What if I told you there was a new technology that, when placed in the hands of doctors and nurses, improved outcomes for children and adults, patients of all ages; reduced pain and suffering, reduced time in the operating rooms, reduced anesthetic times, had the ultimate dose-response curve that the more you did it, the better it benefitted patients? Here's a kicker: it has no side effects, and it's available no matter where care is delivered. I can tell you as an ICU doctor at Boston Children's Hospital, this would be a game changer for me. That technology is lifelike rehearsal. This lifelike rehearsal is being delivered through medical simulation.
Stel dat ik je zou vertellen dat er een nieuwe technologie was die in handen van dokters en verplegers betere behandelresultaten zou opleveren voor patiënten van alle leeftijden; zou zorgen voor minder pijn en lijden; korter durende operaties; kortere narcosetijden; en een optimale dosis-responscurve zou hebben, want hoe vaker je een behandeling oefent, des te gunstiger is het voor de patient. En het mooiste is: er zijn geen bijwerkingen en het maakt niet uit waar de zorg gegeven wordt. Als IC-arts in het Boston Children's Hospital kan ik zeggen dat dit een doorbraak voor mij zou zijn. Deze technologie heet 'levensecht oefenen'. Dit levensecht oefenen is mogelijk door medische simulatie.
I thought I would start with a case, just to really describe the challenge ahead, and why this technology is not just going to improve health care but why it's critical to health care. This is a child that's born, young girl. "Day of life zero," we call it, the first day of life, just born into the world. And just as she's being born, we notice very quickly that she is deteriorating. Her heart rate is going up, her blood pressure is going down, she's breathing very, very fast. And the reason for this is displayed in this chest X-ray.
Ik wil graag beginnen met een voorbeeld om goed uit te leggen wat ons te wachten staat en waarom deze technologie niet alleen de zorg zal verbeteren, maar ook waarom het essentieel is voor de medische zorg. Dit is een pasgeboren kind, een meisje. Dit is dag nul in haar leven. De eerste dag, pas ter wereld gekomen. Maar direct na de geboorte merken we al snel dat haar toestand verslechtert. Haar hartslag gaat omhoog, haar bloeddruk daalt en ze gaat steeds sneller ademen. De reden hiervoor blijkt uit deze röntgenfoto van haar romp.
That's called a babygram, a full X-ray of a child's body, a little infant's body. As you look on the top side of this, that's where the heart and lungs are supposed to be. As you look at the bottom end, that's where the abdomen is, and that's where the intestines are supposed to be. And you can see how there's sort of that translucent area that made its way up into the right side of this child's chest. And those are the intestines -- in the wrong place. As a result, they're pushing on the lungs and making it very difficult for this poor baby to breathe.
Dit heet een babygram: een röntgenfoto van het lijfje van een zuigeling. Als je naar de bovenkant kijkt dan horen daar het hart en de longen te zitten. En hier aan de onderkant zie je de buikholte, waar je normaal de darmen hoort te zien. Ook zie je een doorschijnend gebied dat omhoog gekropen is aan de rechterkant van de borstkas. En dat zijn de darmen -- op de verkeerde plek. Dit zorgt ervoor dat ze tegen de longen drukken, waardoor deze baby amper nog kan ademen.
The fix for this problem is to take this child immediately to the operating room, bring those intestines back into the abdomen, let the lungs expand and allow this child to breathe again. But before she can go to the operating room, she must get whisked away to the ICU, where I work. I work with surgical teams. We gather around her, and we place this child on heart-lung bypass. We put her to sleep, we make a tiny little incision in the neck, we place catheters into the major vessels of the neck -- and I can tell you that these vessels are about the size of a pen, the tip of a pen -- and then we have blood drawn from the body, we bring it through a machine, it gets oxygenated, and it goes back into the body. We save her life, and get her safely to the operating room.
Om dit probleem op te lossen moeten we deze baby meteen naar de operatiekamer brengen om de darmen terug in de buikholte te leggen, zodat de longen weer ruimte krijgen en dit kind weer kan ademhalen. Maar voordat ze geopereerd kan worden, moet ze razendsnel naar de Intensive Care worden gebracht, waar ik werk. Ik werk samen met de operatieteams. Het hele team komt samen en we leggen dit kindje aan de hart-longmachine. We brengen haar onder narcose en maken een kleine snee in haar hals. We brengen katheters aan in de grootste aders in de hals -- en jullie moeten weten dat deze aders ongeveer zo dik zijn als een pen, het puntje van een pen. Dan draineren we bloed uit het lichaam, leiden het door een machine die zuurstof toevoegt, waarna het terugvloeit in het lichaam. We redden haar leven en brengen haar veilig naar de operatiekamer.
