I'm a lifelong traveler. Even as a little kid, I was actually working out that it would be cheaper to go to boarding school in England than just to the best school down the road from my parents' house in California. So, from the time I was nine years old I was flying alone several times a year over the North Pole, just to go to school. And of course the more I flew the more I came to love to fly, so the very week after I graduated from high school, I got a job mopping tables so that I could spend every season of my 18th year on a different continent. And then, almost inevitably, I became a travel writer so my job and my joy could become one. And I really began to feel that if you were lucky enough to walk around the candlelit temples of Tibet or to wander along the seafronts in Havana with music passing all around you, you could bring those sounds and the high cobalt skies and the flash of the blue ocean back to your friends at home, and really bring some magic and clarity to your own life. Except, as you all know, one of the first things you learn when you travel is that nowhere is magical unless you can bring the right eyes to it. You take an angry man to the Himalayas, he just starts complaining about the food. And I found that the best way that I could develop more attentive and more appreciative eyes was, oddly, by going nowhere, just by sitting still. And of course sitting still is how many of us get what we most crave and need in our accelerated lives, a break. But it was also the only way that I could find to sift through the slideshow of my experience and make sense of the future and the past. And so, to my great surprise, I found that going nowhere was at least as exciting as going to Tibet or to Cuba. And by going nowhere, I mean nothing more intimidating than taking a few minutes out of every day or a few days out of every season, or even, as some people do, a few years out of a life in order to sit still long enough to find out what moves you most, to recall where your truest happiness lies and to remember that sometimes making a living and making a life point in opposite directions.
من همه عمرم یک مسافر هستم. حتی از دوران کودکی، درواقع برای من ارزان تر بود که به مدرسه ای شبانه روزی در انگلستان بروم تا بهترین مدرسه در انتهای خیابان منزل پدر و مادرم در کالیفرنیا بروم. بنابراین، از آن زمان که ۹ ساله بودم من چندین بار در سال به تنهایی از روی قطب شمال پرواز می کردم، فقط برای به مدرسه رفتن. و البته هر چه بیشتر پرواز می کردم بیشتر عاشق پرواز می شدم خُب دقیقا هفته بعد از فارغ التحصیلی از دبیرستان، شغلم تمیز کردن میزها شد بطوری که میتوانستم تا ۱۸ سالگی هر فصلی را در یک قاره بگذرانم. وسپس، تقریبا به ناچار، من یک نویسنده سفری شدم. خُب شغلم و شادیم یکی شدند و من واقعا شروع به احساس کردم تو باید به اندازه کافی خوش شانس باشید اگر در اطراف معابد تبت که شمع روشن هستند راه بروید و یا سرگردان در امتداد ساحل در هاوانا با موسیقی که در اطراف شما بخش می شود قدم بزنید و این صدا ها را به آسمان کبود ببرید و نور آقیانوس آبی رنگ به خانه دوست شما منعکس گردد، و چیزی جادویی برای شما بیاورد به روشنی به زندگی شما بیاورد. فقط، همانطور که همه شما میدانید وقتی مسافرت می کنید یکی از اولین چیزهایی که یاد می گیرید این است که هیچ جایی جادویی نیست مگر اینکه بتوانید درست به آن نگاه کنید. شما یک مرد عصبانی را به هیمالیا ببرید، او شروع به گلایه کردن از غذا خواهد کرد. و فهمیدم که بهترین راهی که میتوانم بینشی سپاسگزارانه و آگاه بپرورانم به طرز عجیبی، نرفتن به جایی، ودر سکون و آرامش نشستن است. و البته چند نفر از ما در این وقفه در خاموش و آرام نشستن آنچه را که آرزو داریم و به آن نیاز داریم را در این زندگی پر شتاب بدست می آوریم. اما این تنها راهی بود که من می توانستم تجربیاتم را غربال کنم و به گذشته و آینده معنا دهم. خُب، با تعجب زیاد، دریافتم که جایی نرفتن حداقل به همان هیجان انگیزی است که به تبت و یا کوبا سفر کردن است. و با نرفتن به جایی، منظورم این است که چیزی ترسناکتر از گذراندن چند دقیقه خارج از برنامه روزانه نیست، یا چند روز از هر فصل و یا حتی، کاری که برخی از افراد می کنند، چند سالی را از یک عمر. سکون و آرام نشستن می بایستی به اندازه ای کافی باشد تا که دریابید چه رفتاری را باید انجام دهید تا شادی حقیقی را دوباره به یاد بیاورید و به خاطر داشته باشید که گاهی برای ساختن یک زندگی و زندگی کردن باید اشاره به جهت مخالف کنید.
