Από πού είσαι; Μια τόσο απλή ερώτηση, αλλά σήμερα, βεβαίως, οι απλές ερωτήσεις φέρνουν όλο και πιο περίπλοκες απαντήσεις.
Where do you come from? It's such a simple question, but these days, of course, simple questions bring ever more complicated answers.
Οι άνθρωποι πάντα με ρωτάνε από πού είμαι και περιμένουν να πω Ινδία και έχουν απόλυτα δίκιο, διότι το 100 τοις εκατό του αίματος και της καταγωγής μου όντως προέρχεται από την Ινδία. Όμως, δεν έχω ζήσει εκεί ούτε μία μέρα της ζωής μου. Δεν ξέρω ούτε μία λέξη από τις 22.000 διαλέκτους της. Έτσι δε νομίζω ότι πραγματικά κερδίζω το δικαίωμα να αποκαλούμαι Ινδός. Και εάν το «Από πού είσαι;» σημαίνει «Πού γεννήθηκες, μεγάλωσες και μορφώθηκες;» τότε είμαι εντελώς από εκείνη την περίεργη μικρή χώρα γνωστή ως Αγγλία, όμως άφησα την Αγγλία αμέσως μόλις τελείωσα τις προπτυχιακές μου σπουδές, και όσο μεγάλωνα, ήμουν το μονό παιδί σε όλες τις τάξεις μου που δεν έμοιαζε με τους κλασσικούς Άγγλους ήρωες από τα βιβλία μας. Και εάν το «Από πού είσαι;» σημαίνει «Πού πληρώνεις τους φόρους σου; Πού επισκέπτεσαι τον γιατρό και τον οδοντιατρό σου;» τότε είμαι κατά πολύ από τις Ηνωμένες Πολιτείες, και είμαι εδώ και 48 χρόνια, από τότε που ήμουν μικρός. Όμως, για πολλά από αυτά τα χρόνια, έπρεπε να έχω μαζί μου αυτή την περίεργη μικρή ροζ κάρτα με πράσινες γραμμές πάνω το πρόσωπό μου που με αναγνώριζε ως έναν μόνιμο αλλοδαπό. Ειλικρινά, όσο περισσότερο ζω στο εδώ, τόσο πιο ξένος αισθάνομαι.
People are always asking me where I come from, and they're expecting me to say India, and they're absolutely right insofar as 100 percent of my blood and ancestry does come from India. Except, I've never lived one day of my life there. I can't speak even one word of its more than 22,000 dialects. So I don't think I've really earned the right to call myself an Indian. And if "Where do you come from?" means "Where were you born and raised and educated?" then I'm entirely of that funny little country known as England, except I left England as soon as I completed my undergraduate education, and all the time I was growing up, I was the only kid in all my classes who didn't begin to look like the classic English heroes represented in our textbooks. And if "Where do you come from?" means "Where do you pay your taxes? Where do you see your doctor and your dentist?" then I'm very much of the United States, and I have been for 48 years now, since I was a really small child. Except, for many of those years, I've had to carry around this funny little pink card with green lines running through my face identifying me as a permanent alien. I do actually feel more alien the longer I live there.
(Γέλιο)
(Laughter)
Και έαν το «Από πού είσαι;» σημαίνει «Ποιο μέρος είναι βαθύτερα μέσα σου και πού προσπαθείς να περνάς τον περισσότερο χρόνο σου;» τότε είμαι Ιάπωνας επειδή ζω όσο πιο πολύ μπορώ για τα τελευταία 25 χρόνια στην Ιαπωνία. Όμως, όλα αυτά τα χρόνια ήμουν έκει με τουριστική βίζα, και είμαι αρκετά σίγουρος ότι δεν είναι και πολλοί Ιάπωνες που θα ήθελαν να με θεωρήσουν έναν από αυτούς.
And if "Where do you come from?" means "Which place goes deepest inside you and where do you try to spend most of your time?" then I'm Japanese, because I've been living as much as I can for the last 25 years in Japan. Except, all of those years I've been there on a tourist visa, and I'm fairly sure not many Japanese would want to consider me one of them.
