This sound, this smell, this sight all remind me of the campfires of my childhood, when anyone could become a storyteller in front of the dancing flames. There was this wondrous ending when people and fire fell asleep almost in unison. It was dreaming time.
Detta ljud, denna doft, denna syn, påminner mig om lägereldarna från min barndom, då vem som helst kunde bli en berättare inför de dansande lågorna. Det var detta underbara slut då människor och eld föll till sömns nästan unisont. Det var en drömsk tid.
Now my story has a lot to do with dreaming, although I'm known to make my dreams come true. Last year, I created a one-man show. For an hour and a half I shared with the audience a lifetime of creativity, how I pursue perfection, how I cheat the impossible.
Min historia har mycket att göra med drömmande, jag är känd för att förverkliga mina drömmar. I fjol så höll jag en enmnansshow. I en och en halv timme delade jag med publiken ett helt liv av kreativitet, hur jag eftersträvade perfektion, hur jag överlistade det omöjliga.
And then TED challenged me: "Philippe, can you shrink this lifetime to 18 minutes?" (Laughter) Eighteen minutes, clearly impossible. But here I am. One solution was to rehearse a machine gun delivery in which every syllable, every second will have its importance and hope to God the audience will be able to follow me. No, no, no. No, the best way for me to start is to pay my respects to the gods of creativity. So please join me for a minute of silence.
TED utmanade mig: "Philippe, kan du krympa detta liv till 18 minuter? " (Skratt) Arton minuter, uppenbarligen omöjligt. Men här är jag. En lösning var att öva in en maskingevärsleverans där varje stavelse, varje sekund är av betydelse och hoppas till gud att publiken skulle kunna hålla mitt tempo. Nej, nej, nej. Nej, det bästa sättet för att mig börja är att hedra kreativitetens gudar. Var så goda och delta i en tyst minut med mig.
Okay, I cheated, it was a mere 20 seconds. But hey, we're on TED time.
Okej, jag fuskade, det var bara 20 sekunder. Det är TED-tid vi har att göra med.
When I was six years old, I fell in love with magic. For Christmas I got a magic box and a very old book on card manipulation. Somehow I was more interested in pure manipulation than in all the silly little tricks in the box. So I looked in the book for the most difficult move, and it was this.
När jag var sex år gammal, blev jag förälskad i magi. Den julen fick jag en trollerilåda och en väldigt gammal bok om korttrick. Av någon anledning var jag mer intresserad av ren manipulation än de fåniga tricks som fanns i lådan. Jag letade igenom boken efter det svåraste tricket, och det var det här.
Now I'm not supposed to share that with you, but I have to show you the card is hidden in the back of the hand. Now that manipulation was broken down into seven moves described over seven pages. One, two, three, four, five, six and seven. And let me show you something else. The cards were bigger than my hands.
Jag borde egentligen inte berätta det här för er, men jag måste visa er att kortet är gömt bakom min hand. Detta trick delades upp i sju steg beskrivna över sju sidor. Ett, två, tre, fyra, fem, sex och sju. Låt mig visa er någonting annat. Korten var större än mina händer.
Two months later, six years old, I'm able to do one, two, three, four, five, six, seven. And I go to see a famous magician and proudly ask him, "Well what do you think?" Six years old. The magician looked at me and said, "This is a disaster. You cannot do that in two seconds and have a minuscule part of the card showing. For the move to be professional, it has to be less than one second and it has to be perfect." Two years later, one -- zoop. And I'm not cheating. It's in the back. It's perfect.
Två månader senare, sex år gammal, Kunde jag göra ett, två, tre, fyra, fem, sex, sju. Jag gick till en känd magiker och stolt frågade honom, "Nå, vad tycks?" Sex år gammal. Magikern tittade på mig och sade, "Det här är en katastrof. Du kan inte göra det på två sekunder och ha en bit av kortet fortfarande synligt. För att tricket ska vara professionellt så måste det ta mindre än en sekund och det måste vara perfekt." Två år senare, ett -- zoop. Och jag fuskar inte. Det finns där bak. Det är perfekt.
Passion is the motto of all my actions. As I'm studying magic, juggling is mentioned repeatedly as a great way to acquire dexterity and coordination. Now I had long admired how fast and fluidly jugglers make objects fly. So that's it. I'm 14; I'm becoming a juggler.