And of course, this is what wise beings through the centuries from every tradition have been telling us. It's an old idea. More than 2,000 years ago, the Stoics were reminding us it's not our experience that makes our lives, it's what we do with it. Imagine a hurricane suddenly sweeps through your town and reduces every last thing to rubble. One man is traumatized for life. But another, maybe even his brother, almost feels liberated, and decides this is a great chance to start his life anew. It's exactly the same event, but radically different responses. There is nothing either good or bad, as Shakespeare told us in "Hamlet," but thinking makes it so. And this has certainly been my experience as a traveler. Twenty-four years ago I took the most mind-bending trip across North Korea. But the trip lasted a few days. What I've done with it sitting still, going back to it in my head, trying to understand it, finding a place for it in my thinking, that's lasted 24 years already and will probably last a lifetime. The trip, in other words, gave me some amazing sights, but it's only sitting still that allows me to turn those into lasting insights. And I sometimes think that so much of our life takes place inside our heads, in memory or imagination or interpretation or speculation, that if I really want to change my life I might best begin by changing my mind. Again, none of this is new; that's why Shakespeare and the Stoics were telling us this centuries ago, but Shakespeare never had to face 200 emails in a day. (Laughter) The Stoics, as far as I know, were not on Facebook. We all know that in our on-demand lives, one of the things that's most on demand is ourselves. Wherever we are, any time of night or day, our bosses, junk-mailers, our parents can get to us. Sociologists have actually found that in recent years Americans are working fewer hours than 50 years ago, but we feel as if we're working more. We have more and more time-saving devices, but sometimes, it seems, less and less time. We can more and more easily make contact with people on the furthest corners of the planet, but sometimes in that process we lose contact with ourselves. And one of my biggest surprises as a traveler has been to find that often it's exactly the people who have most enabled us to get anywhere who are intent on going nowhere. In other words, precisely those beings who have created the technologies that override so many of the limits of old, are the ones wisest about the need for limits, even when it comes to technology. I once went to the Google headquarters and I saw all the things many of you have heard about; the indoor tree houses, the trampolines, workers at that time enjoying 20 percent of their paid time free so that they could just let their imaginations go wandering. But what impressed me even more was that as I was waiting for my digital I.D., one Googler was telling me about the program that he was about to start to teach the many, many Googlers who practice yoga to become trainers in it, and the other Googler was telling me about the book that he was about to write on the inner search engine, and the ways in which science has empirically shown that sitting still, or meditation, can lead not just to better health or to clearer thinking, but even to emotional intelligence. I have another friend in Silicon Valley who is really one of the most eloquent spokesmen for the latest technologies, and in fact was one of the founders of Wired magazine, Kevin Kelly. And Kevin wrote his last book on fresh technologies without a smartphone or a laptop or a TV in his home. And like many in Silicon Valley, he tries really hard to observe what they call an Internet sabbath, whereby for 24 or 48 hours every week they go completely offline in order to gather the sense of direction and proportion they'll need when they go online again. The one thing perhaps that technology hasn't always given us is a sense of how to make the wisest use of technology. And when you speak of the sabbath, look at the Ten Commandments -- there's only one word there for which the adjective "holy" is used, and that's the Sabbath. I pick up the Jewish holy book of the Torah -- its longest chapter, it's on the Sabbath. And we all know that it's really one of our greatest luxuries, the empty space. In many a piece of music, it's the pause or the rest that gives the piece its beauty and its shape. And I know I as a writer will often try to include a lot of empty space on the page so that the reader can complete my thoughts and sentences and so that her imagination has room to breathe.
