Έχω την αίσθηση ότι μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε ότι κινούμαστε προς ένα νέο πολιτειακό και κοινωνικό μοντέλο. Δεν έχουμε όμως ιδέα σχετικά με το ποιο είναι αυτό ή ποιο θα 'πρεπε να είναι. Φαίνεται πως θα χρειαστεί να συζητήσουμε για τη δημοκρατία
I have the feeling that we can all agree that we're moving towards a new model of the state and society. But, we're absolutely clueless as to what this is or what it should be. It seems like we need to have a conversation about democracy
των ημερών και της εποχής μας. Ας το σκεφτούμε έτσι: Είμαστε πολίτες του 21ου αιώνα που κάνουμε τρομερή προσπάθεια για να αλληλεπιδράσουμε με θεσμούς που σχεδιάστηκαν τον 19ο αιώνα, και βασίζονται σε τεχνολογική πληροφόρηση του 15ου αιώνα. Ας ρίξουμε μια ματιά σε μερικά χαρακτηριστικά αυτού του συστήματος. Κατ' αρχάς, είναι σχεδιασμένο για τεχνολογική πληροφόρηση ηλικίας άνω των 500 ετών. Και το καλύτερο δυνατό σύστημα που θα μπορούσε να σχεδιαστεί γι' αυτήν είναι ένα σύστημα όπου οι λίγοι αποφασίζουν καθημερινά εν ονόματι των πολλών. Και οι πολλοί καταφέρνουν να ψηφίζουν μία φορά κάθε λίγα χρόνια. Κατά δεύτερον, το κόστος συμμετοχής σε αυτό το σύστημα είναι απίστευτα υψηλό. Θα πρέπει, είτε να έχεις καλό οικονομικό υπόβαθρο και επιρροή, ή θα πρέπει να αφιερώσεις ολόκληρη τη ζωή σου στην πολιτική. Πρέπει να γίνεις μέλος ενός κόμματος και να αρχίσεις σταδιακά να ανεβαίνεις τις βαθμίδες, μέχρι που κάποια μέρα ίσως καταφέρεις να καθίσεις στο τραπέζι όπου βγαίνουν οι αποφάσεις. Έσχατο αλλά όχι ελάχιστο, η γλώσσα του συστήματος είναι απίστευτα αινιγματική. Φτιάχτηκε από δικηγόρους για δικηγόρους
in our day and age. Let's think about it this way: We are 21st-century citizens, doing our very, very best to interact with 19th century-designed institutions that are based on an information technology of the 15th century. Let's have a look at some of the characteristics of this system. First of all, it's designed for an information technology that's over 500 years old. And the best possible system that could be designed for it is one where the few make daily decisions in the name of the many. And the many get to vote once every couple of years. In the second place, the costs of participating in this system are incredibly high. You either have to have a fair bit of money and influence, or you have to devote your entire life to politics. You have to become a party member and slowly start working up the ranks until maybe, one day, you'll get to sit at a table where a decision is being made. And last but not least, the language of the system — it's incredibly cryptic. It's done for lawyers, by lawyers,
και κανείς άλλος δεν μπορεί να την κατανοήσει. Είναι, λοιπόν, ένα σύστημα όπου μπορούμε να επιλέξουμε τις αρχές μας αλλά δεν έχουμε απολύτως κανένα λόγο στο πώς αποφασίζουν οι αρχές αυτές. Έτσι, κάποια μέρα που μια νέα τεχνολογική πληροφόρηση θα μας επιτρέψει να συμμετέχουμε συνολικά σε κάθε συζήτηση, οι φραγμοί μας στην πληροφόρηση θα αρθούν πλήρως και θα μπορέσουμε, περισσότερο από ποτέ πριν, να εκφράσουμε τις επιθυμίες και τις ανησυχίες μας. Το πολιτικό μας σύστημα παραμένει το ίδιο για τα τελευταία 200 χρόνια και περιμένει από εμάς να είμαστε ικανοποιημένοι