Passion är mottot för alla mina handlingar. Då jag studerar magi, så nämns ofta jonglering som ett bra sätt för att få smidighet och koordination. Jag hade länge beundrat hur snabbt och smidigt jonglörer kunde få saker att flyga. Det var det. Jag är 14; jag ska bli jonglör.
I befriend a young juggler in a juggling troupe, and he agrees to sell me three clubs. But in America you have to explain. What are clubs? Nothing to do with golf. They are those beautiful oblong objects, but quite difficult to make. They have to be precisely lathed. Oh, when I was buying the clubs, somehow the young juggler was hiding from the others. Well I didn't think much of it at the time.
Jag blir vän med en ung jonglör i en jongelringstrupp, och han går med på att sälja mig tre klubbor. Men i Amerika måste man förklara. Vad är klubbor? Det har inget med golf att göra. De är dessa vackra avlånga objekt, men mycket svåra att tillverka. De måste vara svarvade med precision. När jag köpte klubborna så gömde sig den unga jonglören från de andra av någon anledning. Jag var inte särskilt bekymrad över det.
Anyway, here I was progressing with my new clubs. But I could not understand. I was pretty fast, but I was not fluid at all. The clubs were escaping me at each throw. And I was trying constantly to bring them back to me. Until one day I practiced in front of Francis Brunn, the world's greatest juggler. And he was frowning. And he finally asked, "Can I see those?" So I proudly showed him my clubs. He said, "Philippe, you have been had. These are rejects. They are completely out of alignment. They are impossible to juggle." Tenacity is how I kept at it against all odds.
I alla fall, här stod jag och övade med mina nya klubbor. Men det var något jag inte förstod. Jag var ganska snabb, men det fanns inget flöde alls. Klubborna försökte rymma från mig vid varje kast. Och jag var tvungen att hämta tillbaka dem hela tiden. Tills en dag då jag övade inför Francis Brunn, världens främste jonglör. Han rynkade på pannan. Till sist frågade han, "För jag se på de där?" Jag presenterade stolt mina klubbor. Han sade, "Philippe, du har blivit lurad. Det här är defekter. De är helt ur balans. De är omöjliga att jonglera." Envishet är varför jag fortsatte trots alla odds.
So I went to the circus to see more magicians, more jugglers, and I saw -- oh no, no, no, I didn't see. It was more interesting; I heard. I heard about those amazing men and women who walk on thin air -- the high-wire walkers. Now I have been playing with ropes and climbing all my childhood, so that's it. I'm 16; I'm becoming a wire walker.
Jag gick till cirkusen för att se fler magiker, fler jonglörer, och jag såg, åh, nej, nej, nej, jag såg inte. Det var mycket mer intressant; jag hörde. Jag hörde om dessa otroliga män och kvinnor som gick i tomma luften -- lindansarna. Jag hade lekt med rep och klättring hela min barndom, så det var det. Jag är 16; jag ska bli en lindansare.
I found two trees -- but not any kind of trees, trees with character -- and then a very long rope. And I put the rope around and around and around and around and around till I had no more rope. Now I have all of those ropes parallel like this. I get a pair of pliers and some coat hangers, and I gather them together in some kind of ropey path. So I just created the widest tightrope in the world. What did I need? I needed the widest shoes in the world. So I found some enormous, ridiculous, giant ski boots and then wobbly, wobbly I get on the ropes.
Jag fann två träd -- inte vilka träd som helst, träd med karaktär -- och sedan en väldigt långt lina. Jag band linan runt, runt runt, runt och runt, tills jag hade slut på lina. Jag hade alla dessa linor parallellt så här. Jag hämtade ett par tänger och galgar, och jag band ihop dem till en slags lingång. Jag hade skapat den bredaste balansgången i världen. Vad behövde jag? Jag behövde de bredaste skorna i världen. Så jag fann dessa enorma, löjliga, gigantiska pjäxor och sedan vacklande och vinglande tog jag mig upp på linorna.
Well within a few days I'm able to do one crossing. So I cut one rope off. And the next day one rope off. And a few days later, I was practicing on a single tightrope. Now you can imagine at that time I had to switch the ridiculous boots for some slippers. So that is how -- in case there are people here in the audience who would like to try -- this is how not to learn wire walking.
