Λοιπόν, θέλω να ξεκινήσω με αυτήν την όμορφη εικόνα από την παιδική μου ηλικία. Λατρεύω τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Ορίστε μία: «Το Νησί Γη». Και αφήστε το Hollywood να το κάνει καλά. Δυόμιση χρόνια στην παραγωγή. (Γέλια) Εννοώ, ακόμα και οι δημιουργιστές μας δίνουν 6.000, αλλά το Χόλιγουντ μπαίνει στο ψητό. Και σε αυτήν την ταινία, βλέπουμε αυτό που νομίζουμε ότι βρίσκεται εκεί έξω: ιπτάμενους δίσκους και εξωγήινους. Κάθε κόσμος έχει έναν εξωγήινο και κάθε εξωγήινος κόσμος έχει έναν ιπτάμενο δίσκο και κινούνται με τεράστια ταχύτητα. Εξωγήινοι.
So, I want to start out with this beautiful picture from my childhood. I love the science fiction movies. Here it is: "This Island Earth." And leave it to Hollywood to get it just right. Two-and-a-half years in the making. (Laughter) I mean, even the creationists give us 6,000, but Hollywood goes to the chase. And in this movie, we see what we think is out there: flying saucers and aliens. Every world has an alien, and every alien world has a flying saucer, and they move about with great speed. Aliens.
Έτσι, ο φίλος μου ο Ντον Μπράουνλι και εγώ τελικά φτάσαμε στο σημείο που κουραζόμασταν να ανοίγουμε την τηλεόραση και να βλέπουμε διαστημόπλοια και εξωγήινους κάθε βράδυ και προσπαθήσαμε να γράψουμε έναν αντίλογο σε αυτό και να παραθέσουμε τι χρειάζεται στην πραγματικότητα για μια Γη ώστε να είναι κατοικήσιμη, για έναν πλανήτη ώστε να είναι μια Γη, για να υπάρχει ένας τόπος όπου θα μπορούσες να έχεις όχι μόνο ζωή, αλλά πολυπλοκότητα, η οποία απαιτεί μια τεράστια ποσότητα εξέλιξης, και επομένως σταθερότητα συνθηκών. Έτσι, το 2000 γράψαμε το «Σπάνια Γη». Το 2003, αναρωτηθήκαμε, ας μη σκεφτούμε για το πού βρίσκονται στο διάστημα πλανήτες σαν τη Γη, αλλά για πόσο καιρό η Γη είναι Γη; Εάν πάτε πίσω δυο δισεκατομμύρια χρόνια, δεν βρίσκεται πια σε έναν πλανήτη που μοιάζει με τη Γη. Η πλανητική κατάσταση που ονομάζουμε Γη είναι στην πραγματικότητα ένα πολύ μικρό διάστημα χρόνου.
Well, Don Brownlee, my friend, and I finally got to the point where we got tired of turning on the TV and seeing the spaceships and seeing the aliens every night, and tried to write a counter-argument to it, and put out what does it really take for an Earth to be habitable, for a planet to be an Earth, to have a place where you could probably get not just life, but complexity, which requires a huge amount of evolution, and therefore constancy of conditions. So, in 2000 we wrote "Rare Earth." In 2003, we then asked, let's not think about where Earths are in space, but how long has Earth been Earth? If you go back two billion years, you're not on an Earth-like planet any more. What we call an Earth-like planet is actually a very short interval of time.
Λοιπόν, η «Σπάνια Γη» στην πραγματικότητα με δίδαξε τραγικά πολλά σχετικά με το να συναντάς κοινό. Αμέσως μετά, πήρα μια πρόσκληση για να πάω σε ένα συνέδριο επιστημονικής φαντασίας, και με μεγάλη σοβαρότητα μπήκα μέσα. Ο Ντέιβιντ Μπριν θα διαφωνούσε μαζί μου πάνω σε αυτό και όπως μπήκα μέσα, το πλήθος μερικών εκατοντάδων άρχισε να αποδοκιμάζει έντονα. Ήταν ένα κορίτσι που ήρθε και μου είπε, «Ο μπαμπάς μου λέει ότι είσαι ο διάβολος». Δεν μπορείς να πάρεις τους εξωγήινους μακρυά από τους ανθρώπους και να περιμένεις να είσαι φίλος με όλους. Λοιπόν, το δεύτερο κομμάτι από αυτό, αμέσως μετά-- και μιλούσα με τον Πολ Άλεν, τον είδα στο ακροατήριο, και του έδωσα ένα αντίτυπο του «Σπάνια Γη». Και η Τζιλ Τάρτερ ήταν εκεί και γύρισε προς εμένα και με κοίταξε ακριβώς σαν το κορίτσι στο «Ο Εξορκιστής». Αλήθεια, «Καίγομαι! Καίγομαι!» Επειδή το SETI δεν θέλει να τα ακούει αυτά. Το SETI θέλει να υπάρχουν πράγματα εκεί έξω. Πραγματικά επικροτώ τις προσπάθειες του SETI, αλλά δεν έχουμε ακούσει τίποτα ακόμα. Και πραγματικά πιστεύω ότι πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε σχετικά με το τι είναι καλός πλανήτης και τι όχι.
Well, "Rare Earth" actually taught me an awful lot about meeting the public. Right after, I got an invitation to go to a science fiction convention, and with all great earnestness walked in. David Brin was going to debate me on this, and as I walked in, the crowd of a hundred started booing lustily. I had a girl who came up who said, "My dad says you're the devil." You cannot take people's aliens away from them and expect to be anybody's friends. Well, the second part of that, soon after -- and I was talking to Paul Allen; I saw him in the audience, and I handed him a copy of "Rare Earth." And Jill Tarter was there, and she turned to me, and she looked at me just like that girl in "The Exorcist." It was, "It burns! It burns!" Because SETI doesn't want to hear this. SETI wants there to be stuff out there. I really applaud the SETI efforts, but we have not heard anything yet. And I really do think we have to start thinking about what's a good planet and what isn't.
Τώρα, σας δείχνω αυτήν τη διαφάνεια επειδή μου υποδεικνύει ότι ακόμα και αν το SETI ακούσει κάτι, μπορούμε να καταλάβουμε τι μας είπαν; Επειδή αυτή ήταν μια διαφάνεια που πέρασε ανάμεσα στις δυο μεγαλύτερες νοημοσύνες στη Γη -- ένα MAC σε ένα PC-- και δεν μπορεί καν να έχει τα γράμματα σωστά -- (Γέλια) -- άρα πως θα μιλήσουμε στους εξωγήινους; Και εάν είναι 50 έτη φωτός μακρυά και τους καλέσουμε και αρχίσουμε μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, και μετά 50 χρόνια αργότερα απαντήσουν και πούν, Παρακαλώ επαναλάβετε; Εννοώ, εδώ βρισκόμαστε.
