Είμαι δια βίου ταξιδιώτης. Ακόμη και όταν ήμουν μικρός, υπολόγιζα ότι θα ήταν φθηνότερο να πάω οικότροφος σε σχολείο στην Αγγλία παρά στο καλύτερο σχολείο λίγο πιο κάτω από το πατρικό μου στην Καλιφόρνια. Έτσι, από την ηλικία των εννέα ετών πετούσα μόνος μου μερικές φορές τον χρόνο πάνω από τον Βόρειο Πόλο, απλώς για να πάω σχολείο. Φυσικά όσο περισσότερο πετούσα τόσο περισσότερο αγαπούσα τις πτήσεις, και την εβδομάδα που αποφοίτησα από το λύκειο, βρήκα δουλειά να καθαρίζω τραπέζια έτσι ώστε να μπορώ να περνώ κάθε εποχή των 18 μου χρόνων σε μια διαφορετική ήπειρο. Μετά, σχεδόν αναπόφευκτα, έγινα ταξιδιωτικός συγγραφέας ώστε η δουλειά μου και η ευχαρίστησή μου μπόρεσαν να γίνουν ένα. Άρχισα να αισθάνομαι πραγματικά ότι αν είσαι αρκετά τυχερός να περπατάς στους φωτισμένους με κεριά Θιβετιανούς ναούς, ή να περιπλανιέσαι στην παραλία της Αβάνας με τη μουσική να σε τυλίγει, θα μπορούσες να φέρεις αυτούς τους ήχους και τους καταγάλανους ουρανούς, και τη λάμψη του μπλε ωκεανού στους φίλους σου, πίσω στην πατρίδα, και να φέρεις πραγματικά λίγη μαγεία και διαύγεια στην ίδια σου τη ζωή. Μόνο που, όπως όλοι σας γνωρίζετε, ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνετε όταν ταξιδεύετε είναι ότι πουθενά δεν είναι μαγικά εκτός κι αν κοιτάξετε με τη σωστή ματιά. Μπορείτε να πάτε έναν θυμωμένο άντρα στα Ιμαλάια, κι απλώς αρχίσει να γκρινιάζει για το φαγητό. Βρήκα ότι ο καλύτερος τρόπος που θα μπορούσα να αναπτύξω πιο προσεκτικά και ευγνώμονα μάτια ήταν, παραδόξως, να μην πηγαίνω πουθενά, απλώς να κάθομαι ακίνητος. Φυσικά με το να καθόμαστε ακίνητοι, πολλοί από εμάς παίρνουμε αυτό που αναζητάμε και χρειαζόμαστε στις γρήγορες ζωές μας: ένα διάλειμμα. Αλλά ήταν και ο μόνος τρόπος που μπορούσα να βρω για να κοσκινίσω τις διαφάνειες της εμπειρίας μου και να καταλάβω το μέλλον και το παρελθόν. Κι έτσι, προς μεγάλη μου έκπληξη, βρήκα ότι το να μην πηγαίνεις πουθενά ήταν τουλάχιστον τόσο συναρπαστικό όσο το να πηγαίνεις στο Θιβέτ ή την Κούβα. Με το «μη πηγαίνοντας πουθενά», δεν εννοώ κάτι πιο τρομαχτικό από το να περνάτε μερικά λεπτά κάθε μέρα ή μερικές μέρες κάθε εποχή, ή ακόμη, όπως κάνουν μερικοί άνθρωποι, μερικά χρόνια απ' τη ζωή για να κάτσετε ακίνητοι για αρκετό χρόνο ώστε να βρείτε τι σας συγκινεί περισσότερο, να αναπολήσετε πού βρίσκεται η πιο πραγματική σας ευτυχία και να θυμηθείτε ότι μερικές φορές το να βγάζεις τα προς το ζην και το να ζεις δείχνουν προς αντίθετες κατευθύνσεις.
