I love trees, and I'm very lucky, because we live near a wonderful arboretum, and Sundays, usually, I'd go there with my wife and now, with my four-year-old, and we'd climb in the trees, we'd play hide and seek. The second school I was at had big trees too, had a fantastic tulip tree, I think it was the biggest in the country, and it also had a lot of wonderful bushes and vegetation around it, around the playing fields.
Ik ben gek op bomen en ik bof, want we wonen vlakbij een heel goed arboretum. Op zondag gaan we daar vaak heen met mijn vrouw en mijn vier jaar oude peuter, en klimmen we in bomen en spelen verstoppertje. De tweede school waarop ik zat had ook grote bomen, en een hele mooie tulpenboom, misschien wel de grootste van het land, en er waren ook veel bosjes en andere begroeiing om de speelvelden heen.
One day I was grabbed by some of my classmates, and taken in the bushes -- I was stripped; I was attacked; I was abused; and this came out of the blue. Now, the reason I say that, because, afterwards, I was thinking -- well, I went back into the school -- I felt dirty; I felt betrayed; I felt ashamed, but mainly -- mainly, I felt powerless. And 30 years later I was sitting in an airplane, next to a lady called Veronica, who came from Chile, and we were on a human rights tour, and she was starting to tell me what it was like to be tortured, and, from my very privileged position, this was the only reference point that I had. And it was an amazing learning experience because, for me, human rights have been something in which I had, you know, a part-time interest, but, mainly, it was something that happened to other people over there.
Op een dag werd ik vastgegrepen door een paar van mijn klasgenoten, en werd ik de bosjes in getrokken -- ik werd uitgekleed; aangevallen; ik werd misbruikt. Het gebeurde allemaal heel plots. Waarom ik dit vertel, is omdat ik erna -- ik ging de school weer in -- ik voelde me vies; ik voelde me verraden; ik schaamde me, maar ik voelde me vooral machteloos. Dertig jaar later zat ik in een vliegtuig, met een vrouw uit Chili, genaamd Veronica, We waren samen op een rondreis voor mensenrechten, en ze begon me te vertellen hoe het was om gemarteld te worden. Vanuit mijn bevoordeelde positie was dit de enige referentie die ik had. Het was een geweldige leerervaring omdat ik met mensenrechten altijd maar half en half bezig was. Ik ervaarde het vooral als iets ver van mijn bed, dat andere mensen overkwam.
But I got a phone call from Bono in 1985 and, as you know, he's a great singer, but he's a magnificent hustler, and --
Toen kreeg ik een telefoontje van Bono in 1985. Je weet misschien wel dat hij goed kan zingen. Maar hij is ook een geweldige kuitenbijter, --
(Laughter) --
(Gelach) --
a very hard guy to say no to, and he was saying, you know, just after I'd done the Biko song, we're going to do a tour for Amnesty, you have to be on it, and really that was the first time that I'd been out and started meeting people who'd watched their family being shot in front of them, who'd had a partner thrown out of an airplane into an ocean, and suddenly this world of human rights arrived in my world, and I couldn't really walk away in quite the same way as before.
je zegt moeilijk nee tegen hem, en hij vertelde, 'meteen nadat ik het Biko-nummer had gezongen: "We gaan een rondreis doen voor Amnesty, jij moet ook mee." Dat was eigenlijk voor het eerst dat ik eropuit ging en mensen ontmoette wiens familie voor eigen ogen was neergeschoten, wiens partner uit een vliegtuig in een oceaan was gegooid. Opeens was er deze hele wereld van mensenrechten in mijn leven, en ik kon er niet zo maar meer onderuit.
So I got involved with this tour, which was for Amnesty, and then in '88 I took over Bono's job trying to learn how to hustle. I didn't do it as well, but we managed to get Youssou N'Dour, Sting, Tracy Chapman, and Bruce Springsteen to go 'round the world for Amnesty, and it was an amazing experience. And, once again, I got an extraordinary education, and it was the first time, really, that I'd met a lot of these people in the different countries, and these human rights stories became very physical, and, again, I couldn't really walk away quite so comfortably.
Dus raakte ik betrokken bij die rondreis voor Amnesty, en in 1988 nam ik Bono's kuitenbijtersbaantje over. Ik was er niet met zo goed in, maar toch kregen we Youssou N'Dour, Sting, Tracy Chapman en Bruce Springsteen zo ver om de wereld rond te gaan voor Amnesty. Het was een geweldige ervaring. En alweer kreeg ik een buitengewone levensles. Het was echt voor het eerst dat ik al die mensen ontmoette in verschillende landen. Die verhalen over mensenrechten werden heel tastbaar, en wederom kon ik er niet zo makkelijk van weglopen.