Now, I throw this slide up because it indicates to me that, even if SETI does hear something, can we figure out what they said? Because this was a slide that was passed between the two major intelligences on Earth -- a Mac to a PC -- and it can't even get the letters right -- (Laughter) -- so how are we going to talk to the aliens? And if they're 50 light years away, and we call them up, and you blah, blah, blah, blah, blah, and then 50 years later it comes back and they say, Please repeat? I mean, there we are.
Ο πλανήτης μας είναι ένας καλός πλανήτης επειδή μπορεί να κρατήσει νερό. Ο Άρης είναι κακός πλανήτης, αλλά πάραυτα είναι αρκετά καλός για να πάμε εκεί και να ζήσουμε στην επιφάνεια του, εάν είμαστε προστατευμένοι. Αλλά η Αφροδίτη είναι πολύ κακός πλανήτης -- ο χειρότερος -- πλανήτης. Παρόλο που μοιάζει με τη Γη και παρόλο που βρίσκεται στη αρχή θα μπορούσε πολύ εύκολα να διατηρεί Γήινη ζωή, αλλά υπέκυψε νωρίς στο "δραπετεύον θερμοκήπιο'' -- αυτή είναι μια επιφάνεια 800 βαθμών -- λόγω του ασυγκράτητου διοξειδίου του άνθρακα.
Our planet is a good planet because it can keep water. Mars is a bad planet, but it's still good enough for us to go there and to live on its surface if we're protected. But Venus is a very bad -- the worst -- planet. Even though it's Earth-like, and even though early in its history it may very well have harbored Earth-like life, it soon succumbed to runaway greenhouse -- that's an 800 degrees [Fahrenheit] surface -- because of rampant carbon dioxide.
Λοιπόν, γνωρίζουμε από την αστροβιολογία ότι μπορούμε πια να προβλέψουμε τι θα συμβεί στον πλανήτη μας. Βρισκόμαστε τώρα στην όμορφη χρυσή εποχή της ύπαρξης ζωής τουλάχιστον στον Πλανήτη Γη, μετά από την πρώτη φρικτή μικροβιακή εποχή. Στην έκρηξη του Καμβρίου, η ζωή αναδύθηκε από τους βάλτους, δημιουργήθηκε πολυπλοκότητα, και από ότι μπορούμε να πούμε, βρισκόμαστε στη μέση της διαδρομής. Έχουμε τόσο χρόνο για την ύπαρξη ζώων σε αυτό τον πλανήτη όσο υπάρχουν ήδη τώρα, μέχρι να φτάσουμε στη δεύτερη μικροβιακή εποχή. Και αυτό θα συμβεί, παραδόξως -- όλα όσα ακούτε για την κλιματική αλλαγή -- όταν φτάσουμε το διοξείδιο του άνθρακα στα 10 μέρη ανά εκατομμύριο, δεν θα έχουμε πια φυτά που να μπορούν να φωτοσυνθέσουν, άρα πάνε και τα ζώα. Άρα, μετά από αυτό έχουμε κατά πάσα πιθανότητα εφτά δισεκατομμύρια χρόνια. Ο Ήλιος αυξάνει την ένταση του, τη φωτεινότητα του και τελικά, περίπου 12 δισεκατομμύρια χρόνια μετά την αρχή της, η Γη καταναλώνεται από ένα μεγάλο Ήλιο, και αυτό είναι που μένει. Άρα, ένας πλανήτης σαν το δικό μας θα έχει μια εποχή και μια προχωρημένη εποχή και βρισκόμαστε στην χρυσή καλοκαιρινή εποχή τώρα.
Well, we know from astrobiology that we can really now predict what's going to happen to our particular planet. We are right now in the beautiful Oreo of existence -- of at least life on Planet Earth -- following the first horrible microbial age. In the Cambrian explosion, life emerged from the swamps, complexity arose, and from what we can tell, we're halfway through. We have as much time for animals to exist on this planet as they have been here now, till we hit the second microbial age. And that will happen, paradoxically -- everything you hear about global warming -- when we hit CO2 down to 10 parts per million, we are no longer going to have to have plants that are allowed to have any photosynthesis, and there go animals. So, after that we probably have seven billion years. The Sun increases in its intensity, in its brightness, and finally, at about 12 billion years after it first started, the Earth is consumed by a large Sun, and this is what's left. So, a planet like us is going to have an age and an old age, and we are in its golden summer age right now.
Αλλά υπάρχουν δυο τύχες σε όλα, δεν υπάρχουν; Τώρα, πολλοί από εσάς θα πεθάνετε από γεράματα, αλλά κάποιοι από εσάς, δυστυχώς, θα πεθάνετε σε ένα ατύχημα. Αυτό αποτελεί επίσης κατάληξη και για έναν πλανήτη. Η Γη, εάν είμαστε αρκετά τυχεροί -- εάν δεv χτυπηθεί από έναν Hale-Bopp, ή ανατιναχθεί από κάποιο κοντινό σουπερνόβα τα επόμενα 7 δισεκατομμύρια χρόνια -- θα το καταλάβουμε. Αλλά τι γίνεται με το θάνατο από ατύχημα; Λοιπόν, οι παλαιοντολόγοι τα προηγούμενα 200 χρόνια καταγράφουν το θάνατο. Είναι παράξενο -- η εξαφάνιση σαν έννοια δεν είχε καν επινοηθεί μέχρι που ο Baron Cuvier στη Γαλλία βρήκε αυτόν τον πρώτο μαστόδοντα. Δεν μπορούσε να τον ταιριάξει με καμία συλλογή οστών στον πλανήτη και είπε, Α-χα! Εξαφανίστηκε. Και αμέσως μετά, το αρχείο απολιθωμάτων άρχισε να παράγει μια πολύ καλή ιδέα για το πόσα ζώα και φυτά έχουν υπάρξει από τότε που η πολύπλοκη ζωή άρχισε να αφήνει ένα πολύ ενδιαφέρον αρχείο απολιθωμάτων. Σε αυτό το πολύπλοκο αρχείο απολιθωμάτων, υπήρξαν στιγμές που πολλά πράγματα φαίνονταν να πεθαίνουν πολύ γρήγορα και οι νονοί γεωλόγοι τις ονόμασαν "μαζικές εξαφανίσεις".
