So, I want to start out with this beautiful picture from my childhood. I love the science fiction movies. Here it is: "This Island Earth." And leave it to Hollywood to get it just right. Two-and-a-half years in the making. (Laughter) I mean, even the creationists give us 6,000, but Hollywood goes to the chase. And in this movie, we see what we think is out there: flying saucers and aliens. Every world has an alien, and every alien world has a flying saucer, and they move about with great speed. Aliens.
Ik wil graag beginnen met deze fantastische afbeelding uit mijn kindertijd Ik hou van die science fiction films. Hier is hij, "This Island Earth" En laat het maar aan Hollywood over om het precies goed te doen Twee-en-een-half jaar in de maak . Ik bedoel maar, zelfs de creationisten geven ons 6000 jaar, maar Hollywood gaat de race aan. En in deze film zien we wat wij denken dat daarbuiten zit: vliegende schotels en aliens. Elke wereld heeft een alien, en elke buitenaardse beschaving heeft vliegende schotels, die zich met grote snelheid verplaatsen. Aliens.
Well, Don Brownlee, my friend, and I finally got to the point where we got tired of turning on the TV and seeing the spaceships and seeing the aliens every night, and tried to write a counter-argument to it, and put out what does it really take for an Earth to be habitable, for a planet to be an Earth, to have a place where you could probably get not just life, but complexity, which requires a huge amount of evolution, and therefore constancy of conditions. So, in 2000 we wrote "Rare Earth." In 2003, we then asked, let's not think about where Earths are in space, but how long has Earth been Earth? If you go back two billion years, you're not on an Earth-like planet any more. What we call an Earth-like planet is actually a very short interval of time.
Don Brownlee, een vriend van me en ik kwamen zover dat we bij het aanzetten van de tv en alleen maar elke avond aliens en ruimteschepen zagen, dat we hebben geprobeerd een tegenargument te schrijven om duidelijk te maken wat er voor een 'aarde' nodig is om bewoonbaar te zijn voor een planeet om een aarde te zijn, om een plek te hebben waar je waarschijnlijk niet alleen leven kan krijgen, maar ook complexiteit iets wat enorme hoeveelheden evolutie vereist en daarvoor constante condities. Dus, in 2000 hebben we "Rare Earth" geschreven. Daarna vroegen we, in 2003 laten we eens niet kijken naar waar er 'aardes' zijn in de ruimte, maar hoe lang is onze aarde eigenlijk al onze aarde? Als je twee miljard jaar teruggaat in de tijd, ben je allang niet meer op een planeet die op onze aarde lijkt. Wat wij een planeet zoals de aarde noemen, is eigenlijk maar een heel kort tijdsbestek.
Well, "Rare Earth" actually taught me an awful lot about meeting the public. Right after, I got an invitation to go to a science fiction convention, and with all great earnestness walked in. David Brin was going to debate me on this, and as I walked in, the crowd of a hundred started booing lustily. I had a girl who came up who said, "My dad says you're the devil." You cannot take people's aliens away from them and expect to be anybody's friends. Well, the second part of that, soon after -- and I was talking to Paul Allen; I saw him in the audience, and I handed him a copy of "Rare Earth." And Jill Tarter was there, and she turned to me, and she looked at me just like that girl in "The Exorcist." It was, "It burns! It burns!" Because SETI doesn't want to hear this. SETI wants there to be stuff out there. I really applaud the SETI efforts, but we have not heard anything yet. And I really do think we have to start thinking about what's a good planet and what isn't.
Nou, "Rare Earth" heeft me eigenlijk heel veel geleerd over het ontmoeten van het publiek. Meteen daarna kreeg ik een uitnodiging om naar een science fiction congres te gaan, en met alle goede wil ging ik erheen. David Brin zou het debat met me aangaan maar toen ik naar binnen liep begon de groep van 100 man uitgebreid boe te roepen. Er was een meisje dat naar me toekwam, en zei: "Mijn vader zegt dat je de duivel bent". Je kunt de mensen hun aliens niet afpakken en verwachten dat je bevriend blijft met ze. Tijdens het tweede deel, kort daarna -- toen ik met Paul Allen aan het praten was, die in het publiek zat en ik hem een kopie van "Rare Earth" gaf. Jill Tarter was daar ook, ze draaide zich naar me toe en keek me aan. Ze leek precies op het meisje in "The Exorcist". Het was net als in de film: "Het brandt! Het brandt!" SETI wil dit namelijk helemaal niet horen. SETI wil dat er daarbuiten iets is. Ik vind het werk van SETI heel goed, maar we hebben nog niets gehoord. En ik denk echt dat we moeten beginnen met nadenken over wat een goede, en wat geen goede planeet is.
Now, I throw this slide up because it indicates to me that, even if SETI does hear something, can we figure out what they said? Because this was a slide that was passed between the two major intelligences on Earth -- a Mac to a PC -- and it can't even get the letters right -- (Laughter) -- so how are we going to talk to the aliens? And if they're 50 light years away, and we call them up, and you blah, blah, blah, blah, blah, and then 50 years later it comes back and they say, Please repeat? I mean, there we are.