and no one else can understand. So, it's a system where we can choose our authorities, but we are completely left out on how those authorities reach their decisions. So, in a day where a new information technology allows us to participate globally in any conversation, our barriers of information are completely lowered and we can, more than ever before, express our desires and our concerns. Our political system remains the same for the past 200 years and expects us to be contented with being simply passive recipients
ως απλοί παθητικοί δέκτες ενός μονολόγου. Δεν μας εκπλήσσει, λοιπόν, ότι ένα τέτοιο σύστημα μπορεί να παράγει μόνο δύο είδη αποτελεσμάτων: ησυχία ή θόρυβο. Ησυχία, όσον αφορά τους πολίτες που δεν ασχολούνται, που απλά δεν θέλουν να συμμετέχουν. Υπάρχει η κοινότοπη άποψη, που πραγματικά απεχθάνομαι, ότι οι πολίτες είμαστε εκ φύσεως απαθείς, ότι αποφεύγουμε τις δεσμεύσεις. Μπορείτε, όμως, να μας κατηγορήσετε που δεν αρπάζουμε την ευκαιρία να πάμε στο κέντρο της πόλης μια εργάσιμη μέρα για να παρευρεθούμε αυτοπροσώπως σε μια δημόσια ακρόαση που δεν έχει απολύτως κανένα αντίκτυπο; Θα υπάρξει βέβαιη σύγκρουση ανάμεσα σε ένα σύστημα, που δεν είναι πλέον αντιπροσωπευτικό ούτε παρέχει δυνατότητα διαλόγου, και τους πολίτες που όλο και περισσότερο συνηθίζουν στην εκπροσώπηση των εαυτών τους. Μετά έχουμε και τον θόρυβο: Χιλή, Αργεντινή, Βραζιλία, Μεξικό, Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία, Η.Π.Α., είναι όλες δημοκρατίες. Οι πολίτες τους έχουν πρόσβαση σε κάλπες. Ακόμη όμως νιώθουν την ανάγκη,
of a monologue. So, it's really not surprising that this kind of system is only able to produce two kinds of results: silence or noise. Silence, in terms of citizens not engaging, simply not wanting to participate. There's this commonplace [idea] that I truly, truly dislike, and it's this idea that we citizens are naturally apathetic. That we shun commitment. But, can you really blame us for not jumping at the opportunity of going to the middle of the city in the middle of a working day to attend, physically, a public hearing that has no impact whatsoever? Conflict is bound to happen between a system that no longer represents, nor has any dialogue capacity, and citizens that are increasingly used to representing themselves. And, then we find noise: Chile, Argentina, Brazil, Mexico Italy, France, Spain, the United States, they're all democracies. Their citizens have access to the ballot boxes. But they still feel the need,
είναι απαραίτητο να βγουν στους δρόμους για να εισακουστούν. Μου φαίνεται ότι το σλόγκαν του 18ου αιώνα που ήταν η βάση σχηματισμού των σύγχρονων δημοκρατιών, «Καμία φορολόγηση χωρίς αντιπροσώπευση» μπορεί να ανανεωθεί σε «Καμία αντιπροσώπευση χωρίς συζήτηση». Θέλουμε τη δική μας θέση στο τραπέζι.
they need to take to the streets in order to be heard. To me, it seems like the 18th-century slogan that was the basis for the formation of our modern democracies, "No taxation without representation," can now be updated to "No representation without a conversation." We want our seat at the table.