But there's two fates to everything, isn't there? Now, a lot of you are going to die of old age, but some of you, horribly enough, are going to die in an accident. And that's the fate of a planet, too. Earth, if we're lucky enough -- if it doesn't get hit by a Hale-Bopp, or gets blasted by some supernova nearby in the next seven billion years -- we'll find under your feet. But what about accidental death? Well, paleontologists for the last 200 years have been charting death. It's strange -- extinction as a concept wasn't even thought about until Baron Cuvier in France found this first mastodon. He couldn't match it up to any bones on the planet, and he said, Aha! It's extinct. And very soon after, the fossil record started yielding a very good idea of how many plants and animals there have been since complex life really began to leave a very interesting fossil record. In that complex record of fossils, there were times when lots of stuff seemed to be dying out very quickly, and the father/mother geologists called these "mass extinctions."
Σε όλη τη διάρκεια θεωρήθηκε να είναι είτε μια θεϊκή πράξη ή ίσως μακροχρόνια, αργή κλιματική αλλαγή και αυτό άλλαξε ουσιαστικά το 1980, σε αυτήν τη βραχώδη επάνθηση κοντά στο Gubbio, όπου ο Walter Alvarez, προσπαθούσε να καταλάβει ποια ήταν η χρονική διαφορά μεταξύ αυτών των άσπρων πετρωμάτων, που κρατούσε πλάσματα από την Κρητιδική περίοδο και τα ροζ πετρώματα από πάνω, τα οποία κρατούσαν απολιθώματα της τριτογενής περιόδου. Πόσο διήρκεσε η αλλαγή από το ένα σύστημα στο επόμενο; Και αυτό που βρήκαν ήταν κάτι ανεπάντεχο. Βρήκαν σε αυτό το κενό, ανάμεσα, ένα πολύ λεπτό στρώμα και αυτό το αργιλώδες στρώμα -- αυτό το πολύ λεπτό κόκκινο στρώμα εδώ -- είναι γεμάτο ιρίδιο. Και όχι απλά ιρίδιο, είναι γεμάτο με υαλώδη σφαιρίδια και είναι γεμάτο με κόκκους χαλαζία που έχουν εκτεθεί σε τεράστια πίεση: χαλαζίας πίεσης.
All along it was thought to be either an act of God or perhaps long, slow climate change, and that really changed in 1980, in this rocky outcrop near Gubbio, where Walter Alvarez, trying to figure out what was the time difference between these white rocks, which held creatures of the Cretaceous period, and the pink rocks above, which held Tertiary fossils. How long did it take to go from one system to the next? And what they found was something unexpected. They found in this gap, in between, a very thin clay layer, and that clay layer -- this very thin red layer here -- is filled with iridium. And not just iridium; it's filled with glassy spherules, and it's filled with quartz grains that have been subjected to enormous pressure: shock quartz.
Τώρα, σε αυτή την πλαγιά αυτό το άσπρο είναι κιμωλία και αυτή η κιμωλία εναποθέτηκε σε ένα θερμό ωκεανό. Η κιμωλία έχει συντεθεί από πλαγκτόν το οποίο έπεσε από την επιφάνεια στον πυθμένα της θάλασσας, άρα 90 τοις εκατό από το ίζημα εδώ είναι σκελετός ζωντανών πραγμάτων και μετά έχεις αυτό το πάχους χιλιοστών κόκκινο στρώμα και μετά έχεις μαύρο πέτρωμα. Και το μαύρο πέτρωμα είναι το ίζημα στον πυθμένα της θάλασσας κατά την απουσία πλαγκτού. Και αυτό συμβαίνει σε μια καταστροφή αστεροειδούς επειδή αυτό συνέβη φυσικά. Αυτός είναι ο διάσημος K-T. Ένα διαμέτρου 10 χιλιομέτρων σώμα χτύπησε τον πλανήτη. Οι επιπτώσεις του εξάπλωσαν αυτό το πολύ λεπτό στρώμα πρόσκρουσης σε όλο τον πλανήτη και είχαμε πολύ γρήγορα το θάνατο των δεινοσαύρων, το θάνατο αυτών των όμορφων αμμωνιτών, Leconteiceras εδώ και Celaeceras εδώ και τόσα άλλα πολλά.
Now, in this slide the white is chalk, and this chalk was deposited in a warm ocean. The chalk itself's composed by plankton which has fallen down from the sea surface onto the sea floor, so that 90 percent of the sediment here is skeleton of living stuff, and then you have that millimeter-thick red layer, and then you have black rock. And the black rock is the sediment on the sea bottom in the absence of plankton. And that's what happens in an asteroid catastrophe, because that's what this was, of course. This is the famous K-T. A 10-kilometer body hit the planet. The effects of it spread this very thin impact layer all over the planet, and we had very quickly the death of the dinosaurs, the death of these beautiful ammonites, Leconteiceras here, and Celaeceras over here, and so much else.
Εννοώ, πρέπει να είναι αλήθεια, επειδή είχαμε δυο υπερπαραγωγές του Hollywood από τότε και αυτό το παράδειγμα, από το 1980 μέχρι περίπου το 2000, άλλαξε ολικά το πώς εμείς οι γεωλόγοι σκεφτόμασταν για τις καταστροφές. Πριν από αυτό ο ομοιομορφισμός ήταν το κύριο παράδειγμα: το γεγονός ότι οτιδήποτε συμβαίνει στον πλανήτη κατά το παρελθόν, υπάρχουν τωρινές διεργασίες που θα το εξηγήσουν. Αλλά δεν έχουμε παρατηρήσει μια μεγάλη πρόσκρουση αστεροειδούς, άρα αυτός είναι ένας τύπος νεο-καταστροφισμού και πήρε περίπου 20 χρόνια για την επιστημονική κοινότητα ώστε τελικά να καταλήξει: ναι, χτυπηθήκαμε και ναι, οι επιπτώσεις του χτυπήματος προκάλεσαν μια μεγάλη μαζική εξαφάνιση.