Ik laat deze slide zien omdat het voor mij aangeeft dat: zelfs als SETI iets ontvangt, kunnen we dan uitvogelen wat ze gezegd hebben? Voorbeeld: dit is een slide die tussen de twee grote intelligente soorten op aarde werd verzonden -- een Mac en een PC -- en die konden de letters niet eens goed zetten -- . -- hoe gaat het ons dan lukken om met de aliens te praten? En als ze 50 lichtjaar ver weg zitten, en we bellen ze op en zeggen: *bla bla bla bla bla* en het komt 50 jaar laten terug met de boodschap: 'kun je dat herhalen?' Ik bedoel maar, daar zitten we dan.
Our planet is a good planet because it can keep water. Mars is a bad planet, but it's still good enough for us to go there and to live on its surface if we're protected. But Venus is a very bad -- the worst -- planet. Even though it's Earth-like, and even though early in its history it may very well have harbored Earth-like life, it soon succumbed to runaway greenhouse -- that's an 800 degrees [Fahrenheit] surface -- because of rampant carbon dioxide.
Onze planeet is een goede planeet omdat hij water vast kan houden. Mars is een slechte planeet, maar nog goed genoeg om heen te gaan en te wonen als we maar beschermd worden. Maar Venus is een heel slechte -- de slechtste -- planeet. Hoewel hij lijkt op de aarde en zelfs waarschijnlijk helemaal in het begin mogelijk aarde-achtig leven heeft gehuisvest, ging de planeet al snel ten onder aan een doorgeslagen broeikaseffect en kreeg 800 graden (celsius) aan het oppervlak vanwege losgeslagen CO2.
Well, we know from astrobiology that we can really now predict what's going to happen to our particular planet. We are right now in the beautiful Oreo of existence -- of at least life on Planet Earth -- following the first horrible microbial age. In the Cambrian explosion, life emerged from the swamps, complexity arose, and from what we can tell, we're halfway through. We have as much time for animals to exist on this planet as they have been here now, till we hit the second microbial age. And that will happen, paradoxically -- everything you hear about global warming -- when we hit CO2 down to 10 parts per million, we are no longer going to have to have plants that are allowed to have any photosynthesis, and there go animals. So, after that we probably have seven billion years. The Sun increases in its intensity, in its brightness, and finally, at about 12 billion years after it first started, the Earth is consumed by a large Sun, and this is what's left. So, a planet like us is going to have an age and an old age, and we are in its golden summer age right now.
Met astrobiologie kunnen we nu echt voorspellen wat er met onze planeet gaat gebeuren. We zitten nu daar mooi in het midden waar er ten minste leven bestaat op Planeet Aarde, vlak na het eerste verschrikkelijke microben-tijdperk. Tijdens de Cambrische explosie kwam er leven uit de moerassen gestrompeld er ontstond complexiteit en voor zover we nu kunnen zien zijn we ongeveer halverwege. Wij hebben net zoveel tijd als de dieren om te bestaan op deze planeet totdat we bij het tweede microben-tijdperk belanden. En dat zal paradoxaal genoeg gebeuren -- alles wat je hoort over het broeikaseffect -- als de CO2 concentratie daalt naar 10 ppm dan zullen er geen planten meer zijn die kunnen overleven door fotosynthese en dan kun je de dieren gedag zeggen. Daarna hebben we ongeveer 7 miljard jaar. De zon zal feller, heter en intenser worden, en uiteindelijk, ongeveer 12 miljard jaar nadat we ontstaan zijn verbrandt de aarde door een grote zon, en dit is wat er overblijft. Een planeet als de onze zal dus oud en heel oud zijn, en wij zitten precies in de 'gouden eeuw'
But there's two fates to everything, isn't there? Now, a lot of you are going to die of old age, but some of you, horribly enough, are going to die in an accident. And that's the fate of a planet, too. Earth, if we're lucky enough -- if it doesn't get hit by a Hale-Bopp, or gets blasted by some supernova nearby in the next seven billion years -- we'll find under your feet. But what about accidental death? Well, paleontologists for the last 200 years have been charting death. It's strange -- extinction as a concept wasn't even thought about until Baron Cuvier in France found this first mastodon. He couldn't match it up to any bones on the planet, and he said, Aha! It's extinct. And very soon after, the fossil record started yielding a very good idea of how many plants and animals there have been since complex life really began to leave a very interesting fossil record. In that complex record of fossils, there were times when lots of stuff seemed to be dying out very quickly, and the father/mother geologists called these "mass extinctions."