Και δικαιωματικά. Αλλά για να συμμετέχουμε σ' αυτή τη συζήτηση, χρειάζεται να ξέρουμε τι επιθυμούμε να κάνουμε μετά, επειδή πολιτική δράση είναι να μπορείς να μεταβείς από την αναταραχή στην οικοδόμηση. Η γενιά μου ήταν απίστευτα καλή στη χρήση νέων δικτύων και τεχνολογιών ώστε να διοργανώνουν πορείες διαμαρτυρίας, πορείες που μπορούσαν με επιτυχία να επιβάλλουν θεμελιώδη αιτήματα, να αποσύρουν υπερβολικά δόλια νομοθεσία, ακόμη και να ανατρέπουν απολυταρχικές κυβερνήσεις. Και θα πρέπει να είμαστε πολύ υπερήφανοι γι' αυτό. Πρέπει όμως επίσης να παραδεχθούμε ότι δεν είμαστε τόσο καλοί στο να χρησιμοποιήσουμε τα ίδια δίκτυα και τις τεχνολογίες για να διατυπώσουμε με επιτυχία μια εναλλακτική πρόταση σε αυτό που έχουμε και να βρούμε τη συναίνεση και να χτίσουμε τις συμμαχίες
And rightly so. But in order to be part of this conversation, we need to know what we want to do next, because political action is being able to move from agitation to construction. My generation has been incredibly good at using new networks and technologies to organize protests, protests that were able to successfully impose agendas, roll back extremely pernicious legislation, and even overthrow authoritarian governments. And we should be immensely proud of this. But, we also must admit that we haven't been good at using those same networks and technologies to successfully articulate an alternative to what we're seeing and find the consensus and build the alliances that are needed
που απαιτούνται για την υλοποίηση. Ο κίνδυνος που αντιμετωπίζουμε είναι να δημιουργήσουμε τεράστια κενά εξουσίας που θα καλυφθούν ταχύτατα από υπάρχουσες δυνάμεις, όπως ο στρατός ή κάποιες ήδη οργανωμένες ομάδες με ισχυρά κίνητρα,
to make it happen. And so the risk that we face is that we can create these huge power vacuums that will very quickly get filled up by de facto powers, like the military or highly motivated and already organized groups
που γενικά διάκεινται στα άκρα. Η δημοκρατία μας, όμως, δεν είναι απλά μια ψήφος κάθε λίγα χρόνια. Ούτε είναι όμως η δυνατότητα να κατεβάζουμε εκατομύρια στους δρόμους. Η ερώτηση, λοιπόν, που θα 'θελα να θέσω εδώ, και θεωρώ ως τη σημαντικότερη ερώτηση που πρέπει να απαντηθεί, είναι η εξής: Αν το Διαδίκτυο είναι το νέο τυπογραφικό πιεστήριο, τότε τι είναι η δημοκρατία για την εποχή του Διαδικτύου; Τι θεσμούς πρέπει να δομήσουμε
that generally lie on the extremes. But our democracy is neither just a matter of voting once every couple of years. But it's not either the ability to bring millions onto the streets. So the question I'd like to raise here, and I do believe it's the most important question we need to answer, is this one: If Internet is the new printing press, then what is democracy for the Internet era? What institutions do we want to build
για την κοινωνία του 21ου αιώνα; Δεν έχω απάντηση, μην τυχόν ρωτήσετε. Δεν νομίζω ότι κάποιος έχει. Πιστεύω όμως πραγματικά ότι πλέον δεν μπορούμε να αγνοούμε την ερώτηση. Έτσι θέλω να μοιραστώ την εμπειρία μας και τι μάθαμε έως τώρα, και ευελπιστώ να βάλω το λιθαράκι μου
for the 21st-century society? I don't have the answer, just in case. I don't think anyone does. But I truly believe we can't afford to ignore this question anymore. So, I'd like to share our experience and what we've learned so far and hopefully contribute two cents
