So, when I was in art school, I developed a shake in my hand, and this was the straightest line I could draw. Now in hindsight, it was actually good for some things, like mixing a can of paint or shaking a Polaroid, but at the time this was really doomsday. This was the destruction of my dream of becoming an artist.
Toen ik op de kunstacademie zat kreeg ik een tremor in mijn hand. De meest rechte lijn die ik kon tekenen, was dit. Achteraf was het juist goed voor sommige dingen, zoals een verfblik mixen of een Polaroid drogen, maar op het moment zelf stortte mijn wereld in. Dit was de verwoesting van mijn droom om kunstenaar te worden.
The shake developed out of, really, a single-minded pursuit of pointillism, just years of making tiny, tiny dots. And eventually these dots went from being perfectly round to looking more like tadpoles, because of the shake. So to compensate, I'd hold the pen tighter, and this progressively made the shake worse, so I'd hold the pen tighter still. And this became a vicious cycle that ended up causing so much pain and joint issues, I had trouble holding anything. And after spending all my life wanting to do art, I left art school, and then I left art completely.
Mijn getril ontwikkelde zich vanuit een verwoed najagen van pointillisme, jarenlang piepkleine stipjes zetten. Uiteindelijk werden deze, eerst perfect ronde, stipjes meer kikkervisvormig door het getril. Ter compensatie hield ik mijn pen steviger vast, wat het getril verergerde, dus hield ik hem nog steviger vast. Dit werd een vicieuze cirkel die uiteindelijk zo veel pijn en gewrichtsproblemen veroorzaakte, dat ik nauwelijks nog iets kon vasthouden. Na mijn hele leven kunst te willen maken, verliet ik de kunstacademie en daarna verliet ik de kunst helemaal.
But after a few years, I just couldn't stay away from art, and I decided to go to a neurologist about the shake and discovered I had permanent nerve damage. And he actually took one look at my squiggly line, and said, "Well, why don't you just embrace the shake?"
Maar na een paar jaar kon ik gewoon niet wegblijven van kunst. Ik besloot naar een neuroloog te gaan met mijn getril. Daar ontdekte ik dat ik blijvende zenuwbeschadiging had. Hij wierp één blik op mijn bibberlijntje en zei: „Maar waarom omarm je het getril niet gewoon?”
So I did. I went home, I grabbed a pencil, and I just started letting my hand shake and shake. I was making all these scribble pictures. And even though it wasn't the kind of art that I was ultimately passionate about, it felt great. And more importantly, once I embraced the shake, I realized I could still make art. I just had to find a different approach to making the art that I wanted.
Dus dat deed ik. Ik ging naar huis, pakte een potlood en begon gewoon mijn hand maar te laten trillen. Ik maakte al deze bibberplaatjes. En, al was het niet het soort kunst waar mijn uiteindelijke passie lag, het voelde geweldig. En, belangrijker, toen ik eenmaal het getril omarmd had, realiseerde ik me dat ik nog steeds kunst kon maken. Ik moest gewoon een andere aanpak vinden om de kunst te maken die ik wilde maken.
Now, I still enjoyed the fragmentation of pointillism, seeing these little tiny dots come together to make this unified whole. So I began experimenting with other ways to fragment images where the shake wouldn't affect the work, like dipping my feet in paint and walking on a canvas, or, in a 3D structure consisting of two-by-fours, creating a 2D image by burning it with a blowtorch. I discovered that, if I worked on a larger scale and with bigger materials, my hand really wouldn't hurt, and after having gone from a single approach to art, I ended up having an approach to creativity that completely changed my artistic horizons. This was the first time I'd encountered this idea that embracing a limitation could actually drive creativity.
Ik hield nog steeds van de fragmentatie van het pointillisme, om deze piepkleine stipjes te zien samenkomen tot een samengesteld geheel. Dus begon ik te experimenteren met andere beeldfragmentatie-technieken, waar het getril het werk niet zou beïnvloeden, zoals mijn voeten in verf dopen en op een doek lopen of in een 3D-balkenstructuur een 2D-beeld te maken door het met een gasbrander te bewerken. Ik ontdekte dat, als ik op grotere schaal en met grotere materialen werkte, mijn hand geen pijn deed. Eerst had ik kunst op slechts één manier benaderd, nu benaderde ik creativiteit zo dat mijn artistieke horizon volledig veranderde. Dit was mijn eerste aanraking met het idee dat een beperking omarmen zowaar creativiteit kon voortbrengen.
