I used to be a Malthusian. This was my mental model of the world: exploding population, small planet; it's going to lead to ugly things. But I'm moving past Malthus, because I think that we just might be about 150 years from a kind of new enlightenment.
Bio sam Maltuzijanac. To je bio moj mentalni model svijeta. Eksplodirajuća populacija, mali planet, dovest će to ružnih stvari. Ali udaljavam se od Malthusa. Jer mislim kako bi mogli biti oko 150 godina udaljeni od novog prosvjetljenja.
Here's why. This is the U.N.'s population data, you may have seen, for the world. And the world's population expected to top out at something hopefully a bit less than 10 billion, late this century. And after that, most likely it's going to begin to decline. So what then? Most of the economic models are built around scarcity and growth. So a lot of economists look at declining population and expect to see stagnation, maybe depression. But a declining population is going to have at least two very beneficial economic effects.
Evo zašto. Ovo su UN-ovi podaci o populaciji, koje ste možda vidjeli, svijeta. I očekuje se kako će svjetska populacija doseći vrh na nešto nižoj razini od 10 milijardi, kasnije u ovom stoljeću. I nakon toga će, najvjerojatnije, početi opadati. I što onda? Većina ekonomskih modela je izgrađena oko oskudnosti i rasta. Stoga, mnogo ekonomista promatra opadajuću populaciju i očekuje pojavu stagnacije, možda depresije. Ali opadajuća populacija će imati barem dva jako pogodna ekonomska učinka.
One: fewer people on a fixed amount of land make investing in property a bad bet. In the cities, a lot of the cost of property is actually wrapped up in its speculative value. Take away land speculation, price of land drops. And that begins to lift a heavy burden off the world's poor.
Prvo, manje ljudi, na fiksan udio zemlje pretvara investiranje u nekretnine u lošu okladu. U gradovima, mnogi troškovi nekretnina su zapravo umotani u svoju špekulativnu vrijednost. Uzmite zemljišnu špekulaciju, cijena zemlje pada. A to počinje dizati težak teret s leđa siromašnih diljem svijeta.
Number two: a declining population means scarce labor. Scarce labor drives wages. As wages increase that also lifts the burden on the poor and the working class. Now I'm not talking about a radical drop in population like we saw in the Black Death. But look what happened in Europe after the plague: rising wages, land reform, technological innovation, birth of the middle class; and after that, forward-looking social movements like the Renaissance, and later the Enlightenment.
Broj dva, opadajuća populacija znači oskudnu radnu snagu. Oskudna radna snaga pogoni plaće. Kako se plaće povećavaju, tako se diže teret s leđa siromašnih i radničke klase. Ne govorim o radikalnom padu populacije kakvu smo mogli vidjeti u "Crnoj smrti." Ali pogledajte što se dogodilo u Europi nakon kuge: povećanje plaća, zemljišne reforme, tehnološka inovacija, rađanje srednjeg sloja. I nakon toga, društveni pokreti s pogledom u budućnost poput renesanse i kasnije prosvijetljenja.
Most of our cultural heritage has tended to look backward, romanticizing the past. All of the Western religions begin with the notion of Eden, and descend through a kind of profligate present to a very ugly future. So human history is viewed as sort of this downhill slide from the good old days.
Većina naše kulturne baštine je imala tendenciju gledati unatrag, romantizirajući prošlost. Sve zapadnjačke religije započinju s pojmom Raja, i spuštaju se kroz rasipničku sadašnjost, u veoma ružnu budućnost. Dakle, ljudska povijest se promatrana kao neka vrsta nizbrdice, još iz dobrih, starih dana.
But I think we're in for another change, about two generations after the top of that curve, once the effects of a declining population start to settle in. At that point, we'll start romanticizing the future again, instead of the nasty, brutish past.
Ali mislim kako nam dolazi još jedna promjena. Nakon dvije generacije od vrha te krivulje, jednom kada se efekti opadajuće populacije počinu smirivati. U toj točki, počet ćemo opet romantizirati budućnost, umjesto gadne, okrutne prošlosti.
So why does this matter? Why talk about social-economic movements that may be more than a century away? Because transitions are dangerous times. When land owners start to lose money, and labor demands more pay, there are some powerful interests that are going to fear for the future. Fear for the future leads to some rash decisions. If we have a positive view about the future then we may be able to accelerate through that turn, instead of careening off a cliff.
Zašto je to važno? Zašto pričati o društveno-gospodarskim pokretima koji bi mogli biti udaljeni više od stoljeća? Jer su prijelazi opasna vremena. Kada zemljoposjednici počnu gubiti novac, i radna snaga počne zahtijevati više plaće, postojat će nekoliko moćnih interesa koji će se bojati za budućnost. Strah za budućnost vodi do naglih odluka. Ukoliko imamo pozitivan pogled o budućnosti, možda ćemo moći ubrzati u tom zavoju, umjesto spuštanja niz liticu.
If we can make it through the next 150 years, I think that your great great grandchildren will forget all about Malthus. And instead, they'll be planning for the future and starting to build the 22nd Century Enlightenment. Thank you. (Applause)
Ukoliko možemo izdržati idućih 150 godina, mislim da će vaši pra-pra-unuci zaboraviti sve o Malthusu. I umjesto toga, planirat će za budućnost i početi graditi "prosvijetljenje 22.stoljeća." Hvala vam. (Pljesak)