σε αυτή τη συζήτηση. Πριν δυο χρόνια με ομάδα φίλων από την Αργεντινή αρχίσαμε να σκεφτόμαστε, «πώς θα καταφέρουμε οι εκπρόσωποί μας, οι εκλεγμένοι από εμάς εκπρόσωποι, να εκπροσωπούν εμάς;» Ο Μάρσαλ ΜακΛούχαν είπε κάποτε ότι πολιτική είναι να λύνεις σημερινά προβλήματα με χθεσινά εργαλεία. Η ερώτηση, λοιπόν, που μας κινητοποίησε ήταν, μπορούμε να προσπαθήσουμε να λύσουμε κάποια σημερινά προβλήματα με τα μέσα που χρησιμοποιούμε στην καθημερινή μας ζωή. Η πρώτη μας προσέγγιση ήταν να σχεδιάσουμε και να εξελίξουμε ένα λογισμικό που λέγεται DemocracyOS. Το DemocracyOS είναι δικτυακή εφαρμογή ανοικτού κώδικα που σχεδιάστηκε για να αποτελέσει γέφυρα μεταξύ των πολιτών και των εκλεγμένων εκπροσώπων τους,
to this conversation. Two years ago, with a group of friends from Argentina, we started thinking, "how can we get our representatives, our elected representatives, to represent us?" Marshall McLuhan once said that politics is solving today's problems with yesterday's tools. So the question that motivated us was, can we try and solve some of today's problems with the tools that we use every single day of our lives? Our first approach was to design and develop a piece of software called DemocracyOS. DemocracyOS is an open-source web application that is designed to become a bridge between citizens and their elected representatives
ώστε να διευκολύνει τη συμμετοχή μας μέσα από την καθημερινή μας ζωή. Πρώτα απ' όλα, θα μπορείτε να πληροφορείστε, ώστε κάθε νέα πρόταση νόμου που προωθείται στο Κογκρέσο να μεταφράζεται άμεσα και να ερμηνεύεται σε απλή γλώσσα σε αυτή την πλατφόρμα. Όλοι, όμως, ξέρουμε ότι η κοινωνική αλλαγή δεν πρόκειται να έλθει μόνο με τη γνώση περισσότερων πληροφοριών, αλλά με το τι θα τις κάνουμε αυτές τις πληροφορίες. Άρα η καλύτερη πρόσβαση στην πληροφόρηση θα πρέπει να οδηγήσει σε συζήτηση σχετικά με το τι θα κάνουμε μετά, και το DemocracyOS παρέχει αυτή τη δυνατότητα. Επειδή πιστεύουμε ότι η δημοκρατία δεν είναι θέμα σώρευσης προτιμήσεων, τη μια πάνω στην άλλη, αλλά περισσότερο ότι ο υγιής και εύρωστος δημόσιος διάλογος
to make it easier for us to participate from our everyday lives. So first of all, you can get informed so every new project that gets introduced in Congress gets immediately translated and explained in plain language on this platform. But we all know that social change is not going to come from just knowing more information, but from doing something with it. So better access to information should lead to a conversation about what we're going to do next, and DemocracyOS allows for that. Because we believe that democracy is not just a matter of stacking up preferences, one on top of each other, but that our healthy and robust public debate
θα πρέπει πάλι να γίνει μία από τις θεμελιώδεις αξίες της. Το DemocracyOS διευκολύνει τη διαδικασία του να πείσεις και να πειστείς. Σκοπεύει στην επίτευξη συναίνεσης όπως και στην εύρεση κατάλληλου τρόπου διοχέτευσης της διαφωνίας μας. Τέλος, μπορείς να ψηφίσεις πώς θα ήθελες να ψηφίσει ο εκλεγμένος σου εκπρόσωπος. Κι αν δεν νιώθεις άνετα να ψηφίσεις ένα συγκεκριμένο θέμα, μπορείς κάλλιστα να εκχωρήσεις την ψήφο σου σε κάποιον άλλο, κάνοντας δυνατή την εμφάνιση
should be, once again, one of its fundamental values. So DemocracyOS is about persuading and being persuaded. It's about reaching a consensus as much as finding a proper way of channeling our disagreement. And finally, you can vote how you would like your elected representative to vote. And if you do not feel comfortable voting on a certain issue, you can always delegate your vote to someone else, allowing