Inom ett par dagar kunde jag korsa linan. Jag kapade en av linorna. En dag senare kapade jag ännu en lina. Inom ett par dagar så övade jag på en enda lina. Ni kan tänka er att jag så småningom behövde byta ut de löjliga pjäxorna mot ett par skor. Detta är hur -- ifall det är någon här i publiken som skulle vilja prova -- det är så här man INTE lär sig att gå balansgång.
(Laughter)
(Skratt)
Intuition is a tool essential in my life. In the meantime, I am being thrown out of five different schools because instead of listening to the teachers, I am my own teacher, progressing in my new art and becoming a street juggler.
Intuition är en viktig beståndsdel av mitt liv. Under tiden, så hade jag kastats ut ur fem olika skolor för att istället för att lyssna på lärarna, så var jag min egen lärare, och övade på mina konster och att bli en jonglör.
On the high wire, within months, I'm able to master all the tricks they do in the circus, except I am not satisfied.
På linan, inom ett par månader, så hade jag bemästrat allt som de gjorde på cirkusen, men jag var ändå inte nöjd.
I was starting to invent my own moves and bring them to perfection. But nobody wanted to hire me. So I started putting a wire up in secret and performing without permission. Notre Dame, the Sydney Harbor Bridge, the World Trade Center. And I developed a certitude, a faith that convinced me that I will get safely to the other side. If not, I will never do that first step.
Jag började hitta på egna trick, som jag övade till perfektion. Men ingen ville anställa mig. Så jag började sätta upp linor i hemlighet och uppträdde utan tillåtelse. Notre Dame, Sydney Harbor Bridge, World Trade Center. Jag utvecklade en visshet, en tro som övertygade mig att jag skulle ta mig säkert till andra sidan. Om inte så skulle jag aldrig ta det där första steget.
Well nonetheless, on the top of the World Trade Center my first step was terrifying. All of a sudden the density of the air is no longer the same. Manhattan no longer spreads its infinity. The murmur of the city dissolves into a squall whose chilling power I no longer feel. I lift the balancing pole. I approach the edge. I step over the beam. I put my left foot on the cable, the weight of my body raised on my right leg anchored to the flank of the building. Shall I ever so slightly shift my weight to the left? My right leg will be unburdened, my right foot will freely meet the wire. On one side, a mass of a mountain, a life I know. On the other, the universe of the clouds, so full of unknown we think it's empty. At my feet, the path to the north tower -- 60 yards of wire rope. It's a straight line, which sags, which sways, which vibrates, which rolls on itself, which is ice, which is three tons tight, ready to explode, ready to swallow me. An inner howl assails me, the wild longing to flee. But it is too late. The wire is ready. Decisively my other foot sets itself onto the cable.
I vilket fall, på toppen av World Trade Center var mitt första steg fasansfullt. Helt plötsligt var densiteten i luften inte längre densamma. Manhattan sträckte sig inte längre ut i oändligheten. Sorlet från staden löstes upp till ett tjut vars isande kraft jag inte längre känner. Jag lyfter upp balansstången. Jag närmar mig kanten. Jag kliver över bommen. Jag placerar vänster fot på kabeln, min kroppsvikt vilande på höger ben förankrad till byggnadens sida. Ska jag skifta min kroppsvikt till vänster? Mitt högra ben kommer vara avlastad, min högra fot kommer möta kabeln. På ena sidan, ett berg, ett liv jag känner. På den andra, ett universum i molnen, så fullt av det okända att det tycks tomt. Vid mina fötter, vägen till det norra tornet -- en balansgång på 60 yards (~54 m). En rät linje, som bågnar, som gungar, som vibrerar, som rullar runt sig själv, som is, tre ton, åtstramad, redo att explodera, redo att svälja mig. Ett inre vrål kommer över mig, en instinktiv önskan att fly. Men det är för sent. Linan är redo. Bestämt placerar jag den andra foten på kabeln.
Faith is what replaces doubt in my dictionary.
Tro ersätter tvekan i min ordbok.
So after the walk people ask me, "How can you top that?" Well I didn't have that problem. I was not interested in collecting the gigantic, in breaking records. In fact, I put my World Trade Center crossing at the same artistic level as some of my smaller walks -- or some completely different type of performance. Let's see, such as my street juggling, for example.