Και τα λέω όλα αυτά μόνο για να τονίσω πόσο παλιομοδίτικο και απλό είναι το υπόβαθρό μου, διότι όταν πηγαίνω στο Χονγκ Κονγκ ή στο Σίδνεϊ ή στο Βανκούβερ τα περισσότερα παιδιά που γνωρίζω είναι πιο πολύ διεθνή και πολύ-πολιτισμικά απ' έμενα. Και έχουν ένα σπίτι που συνδέεται με τους γονείς τους, αλλά και ένα άλλο συνδεδεμένο με τους συντρόφους τους, και το τρίτο ίσως να συνδέεται με το σημείο που τυχαίνει να βρίσκονται, ένα τέταρτο συνδεδεμένο με το μέρος που ονειρεύονται να πάνε, και πολλά άλλα. Και όλη την ζωή τους θα μαζεύουν κομμάτια από διαφορετικά μέρη και τα ενώνουν σε ένα βιτρό. Το σπίτι είναι γι'αυτούς μία εργασία σε εξέλιξη. Σαν ένα έργο στο οποίο συνεχώς προσθέτουν αναβαθμίσεις, βελτιώσεις και διορθώσεις.
And I say all this just to stress how very old-fashioned and straightforward my background is, because when I go to Hong Kong or Sydney or Vancouver, most of the kids I meet are much more international and multi-cultured than I am. And they have one home associated with their parents, but another associated with their partners, a third connected maybe with the place where they happen to be, a fourth connected with the place they dream of being, and many more besides. And their whole life will be spent taking pieces of many different places and putting them together into a stained glass whole. Home for them is really a work in progress. It's like a project on which they're constantly adding upgrades and improvements and corrections.
Για όλο και περισσότερους από μας, το σπίτι έχει λιγότερο να κάνει με ένα κομμάτι εδάφους απ'ότι με ένα κομμάτι ψυχής. 'Οταν κάποιος με ρωτάει ξαφνικά «Πού είναι το σπίτι σου;» Σκέφτομαι την αγάπη μου ή τους πιο στενούς μου φίλους ή τα τραγούδια που ταξιδεύουν μαζί μου οπουδήποτε πάω.
And for more and more of us, home has really less to do with a piece of soil than, you could say, with a piece of soul. If somebody suddenly asks me, "Where's your home?" I think about my sweetheart or my closest friends or the songs that travel with me wherever I happen to be.
Πάντα ένιωθα έτσι, αλλά πραγματικά το κατάλαβα πρίν μερικά χρόνια όταν ανέβαινα τα σκαλιά στο σπίτι των γονιών μου στην Καλιφόρνια, και κοίταξα μέσα από τα παράθυρα του σαλονιού και είδα ότι είχαμε περικυκλωθεί από φλόγες ύψους 20 μέτρων, μία από εκείνες άγριες πυρκαγιές που κατασπαράσσουν τακτικά τους λόφους της Καλιφόρνιας και πολλά άλλα σημεία. Και μετά από τρεις ώρες η πυρκαγιά έκανε το σπίτι μου και όλα τα πράγματα μέσα του έκτος από μένα, στάχτη. Και όταν ξύπνησα το επόμενο πρωί, κοιμόμουν στο πάτωμα ενός φίλου μου, το μόνο πράγμα που είχα στον κόσμο ήταν η οδοντόβουρτσα την οποία μόλις είχα αγοράσει από ένα σούπερ μάρκετ που διανυκτέρευε. Βεβαίως, αν κάποιος τότε με ρωτούσε, «Πού είναι το σπίτι σου;» δεν θα μπορούσα να δείξω καμία πραγματική κατασκευή. Το σπίτι μου ήταν όλα όσα κουβαλούσα μέσα μου.
And I'd always felt this way, but it really came home to me, as it were, some years ago when I was climbing up the stairs in my parents' house in California, and I looked through the living room windows and I saw that we were encircled by 70-foot flames, one of those wildfires that regularly tear through the hills of California and many other such places. And three hours later, that fire had reduced my home and every last thing in it except for me to ash. And when I woke up the next morning, I was sleeping on a friend's floor, the only thing I had in the world was a toothbrush I had just bought from an all-night supermarket. Of course, if anybody asked me then, "Where is your home?" I literally couldn't point to any physical construction. My home would have to be whatever I carried around inside me.