μιας δυναμικής κοινωνικής ηγεσίας. Ξαφνικά μπορούμε πανεύκολα απλά να συγκρίνουμε αυτά τα αποτελέσματα με το τι ψήφιζαν οι εκπρόσωποί μας στο Κογκρέσο. Επίσης, όμως, έγινε πολύ προφανές ότι η τεχνολογία δεν θα έδινε τη λύση. Αυτό που έπρεπε να κάνουμε ήταν να βρούμε τους αντιπροσώπους που θα μπορούσαν να πάρουν τη διανεμόμενη στην κοινωνία γνώση και να τη χρησιμοποιήσουν για να βγάλουν καλύτερες και πιο δίκαιες αποφάσεις. Έτσι απευθυνθήκαμε στα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα και τους προσφέραμε το DemocracyOS. Είπαμε, «Εδώ έχετε μια μια πλατφόρμα που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για μια αμφίπλευρη συζήτηση με τους ψηφοφόρους σας». Και ναι, αποτύχαμε. Αποτύχαμε οικτρά. Μας έστειλαν στην αυλή να παίξουμε όπως κάνουν στα μικρά παιδιά. Ανάμεσα σε άλλα, μας αποκάλεσαν αφελείς. Και θα είμαι ειλικρινής: Εκ των υστέρων, νομίζω ότι είμασταν. Επειδή οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε δεν είναι τεχνολογικές, είναι πολιτισμικές. Τα πολιτικά κόμματα ποτέ δεν προτίθενταν να αλλάξουν τον τρόπο που παίρνουν τις αποφάσεις τους. Έτσι ξαφνικά έγινε ξεκάθαρο ότι αν θέλαμε να προχωρήσουμε με αυτή την ιδέα,
for a dynamic and emerging social leadership. It suddenly became very easy for us to simply compare these results with how our representatives were voting in Congress. But, it also became very evident that technology was not going to do the trick. What we needed to do to was to find actors that were able to grab this distributed knowledge in society and use it to make better and more fair decisions. So we reached out to traditional political parties and we offered them DemocracyOS. We said, "Look, here you have a platform that you can use to build a two-way conversation with your constituencies." And yes, we failed. We failed big time. We were sent to play outside like little kids. Amongst other things, we were called naive. And I must be honest: I think, in hindsight, we were. Because the challenges that we face, they're not technological, they're cultural. Political parties were never willing to change the way they make their decisions. So it suddenly became a bit obvious that if we wanted to move forward with this idea,
έπρεπε να το κάνουμε μόνοι μας. Έτσι κάναμε ένα μεγάλο άλμα πίστης, και πέρυσι τον Αύγουστο ιδρύσαμε το δικό μας πολιτικό κόμμα, το El Partido de la Red, ή Δικτυακό Κόμμα, στην πόλη του Μπουένος Άιρες. Με ένα ακόμα μεγαλύτερο άλμα πίστης κατεβήκαμε στις εκλογές του Οκτωβρίου της περσινής χρονιάς με αυτή την ιδέα: εάν θέλουμε μια θέση στο Κογκρέσο, τον δικό μας υποψήφιό, οι εκπρόσωποί μας θα ψηφίζουν πάντα σύμφωνα με όσα ψήφισαν οι πολίτες στο DemocracyOS. Κάθε ένα νομοσχέδιο που θα ερχόταν στη Βουλή, θα το ψηφίζαμε ή όχι σύμφωνα με την απόφαση των πολιτών στη διαδικτυακή πλατφόρμα. Ήταν ο δικός μας τρόπος να βάλουμε χέρι στο πολιτικό σύστημα. Καταλάβαμε ότι εάν θέλαμε να έχουμε λέγειν στη συζήτηση, να έχουμε θέση στο τραπέζι, χρειαζόταν να γίνουμε πιστοποιημένα μέλη άμεσου ενδιαφέροντος,
we needed to do it ourselves. And so we took quite a leap of faith, and in August last year, we founded our own political party, El Partido de la Red, or the Net Party, in the city of Buenos Aires. And taking an even bigger leap of faith, we ran for elections in October last year with this idea: if we want a seat in Congress, our candidate, our representatives were always going to vote according to what citizens decided on DemocracyOS. Every single project that got introduced in Congress, we were going vote according to what citizens decided on an online platform. It was our way of hacking the political system. We understood that if we wanted to become part of the conversation, to have a seat at the table, we needed to become valid stakeholders,