Here's the problem: these disorders -- what is known is congenital diaphragmatic hernia -- this hole in the diaphragm that has allowed these intestines to sneak up -- these disorders are rare. Even in the best hands in the world, there is still a challenge to get the volume -- the natural volume of these patients -- in order to get our expertise curve at 100 percent. They just don't present that often. So how do you make the rare common?
Maar dit is het probleem: deze aandoeningen -- zoals congenitale hernia diafragmatica, een gat in het middenrif waardoor de darmen naar boven kunnen kruipen -- zijn heel zeldzaam. Zelfs in de meest ervaren handen ter wereld is het bijna onmogelijk om er genoeg te krijgen -- om genoeg patiënten te krijgen -- om een expertise curve van 100 procent te halen. Het komt gewoon niet vaak voor. Hoe maak je het zeldzame dan gewoon?
Here's the other problem: in the health care system that I trained for over 20 years, what currently exists, the model of training is called the apprenticeship model. It's been around for centuries. It's based on this idea that you see a surgery maybe once, maybe several times, you then go do that surgery, and then ultimately you teach that surgery to the next generation. And implicit in this model -- I don't need to tell you this -- is that we practice on the very patients that we are delivering care to. That's a problem. I think there's a better approach. Medicine may very well be the last high-stakes industry that does not practice prior to game time. I want to describe to you a better approach through medical simulation.
En er is nog een probleem: het zorgsysteem waarin ik al ruim 20 jaar lang mensen opleid, zoals het nu is, worden studenten getraind volgens een leerlingstelselmodel. Dit bestaat al eeuwen. Het is gebaseerd op het idee dat je een operatie misschien één keer ziet, of misschien een aantal keren, de operatie vervolgens zelf uitvoert en hem uiteindelijk weer aan de volgende generatie leert. Dit model heeft dus tot gevolg -- en ik hoef je dat niet uit te leggen -- dat we feitelijk oefenen op de patiënten die we onder onze hoede hebben. Dat is een probleem. Ik denk dat er een betere manier is. Geneeskunde is misschien wel de laatste risicovolle sector die niet oefent voordat er gepresteerd moet worden. Ik wil een betere aanpak beschrijven met behulp van medische simulatie.
Well, the first thing we did is we went to other high-stakes industries that had been using this type of methodology for decades. This is nuclear power. Nuclear power runs scenarios on a regular basis in order to practice what they hope will never occur. And as we're all very familiar, the airline industry -- we all get on planes now, comforted by the idea that pilots and crews have trained on simulators much like these, training on scenarios that we hope will never occur, but we know if they did, they would be prepared for the worst. In fact, the airline industry has gone as far as to create fuselages of simulation environments, because of the importance of the team coming together. This is an evacuation drill simulator. So again, if that ever were to happen, these rare, rare events, they're ready to act on the drop of a dime.
Maar eerst gingen we kijken naar ander risicovolle sectoren die deze werkwijze al tientallen jaren toepassen. Dit is een kerncentrale. Kerncentrales voeren regelmatig allerlei scenario's uit om te oefenen voor datgene waarvan ze hopen dat het nooit gebeurt. En we zijn allemaal bekend met de luchtvaartindustrie. We stappen allemaal met een gerust hart in een vliegtuig in de wetenschap dat piloten en bemanning in dit soort simulatoren getraind hebben voor situaties die hopelijk nooit zullen plaatsvinden. En we weten dus dat als er wel iets misgaat, zij op het ergste zijn voorbereid. De luchtvaartindustrie heeft zelfs vliegtuigrompen gemaakt die dienen als simulatie-omgeving, omdat het belangrijk is dat het team goed op elkaar ingespeeld is. Dit is een evacuatie-oefeningsimulator. Dus, als zo'n zeldzame situatie zich zou voordoen, kunnen ze à la minute reageren.
I guess the most compelling for me in some ways is the sports industry -- arguably high stakes. You think about a baseball team: baseball players practice. I think it's a beautiful example of progressive training. The first thing they do is go out to spring training. They go to a spring training camp, perhaps a simulator in baseball. They're not on the real field, but they're on a simulated field, and they're playing in the pregame season. Then they make their way to the field during the season games, and what's the first thing they do before they start the game? They go into the batting cage and do batting practice for hours, having different types of pitches being thrown at them, hitting ball after ball as they limber their muscles, getting ready for the game itself. And here's the most phenomenal part of this, and for all of you who watch any sport event, you will see this phenomenon happen. The batter gets into the batter's box, the pitcher gets ready to pitch. Right before the pitch is thrown, what does that batter do? The batter steps out of the box and takes a practice swing. He wouldn't do it any other way.
