Κάθε δεύτερο βράδυ στην Ιαπωνία, βγαίνω από το διαμέρισμά μου, ανεβαίνω έναν λόφο για 15 λεπτά, και μετά κατευθύνομαι στην τοπική λέσχη υγείας, όπου σε έναν χώρο είναι στημένα τρία τραπέζια πινγκ-πονγκ. Ο χώρος είναι περιορισμένος, έτσι σε κάθε τραπέζι, ένα ζευγάρι παικτών προπονείται στο φόρχαντ, άλλο ένα στο μπάκχαντ, και κάθε λίγο οι μπάλες συγκρούονται στον αέρα και όλοι λένε, «Ουάου!» Έπειτα, διαλέγοντας τυχαία, επιλέγουμε συμπαίχτες και παίζουμε σε ζευγάρια. Αλλά ειλικρινά δεν θα μπορούσα να σας πω ποιος κέρδισε, γιατί αλλάζουμε συμπαίχτη κάθε πέντε λεπτά. Και όλοι προσπαθούν πολύ σκληρά να κερδίσουν πόντους, αλλά κανείς δεν κρατάει λογαριασμό για το ποιος κερδίζει παιχνίδια. Μετά από μια ώρα περίπου έντονης σωματικής κόπωσης, μπορώ ειλικρινά να σας πω ότι το να μην ξέρεις ποιος κέρδισε δίνει την αίσθηση της απόλυτης νίκης.
Every other night in Japan, I step out of my apartment, I climb up a hill for 15 minutes, and then I head into my local health club, where three ping-pong tables are set up in a studio. And space is limited, so at every table, one pair of players practices forehands, another practices backhands, and every now and then, the balls collide in midair and everybody says, "Wow!" Then, choosing lots, we select partners and play doubles. But I honestly couldn't tell you who's won, because we change partners every five minutes. And everybody is trying really hard to win points, but nobody is keeping track of who is winning games. And after an hour or so of furious exertion, I can honestly tell you that not knowing who has won feels like the ultimate victory.
Στην Ιαπωνία, λέγεται, πως έχουν δημιουργήσει ανταγωνιστικό πνεύμα χωρίς ανταγωνισμό.
In Japan, it's been said, they've created a competitive spirit without competition.
Όλοι ξέρετε ότι αντιλαμβάνεται πιο εύκολα κανείς γεωπολιτική βλέποντας πινγκ-πονγκ.
Now, all of you know that geopolitics is best followed by watching ping-pong.
(Γέλια)
(Laughter)
Οι δυο παγκόσμιες υπερδυνάμεις ήταν ορκισμένοι εχθροί μέχρι το 1972, όταν η αμερικανική ομάδα πινγκ-πονγκ έλαβε άδεια να επισκεφθεί την Κομμουνιστική Κίνα. Και μόλις οι πρώην εχθροί μαζεύτηκαν γύρω από κάτι μικρά πράσινα τραπέζια, ο καθένας τους μπορούσε να διεκδικήσει τη νίκη, και όλος ο κόσμος μπορούσε να ανασάνει πιο εύκολα. Ο ηγέτης της Κίνας, ο Μάο Τσετούνγκ, έγραψε ένα ολόκληρο εγχειρίδιο σχετικά με το πινγκ-πονγκ, και αποκάλεσε το άθλημα «ένα πνευματικό πυρηνικό όπλο». Και λέγεται ότι το μόνο επίτιμο ισόβιο μέλος της Αμερικανικής Ένωσης Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης είναι ο τότε πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον, που βοήθησε να στηθεί αυτή η αμοιβαία νίκη μέσω της διπλωματίας του πινγκ-πονγκ. Αλλά πολύ πριν από αυτό, αλήθεια, η ιστορία του σύγχρονου κόσμου εξιστορούταν καλύτερα μέσω της λευκής αναπηδούσας μπάλας.
The two strongest powers in the world were fiercest enemies until, in 1972, an American ping-pong team was allowed to visit Communist China. And as soon as the former adversaries were gathered around some small green tables, each of them could claim a victory, and the whole world could breathe more easily. China's leader, Mao Zedong, wrote a whole manual on ping-pong, and he called the sport "a spiritual nuclear weapon." And it's been said that the only honorary lifelong member of the US Table Tennis Association is the then-President Richard Nixon, who helped to engineer this win-win situation through ping-pong diplomacy. But long before that, really, the history of the modern world was best told through the bouncing white ball.