Efter balansgången frågar folk mig, "Hur ska du överträffa det där?" Jag har aldrig haft det problemet. Jag var inte intresserad av att samla på mig det gigantiska, att slå rekord. Faktum är, prestationen vid World Trade Center värderar jag på samma nivå som mina mindre balansakter -- eller andra, helt annorlunda former av uppträdanden. Låt se, som min gatujonglering, till exempel.
So each time I draw my circle of chalk on the pavement and enter as the improvising comic silent character I created 45 years ago, I am as happy as when I am in the clouds.
Varje gång jag drar min cirkel i krita i asfalten Varje gång jag drar min cirkel i krita i asfalten och äntrar som den improviserande, komiska, stumma karaktär som jag skapade 45 år sedan, så är jag lika lycklig som när jag är bland molnen.
But this here, this is not the street. So I cannot street juggle here, you understand. So you don't want me to street juggle here, right? You know that, right? You don't want me to juggle, right?
Men det här, detta är inte gatan. Så jag kan inte jonglera här, ni förstår. Så ni vill inte att jag jonglerar här, eller hur? Ni vet det väl? Ni vill inte att jag jonglerar, va?
(Applause)
(Applåder)
(Music)
(Musik)
(Applause)
(Applåder)
Thank you. Thank you.
Tackar. Tackar.
Each time I street juggle I use improvisation. Now improvisation is empowering because it welcomes the unknown. And since what's impossible is always unknown, it allows me to believe I can cheat the impossible.
Varje gång jag gatujonglerar så använder jag improvisation. Improvisation ger makt det välkomnar det okända. Det som är omöjligt är alltid okänt, det låter mig tro att jag kan utföra det omöjliga.
Now I have done the impossible not once, but many times. So what should I share? Oh, I know. Israel.
Jag har utfört det omöjliga, inte bara en gång, men flera gånger. Vad ska jag berätta? Jag vet. Israel.
Some years ago I was invited to open the Israel Festival by a high-wire walk. And I chose to put my wire between the Arab quarters and the Jewish quarter of Jerusalem over the Ben Hinnom Valley. And I thought it would be incredible if in the middle of the wire I stopped and, like a magician, I produce a dove and send her in the sky as a living symbol of peace.
Några år sedan blev jag inbjuden att öppna Israel-festivalen men en balansgång. Jag bestämde mig för att dra linan mellan de arabiska och de judiska kvarteren i Jerusalem över Hinnomdalen. Jag tyckte att det vore otroligt om jag på mitten av balansgången skulle stanna och, likt en magiker, trolla fram en duva och låta den flyga iväg som en levande symbol för freden.
Well now I must say, it was a little bit hard to find a dove in Israel, but I got one. And in my hotel room, each time I practiced making it appear and throwing her in the air, she would graze the wall and end up on the bed. So I said, now it's okay. The room is too small. I mean, a bird needs space to fly. It will go perfectly on the day of the walk.
Jag måste säga det var ganska svårt att få tag på en duva i Israel, men det gick. På mitt hotellrum, varje gång jag övade att trolla fram den och kasta den i luften, så snuddade den vid väggen och landade på sängen. Jag tänkte att det är okej. Rummet för litet. Fåglar behöver utrymme för att flyga. Det kommer att gå utmärkt när det är dags.
Now comes the day of the walk. Eighty thousand people spread over the entire valley. The mayor of Jerusalem, Teddy Kollek, comes to wish me the best. But he seemed nervous. There was tension in my wire, but I also could feel tension on the ground. Because all those people were made up of people who, for the most part, considered each other enemies.
Dagen för balansgången kom. Åttiotusen människor stod utspridda över hela dalen. Borgmästaren av Jerusalem, Teddy Kollek, kommer för att önska mig lycka till. Men han verkade nervös. Min lina var spänd, men det var också spänning på marken. För alla dessa människor bestod av folk som, mestadels, anses vara varandras fiender.
So I start the walk. Everything is fine. I stop in the middle. I make the dove appear. People applaud in delight. And then in the most magnificent gesture, I send the bird of peace into the azure. But the bird, instead of flying away, goes flop, flop, flop and lands on my head. (Laughter) And people scream. So I grab the dove, and for the second time I send her in the air. But the dove, who obviously didn't go to flying school, goes flop, flop, flop and ends up at the end of my balancing pole.