Νομίζω ότι με πολλούς τρόπους αυτό είναι μία θαυμάσια απελευθέρωση. Επειδή όταν γεννήθηκαν ο παππούς και η γιαγιά μου είχαν πάνω κάτω την αίσθηση του σπιτιού τους, την αίσθηση της κοινότητας και ακόμη και την αίσθηση της εχθρότητας τα οποία αναθέτηκαν τη στιγμή της γέννησής τους και δεν είχαν την δυνατότητα να βγουν εξώ από αυτό. Σήμερα, τουλάχιστον κάποιοι από μας μπορούν να διαλέξουν την αίσθηση του σπιτιού τους, να δημιουργήσουμε την αίσθηση της κοινότητας, να προσαρμόσουμε την αίσθηση του εαυτού μας και κάνοντας το ίσως κάνουμε ένα μικρό βήμα πέρα από τις μαύρες και άσπρες διαιρέσεις της γενιάς των παπούδων μας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως ο προέδρος του ισχυρότερου κράτους της Γης είναι μισός Κενυάτης, που μεγάλωσε μερικώς στην Ινδονησία, και έχει έναν Κινεζο-Καναδό κουνιάδο.
And in so many ways, I think this is a terrific liberation. Because when my grandparents were born, they pretty much had their sense of home, their sense of community, even their sense of enmity, assigned to them at birth, and didn't have much chance of stepping outside of that. And nowadays, at least some of us can choose our sense of home, create our sense of community, fashion our sense of self, and in so doing maybe step a little beyond some of the black and white divisions of our grandparents' age. No coincidence that the president of the strongest nation on Earth is half-Kenyan, partly raised in Indonesia, has a Chinese-Canadian brother-in-law.
Ο αριθμός των ανθρώπων που δεν ζουν στις δίκες τους χώρες αγγίζει σήμερα τα 220 εκατομμύρια. και αυτός είναι ένας σχεδόν αδιανόητος αριθμός, αλλά σημαίνει ότι αν πάρεις όλο τον πληθυσμό του Καναδά και όλο τον πληθυσμό της Αυστραλίας και ξανά όλο τον πληθυσμό της Αυστραλίας και ξανά όλο τον πληθυσμό του Καναδά και διπλασιάσεις αυτό τον αριθμό, θα έχεις και πάλι λιγότερους ανθρώπους από εκείνους που ανήκουν σε αυτή τη μεγάλη νομαδική φυλή. Ο αριθμός όσων από εμάς που ζουν έξω από τις παλιές κατηγορίες «εθνός - κράτος» αυξάνεται τόσο γρήγορα, κατά 64 εκατομμύρια για τα τελευταία 12 έτη, που σύντομα θα είμαστε περισσότεροι από τους Αμερικάνους. Ήδη εκπροσωπούμε το πέμπτο μεγαλύτερο εθνός στον κόσμο. Στη μεγαλύτερη πόλη του Καναδά, το Τορόντο, ο μέσος κάτοικος σήμερα είναι κάποιος που παλαιότερα τον έλεγαν ξένο, κάποιος που γεννήθηκε σε μια άλλη χώρα.
The number of people living in countries not their own now comes to 220 million, and that's an almost unimaginable number, but it means that if you took the whole population of Canada and the whole population of Australia and then the whole population of Australia again and the whole population of Canada again and doubled that number, you would still have fewer people than belong to this great floating tribe. And the number of us who live outside the old nation-state categories is increasing so quickly, by 64 million just in the last 12 years, that soon there will be more of us than there are Americans. Already, we represent the fifth-largest nation on Earth. And in fact, in Canada's largest city, Toronto, the average resident today is what used to be called a foreigner, somebody born in a very different country.