Maar voor mij komt het meest overtuigende bewijs toch wel uit de sportwereld -- of je de belangen hoog acht of niet. Denk maar aan een honkbalteam: honkbalspelers oefenen. Ik vind dit een mooi voorbeeld van oefening baart kunst. Eerst trainen ze het hele voorjaar. Ze gaan naar een trainingskamp, misschien een simulator voor honkbal. Ze staan niet op een echt veld, maar op een simulatieveld en ze spelen een voorseizoenscompetitie. Daarna komen ze het veld op voor de seizoenswedstrijden en wat doen ze als eerste voordat ze aan de wedstrijd beginnen? Ze gaan de slagkooi in en oefenen urenlang op hun slag waarbij de bal ze op allerlei manieren wordt toegeworpen en ze bal na bal slaan terwijl ze hun spieren opwarmen en zich voorbereiden op de wedstrijd. En dan komt nog het meest fenomenale van alles -- en het maakt niet uit naar wat voor wedstrijd je kijkt, je ziet dit gebeuren: de slagman gaat in de slagzone staan, de werper staat klaar om te gooien en vlak voordat de bal geworpen wordt, wat doet de slagman dan? Hij stapt uit de slagzone en maakt een oefenslag. Hij zou het nooit anders doen.
I want to talk to you about how we're building practice swings like this in medicine. We are building batting cages for the patients that we care about at Boston Children's. I want to use this case that we recently built. It's the case of a four-year-old who had a progressively enlarging head, and as a result, had loss of developmental milestones, neurologic milestones, and the reason for this problem is here -- it's called hydrocephalus.
Ik wil het met jullie hebben over hoe wij ons oefenmateriaal maken in de geneeskunde. We bouwen zulke oefenmaterialen voor onze zo dierbare patiënten in ons hospitaal. Ik ga een voorbeeld gebruiken dat we onlangs gemaakt hebben. We hadden een kind van vier waarvan de schedel steeds groter werd en waardoor mijlpalen in de ontwikkeling, neurologische mijlpalen, verloren gingen. En de oorzaak van dit probleem zit hier: het heet hydrocefalus.
So, a quick study in neurosurgery. There's the brain, and you can see the cranium surrounding the brain. What surrounds the brain, between the brain and cranium, is something called cerebrospinal fluid or fluid, which acts as a shock absorber. In your heads right now, there is cerebrospinal fluid just bathing your brains and making its way around. It's produced in one area and flows through, and then is re-exchanged. And this beautiful flow pattern occurs for all of us. But unfortunately in some children, there's a blockage of this flow pattern, much like a traffic jam. As a result, the fluid accumulates, and the brain is pushed aside. It has difficulty growing. As a result, the child loses neurologic milestones. This is a devastating disease in children.
Even een korte les in neurochirurgie: dit zijn de hersenen en je ziet de schedel die om de hersenen heen zit. Wat er ook nog tussen de hersenen en de schedel zit, is iets dat we hersenvocht noemen en wat als een schokdemper werkt. Dus in al jullie hoofden zit hersenvocht dat als badwater rondom jullie hersenen spoelt. Het wordt ergens gemaakt en stroomt rond waarna het vervangen wordt. Dit prachtige stromingspatroon gebeurt bij ons allemaal. Maar helaas kan er bij sommige kinderen een blokkade in dit stromingspatroon zitten, zoiets als een file. Hierdoor hoopt het vocht zich op en worden de hersenen opzij geduwd. Ze kunnen dan niet goed groeien. Hierdoor gaat het kind neurologische mijlpalen missen. Deze ziekte is desastreus voor kinderen.
The cure for this is surgery. The traditional surgery is to take a bit of the cranium off, a bit of the skull, drain this fluid out, stick a drain in place, and then eventually bring this drain internal to the body. Big operation. But some great news is that advances in neurosurgical care have allowed us to develop minimally invasive approaches to this surgery. Through a small pinhole, a camera can be inserted, led into the deep brain structure, and cause a little hole in a membrane that allows all that fluid to drain, much like it would in a sink. All of a sudden, the brain is no longer under pressure, can re-expand and we cure the child through a single-hole incision.