Jag började balansgången. Allting går bra. Jag stannar i mitten. Jag trollar fram duvan. Folket applåderar med förtjusning. Och sedan i en magnifik gest, så jag skickar fredsfågeln till skyn. Men fågeln, istället för att flyga iväg, sprattlar och landar på mitt huvud. (Skratt) Människorna skriker till. Jag plockar upp duvan, och en andra gång kastar upp den i luften. Men duvan, som uppenbarligen aldrig gick i flygskolan, sprattlar till, flop, flop, och landar på ena änden av min balansstång.
(Laughter)
(Skratt)
You laugh, you laugh. But hey. I sit down immediately. It's a reflex of wire walkers. Now in the meantime, the audience, they go crazy. They must think this guy with this dove, he must have spent years working with him. What a genius, what a professional.
Ni skrattar, ni skrattar. Men... Jag sätter mig ned. En reflex för lindansare. Under tiden så är publiken som galen. De måste tro att den här killen med duvan, de måste ha övat på det här i åratal. Vilket geni, vilket proffs.
(Laughter)
(Skratt)
So I take a bow. I salute with my hand. And at the end I bang my hand against the pole to dislodge the bird. Now the dove, who, now you know, obviously cannot fly, does for the third time a little flop, flop, flop and ends up on the wire behind me. And the entire valley goes crazy.
Jag bugar. Jag gör honnör. Och jag slår min hand mot balansstången för att schasa bort fågeln. Duvan som, ni vet, uppenbarligen inte kan flyga, för tredje gången sprattlar till, flop, flop, flop och landar på linan bakom mig. Hela dalen liksom exploderar.
Now but hold on, I'm not finished. So now I'm like 50 yards from my arrival and I'm exhausted, so my steps are slow. And something happened. Somebody somewhere, a group of people, starts clapping in rhythm with my steps. And within seconds the entire valley is applauding in unison with each of my steps. But not an applause of delight like before, an applause encouragement. For a moment, the entire crowd had forgotten their differences. They had become one, pushing me to triumph.
Men vänta, jag är inte färdig. Nu är jag ungefär 50 yards (~45 m) från mitt mål jag är utmattad, det går långsamt. Och någonting händer. Någon någonstans, en grupp människor, börja klappa i rytm med mina steg. Inom några sekunder så börja hela dalen att klappa i takt med varje steg jag tar. Men inte applåder av förtjusning, utan applåder för uppmuntran. För ett ögonblick har hela folkmassan glömt deras olikheter. De har blivit enade, och driver mig mot triumf.
I want you just for a second to experience this amazing human symphony. So let's say I am here and the chair is my arrival. So I walk, you clap, everybody in unison.
Jag vill att ni för en stund får uppleva denna otroliga mänskliga symfoni. Låt oss säga att jag är här och stolen är mitt mål. Jag går, ni klappar, alla tillsammans.
(Clapping)
(Klappningar)
(Applause)
(Applåder)
So after the walk, Teddy and I become friends. And he tells me, he has on his desk a picture of me in the middle of the wire with a dove on my head. He didn't know the true story. And whenever he's daunted by an impossible situation to solve in this hard-to-manage city, instead of giving up, he looks at the picture and he says, "If Philippe can do that, I can do this," and he goes back to work.
Efter balansgången så blir jag och Teddy vänner. Han berättade för mig att han har en bild av mig på sitt skrivbord där jag står mitt på linan med en duva på huvudet. Han visste inte sanningen bakom historien. Och när han står inför en till synes omöjlig situation med sin svårhanterliga stad, istället för att ge upp så tittar han på min bild och säger, "Om Philippe kan göra det, då kan jag också." och han fortsätter jobba.
Inspiration. By inspiring ourselves we inspire others. I will never forget this music, and I hope now neither will you. Please take this music with you home, and start gluing feathers to your arms and take off and fly, and look at the world from a different perspective. And when you see mountains, remember mountains can be moved.
Inspiration. Genom att inspirera oss själva inspirerar vi andra. Jag kommer aldrig att glömma denna musik, och jag hoppas att ni inte heller gör det. Ta med er denna musik hem med er, och limma fjädrar till era armar och flyg iväg, och se världen från ett annat perspektiv. Och när ni ser berg, kom ihåg att berg kan flyttas.
(Applause)
(Applåder)
Thank you. Thank you. Thank you.
Tack. Tack. Tack.
(Applause)
(Applåder)