Πάντα ένιωθα ότι η ομορφιά του να περιβάλλεσαι από το ξένο είναι κάτι που σε ξυπνάει. Δεν μπορείς να θεωρείς τίποτα δεδομένο Το ταξίδι, για μένα, είναι για μένα σα να είσαι ερωτευμένος, επειδή ξαφνικά όλες οι αισθήσεις σου είναι ενεργοποιημένες. Ξαφνικά γνωρίζεις τα μυστικά σχέδια του κόσμου. Το πραγματικό ταξίδι της ανακάλυψης, όπως περίφημα είπε ο Μαρσέλ Προυστ, δεν σημαίνει να ψάχνεις καινούργια μέρη αλλά να έχεις καινούργια μάτια. Και βεβαίως όταν έχεις καινούργια μάτια, ακόμη και τα παλιά μέρη, ακόμη και το σπίτι σου γίνονται κάτι καινούργιο.
And I've always felt that the beauty of being surrounded by the foreign is that it slaps you awake. You can't take anything for granted. Travel, for me, is a little bit like being in love, because suddenly all your senses are at the setting marked "on." Suddenly you're alert to the secret patterns of the world. The real voyage of discovery, as Marcel Proust famously said, consists not in seeing new sights, but in looking with new eyes. And of course, once you have new eyes, even the old sights, even your home become something different.
Πολλοί από τους ανθρώπους που δεν ζουν στις δίκες τους χώρες είναι πρόσφυγες που δεν ήθελαν ποτέ να φύγουν από την πατρίδα τους και ονειρεύονται να γυρίσουν στο σπίτι. Αλλά για τους τυχερούς από μας, πιστεύω πως η εποχή της κίνησης φέρνει νέες συναρπαστικές δυνατότητες. Όταν ταξιδεύω ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις του κόσμου, το τυπικό άτομα που γνωρίζω σήμερα θα είναι, ας πούμε, μία νεαρή μισή-Κορεάτισσα, μισή-Γερμανίδα, που ζει στο Παρίσι. Και αμέσως μόλις αυτή συναντήσει έναν νεαρό μίσο-Ταϊλανδό μισο-Καναδό από το Εδιμβούργο, των θεωρεί συγγενή. Συνειδητοποιεί ότι μάλλον έχει περισσότερες ομοιότητες με αυτόν από οποιονδήποτε Κορεάτη ή Γερμανό. Λοιπόν γίνονται φίλοι. Ερωτεύονται. Μετακομίζουν στη Νέα Υόρκη. (Γέλιο) Ή στο Εδιμβούργο. Και το μικρό κορίτσι που θα προκύψει από την ενώση τους δεν θα είναι βέβαια ούτε Κορεάτισσα ούτε Γερμανίδα ούτε Γαλλίδα ούτε Ταϊλανδέζα ούτε Καναδέζα ούτε καν Αμερικανίδα, αλλά ένα θαυμάσιο και συνεχώς εξελισσόμενο μείγμα από όλα αυτά τα μέρη. Και πιθανώς, ό,τι έχει να κάνει με τον τρόπο που αυτή η νεαρή γυναίκα ονειρεύεται τον κόσμο, γράφει για τον κόσμο, σκέφτεται για τον κόσμο, μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό, διότι αυτό προέρχεται από αυτο το σχεδόν πρωτοφανές μείγμα πολιτισμών. Ο τόπος από που είσαι είναι τώρα λιγότερα σημαντικός από τον τόπο στον οποίο πηγαίνεις. Όλο και περισσότεροι από εμας ριζώνουν στο μέλλον ή στο παρόν όσο και στο παρελθόν. Και το σπίτι, όπως ξέρουμε, δεν είναι μόνο ο τόπος όπου έτυχε να γεννηθείς. Είναι ο τόπος όπου έγινες ο εαυτός σου.
Many of the people living in countries not their own are refugees who never wanted to leave home and ache to go back home. But for the fortunate among us, I think the age of movement brings exhilarating new possibilities. Certainly when I'm traveling, especially to the major cities of the world, the typical person I meet today will be, let's say, a half-Korean, half-German young woman living in Paris. And as soon as she meets a half-Thai, half-Canadian young guy from Edinburgh, she recognizes him as kin. She realizes that she probably has much more in common with him than with anybody entirely of Korea or entirely of Germany. So they become friends. They fall in love. They move to New York City. (Laughter) Or Edinburgh. And the little girl who arises out of their union will of course be not Korean or German or French or Thai or Scotch or Canadian or even American, but a wonderful and constantly evolving mix of all those places. And potentially, everything about the way that young woman dreams about the world, writes about the world, thinks about the world, could be something different, because it comes out of this almost unprecedented blend of cultures. Where you come from now is much less important than where you're going. More and more of us are rooted in the future or the present tense as much as in the past. And home, we know, is not just the place where you happen to be born. It's the place where you become yourself.