I'm a lifelong traveler. Even as a little kid, I was actually working out that it would be cheaper to go to boarding school in England than just to the best school down the road from my parents' house in California. So, from the time I was nine years old I was flying alone several times a year over the North Pole, just to go to school. And of course the more I flew the more I came to love to fly, so the very week after I graduated from high school, I got a job mopping tables so that I could spend every season of my 18th year on a different continent. And then, almost inevitably, I became a travel writer so my job and my joy could become one. And I really began to feel that if you were lucky enough to walk around the candlelit temples of Tibet or to wander along the seafronts in Havana with music passing all around you, you could bring those sounds and the high cobalt skies and the flash of the blue ocean back to your friends at home, and really bring some magic and clarity to your own life. Except, as you all know, one of the first things you learn when you travel is that nowhere is magical unless you can bring the right eyes to it. You take an angry man to the Himalayas, he just starts complaining about the food. And I found that the best way that I could develop more attentive and more appreciative eyes was, oddly, by going nowhere, just by sitting still. And of course sitting still is how many of us get what we most crave and need in our accelerated lives, a break. But it was also the only way that I could find to sift through the slideshow of my experience and make sense of the future and the past. And so, to my great surprise, I found that going nowhere was at least as exciting as going to Tibet or to Cuba. And by going nowhere, I mean nothing more intimidating than taking a few minutes out of every day or a few days out of every season, or even, as some people do, a few years out of a life in order to sit still long enough to find out what moves you most, to recall where your truest happiness lies and to remember that sometimes making a living and making a life point in opposite directions.
Φυσικά, αυτό μας λένε σοφοί άνθρωποι στο πέρασμα των αιώνων από κάθε παράδοση. Είναι μια παλιά ιδέα. Πριν από περισσότερα από 2.000 χρόνια, οι Στωικοί μάς υπενθύμιζαν ότι δεν είναι η εμπειρία μας που κάνει τη ζωή μας, αλλά τι κάνουμε με αυτή. Φανταστείτε έναν τυφώνα να σαρώνει ξαφνικά την πόλη σας και να κάνει τα πάντα συντρίμμια. Ο ένας παθαίνει ψυχολογικό τραύμα για όλη του τη ζωή. Αλλά ένας άλλος, ίσως και ο αδελφός του, νιώθει σχεδόν απελευθερωμένος, και αποφασίζει ότι αυτή είναι μια σπουδαία ευκαιρία να ξαναρχίσει τη ζωή του. Είναι ακριβώς το ίδιο συμβάν, αλλά ριζικά διαφορετικές αντιδράσεις. Δεν υπάρχει κάτι καλό ή κακό, όπως μας είπε ο Σαίξπηρ στον «Άμλετ», αλλά η σκέψη το κάνει αυτό ή το άλλο. Αυτή ήταν η εμπειρία μου ως ταξιδιώτης. Πριν από 24 χρόνια έκανα ένα ταξίδι που μου άλλαξε τελείως το μυαλό στη Βόρεια Κορέα. Αλλά το ταξίδι διήρκεσε μερικές μέρες. Αυτό που έκανα με αυτό ακίνητος, πηγαίνοντας πίσω σε αυτό στο μυαλό μου, προσπαθώντας να το καταλάβω, να βρω ένα μέρος γι' αυτό στη σκέψη μου, αυτό διήρκεσε ήδη 24 χρόνια και μάλλον θα διαρκέσει μια ολόκληρη ζωή. Το ταξίδι, με άλλα λόγια, μου έδωσε μερικά καταπληκτικά αξιοθέατα, αλλά μόνο με το να κάθομαι ακίνητος μπορώ να τα κάνω γνώσεις με διάρκεια. Μερικές φορές νομίζω ότι τόσα πολλά στη ζωή μας γίνονται μέσα στο κεφάλι μας, στη μνήμη, ή τη φαντασία ή την ερμηνεία ή τον προβληματισμό, που αν θέλω πραγματικά να αλλάξω τη ζωή μου καλύτερα να αρχίσω με το να αλλάζω το μυαλό μου. Δεν είναι κάτι καινούργιο. Γι' αυτό ο Σαίξπηρ και οι Στωικοί μάς το έλεγαν πριν από αιώνες, αλλά ο Σαίξπηρ δεν είχε να αντιμετωπίσει 200 ηλεκτρονικά μηνύματα την ημέρα. (Γέλια) Οι Στωικοί, απ' όσο γνωρίζω, δεν ήταν στο Facebook. Όλοι γνωρίζουμε ότι στις κατά παραγγελία ζωές μας, αυτό που έχει μεγαλύτερη ζήτηση είναι ο εαυτός