De oplossing is een operatie. Bij de traditionele manier van opereren verwijderen we een stukje schedel, laten het overtollige vocht afvloeien en plaatsen we een drain. Uiteindelijk brengen we een interne drain aan in het lichaam. Een grote operatie. Maar het grote nieuws is dat vooruitgang in de neurochirurgie ons in staat heeft gesteld om minimaal invasieve methodes te ontwikkelen voor dit soort operaties. Via een klein gaatje kunnen we een camera inbrengen tot in het diepgelegen deel van de hersenen, waar we een gaatje in een membraan maken waardoor het vocht weg kan vloeien, net als bij een gootsteen. De druk op de hersenen valt gelijk weg, ze hebben weer genoeg ruimte en we maken het kind beter door alleen dat kleine gaatje te maken.
But here's the problem: hydrocephalus is relatively rare. And there are no good training methods to get really good at getting this scope to the right place. But surgeons have been quite creative about this, even our own. And they've come up with training models. Here's the current training model.
Maar hier zit het probleem: hydrocefalus is vrij zeldzaam. Er zijn ook geen goede oefenmethodes om goed te leren hoe je de scoop op de juiste plek krijgt. Maar chirurgen zijn heel creatief geweest wat dit betreft, ook die van ons, en ze hebben een oefenmodel bedacht. Hier is het huidige oefenmodel.
(Laughter)
(Gelach)
I kid you not. This is a red pepper, not made in Hollywood; it's real red pepper. And what surgeons do is they stick a scope into the pepper, and they do what is called a "seedectomy."
Ik maak geen grapje. Dit is een paprika, niet gemaakt in Hollywood. Het is een echte paprika. Chirurgen nemen een scoop, steken die in de paprika en voeren een zogenaamde 'zaadectomie' uit.
(Laughter)
(Gelach)
They use this scope to remove seeds using a little tweezer. And that is a way to get under their belts the rudimentary components of doing this surgery. Then they head right into the apprenticeship model, seeing many of them as they present themselves, then doing it, and then teaching it -- waiting for these patients to arrive. We can do a lot better.
Ze gebruiken deze scoop om met een pincetje zaadjes eruit te halen. En op deze manier krijgen ze de rudimentaire onderdelen van deze operatie onder de knie. Daarna gaan ze gelijk het leerlingstelselmodel in, waarbij ze zulke operaties zien als ze zich voordoen, waarna ze het zelf doen en het dan anderen leren -- wachtend tot deze patiënten langskomen. Dit kan veel beter.
We are manufacturing reproductions of children in order for surgeons and surgical teams to rehearse in the most relevant possible ways. Let me show you this. Here's my team in what's called the SIM Engineering Division of the Simulator Program. This is an amazing team of individuals. They are mechanical engineers; you're seeing here, illustrators. They take primary data from CT scans and MRIs, translate it into digital information, animate it, put it together into the components of the child itself, surface-scan elements of the child that have been casted as needed, depending on the surgery itself, and then take this digital data and be able to output it on state-of-the-art, three-dimensional printing devices that allow us to print the components exactly to the micron detail of what the child's anatomy will look like. You can see here, the skull of this child being printed in the hours before we performed this surgery.
We maken reproducties van kinderen waarmee chirurgen en operatieteams op alle mogelijke relevante manieren hun vaardigheden kunnen oefenen. Ik wil jullie dit laten zien. Dit is mijn team in wat wij de SIM Engineering Division noemen van het Simulatie Programma. Het is een fantastisch team individuen. Het zijn werktuigbouwkundigen. Hier zie je illustratoren. Ze nemen primaire data van CT-scans en MRI's, vertalen die naar digitale informatie, maken er animaties van, en voegen die samen tot onderdelen van het kind zelf. Ze maken waar nodig oppervlaktescans van gipsafdrukken van ledematen, afhankelijk van het soort operatie. Daarmee kan deze digitale data als basis gebruikt worden voor de allernieuwste driedimensionale printers waarmee we de onderdelen kunnen printen tot op het microdetail gelijk aan de anatomie van het betreffende kind. Hier kan je zien hoe de schedel van dit kind geprint wordt in de uren voordat we deze operatie gingen uitvoeren.