Και όμως, υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα με την κίνηση, και είναι ότι είναι δύσκολο να βρεις την έδρα σου όταν είσαι στον αέρα. Πριν από μερικά χρόνια είδα ότι είχα μαζέψει ένα εκατομμύριο μίλια μόνο από τη United Airlines. Όλοι γνωρίζετε αυτό το τρελό σύστημα έξι μέρες στην κόλαση με την έβδομη μέρα ρεπό.
And yet, there is one great problem with movement, and that is that it's really hard to get your bearings when you're in midair. Some years ago, I noticed that I had accumulated one million miles on United Airlines alone. You all know that crazy system, six days in hell, you get the seventh day free.
(Γέλια)
(Laughter)
Και άρχισα να σκέφτομαι ότι η κίνηση ήταν τόσο καλή όσο η αίσθηση της ακινησίας που μπορούσες να το βάλεις σε μια προοπτική.
And I began to think that really, movement was only as good as the sense of stillness that you could bring to it to put it into perspective.
Οχτώ μήνες αφού κάηκε το σπίτι μου, συνάντησα έναν φίλο μου που δίδασκε σε ένα τοπικό γυμνάσιο και είπε: «Έχω το ιδανικό μέρος για σένα».
And eight months after my house burned down, I ran into a friend who taught at a local high school, and he said, "I've got the perfect place for you."
«Αλήθεια;» είπα. Είμαι πάντα λιγάκι δύσπιστος όταν άνθρωποι λένε τέτοια πράγματα.
"Really?" I said. I'm always a bit skeptical when people say things like that.
«Όχι, αλήθεια», συνέχισε, «είναι μόνο τρεις ώρες με το αυτοκίνητο, και δεν είναι πολύ ακριβό, και μάλλον δεν μοιάζει με κανένα μέρος που έχεις μείνει ποτέ».
"No, honestly," he went on, "it's only three hours away by car, and it's not very expensive, and it's probably not like anywhere you've stayed before."
Άρχισα να ενδιαφέρομαι λιγάκι. «Τι είναι;»
"Hmm." I was beginning to get slightly intrigued. "What is it?"
«Λοιπόν --» Εδώ ο φίλος μου άρχισε να κομπιάζει -- «Λοιπόν, είναι ένα καθολικό ερημητήριο».
"Well —" Here my friend hemmed and hawed — "Well, actually it's a Catholic hermitage."
Αυτή ήταν η λάθος απάντηση. Είχα περάσει 15 χρόνια σε Αγγλικανά σχολεία, έτσι είχα αρκετούς σταυρούς και υμνολόγια για όλη μου τη ζωή. Στην πραγματικότητα, έφταναν για αρκετές ζωές. Αλλά ο φίλος με διαβεβαίωσε ότι ούτε αυτός ήταν καθολικός, ούτε και οι περισσότεροι σπουδαστές του αλλά έκανε τα μαθήματα του εκεί κάθε άνοιξη. Και όταν τα έκανε, ακόμη και το πιο ανήσυχο, απρόσεχτο, γεμάτο με τεστοστερόνη 15-χρονο αγόρι από την Καλιφόρνια χρειάζοταν μόνο τρεις ήμερες στη σιωπή και κάτι μέσα του ηρεμούσε και ξεκαθάριζε. Βρήκε τον εαυτό του.
This was the wrong answer. I had spent 15 years in Anglican schools, so I had had enough hymnals and crosses to last me a lifetime. Several lifetimes, actually. But my friend assured me that he wasn't Catholic, nor were most of his students, but he took his classes there every spring. And as he had it, even the most restless, distractible, testosterone-addled 15-year-old Californian boy only had to spend three days in silence and something in him cooled down and cleared out. He found himself.