Maar elke medaille heeft een keerzijde, nietwaar? Een hoop van jullie zullen waarschijnlijk oud sterven, een paar van jullie, hoe verschrikkelijk ook, zullen sterven bij een ongeluk. Dat is ook het lot van een planeet Aarde, als we gelukkig zijn -- en we niet geraakt worden door een 'Hale-Bopp (komeet)' of weggeblazen worden door een supernova die te dichtbij is tijdens de komende zeven miljard jaar -- Maar wat dan als er een ongeluk gebeurt? Nou, paleontologen hebben de laatste 200 jaar alle dood en verderf bijgehouden. Wat vreemd is -- uitsterving als concept werd niet eens overwogen totdat Cuvier in Frankrijk zijn eerste mastodont vond. Het lukte hem niet om vergelijkbare botten te vinden en toen zei hij: "Aha! Dit beest is uitgestorven" Niet heel lang daarna begon het dossier met fossielen al behoorlijk te bevatten hoeveel dieren en planten er al geweest waren omdat complex leven heel interessante fossielen achterliet. In dat complexe bestand van fossielen bleken er tijden te zijn waarop er opeens heel veel dingen heel snel uitstierven en de geologen noemden deze gebeurtenissen massa-uitstervingen
All along it was thought to be either an act of God or perhaps long, slow climate change, and that really changed in 1980, in this rocky outcrop near Gubbio, where Walter Alvarez, trying to figure out what was the time difference between these white rocks, which held creatures of the Cretaceous period, and the pink rocks above, which held Tertiary fossils. How long did it take to go from one system to the next? And what they found was something unexpected. They found in this gap, in between, a very thin clay layer, and that clay layer -- this very thin red layer here -- is filled with iridium. And not just iridium; it's filled with glassy spherules, and it's filled with quartz grains that have been subjected to enormous pressure: shock quartz.
Eigenlijk dacht men dat dit of Gods doen, of misschien langdurige, langzame klimaatverandering, en dat veranderde pas echt in 1980, door deze aardlaag bij Gubbio waar Walter Alvarez probeerde uit te zoeken wat het tijdsverschil was tussen deze witte stenen die beestjes van het Krijt-tijdperk bevatten en de roze stenen daarboven, die tertiaire fossielen bevatten. Hoe lang duurde het om van het ene naar het volgende systeem te gaan? Wat ze vonden was nogal onverwacht. Ze vonden een klein lijntje, tussen de twee lagen in, een heel dunne kleilaag, en die kleilaag -- dat hele dunne rode laagje hier -- zit vol met Iridium. En het is niet zomaar Iridium; het zit vol met kleine glazige bolletjes, en vol met kleine kwarts-kristallen die zijn blootgesteld aan een enorm hoge druk: 'schok-kwarts'.
Now, in this slide the white is chalk, and this chalk was deposited in a warm ocean. The chalk itself's composed by plankton which has fallen down from the sea surface onto the sea floor, so that 90 percent of the sediment here is skeleton of living stuff, and then you have that millimeter-thick red layer, and then you have black rock. And the black rock is the sediment on the sea bottom in the absence of plankton. And that's what happens in an asteroid catastrophe, because that's what this was, of course. This is the famous K-T. A 10-kilometer body hit the planet. The effects of it spread this very thin impact layer all over the planet, and we had very quickly the death of the dinosaurs, the death of these beautiful ammonites, Leconteiceras here, and Celaeceras over here, and so much else.
In deze dia is het wit krijtsteen en dit krijt is neergeslagen in een warme oceaan. Het krijt bestaat uit dood plankton dat toen het stierf naar de bodem van de zee zakte, dat betekent dat 90% van die neerslag skeletten van levende dingen, en dan heb je opeens die rode laag van een millimeter dik en dan heb je zwarte steen. Wat de neerslag is op de zeebodem als er geen plankton is. En dat is wat er gebeurt als er een asteroïde inslaat, want dat is natuurlijk wat dit was. Dit is de beroemde K-T scheidslijn. Een rots van 10km raakte de planeet. De effecten ervan werden verspreid in een heel dunne laag over de hele planeet, en heel snel daarna gingen de dinosaurussen dood, de dood van deze schitterende ammonieten 'Leconteiceras' hier en 'Celaeceras' daar, en nog zo veel meer.
I mean, it must be true, because we've had two Hollywood blockbusters since that time, and this paradigm, from 1980 to about 2000, totally changed how we geologists thought about catastrophes. Prior to that, uniformitarianism was the dominant paradigm: the fact that if anything happens on the planet in the past, there are present-day processes that will explain it. But we haven't witnessed a big asteroid impact, so this is a type of neo-catastrophism, and it took about 20 years for the scientific establishment to finally come to grips: yes, we were hit; and yes, the effects of that hit caused a major mass extinction.
Ik bedoel, het moet wel waar zijn omdat we sindsdien twee kaskrakers uit Hollywood gehad hebben en dit nieuwe idee, heeft van 1980 tot ongeveer 2000 heel erg veranderd hoe wij geologen dachten over rampen. Daarvoor was uniformiteit het overheersende idee: dat als er in het verleden iets is gebeurd op de planeet dat er huidige processen zijn die dat zullen verklaren. Maar wij hebben nooit een grote asteroïde in zien slaan, dus dit is een soort van 'neo-catastrofisme' en het duurde ongeveer 20 jaar voordat het eindelijk tot de gevestigde orde doordrong: ja, we zijn geraakt; en ja, de effecten van die inslag hebben massa-uitsterving veroorzaakt.