و البته، این چیزی است که خردمندان در طول قرنها بطور سنتی به ما گفته اند. این یک نظر قدیمی است. بیشتر از ۲٫۰۰۰ سال پیروان ذهب رواقی به ما یادآوری می کردند که این تجربه ما نیست که زندگی ما را می سازد، بلکه کاریست که ما با [زندگیمان] می کنیم. تصور کنید طوفانی ناگهان شهر شما را درنوردد و همه چیز را از بین ببرد. مردی دچار آسیب دیدگی جدی شده است. اما فرد دیگری، حتی شاید برادرش، احساس آزادی و فراخ کند، و تصمیم بگیرد که این شانس بسیار بزرگی برای زندگی جدیدی برای اوست. واقعه ای دقیقا یکسان است، اما پاسخی اساسا متفاوت [برای این دو نفر دارد]. شکسپیر در" هملت" به ما گفت که هیچ چیزی خوب یا بد نیست، بلکه فکر کردن این را خوب یا بد می کند. و دقیقا تجربه من به عنوان یک مسافر همین بوده است. ۲۴ سال پیش من سفری به کره شمالی داشتم که بالاترین نقطه عطف ذهنی ام بود. این سفر تنها چند روز بود. آنچه که من با این سفر کردم خاموش و آرام نشستن بود و مرور کردن آن در ذهنم بود، سعی کردم آن را درک کنم، و در ذهنم جایی برای آن بیابم، و این ۲۴ سال است که در ذهن من است و احتمالا برای همه عمر باقی خواهد ماند. به بیانی دیگر، این سفر به من بینش شگفت انگیزی داد، ولی با سکون در آرامش نشستن بود که اجازه داد تا این سفر بینش ماندگاری برایم شود. و گاهی فکر می کنم که بخش زیادی از زندگی ما در ذهن ما ماندگار می شود، در حافظه یا تخیل یا تعبیر و یا حدس و گمانمان، که اگر واقعا بخواهم زندگیم را تغییر دهم بهترین آن است که ذهنم را تغییر دهم. بازهم هیچیک از این موارد جدید نیستند؛ به همین دلیل شکسپیر و رواقیون به ما قرن ها پیش اینها را به ما می گفتند، اما شکسپیر هرگز به ۲۰۰ ایمیل در روز مواجه نشد. ( خنده تماشاگران) تا آنجا که من می دانم، رواقیون در فیسبوک نبودند. همه ما میدانیم که در زندگی پر درخواست ما یکی از چیزهایی که بیشترین تقاضا را دارد خود ما هستیم. هر کجا که هستیم، هر وقت روز و شب، مدیرانمان، فرستندگان ایملهای اشغالی پدر و مادرهایمان می توانند به ما دسترسی داشته باشند. در واقع جامعه شناسان دریافتند که در سالهای اخیر آمریکایهای کمتر از پنجاه سال پیش کار می کنند، اما ما احساس می کنیم که بیشتر کار می کنند. ما دستگاهای صرفه جویی در زمان بیشتر و بیشتری داریم، اما گاهی، به نظر می رسد، زمان کمتر و کمتر می شود. ما با مردم بیشتر و بیشتر می توانیم ارتباط برقرار کنیم اما گاهی در طی مسیر ما ارتباطمان را با خودمان از دست می دهیم. و یکی از بزرگترین شگفتی های من به عنوان یک مسافر این بوده است که علت اینکه اغلب افرادی که بیشتر از همه توانایی دارند که به هر کجا می خواهند بروند ولی میل به نرفتن را بیشتر از همه دارند را پیدا کنم. به عبارت دیگر، دقیقا همان موجوداتی که تکنولوژی را خلق کردند که بسیاری از محدودیت های قدیمی را نادیده می گیرند، در مورد نیاز به محدودیتها خردمندترین ها هستند. حتی زمانی که به موضوع تکنولوژی بر می گردد. یکبار من به دفتر شرکت گوگل رفتم و خیلی از چیزهایی که شما درباره اش شنیدید را دیدم؛ در مورد درختان داخل ساختمان، طرمبلنس [صفحه ای فنری که روی آن بالا پائین می پرند]، و کارمندان ۲۰ درصد از زمان کاریشان را آزادند تا بگذارند که تخیلات و تصورتشان شکل بگیرد. اما آنچه که مرا تحت تاثیر قرارداد زمانی بود که من منتظر کارت شناسایی دیجیتالیم بودم، یکی از کارمند گوگل