But we could not do this work without our dear friends on the West Coast in Hollywood, California. These are individuals that are incredibly talented at being able to recreate reality. It was not a long leap for us. The more we got into this field, the more it became clear to us that we are doing cinematography. We're doing filmmaking, it's just that the actors are not actors. They're real doctors and nurses. So these are some photos of our dear friends at Fractured FX in Hollywood California, an Emmy-Award-winning special effects firm. This is Justin Raleigh and his group -- this is not one of our patients --
Maar we zouden dit werk niet kunnen doen zonder onze goede vrienden aan de westkust in Hollywood, Californië. Deze mensen hebben een ongelooflijk groot talent voor het namaken van de realiteit. Het was dus geen grote stap voor ons. Hoe meer we hiermee bezig waren, des te duidelijker werd het dat we bezig waren met cinematografie. We maken films, maar de acteurs zijn geen acteurs. Het zijn echte artsen en verpleegkundigen. Hier zien jullie wat foto's van onze goede vrienden bij Fractured FX in Hollywood, een speciale-effectenbedrijf dat Emmy's gewonnen heeft. Dit is Justin Raleigh en z'n team -- dit is niet een van onze patiënten --
(Laughter)
(Gelach)
but kind of the exquisite work that these individuals do. We have now collaborated and fused our experience, bringing their group to Boston Children's Hospital, sending our group out to Hollywood, California and exchanging around this to be able to develop these type of simulators.
maar je ziet het fantastische werk dat deze mensen doen. We werken nu samen en brengen onze ervaringen samen door hun team naar Boston Children's Hospital te halen en ons team naar Hollywood te sturen. We wisselen kennis uit zodat we dit soort simulatoren kunnen ontwikkelen.
What I'm about to show you is a reproduction of this child. You'll notice here that every hair on the child's head is reproduced. And in fact, this is also that reproduced child -- and I apologize for any queasy stomachs, but that is a reproduction and simulation of the child they're about to operate on. Here's that membrane we had talked about, the inside of this child's brain. What you're going to be seeing here is, on one side, the actual patient, and on the other side, the simulator. As I mentioned, a scope, a little camera, needs to make its way down, and you're seeing that here. It needs to make a small hole in this membrane and allow this fluid to seep out. I won't do a quiz show to see who thinks which side is which, but on the right is the simulator.
Wat ik jullie nu ga laten zien is een reproductie van dit kind. Jullie zien dat ieder haartje op het hoofd van het kind is nagemaakt. En dit is ook datzelfde gereproduceerde kind -- m'n excuses aan de zwakke magen onder jullie -- maar dat is de reproductie en simulatie van het kind dat ze zometeen gaan opereren. Hier is het membraan waar ik het over had; de binnenkant van de hersenen van dit kind. Wat jullie hier gaan zien is aan de ene kant de echte patiënt en aan de andere kant de simulator. Zoals ik al zei, moet een scoop, een cameraatje, erin worden gebracht. Dat is wat je hier ziet. Het moet een klein gaatje maken in dit membraan, zodat het vocht weg kan vloeien. Jullie hoeven niet te raden welke kant echt of nep is, maar rechts is dus de simulator.
So surgeons can now produce training opportunities, do these surgeries as many times as they want, to their heart's content, until they feel comfortable. And then, and only then, bring the child into the operating room. But we don't stop here. We know that a key step to this is not just the skill itself, but combining that skill with a team who's going to deliver that care.
Chirurgen kunnen nu voor trainingsmateriaal zorgen en deze operaties zo vaak uitvoeren als ze willen, net zolang totdat ze vinden dat ze het helemaal onder de knie hebben. En alleen dan brengen ze het kind naar de operatiekamer. Maar dit is nog niet alles. We weten dat de belangrijkste stap niet zozeer de vaardigheid zelf is, maar om die te combineren met een team dat de zorg verleent aan de patiënt.
Now we turn to Formula One. And here is an example of a technician putting on a tire and doing that time and time again on this car. But that is very quickly going to be incorporated within team-training experiences, now as a full team orchestrating the exchange of tires and getting this car back on the speedway. We've done that step in health care, so now what you're about to see is a simulated operation. We've taken the simulator I just described to you, we've brought it into the operating room at Boston Children's Hospital, and these individuals -- these native teams, operative teams -- are doing the surgery before the surgery. Operate twice; cut once. Let me show that to you.