At the time, I was finishing up school, and I was so excited to get a real job and finally afford new art supplies. I had this horrible little set of tools, and I felt like I could do so much more with the supplies I thought an artist was supposed to have. I actually didn't even have a regular pair of scissors. I was using these metal shears until I stole a pair from the office that I worked at.
Destijds rondde ik mijn opleiding af, enthousiast over een echte baan, om eindelijk nieuw materiaal te kunnen betalen. Ik had maar verschrikkelijk weinig gereedschap, en dacht dat ik zoveel meer kon doen met het materiaal dat je als kunstenaar, dacht ik, hoorde te hebben. Ik had niet eens een gewone schaar. Ik gebruikte een blikschaar, totdat ik bij mijn bijbaantje een schaar pikte. Ik gebruikte een blikschaar, totdat ik bij mijn bijbaantje een schaar pikte.
So I got out of school, I got a job, I got a paycheck, I got myself to the art store, and I just went nuts buying supplies. And then when I got home, I sat down and I set myself to task to really try to create something just completely outside of the box. But I sat there for hours, and nothing came to mind. The same thing the next day, and then the next, quickly slipping into a creative slump. And I was in a dark place for a long time, unable to create. And it didn't make any sense, because I was finally able to support my art, and yet I was creatively blank.
Dus ik verliet school, kreeg een baan en salaris en ging naar de kunstmaterialenhandel en sloeg als een bezetene in. En toen ik thuiskwam, ging ik zitten en nam me voor echt iets enorm vernieuwends te creëren. en nam me voor echt iets enorm vernieuwends te creëren. Urenlang zat ik daar, maar er kwam niets in me op. Hetzelfde gebeurde de volgende dag, en die daarop. Ik verviel algauw in een creatieve dip. Het zag er lange tijd somber uit, ik was niet in staat om te creëren. Dat was helemaal niet logisch, want ik was eindelijk in staat om mijn kunst te financieren, maar ik had geen inspiratie.
But as I searched around in the darkness, I realized I was actually paralyzed by all of the choices that I never had before. And it was then that I thought back to my jittery hands. Embrace the shake. And I realized, if I ever wanted my creativity back, I had to quit trying so hard to think outside of the box and get back into it.
Speurend in mijn somberheid, realiseerde ik me dat ik verlamd was door alle keuzes die ik nooit had gehad. En toen dacht ik terug aan mijn trillende handen. Omarm het getril. En ik realiseerde me dat, als ik mijn creativiteit ooit terugwilde, ik moest ophouden zo hard buiten de box te willen denken en er weer in te gaan.
I wondered, could you become more creative, then, by looking for limitations? What if I could only create with a dollar's worth of supplies? At this point, I was spending a lot of my evenings in -- well, I guess I still spend a lot of my evenings in Starbucks — but I know you can ask for an extra cup if you want one, so I decided to ask for 50. Surprisingly, they just handed them right over, and then with some pencils I already had, I made this project for only 80 cents. It really became a moment of clarification for me that we need to first be limited in order to become limitless.
Ik vroeg me af of je dan creatiever kon worden door naar beperkingen te zoeken. Wat als ik alleen maar kon creëren met een euro aan materiaal? Destijds bracht ik een hoop van mijn avonden door in -- nu ja, eigenlijk breng ik nog steeds veel avonden door in Starbucks. Ik weet dat je een extra beker kunt vragen als je dat wilt, dus ik vroeg er 50. Verrassend genoeg, gaven ze die gewoon. Met een paar potloden die ik al had, heb ik dit project voor maar 80 cent gemaakt. Dat was echt een verhelderend moment voor me: dat we eerst begrensd moeten zijn om grenzeloos te kunnen worden.
I took this approach of thinking inside the box to my canvas, and wondered what if, instead of painting on a canvas, I could only paint on my chest? So I painted 30 images, one layer at a time, one on top of another, with each picture representing an influence in my life. Or what if, instead of painting with a brush, I could only paint with karate chops? (Laughter) So I'd dip my hands in paint, and I just attacked the canvas, and I actually hit so hard that I bruised a joint in my pinkie and it was stuck straight for a couple of weeks.