داشت برای من درباره این برنامه صحبت می کرد که شروع به آموزش خیلی از کارمندان دیگر گوگل کرده که چگونه تمرین یوگا کنند تا تبدیل به مربی یوگا شوند، دیگر کارمند گوگل به من درباره کتابی که داشت می نوشت گفت و در موتور داخلی جستجوگر، و علم بطور تجربی نشان داده که سکون و ارام نشستن، و یا مدیتیشن، نه تنها می تواند منجر به سلامت یا پاک کردن ذهن شود بلکه میتواند به هوش احساسی نیز منجر شود. دوست دیگری در سیلیکون ولی (منظفه ای در کالیفرنیا که شرکتهای بزرگ کامپوتری در آنجا فعالیت دارند) دارم یکی از فصیح ترین سخنوران برای آخرین پدیده های تکنولوژی هست. در حقیقت یکی از بنیان گذاران مجله "وایرد" کوین کلی هست. کوین آخرین کتابش را درباره تکنولوژی های تازه بدون استفاده از تلفن هوشمند یا لپتاپ و یا تلویزیونی در خانه اش نوشت. و مثل خیلی از مردم در سیلیکون ولی، تلاش بسیار زیادی می کند که اینترنت ساببت( قطع کامل دنیای دیجیتالی در مدتی در خانواده برای ایجاد ارتباط بهتر بین اعضای خانواده) در خانواده رعایت کند که بین ۲۴ ساعت تا ۴۸ ساعت در هفته آنها کاملا ارتباط اینترنتی شان را قطع می کنند تا تناسب و مدیریت اینکه احتمالا چه زمانی نیاز دارند دوباره آنلاین می شوند را دریابند. شاید چیزی را تکنولوژی همیشه به ما نداده این باشد که خردمندان ترین شیوه استفاده از تکنولوژی چیست. هنگامی که از ساببت (روز تعطیل آخر هفته به منظور انجام امور دینی) صحبت می کنید، به ده فرمان نگاه کنید - تنها یک واژه برای صفت "مقدس" استفاده شده است، و این ساببت است. کتاب مقدس یهودیان تورات را بردارید-- این طولانی ترین فصل آن است، این در ساببت است. و همه ما می دانیم که این یکی از بزرگترین نعمت های ماست، این فضای خالی (در اینجا روز تعطیل). در خیلی از قطعات موسیقی مکث واستراحت هست که به قطعه موسیقی زیبای و شکل می دهد. و من به عنوان یک نویسنده می دانم سعی می کنم که فضاهای خالی را در صفحه بگذارم پس خواننده کتاب می تواند افکار و جمله مرا کامل کند چندان که در تخیل او فضایی برای نفس کشیدن باشد.
Now, in the physical domain, of course, many people, if they have the resources, will try to get a place in the country, a second home. I've never begun to have those resources, but I sometimes remember that any time I want, I can get a second home in time, if not in space, just by taking a day off. And it's never easy because, of course, whenever I do I spend much of it worried about all the extra stuff that's going to crash down on me the following day. I sometimes think I'd rather give up meat or sex or wine than the chance to check on my emails. (Laughter) And every season I do try to take three days off on retreat but a part of me still feels guilty to be leaving my poor wife behind and to be ignoring all those seemingly urgent emails from my bosses and maybe to be missing a friend's birthday party. But as soon as I get to a place of real quiet, I realize that it's only by going there that I'll have anything fresh or creative or joyful to share with my wife or bosses or friends. Otherwise, really, I'm just foisting on them my exhaustion or my distractedness, which is no blessing at all.