μας. Όπου και να είμαστε, μέρα ή νύχτα, τα αφεντικά μας, οι σπάμερ, οι γονείς μας, μπορούν να μας βρουν. Οι κοινωνιολόγοι βρήκαν ότι τα τελευταία χρόνια οι Αμερικανοί δουλεύουν λιγότερες ώρες απ' ό,τι πριν από 50 χρόνια, αλλά αισθανόμαστε σα να δουλεύουμε περισσότερο. Έχουμε όλο και περισσότερες συσκευές εξοικονόμησης χρόνου, αλλά μερικές φορές, έχουμε όλο και λιγότερο χρόνο. Μπορούμε να έρθουμε σε επαφή πολύ ευκολότερα με τον κόσμο στις πιο μακρινές γωνιές του πλανήτη, αλλά μερικές φορές σε αυτή τη διαδικασία χάνουμε την επαφή με τον εαυτό μας. Μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις μου ως ταξιδιώτης ήταν που βρήκα ότι συχνά, ακριβώς αυτοί οι άνθρωποι που μας επέτρεψαν να πάμε οπουδήποτε δεν σκοπεύουν να πάνε πουθενά. Με άλλα λόγια, ακριβώς αυτά τα άτομα που έχουν δημιουργήσει τις τεχνολογίες που υπερπηδούν τόσα από τα παλιά όρια, είναι οι ίδιοι που φέρονται σοφά για την ανάγκη των ορίων, ακόμη και όταν αφορά την τεχνολογία. Πήγα μια φορά στα κεντρικά της Google και είδα όλα αυτά για τα οποία πολλοί από εσάς έχετε ακούσει· τα δεντρόσπιτα σε εσωτερικό χώρο, τα τραμπολίνα, υπάλληλους που ήταν ελεύθεροι το 20 τοις εκατό του πληρωμένου χρόνου τους έτσι ώστε να μπορούν απλώς να αφήνουν τη φαντασία τους ελεύθερη. Αλλά αυτό που με εντυπωσίασε ακόμη περισσότερο ήταν ότι καθώς περίμενα την ψηφιακή μου ταυτότητα, ένας υπάλληλος της Google μού έλεγε για το πρόγραμμα που θα ξεκινούσε για να διδάξει τους πολλούς πολλούς υπάλληλους της Google που κάνουν γιόγκα, πώς να γίνουν εκπαιδευτές της, και ένας άλλος μου έλεγε για το βιβλίο που θα έγραφε για την εσωτερική μηχανή αναζήτησης, και τους τρόπους με τους οποίους έχει δείξει εμπειρικά η επιστήμη ότι το να καθόμαστε ακίνητοι, ή ο διαλογισμός, μπορούν να οδηγήσουν όχι μόνο σε καλύτερη υγεία ή καθαρότερη σκέψη, αλλά ακόμη και σε συναισθηματική νοημοσύνη. Έχω έναν ακόμη φίλο στη Σίλικον Βάλεϋ που είναι ένας από τους πιο εύγλωττους εκπροσώπους των τελευταίων τεχνολογιών, και ήταν ένας από τους ιδρυτές του περιοδικού Wired, ο Κέβιν Κέλι. Ο Κέβιν έγραψε το τελευταίο του βιβλίο για τις φρέσκες τεχνολογίες χωρίς έξυπνο τηλέφωνο ή φορητό υπολογιστή ή τηλεόραση στο σπίτι του. Όπως πολλοί στη Σίλικον Βάλεϋ, προσπαθεί πολύ σκληρά να παρατηρεί αυτό που ονομάζουν αργία του Διαδικτύου, όπου κάθε εβδομάδα για 24 ή 48 ώρες βγαίνουν τελείως εκτός σύνδεσης για να μαζέψουν την αίσθηση κατεύθυνσης και αναλογίας που θα χρειαστούν όταν ξανασυνδεθούν. Το μόνο πράγμα που ίσως δεν μας δίνει πάντα η τεχνολογία είναι η αίσθηση του πώς να κάνουμε την πιο σοφή χρήση της τεχνολογίας. Όταν μιλάτε για την αργία του Σαββάτιου, κοιτάξτε τις Δέκα Εντολές -- υπάρχει μόνο μία λέξη εκεί για την οποία χρησιμοποιείται το επίθετο «Άγιο», και αυτή είναι το Σαββάτιο. Πήρα το άγιο Εβραϊκό βιβλίο της Τορά -- το πιο μεγάλο της κεφάλαιο έχει να κάνει με το Σαββάτιο. Όλοι μας γνωρίζουμε ότι είναι πραγματικά μία από τις σπουδαιότερες πολυτέλειές μας, ο άδειος χώρος. Σε πολλά μουσικά κομμάτια, η παύση ή η ανάπαυλα είναι που δίνουν στο κομμάτι την ομορφιά του και το σχήμα του. Ξέρω ότι ως συγγραφέας συχνά θα προσπαθήσω να συμπεριλάβω πολύ άδειο χώρο στη σελίδα ώστε ο αναγνώστης να συμπληρώσει τις σκέψεις και τις προτάσεις μου ώστε η φαντασία του να έχει χώρο να αναπνεύσει.
And of course, this is what wise beings through the centuries from every tradition have been telling us. It's an old idea. More than 2,000 years ago, the Stoics were reminding us it's not our experience that makes our lives, it's what we do with it. Imagine a hurricane suddenly sweeps through your town and reduces every last thing to rubble. One man is traumatized for life. But another, maybe even his brother, almost feels liberated, and decides this is a great chance to start his life anew. It's exactly the same event, but radically different responses. There is nothing either good or bad, as Shakespeare told us in "Hamlet," but thinking makes it so. And this has certainly been