I mean, it must be true, because we've had two Hollywood blockbusters since that time, and this paradigm, from 1980 to about 2000, totally changed how we geologists thought about catastrophes. Prior to that, uniformitarianism was the dominant paradigm: the fact that if anything happens on the planet in the past, there are present-day processes that will explain it. But we haven't witnessed a big asteroid impact, so this is a type of neo-catastrophism, and it took about 20 years for the scientific establishment to finally come to grips: yes, we were hit; and yes, the effects of that hit caused a major mass extinction.
Λοιπόν, υπάρχουν πέντε μεγάλες εξαφανίσεις τα προηγούμενα 500 εκατομμύρια χρόνια, που ονομάζονται "Οι Μεγάλες Πέντε". Κυμαίνονται από 450 εκατομμύρια χρόνια πριν μέχρι την τελευταία, την Κ-Τ, νούμερο τέσσερα, αλλά η μεγαλύτερη από όλες ήταν η Π ή η εξαφάνιση του Περμίου, που κάποιες φορές ονομάζεται μητέρα όλων των μαζικών εξαφανίσεων. Και κάθε μια από αυτές έχει ακολούθως αποδοθεί σε προσκρούσεις μεγάλων σωμάτων. Αλλά είναι αυτό αληθές;
Well, there are five major mass extinctions over the last 500 million years, called the Big Five. They range from 450 million years ago to the last, the K-T, number four, but the biggest of all was the P, or the Permian extinction, sometimes called the mother of all mass extinctions. And every one of these has been subsequently blamed on large-body impact. But is this true?
Η πιο πρόσφατη, του Περμίου, θεωρήθηκε ότι οφείλεται σε πρόσκρουση λόγω αυτής της όμορφης δομής στα δεξιά. Είναι ένα φουλλερένιο, ένας άνθρακας-60, επειδή μοιάζει με αυτούς τους τραγικούς γεωδαιτικούς θόλους από το τέλος της αγαπημένης μου δεκαετίας των 60's. Ονομάζονται ''buckyballs''. Αυτό το στοιχείο χρησιμοποιήθηκε για να υποστηρίξει ότι στο τέλος του Περμίου, 250 εκατομμύρια χρόνια πριν, ένας κομήτης μας χτύπησε. Και όταν ο κομήτης προσκρούει, η πίεση παράγει τα «buckyballs» και εγκλωβίζει θραύσματα του κομήτη. Ήλιο-3: πολύ σπάνιο στην επιφάνεια της Γης, πολύ κοινό στο διάστημα.
The most recent, the Permian, was thought to have been an impact because of this beautiful structure on the right. This is a Buckminsterfullerene, a carbon-60. Because it looks like those terrible geodesic domes of my late beloved '60s, they're called "buckyballs." This evidence was used to suggest that at the end of the Permian, 250 million years ago, a comet hit us. And when the comet hits, the pressure produces the buckyballs, and it captures bits of the comet. Helium-3: very rare on the surface of the Earth, very common in space.
Αλλά είναι αυτό αληθές; Το 1990, έχοντας δουλέψει στην Κ-Τ εξαφάνιση για δέκα χρόνια, πήγα στη Νότια Αφρική για να ξεκινήσω να δουλεύω δυο φορές το χρόνο στη μεγάλη έρημο της Karoo. Ήμουν τόσο τυχερός που έβλεπα την αλλαγή εκείνης της Νότιας Αφρικής στη νέα Νότια Αφρική καθώς πήγαινα χρόνο με το χρόνο. Και δούλευα στην εξαφάνιση του Περμίου, κατασκηνώνοντας δίπλα σε ένα νεκροταφείο αποίκων για μήνες κάποιες φορές. Και τα απολιθώματα είναι εξαιρετικά. Ξέρετε, κοιτάζετε τους πολύ μακρινούς προγόνους σας. Αυτά είναι θηλαστικόμορφα ερπετά. Είναι πολιτισμικά αόρατα. Δεν κάνουμε ταινίες για αυτά. Αυτό είναι Γοργονόψιδο ή μια Γοργόνα. Αυτό είναι ένα μήκους 45 εκατοστών κρανίο ενός ζώου που πιθανόν ήταν 2 ή 2,5 μέτρα, κινούνταν σαν σαύρα, κατά πάσα πιθανότητα είχε κεφάλι παρόμοιο με λιονταριού Αυτό είναι ο κορυφαίος θηρευτής, ο T-Rex της εποχής του. Αλλά υπάρχουν πολλά πράγματα. Αυτός είναι ο καημένος ο γιος μου, ο Πάτρικ. (Γέλια) Αυτό ονομάζεται παλαιοντολογική κακοποίηση ανηλίκου. Μείνε σταθερός, είσαι η κλίμακα. (Γέλια)
But is this true? In 1990, working on the K-T extinction for 10 years, I moved to South Africa to begin work twice a year in the great Karoo desert. I was so lucky to watch the change of that South Africa into the new South Africa as I went year by year. And I worked on this Permian extinction, camping by this Boer graveyard for months at a time. And the fossils are extraordinary. You know, you're gazing upon your very distant ancestors. These are mammal-like reptiles. They are culturally invisible. We do not make movies about these. This is a Gorgonopsian, or a Gorgon. That's an 18-inch long skull of an animal that was probably seven or eight feet, sprawled like a lizard, probably had a head like a lion. This is the top carnivore, the T-Rex of its time. But there's lots of stuff. This is my poor son, Patrick. (Laughter) This is called paleontological child abuse. Hold still, you're the scale. (Laughter)
Υπήρχαν σπουδαία πράγματα τότε. 55 είδη θηλαστικόμορφων ερπετών. Η εποχή των θηλαστικών είχε στην πραγματικότητα και για τα καλά αρχίσει 250 εκατομμύρια χρόνια πριν ... ... μετά συνέβη μια καταστροφή. Και αυτό που συμβαίνει μετά είναι η εποχή των δεινοσαύρων. Ήταν όλο ένα λάθος, δεν έπρεπε να συμβεί ποτέ. Αλλά συνέβη. Τώρα, ευτυχώς, αυτός ο Θρινόδοντας, με το μέγεθος αυγού κοκκινολαίμη εδώ: αυτό είναι ένα κρανίο που ανακάλυψα λίγο πριν βγάλω αυτήν την φωτογραφία -- υπάρχει ένα στυλό για κλίμακα, είναι πραγματικά μικροσκοπικό -- αυτό είναι στο κατώτερο Τριασικό, αφού η μαζική εξαφάνιση έχει τελειώσει. Μπορείτε να δείτε την οφθαλμική κόγχη και μπορείτε να δείτε τα μικρά δόντια μπροστά. Εάν αυτό δεν επιβιώνει, δεν είμαι αυτό που σας μιλάει. Κάτι άλλο είναι, επειδή εάν αυτό δεν επιβιώνει, εμείς δεν βρισκόμαστε εδώ, δεν υπάρχουν θηλαστικά. Είναι τόσο κοντινό, ένα είδος διαπρέπει στα δύσκολα.