در حوزه فیزیکی، البته خیلی از مردم، اگر امکاناتش را داشتند، سعی می کردند که در خارج از شهر محلی را به عنوان خانه دوم داشته باشند. من هرگز چنین امکانی نداشتم، اما گاهی به یاد میآورم که هر زمانی بخواهم، می توانم خانه دوم همان موقع داشته باشم، اگر نشد تنها با یک روز مرخصی در فضای باز. البته این خیلی آسان نیست، هر وفت اینکار را می کنم بیشتر نگران وسایل اضافی هستم که روز بعد سرم می ریزه [باید مرتبشون کنم] گاهی فکر می کنم بهتر که خوردن گوشت، یا رابطه جنسی و یا نوشیدن شراب را کنار بگذارم تا اینکه شانس چک کردن ایملهایم را از دست بدهم. (خنده تماشاگران) و در هر فصل من سعی می کنم که سه روز را برای غزلت نشینی مرخصی بگیرم اما بخشی از برای ترک کردن همسر بی چاره ام و نادیده گرفتن ایملهای به ظاهر فوری از طرف مدیرانم و شاید از دست دادن مهمانی تولد یک دوست احساس گناه می کند. اما به محض اینکه به یک مکان واقعا ساکت می رسم، می فهمم که تنها با رفتن به آنجاست که من چیزی تازه یا خلاق و یا شادی بخش دارم که با همسرم یا مدیرانم و یا دوستانم به اشتراک بگذارم. واقعا در غیر اینصورت، من خستگی و پریشانی خودم را به جای حضور آنها عوض میکنم که خوشبختی در آن نیست.
And so when I was 29, I decided to remake my entire life in the light of going nowhere. One evening I was coming back from the office, it was after midnight, I was in a taxi driving through Times Square, and I suddenly realized that I was racing around so much I could never catch up with my life. And my life then, as it happened, was pretty much the one I might have dreamed of as a little boy. I had really interesting friends and colleagues, I had a nice apartment on Park Avenue and 20th Street. I had, to me, a fascinating job writing about world affairs, but I could never separate myself enough from them to hear myself think -- or really, to understand if I was truly happy. And so, I abandoned my dream life for a single room on the backstreets of Kyoto, Japan, which was the place that had long exerted a strong, really mysterious gravitational pull on me. Even as a child I would just look at a painting of Kyoto and feel I recognized it; I knew it before I ever laid eyes on it. But it's also, as you all know, a beautiful city encircled by hills, filled with more than 2,000 temples and shrines, where people have been sitting still for 800 years or more. And quite soon after I moved there, I ended up where I still am with my wife, formerly our kids, in a two-room apartment in the middle of nowhere where we have no bicycle, no car, no TV I can understand, and I still have to support my loved ones as a travel writer and a journalist, so clearly this is not ideal for job advancement or for cultural excitement or for social diversion. But I realized that it gives me what I prize most, which is days and hours. I have never once had to use a cell phone there. I almost never have to look at the time, and every morning when I wake up, really the day stretches in front of me like an open meadow. And when life throws up one of its nasty surprises, as it will, more than once, when a doctor comes into my room wearing a grave expression, or a car suddenly veers in front of mine on the freeway, I know, in my bones, that it's the time I've spent going nowhere that is going to sustain me much more than all the time I've spent racing around to Bhutan or Easter Island.