Το «πινγκ-πονγκ» ηχεί παρόμοια με το «σινγκ-σονγκ», σαν κάτι ανατολίτικο, αλλά πιστεύεται ότι ανακαλύφθηκε από Βρετανούς της υψηλής κοινωνίας κατά τη Βικτωριανή εποχή, που χτυπούσαν φελλούς από κρασιά σε στοίβες βιβλίων μετά το βραδινό.
"Ping-pong" sounds like a cousin of "sing-song," like something Eastern, but actually, it's believed that it was invented by high-class Brits during Victorian times, who started hitting wine corks over walls of books after dinner.
(Γέλια)
(Laughter)
Χωρίς υπερβολή.
No exaggeration.
(Γέλια)
(Laughter)
Και στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, στο άθλημα μεσουρανούσαν παίκτες από την πρώην Αυστροουγγαρία: οχτώ στα εννιά παγκόσμια πρωταθλήματα κατέληξαν στην Ουγγαρία. Και στην Ανατολική Ευρώπη έγιναν τόσο επιδέξιοι στο να αποκρούουν ό,τι τους πετούσαν ώστε οδήγησαν το άθλημα σχεδόν σε τέλμα. Σε έναν αγώνα πρωταθλήματος στην Πράγα το 1936, ο πρώτος πόντος λέγεται πως διήρκεσε δύο ώρες και 12 λεπτά. Ο πρώτος πόντος! Περισσότερο από μια ταινία «Mad Max». Και σύμφωνα με έναν παίκτη, ο διαιτητής έπρεπε να αποσυρθεί με αυχενικό πρόβλημα πριν καν τελειώσει ο πόντος.
And by the end of World War I, the sport was dominated by players from the former Austro-Hungarian Empire: eight out of nine early world championships were claimed by Hungary. And Eastern Europeans grew so adept at hitting back everything that was hit at them that they almost brought the whole sport to a standstill. In one championship match in Prague in 1936, the first point is said to have lasted two hours and 12 minutes. The first point! Longer than a "Mad Max" movie. And according to one of the players, the umpire had to retire with a sore neck before the point was concluded.
(Γέλια)
(Laughter)
Ο παίκτης αυτός άρχισε να χτυπάει το μπαλάκι με το αριστερό χέρι και να παίζει σκάκι μεταξύ των βολών.
That player started hitting the ball back with his left hand and dictating chess moves between shots.
(Γέλια)
(Laughter)
Πολλοί θεατές άρχισαν φυσικά να δυσανασχετούν, μιας και ο ένας μόνο πόντος παίχτηκε ίσως και με 12.000 βολές. Μια επείγουσα συνεδρίαση της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης έπρεπε να συγκληθεί επί τόπου, και σύντομα οι κανόνες άλλαξαν ώστε κανένα παιχνίδι να μην μπορεί να διαρκεί πάνω από 20 λεπτά.
Many in the audience started, of course, filing out, as that single point lasted maybe 12,000 strokes. And an emergency meeting of the International Table Tennis Association had to be held then and there, and soon the rules were changed so that no game could last longer than 20 minutes.
(Γέλια)
(Laughter)
Δεκαέξι χρόνια μετά, η Ιαπωνία ήρθε στο προσκήνιο, όταν ένας ελάχιστα γνωστός ωρολογοποιός λεγόμενος Χιρόζι Σάτο εμφανίστηκε σε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα στη Βομβάη το 1952. Και ο Σάτο δεν ήταν πολύ μεγαλόσωμος, ούτε υψηλά στην κατάταξη, φορούσε γυαλιά, αλλά ήταν εξοπλισμένος με μια μη ανάγλυφη ρακέτα, σε αντίθεση με τις άλλες, αλλά ήταν καλυμμένη με έναν χοντρό σπογγώδη λαστιχένιο αφρό. Και χάρη σε αυτό το αθόρυβο μυστικό όπλο, ο άσημος Σάτο κέρδισε το χρυσό μετάλλιο. Ένα εκατομμύριο άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στους δρόμους του Τόκιο για να τον υποδεχτούν στην επιστροφή του, και πράγματι, η μεταπολεμική ανάκαμψη της Ιαπωνίας τέθηκε σε λειτουργία.
