Σήμερα θα σας μιλήσω για την άνοδο της συνεργατικής κατανάλωσης. Θα εξηγήσω τι είναι αυτό, και θα προσπαθήσω να σας πείσω - σε μόλις 15 λεπτά - ότι δεν είναι μια πρόχειρη ιδέα, ή μια βραχυπρόθεσμη τάση, αλλά μια ισχυρή πολιτιστική και οικονομική δύναμη, να ανακαλύψουμε εκ νέου, όχι μόνο τι καταναλώνουμε, αλλά και το πώς καταναλώνουμε.
So today I'm going to talk to you about the rise of collaborative consumption. I'm going to explain what it is and try and convince you -- in just 15 minutes -- that this isn't a flimsy idea, or a short-term trend, but a powerful cultural and economic force reinventing not just what we consume, but how we consume.
Τώρα, θα ξεκινήσω με ένα φαινομενικά απλό παράδειγμα. Σηκώστε τα χέρια - πόσοι από εσάς έχετε βιβλία, CD, DVD, ή βίντεο κάπου μέσα στο σπίτι σας τα οποία πιθανώς δεν θα χρησιμοποιήσετε ξανά, αλλά και δεν μπορείτε να φέρετε τον εαυτό σας να τα πετάξει; Δεν μπορείτε να δείτε όλα τα χέρια, αλλά φαίνεται ότι όλοι έχετε. Στο δικό μας ράφι στο σπίτι, έχουμε ένα κύκλο της σειράς "24" - τον κύκλο έξι για την ακρίβεια. Νομίζω ότι μας το έφεραν περίπου πριν από τρία χρόνια για χριστουγεννιάτικο δώρο. Τώρα ο σύζυγός μου, ο Κρις, και εγώ λατρεύουμε αυτή τη σειρά. Αλλά ας το παραδεχτούμε, όταν την έχεις δει μια φορά - ή ίσως δύο φορές - δεν θες πραγματικά να την ξαναδείς, γιατί ξέρω πώς ο Τζακ Μπάουερ θα νικήσει τους τρομοκράτες. Βρίσκεται λοιπόν στα ράφια μας παρωχημένο πλέον για εμάς, αλλά με άμεση λανθάνουσα αξία για κάποιον άλλο. Τώρα, πριν προχωρήσουμε, έχω να κάνω μία εξομολόγηση. Έζησα στη Νέα Υόρκη για 10 χρόνια, και είμαι μεγάλη οπαδός του "Sex and the City". Τώρα, θα ήθελα πολύ να ξαναδώ την πρώτη ταινία ως ένα είδος προθέρμανσης για τη συνέχεια που βγαίνει την επόμενη εβδομάδα. Έτσι, πόσο εύκολα θα μπορούσα να ανταλλάξω το ανεπιθύμητο αντίγραφο του "24" για ένα επιθυμητό αντίγραφο του "Sex and the City"; Τώρα μπορεί να έχετε παρατηρήσει ότι υπάρχει ένα νέος αναδυόμενος τομέας που ονομάζεται ανταλλακτικό εμπόριο. Τώρα η πιο εύκολη αναλογία ως προς το ανταλλακτικό εμπόριο είναι σαν μια ηλεκτρονική υπηρεσία γνωριμιών για όλα τα ανεπιθύμητα αρχεία πολυμέσων σας. Χρησιμοποιεί το διαδίκτυο για να δημιουργήσει μια άπειρη αγορά για να ταιριάξει τα υπάρχοντα του πρόσωπου Α με τα θέλω του πρόσωπου Γ, όποια κι αν είναι αυτά.
Now I'm going to start with a deceptively simple example. Hands up -- how many of you have books, CDs, DVDs, or videos lying around your house that you probably won't use again, but you can't quite bring yourself to throw away? Can't see all the hands, but it looks like all of you, right? On our shelves at home, we have a box set of the DVD series "24," season six to be precise. I think it was bought for us around three years ago for a Christmas present. Now my husband, Chris, and I love this show. But let's face it, when you've watched it once maybe, or twice, you don't really want to watch it again, because you know how Jack Bauer is going to defeat the terrorists. So there it sits on our shelves obsolete to us, but with immediate latent value to someone else. Now before we go on, I have a confession to make. I lived in New York for 10 years, and I am a big fan of "Sex and the City." Now I'd love to watch the first movie again as sort of a warm-up to the sequel coming out next week. So how easily could I swap our unwanted copy of "24" for a wanted copy of "Sex and the City?" Now you may have noticed there's a new sector emerging called swap-trading. Now the easiest analogy for swap-trading is like an online dating service for all your unwanted media. What it does is use the Internet to create an infinite marketplace to match person A's "haves" with person C's "wants," whatever they may be.