But the thing that really amazed me, that I had no idea, was that you could suffer in this way and then have your whole experience, your story, denied, buried and forgotten. And it seemed that whenever there was a camera around, or a video or film camera, it was a great deal harder to do -- for those in power to bury the story. And Reebok set up a foundation after these Human Rights Now tours and there was a decision then -- well, we made a proposal, for a couple of years, about trying to set up a division that was going to give cameras to human rights activists. It didn't really get anywhere, and then the Rodney King incident happened, and people thought, OK, if you have a camera in the right place at the right time, or, perhaps, the wrong time, depending who you are, then you can actually start doing something, and campaigning, and being heard, and telling people about what's going on.
Maar wat me echt verbaasde, waarvan ik geen idee had, was dat al die dingen je kunnen overkomen, en dat vervolgens alles wat was gebeurd, heel jouw verhaal, kan worden ontkend, begraven en vergeten. Wat me opviel, was dat als er een fototoestel in de buurt was, of een videocamera, dat het dan heel wat lastiger werd voor mensen met macht om de gebeurtenis uit te wissen. Reebok zette een stichting op naar de 'Human Rights Now' tours en er werd toen besloten -- we stelden voor dat we, voor een paar jaar, een divisie zouden opzetten die camera's geeft aan mensenrechtenactivisten. Het leidde eigenlijk nergens toe, maar toen was er het Rodney King-incident. De mensen dachten: "Als je een camera hebt op de juiste plaats en tijd, of de verkeerde tijd, als je het slachtoffer bent, dan kan je er echt wat mee gaan doen. Je kan campagne gaan voeren en gehoord worden. Je kan mensen vertellen wat er aan de hand is.
So, WITNESS was started in '92 and it's since given cameras out in over 60 countries. And we campaign with activist groups and help them tell their story and, in fact, I will show you in a moment one of the most recent campaigns, and I'm afraid it's a story from Uganda, and, although we had a wonderful story from Uganda yesterday, this one isn't quite so good. In the north of Uganda, there are something like 1.5 million internally displaced people, people who are not refugees in another country, but because of the civil war, which has been going on for about 20 years, they have nowhere to live. And 20,000 kids have been taken away to become child soldiers, and the International Criminal Court is going after five of the leaders of the -- now, what's it called? I forget the name of the of the army -- it's Lord's Resistance Army, I believe -- but the government, also, doesn't have a clean sheet, so if we could run the first video.
Dus werd WITNESS opgezet in '92. Het heeft het sindsdien camera's uitgedeeld in meer dan zestig landen. We voeren nu campagne met actiegroepen en helpen hen om hun verhaal te vertellen. Ik zal je zo nog een van de meest recente campagnes laten zien. Het is helaas een verhaal uit Uganda, en hoewel we gisteren een prachtig verhaal hoorden uit Uganda, is dit verhaal niet zo mooi. In het noorden van Uganda zijn er ongeveer anderhalf miljoen binnenlands ontheemde mensen, mensen die geen vluchtelingen zijn in een ander land, maar die vanwege de burgeroorlog, die al ongeveer twintig jaar duurt, nergens kunnen verblijven. Al 20.000 kinderen zijn meegenomen om kindsoldaten te worden. Het Internationale Gerechtshof vervolgt vijf van de leiders van de -- hoe heet het ook al weer? Ik vergeet even de naam van de oorlogsbeweging -- het is het Lord's Resistance Army geloof ik. Maar de regering zelf gaat ook niet vrijuit. Kan je de eerste video afspelen?
(Music) Woman: Life in the camp is never simple. Even today life is difficult. We stay because of the fear that what pushed us into the camp ... still exists back home. Text: "Between Two Fires: Torture and Displacement in Northern Uganda" Man: When we were at home, it was Kony's [rebel] soldiers disturbing us. At first, we were safe in the camp. But later the government soldiers began mistreating us a lot.
(Muziek) Vrouw: Het leven hier in het kamp is nooit simpel. Zelfs nu is het leven moeilijk. We blijven vanwege de angst dat wat ons hier het kamp in dreef nog steeds bestaat thuis. Text: "Tussen Twee Vuren: Marteling en Verdrijving in Noord Uganda". Man: Toen we nog thuis waren, vielen Kony's rebellen ons lastig. In het begin waren we veilig hier in het kamp. Maar later begonnen de regeringssoldaten ons vaak te mishandelen.