Και σκέφτηκα «Οτιδήποτε δουλεύει σε έναν 15-χρονο θα πρέπει να δουλέψει και σε μένα». Έτσι μπήκα στο αυτοκίνητό μου και οδήγησα τρεις ώρες βόρια κατά μήκος της ακτής, και οι δρόμοι γινόντουσαν όλο και πιο άδειοι και πιο στενοί, και έστριψα σε ένα ακόμη πιο στενό μονοπάτι, μετά βίας ασφαλτοστρωμένο, που πήγαινε για τρία χιλιόμετρα μέχρι την κορυφή του βουνού. Όταν βγήκα από το αυτοκίνητό μου ο αέρας παλλόταν. Όλο το μέρος ήταν εντελώς σιωπηλό, αλλά η σιωπή δεν ήταν μόνο η απουσία θορύβου. Ήταν η παρουσία κάποιας ενέργειας ή επιτάχυνσης. Και στα ποδιά μου ήταν η μεγάλη σιωπηλή μπλε πλάκα του Ειρηνικού Ωκεανού. Γύρω μου ήταν 800 στρέμματα από άγρια ξερά χαμόκλαδα. Και κατέβηκα στο δωμάτιο όπου θα κοιμόμουν. Μικρό, αλλά εξαιρετικά άνετο, είχε ένα κρεβάτι και μια κουνιστή καρέκλα και ένα μεγάλο γραφείο και ακόμη μεγαλύτερα παράθυρα που κοίταζαν σε ένα μικρό, ιδιωτικό, περιφραγμένο κήπο και μετά 350 μέτρα από χρυσό ψηλό χορτάρι που έφτανε μέχρι τη θάλασσα. Και κάθισα και άρχισα να γράφω, και έγραφα και έγραφα, αν και έιχα πάει εκεί για να ξεφύγω από το γραφείο μου.
And I thought, "Anything that works for a 15-year-old boy ought to work for me." So I got in my car, and I drove three hours north along the coast, and the roads grew emptier and narrower, and then I turned onto an even narrower path, barely paved, that snaked for two miles up to the top of a mountain. And when I got out of my car, the air was pulsing. The whole place was absolutely silent, but the silence wasn't an absence of noise. It was really a presence of a kind of energy or quickening. And at my feet was the great, still blue plate of the Pacific Ocean. All around me were 800 acres of wild dry brush. And I went down to the room in which I was to be sleeping. Small but eminently comfortable, it had a bed and a rocking chair and a long desk and even longer picture windows looking out on a small, private, walled garden, and then 1,200 feet of golden pampas grass running down to the sea. And I sat down, and I began to write, and write, and write, even though I'd gone there really to get away from my desk.
Και όταν σηκώθηκα, είχαν περάσει τέσσερις ώρες. Είχε νυχτώσει και πήγα κάτω από αυτή την θαυμάσια αναποδογυρισμένη αλατιέρα των αστέρων και μπορούσα να δω τα πίσω φώτα των αυτοκινήτων που εξαφανίζοντα στα ορεινά 20 χιλιόμετρα προς το νότο. Και πραγματικά έμοιαζε ότι οι ανησυχίες της προηγούμενης ημέρας εξαφανίστηκαν.
And by the time I got up, four hours had passed. Night had fallen, and I went out under this great overturned saltshaker of stars, and I could see the tail lights of cars disappearing around the headlands 12 miles to the south. And it really seemed like my concerns of the previous day vanishing.
'Οταν ξύπνησα την επόμενη μέρα χωρίς τηλέφωνα, τηλεοράσεις και φορητούς υπολογιστές, οι ημέρες φαίνονταν να εκτείνονται για χιλιάδες ώρες. Ήταν όλη η ελευθερία που νιώθω όταν ταξιδεύω, αλλά το ένιωσα βαθιά σα να είχα γυρίσει σπίτι.
And the next day, when I woke up in the absence of telephones and TVs and laptops, the days seemed to stretch for a thousand hours. It was really all the freedom I know when I'm traveling, but it also profoundly felt like coming home.
Και δεν είμαι θρησκευόμενος, έτσι δεν πήγαινα στη λειτουργία. Δεν ζητούσα καθοδήγηση από τους μοναχούς. Μόνο έκανα βόλτες κατά μήκος του δρόμου στο μοναστήρι και έστελνα κάρτες σε αγαπημένους. Κοίταζα τα σύννεφα, και έκανα κάτι που συνήθως μου είναι το δυσκολότερο, δηλαδή δεν έκανα τίποτα.