my experience as a traveler. Twenty-four years ago I took the most mind-bending trip across North Korea. But the trip lasted a few days. What I've done with it sitting still, going back to it in my head, trying to understand it, finding a place for it in my thinking, that's lasted 24 years already and will probably last a lifetime. The trip, in other words, gave me some amazing sights, but it's only sitting still that allows me to turn those into lasting insights. And I sometimes think that so much of our life takes place inside our heads, in memory or imagination or interpretation or speculation, that if I really want to change my life I might best begin by changing my mind. Again, none of this is new; that's why Shakespeare and the Stoics were telling us this centuries ago, but Shakespeare never had to face 200 emails in a day. (Laughter) The Stoics, as far as I know, were not on Facebook. We all know that in our on-demand lives, one of the things that's most on demand is ourselves. Wherever we are, any time of night or day, our bosses, junk-mailers, our parents can get to us. Sociologists have actually found that in recent years Americans are working fewer hours than 50 years ago, but we feel as if we're working more. We have more and more time-saving devices, but sometimes, it seems, less and less time. We can more and more easily make contact with people on the furthest corners of the planet, but sometimes in that process we lose contact with ourselves. And one of my biggest surprises as a traveler has been to find that often it's exactly the people who have most enabled us to get anywhere who are intent on going nowhere. In other words, precisely those beings who have created the technologies that override so many of the limits of old, are the ones wisest about the need for limits, even when it comes to technology. I once went to the Google headquarters and I saw all the things many of you have heard about; the indoor tree houses, the trampolines, workers at that time enjoying 20 percent of their paid time free so that they could just let their imaginations go wandering. But what impressed me even more was that as I was waiting for my digital I.D., one Googler was telling me about the program that he was about to start to teach the many, many Googlers who practice yoga to become trainers in it, and the other Googler was telling me about the book that he was about to write on the inner search engine, and the ways in which science has empirically shown that sitting still, or meditation, can lead not just to better health or to clearer thinking, but even to emotional intelligence. I have another friend in Silicon Valley who is really one of the most eloquent spokesmen for the latest technologies, and in fact was one of the founders of Wired magazine, Kevin Kelly. And Kevin wrote his last book on fresh technologies without a smartphone or a laptop or a TV in his home. And like many in Silicon Valley, he tries really hard to observe what they call an Internet sabbath, whereby for 24 or 48 hours every week they go completely offline in order to gather the sense of direction and proportion they'll need when they go online again. The one thing perhaps that technology hasn't always given us is a sense of how to make the wisest use of technology. And when you speak of the sabbath, look at the Ten Commandments -- there's only one word there for which the adjective "holy" is used, and that's the Sabbath. I pick up the Jewish holy book of the Torah -- its longest chapter, it's on the Sabbath. And we all know that it's really one of our greatest luxuries, the empty space. In many a piece of music, it's the pause or the rest that gives the piece its beauty and its shape. And I know I as a writer will often try to include a lot of empty space on the page so that the reader can complete my thoughts and sentences and so that her imagination has room to breathe.