There was big stuff back then. Fifty-five species of mammal-like reptiles. The age of mammals had well and truly started 250 million years ago ... ... and then a catastrophe happened. And what happens next is the age of dinosaurs. It was all a mistake; it should have never happened. But it did. Now, luckily, this Thrinaxodon, the size of a robin egg here: this is a skull I've discovered just before taking this picture -- there's a pen for scale; it's really tiny -- this is in the Lower Triassic, after the mass extinction has finished. You can see the eye socket and you can see the little teeth in the front. If that does not survive, I'm not the thing giving this talk. Something else is, because if that doesn't survive, we are not here; there are no mammals. It's that close; one species ekes through.
Λοιπόν, μπορούμε να πούμε κάτι σχετικά με το πρότυπο του ποιος επιβιώνει και ποιος όχι; Εδώ είναι κατά κάποιο τρόπο το τέλος αυτών των 10 χρόνων δουλειάς. Το εύρος των πραγμάτων -- η κόκκινη γραμμή είναι η μαζική εξαφάνιση. Αλλά έχουμε επιζήσαντες και πράγματα που συνεχίζουν και προκύπτει ότι αυτά που κατά προνόμιο συνεχίζουν είναι ψυχρόαιμα. Τα θερμόαιμα ζώα δέχονται ένα τεράστιο πλήγμα αυτήν τη στιγμή. Οι επιζήσαντες που συνεχίζουν παράγουν αυτόν τον κόσμο με τα κροκοδειλόμορφα πλάσματα. Δεν υπάρχουν δεινόσαυροι ακόμα, μόνο αυτός ο αργός, σαυροειδής, φολιδωτός, άσχημος, βαλτώδης τόπος με μερικά μικρά ζώα να κρύβονται στις φτέρες. Και εκεί θα κρύβονται για 160 εκατομμύρια χρόνια, μέχρι να ελευθερωθούν από αυτόν τον Κ-Τ αστεροειδή.
Well, can we say anything about the pattern of who survives and who doesn't? Here's sort of the end of that 10 years of work. The ranges of stuff -- the red line is the mass extinction. But we've got survivors and things that get through, and it turns out the things that get through preferentially are cold bloods. Warm-blooded animals take a huge hit at this time. The survivors that do get through produce this world of crocodile-like creatures. There's no dinosaurs yet; just this slow, saurian, scaly, nasty, swampy place with a couple of tiny mammals hiding in the fringes. And there they would hide for 160 million years, until liberated by that K-T asteroid.
Άρα, εάν όχι πρόσκρουση, τι; Και η απάντηση, νομίζω, είναι ότι επιστρέφαμε, ξανά και ξανά, στον προ-Καμβιακό κόσμο, εκείνη την πρώτη μικροβιακή εποχή, και τα μικρόβια είναι ακόμα εκεί έξω. Μισούν εμάς τα ζώα. Θέλουν πολύ τον κόσμο τους πίσω. Και προσπάθησαν ξανά, ξανά και ξανά. Αυτό μου δείχνει ότι η ζωή που προκαλεί αυτές τις μαζικές εξαφανίσεις, επειδή το έκανε, είναι εγγενώς ενάντια στη Θεωρία της Γαίας. Όλη αυτή η ιδέα της Γαίας, ότι η ζωή κάνει τον κόσμο καλύτερο για τον εαυτό της -- υπάρχει κανένας σε κάποιον αυτοκινητόδρομο του Los Angeles Παρασκευή απόγευμα που να πιστεύει στη θεωρία της Γαίας; Όχι.
So, if not impact, what? And the what, I think, is that we returned, over and over again, to the Pre-Cambrian world, that first microbial age, and the microbes are still out there. They hate we animals. They really want their world back. And they've tried over and over and over again. This suggests to me that life causing these mass extinctions because it did is inherently anti-Gaian. This whole Gaia idea, that life makes the world better for itself -- anybody been on a freeway on a Friday afternoon in Los Angeles believing in the Gaia theory? No.
Έτσι, πραγματικά υποπτεύομαι ότι υπάρχει μια εναλλακτική και ότι η ζωή στην πραγματικότητα προσπαθεί να αναπτυχθεί σε αυτήν -- όχι ενσυνείδητα, αλλά επειδή το κάνει. Και εδώ είναι το όπλο, φαίνεται, που το προκάλεσε τα προηγούμενα 500 εκατομμύρια χρόνια. Υπάρχουν μικρόβια τα οποία, μέσω του μεταβολισμού τους, παράγουν υδρόθειο και το παράγουν σε μεγάλες ποσότητες. Το υδρόθειο είναι θανατηφόρο για εμάς τους ανθρώπους. Μια μικρή ποσότητα της τάξης των 200 μερών ανά εκατομμύριο θα σας σκοτώσει. Απλά πρέπει να πάτε στη Μαύρη Θάλασσα και σε μερικά άλλα μέρη -- κάποιες λίμνες -- να πλησιάσετε και θα δείτε ότι το νερό γίνεται μοβ. Μετατρέπεται σε μοβ από την παρουσία πληθώρας μικροβίων τα οποία πρέπει να έχουν φως και πρέπει να έχουν υδρόθειο, και μπορούμε να ανιχνεύσουμε την παρουσία τους σήμερα -- μπορούμε να τα δούμε -- αλλά επίσης μπορούμε να ανιχνεύσουμε την παρουσία τους στο παρελθόν.
So, I really suspect there's an alternative, and that life does actually try to do itself in -- not consciously, but just because it does. And here's the weapon, it seems, that it did so over the last 500 million years. There are microbes which, through their metabolism, produce hydrogen sulfide, and they do so in large amounts. Hydrogen sulfide is very fatal to we humans. As small as 200 parts per million will kill you. You only have to go to the Black Sea and a few other places -- some lakes -- and get down, and you'll find that the water itself turns purple. It turns purple from the presence of numerous microbes which have to have sunlight and have to have hydrogen sulfide, and we can detect their presence today -- we can see them -- but we can also detect their presence in the past.