Laten we de Formule 1 bekijken. Hier is een voorbeeld van een monteur die een band bevestigt en hij doet dat keer op keer bij deze wagen. Maar deze handeling wordt al snel samengedaan binnen teamtrainingsoefeningen waarbij een heel team de bandenwisseling uitvoert zodat de wagen het circuit weer op kan. Deze stap heeft de medische zorg gemaakt, dus wat jullie nu gaan zien, is een gesimuleerde operatie. We hebben de simulator genomen die ik net beschreven heb en deze in de operatiekamer in Boston Children's Hospital gebracht. Deze mensen -- onze eigen operatieteams -- voeren de operatie uit voor de echte operatie. Twee keer opereren, één keer snijden. Ik laat het jullie zien.
(Video) Surgical team member 1: You want the head down or head up?
(Video) Teamlid 1: Wil je het hoofd omlaag of omhoog?
STM 2: Can you lower it down to 10?
TL 2: Kan het omlaag naar 10?
STM 3: And then lower the whole table down a little bit?
TL 3: En kan dan de hele tafel wat lager?
STM 4: Table coming down.
TL 4: Tafel gaat omlaag.
STM 3: All right, this is behaving like a vessel. Could we have the scissors back, please?
TL 3: Oké, dit gedraagt zich als een ader. Mag ik de schaar terug, alsjeblieft?
STM 5: I'm taking my gloves, 8 to 8 1/2, all right? I'll be right in.
TL 5: Ik pak m'n handschoenen, 8 tot 8 1/2, oké? Ik kom eraan.
STM 6: Great! Thank you.
TL 6: Fijn! Dank je.
Peter Weinstock: It's really amazing. The second step to this, which is critical, is we take these teams out immediately and debrief them. We use the same technologies that are used in Lean and Six Sigma in the military, and we bring them out and talk about what went right, but more importantly, we talk about what didn't go well, and how we're going to fix it. Then we bring them right back in and do it again. Deliberative batting practice in the moments when it matters most.
Peter Weinstock: Het is echt geweldig. De tweede en essentiële stap in dit proces is dat we het team gelijk eruit halen en een nabespreking houden. We gebruiken dezelfde strategieën als bij Lean en Six Sigma in het leger, en met elkaar bespreken we wat goed ging, maar nog veel belangrijker: we praten over wat er niet goed ging en hoe we dat kunnen verbeteren. Dan gaat het team weer naar binnen om het nog een keer te doen. Overleg en praktijktrainingen op de cruciale momenten.
Let's go back to this case now. Same child, but now let me describe how we care for this child at Boston Children's Hospital. This child was born at three o'clock in the morning. At two o'clock in the morning, we assembled the team, and took the reproduced anatomy that we would gain out of scans and images, and brought that team to the virtual bedside, to a simulated bedside -- the same team that's going to operate on this child in the hours ahead -- and we have them do the procedure. Let me show you a moment of this. This is not a real incision. And the baby has not yet been born. Imagine this.
Laten we teruggaan naar ons voorbeeld -- hetzelfde kind -- maar nu laat ik je zien hoe we dit kind behandelen in ons ziekenhuis. Dit kind is geboren om drie uur 's nachts. Om twee uur in de nacht hebben we het team verzameld en de nagemaakte anatomie erbij gepakt die we gemaakt hadden met behulp van scans en beeldmateriaal. En dit team staat nu naast de virtuele operatietafel -- een gesimuleerde operatietafel -- hetzelfde team dat over een paar uur de operatie bij het kind zal uitvoeren en we laten hen de handelingen verrichten. Ik laat jullie hier een stukje zien. Dit is geen echte incisie. En de baby is nog niet eens geboren. Stel je dit eens voor.
So now the conversations that I have with families in the intensive care unit at Boston Children's Hospital are totally different. Imagine this conversation: "Not only do we take care of this disorder frequently in our ICU, and not only have we done surgeries like the surgery we're going to do on your child, but we have done your child's surgery. And we did it two hours ago. And we did it 10 times. And now we're prepared to take them back to the operating room."
Hierdoor zijn de gesprekken die ik heb met families op de intensive care van het Boston Children's Hospital compleet anders. Stel je voor dat ik dit kan zeggen: "We behandelen deze aandoening op onze IC-afdeling niet alleen vaak, en we hebben een dergelijke operatie niet alleen al eerder gedaan, maar we hebben de operatie van uw kind al gedaan. Twee uur geleden al. En we hebben hem tien keer gedaan. En nu zijn we er klaar voor om het team terug naar de operatiekamer te halen."
So a new technology in health care: lifelike rehearsal. Practicing prior to game time.
Dus een nieuwe technologie in de gezondheidszorg: levensecht oefenen. Oefenen voor het echte werk.
Thank you.
Dank jullie wel.
(Applause)
(Applaus)