Τώρα, στον φυσικό κόσμο, φυσικά, πολλοί άνθρωποι, αν έχουν τους πόρους, θα προσπαθήσουν να αποκτήσουν ένα εξοχικό, ένα δεύτερο σπίτι. Ποτέ μου δεν είχα αυτούς τους πόρους, αλλά καμιά φορά θυμάμαι ότι όποτε θέλω, μπορώ να βρω ένα δεύτερο σπίτι στον χρόνο, αν όχι στον χώρο, απλώς παίρνοντας μια μέρα ρεπό. Φυσικά δεν είναι ποτέ εύκολο, γιατί όποτε το κάνω, περνώ πολύ χρόνο ανησυχώντας για όλα τα επιπλέον πράγματα που θα με πλακώσουν την επόμενη ημέρα. Καμιά φορά νομίζω ότι καλύτερα να κόψω το κρέας, το σεξ ή το κρασί παρά τη δυνατότητα πρόσβασης στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. (Γέλια) Κάθε εποχή προσπαθώ να πηγαίνω για τρεις ημέρες σε ένα ησυχαστήριο αλλά ένα κομμάτι μου ακόμη νιώθει ένοχο που άφησα πίσω την καημένη τη γυναίκα μου και που αγνοούσα όλα αυτά τα φαινομενικά επείγοντα μηνύματα από τα αφεντικά μου και ίσως να έχασα και το πάρτι γενεθλίων ενός φίλου. Αλλά μόλις φτάσω σε ένα μέρος πραγματικής ησυχίας, συνειδητοποιώ ότι μόνο πηγαίνοντας εκεί θα έχω κάτι φρέσκο ή δημιουργικό ή χαρούμενο να μοιραστώ με τη γυναίκα μου ή τα αφεντικά μου ή τους φίλους μου. Ειδάλλως, πραγματικά, απλώς τους επιβάλω την εξάντλησή μου ή την αποσπασμένη μου προσοχή, κάτι που δεν είναι καθόλου ευλογία.
Now, in the physical domain, of course, many people, if they have the resources, will try to get a place in the country, a second home. I've never begun to have those resources, but I sometimes remember that any time I want, I can get a second home in time, if not in space, just by taking a day off. And it's never easy because, of course, whenever I do I spend much of it worried about all the extra stuff that's going to crash down on me the following day. I sometimes think I'd rather give up meat or sex or wine than the chance to check on my emails. (Laughter) And every season I do try to take three days off on retreat but a part of me still feels guilty to be leaving my poor wife behind and to be ignoring all those seemingly urgent emails from my bosses and maybe to be missing a friend's birthday party. But as soon as I get to a place of real quiet, I realize that it's only by going there that I'll have anything fresh or creative or joyful to share with my wife or bosses or friends. Otherwise, really, I'm just foisting on them my exhaustion or my distractedness, which is no blessing at all.
