Όταν ήμουν στην σχολή καλών τεχνών ανέπτυξα ένα τρέμουλο στο χέρι μου και αυτή ήταν η πιο ίσια γραμμή που μπορούσα να ζωγραφίσω. Εκ των υστέρων, αυτό ήταν στην πραγματικότητα καλό για κάποια πράγματα όπως στο ανακάτεμα της μπογιάς ή στο κούνημα μιας Polaroid αλλά τότε ήταν σαν να είχε έρθει το τέλος του κόσμου. Γκρέμισε το όνειρό μου να γίνω καλλιτέχνης.
So, when I was in art school, I developed a shake in my hand, and this was the straightest line I could draw. Now in hindsight, it was actually good for some things, like mixing a can of paint or shaking a Polaroid, but at the time this was really doomsday. This was the destruction of my dream of becoming an artist.
Το τρέμουλο προέκυψε στην πραγματικότητα από μία έμμονη αναζήτηση του πουαντιγισμού, από χρόνια φτιάχνοντας μικροσκοπικές τελίτσες Τελικά αυτές οι τελείες κατέληξαν από ολοστρόγγυλες να μοιάζουν περισσότερο με γυρίνους. Οπότε για να το αντισταθμίσω, κρατούσα πιο σφιχτά το στυλό και αυτό σταδιακά έκανε το τρέμουλο χειρότερο, οπότε κρατούσα το στυλό ακόμα πιο σφιχτά γεγονός που δημιούργησε ένα φαύλο κύκλο που κατέληξε να προκαλεί τόσο πόνο και προβλήματα στις αρθρώσεις που είχα δυσκολία να κρατήσω οτιδήποτε. Και αφού είχα περάσει όλη μου τη ζωή θέλοντας να κάνω τέχνη, εγκατέλειψα την Καλών Τεχνών και εγκατέλειψα την τέχνη γενικότερα.
The shake developed out of, really, a single-minded pursuit of pointillism, just years of making tiny, tiny dots. And eventually these dots went from being perfectly round to looking more like tadpoles, because of the shake. So to compensate, I'd hold the pen tighter, and this progressively made the shake worse, so I'd hold the pen tighter still. And this became a vicious cycle that ended up causing so much pain and joint issues, I had trouble holding anything. And after spending all my life wanting to do art, I left art school, and then I left art completely.
Όμως μετά από κάποια χρόνια, απλά δεν μπορούσα να μείνω μακριά απ'την τέχνη και αποφάσισα να πάω σ' ένα νευρολόγο για το τρέμουλο και ανακάλυψα πως είχα μια μόνιμη βλάβη στα νεύρα Και αυτός έριξε μια ματιά στην κυματιστή γραμμή μου και είπε: «Γιατί δεν αποδέχεσαι απλά το τρέμουλο;»
But after a few years, I just couldn't stay away from art, and I decided to go to a neurologist about the shake and discovered I had permanent nerve damage. And he actually took one look at my squiggly line, and said, "Well, why don't you just embrace the shake?"
Λοιπόν το έκανα. Πήγα σπίτι, πήρα ένα μολύβι, και απλά άφησα το χέρι μου να τρέμει και να τρέμει. Έκανα όλα αυτά τα ορνιθοσκαλίσματα. Και παρόλο που δεν ήταν το είδος της τέχνης για το οποίο παθιαζόμουν, η αίσθηση ήταν υπέροχη. Και το σημαντικότερο, τη στιγμή που αποδέχτηκα το τρέμουλο συνειδητοποίησα ότι μπορούσα ακόμα να κάνω τέχνη. Έπρεπε απλά να βρω μια διαφορετική προσέγγιση για να κάνω την τέχνη που ήθελα.
So I did. I went home, I grabbed a pencil, and I just started letting my hand shake and shake. I was making all these scribble pictures. And even though it wasn't the kind of art that I was ultimately passionate about, it felt great. And more importantly, once I embraced the shake, I realized I could still make art. I just had to find a different approach to making the art that I wanted.