Τις προάλλες, πήγα σε μία από αυτές τις ιστοσελίδες, που ονομάζεται Σουάπτρι (σσ: Swaptree). Και εκεί υπήρχαν πάνω από 59.300 αντικείμενα που θα μπορούσα αμέσως να ανταλλάξω για το αντίτυπό μου του "24". Και πράγματι, εκεί στη Ρεσίντα της Καλιφόρνια, ήταν ο/η "ρόντορον" που ήθελε να ανταλλάξει το "σαν καινούριο" αντίγραφο του "Sex and the City" για το δικό μου αντίτυπο του "24". Έτσι με άλλα λόγια, αυτό που συμβαίνει εδώ είναι ότι το Swaptree λύνει το πρόβλημα της εξάρτησής μου για την Κάρι και την παρέα της, ένα πρόβλημα που οι οικονομολόγοι ονομάζουν «σύμπτωση επιθυμιών» σε περίπου 60 δευτερόλεπτα. Αυτό που είναι ακόμη πιο εκπληκτικό είναι ότι θα τυπώσει μια ετικέτα αγοράς επί τόπου, διότι γνωρίζει το βάρος του αντικειμένου. Τώρα, υπάρχουν στρώματα τεχνολογικού θαύματος πίσω από ιστοσελίδες όπως το Swaptree, αλλά δεν με ενδιαφέρει αυτό, και ούτε είναι το ανταλλακτικό εμπόριο καθεαυτό.
The other week, I went on one of these sites, appropriately called Swaptree, and there were over 59,300 items that I could instantly swap for my copy of "24." Lo and behold, there in Reseda, CA was Rondoron who wanted swap his or her "like new" copy of "Sex and the City" for my copy of "24." So in other words, what's happening here is that Swaptree solves my carrying company's sugar rush problem, a problem the economists call "the coincidence of wants," in approximately 60 seconds. What's even more amazing is it will print out a postage label on the spot, because it knows the way of the item. Now there are layers of technical wonder behind sites such as Swaptree, but that's not my interest, and nor is swap trading, per se.
Το πάθος μου, και αυτό το οποίο έχω περάσει τα τελευταία χρόνια αφιερωμένη στη μελέτη του, είναι οι συνεργατικές συμπεριφορές και η μηχανική εμπιστοσύνης που είναι συνυφασμένες με αυτά τα συστήματα. Αν το σκεφτείς, θα φαινόταν σαν μια τρελή ιδέα, ακόμα και πριν από μερικά χρόνια, ότι εγώ θα ανταλλάζω τα πράγματά μου με έναν εντελώς ξένο το πραγματικό όνομα του οποίου δεν γνωρίζω και χωρίς καθόλου χρήματα να αλλάζουν χέρια. Ωστόσο, το 99 τοις εκατό των συναλλαγών στο Swaptree πραγματοποιείται με επιτυχία. Και το ποσοστό που λαμβάνει αρνητική αξιολόγηση, είναι για σχετικά ασήμαντους λόγους, όπως ότι το αντικείμενο δεν έφτασε στην ώρα του.
My passion, and what I've spent the last few years dedicated to researching, is the collaborative behaviors and trust-mechanics inherent in these systems. When you think about it, it would have seemed like a crazy idea, even a few years ago, that I would swap my stuff with a total stranger whose real name I didn't know and without any money changing hands. Yet 99 percent of trades on Swaptree happen successfully, and the one percent that receive a negative rating, it's for relatively minor reasons, like the item didn't arrive on time.
Οπότε τι συμβαίνει εδώ; Μια εξαιρετικά ισχυρή δυναμική που έχει τεράστιες εμπορικές και πολιτιστικές επιπτώσεις βρίσκεται σε δράση. Δηλαδή, ότι η τεχνολογία είναι που επιτρέπει την εμπιστοσύνη μεταξύ αγνώστων. Τώρα ζούμε σε ένα παγκόσμιο χωριό, όπου μπορούμε να μιμηθούμε τους δεσμούς που κάποτε υπήρχαν πρόσωπο με πρόσωπο, αλλά σε κλίμακα και με τρόπους που ποτέ πριν δεν ήταν δυνατό. Έτσι, αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι τα κοινωνικά δίκτυα και οι τεχνολογίες πραγματικού χρόνου, μας πηγαίνουν πίσω. Παζαρεύουμε, εμπορευόμαστε, ανταλλάσουμε, μοιραζόμαστε, αλλά είναι όλα ανανεωμένα, σε μια δυναμική και ελκυστική μορφή. Αυτό που βρίσκω συναρπαστικό είναι ότι στην πραγματικότητα έχουμε συνδέσει τον κόσμο μας για να μοιραζόμαστε, είτε αυτό είναι η γειτονιά μας, το σχολείο μας, το γραφείο μας, ή το δίκτυό μας στο Facebook. Και αυτό δημιουργεί μια οικονομία όπου το δικό μου είναι δικό σου. Από το πανίσχυρο eBay, τον παππού των αγορών ανταλλαγής, σε εταιρείες κοινής χρήσης ιδιωτικών αυτοκινήτων, όπως η GoGet, όπου πληρώνετε μια μηνιαία χρέωση για ενοικίαση αυτοκινήτων με την ώρα, στις κοινωνικές πλατφόρμες δανεισμού, όπως το Zopa, που θα πάρει τον καθένα σε αυτό το ακροατήριο με $100 να δανείσει, και θα τον ταιριάξει με ένα δανειζόμενο οπουδήποτε στον κόσμο, μοιραζόμαστε και συνεργαζόμαστε ξανά με τρόπους που πιστεύω ότι είναι πιο χιπ και απ' τους χίπις. Το ονομάζω η βασική δύναμη της συλλογικής κατανάλωσης.