Έτσι όταν ήμουν 29, αποφάσισα να ξαναφτιάξω ολόκληρη τη ζωή μου υπό το φως του να μην πηγαίνεις πουθενά. Ένα απόγευμα επέστρεφα από το γραφείο, ήταν περασμένα μεσάνυχτα, ήμουν σε ένα ταξί και περνούσαμε την Πλατεία Τάιμς, και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι έτρεχα γύρω γύρω τόσο πολύ που δεν μπορούσα ποτέ να προλάβω τη ζωή μου. Και όπως έγινε, η ζωή μου μετά, ήταν λίγο πολύ αυτή που μπορεί να είχα ονειρευτεί ως μικρό παιδί. Είχα πραγματικά ενδιαφέροντες φίλους και συναδέλφους, είχα ένα ωραίο διαμέρισμα στη Λεωφόρο Παρκ και στην 20η οδό. Είχα μια συναρπαστική, για μένα, δουλειά, να γράφω για παγκόσμια θέματα, αλλά δεν μπορούσα ποτέ να ξεφύγω αρκετά από αυτά για να ακούσω τον εαυτό μου να σκέφτεται -- ή πραγματικά, να καταλάβω αν ήμουν αληθινά ευτυχισμένος. Κι έτσι, εγκατέλειψα την ονειρεμένη μου ζωή για μια γκαρσονιέρα στα σοκάκια του Κιότο, στην Ιαπωνία, που ήταν το μέρος που για πολύ καιρό μου ασκούσε μια δυνατή, πολύ μυστηριώδη έλξη. Ακόμη και ως παιδί κοιτούσα έναν πίνακα του Κιότο και ένιωθα ότι το αναγνώριζα, το ήξερα πριν καν το δω. Αλλά είναι επίσης, όπως όλοι σας γνωρίζετε, μια υπέροχη πόλη, περιτριγυρισμένη από λόφους, γεμάτη με πάνω από 2.000 ναούς και βωμούς, όπου οι άνθρωποι κάθονται ακίνητοι εδώ και πάνω από 800 χρόνια. Πολύ σύντομα αφού μετακόμισα εκεί, κατέληξα εκεί που είμαι ακόμη με τη γυναίκα μου και τα παιδιά μας τότε, σε ένα διαμέρισμα δύο δωματίων στη μέση του πουθενά όπου δεν είχαμε ποδήλατο ή αυτοκίνητο, δεν είχαμε τηλεόραση που να καταλαβαίνω, και έπρεπε να συντηρήσω τους αγαπημένους μου ως ταξιδιωτικός συγγραφέας και δημοσιογράφος, έτσι ήταν ξεκάθαρο ότι δεν ήταν ιδανικό για να προχωρήσει η δουλειά μου ή για πολιτιστικό ενθουσιασμό ή για κοινωνικό περισπασμό. Αλλά συνειδητοποίησα ότι μου δίνει αυτό που μου ήταν πολυτιμότερο, που ήταν ημέρες και ώρες. Δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσω κινητό ούτε μία φορά εκεί. Σχεδόν ποτέ δεν χρειάστηκε να δω την ώρα, και κάθε πρωί όταν ξυπνούσα, η ημέρα απλωνόταν μπροστά μου σαν ένα ανοιχτό λιβάδι. Και όταν η ζωή πετάει μία από τις άσχημες εκπλήξεις της, όπως πάντα, πάνω από μία φορά, όταν ένας γιατρός έρχεται στο δωμάτιό μου με μια σοβαρή έκφραση, ή ένα αυτοκίνητο πετάγεται μπροστά μου στον αυτοκινητόδρομο, ξέρω, βαθιά μέσα μου, ότι ο χρόνος που πέρασα χωρίς να πηγαίνω πουθενά θα με διατηρήσει πολύ περισσότερο απ' όλο τον χρόνο που πέρασα τρέχοντας στο Μπουτάν ή τα Νησιά του Πάσχα.