Sixteen years later, Japan entered the picture, when a little-known watchmaker called Hiroji Satoh showed up at the world championships in Bombay in 1952. And Satoh was not very big, he wasn't highly rated, he was wearing spectacles, but he was armed with a paddle that was not pimpled, as other paddles were, but covered by a thick spongy rubber foam. And thanks to this silencing secret weapon, the little-known Satoh won a gold medal. One million people came out into the streets of Tokyo to greet him upon his return, and really, Japan's postwar resurgence was set into motion.
Αυτό που έμαθα, όμως, παίζοντας τακτικά αγώνες στην Ιαπωνία, είναι μάλλον το λεγόμενο το εσωτερικό άθλημα της παγκόσμιας εξουσίας, γνωστό και ως ζωή. Δεν παίζουμε ποτέ μονό στο σύλλογό μας, μόνο διπλό, και επειδή, όπως είπα, αλλάζουμε συμπαίχτη κάθε πέντε λεπτά, αν τύχει και χάσεις, πολύ πιθανό να νικήσεις έξι λεπτά αργότερα. Επίσης παίζουμε για δύο σετ, επομένως συχνά, δεν υπάρχει κανένας ηττημένος. Διπλωματία του πινγκ-πονγκ.
What I learned, though, at my regular games in Japan, is more what could be called the inner sport of global domination, sometimes known as life. We never play singles in our club, only doubles, and because, as I say, we change partners every five minutes, if you do happen to lose, you're very likely to win six minutes later. We also play best-of-two sets, so often, there's no loser at all. Ping-pong diplomacy.
Και θυμάμαι πάντα ότι ως αγόρι μεγαλώνοντας στην Αγγλία, διδάχθηκα ότι το νόημα του αγώνα ήταν η νίκη. Αλλά στην Ιαπωνία οδηγούμαι να πιστεύω ότι, στην ουσία, το νόημα του παιχνιδιού είναι να κάνεις όσο περισσότερους γύρω σου να αισθάνονται νικητές. Έτσι δεν ανεβοκατεβάζετε τους τόνους όπως θα έκανε κάποιος μόνος του, αλλά είστε μέλη μιας τακτικής, σταθερής χορωδίας. Οι πιο ικανοί παίκτες στον σύλλογο επιστρατεύουν τις δεξιότητές τους ανατρέποντας το 9-1 υπέρ της ομάδας τους σε ισόπαλο παιχνίδι 9-9 στο οποίο όλοι μπορούν εξίσου να συμμετάσχουν. Και ο φίλος μου που χτυπάει εκείνες τις ψηλές, γυριστές μπαλιές που οι λιγότερο καλοί παίκτες αστοχούν και χάνουν -- κερδίζει, είναι η αλήθεια, πολλούς πόντους αλλά νομίζω πως θεωρείται χαμένος. Στην Ιαπωνία, ένα παιχνίδι πινγκ-πονγκ είναι σαν μια πράξη αγάπης. Μαθαίνετε πώς να παίζετε με κάποιον, αντί για ενάντια σε αυτόν.
And I always remember that as a boy growing up in England, I was taught that the point of a game was to win. But in Japan, I'm encouraged to believe that, really, the point of a game is to make as many people as possible around you feel that they are winners. So you're not careening up and down as an individual might, but you're part of a regular, steady chorus. The most skillful players in our club deploy their skills to turn a 9-1 lead for their team into a 9-9 game in which everybody is intensely involved. And my friend who hits these high, looping lobs that smaller players flail at and miss -- well, he wins a lot of points, but I think he's thought of as a loser. In Japan, a game of ping-pong is really like an act of love. You're learning how to play with somebody, rather than against her.
Και θα ομολογήσω, στην αρχή, αυτό μου φαινόταν πως αφαιρούσε όλη τη διασκέδαση από το άθλημα. Δεν μπορούσα να πανηγυρίσω μια τρομερή ανατροπή και νίκη επί των πιο ισχυρών, γιατί έξι λεπτά μετά, με νέο συμπαίκτη, πάλι έμενα πίσω στο σκορ. Από την άλλη, ποτέ δεν ένιωσα αποκαρδιωμένος. Και όταν έφυγα από την Ιαπωνία και άρχισα να παίζω πάλι μονό με τον Άγγλο αιώνιο αντίπαλό μου, παρατήρησα πως μετά από κάθε ήττα ήμουν καταρρακωμένος. Αλλά μετά από κάθε νίκη, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, γιατί ήξερα ότι μόνο ένας πιθανός δρόμος υπήρχε, αυτός της πτώσης.