Well, there are five major mass extinctions over the last 500 million years, called the Big Five. They range from 450 million years ago to the last, the K-T, number four, but the biggest of all was the P, or the Permian extinction, sometimes called the mother of all mass extinctions. And every one of these has been subsequently blamed on large-body impact. But is this true?
Er zijn 5 grote massa-uitstervingen in de laatste 500 miljoen jaar, die de Grote Vijf genoemd worden. De eerste was zo'n 450 miljoen jaar geleden en de laatste, de K-T, nummer vier. maar de grootste van allemaal was de 'P', of de Perm-uitsterving soms de 'moeder aller massa uitstervingen' genoemd. En elke van deze wordt uiteindelijk gewijt aan een inslag van een groot lichaam. Is dat wel waar?
The most recent, the Permian, was thought to have been an impact because of this beautiful structure on the right. This is a Buckminsterfullerene, a carbon-60. Because it looks like those terrible geodesic domes of my late beloved '60s, they're called "buckyballs." This evidence was used to suggest that at the end of the Permian, 250 million years ago, a comet hit us. And when the comet hits, the pressure produces the buckyballs, and it captures bits of the comet. Helium-3: very rare on the surface of the Earth, very common in space.
Van de meest recente uitsterving, de Perm-uitsterving, dacht men dat het een inslag was vanwege deze schitterende structuur rechts Dit is een 'Buckminsterfullereen', een koolstof-60 omdat het lijkt op een van die verschrikkelijke geodetische koepels van de door mij geliefde jaren 60. Ze worden "buckyballs" genoemd. Dit bewijs werd gebruikt om te suggereren dat aan het eind van het Perm, 250 miljoen jaar geleden, een komeet ons heeft geraakt. En als een komeet ons raakt ontstaan buckyballs door de druk, en die vangen kleine beetjes van de komeet. Helium-3: zeer zeldzaam op het aardoppervlak, veel te vinden in de ruimte.
But is this true? In 1990, working on the K-T extinction for 10 years, I moved to South Africa to begin work twice a year in the great Karoo desert. I was so lucky to watch the change of that South Africa into the new South Africa as I went year by year. And I worked on this Permian extinction, camping by this Boer graveyard for months at a time. And the fossils are extraordinary. You know, you're gazing upon your very distant ancestors. These are mammal-like reptiles. They are culturally invisible. We do not make movies about these. This is a Gorgonopsian, or a Gorgon. That's an 18-inch long skull of an animal that was probably seven or eight feet, sprawled like a lizard, probably had a head like a lion. This is the top carnivore, the T-Rex of its time. But there's lots of stuff. This is my poor son, Patrick. (Laughter) This is called paleontological child abuse. Hold still, you're the scale. (Laughter)
Is dit allemaal waar? In 1990, toen ik al 10 jaar aan de K-T uitsterving gewerkt had verhuisde ik naar Zuid Afrika om twee keer per jaar in de grote Karoo woestijn te gaan werken. Ik was zo gelukkig om de verandering van dat Zuid Afrika in het nieuwe Zuid Afrika te zien, omdat ik er elk jaar heen ging. En ik werkte aan de Perm-uitsterving kampeerde maandenlang bij de 'Boer'-begraafplaats. De fossielen waren buitengewoon. Je weet dat je naar je verre voorouders aan het kijken bent. Dit zijn zoogdierachtige reptielen. Ze zijn cultureel onzichtbaar, hier maken we geen films over. Dit is een Gorgonopsiaan, of Gorgon. Dat is een 46cm lange schedel van een beest dat waarschijnlijk zo'n 2,5m hoog was, kroop als een hagedis en waarschijnlijk een hoofd als een leeuw had. Dit is de top-carnivoor, de T-Rex van zijn tijd. Maar er is nog veel meer. Dit is mijn arme zoon Patrick. . Dit wordt nou paleontologische kindermishandeling genoemd Stilstaan, jij vormt de schaal. .
There was big stuff back then. Fifty-five species of mammal-like reptiles. The age of mammals had well and truly started 250 million years ago ... ... and then a catastrophe happened. And what happens next is the age of dinosaurs. It was all a mistake; it should have never happened. But it did. Now, luckily, this Thrinaxodon, the size of a robin egg here: this is a skull I've discovered just before taking this picture -- there's a pen for scale; it's really tiny -- this is in the Lower Triassic, after the mass extinction has finished. You can see the eye socket and you can see the little teeth in the front. If that does not survive, I'm not the thing giving this talk. Something else is, because if that doesn't survive, we are not here; there are no mammals. It's that close; one species ekes through.