Ακόμη απολάμβανα τον κατακερματισμό του πουαντιγισμού βλέποντας αυτές τις μικροσκοπικές τελίτσες να συναντιούνται για να σχηματίσουν μια ολοκληρωμένη ένωση Οπότε ξεκίνησα να πειραματίζομαι με άλλους τρόπους για να κατακερματίζω εικόνες όπου το τρέμουλο δε θα επηρέαζε το έργο, όπως το να βουτάω τα πόδια μου σε μπογιά και να περπατάω σ' έναν καμβά, ή σε μια τρισδιάστατη κατασκευή αποτελούμενη από ξύλινες δοκούς δημιουργώντας μια δισδιάστατη εικόνα, καίγοντας την με ένα καμινέτο. Ανακάλυψα πως αν δούλευα σε μια μεγαλύτερη κλίμακα και με μεγαλύτερα υλικά, το χέρι μου δε θα πονούσε τόσο, και έχοντας ξεκινήσει από μια συγκεκριμένη προσέγγιση στην τέχνη, κατέληξα σε μια προσέγγιση στη δημιουργικότητα που μου άλλαξε ολοκληρωτικά τους καλλιτεχνικούς μου ορίζοντες. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που συνάντησα την ιδέα πως η αποδοχή ενός εμποδίου μπορεί να βάλει μπρος τη δημιουργικότητα.
Now, I still enjoyed the fragmentation of pointillism, seeing these little tiny dots come together to make this unified whole. So I began experimenting with other ways to fragment images where the shake wouldn't affect the work, like dipping my feet in paint and walking on a canvas, or, in a 3D structure consisting of two-by-fours, creating a 2D image by burning it with a blowtorch. I discovered that, if I worked on a larger scale and with bigger materials, my hand really wouldn't hurt, and after having gone from a single approach to art, I ended up having an approach to creativity that completely changed my artistic horizons. This was the first time I'd encountered this idea that embracing a limitation could actually drive creativity.
Εκείνον τον καιρό τελείωνα το σχολείο και ήμουν τόσο ενθουσιασμένος που θα έβρισκα μια πραγματική δουλειά και θα μπορούσα επιτέλους να αγοράσω καινούρια υλικά. Είχα αυτό το απαίσιο, μικρό σετ από εργαλεία, και αισθανόμουν πως θα μπορούσα να κάνω τόσο περισσότερα πράγματα με τα υλικά που πίστευα πως ένας καλλιτέχνης έπρεπε να έχει. Δεν είχα καν ένα κανονικό ψαλίδι. Χρησιμοποιούσα αυτό το μεταλλικό κλαδευτήρι μέχρι που έκλεψα ένα ψαλίδι απ΄το γραφείο όπου εργαζόμουν.
At the time, I was finishing up school, and I was so excited to get a real job and finally afford new art supplies. I had this horrible little set of tools, and I felt like I could do so much more with the supplies I thought an artist was supposed to have. I actually didn't even have a regular pair of scissors. I was using these metal shears until I stole a pair from the office that I worked at.
Οπότε τέλειωσα το σχολείο, βρήκα δουλειά, πληρώθηκα, πήγα στο μαγαζί με τα καλλιτεχνικά είδη, και απλά αγόρασα μανιωδώς υλικά. Και μετά πήγα σπίτι, κάθισα κάτω και έβαλα τον εαυτό μου να δημιουργήσει κάτι τελείως καινοτόμο. Αλλά κάθισα εκεί για ώρες, χωρίς να σκεφτώ κάτι. Το ίδιο και την επόμενη μέρα, και πάλι τη μεθεπόμενη, βουλιάζοντας σε ένα καλλιτεχνικό τέλμα Και είχα τις μαύρες μου για πολύ καιρό, ανίκανος να δημιουργήσω. Και δεν υπήρχε λογική, γιατί ενώ επιτέλους μπορούσα να στηρίξω οικονομικά την τέχνη μου, ήμουν δημιουργικά κενός.
So I got out of school, I got a job, I got a paycheck, I got myself to the art store, and I just went nuts buying supplies. And then when I got home, I sat down and I set myself to task to really try to create something just completely outside of the box. But I sat there for hours, and nothing came to mind. The same thing the next day, and then the next, quickly slipping into a creative slump. And I was in a dark place for a long time, unable to create. And it didn't make any sense, because I was finally able to support my art, and yet I was creatively blank.
Αλλά μεσα στην απελπισία μου συνειδητοποίησα ότι στην πραγματικότητα με είχαν παραλύσει όλες αυτές οι επιλογές που δεν είχα προηγουμένως. Και τότε ήταν που ξαναθυμήθηκα τα νευρικά μου χέρια. «Αποδέξου το τρέμουλο.» Και συνειδητοποίησα πως αν ήθελα πίσω τη δημιουργικότητα μου, έπρεπε να σταματήσω να προσπαθώ να κάνω κάτι καινοτόμο και να επιστρέψω στα όριά μου.