και αυτό θα γινόταν μόνο αν παίζαμε σύμφωνα με τους κανόνες του συστήματος. Αλλά εμείς του βάζαμε χέρι με την έννοια ότι αλλάζαμε ριζικά τον τρόπο που τα πολιτικά συστήματα βγάζουν τις αποφάσεις τους. Για πρώτη φορά βγάζαμε τις αποφάσεις μας μαζί με αυτούς που επηρεάζονταν άμεσα
and the only way of doing it is to play by the system rules. But we were hacking it in the sense that we were radically changing the way a political party makes its decisions. For the first time, we were making our decisions together with those who we were
από εκείνες τις αποφάσεις. Ήταν μια πολύ τολμηρή κίνηση για ένα κόμμα ηλικίας μόλις δύο μηνών στην πόλη του Μπουένος Άιρες. Τράβηξε, όμως, την προσοχή. Πήραμε 22.000 ψήφους, δηλαδή 1,2% των ψήφων, κι ήρθαμε δεύτεροι σε επίπεδο περιφέρειας. Ακόμα και αν αυτό δεν ήταν αρκετό για μια θέση στο Κογκρέσο, ήταν αρκετό για να συμμετέχουμε στη συζήτηση, έως το σημείο όπου τον επόμενο μήνα το Κογκρέσο, ως θεσμός, δρομολογεί για πρώτη φορά στην ιστορία της Αργεντινής μια πλατφόρμα DemocracyOS για να συζητήσει με τους πολίτες τρία νομοθετικά θέματα: δύο θέματα περί αστικής μεταφοράς
affecting directly by those decisions. It was a very, very bold move for a two-month-old party in the city of Buenos Aires. But it got attention. We got 22,000 votes, that's 1.2 percent of the votes, and we came in second for the local options. So, even if that wasn't enough to win a seat in Congress, it was enough for us to become part of the conversation, to the extent that next month, Congress, as an institution, is launching for the first time in Argentina's history, a DemocracyOS to discuss, with the citizens, three pieces of legislation: two on urban transportation and
και ένα για τη χρήση των δημοσίων χώρων. Φυσικά οι εκλεγμένοι μας αντιπρόσωποι δεν λένε: «Ναι, θα ψηφίσουμε σύμφωνα με την απόφαση των πολιτών» αλλά είναι πρόθυμοι να προσπαθήσουν. Είναι πρόθυμοι να κάνουν χώρο για την εμπλοκή των πολιτών
one on the use of public space. Of course, our elected representatives are not saying, "Yes, we're going to vote according to what citizens decide," but they're willing to try. They're willing to open up a new space for citizen engagement and hopefully
και αισιοδοξούμε ότι θα είναι πρόθυμοι να μας ακούσουν επίσης. Το πολιτικό μας σύστημα μπορεί να αναμορφωθεί, και όχι με την υπονόμευση και την καταστροφή του, αλλά με τον επαναπρογραμματισμό του
they'll be willing to listen as well. Our political system can be transformed, and not by subverting it, by destroying it, but by rewiring it with the tools that
με τα εργαλεία που το Διαδίκτυο θέτει στη διάθεσή μας τώρα. Αλλά πραγματική πρόκληση είναι να βρούμε, να σχεδιάσουμε, να δημιουργήσουμε, και να δώσουμε τη δύναμη σε εκείνους τους συνδετικούς κρίκους που είναι ικανοί να καινοτομήσουν, να μετατρέψουν το θόρυβο και την ησυχία σε σήμα, και τελικά να φέρουν τις δημοκρατίες μας
Internet affords us now. But a real challenge is to find, to design to create, to empower those connectors that are able to innovate, to transform noise and silence into signal and finally bring our democracies
στον 21ο αιώνα. Δεν λέω ότι είναι εύκολο. Αλλά από την εμπειρία μας, έχουμε μεγάλη πιθανότητα να το κάνουμε να λειτουργήσει. Και από την καρδιά μου πιστεύω ότι βεβαιότατα αξίζει να προσπαθήσουμε. Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
to the 21st century. I'm not saying it's easy. But in our experience, we actually stand a chance of making it work. And in my heart, it's most definitely worth trying. Thank you. (Applause)