خُب هنگامی که ۲۹ ساله بودم، تصمیم گرفتم همه زندگیم را با نرفتن به جایی دوباره بسازم. یک شب از محل کارم بر میگشتم، این بعد از نیمه شب بود، من در یک تاکسی بودم که در میدان تایم (میدانی در نیویورک) می رفت، ناگهان متوجه شدم که من در با اطرافم در مسابقه هستم و هرگز نمی توانم با زندگیم سازگاری پیدا کنم و همانطور که اتفاق افتاده، زندگیم با آنچه که در کودگی آرزویش را داشتم همگن شد. من همکاران و دوستان بسیار خوبی داشتم، آپارتمان خوبی در بین خیابان پارک و خیابان ۲۰۰ داشتم برای خودم شغل بسیار فریبنده ای که نوشتن در مورد موضوعات جهانی بود داشتم، اما من هرگز رابه اندازه کافی از آنها فاصله نگرفته بودم تا افکار خودم را بشنوم-- یا در واقع، برای درک اینکه آیا حقیقتا خوشحالم . خُب من آرزوهای زندگیم را برای یک اتاق در یک حیاط خلوت در شهر کیوتو ژاپن رها کردم، که در نیروی بسیار قوی در آن بود کششی مرموزی مرا به آنجا کشید. حتی زمانی که یک کودک بودم به نقاشی هایی از شهر کیوتو نگاه می کردم و احساس می کردم که آنجا را می شناسم؛ از قبل می دانستم که آنجا را خواهم دید. همانطور که میدانید، کیوتو شهر زیبایی که با تپه ها احاطه شد، که بیش از ۲٫۰۰۰ معبد و زیارتگاه دارد، که بیش از ۸۰۰ سال است که مردم در آنجا خاموش و آرام می نشینند. و خیلی زود پس از اینکه به آنجا رفتم به جایی رسیدم که هنوز با همسرم آنجا زندگی میکنم، و قبلا فرزندانم بودند، در یک آپارتمان دو خوابه در ناکجا اباد، جایی که ما دوچرخه نداشتیم، خودرو نداشتیم، زندگی بدون تلویزیون میتوانم حس کنم. و هنوز به عنوان یک نویسنده مسافر و یک روزنامه نگاراز چیزی که دوست دارم بایستی حمایت کنم، واضح است که این یک ایده آل برای پیشرفت شغلی و یا شور فرهنگی و یا انحرافات اجتماعی نیست. اما متوجه این بودم که این به من چیزی را میدهد که من بیشترین ارزش را برای آن قائل هستم برای روزها و ساعات ها. من هرگز مجبور به استفاده از تلفن همراه در آنجا نشدم. من تقریبا هرگز به ساعت نگاه نمی کردم و هر روز صبح هنگامی که بیدار می شدم، روز مثل یک علفزار باز به رویم گسترده می شود. و هنگامی که زندگی یکی از شگفتی های تند و زننده اش را نشان میداد که اغلب اتفاق می افتد، وقتی دکتر با لباس سفید مثل کفن وارد می شود، یا خودروییی در جلو من در بزرگراه ناگهان راهش را عوض می کند، من تا مغز استخوانم می دانم که این زمانی که من در به جایی نمی روم مرا بیشتر از همه نگه داشته تا تمام مدتی که در مسابقه ای بین بوتان و ایستر ایلند گذرانیده بودم. من همواره یک مسافر خواهم بود--
I'll always be a traveler -- my livelihood depends on it -- but one of the beauties of travel is that it allows you to bring stillness into the motion and the commotion of the world. I once got on a plane in Frankfurt, Germany, and a young German woman came down and sat next to me and engaged me in a very friendly conversation for about 30 minutes, and then she just turned around and sat still for 12 hours. She didn't once turn on her video monitor, she never pulled out a book, she didn't even go to sleep, she just sat still, and something of her clarity and calm really imparted itself to me. I've noticed more and more people taking conscious measures these days to try to open up a space inside their lives. Some people go to black-hole resorts where they'll spend hundreds of dollars a night in order to hand over their cell phone and their laptop to the front desk on arrival. Some people I know, just before they go to sleep, instead of scrolling through their messages or checking out YouTube, just turn out the lights and listen to some music, and notice that they sleep much better and wake up much refreshed. I was once fortunate enough to drive into the high, dark mountains behind Los Angeles, where the great poet and singer and international heartthrob Leonard Cohen was living and working for many years as a full-time monk in the Mount Baldy Zen Center. And I wasn't entirely surprised when the record that he released at the age of 77, to which he gave the deliberately unsexy title of "Old Ideas," went to number one in the charts in 17 nations in the world, hit the top five in nine others. Something in us, I think, is crying out for the sense of intimacy and depth that we get from people like that. who take the time and trouble to sit still. And I think many of us have the sensation, I certainly do, that we're standing about two inches away from a huge screen, and it's noisy and it's crowded and it's changing with every second, and that screen is our lives. And it's only by stepping back, and then further back, and holding still, that we can begin to see what the canvas means and to catch the larger picture. And a few people do that for us by going nowhere.