And I'll confess, at first, this seemed to me to take all the fun out of the sport. I couldn't exult after a tremendous upset victory against our strongest players, because six minutes later, with a new partner, I was falling behind again. On the other hand, I never felt disconsolate. And when I flew away from Japan and started playing singles again with my English archrival, I noticed that after every defeat, I was really brokenhearted. But after every victory, I couldn't sleep either, because I knew there was only one way to go, and that was down.
Τώρα, αν προσπαθούσα να δραστηριοποιηθώ επιχειρηματικά στην Ιαπωνία, αυτό θα δημιουργούσε αστείρευτη αγανάκτηση. Στην Ιαπωνία, αντίθετα με οπουδήποτε αλλού, αν το σκορ είναι ακόμα ισόπαλο μετά από τέσσερις ώρες, ένα παιχνίδι μπέιζμπολ λήγει σε ισοπαλία, και επειδή η κατάταξη στην οργάνωση βασίζεται στο ποσοστό νικών, μια ομάδα με αρκετές ισοπαλίες μπορεί να τερματίσει μπροστά από μια ομάδα με περισσότερες νίκες.
Now, if I were trying to do business in Japan, this would lead to endless frustration. In Japan, unlike elsewhere, if the score is still level after four hours, a baseball game ends in a tie, and because the league standings are based on winning percentage, a team with quite a few ties can finish ahead of a team with more victories.
Μία από τις πρώτες φορές που ήρθε ένας Αμερικανός στην Ιαπωνία να προπονήσει μια επαγγελματική ιαπωνική ομάδα μπέιζμπολ, ο Μπόμπι Βάλενταϊν, το 1995, παρέλαβε μια πράγματι μέτρια ομάδα, την οδήγησε στη θεαματική δεύτερη θέση, και απολύθηκε αμέσως. Γιατί; «Λοιπόν», είπε ο εκπρόσωπος τύπου της ομάδας, «εξαιτίας της προσκόλλησής του στη νίκη».
One of the first times an American was ever brought over to Japan to lead a professional Japanese baseball team, Bobby Valentine, in 1995, he took this really mediocre squad, he lead them to a stunning second-place finish, and he was instantly fired. Why? "Well," said the team spokesman, "because of his emphasis on winning."
(Γέλια)
(Laughter)
Η επίσημη Ιαπωνία μοιάζει πολύ σαν εκείνο τον πόντο που λέγεται πως διήρκεσε δύο ώρες και 12 λεπτά, και το να παίζεις για να μην χάσεις μπορεί να αφαιρέσει τη φαντασία, την τόλμη και τον ενθουσιασμό των πραγμάτων.
Official Japan can feel quite a lot like that point that was said to last two hours and 12 minutes, and playing not to lose can take all the imagination, the daring, the excitement, out of things.
Παράλληλα, το να παίζεις πινγκ-πονγκ στην Ιαπωνία μου θυμίζει το γιατί στις χορωδίες συχνά περνάει κανείς καλύτερα από ότι ως σολίστας. Σε μια χορωδία, η μόνη σας δουλειά είναι να εκτελέσετε το μικρό σας κομμάτι τέλεια, να πιάσετε τις νότες με συναίσθημα, και κάνοντάς το να συμβάλετε σε μια όμορφη αρμονία πολύ καλύτερη από τα επιμέρους συνθετικά της. Ναι, κάθε χορωδία χρειάζεται έναν μαέστρο, αλλά νομίζω πως σας απαλλάσσει από μια παιδική αίσθηση του διλήμματα. Καταλήγετε πως το αντίθετο της νίκης δεν είναι η ήττα -- είναι το να αποτυγχάνετε να δείτε τη μεγαλύτερη εικόνα.
At the same time, playing ping-pong in Japan reminds me why choirs regularly enjoy more fun than soloists. In a choir, your only job is to play your small part perfectly, to hit your notes with feeling, and by so doing, to help to create a beautiful harmony that's much greater than the sum of its parts. Yes, every choir does need a conductor, but I think a choir releases you from a child's simple sense of either-ors. You come to see that the opposite of winning isn't losing -- it's failing to see the larger picture.