But as I searched around in the darkness, I realized I was actually paralyzed by all of the choices that I never had before. And it was then that I thought back to my jittery hands. Embrace the shake. And I realized, if I ever wanted my creativity back, I had to quit trying so hard to think outside of the box and get back into it.
Αναρωτήθηκα, θα μπορούσε κανείς να γίνει πιο δημιουργικός τότε, αναζητώντας περιορισμούς; Τι και αν μπορούσα να δημιουργήσω μόνο με υλικά αξίας ενός δολαρίου; Τότε περνούσα πολλά απογεύματά μου στα... μάλλον ακόμα περνάω πολλά απογεύματα στα Starbucks, και ξέρω πως μπορείς να ζητήσεις ένα επιπλέον κύπελλο αν θέλεις, οπότε αποφάσισα να ζητήσω 50. Προς έκπληξη μου, μου τα έδωσαν κατευθείαν, και μετά με μερικά μολύβια που ήδη είχα έκανα αυτό το πρότζεκτ με μόλις 80 σεντς. Και εκείνη την στιγμή αντιλήφθηκα, ότι πρέπει πρώτα να περιοριστούμε για να ξεπεράσουμε τα όρια. Υιοθέτησα αυτή την προσέγγιση σκέψης εντός των ορίων στον καμβά μου, και αναρωτήθηκα τι κι αν αντί να ζωγραφίζω στον καμβά, μπορούσα να ζωγραφίσω μόνο στο στήθος μου; Οπότε ζωγράφισα 30 εικόνες, μια στρώση κάθε φορά, η μια πάνω στην άλλη, με κάθε εικόνα να αναπαριστά μια επιρροή στη ζωή μου. Ή τι κι αν, αντί να ζωγραφίζω με πινέλο, μπορούσα να ζωγραφίσω μόνο με κινήσεις καράτε; (Γέλιο) Οπότε βούτηξα τα χέρια μου στη μπογιά. και απλά επιτέθηκα στον καμβά, και τον χτύπησα τόσο πολύ που μελάνιασα το μικρό μου δαχτυλάκι και δεν μπορούσα να το λυγίσω για μερικές βδομάδες. (Γέλιο) (Χειροκρότημα) Ή, τι και αν, αντί να βασίζομαι στον εαυτό μου, έπρεπε να βασιστώ σε άλλους ανθρώπους για να δημιουργήσουν το περιεχόμενο για την τέχνη; Οπότε για έξι μέρες, ζούσα μπροστά στην κάμερα του υπολογιστή, κοιμόμουν στο πάτωμα και έτρωγα απ'έξω και ζητούσα από ανθρώπους να με πάρουν τηλέφωνο και να μοιραστούν μια ιστορία μαζί μου για μια στιγμή που τους άλλαξε τη ζωή. Οι ιστορίες τους έγιναν η τέχνη καθώς τις έγραφα στον περιστρεφόμενο καμβά. (Χειροκρότημα) Ή τι και αν, αντί να κάνω τέχνη για να την εκθέσω, έπρεπε να την καταστρέψω; Αυτό φάνταζε σαν τον απόλυτο περιορισμό, το να είσαι καλλιτέχνης χωρίς τέχνη. Αυτή η ιδέα της καταστροφής μετατράπηκε σε ένα πρότζεκτ διάρκειας ενός χρόνου το οποίο ονόμασα «Αντίο Τέχνη», όπου το κάθε έργο τέχνης έπρεπε να καταστραφεί μετά τη δημιουργία του. Στην αρχή του «Αντίο Τέχνη», επικεντρώθηκα στη βεβιασμένη καταστροφή, όπως αυτή η εικόνα του Τζίμι Χέντριξ, που φτιάχτηκε με παραπάνω από 7000 σπίρτα. (Γέλιο) Έπειτα το διεύρυνα με το να δημιουργώ τέχνη που καταστρεφόταν φυσικά. Αναζήτησα προσωρινά υλικά, όπως το να φτύνω φαγητό, (Γέλιο) κιμωλία στο πεζοδρόμιο, ακόμα και παγωμένο κρασί. Η τελευταία επανάληψη της καταστροφής ήταν να δοκιμάσω να δημιουργήσω κάτι που δεν υπήρχε καν πριν. Οπότε τοποθέτησα κεριά σε ένα τραπέζι, τα άναψα και μετά τα έσβησα, μετά επανέλαβα την ίδια διαδικασία ξανά και ξανά με τα ίδια κεριά, έπειτα συγκέντρωσα τα βίντεο σε μια μεγαλύτερη εικόνα. Συνεπώς η τελική εικόνα δεν ήταν ποτέ ορατή σαν ένα φυσικό σύνολο. Καταστρεφόταν πριν καν υπάρξει. Στη διάρκεια της σειράς «Αντίο Τέχνη», δημιούργησα 23 διαφορετικά έργα χωρίς να μείνει τίποτα χειροπιαστό να εκθέσω. Αυτό που θεωρούσα ως απόλυτο περιορισμό στην πραγματικότητα αποδείχτηκε η απόλυτη απελευθέρωση καθώς κάθε φορά που δημιουργούσα, η καταστροφή με έφερνε πίσω σε έναν ουδέτερο τόπο όπου ένοιωθα αναζωογονημένος και έτοιμος να ξεκινήσω το επόμενο πρότζεκτ. Δεν συνέβη σε μια βραδιά. Υπήρχαν φορές που τα πρότζεκτ μου δεν πετύχαιναν, ή, ακόμα χειρότερα, μετά από ώρες ενασχόλησης πάνω σε αυτά η τελική εικόνα ήταν κάπως ντροπιαστική. Έχοντας όμως αφοσιωθεί στη διαδικασία, συνέχιζα, και κάτι πραγματικά απρόσμενο