So what's happening here? An extremely powerful dynamic that has huge commercial and cultural implications is at play. Namely, that technology is enabling trust between strangers. We now live in a global village where we can mimic the ties that used to happen face to face, but on a scale and in ways that have never been possible before. So what's actually happening is that social networks and real-time technologies are taking us back. We're bartering, trading, swapping, sharing, but they're being reinvented into dynamic and appealing forms. What I find fascinating is that we've actually wired our world to share, whether that's our neighborhood, our school, our office, or our Facebook network, and that's creating an economy of "what's mine is yours." From the mighty eBay, the grandfather of exchange marketplaces, to car-sharing companies such as GoGet, where you pay a monthly fee to rent cars by the hour, to social lending platforms such as Zopa, that will take anyone in this audience with 100 dollars to lend, and match them with a borrower anywhere in the world, we're sharing and collaborating again in ways that I believe are more hip than hippie. I call this "groundswell collaborative consumption."
Τώρα, πριν αναλύσω τα διάφορα συστήματα συνεργατικής κατανάλωσης, θα ήθελα να προσπαθήσω να απαντήσω στο ερώτημα που δικαιωματικά τίθεται σε κάθε συγγραφέα, το οποίο είναι από πού ήρθε αυτή η ιδέα. Τώρα, θα ήθελα να πω ότι ξύπνησα ένα πρωί και είπα, "Θα γράψω για τη συνεργατική κατανάλωση." Αλλά στην πραγματικότητα ήταν ένας περίπλοκος ιστός φαινομενικά αποσυνδεδεμένων ιδεών. Μέσα στο επόμενο λεπτό, θα δείτε κάτι σαν εννοιολογική επίδειξη πυροτεχνημάτων όλων των κουκίδων μέσα στο κεφάλι μου. Το πρώτο πράγμα που άρχισα να παρατηρώ: πόσες μεγάλες ιδέες αναδύονταν - από τη σοφία του πλήθους ως τους έξυπνους όχλους - γύρω από το πόσο γελοία εύκολο είναι να σχηματιστούν ομάδες για ένα σκοπό. Και συνδεδεμένα με αυτή τη μανία του πλήθους ήταν παραδείγματα σε όλο τον κόσμο - από την εκλογή ενός προέδρου στη γνωστή Βικιπαίδεια, και ό,τι υπάρχει ανάμεσα - για το τι θα μπορούσε να επιτύχει η δύναμη των αριθμών.
Now before I dig into the different systems of collaborative consumption, I'd like to try and answer the question that every author rightfully gets asked, which is, where did this idea come from? Now I'd like to say I woke up one morning and said, "I'm going to write about collaborative consumption," but actually it was a complicated web of seemingly disconnected ideas. Over the next minute, you're going to see a bit like a conceptual fireworks display of all the dots that went on in my head. The first thing I began to notice: how many big concepts were emerging -- from the wisdom of crowds to smart mobs -- around how ridiculously easy it is to form groups for a purpose. And linked to this crowd mania were examples all around the world -- from the election of a president to the infamous Wikipedia, and everything in between -- on what the power of numbers could achieve.