Όσο η ζωή μου προχωρά, αρχίζω να βλέπω πως κανένα γεγονός δεν μπορεί να αξιολογηθεί σωστά για χρόνια αφού εκτυλιχτεί. Κάποτε έχασα ό,τι είχα στον κόσμο, το παραμικρό, σε μια πυρκαγιά. Αλλά με τον καιρό, κατάλαβα πως η φαινομενική απώλεια με βοήθησε να ζω πιο ανθρώπινα στη γη, να γράφω χωρίς σημειώσεις, και βασικά, να μετακομίσω στην Ιαπωνία και στην εσωτερική ιατρική λέσχη γνωστή και ως τραπέζι πινγκ-πονγκ. Αντίστροφα, κάποτε βρέθηκα στην τέλεια δουλειά και κατάλαβα πως η φαινομενική ευτυχία μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην αληθινή χαρά περισσότερο και από τη μιζέρια.
As my life goes on, I'm really startled to see that no event can properly be assessed for years after it has unfolded. I once lost everything I owned in the world, every last thing, in a wildfire. But in time, I came to see that it was that seeming loss that allowed me to live on the earth more gently, to write without notes, and actually, to move to Japan and the inner health club known as the ping-pong table. Conversely, I once stumbled into the perfect job, and I came to see that seeming happiness can stand in the way of true joy even more than misery does.
Το να παίζω διπλό στην Ιαπωνία με ανακουφίζει από όλο μου το άγχος, και στο τέλος της ημέρας, παρατηρώ πως όλοι βρίσκονται σε μια παρόμοια κατάσταση ικανοποίησης. Κάθε βράδυ θυμάμαι πως το να μην προχωράτε μπροστά δεν είναι το ίδιο με το να μένετε πίσω όπως και το να μην ζείτε με ενέργεια δεν είναι το ίδιο με το να είστε νεκροί. Και κατάλαβα γιατί τα κινέζικα πανεπιστήμια λέγεται πως προσφέρουν πτυχία στο πινγκ-πονγκ, και γιατί ερευνητές έχουν ανακαλύψει πως το πινγκ-πονγκ μπορεί να βοηθήσει εν μέρει σε ήπιες ψυχικές διαταραχές και ακόμη και στον αυτισμό. Καθώς θα παρακολουθώ τους Ολυμπιακούς του 2020 στο Τόκιο, θα έχω πλήρη συνείδηση ότι δεν μπορείς να πεις ποιος κέρδισε και ποιος έχασε παρά αν περάσει πολύς καιρός.
Playing doubles in Japan really relieves me of all my anxiety, and at the end of an evening, I notice everybody is filing out in a more or less equal state of delight. I'm reminded every night that not getting ahead isn't the same thing as falling behind any more than not being lively is the same thing as being dead. And I've come to understand why it is that Chinese universities are said to offer degrees in ping-pong, and why researchers have found that ping-pong can actually help a little with mild mental disorders and even autism. But as I watch the 2020 Olympics in Tokyo, I'm going to be keenly aware that it won't be possible to tell who's won or who's lost for a very long time.
Θυμάστε αυτό τον πόντο που ανέφερα που λέγεται πως διήρκεσε δυο ώρες και 12 λεπτά; Λοιπόν, ένας από τους παίκτες του αγώνα κατέληξε, έξι χρόνια μετά, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Άουσβιτς και του Νταχάου. Αλλά έφυγε ζωντανός. Γιατί; Απλώς επειδή ένας φύλακας στο θάλαμο αερίων τον αναγνώρισε από τις μέρες του ως παίκτης πινγκ-πονγκ. Ήταν ο νικητής εκείνου του αγώνα; Δεν έχει καν σημασία. Όπως θα θυμάστε, πολλοί θεατές αποχώρησαν πριν καν ολοκληρωθεί ο πρώτος πόντος. Το μόνο πράγμα που τον έσωσε είναι ότι συμμετείχε.
You remember that point I mentioned that was said to last for two hours and 12 minutes? Well, one of the players from that game ended up, six years later, in the concentration camps of Auschwitz and Dachau. But he walked out alive. Why? Simply because a guard in the gas chamber recognized him from his ping-pong playing days. Had he been the winner of that epic match? It hardly mattered. As you recall, many people had filed out before even the first point was concluded. The only thing that saved him was the fact that he took part.
Ο καλύτερος τρόπος να κερδίσετε οποιοδήποτε παιχνίδι, όπως η Ιαπωνία μου θυμίζει μέρα παρά μέρα, είναι ποτέ, μα ποτέ να μη σκέφτεστε τη βαθμολογία.
The best way to win any game, Japan tells me every other night, is never, never to think about the score.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)