(Chanting) Jennifer: A soldier walked onto the road, asking where we'd been. Evelyn and I hid behind my mother. Evelyn: He ordered us to sit down, so we sat down. The other soldier also came. Jennifer: The man came and started undressing me. The other one carried Evelyn aside. The one who was defiling me then left me and went to rape Evelyn. And the one who was raping Evelyn came and defiled me also. Man: The soldiers with clubs this long beat us to get a confession. They kept telling us, "Tell the truth!" as they beat us. Woman: They insisted that I was lying. At that moment, they fired and shot off my fingers. I fell. They ran to join the others ... leaving me for dead.
(Gezang) Jennifer: Een soldaat liep de weg op en vroeg ons waar we geweest waren. Evelyn en ik verstopten ons achter mijn moeder. Evelyn: Hij beval ons om te gaan zitten, dus gingen we zitten. Er kwam ook een andere soldaat bij. Jennifer: Hij kwam en begon me uit te kleden. De andere man droeg Evelyn weg. Degene die mij aan het misbruiken was liep toen weg en ging Evelyn verkrachten. En degene die Evelyn had verkracht kwam terug en misbruikte mij ook. Man: Soldaten met zulke lange stokken sloegen ons, om een bekentenis te krijgen. Ze bleven maar zeggen, "Vertel de waarheid!" terwijl ze ons sloegen. Vrouw: Ze hielden vol dat ik loog. Toen vuurden ze en schoten ze mijn vingers kapot. Ik viel. Ze renden ervandoor om de rest in te halen ... en lieten me voor dood liggen.
(Music) Text: Uganda ratified the Convention Against Torture in 1986. Torture is defined as any act by which severe pain of suffering, whether physical or mental, is intentionally inflicted by a person acting in an official capacity to obtain information or a confession, to punish, coerce or intimidate.
(Muziek) Text: Uganda tekende de Conventie Tegen Martelen in 1986. Marteling is gedefinieerd als een daad waarbij ernstige pijn of lijden, lichamelijk of mentaal, opzettelijk wordt toegepast door een persoon die handelt vanuit een officiële positie om informatie of een bekentenis te verkrijgen, te straffen, te dwingen of te intimideren.
Peter Gabriel: So torture is not something that always happens on other soil. In my country, it was -- we had been looking at pictures of British soldiers beating up young Iraqis; we've got Abu Ghraib; we've got Guantanamo Bay. I had a driver on my way to Newark Airport, and he told me a story that, in the middle of the night, 4 a.m., he'd been taken out of his home in Queens -- taken to a place in the Midwest, that he was interrogated and tortured and returned to the street four weeks later, because he had the same -- he was Middle Eastern, and he had the same name as one of the 9/11 pilots, and that may or may not be true -- I didn't think he was a liar, though.
Peter Gabriel: Marteling is dus niet iets wat alleen in het buitenland gebeurt. In mijn land hadden we foto's gezien van Britse soldaten die jonge Irakezen in elkaar slaan. We hebben Abu Ghraib. We hebben Guantanamo Bay. Ik had een taxichauffeur onderweg naar Newark Airport, en hij vertelde me een verhaal over hoe hij, midden in de nacht, 4 uur 's ochtends, uit zijn huis werd gehaald in Queens, naar een plek in de Midwest werd meegenomen, werd ondervraagd en gemarteld en vier weken later weer op straat werd gezet. De reden: het was een man uit het Midden-Oosten -- en hij had dezelfde naam als een van de 9/11-piloten. Dat verhaal zou verzonnen kunnen zijn, maar ik zag hem niet aan voor een leugenaar.
And, I think, if we look around the world, as well as the polar ice caps melting, human rights, which have been fought for, for many hundreds of years in some cases, are, also, eroding very fast, and that is something that we need to take a look at and, maybe, start campaigning for. I mean, here, too, one of our partners was at Van Jones and the Books Not Bars project -- they have managed, with their footage in California to change the youth correction systems employed, and it's much -- much -- I think, more humane methods are being looked at, how you should lock up young kids, and that's questionable to start off. And as the story of Mr. Morales, just down the road, excuse me, Mr. Gabriel, would you mind if we delayed your execution a little bit? No, not at all, no problem, take your time. But this, surely, whoever that man is, whatever he's done, this is cruel and unusual punishment.