Τώρα, ξέρετε πως είναι όταν μαθαίνεις μια καινούρια λέξη, και αρχίζεις να τη βλέπεις παντού; Αυτό συνέβη και σε μένα όταν παρατήρησα ότι εξελισσόμαστε από παθητικοί καταναλωτές σε δημιουργούς, σε εξαιρετικά ισχυρούς συνεργάτες. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι το διαδίκτυο εξάλειφει τον μεσάζοντα, έτσι ώστε ο καθένας από τον σχεδιαστή κοντομάνικων ως την πλέκτρια να μπορεί να ζήσει πουλώντας σε δίκτυα ομοτίμων. Και η πανταχού παρούσα δύναμη αυτής της επανάστασης ομοτίμων σημαίνει ότι το μοίρασμα συμβαίνει με απίστευτο ρυθμό. Θέλω να πω, ότι είναι εκπληκτικό να σκεφτεί κανείς ότι, σε κάθε λεπτό της ομιλίας, 25 ώρες βίντεο θα ανέβει στο YouTube. Τώρα, αυτό που βρίσκω συναρπαστικό σε αυτά τα παραδείγματα είναι το πώς πραγματικά αξιοποιούν τα πρωτεύοντα ένστικτά μας. Θέλω να πω, είμαστε μαϊμούδες, και γεννήθηκαμε και μεγαλώσαμε για να μοιραζόμαστε και να συνεργάζομαστε. Και το κάναμε για χιλιάδες χρόνια, είτε όταν κυνηγούσαμε σε ομάδες, ή ασχολούμασταν με τη γεωργία σε συνεταιρισμούς, πριν έρθει αυτό το μεγάλο σύστημα του υπερ-καταναλωτισμού και χτίσουμε περιφράξεις και δημιουργήσουμε ο καθένας το μικρό του φέουδο. Όμως τα πράγματα αλλάζουν, και ένας από τους λόγους ειναι οι ψηφιακοΊ ιθαγενεΊς, ή γενιά-Υ. Μεγαλώνουν μοιραζόμενοι - αρχεία, ηλεκρονικά παιχνίδια, γνώση. Είναι δεύτερη φύση γι 'αυτούς. Γι 'αυτό εμείς, της νέας χιλιετίας - Εγώ είμαι απλώς "της νέας χιλιετίας" - είμαστε σαν τους οπλίτες, που μετακινούμαστε από την κουλτούρα του "εγώ", στην κουλτούρα του "εμείς".
Now, you know when you learn a new word, and then you start to see that word everywhere? That's what happened to me when I noticed that we are moving from passive consumers to creators, to highly enabled collaborators. What's happening is the Internet is removing the middleman, so that anyone from a T-shirt designer to a knitter can make a living selling peer-to-peer. And the ubiquitous force of this peer-to-peer revolution means that sharing is happening at phenomenal rates. I mean, it's amazing to think that, in every single minute of this speech, 25 hours of YouTube video will be loaded. Now what I find fascinating about these examples is how they're actually tapping into our primate instincts. I mean, we're monkeys, and we're born and bred to share and cooperate. And we were doing so for thousands of years, whether it's when we hunted in packs, or farmed in cooperatives, before this big system called hyper-consumption came along and we built these fences and created out own little fiefdoms. But things are changing, and one of the reasons why is the digital natives, or Gen-Y. They're growing up sharing -- files, video games, knowledge. It's second nature to them. So we, the millennials -- I am just a millennial -- are like foot soldiers, moving us from a culture of "me" to a culture of "we."
Συμβαίνει έτσι γρήγορα λόγω της κινητής συνεργασίας. Τώρα ζούμε σε μια "συνδεδεμένη" εποχή όπου μπορούμε να εντοπίσουμε τον καθένα, οποτεδήποτε, σε πραγματικό χρόνο, από μια μικρή συσκευή στα χέρια μας. Όλα αυτά περνούσαν από το κεφάλι μου προς τα τέλη του 2008, όταν, βεβαίως, συνέβη το μεγάλο οικονομικό κραχ. Ο Τόμας Φρίντμαν είναι ένας από τους αγαπημένους μου αρθρογράφους των Τάιμς της Νέας Υόρκης, και καυστικά σχολίασε ότι το 2008 είναι όταν χτύπησαμε έναν τοίχο, όταν η μητέρα φύση και η αγορά είπαν: «Τέλος». Τώρα πλεον λογικά γνωρίζουμε ότι μια οικονομία που βασίζεται στην υπερ-κατανάλωση είναι ένα αεροπλανακι, μια πυραμιδα από τραπουλόχαρτα. Ωστόσο, είναι δύσκολο για εμάς να γνωρίζουμε ατομικά τι να κάνουμε.
The reason why it's happening so fast is because of mobile collaboration. We now live in a connected age where we can locate anyone, anytime, in real-time, from a small device in our hands. All of this was going through my head towards the end of 2008, when, of course, the great financial crash happened. Thomas Friedman is one of my favorite New York Times columnists, and he poignantly commented that 2008 is when we hit a wall, when Mother Nature and the market both said, "No more." Now we rationally know that an economy built on hyper-consumption is a Ponzi scheme. It's a house of cards. Yet, it's hard for us to individually know what to do.