Και τα τελευταία τρία χρόνια έχουμε δει μια τεράστια ανακάλυψη σε ένα ολοκαίνουριο πεδίο. Έχω σχεδόν εξαφανιστεί -- Είμαι ένας παλαιοντολόγος που συλλέγει απολιθώματα. Αλλά το νέο κύμα παλαιοντολόγων -- οι απόφοιτοι φοιτητές μου -- συλλέγουν βιοδείκτες. Παίρνουν το ίζημα, εξάγουν τα έλαια από αυτό και στη συνέχεια μπορούν να παράγουν συστατικά τα οποία προκύπτουν να είναι πολύ ειδικά σε συγκεκριμένες μικροβιακές ομάδες. Επειδή τα λιπίδια είναι τόσο ανθεκτικά μπορούν να συντηρηθούν στο ίζημα και να κρατήσουν εκατομμύρια χρόνια και να εξαχθούν και να μας πουν ποιος ήταν εδώ.
And the last three years have seen an enormous breakthrough in a brand-new field. I am almost extinct -- I'm a paleontologist who collects fossils. But the new wave of paleontologists -- my graduate students -- collect biomarkers. They take the sediment itself, they extract the oil from it, and from that they can produce compounds which turn out to be very specific to particular microbial groups. It's because lipids are so tough, they can get preserved in sediment and last the hundreds of millions of years necessary, and be extracted and tell us who was there.
Και ξέρουμε ποιος ήταν εδώ. Στο τέλος του Περμίου, στα όρια πολλών από τις μαζικές εξαφανίσεις, αυτό βρίσκουμε: isorenieratene (καροτενοειδές). Είναι πολύ ειδικό. Μπορεί να συμβεί μόνο εάν η επιφάνεια των ωκεανών δεν έχει οξυγόνο, και είναι πλήρως κορεσμένη με υδρόθειο -- αρκετό, για παράδειγμα, ώστε να μην βρίσκεται μόνο υπό διάλυση. Αυτό οδήγησε τον Lee Kump και άλλους από το Penn State και την ομάδα μου, να προτείνουν αυτό που ονομάζω υπόθεση του Kump: πολλές από τις μαζικές εξαφανίσεις προκλήθηκαν από τη μείωση του οξυγόνο, από το υψηλό CO2. Και η χειρότερη επίπτωση της κλιματικής αλλαγής, φαίνεται: υδρόθειο παράγεται από τους ωκεανούς.
And we know who was there. At the end of the Permian, at many of these mass extinction boundaries, this is what we find: isorenieratene. It's very specific. It can only occur if the surface of the ocean has no oxygen, and is totally saturated with hydrogen sulfide -- enough, for instance, to come out of solution. This led Lee Kump, and others from Penn State and my group, to propose what I call the Kump Hypothesis: many of the mass extinctions were caused by lowering oxygen, by high CO2. And the worst effect of global warming, it turns out: hydrogen sulfide being produced out of the oceans.
Λοιπόν, ποια είναι η πηγή του; Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η πηγή υπήρξε επανειλημμένα οι πλημμύρες βασάλτη. Αυτή είναι μια όψη της Γης τώρα, εάν αφαιρέσουμε πολύ υλικό. Και κάθε μια από αυτές τις όψεις μοιάζει με βόμβα υδρογόνου, στην πραγματικότητα, οι επιπτώσεις είναι ακόμα χειρότερες. Αυτό συμβαίνει όταν εσωτερικό υλικό της Γης έρχεται στην επιφάνεια, διαχέεται πάνω στην επιφάνεια του πλανήτη. Όμως, δεν είναι η λάβα που σκοτώνει τα πάντα, είναι το διοξείδιο του άνθρακα που βγαίνει με αυτή. Αυτό δεν είναι Volvos, αυτό είναι ηφαίστεια. Αλλά το διοξείδιο του άνθρακα είναι διοξείδιο του άνθρακα.
Well, what's the source of this? In this particular case, the source over and over has been flood basalts. This is a view of the Earth now, if we extract a lot of it. And each of these looks like a hydrogen bomb; actually, the effects are even worse. This is when deep-Earth material comes to the surface, spreads out over the surface of the planet. Well, it's not the lava that kills anything, it's the carbon dioxide that comes out with it. This isn't Volvos; this is volcanoes. But carbon dioxide is carbon dioxide.
Λοιπόν, αυτά είναι καινούρια δεδομένα που ο Rob Berner και εγώ -- από το Yale -- βάζουμε μαζί και αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε τώρα είναι να εντοπίσουμε την ποσότητα του διοξειδίου του άνθρακα σε ολόκληρο το αρχείο πετρωμάτων -- και μπορούμε να το κάνουμε αυτό με μια πληθώρα τρόπων -- και να βάλουμε όλες τις κόκκινες γραμμές εδώ, όταν αυτές -- αυτές που ονομάζω μαζικές εξαφανίσεις θερμοκηπίου -- συνέβησαν. Και υπάρχουν δυο πράγματα που είναι πραγματικά εμφανή εδώ σε μένα, ότι αυτές οι εξαφανίσεις συμβαίνουν όταν το διοξείδιο του άνθρακα αυξάνεται. Αλλά το δεύτερο πράγμα που δεν φαίνεται εδώ: η Γη δεν είχε ποτέ καθόλου πάγο όταν είχαμε χίλια μέρη ανά εκατομμύριο CO2. Είμαστε στα 380 και ανεβαίνουμε. Θα πρέπει να είμαστε στα χίλια σε τρεις αιώνες το μέγιστο, αλλά ο φίλος μου, ο David Battisti στο Seattle, λέει εκατό χρόνια. Άρα, πάνε οι παγετώνες, και 70 μέτρα ανύψωση της στάθμης της θάλασσας. Ζω σε ένα σπίτι με θέα τώρα. Θα έχω προκυμαία.
So, these are new data Rob Berner and I -- from Yale -- put together, and what we try to do now is track the amount of carbon dioxide in the entire rock record -- and we can do this from a variety of means -- and put all the red lines here, when these -- what I call greenhouse mass extinctions -- took place. And there's two things that are really evident here to me, is that these extinctions take place when CO2 is going up. But the second thing that's not shown on here: the Earth has never had any ice on it when we've had 1,000 parts per million CO2. We are at 380 and climbing. We should be up to a thousand in three centuries at the most, but my friend David Battisti in Seattle says he thinks a 100 years. So, there goes the ice caps, and there comes 240 feet of sea level rise. I live in a view house now; I'm going to have waterfront.