زندگی من وابسته با آن است-- اما یکی از زیباییهای سفر این است که به شما اجازه می دهد تا سکون و آرامش را به حرکت وهیاهوی جهان بیاورد. یکبار سوار هواپیمای لوفتانزا آلمان شدم، یک بانوی جوان آلمانی آمد و نشست کنار من و با من سر صحبت بسیار دوستانه ای را باز کرد که حدود ۳۰ دقیقه طول کشید، و سپس او برگشت حدود ۱۲ ساعت ساکت نشست. اوسرش را برگرداند فقط ساکت و خاموش برای ۱۲ ساعت نشست مانتیتور ویدئوش را روشن نکرد، چیزی روشن و آرام از سوی او مرا بهرمند ساخت. من متوجه شدم که افراد بیشتر و بیشتری رفتار آگاهانه ای را این روزها انجام میدهند تا فضایی را برای زندگی داخلی خودشان باز کنند. برخی از افراد به استراحتگاهی مانند سیاه چاله ها میروند که صدها دلار برای یک شب هزینه می کنند تا تلفن و لپ تاپ شان را در زمان ورود به هتل به آنها تحویل دهند برخی از افراد را می شناسم، تنها زمانی که به خواب میخواهند بروند، در عوض پیامهایشان را می خوانند و یا یوتوب را چک می کنند، چراغ را خاموش می کنند و به موسیقی گوش میدهند، و توجه کنید که آنها خیلی بهتر خواب و خیلی سرحالتر بیدار می شوند. یکی با شانس این را داشتم که به یک کوه بلند تاریک پشت بین لس آنجلس رانندگی کنم جایی که شاعری و خواننده ی بزرگ لئونارد کوهن که قلب تپنده بین المللیست در آنجا برای سالها به عنوان راهبه ای تمام وقت زندگی و کار میکرد مرکز کوه بالدی ذٍن The Mount Baldy Zen Centre من اصلا متعجب نشدم هنگامی که که او در سن ۷۷ سالگی آلبوم ترانه ای را با نامی غیر جذاب "ایده های قدیمی" را منتشر کرد و در ۱۷ کشور جهان آلبوم اول شد، و در نُه کشور دیگر جزء ۵ آلبوم برتر شد. گمان می کنم، چیزی در درون ما برای احساس صمیمت و رابطه عمیق که ما از دیگر افراد می گیریم گریه سر می دهد. کسی که زحمت خاموش و آرام نشستن را می کشد. و گمان میکنم افراد زیادی این احساس را دارند و در من مطمئنن هست، که در فاصله دو اینچی یک صفحه نمایش بزرگ ایستاده اند و این بسیار شلوغ و پر سر وصداست و در هر ثانیه این تغییر می کند، و این صفحه نمایش زندگی ماست. این تنها گام نهادن به عقب، و سپس به آینده برگشتن است، و خاموش و آرام ماندن، که ما می توانیم شروع به دیدن همه تصویر زندگی بکنیم و تصویر بزرگتری را از زندگی در یابیم. افراد کمی اینکار برای ما با نرفتن به جایی انجام میدهند.
So, in an age of acceleration, nothing can be more exhilarating than going slow. And in an age of distraction, nothing is so luxurious as paying attention. And in an age of constant movement, nothing is so urgent as sitting still. So you can go on your next vacation to Paris or Hawaii, or New Orleans; I bet you'll have a wonderful time. But, if you want to come back home alive and full of fresh hope, in love with the world, I think you might want to try considering going nowhere. Thank you. (Applause)
بنابراین، در عصر شتاب، چیزی بیشتر از آرام و آهسته بودن نشاط آورتر نیست. و در عصر حواس پرتی نعمتی بالاتر از توجه کردن نیست. و در عصر حرکت و تغییر مکان مداوم، چیزی به مبرم تر از خاموش و آرام نشستن نیست. پس میتوانید برای تعطلات بعدی به پاریس، هاوایی و نیواورلئان بروید؛ شرط می بندم که تعطلات فوق العاده ای خواهید داشت. اما، اگر می خواهید به خانه پرُ اُمید و تاره و زنده برگردید و عاشق جهان باشید، فکر می کنم ممکن است که بخواهید هیچ جا نرفتن را امتحان کنید سپاسگزارم ( تشویق تماشاگران)