Έτσι, όλα αυτά είναι πολύ κουτσομπολιό στο Twitter, σωστά; Υπήρχε πολύς θόρυβος και πολυπλοκότητα στο κεφάλι μου, μέχρι πραγματικά κατάλαβα ότι συνέβαινε λόγω τεσσάρων βασικών παραγόντων. Πρώτον, μια ανανεωμένη πίστη στη σημασία της κοινότητας, και ο επαναπροσδιορισμός του τι πραγματικά σημαίνει φίλος και γείτονας. Ένας χείμαρρος των ομότιμων κοινωνικών δικτύων και τεχνολογίες πραγματικού χρόνου, αλλάζουν θεμελιωδώς τον τρόπο που συμπεριφέρομαστε. Τρίτον, επείγουσες, άλυτες περιβαλλοντικές ανησυχίες. Και τέταρτον, μια παγκόσμια ύφεση που έχει συγκλονίσει θεμελιωδώς καταναλωτικές συμπεριφορές. Αυτοι οι τέσσερις παραγόντες συγχωνεύονται και τροφοδοτούν μια στροφή - μακριά από τον 20ο αιώνα, που ορίζεται από υπερκαταναλωτισμό, προς τον 21ο αιώνα, που ορίζεται από συνεργατική κατανάλωση. Γενικά πιστεύω ότι είμαστε σε ένα σημείο καμπής, όπου οι συνεργατικές συμπεριφορές - μέσω ιστοσελίδων όπως το Flickr και το Twitter οι οποίες γίνονται δεύτερη φύση στο διαδίκτυο - εφαρμόζονται και εκτός διαδικτύου σε τομείς της καθημερινής μας ζωής. Από πρωίνες μετακινήσεις μέχρι τον τρόπο με τον οποίο σχεδιάζεται η μόδα μέχρι τον τρόπο που καλλιεργούμε τρόφιμα, καταναλώνουμε και συνεργαζόμαστε ξανά.
So all of this is a lot of twittering, right? Well it was a lot of noise and complexity in my head, until actually I realized it was happening because of four key drivers. One, a renewed belief in the importance of community, and a very redefinition of what friend and neighbor really means. A torrent of peer-to-peer social networks and real-time technologies, fundamentally changing the way we behave. Three, pressing unresolved environmental concerns. And four, a global recession that has fundamentally shocked consumer behaviors. These four drivers are fusing together and creating the big shift -- away from the 20th century, defined by hyper-consumption, towards the 21st century, defined by collaborative consumption. I generally believe we're at an inflection point where the sharing behaviors -- through sites such as Flickr and Twitter that are becoming second nature online -- are being applied to offline areas of our everyday lives. From morning commutes to the way fashion is designed to the way we grow food, we are consuming and collaborating once again.
Έτσι, ο συνεργάτης μου, Ρου Ρότζερς, και εγώ συγκεντρώσαμε πραγματικά χιλιάδες παραδείγματα συνεργατικής κατανάλωσης απ' όλο τον κόσμο. Και παρόλο που ποικίλλουν σε μεγάλο βαθμό σε κλίμακα, διάρκεια και σκοπό, όταν τα αναλύσαμε, συνειδητοποιήσαμε ότι θα μπορούσαν να οργανωθούν σε τρία σαφή συστήματα. Το πρώτο είναι οι αγορές αναδιανομής. Αγορές αναδιανομής - όπως ακριβώς το Σουάπτρι - είναι όταν παίρνεις ένα μεταχειρισμένο αντικείμενο και το μετακινείς από εκεί που δεν είναι αναγκαίο, κάπου ή σε κάποιον, όπου είναι. Όλο και περισσότερο θεωρείται ως το πέμπτο στοιχείο στο σχήμα "μειώνω, επαναχρησιμοποιώ, ανακυκλώνω, επισκευάζω και αναδιανέμω" - επειδή μεγαλώνει τον κύκλο ζωής ενός προϊόντος και κατά συνέπεια μειώνει τα απορρίματα.
So my co-author, Roo Rogers, and I have actually gathered thousands of examples from all around the world of collaborative consumption. And although they vary enormously in scale, maturity and purpose, when we dived into them, we realized that they could actually be organized into three clear systems. The first is redistribution markets. Redistribution markets, just like Swaptree, are when you take a used, or pre-owned, item and move it from where it's not needed to somewhere, or someone, where it is. They're increasingly thought of as the fifth 'R' -- reduce, reuse, recycle, repair and redistribute -- because they stretch the life cycle of a product and thereby reduce waste.
Το δεύτερο είναι ο συνεργατικός τρόπος ζωής. Αυτό είναι η κοινή χρήση πόρων και πραγμάτων όπως χρήματα, δεξιότητες και χρόνο. Βάζω στοίχημα ότι σε μερικά χρόνια, φράσεις όπως συν-εργασία και κάουτς σέρφινγκ και τράπεζες χρόνου πρόκειται να γίνουν μέρος της καθημερινής μας γλώσσας. Ένα από τα αγαπημένα μου παραδείγματα των συνεργατικών τρόπων ζωής ονομάζεται Λάντσέρ (σσ: Landshare). Είναι ένα σύστημα στο Ηνωμένο Βασίλειο που ταιριάζει τον κ. Τζόουνς, με το λίγο κενό χώρο στον κήπο του, με την κα Σμιθ, που θέλει να καλλιεργήσει. Μαζί καλλιεργούν τα δικά τους τρόφιμα. Είναι μια από εκείνες τις ιδέες που είναι τόσο απλή, αλλά λαμπρή, και αναρωτιέσαι γιατί δεν το σκέφτηκε κανείς μέχρι τώρα.