Ik benaderde mijn doek vanuit dezelfde gedachte: „Hoe zou het zijn, als ik in plaats van op doek, alleen op mijn borst kon schilderen?“ Dus schilderde ik 30 beelden, laag na laag, over elkaar, met elk beeld als voorstelling van een invloed op mijn leven. Of wat als ik, in plaats van met een penseel, alleen met karateslagen kon schilderen? (Gelach) Met verf op mijn handen viel ik het doek aan en sloeg zo hard dat ik zelf mijn pink kneusde, zodat die een paar weken recht bleef staan.
(Laughter) (Applause)
(Gelach) (Applaus)
Or, what if instead of relying on myself, I had to rely on other people to create the content for the art? So for six days, I lived in front of a webcam. I slept on the floor and I ate takeout, and I asked people to call me and share a story with me about a life-changing moment. Their stories became the art as I wrote them onto the revolving canvas.
Of, wat als ik, in plaats van op mijzelf, op andere mensen moest vertrouwen voor de inhoud van de kunst? Zes dagen lang leefde ik voor een webcam. Ik sliep op de vloer en at meeneemmaaltijden en vroeg mensen om een verhaal over een keerpunt in hun leven met me te delen. en vroeg mensen om een verhaal over een keerpunt in hun leven met me te delen. Hun verhalen werden de kunst terwijl ik ze op het ronddraaiende canvas schreef.
(Applause) Or what if instead of making art to display, I had to destroy it? This seemed like the ultimate limitation, being an artist without art. This destruction idea turned into a yearlong project that I called Goodbye Art, where each and every piece of art had to be destroyed after its creation. In the beginning of Goodbye Art, I focused on forced destruction, like this image of Jimi Hendrix, made with over 7,000 matches. (Laughter) Then I opened it up to creating art that was destroyed naturally. I looked for temporary materials, like spitting out food -- (Laughter) — sidewalk chalk and even frozen wine.
(Applaus) Of wat als ik mijn kunst niet maakte om te laten zien, maar moest vernietigen? Dat leek de ultieme beperking: een kunstenaar zijn zonder kunst. Dit vernietigingsidee werd een jaarlang project dat ik <i>'Vaarwel kunst' </i> noemde, waar absoluut ieder kunststuk na voltooiing vernietigd moest worden. In het begin van <i>Goodbye Art</i> focuste ik op gedwongen destructie, zoals dit beeld van Jimi Hendrix, gemaakt van ruim 7.000 lucifers. (Gelach) Toen verruimde ik het naar het maken van kunst die natuurlijk verging. Ik zocht tijdelijke materialen, zoals het uitspugen van voedsel -- (Gelach) -- stoepkrijt en zelfs bevroren wijn.
The last iteration of destruction was to try to produce something that didn't actually exist in the first place. So I organized candles on a table, I lit them, and then blew them out, then repeated this process over and over with the same set of candles, then assembled the videos into the larger image. So the end image was never visible as a physical whole. It was destroyed before it ever existed.
De laatste destructie van het rijtje was proberen iets op te leveren wat er eigenlijk helemaal niet was. Dus zette ik kaarsen op tafel, stak ze aan en blies ze uit. Dat proces herhaalde ik steeds weer met dezelfde kaarsen. Daarna combineerde ik de beelden in een groter beeld. Het eindbeeld heeft dus nooit als fysiek geheel bestaan. Dat werd al voordat het bestond vernietigd.