Dingen waren groot toen. 55 soorten zoogdierachtige reptielen. Het tijdperk van de zoogdieren was al lang en breed begonnen 250 miljoen jaar geleden ... ... en toen gebeurde er een catastrofe. En toen kwam het dinosaurus-tijdperk Het was allemaal een grote fout, het had nooit mogen gebeuren. Toch gebeurde het. Gelukkig, deze 'Thrinaxodon', ter grootte van een roodborst-ei hier: dit is een schedel die ik ontdekte net voordat ik deze foto nam -- daar zit een pen voor de schaal; hij is echt heel klein -- dit is in het Laat-Trias, nádat de massa-uitsterving was afgelopen. Je kunt de oogkas en de kleine tandjes voorin zien. Als dat niet overleeft, ben ik niet degene die dit praatje houdt. Dan is het iets anders, want als dat niet overleeft zijn wij niet hier; dan zijn er geen zoogdieren. Zo nauw luistert het; één soort glipt erdoor
Well, can we say anything about the pattern of who survives and who doesn't? Here's sort of the end of that 10 years of work. The ranges of stuff -- the red line is the mass extinction. But we've got survivors and things that get through, and it turns out the things that get through preferentially are cold bloods. Warm-blooded animals take a huge hit at this time. The survivors that do get through produce this world of crocodile-like creatures. There's no dinosaurs yet; just this slow, saurian, scaly, nasty, swampy place with a couple of tiny mammals hiding in the fringes. And there they would hide for 160 million years, until liberated by that K-T asteroid.
Nu, over het patroon, wat overleeft en wat niet? Hier is zo'n beetje het eind van die 10 jaar werk. Het enorme bereik -- de rode lijn is de massa-uitsterving. Maar we zien ook overlevenden en dingen die erdoorheen komen. en het blijkt dat de dingen die erdoorheen komen bij voorkeur koudbloedig zijn. Warmbloedige dieren krijgen een enorme klap op dit moment. De overlevenden die er wel doorheen komen maken een wereld van krokodil-achtige wezens. Nog geen dinosaurussen; alleen deze trage, hagedissige, schubbige, lelijke moerassige plek met een paar hele kleine zoogdieren die zich verstoppen op donkere plekken. Daar zouden ze zich zo'n 160 miljoen jaar verstoppen, totdat ze bevrijd werden door die K-T asteroïde.
So, if not impact, what? And the what, I think, is that we returned, over and over again, to the Pre-Cambrian world, that first microbial age, and the microbes are still out there. They hate we animals. They really want their world back. And they've tried over and over and over again. This suggests to me that life causing these mass extinctions because it did is inherently anti-Gaian. This whole Gaia idea, that life makes the world better for itself -- anybody been on a freeway on a Friday afternoon in Los Angeles believing in the Gaia theory? No.
Dus, als er geen inslag was, wat dan? Het wat, denk ik, is dat we terugkwamen, steeds maar weer, naar de Pre-Cambrische wereld, dat eerste microbentijdperk, die microben zijn er nog steeds. Ze haten ons dieren. Ze willen echt hun wereld terug. En ze hebben het steeds weer geprobeerd. Dat suggereert volgens mij dat het leven dat deze massa-uitstervingen veroorzaakt omdat ze het deden, uiterst anti-gayaan is. Dat hele Gaya idee, dat leven voor zichzelf de wereld beter maakt -- is er ooit iemand vrijdagmiddag op de snelweg bij Los Angeles geweest die gelooft in de Gaya-hypothese? Nee.
So, I really suspect there's an alternative, and that life does actually try to do itself in -- not consciously, but just because it does. And here's the weapon, it seems, that it did so over the last 500 million years. There are microbes which, through their metabolism, produce hydrogen sulfide, and they do so in large amounts. Hydrogen sulfide is very fatal to we humans. As small as 200 parts per million will kill you. You only have to go to the Black Sea and a few other places -- some lakes -- and get down, and you'll find that the water itself turns purple. It turns purple from the presence of numerous microbes which have to have sunlight and have to have hydrogen sulfide, and we can detect their presence today -- we can see them -- but we can also detect their presence in the past.
Ik vermoed dus echt dat er een alternatief is, dat leven eigenlijk probeert zichzelf het hoekje om te krijgen niet bewust, maar gewoon, omdat het zo gaat. Daar is het wapen, lijkt het, dat het de afgelopen 500 miljoen jaar zo ging Er zijn microben die door hun stofwisseling Waterstfofsulfide produceren, en dat doen in grote hoeveelheden. Waterstofsulfide is zeer dodelijk voor ons mensen. Het doodt je al vanaf 200 ppm. Je hoeft maar naar de zwarte zee, of een paar andere plekken te gaan, sommige meren en te bukken, dan zul je zien dat het water paars wordt. Het wordt paars door de aanwezigheid van microben die zonlicht en waterstofsulfide nodig hebben, en we kunnen hun aanwezigheid detecteren -- we kunnen ze zien -- maar we kunnen ook hun aanwezigheid in het verleden vaststellen.