Ωραία, ποια είναι η συνέπεια; Οι ωκεανοί κατά πάσα πιθανότητα θα γίνουν μοβ. Και νομίζουμε ότι αυτός είναι ο λόγος που η πολυπλοκότητα άργησε τόσο να πάρει μέρος στον πλανήτη Γη. Είχαμε αυτούς τους ωκεανούς υδροθείου για μια πολύ μεγάλη εκτενή περίοδο. Σταματάνε την ύπαρξη πολύπλοκης ζωής. Γνωρίζουμε ότι το υδρόθειο αναδύεται την σημερινή εποχή σε μερικά μέρη στον πλανήτη. Και βάζω αυτή τη διαφάνεια -- αυτός είμαι εγώ, δυο μήνες πριν -- και βάζω αυτή τη διαφάνεια επειδή έχει το αγαπημένο μου ζώο, ο ναυτίλος. Βρίσκεται σε αυτό τον πλανήτη από τότε που τα ζώα ξεκινούσαν -- 500 εκατομμύρια χρόνια πριν. Αυτό είναι ένα πείραμα παρακολούθησης και όποιος από εσάς τους αυτοδύτες, εάν θέλετε να πάρετε μέρος σε ένα από τα ωραιότερα προγράμματα, αυτό είναι ανοιχτά του Μεγάλου Κοραλλιογενούς Υφάλου. Και όπως μιλάμε τώρα, αυτοί οι ναυτίλοι αποκαλύπτουν τη συμπεριφορά τους σε εμάς.
All right, what's the consequence? The oceans probably turn purple. And we think this is the reason that complexity took so long to take place on planet Earth. We had these hydrogen sulfide oceans for a very great long period. They stop complex life from existing. We know hydrogen sulfide is erupting presently a few places on the planet. And I throw this slide in -- this is me, actually, two months ago -- and I throw this slide in because here is my favorite animal, chambered nautilus. It's been on this planet since the animals first started -- 500 million years. This is a tracking experiment, and any of you scuba divers, if you want to get involved in one of the coolest projects ever, this is off the Great Barrier Reef. And as we speak now, these nautilus are tracking out their behaviors to us.
Αλλά σχετικά με αυτό, συχνά εμείς οι δύτες μπορεί να αντιμετωπίσουμε προβλήματα, έτσι θα κάνω ένα μικρό πείραμα σκέψης εδώ. Αυτός είναι ένας Μέγας Λευκός καρχαρίας που έφαγε κάποιες από τις παγίδες μου. Τον τραβήξαμε πάνω. Λοιπόν, βρίσκεται εκεί έξω τη νύχτα μαζί μου. Λοιπόν, κολυμπάω και μου κόβει το πόδι. Βρίσκομαι 80 μίλια από την ακτή, τι θα μου συμβεί; Στην παρούσα φάση, πεθαίνω. Πέντε χρόνια από τώρα, αυτό είναι που ελπίζω ότι μου συμβαίνει: Με πηγαίνουν πίσω στη βάρκα, μου δίνουν μια μάσκα αερίου: 80 μέρη ανά εκατομμύριο υδρόθειο. Μετά με πετάνε σε μια δεξαμενή πάγου και διατηρούμε 15 βαθμούς χαμηλότερα και μπορώ να μεταφερθώ στο νοσοκομείο. Και ο λόγος που μπορώ να το κάνω αυτό είναι επειδή εμείς τα θηλαστικά έχουμε περάσει από μια σειρά τέτοιων επεισοδίων υδροθείου και τα σώματα μας έχουν προσαρμοστεί. Και μπορούμε τώρα να το χρησιμοποιήσουμε για αυτό που θεωρώ ότι θα είναι μια μεγάλη ιατρική επανάσταση.
But the thing about this is that every once in a while we divers can run into trouble, so I'm going to do a little thought experiment here. This is a Great White Shark that ate some of my traps. We pulled it up; up it comes. So, it's out there with me at night. So, I'm swimming along, and it takes off my leg. I'm 80 miles from shore, what's going to happen to me? Well now, I die. Five years from now, this is what I hope happens to me: I'm taken back to the boat, I'm given a gas mask: 80 parts per million hydrogen sulfide. I'm then thrown in an ice pond, I'm cooled 15 degrees lower and I could be taken to a critical care hospital. And the reason I could do that is because we mammals have gone through a series of these hydrogen sulfide events, and our bodies have adapted. And we can now use this as what I think will be a major medical breakthrough.
Αυτός είναι o Mark Roth. Χρηματοδοτήθηκε από την DARPA. Προσπάθησε να καταλάβει πώς να σώσει Αμερικανούς μετά από τραυματισμούς στο πεδίο της μάχης. Προκαλεί αιμορραγία σε γουρούνια. Τους δίνει 80 μέρη ανά εκατομμύριο υδρόθειο -- το ίδιο πράγμα που επιβίωσε από αυτές τις παρελθούσες μαζικές εξαφανίσεις -- και μετατρέπει ένα θηλαστικό σε ερπετό. «Πιστεύω ότι βλέπουμε σε αυτήν την απόκριση το αποτέλεσμα στα θηλαστικά και στα ερπετά, μιας σειράς εκθέσεων σε υδρόθειο». Πήρα αυτό το e-mail του δυο χρόνια πριν και έλεγε, «Νομίζω έχω μερικές απαντήσεις για κάποιες από τις ερωτήσεις σου». Έτσι, τώρα έχει βάλει κάτω τα ποντίκια για έως και τέσσερις ώρες, κάποιες φορές έξι ώρες, και αυτά είναι ολοκαίνουρια δεδομένα που μου έστειλε καθώς ερχόμουν εδώ. Στο πάνω μέρος, τώρα, είναι το αρχείο θερμοκρασιών ενός ποντικιού που υποβλήθηκε -- η διακεκομμένη γραμμή, οι θερμοκρασίες. Λοιπόν, η θερμοκρασία ξεκινάει από τους 25 βαθμούς και μειώνεται, πέφτει. Έξι ώρες μετά, η θερμοκρασία αυξάνεται. Τώρα, στο ίδιο ποντίκι χορηγούνται 80 μέρη ανά εκατομμύριο υδρόθειο. σε αυτό το γράφημα με τη συμπαγή γραμμή και κοιτάξτε τι συμβαίνει στη θερμοκρασία του. Η θερμοκρασία του πέφτει. Πέφτει από τους 35 στους 15 βαθμούς και επανέρχεται τελείως φυσιολογικό.