And I'm not a religious person, so I didn't go to the services. I didn't consult the monks for guidance. I just took walks along the monastery road and sent postcards to loved ones. I looked at the clouds, and I did what is hardest of all for me to do usually, which is nothing at all.
Άρχισα να γυρίζω σε αυτό το σημείο και κατάλαβα ότι έκανα εκεί την πιο σημαντική εργασία μου αόρατα, απλά καθισμένος σιωπηλά και παιρνοντας τις πιο κρίσιμες αποφάσεις μου που δεν μπορούσα να κάνω όταν έτρεχα από το τελευταίο email στην επόμενη συνάντηση.
And I started to go back to this place, and I noticed that I was doing my most important work there invisibly just by sitting still, and certainly coming to my most critical decisions the way I never could when I was racing from the last email to the next appointment.
Και άρχιζα να σκέφτομαι ότι κάτι μέσα μου πραγματικά φώναζε για ηρεμία αλλά φυσικά δεν μπορούσα να το ακούσω επειδή ήμουν τόσο απασχολημένος. Ήμουν σαν ένας τρελός τύπος που καλύπτει τα μάτια του και ύστερα παραπονιέται ότι δεν βλέπει τίποτα. Και σκέφτηκα την θαυμάσια φράση που έιχα μάθει όταν ήμουν μικρός στο Σενέκα που λέει «Φτωχός δεν είναι ο άνθρωπος που έχει λίγα, αλλά εκείνος που επιδιώκει περισσότερα».
And I began to think that something in me had really been crying out for stillness, but of course I couldn't hear it because I was running around so much. I was like some crazy guy who puts on a blindfold and then complains that he can't see a thing. And I thought back to that wonderful phrase I had learned as a boy from Seneca, in which he says, "That man is poor not who has little but who hankers after more."
Και φυσικά δεν προτείνω να πάει ο οποιοσδήποτε εδώ σε ένα μοναστήρι. Δεν είναι αυτό το θέμα. Αλλά νομίζω ότι μόνο σταματώντας την κίνηση μπορείς να δεις πού να πας. Μόνο βγαίνοντας από τη ζωή σου και τον κόσμο μπορείς να δεις τι σε νοιάζει περισσότερο και να βρεις ένα σπίτι. Παρατήρησα ότι τόσο πολλοί άνθρωποι σήμερα λαμβάνουν ενσυνείδητα μέτρα να κάθονται σιωπηλοί για 30 λεπτά κάθε πρωί για να συλλέξουν τις σκέψεις τους σε μια γωνία του δωμάτιου χωρίς τις συσκευές τους ή πάνε για τρέξιμο κάθε βράδυ ή αφήνουν το κινητό τους όταν πάνε για μια μεγάλη συζήτηση με έναν φίλο τους.
And, of course, I'm not suggesting that anybody here go into a monastery. That's not the point. But I do think it's only by stopping movement that you can see where to go. And it's only by stepping out of your life and the world that you can see what you most deeply care about and find a home. And I've noticed so many people now take conscious measures to sit quietly for 30 minutes every morning just collecting themselves in one corner of the room without their devices, or go running every evening, or leave their cell phones behind when they go to have a long conversation with a friend.
Η κίνηση είναι ένα φανταστικό προνόμιο που μας επιτρέπει να κάνουμε τόσα πράγματα που οι παπούδες μας δεν μπορούσαν καν να ονειρευτούν να κάνουν. Αλλά η κίνηση, τελικά, έχει μόνο σημασία αν έχεις ένα σπίτι για να γυρίσεις. Και στο τέλος, το σπίτι δεν είναι, βεβαίως, μόνο το μέρος όπου κοιμάσαι. Είναι το μέρος όπου στέκεσαι.
Movement is a fantastic privilege, and it allows us to do so much that our grandparents could never have dreamed of doing. But movement, ultimately, only has a meaning if you have a home to go back to. And home, in the end, is of course not just the place where you sleep. It's the place where you stand.
Ευχαριστώ
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)