The second is collaborative lifestyles. This is the sharing of resources of things like money, skills and time. I bet, in a couple of years, that phrases like "coworking" and "couchsurfing" and "time banks" are going to become a part of everyday vernacular. One of my favorite examples of collaborative lifestyles is called Landshare. It's a scheme in the U.K. that matches Mr. Jones, with some spare space in his back garden, with Mrs. Smith, a would-be grower. Together they grow their own food. It's one of those ideas that's so simple, yet brilliant, you wonder why it's never been done before.
Τώρα, το τρίτο σύστημα είναι συστήματα υπηρεσιών προϊόντων. Πληρώνεις για το όφελος του προϊόντος - αυτό που κάνει για σένα - χωρίς να χρειάζεται να κατέχεις το ίδιο το προϊόν. Η ιδέα αυτή είναι ιδιαίτερα ισχυρή για πράγματα που έχουν μεγάλο χρόνο αδράνειας. Και αυτό μπορεί να είναι οτιδήποτε, από τα αντικείμενα για το μωρό σε μόδες σε - Πόσοι από εσάς έχετε ηλεκτρικό τρυπάνι; Έχετε δικό σας ηλεκτρικο τρυπάνι; Μάλιστα. Αυτό το τρυπάνι θα χρησιμοποιηθεί για περίπου 12 με 13 λεπτά σε όλη τη διάρκεια ζωής του. (Γέλια) Είναι λίγο γελοίο, σωστά; Γιατί αυτό που χρειάζεστε είναι η τρύπα, όχι το τρυπάνι. (Γέλια) (Χειροκροτήματα) Γιατί λοιπόν δεν νοικιάζετε το τρυπάνι, ή, ακόμη καλύτερα, μπορείτε να νοικιάσετε το δικό σας τρυπάνι σε άλλους ανθρώπους και να βγάλετε και χρήματα από αυτό; Αυτά τα τρία συστήματα έρχονται μαζί, επιτρέποντας στους ανθρώπους να μοιράζονται πόρους χωρίς να θυσιάζουν τον τρόπο ζωής τους, ή προσφιλείς προσωπικές ελευθερίες τους. Δε ζητώ από τους ανθρώπους να μοιράζονται όμορφα τα παιχνίδια τους.
Now, the third system is product-service systems. This is where you pay for the benefit of the product -- what it does for you -- without needing to own the product outright. This idea is particularly powerful for things that have high-idling capacity. And that can be anything from baby goods to fashions to -- how many of you have a power drill, own a power drill? Right. That power drill will be used around 12 to 13 minutes in its entire lifetime. (Laughter) It's kind of ridiculous, right? Because what you need is the hole, not the drill. (Laughter) (Applause) So why don't you rent the drill, or, even better, rent out your own drill to other people and make some money from it? These three systems are coming together, allowing people to share resources without sacrificing their lifestyles, or their cherished personal freedoms. I'm not asking people to share nicely in the sandpit.
Γι 'αυτό θέλω να σας δώσω ένα παράδειγμα για το πόσο ισχυρή μπορεί να είναι η συνεργατική κατανάλωση στο να αλλάζει συμπεριφορές. Το μέσο αυτοκίνητο κοστίζει 8.000 δολάρια το χρόνο για συντήρηση. Ωστόσο, το αυτοκίνητο βρίσκεται σε αδράνεια για 23 ώρες την ημέρα. Οπότε, αν σκεφτεί κανείς τα δύο αυτά δεδομένα, αρχίζει να βγάζει λιγότερο νόημα να έχεις ένα εντελώς δικό σου. Και εδώ είναι που έρχονται οι εταιρείες κοινης χρήσης αυτοκινήτου, όπως η Ζίπκαρ (σσ: Zipcar) και η ΓκόουΓκετ (σσ: GoGet) Το 2009, η Ζίπκαρ πήρε 250 συμμετέχοντες από 13 πόλεις - οι οποίοι κατά δική τους ομολογία, ή εξαρτημένοι από τα οχήματά τους και αρχάριοι στην κοινοχρησία αυτοκινήτου - και τους έπεισε να παραδώσουν τα κλειδιά τους για ένα μήνα. Αντ 'αυτού, αυτοί οι άνθρωποι έπρεπε να περπατήσουν, να πάνε με ποδήλατο, με το τραίνο, ή με άλλες μορφές μαζικής μεταφοράς. Μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τη Ζ'ιπκαρ μόνο όταν ήταν απολύτως απαραίτητο. Τα αποτελέσματα αυτού του πειράματος μετά από μόλις ένα μήνα ήταν εκπληκτικά. Είναι απίστευτο το γεγονός ότι χάθηκαν 187 κιλά μόνο από την επιπλέον άσκηση. Αλλά το αγαπημένο μου στατιστικό στοιχείο είναι ότι 100 από τους 250 συμμετέχοντες δεν ήθελαν τα κλειδιά τους πίσω. Με άλλα λόγια, οι εξαρτημένοι από το αυτοκίνητο είχαν χάσει την ανάγκη τους να το κατέχουν.