And so when I was 29, I decided to remake my entire life in the light of going nowhere. One evening I was coming back from the office, it was after midnight, I was in a taxi driving through Times Square, and I suddenly realized that I was racing around so much I could never catch up with my life. And my life then, as it happened, was pretty much the one I might have dreamed of as a little boy. I had really interesting friends and colleagues, I had a nice apartment on Park Avenue and 20th Street. I had, to me, a fascinating job writing about world affairs, but I could never separate myself enough from them to hear myself think -- or really, to understand if I was truly happy. And so, I abandoned my dream life for a single room on the backstreets of Kyoto, Japan, which was the place that had long exerted a strong, really mysterious gravitational pull on me. Even as a child I would just look at a painting of Kyoto and feel I recognized it; I knew it before I ever laid eyes on it. But it's also, as you all know, a beautiful city encircled by hills, filled with more than 2,000 temples and shrines, where people have been sitting still for 800 years or more. And quite soon after I moved there, I ended up where I still am with my wife, formerly our kids, in a two-room apartment in the middle of nowhere where we have no bicycle, no car, no TV I can understand, and I still have to support my loved ones as a travel writer and a journalist, so clearly this is not ideal for job advancement or for cultural excitement or for social diversion. But I realized that it gives me what I prize most, which is days and hours. I have never once had to use a cell phone there. I almost never have to look at the time, and every morning when I wake up, really the day stretches in front of me like an open meadow. And when life throws up one of its nasty surprises, as it will, more than once, when a doctor comes into my room wearing a grave expression, or a car suddenly veers in front of mine on the freeway, I know, in my bones, that it's the time I've spent going nowhere that is going to sustain me much more than all the time I've spent racing around to Bhutan or Easter Island.
Πάντα θα είμαι ταξιδιώτης -- ο βιοπορισμός μου εξαρτάται από αυτό -- αλλά μία από τις ομορφιές του ταξιδιού είναι ότι σου επιτρέπει να φέρεις την ακινησία μέσα στην κίνηση και την αναταραχή του κόσμου. Μπήκα μία φορά στο αεροπλάνο στη Φρανκφούρτη, στη Γερμανία και μια νεαρή Γερμανίδα ήρθε και κάθισε δίπλα μου και ξεκίνησε μια πολύ φιλική συζήτηση για περίπου 30 λεπτά, και μετά απλώς γύρισε από την άλλη πλευρά και έκατσε σιωπηλή για 12 ώρες. Δεν άνοιξε ούτε μια φορά την οθόνη της, δεν έβγαλε κάποιο βιβλίο, δεν έπεσε καν για ύπνο, απλώς καθόταν σιωπηλή, και κάτι από τη διαύγεια και την ηρεμία της μεταδόθηκε σε μένα. Παρατήρησα όλο και περισσότερο κόσμο να παίρνει συνειδητά μέτρα αυτές τις μέρες για να προσπαθήσει να κάνει χώρο στη ζωή του. Μερικοί πάνε σε απομονωμένα θέρετρα όπου θα ξοδέψουν εκατοντάδες δολάρια τη βραδιά για να δώσουν το κινητό τους και τον φορητό τους υπολογιστή στην υποδοχή μόλις φτάσουν. Μερικά άτομα που γνωρίζω, πριν πάνε για ύπνο, αντί να δουν τα μηνύματά τους ή να τσεκάρουν το YouTube, απλώς σβήνουν τα φώτα και ακούνε λίγη μουσική, και παρατηρούν ότι κοιμούνται πολύ καλύτερα και ξυπνούν πολύ πιο ανανεωμένοι. Μία φορά ήμουν αρκετά τυχερός να οδηγήσω στα ψηλά, σκοτεινά βουνά πίσω από το Λος Άντζελες, όπου ο σπουδαίος ποιητής και τραγουδιστής και παγκόσμιος καρδιοκατακτητής Λέοναρντ Κόεν ζούσε και δούλευε για πολλά χρόνια ως πλήρους απασχόλησης μοναχός στο Κέντρο Ζεν του όρους Μπόλντι. Δεν με εξέπληξε ιδιαίτερα όταν ο δίσκος που κυκλοφόρησε στα 77 του, στον οποίον έδωσε επίτηδες τον λιγότερο σέξι τίτλο «Παλιές Ιδέες», πήγε στο νούμερο ένα στα τσάρτ σε 17 χώρες στον κόσμο και στα τοπ πέντε σε εννέα άλλες. Νομίζω ότι κάτι μέσα μας φωνάζει για την αίσθηση οικειότητας και βάθους που παίρνουμε από άτομα σαν αυτά, που παίρνουν τον χρόνο και κοπιάζουν για να σταθούν ακίνητοι. Νομίζω ότι πολλοί έχουν την αίσθηση, εγώ σίγουρα την έχω, ότι καθόμαστε περίπου 5 εκατοστά από μια τεράστια οθόνη, και έχει θόρυβο, έχει κόσμο, και αλλάζει κάθε δευτερόλεπτο, και αυτή η οθόνη είναι η ζωή μας. Μόνο κάνοντας ένα βήμα πίσω, και μετά ένα ακόμη πιο πίσω, και με το να σταθούμε ακίνητοι, μπορούμε να αρχίσουμε να βλέπουμε τι σημαίνει ο καμβάς και να πιάσουμε το ευρύτερο νόημα. Μερικά άτομα το κάνουν αυτό για μας με το να μην πηγαίνουν πουθενά.