En ik denk, als we de wereld rondkijken, dat net zo als de ijskappen die smelten, mensenrechten, waarvoor gevochten is, vele honderden jaren lang, in sommige gevallen, ook heel snel aan het verdwijnen zijn. Dat is iets is waar we op moeten letten en misschien voor in actie moeten komen. Een van onze partners was bij Van Jones. Met het 'Books not Bars'-project zijn ze erin geslaagd om, met hun videobeelden in California, de methodes toegepast door jeugdgevangenissen te veranderen. Het zijn veel -- heel veel -- menselijker methoden waar nu naar gekeken wordt, over hoe je jonge kinderen zou moeten opsluiten, als je dat al zou moeten doen. Het verhaal van mijnheer Morales, hier om de hoek: "Pardon, mijnheer Gabriel, vindt u het erg als we uw executie iets uitstellen?" "Nee hoor, geen enkel probleem, wanneer het je uitkomt." Wie die man ook is, wat hij ook heeft gedaan, dit is gewoon een wrede en vreemde straf.
Anyway, WITNESS has been trying to arm the brave people who often put their lives at risk around the world, with cameras, and I'd like to show you just a little more of that. Thank you.
Hoe dan ook, WITNESS probeert dappere mensen, die vaak hun leven riskeren over heel de wereld, met camera's te bewapenen. Ik laat daar graag nog wat meer van zien. Dankjewel.
(Thunder) Text: You can say a story is fabricated.
(Donderslag) Tekst: Je kan zeggen dat een verhaal verzonnen is.
(Music) Text: You can say a jury is corrupt. You can say a person is lying. You can say you don't trust newspapers. But you can't say what you just saw never happened. Help WITNESS give cameras to the world. Shoot a video; expose injustice; reveal the truth; show us what's wrong with the world; and maybe we can help make it right. WITNESS. All the video you have just seen was recorded by human rights groups working with WITNESS.
(Muziek) Tekst: Je kan zeggen dat een rechter corrupt is. Je kan zeggen dat iemand liegt. Je kan zeggen dat je kranten niet vertrouwt. Maar je kan niet beweren dat wat je net zag, niet is gebeurd. Help WITNESS camera's te geven aan de wereld. Maak een filmpje. Stel onrecht aan de kaak. Laat de waarheid zien. Laat ons zien wat er fout zit in de wereld. En wellicht kunnen we helpen om het recht te zetten. WITNESS. Alle fragmenten die je net hebt gezien waren opgenomen door mensenrechtenorganisaties die samenwerken met WITNESS.
(Applause)
(Applaus)
PG: WITNESS was born of technological innovation -- in a sense the small, portable, DV cam was really what allowed it to come into being. And we've also been trying to get computers out to the world, so that groups can communicate much more effectively, campaign much more effectively, but now we have the wonderful possibility, which is given to us from the mobile phone with the camera in it, because that is cheap; it's ubiquitous; and it's moving fast all around the world -- and it's very exciting for us.
Peter Gabriel: WITNESS ontstond uit technologische innovatie. Het was de kleine, draagbare videocamera die het mogelijk maakte hiermee te beginnen. We zijn ook bezig geweest computers uit te delen, zodat groepen beter kunnen communiceren, efficiënter campagne kunnen voeren. Nu hebben we een nog betere optie, dankzij de mobiele telefoon met een camera erin, want dat is goedkoop. Het is overal. Het verspreidt zich snel over heel de wereld -- en we zijn er erg blij mee.
And so, the dream is that we could have a world in which anyone who has anything bad happen to them of this sort has a chance of getting their story uploaded, being seen, being watched, that they really know that they can be heard, that there would be a giant website, maybe, a little like Google Earth, and you could fly over and find out the realities of what's going, for the world's inhabitants. In a way what this technology is allowing is, really, that a lot of the problems of the world can have a human face, that we can actually see who's dying of AIDS or who's being beaten up, for the first time, and we can hear their stories in a way that the blogger culture -- if we can move that into these sort of fields, I think we can really transform the world in all sorts of ways. There could be a new movement growing up, rising from the ground, reaching for the light, and growing strong, just like a tree. Thank you.
Dus dromen wij dat we een wereld kunnen hebben waarin iedereen die iets ergs overkomt, de kans heeft dat zijn verhaal online wordt gezet, gezien wordt, bekeken wordt dat hij weet dat hij echt gehoord kan worden, dat er een gigantische website is, misschien een beetje zoals Google Earth, en dat je daar de wereld rond kan kijken en er achter kan komen wat de realiteit is voor de bewoners van de wereld. In zekere zin kunnen we door deze technologie een hoop problemen in de wereld een menselijk gezicht geven, zodat we echt kunnen zien wie er dood gaat aan aids, of wie er in elkaar geslagen word. Voor het eerst kunnen we verhalen laten horen in de stijl van de blogcultuur. Ik denk dat als we hier naartoe kunnen, dat we de wereld echt kunnen transformeren op allerlei manieren. Er zou een nieuwe beweging kunnen groeien, die ontstaat vanuit de bodem, reikt naar het licht en uitgroeit tot een sterke boom. Dankuwel.