So I want to just give you an example of how powerful collaborative consumption can be to change behaviors. The average car costs 8,000 dollars a year to run. Yet, that car sits idle for 23 hours a day. So when you consider these two facts, it starts to make a little less sense that we have to own one outright. So this is where car-sharing companies such as Zipcar and GoGet come in. In 2009, Zipcar took 250 participants from across 13 cities -- and they're all self-confessed car addicts and car-sharing rookies -- and got them to surrender their keys for a month. Instead, these people had to walk, bike, take the train, or other forms of public transport. They could only use their Zipcar membership when absolutely necessary. The results of this challenge after just one month was staggering. It's amazing that 413 lbs were lost just from the extra exercise. But my favorite statistic is that 100 out of the 250 participants did not want their keys back. In other words, the car addicts had lost their urge to own.
Τώρα, συστήματα παροχής υπηρεσιών προϊόντων υπάρχουν εδώ και χρόνια. Αρκεί κανείς να σκεφτεί τις βιβλιοθήκες και τα πλυντήρια. Αλλά νομίζω ότι μπαίνουμε σε μια νέα εποχή, γιατί η τεχνολογία κάνει αυτό το μοίρασμα στρωτό και διασκεδαστικό. Υπάρχει μια πολύ ωραία πρόταση που γράφτηκε στους Τάιμς της Νέας Υόρκης που λέει, "Το μοίρασμα είναι για την ιδιοκτησία ό,τι είναι το iPod για την κασσέτα, ό,τι η ηλιακή ενέργεια είναι για το ανθρακωρυχείο." Πιστεύω, επίσης, ότι στη γενιά μας, η σχέση μας με την ικανοποίηση αυτού που θέλουμε είναι πολύ λιγότερο απτή από κάθε άλλη προηγούμενη γενιά. Δεν θέλω το DVD, θέλω την ταινία που είναι μέσα. Δεν θέλω ένα μεγάλο αυτόματο τηλεφωνητή, θέλω το μήνυμα που σώζει. Δεν θέλω το CD, θέλω τη μουσική του. Με άλλα λόγια, δεν θέλω πράγματα, θέλω τις ανάγκες ή τις εμπειρίες που ικανοποιούν. Αυτό τροφοδοτεί μια μαζική στροφή από εκεί που η χρήση καταπατά την κατοχή - ή όπως το θέτει ο Κέβιν Κέλι, εκδότης του περιοδικού Γουάιρντ (σσ: Wired), "εκεί που η πρόσβαση είναι καλύτερη από την ιδιοκτησία."
Now products-service systems have been around for years. Just think of libraries and laundrettes. But I think they're entering a new age, because technology makes sharing frictionless and fun. There's a great quote that was written in the New York Times that said, "Sharing is to ownership what the iPod is to the 8-track, what solar power is to the coal mine." I believe also, our generation, our relationship to satisfying what we want is far less tangible than any other previous generation. I don't want the DVD; I want the movie it carries. I don't want a clunky answering machine; I want the message it saves. I don't want a CD; I want the music it plays. In other words, I don't want stuff; I want the needs or experiences it fulfills. This is fueling a massive shift from where usage trumps possessions -- or as Kevin Kelly, the editor of Wired magazine, puts it, "where access is better than ownership."
Τώρα, όπως τα υπάρχοντά μας εξανεμίζονται σ'ενα σύννεφο, μια θολή γραμμή εμφανίζεται μεταξύ του τι είναι δικό μου, τι είναι δικό σου, και τι είναι δικό μας. Θέλω να σας δώσω ένα παράδειγμα που δείχνει το πόσο γρήγορα συμβαίνει αυτή η εξέλιξη. Αυτό αντιπροσωπεύει ένα χρονικό διάστημα οκτώ ετών. Έχουμε περάσει από την παραδοσιακή ιδιοκτησία αυτοκινήτου σε εταιρείες από κοινού χρήσης αυτοκινήτου - όπως η Ζίπκαρ και η ΓκόουΓκετ - σε πλατφόρμες που ταιριάζουν διαδρομές με την τελευταία είσοδο, η οποία είναι η συνεργατική ενοικίαση αυτοκινήτου, όπου μπορείτε πραγματικά να κερδίσετε χρήματα νοικιάζοντας το αυτοκίνητο που κάθεται σε αδράνεια για 23 ώρες την ημέρα στο γείτονά σας. Τώρα όλα αυτά τα συστήματα απαιτούν κάποιο βαθμό εμπιστοσύνης, και ο ακρογωνιαίος λίθος για να δουλέψουν είναι η φήμη.