I'll always be a traveler -- my livelihood depends on it -- but one of the beauties of travel is that it allows you to bring stillness into the motion and the commotion of the world. I once got on a plane in Frankfurt, Germany, and a young German woman came down and sat next to me and engaged me in a very friendly conversation for about 30 minutes, and then she just turned around and sat still for 12 hours. She didn't once turn on her video monitor, she never pulled out a book, she didn't even go to sleep, she just sat still, and something of her clarity and calm really imparted itself to me. I've noticed more and more people taking conscious measures these days to try to open up a space inside their lives. Some people go to black-hole resorts where they'll spend hundreds of dollars a night in order to hand over their cell phone and their laptop to the front desk on arrival. Some people I know, just before they go to sleep, instead of scrolling through their messages or checking out YouTube, just turn out the lights and listen to some music, and notice that they sleep much better and wake up much refreshed. I was once fortunate enough to drive into the high, dark mountains behind Los Angeles, where the great poet and singer and international heartthrob Leonard Cohen was living and working for many years as a full-time monk in the Mount Baldy Zen Center. And I wasn't entirely surprised when the record that he released at the age of 77, to which he gave the deliberately unsexy title of "Old Ideas," went to number one in the charts in 17 nations in the world, hit the top five in nine others. Something in us, I think, is crying out for the sense of intimacy and depth that we get from people like that. who take the time and trouble to sit still. And I think many of us have the sensation, I certainly do, that we're standing about two inches away from a huge screen, and it's noisy and it's crowded and it's changing with every second, and that screen is our lives. And it's only by stepping back, and then further back, and holding still, that we can begin to see what the canvas means and to catch the larger picture. And a few people do that for us by going nowhere.
Έτσι, σε μια εποχή επιτάχυνσης, τίποτα δεν μπορεί να είναι πιο απολαυστικό από το να επιβραδύνουμε. Στην εποχή του περισπασμού, τίποτα δεν είναι τόσο πολυτελές όσο το να δίνουμε προσοχή. Σε μια εποχή συνεχούς κίνησης, τίποτα δεν είναι τόσο επείγον όσο το να καθόμαστε ακίνητοι. Έτσι στις επόμενες διακοπές σας μπορείτε να πάτε στο Παρίσι ή τη Χαβάη ή τη Νέα Ορλεάνη. Σίγουρα θα τα περάσετε υπέροχα. Αλλά αν θέλετε να επιστρέψετε σπίτι ζωντανοί και γεμάτοι με φρέσκια ελπίδα, ερωτευμένοι με τον κόσμο, νομίζω μπορεί να θέλετε να δοκιμάσετε το ενδεχόμενο να μην πάτε πουθενά. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
So, in an age of acceleration, nothing can be more exhilarating than going slow. And in an age of distraction, nothing is so luxurious as paying attention. And in an age of constant movement, nothing is so urgent as sitting still. So you can go on your next vacation to Paris or Hawaii, or New Orleans; I bet you'll have a wonderful time. But, if you want to come back home alive and full of fresh hope, in love with the world, I think you might want to try considering going nowhere. Thank you. (Applause)