In the course of this Goodbye Art series, I created 23 different pieces with nothing left to physically display. What I thought would be the ultimate limitation actually turned out to be the ultimate liberation, as each time I created, the destruction brought me back to a neutral place where I felt refreshed and ready to start the next project. It did not happen overnight. There were times when my projects failed to get off the ground, or, even worse, after spending tons of time on them the end image was kind of embarrassing. But having committed to the process, I continued on,
Tijdens deze <i>Goodbye Art</i> serie cre&euml;erde ik 23 verschillende stukken zonder dat er fysiek materiaal over is om tentoon te stellen. Wat ik dacht dat de ultieme beperking zou zijn, bleek achteraf de ultieme bevrijding te zijn. Elke keer dat ik een creatie maakte, bracht de vernietiging me terug bij nul, verfrist en klaar om het volgende project te starten. Dat gebeurde niet van de ene op de andere dag. Soms kwamen mijn projecten niet van de grond, dan weer, erger nog, was het eindresultaat enigszins beschamend, terwijl er enorm veel tijd in zat. Maar omdat ik me had geëngageerd, ging ik door.
and something really surprising came out of this. As I destroyed each project, I was learning to let go, let go of outcomes, let go of failures, and let go of imperfections. And in return, I found a process of creating art that's perpetual and unencumbered by results. I found myself in a state of constant creation, thinking only of what's next and coming up with more ideas than ever.
En er kwam iets heel verrassends uit. Door het vernietigen van elk project, leerde ik los te laten: resultaten los te laten, falen los te laten en imperfecties los te laten. In ruil daarvoor, kwam ik tot een eindeloos creatief proces dat niet wordt belast door resultaten. Ik merkte dat ik constant aan het cre&euml;ren was, alleen denkend aan de volgende en dat ik meer idee&euml;n had dan ooit.
When I think back to my three years away from art, away from my dream, just going through the motions, instead of trying to find a different way to continue that dream, I just quit, I gave up. And what if I didn't embrace the shake? Because embracing the shake for me wasn't just about art and having art skills. It turned out to be about life, and having life skills. Because ultimately, most of what we do takes place here, inside the box, with limited resources. Learning to be creative within the confines of our limitations is the best hope we have to transform ourselves and, collectively, transform our world.
Als ik terugdenk aan de drie jaar dat ik de kunst had verlaten, weg van mijn droom, bezig zonder bezieling, in plaats dat ik probeerde die droom op een andere manier voort te zetten, stopte ik gewoon, gaf ik het op. Wat als ik het getril niet omarmd had? Want het getril omarmen ging voor mij over meer dan kunst of het hebben van kunstvaardigheden. Het bleek uiteindelijk over leven te gaan en het hebben van levensvaardigheden. Omdat het meeste wat we doen uiteindelijk hier plaatsvindt, binnen de box, met begrensde middelen. Creatief leren zijn binnen de grenzen van onze beperkingen, is het beste uitgangspunt voor transformatie van onszelf en, collectief, voor transformatie van onze wereld.
Looking at limitations as a source of creativity changed the course of my life. Now, when I run into a barrier or I find myself creatively stumped, I sometimes still struggle, but I continue to show up for the process and try to remind myself of the possibilities, like using hundreds of real, live worms to make an image, using a pushpin to tattoo a banana, or painting a picture with hamburger grease.
Kijken naar beperkingen als bron van creativiteit heeft mijn levensloop veranderd. Als ik nu op een hindernis stuit of geen inspiratie heb, worstel ik soms nog, maar ik blijf doorgaan met het proces en probeer mezelf de mogelijkheden te herinneren, zoals honderden levensechte wormen om een beeld te maken, een banaan met een prikpen tatoe&euml;ren of een schilderij maken met hamburgervet.
(Laughter)
(Gelach)
One of my most recent endeavors is to try to translate the habits of creativity that I've learned into something others can replicate.
E&eacute;n van mijn recenste ondernemingen is te proberen de creatieve gewoonten die ik geleerd heb, te vertalen in iets wat anderen ook kunnen doen.
Limitations may be the most unlikely of places to harness creativity, but perhaps one of the best ways to get ourselves out of ruts, rethink categories and challenge accepted norms. And instead of telling each other to seize the day, maybe we can remind ourselves every day to seize the limitation.
Beperkingen zijn misschien wel de meest onwaarschijnlijke plek om creativiteit te benutten, maar misschien één van de beste manieren om onszelf uit een sleur te halen, categoriën om te vormen en erkende normen tegen het licht te houden. En in plaats van elkaar aan te raden de koe bij de horens te vatten, kunnen we onszelf er misschien aan herinneren om elke dag de beperking te vatten.
Thank you.
Bedankt.
(Applause)
(Applaus)