I used to be a Malthusian. This was my mental model of the world: exploding population, small planet; it's going to lead to ugly things. But I'm moving past Malthus, because I think that we just might be about 150 years from a kind of new enlightenment.
Es agrāk biju maltusisma piekritējs. Šāds bija mans garīgais pasaules modelis: strauji pieaugoša populācija, maza planēta; tas nenovedīs ne pie kā laba. Taču es virzos prom no Maltusa, jo uzskatu, ka mēs varētu būt apmēram 150 gadu attālumā no jauna veida apgaismības.
Here's why. This is the U.N.'s population data, you may have seen, for the world. And the world's population expected to top out at something hopefully a bit less than 10 billion, late this century. And after that, most likely it's going to begin to decline. So what then? Most of the economic models are built around scarcity and growth. So a lot of economists look at declining population and expect to see stagnation, maybe depression. But a declining population is going to have at least two very beneficial economic effects.
Lūk, kādēļ. Šie ir ANO dati par pasaules iedzīvotāju skaitu, ko varbūt būsiet jau redzējuši. Paredzēts, ka pasaules iedzīvotāju skaits sasniegs maksimumu pie nedaudz mazāk kā 10 miljardiem šī gadsimta biegās. Pēc tam tas visdrīzāk sāks samazināties. Ko tad? Lielākā daļa ekonomisko modeļu ir veidoti ap nepietiekamību un izaugsmi. Tādēļ daudzi ekonomisti raugās uz sarūkošo iedzīvotāju skaitu un sagaida ieraudzīt stagnāciju, varbūt pat depresiju. Tomēr sarūkošajam iedzīvotāju skaitam būs vismaz divas ekonomiski ļoti labvēlīgas sekas.
One: fewer people on a fixed amount of land make investing in property a bad bet. In the cities, a lot of the cost of property is actually wrapped up in its speculative value. Take away land speculation, price of land drops. And that begins to lift a heavy burden off the world's poor.
Pirmā: mazāk cilvēku uz nemainīga zemes daudzuma padarīs ieguldīšanu īpašumos par neizdevīgu likmi. Pilsētās liela daļa īpašuma cenas īstenībā rodas no tās spekulatīvās vērtības. Pārtrauciet spekulēšanu par zemi, zemes cena krītas. Tas sāk nocelt smagu nastu no pasaules nabadzīgo pleciem.
Number two: a declining population means scarce labor. Scarce labor drives wages. As wages increase that also lifts the burden on the poor and the working class. Now I'm not talking about a radical drop in population like we saw in the Black Death. But look what happened in Europe after the plague: rising wages, land reform, technological innovation, birth of the middle class; and after that, forward-looking social movements like the Renaissance, and later the Enlightenment.
Otrais: sarūkošs iedzīvotāju skaits nozīmē nepietiekamu darbaspēku. Nepietiekams darbaspēks veicina algu pieaugumu. Algām pieaugot, arī tas noceļ nastu no nabadzīgo un strādnieku šķiras pleciem. Es, protams, nerunāju par tik krasu iedzīvotāju samazināšanos, kā mēs to redzējām Melnās nāves laikā. Tomēr paskatieties, kas notika Eiropā pēc mēra: pieaugošas algas, zemes reforma, tehnoloģiska jaunrade, vidusšķiras rašanās; un pēc tam tālredzīgas sabiedriskas kustības kā Renesanse un pēcāk Apgaismība.
Most of our cultural heritage has tended to look backward, romanticizing the past. All of the Western religions begin with the notion of Eden, and descend through a kind of profligate present to a very ugly future. So human history is viewed as sort of this downhill slide from the good old days.
Lielākā daļa mūsu kultūras mantojuma mēdz lūkoties atpakaļ, romantizējot pagātni. Visas Rietumu reliģijas sākas ar priekšstatu par Ēdeni, un cauri tādai kā izvirtušai tagadnei nolaižas līdz ļoti neglītai nākotnei. Tā nu uz cilvēku vēsturi skatās tādā kā lejupslīdē no vecajām, labajām dienām.
But I think we're in for another change, about two generations after the top of that curve, once the effects of a declining population start to settle in. At that point, we'll start romanticizing the future again, instead of the nasty, brutish past.
Bet, manuprāt, sagaidāmas vēl vienas pārmaiņas, apmēram divas paaudzes pēc šīs līknes virsotnes, tiklīdz sāks manīt sarūkošā iedzīvotāju skaita ietekmi. Tajā brīdī mēs atkal sāksim romantizēt nākotni, nevis nejauko un nežēlīgo pagātni.
So why does this matter? Why talk about social-economic movements that may be more than a century away? Because transitions are dangerous times. When land owners start to lose money, and labor demands more pay, there are some powerful interests that are going to fear for the future. Fear for the future leads to some rash decisions. If we have a positive view about the future then we may be able to accelerate through that turn, instead of careening off a cliff.
Kādēļ tad tam ir nozīme? Kādēļ runāt par sabiedriski ekonomiskām kustībām, kas sagaidāmas pēc vairāk kā gadsimta? Jo pārejas periodi ir bīstami laiki. Zemju īpašniekiem sākot zaudēt naudu un darbaspēkam pieprasot lielākas algas, būs ietekmīgi ieinteresētie, kas baidīsies par nākotni. Bailes par nākotni noved pie pārsteidzīgiem lēmumiem. Ja mums būs pozitīvs skats uz nākotni, mēs šī pagrieziena laikā būsim spējīgi uzgāzēt, tā vietā, lai noskrietu no klints.
If we can make it through the next 150 years, I think that your great great grandchildren will forget all about Malthus. And instead, they'll be planning for the future and starting to build the 22nd Century Enlightenment. Thank you. (Applause)
Ja mēs spēsim tikt cauri nākamajiem 150 gadiem, manuprāt, jūsu mazmazbērni vispār aizmirsīs par tādu Maltusu. Tā vietā viņi plānos nākotni un sāks veidot 22. gadsimta apgaismību. Paldies. (Aplausi)