And the last three years have seen an enormous breakthrough in a brand-new field. I am almost extinct -- I'm a paleontologist who collects fossils. But the new wave of paleontologists -- my graduate students -- collect biomarkers. They take the sediment itself, they extract the oil from it, and from that they can produce compounds which turn out to be very specific to particular microbial groups. It's because lipids are so tough, they can get preserved in sediment and last the hundreds of millions of years necessary, and be extracted and tell us who was there.
En de laatste drie jaar hebben we een enorme doorbraak gezien in een heel nieuw veld. Ik ben al bijna uitgestorven -- Ik ben een paleontoloog die fossielen verzamelt. Maar de nieuwe golf van paleontologen -- mijn afgestudeerde studenten -- verzamelt biomarkers. Ze pakken de grond zelf, halen de olie eruit, en daarvan kunnen ze mengsels maken die enorm specifiek van bepaalde groepen microben blijken te zijn. Het komt door de enorme stevigheid van vetten, daardoor kunnen ze bewaard blijven in de grond en makkelijk die honderden miljoenen jaren overleven, om uit de grond gehaald te worden en ons te vertellen wie er toen was.
And we know who was there. At the end of the Permian, at many of these mass extinction boundaries, this is what we find: isorenieratene. It's very specific. It can only occur if the surface of the ocean has no oxygen, and is totally saturated with hydrogen sulfide -- enough, for instance, to come out of solution. This led Lee Kump, and others from Penn State and my group, to propose what I call the Kump Hypothesis: many of the mass extinctions were caused by lowering oxygen, by high CO2. And the worst effect of global warming, it turns out: hydrogen sulfide being produced out of the oceans.
En we weten wie er toen was. Aan het einde van het Perm, aan het einde van veel van deze massa-uitstervingsmomenten vinden we dit: 'isorenierateen'. Het is heel specifiek. Het verschijnt alleen maar als het oppervlak van de oceaan geen zuurstof bevat, en het is helemaal verzadigd van waterstofsulfide -- genoeg om bijvoorbeeld uit een oplossing te komen. Dit leidde ertoe dat Lee Kump en anderen van 'Penn State' en mijn groep, voorstelden, wat ik de Kump Hypothese noem: heel veel van de massa-uitstervingen werden veroorzaakt door dalend zuurstof, door hoog CO2. En het ergste aan het broeikaseffect, blijkt het volgende te zijn: waterstofsulfide dat vanuit de oceaan geproduceerd wordt.
Well, what's the source of this? In this particular case, the source over and over has been flood basalts. This is a view of the Earth now, if we extract a lot of it. And each of these looks like a hydrogen bomb; actually, the effects are even worse. This is when deep-Earth material comes to the surface, spreads out over the surface of the planet. Well, it's not the lava that kills anything, it's the carbon dioxide that comes out with it. This isn't Volvos; this is volcanoes. But carbon dioxide is carbon dioxide.
Dus, wat is hier nou de bron van? In dit specifieke geval is de bron elke keer vloedbasalt. Dit is een beeld van de aarde nu, als we er een hoop uithalen. En elk van deze lijkt op een waterstofbom; eigenlijk zijn de gevolgen nog erger. Dit is wat er gebeurt als materiaal diep uit de aarde naar het oppervlak komt, zich uitspreidt over het oppervlak van de planeet. Nouja, het is niet de lava dat alles doodmaakt, het is de CO2 die naar buiten komt met de lava. Dit zijn geen Volvo's, dit zijn vulkanen. Maar CO2 is CO2.
So, these are new data Rob Berner and I -- from Yale -- put together, and what we try to do now is track the amount of carbon dioxide in the entire rock record -- and we can do this from a variety of means -- and put all the red lines here, when these -- what I call greenhouse mass extinctions -- took place. And there's two things that are really evident here to me, is that these extinctions take place when CO2 is going up. But the second thing that's not shown on here: the Earth has never had any ice on it when we've had 1,000 parts per million CO2. We are at 380 and climbing. We should be up to a thousand in three centuries at the most, but my friend David Battisti in Seattle says he thinks a 100 years. So, there goes the ice caps, and there comes 240 feet of sea level rise. I live in a view house now; I'm going to have waterfront.
Dus dit is nieuwe data die Rob Berner en ik -- van Yale -- combineerden, en wat we proberen is de hoeveelheid CO2 in alle steenlagen uit te zoeken en we kunnen dit op verschillende manieren doen en alle rode lijnen hier trekken wanneer deze -- wat ik massa-broeikasuitstervingen noem -- plaatsvonden. Er zijn twee dingen die hier heel duidelijk voor me zijn deze uitstervingen gebeuren wanneer de CO2 toeneemt. Maar het tweede wat je hier niet ziet: dat de aarde geen ijs aan zijn oppervlak had toen er 1000 ppm CO2 was. We zitten nu op 380 en stijgen.. We zouden de 1000 over maximaal 300 jaar bereiken, maar mijn vriend David Battisti in Seattle schat 100 jaar. Dus, daar gaan de ijskappen, en stijgt het zeeniveau zo'n 73 meter. Ik woon in een huis met uitzicht; straks woon ik aan de kust.