Now as our possessions dematerialize into the cloud, a blurry line is appearing between what's mine, what's yours, and what's ours. I want to give you one example that shows how fast this evolution is happening. This represents an eight-year time span. We've gone from traditional car-ownership to car-sharing companies, such as Zipcar and GoGet, to ride-sharing platforms that match rides to the newest entry, which is peer-to-peer car rental, where you can actually make money out of renting that car that sits idle for 23 hours a day to your neighbor. Now all of these systems require a degree of trust, and the cornerstone to this working is reputation.
Τώρα, στο παλιό σύστημα των καταναλωτών, η φήμη μας δεν είχε μεγάλη σημασία, γιατί η πιστωτική μας ιστορία ήταν πολύ πιο σημαντική από κάθε κριτική συνεργατών μας. Αλλά τώρα με το διαδίκτυο, αφήνουμε ένα ίχνος. Με κάθε αποστολέα spam που αναφέρουμε, με κάθε ιδέα που αναρτούμε, κάθε σχόλιο που μοιραζόμαστε, σηματοδότουμε πόσο καλά συνεργαζόμαστε, και κατά πόσον είμαστε ή δεν είμαστε αξιόπιστοι. Ας πάμε πίσω στο πρώτο παράδειγμά μου, το Σουάπτρι Βλέπω ότι ο/η "ρόντορον" έχει συμπληρώσει 553 ανταλλαγές, με ποσοστό επιτυχίας εκατό τοις εκατό. Με άλλα λόγια, μπορώ να τον ή την εμπιστευτώ. Τώρα να μου το θυμάστε, είναι θέμα χρόνου πριν να μπορούμε να κάνουμε μια αναζήτηση όπως στο Google και να δούμε μια αθροιστική εικόνα του "κεφαλαίου της φήμης μας." Και αυτό το "κεφάλαιο φήμης" θα καθορίζει την πρόσβασή μας σε συνεργατικές καταναλώσεις. Είναι ένα νέο κοινωνικό νόμισμα, ούτως ειπείν, που θα μπορούσε να γίνει τόσο ισχυρό όσο και η αξιολόγηση της πιστοληπτικής μας ικανότητας.
Now in the old consumer system, our reputation didn't matter so much, because our credit history was far more important that any kind of peer-to-peer review. But now with the Web, we leave a trail. With every spammer we flag, with every idea we post, comment we share, we're actually signaling how well we collaborate, and whether we can or can't be trusted. Let's go back to my first example, Swaptree. I can see that Rondoron has completed 553 trades with a 100 percent success rate. In other words, I can trust him or her. Now mark my words, it's only a matter of time before we're going to be able to perform a Google-like search and see a cumulative picture of our reputation capital. And this reputation capital will determine our access to collaborative consumption. It's a new social currency, so to speak, that could become as powerful as our credit rating.
Τώρα, ως τελευταία σκέψη, πιστεύω ότι είμαστε πραγματικά σε μια περίοδο όπου ξυπνάμε από αυτό το τεράστιο μεθύσι της κενότητας και της σπατάλης, και κάνουμε ένα άλμα για να δημιουργήσουμε ένα πιο βιώσιμο σύστημα κατασκευάσμενο για να εξυπηρετήσει την έμφυτη ανάγκη μας για κοινωνική και ατομική ταυτότητα. Πιστεύω ότι θα πρέπει να αναφέρεται ως μια επανάσταση, να το πω έτσι - όταν η κοινωνία, αντιμέτωπη με μεγάλες προκλήσεις, έκανε μια ριζοσπαστική αλλαγή, από τη μεμονωμένη απόκτηση και δαπάνη προς μια εκ νέου ανακάλυψη του συλλογικού συμφέροντος. Και εμένα η αποστολή μου είναι να κάνω την κοινή χρήση κουλ. Να την κάνω δημοφιλή. Γιατί πιστεύω πραγματικά ότι μπορεί να διαταράξει τα παρωχημένα επιχειρηματικά μέσα, να μας βοηθήσει να υπερπηδήσουμε τις σπάταλες μορφές της υπερ-κατανάλωσης και να μας διδάξει πότε το "αρκετό" πραγματικά είναι αρκετό.
Now as a closing thought, I believe we're actually in a period where we're waking up from this humongous hangover of emptiness and waste, and we're taking a leap to create a more sustainable system built to serve our innate needs for community and individual identity. I believe it will be referred to as a revolution, so to speak -- when society, faced with great challenges, made a seismic shift from individual getting and spending towards a rediscovery of collective good. I'm on a mission to make sharing cool. I'm on a mission to make sharing hip. Because I really believe it can disrupt outdated modes of business, help us leapfrog over wasteful forms of hyper-consumption and teach us when enough really is enough.
Ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκροτήματα)
(Applause)