προέκυπτε. Καθώς κατέστρεφα κάθε πρότζεκτ, μάθαινα πώς να αφήνω, να αφήνω πίσω μου αποτελέσματα, να αφήνω πίσω μου αποτυχίες και να αφήνω πίσω μου ατέλειες. Και ως αντάλλαγμα, βρήκα μια διαδικασία δημιουργίας τέχνης που είναι αδιάκοπη και ελεύθερη από αποτελέσματα. Βρέθηκα σε μια κατάσταση συνεχούς δημιουργίας, σκεπτόμενος μόνο το τι έπεται και επινοώντας περισσότερες ιδέες από ποτέ. Όποτε θυμάμαι τα τρία μου χρόνια μακριά απ΄την τέχνη, μακριά απ' το όνειρό μου, κάνοντας απλά κάτι από αγγαρεία, αντί να προσπαθώ να βρω ένα διαφορετικό τρόπο να συνεχίσω εκείνο το όνειρο, απλά σταμάτησα, παραιτήθηκα. Τι και αν δεν είχα αποδεχτεί το τρέμουλο; Γιατί το να αποδεχτώ το τρέμουλο για μένα δεν είχε να κάνει απλά με την τέχνη και με το να έχεις καλλιτεχνικές δεξιότητες. Αποδείχτηκε πως είχε να κάνει με τη ζωή, και με το να έχεις δεξιότητες που αφορούν τη ζωή. Γιατί εν τέλει τα περισσότερα από αυτά που κάνουμε συμβαίνουν εδώ, μέσα στα όρια, με περιορισμένους πόρους. Το να μαθαίνεις να είσαι δημιουργικός μέσα στα όρια των περιορισμών μας είναι η καλύτερη ελπίδα που έχουμε να μεταμορφώσουμε τους εαυτούς μας και, συλλογικά, να μεταμορφώσουμε τον κόσμο μας. Το να βλέπω τους περιορισμούς σαν μια πηγή δημιουργικότητας άλλαξε την πορεία της ζωής μου. Πλέον, όποτε πέφτω πάνω σ'ένα εμπόδιο ή όταν κολλάω δημιουργικά, κάποιες φορές ακόμα πασχίζω, αλλά συνεχίζω να είμαι παρών στη διαδικασία και προσπαθώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου τις δυνατότητες, όπως το να χρησιμοποιείς αληθινά, ζωντανά σκουλήκια για να δημιουργήσεις μια εικόνα, το να χρησιμοποιήσεις μια πινέζα για να κάνεις τατουάζ σε μια μπανάνα, ή το να ζωγραφίσεις μια εικόνα με λίπος από χάμπουργκερ. (Γέλιο) Μια απ'τις πιο πρόσφατες προσπάθειές μου είναι να μεταφράσω τις συνήθειες της δημιουργικότητας που έχω μάθει σε κάτι που οι άλλοι θα μπορούν να επαναλάβουν. Οι περιορισμοί μπορεί να είναι ο πιο απίθανος τόπος για να τιθασεύσεις τη δημιουργικότητα, αλλά ίσως ένας από τους καλύτερους τρόπους να βγούμε από τέλματα, να αναθεωρήσουμε κατηγορίες και να προκαλέσουμε καθιερωμένες νόρμες. Και αντί να λέμε ο ένας στον άλλον να αδράξουμε τη μέρα, ίσως να μπορούμε να υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας κάθε μέρα να αδράξουμε τον περιορισμό. Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
I wondered, could you become more creative, then, by looking for limitations? What if I could only create with a dollar's worth of supplies? At this point, I was spending a lot of my evenings in -- well, I guess I still spend a lot of my evenings in Starbucks — but I know you can ask for an extra cup if you want one, so I decided to ask for 50. Surprisingly, they just handed them right over, and then with some pencils I already had, I made this project for only 80 cents. It really became a moment of clarification for me that we need to first be limited in order to become limitless. I took this approach of thinking inside the box to my canvas, and wondered what if, instead of painting on a canvas, I could only paint on my chest? So I painted 30 images, one layer at a time, one on top of another, with each picture representing an influence in my life. Or what if, instead of painting with a brush, I could only paint with karate chops? (Laughter) So I'd dip my hands in paint, and I just attacked the canvas, and I actually hit so hard that I bruised a joint in my pinkie and it was stuck straight for a couple of weeks. (Laughter) (Applause) Or, what if instead of relying on myself, I had to rely on other people to create the content for the art? So for six days, I lived in front of a webcam. I slept on the floor and I ate