All right, what's the consequence? The oceans probably turn purple. And we think this is the reason that complexity took so long to take place on planet Earth. We had these hydrogen sulfide oceans for a very great long period. They stop complex life from existing. We know hydrogen sulfide is erupting presently a few places on the planet. And I throw this slide in -- this is me, actually, two months ago -- and I throw this slide in because here is my favorite animal, chambered nautilus. It's been on this planet since the animals first started -- 500 million years. This is a tracking experiment, and any of you scuba divers, if you want to get involved in one of the coolest projects ever, this is off the Great Barrier Reef. And as we speak now, these nautilus are tracking out their behaviors to us.
Oké, wat zijn de gevolgen? De oceanen worden waarschijnlijk paars. En we denken nu dat dit de reden is dat complexiteit zo langzaam is ontwikkeld op aarde We hebben deze waterstofsulfide oceanen voor een hele lange tijd gehad. Ze zorgen ervoor dat complex leven niet meer bestaat. We weten dat waterstofsulfide nu op een paar plekken uit de aarde komt. En ik stop deze dia erbij -- dit ben ik, trouwens, twee maanden geleden -- en deze omdat het mijn favoriete dier is, Nautilus pompilius. Dit beestje was al op onze planeet met de eerste dieren -- 500 miljoen jaar. Dit is een speurexperiment, en als een van jullie duikt, als je aan een van de coolste projecten ooit wil meedoen, dit gaat vanaf de Great Barrier Reef. Op dit moment, volgen we deze nautilus.
But the thing about this is that every once in a while we divers can run into trouble, so I'm going to do a little thought experiment here. This is a Great White Shark that ate some of my traps. We pulled it up; up it comes. So, it's out there with me at night. So, I'm swimming along, and it takes off my leg. I'm 80 miles from shore, what's going to happen to me? Well now, I die. Five years from now, this is what I hope happens to me: I'm taken back to the boat, I'm given a gas mask: 80 parts per million hydrogen sulfide. I'm then thrown in an ice pond, I'm cooled 15 degrees lower and I could be taken to a critical care hospital. And the reason I could do that is because we mammals have gone through a series of these hydrogen sulfide events, and our bodies have adapted. And we can now use this as what I think will be a major medical breakthrough.
Wat ik hiermee wil zeggen is, dat heel soms kunnen wij duikers in de problemen komen, dus ik kom nu even met een klein gedachtenexperiment. Dit is een grote witte haai die een paar vallen heeft opgegeten. We trokken hem omhoog, en hij kwam mee. Dus, hij is bij me 's nachts. Ik ben dus aan het zwemmen, en de haai bijt mijn been eraf. Ik ben zo'n 80 mijl van de kust af, wat zal er gebeuren? Op dit moment zou ik doodgaan. Over vijf jaar hoop ik dat dit met me gebeurt: Men neemt me terug naar de boot, en ze geven me een gasmasker: 80 ppm waterstofsulfide. Daarna gooien ze me in een ijsbad en koel ik 15 graden af dan zouden ze me naar een ziekenhuis kunnen brengen. En waarom ik dat zou kunnen? Wij zoogdieren hebben al een paar van deze waterstofsulfide gebeurtenissen doorstaan we zijn erop aangepast. We kunnen dit gaan gebruiken als een grote medische doorbraak, denk ik.
This is Mark Roth. He was funded by DARPA. Tried to figure out how to save Americans after battlefield injuries. He bleeds out pigs. He puts in 80 parts per million hydrogen sulfide -- the same stuff that survived these past mass extinctions -- and he turns a mammal into a reptile. "I believe we are seeing in this response the result of mammals and reptiles having undergone a series of exposures to H2S." I got this email from him two years ago; he said, "I think I've got an answer to some of your questions." So, he now has taken mice down for as many as four hours, sometimes six hours, and these are brand-new data he sent me on the way over here. On the top, now, that is a temperature record of a mouse who has gone through -- the dotted line, the temperatures. So, the temperature starts at 25 centigrade, and down it goes, down it goes. Six hours later, up goes the temperature. Now, the same mouse is given 80 parts per million hydrogen sulfide in this solid graph, and look what happens to its temperature. Its temperature drops. It goes down to 15 degrees centigrade from 35, and comes out of this perfectly fine.