This is Mark Roth. He was funded by DARPA. Tried to figure out how to save Americans after battlefield injuries. He bleeds out pigs. He puts in 80 parts per million hydrogen sulfide -- the same stuff that survived these past mass extinctions -- and he turns a mammal into a reptile. "I believe we are seeing in this response the result of mammals and reptiles having undergone a series of exposures to H2S." I got this email from him two years ago; he said, "I think I've got an answer to some of your questions." So, he now has taken mice down for as many as four hours, sometimes six hours, and these are brand-new data he sent me on the way over here. On the top, now, that is a temperature record of a mouse who has gone through -- the dotted line, the temperatures. So, the temperature starts at 25 centigrade, and down it goes, down it goes. Six hours later, up goes the temperature. Now, the same mouse is given 80 parts per million hydrogen sulfide in this solid graph, and look what happens to its temperature. Its temperature drops. It goes down to 15 degrees centigrade from 35, and comes out of this perfectly fine.
Να ένας τρόπος να μεταφέρουμε τους ανθρώπους σε ιατρική φροντίδα. Να πως μπορούμε να διατηρήσουμε κάποιον σε αρκετά χαμηλή θερμοκρασία ώστε να αντέξει μέχρι να του παρασχεθεί ιατρική φροντίδα. Τώρα, όλοι σκέφτεστε, ναι, αλλά τι γίνεται με τον εγκεφαλικό ιστό; Και άρα αυτή είναι μια από τις μεγάλες προκλήσεις που πρόκειται να συμβούν. Σας συμβαίνει ένα ατύχημα. Έχετε δυο επιλογές: θα πεθάνετε ή θα πάρετε υδρόθειο και, ας υποθέσουμε, ότι 75 τοις εκατό από εσάς σώζονται, πνευματικά. Τι θα κάνετε; Πρέπει όλοι να έχουμε ένα κουμπί που να λέει, Αφήστε με να πεθάνω; Αυτό έρχεται καταπάνω μας και νομίζω ότι θα είναι μια μεγάλη επανάσταση. Θα σώσουμε ζωές, αλλά θα υπάρχει ένα κόστος.
Here is a way we can get people to critical care. Here's how we can bring people cold enough to last till we get critical care. Now, you're all thinking, yeah, what about the brain tissue? And so this is one of the great challenges that is going to happen. You're in an accident. You've got two choices: you're going to die, or you're going to take the hydrogen sulfide and, say, 75 percent of you is saved, mentally. What are you going to do? Do we all have to have a little button saying, Let me die? This is coming towards us, and I think this is going to be a revolution. We're going to save lives, but there's going to be a cost to it.
Η νέα άποψη για τις μαζικές εξαφανίσεις είναι, ναι, χτυπηθήκαμε και, ναι, πρέπει να σκεφτόμαστε μακροπρόθεσμα, επειδή θα δεχτούμε χτύπημα ξανά. Αλλά θα έρθουμε αντιμέτωποι με έναν ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο. Μπορούμε εύκολα να πάμε πίσω στον κόσμο του υδροθείου. Δώστε μας μερικές χιλιετίες -- και εμείς οι άνθρωποι κατά πάσα πιθανότητα θα αντέξουμε αυτές τις λίγες χιλιετίες -- θα συμβεί ξανά; Εάν συνεχίσουμε, θα συμβεί ξανά. Πόσοι από εμάς ήρθαν εδώ αεροπορικώς? Πόσοι από εμάς έχουν τηρήσει ολόκληρη την ποσόστωση του Κyoto που μας αναλογεί, απλά πετώντας αυτήν τη χρονιά; Πόσοι από εσάς την έχετε ξεπεράσει; Ναι, εγώ το έχω σίγουρα ξεπεράσει. Αντιμετωπίζουμε ένα τεράστιο πρόβλημα ως είδος. Πρέπει να το νικήσουμε. Θέλω να μπορώ να ξαναγυρίσω σε αυτόν τον ύφαλο. Ευχαριστώ.
The new view of mass extinctions is, yes, we were hit, and, yes, we have to think about the long term, because we will get hit again. But there's a far worse danger confronting us. We can easily go back to the hydrogen sulfide world. Give us a few millennia -- and we humans should last those few millennia -- will it happen again? If we continue, it'll happen again. How many of us flew here? How many of us have gone through our entire Kyoto quota just for flying this year? How many of you have exceeded it? Yeah, I've certainly exceeded it. We have a huge problem facing us as a species. We have to beat this. I want to be able to go back to this reef. Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Κρις Άντερσον: Έχω μόνο μια ερώτηση για σένα, Πήτερ. Εάν σε καταλαβαίνω καλά, ότι αυτό που μας λες εδώ είναι ότι έχουμε στο σώμα μας μια βιοχημική απόκριση στο υδρόθειο που κατά την κρίση σου αποδεικνύει ότι στο παρελθόν συνέβησαν μαζικές εξαφανίσεις λόγω της κλιματικής αλλαγής;
Chris Anderson: I've just got one question for you, Peter. Am I understanding you right, that what you're saying here is that we have in our own bodies a biochemical response to hydrogen sulfide that in your mind proves that there have been past mass extinctions due to climate change?
Πήτερ Γουάρντ: Ναι, κάθε κύτταρο μας μπορεί να παράγει μικρές ποσότητες υδροθείου σε περιόδους μεγάλων κρίσεων. Αυτό βρήκε ο Ροθ. Έτσι, αυτό που εξετάζουμε τώρα: αφήνει κάποιο σήμα; Αφήνει κάποιο σήμα στα κόκαλα ή στα φυτά; Και πηγαίνουμε πίσω στο αρχείο απολιθωμάτων και μπορούμε να δοκιμάσουμε να ανακαλύψουμε πόσες από αυτές συνέβησαν στο παρελθόν.
Peter Ward: Yeah, every single cell in us can produce minute quantities of hydrogen sulfide in great crises. This is what Roth has found out. So, what we're looking at now: does it leave a signal? Does it leave a signal in bone or in plant? And we go back to the fossil record and we could try to detect how many of these have happened in the past.
ΚA: Είναι ταυτόχρονα μια εκπληκτική ιατρική τεχνική, αλλά επίσης μια τρομακτική ...
CA: It's simultaneously an incredible medical technique, but also a terrifying ...
ΠΓ: Ευλογία και κατάρα.
PW: Blessing and curse.