takeout, and I asked people to call me and share a story with me about a life-changing moment. Their stories became the art as I wrote them onto the revolving canvas. (Applause) Or what if instead of making art to display, I had to destroy it? This seemed like the ultimate limitation, being an artist without art. This destruction idea turned into a yearlong project that I called Goodbye Art, where each and every piece of art had to be destroyed after its creation. In the beginning of Goodbye Art, I focused on forced destruction, like this image of Jimi Hendrix, made with over 7,000 matches. (Laughter) Then I opened it up to creating art that was destroyed naturally. I looked for temporary materials, like spitting out food -- (Laughter) — sidewalk chalk and even frozen wine. The last iteration of destruction was to try to produce something that didn't actually exist in the first place. So I organized candles on a table, I lit them, and then blew them out, then repeated this process over and over with the same set of candles, then assembled the videos into the larger image. So the end image was never visible as a physical whole. It was destroyed before it ever existed. In the course of this Goodbye Art series, I created 23 different pieces with nothing left to physically display. What I thought would be the ultimate limitation actually turned out to be the ultimate liberation, as each time I created, the destruction brought me back to a neutral place where I felt refreshed and ready to start the next project. It did not happen overnight. There were times when my projects failed to get off the ground, or, even worse, after spending tons of time on them the end image was kind of embarrassing. But having committed to the process, I continued on, and something really surprising came out of this. As I destroyed each project, I was learning to let go, let go of outcomes, let go of failures, and let go of imperfections. And in return, I found a process of creating art that's perpetual and unencumbered by results. I found myself in a state of constant creation, thinking only of what's next and coming up with more ideas than ever. When I think back to my three years away from art, away from my dream, just going through the motions, instead of trying to find a different way to continue that dream, I just quit, I gave up. And what if I didn't embrace the shake? Because embracing the shake for me wasn't just about art and having art skills. It turned out to be about life, and having life skills. Because ultimately, most of what we do takes place here, inside the box, with limited resources. Learning to be creative within the confines of our limitations is the best hope we have to transform ourselves and, collectively, transform our world. Looking at limitations as a source of creativity changed the course of my life. Now, when I run into a barrier or I find myself creatively stumped, I sometimes still struggle, but I continue to show up for the process and try to remind myself of the possibilities, like using hundreds of real, live worms to make an image, using a pushpin to tattoo a banana, or painting a picture with hamburger grease. (Laughter) One of my most recent endeavors is to try to translate the habits of creativity that I've learned into something others can replicate. Limitations may be the most unlikely of places to harness creativity, but perhaps one of the best ways to get ourselves out of ruts, rethink categories and challenge accepted norms. And instead of telling each other to seize the day, maybe we can remind ourselves every day to seize the limitation. Thank you. (Applause)