Dit is Mark Roth. Hij is gesponsord door DARPA. Hij wil Amerikanen redden als ze gewond raken op het slagveld. Hij laat varkens leegbloeden. Hij stopt er 80 ppm waterstofsulfide in -- hetzelfde spul dat deze laatste massa-uitstervingen heeft overleefd -- en hij verandert een zoogdier in een reptiel. "Ik geloof dat we deze reactie zien, als het gevolg van zoogdieren en reptielen die al vaker zijn blootgesteld aan H2S." Ik kreeg deze e-mail twee jaar geleden van hem; hij zei: "Ik denk dat ik een antwoord heb op een paar van je vragen." Hij heeft nu muizen plat gekregen tot wel vier uur, soms zes, en dit is gloednieuwe data van hem. Bovenaan, daar is de temperatuur van een muis. de gestippelde lijn, de temperaturen. De temperatuur start bij 25 graden celsius, en gaat lager en lager Zes uur later gaat de temperatuur weer omhoog. Nu, dezelfde muis krijgt 80 ppm waterstofsulfide De dikke lijn, en kijk nu naar de temperatuur. Zijn temperatuur daalt. Het gaat omlaag van 35 naar 15 graden, en overleeft dat alsof er niets gebeurd is.
Here is a way we can get people to critical care. Here's how we can bring people cold enough to last till we get critical care. Now, you're all thinking, yeah, what about the brain tissue? And so this is one of the great challenges that is going to happen. You're in an accident. You've got two choices: you're going to die, or you're going to take the hydrogen sulfide and, say, 75 percent of you is saved, mentally. What are you going to do? Do we all have to have a little button saying, Let me die? This is coming towards us, and I think this is going to be a revolution. We're going to save lives, but there's going to be a cost to it.
Zo kan je mensen naar de eerste hulp krijgen. Zo kunnen we mensen koud genoeg krijgen om te overleven tot er eerste hulp is. Nu denken jullie: Ja, maar how zit het met hersenletsel? Dat gaat een van de grote dilemma's worden die men gaat krijgen. Je krijgt een ongeluk en je hebt twee keuzes: je gaat dood, of je neemt de waterstofsulfide, en zeg; 75 procent van je mentale 'ik' wordt gered. Wat ga je doen? Moeten we allemaal een kleine sticker krijgen met: "laat me sterven"? Dit komt eraan, en ik denk dat het een revolutie gaat zijn. We zullen levens kunnen redden, maar wel tegen hoge kosten.
The new view of mass extinctions is, yes, we were hit, and, yes, we have to think about the long term, because we will get hit again. But there's a far worse danger confronting us. We can easily go back to the hydrogen sulfide world. Give us a few millennia -- and we humans should last those few millennia -- will it happen again? If we continue, it'll happen again. How many of us flew here? How many of us have gone through our entire Kyoto quota just for flying this year? How many of you have exceeded it? Yeah, I've certainly exceeded it. We have a huge problem facing us as a species. We have to beat this. I want to be able to go back to this reef. Thank you.
Het inzicht op massa-uistervingen is: ja, we zijn geraakt en ja: we moeten voor de lange termijn denken, want we zullen nog eens geraakt worden. Maar er is een veel groter gevaar dat dreigt. We kunnen makkelijk weer terecht komen in de waterstofsulfide wereld. Geef ons een paar duizend jaar -- en de mens zou die paar millennia wel moeten overleven gaat het nog een keer gebeuren? Als we zo doorgaan wel. Hoeveel van jullie zijn hierheen gevlogen? Hoeveel van jullie hebben je volledige Kyoto-quotum overschreden door dit jaar alleen te vliegen? Hoeveel van jullie zijn eroverheen gegaan? Ik wel, ik ben er zeker overheen gegaan. We worden als soort met een enorm probleem geconfronteerd. We moeten dit verslaan. Ik wil terug kunnen gaan naar dit koraalrif. Dank u wel.
(Applause)
.
Chris Anderson: I've just got one question for you, Peter. Am I understanding you right, that what you're saying here is that we have in our own bodies a biochemical response to hydrogen sulfide that in your mind proves that there have been past mass extinctions due to climate change?
Chris Anderson: Ik heb nog een vraag voor je Peter. Begrijp ik je goed; dat wat je zegt is dat wij in onze lichamen een biochemische reactie hebben op waterstofsulfide die in jouw opzicht bewijst dat we massa-uitstervingen hebben gehad door klimaatverandering?
Peter Ward: Yeah, every single cell in us can produce minute quantities of hydrogen sulfide in great crises. This is what Roth has found out. So, what we're looking at now: does it leave a signal? Does it leave a signal in bone or in plant? And we go back to the fossil record and we could try to detect how many of these have happened in the past.
Peter Ward: Ja, elke cel in ons lichaam kan minimale hoeveelheden waterstofsulfide produceren in grote crises. Dat is wat Roth heeft ontdekt. Dus, we zoeken nu: laat het een teken achter? Laat het een teken achter in botten of planten? en gaan we terug naar alle fossielen en kunnen we proberen te zien hoeveel van deze gebeurtenissen er zijn geweest.
CA: It's simultaneously an incredible medical technique, but also a terrifying ...
CA: Het is tegelijkertijd een geweldige medische toepassing, maar ook een verschrikkelijke
PW: Blessing and curse.
PW: zegen en vloek.