτου, που έχει ηλικία γύρω στα 12.000 χρόνια. Αν έχετε πάει στην Δυτική Αμερική θα ξέρετε ότι ο θάμνος Κρεοζώτου είναι πανταχού παρών, αλλά ωστόσο, βλέπετε πως αυτό έχει το μοναδικό αυτό κυκλικό σχήμα. Κι αυτό που συμβαίνει, είναι ότι διευρύνεται αργά προς τα έξω από την αρχική του μορφή. Κι είναι πάλι -- εκείνο το διασυνδεδεμένο σύστημα ριζών, που τον κάνει ένα γενετικά ταυτόσημο άτομο. Έχει επίσης κι ένα φίλο κοντά -- λοιπόν, νομίζω ότι είναι φίλοι. Αυτό είναι το κλωνικό Ισπανικό Στιλέτο [γιούκα της Μοχάβε], βρίσκεται περίπου ένα μίλι μακριά, και είναι λίγο μεγαλύτερο από 12.000 χρόνια. Κι όπως βλέπετε έχει εκείνο το παρόμοιο κυκλικό σχήμα. Κι υπάρχουν μερικοί νεαροί κλώνοι διάσπαρτοι στο τοπίο πίσω του. Και τα δύο, το στιλέτο και ο θάμνος Κρεοζώτου, ζουν σε περιοχές που ελέγχονται από το Γραφείο Διαχείρισης Χερσαίων Εκτάσεων, κι αυτό είναι πολύ διαφορετικό από την προστασία σ' ένα εθνικό πάρκο Στην πραγματικότητα, αυτή η γη έχει προοριστεί για ψυχαγωγική χρήση οχημάτων υπαίθριων δραστηριοτήτων [ATV].
Back in the U.S., there's a couple plants of similar age. This is the clonal Creosote bush, which is around 12,000 years old. If you've been in the American West, you know the Creosote bush is pretty ubiquitous, but that being said, you see that this has this unique, circular form. And what's happening is it's expanding slowly outwards from that original shape. And it's one -- again, that interconnected root system, making it one genetically identical individual. It also has a friend nearby -- well, I think they're friends. This is the clonal Mojave yucca, it's about a mile away, and it's a little bit older than 12,000 years. And you see it has that similar circular form. And there's some younger clones dotting the landscape behind it. And both of these, the yucca and the Creosote bush, live on Bureau of Land Management land, and that's very different from being protected in a national park. In fact, this land is designated for recreational all-terrain vehicle use.
Λοιπόν, τώρα θέλω να σας δείξω αυτό που μπορεί να είναι το παλιότερο πλάσμα στον πλανήτη. Αυτό είναι το Ακτινοβακτήριο της Σιβηρίας, το οποίο είναι μεταξύ 400.000 και 600.000 χρονών. Αυτό το βακτήριο ανακαλύφθηκε πριν από μερικά χρόνια από μια ομάδα πλανητικών βιολόγων που έλπιζαν να βρουν ίχνη ζωής σε άλλους πλανήτες εξετάζοντας τις σκληρότερες συνθήκες διαβίωσης στο δικό μας. Κι αυτό που βρήκαν, καθώς μελετούσαν τις ζώνες μόνιμου πάγου ήταν αυτό το βακτήριο. Αλλά το πιο ξεχωριστό πράγμα είναι το ότι επισκευάζει το DNA του σε θερμοκρασίες υπό το μηδέν. Το οποίο σημαίνει ότι δεν είναι σε ληθαργική κατάσταση. Στην πραγματικότητα έχει ζήσει και μεγαλώσει για μισό εκατομμύριο χρόνια. Πιθανότατα να είναι και ένα από τα πιο ευπρόσβλητα από τα παλιότερα πλάσματα, επειδή, εάν λιώσει η ζώνη μόνιμου πάγου, δεν θα μπορέσει να επιβιώσει.
So, now I want to show what very well might be the oldest living thing on the planet. This is Siberian Actinobacteria, which is between 400,000 and 600,000 years old. This bacteria was discovered several years ago by a team of planetary biologists hoping to find clues to life on other planets by looking at one of the harshest conditions on ours. And what they found, by doing research into the permafrost, was this bacteria. But what's unique about it is that it's doing DNA repair below freezing. And what that means is that it's not dormant -- it's actually been living and growing for half a million years. It's also probably one the most vulnerable of the oldest living things, because if the permafrost melts, it won't survive.
Αυτός είναι ένας χάρτης τον οποίο έχω σχεδιάσει με τα παλιότερα ζωντανά πλάσματα, οπότε μπορείτε να πάρετε μια ιδέα για τη τοποθεσία τους, βλέπετε πως είναι σ’ ολόκληρο το κόσμο. Οι μπλε σημαίες αντιπροσωπεύουν εκείνα τα οποία έχω ήδη φωτογραφίσει, και οι κόκκινες είναι τα μέρη στα οποία προσπαθώ να πάω. Βλέπετε επίσης, υπάρχει μια σημαία στην Ανταρκτική. Προσπαθώ να ταξιδέψω εκεί, για να βρω ένα μούσκλι 5.000 ετών, το οποίο βρίσκεται στη Χερσόνησο της Ανταρκτικής.
This is a map that I've put together of the oldest living things, so you can get a sense of where they are; you see they're all over the world. The blue flags represent things that I've already photographed, and the reds are places that I'm still trying to get to. You'll see also, there's a flag on Antarctica. I'm trying to travel there to find 5,000 year-old moss, which lives on the Antarctic Peninsula.
Οπότε, έχω ακόμα περίπου δύο χρόνια, σ' αυτό το πρόγραμμα -- σ' αυτό το στάδιο του προγράμματος, αλλά μετά από πέντε χρόνια, ειλικρινά νιώθω ότι γνωρίζω εκείνο το οποίο βρίσκεται στην καρδιά της μελέτης αυτής. Τα πιο παλιά πλάσματα στο κόσμο είναι μια καταγραφή κι ένας έπαινος του παρελθόντος μας, μια κινητοποίηση στο παρόν, και ένα βαρόμετρο για το μέλλον μας. Έχουν επιβιώσει για χιλιετίες σε ερήμους, και ζώνες μόνιμου πάγου στις κορυφές βουνών και στο βυθό του ωκεανού. Έχουν αντισταθεί σε ανείπωτους φυσικούς κινδύνους και ανθρώπινες εισβολές αλλά τώρα μερικά κινδυνεύουν και δεν μπορούν απλά να σηκωθούν και να φύγουν. Ελπίζω πως βρίσκοντας αυτούς τους οργανισμούς, θα βοηθήσω να επιστήσω την προσοχή στην αξιοθαύμαστή τους προσαρμοστικότητα και να παίξω ένα ρόλο στη διασφάλιση της συνεχούς μακροβιότητάς τους στο εγγύς μέλλον.
So, I probably have about two more years left on this project -- on this phase of the project, but after five years, I really feel like I know what's at the heart of this work. The oldest living things in the world are a record and celebration of our past, a call to action in the present and a barometer of our future. They've survived for millennia in desert, in the permafrost, at the tops of mountains and at the bottom of the ocean. They've withstood untold natural perils and human encroachments, but now some of them are in jeopardy, and they can't just get up and get out of the way. It's my hope that, by going to find these organisms, that I can help draw attention to their remarkable resilience and help play a part in insuring their continued longevity into the foreseeable future.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκροτήματα)
(Applause)