Ήμουν οπαδός των θεωριών του Μάλθους. Αποτελούσαν το διανοητικό μου μοντέλο για τον κόσμο. Ραγδαία αυξανόμενοι πληθυσμοί και ένας μικρός πλανήτης, θα οδηγήσουν σε άσχημες καταστάσεις. Όμως προχωρώ πέρα από τον Μάλθους. Επειδή πιστεύω πως μπορεί να βρισκόμαστε περίπου 150 χρόνια πριν από ένα είδος καινούργιου διαφωτισμού.
I used to be a Malthusian. This was my mental model of the world: exploding population, small planet; it's going to lead to ugly things. But I'm moving past Malthus, because I think that we just might be about 150 years from a kind of new enlightenment.
Ορίστε το γιατί. Εδώ είναι τα πληθυσμιακά δεδομένα του Ο.Η.Ε., που μπορεί να έχετε δει για τον κόσμο. Ο παγκόσμιος πληθυσμός αναμένεται να κορυφωθεί λίγο κάτω από τα 10 δις, μέσα σε αυτόν τον αιώνα. Και έπειτα το πιθανότερο είναι να αρχίσει να φθίνει. Οπότε τι συμβαίνει τότε; Τα περισσότερα οικονομικά μοντέλα έχουνε κτιστεί γύρω από τη σπανιότητα και την ανάπτυξη. Έτσι πολλοί οικονομολόγοι κοιτούν τον φθίνοντα πληθυσμό και αναμένουν να δούνε στασιμότητα, ίσως και ύφεση. Όμως ένας φθίνων πληθυσμός θα έχει τουλάχιστον δυο ιδιαίτερα ευεργετικές οικονομικές επιπτώσεις.
Here's why. This is the U.N.'s population data, you may have seen, for the world. And the world's population expected to top out at something hopefully a bit less than 10 billion, late this century. And after that, most likely it's going to begin to decline. So what then? Most of the economic models are built around scarcity and growth. So a lot of economists look at declining population and expect to see stagnation, maybe depression. But a declining population is going to have at least two very beneficial economic effects.
Πρώτον, λιγότεροι άνθρωποι σε προκαθορισμένη έκταση γης καθιστούν την επένδυση σε ιδιοκτησία λάθος κίνηση. Μέσα στις πόλεις, μεγάλο τμήμα του κόστους ιδιοκτησίας στην πραγματικότητα οφείλεται στην θεωρητική της αξία. Αφαιρέστε την κερδοσκοπία γης, και η τιμή της γης μειώνεται. Και αυτό αφαιρεί ένα μεγάλο φορτίο, από τους φτωχούς του πλανήτη.
One: fewer people on a fixed amount of land make investing in property a bad bet. In the cities, a lot of the cost of property is actually wrapped up in its speculative value. Take away land speculation, price of land drops. And that begins to lift a heavy burden off the world's poor.
Δεύτερον, ένας φθίνων πληθυσμός σημαίνει δυσεύρετο εργατικό δυναμικό. Το δυσεύρετο εργατικό δυναμικό επηρεάζει τους μισθούς. Καθώς αυξάνονται οι μισθοί μειώνεται το βάρος στους φτωχούς και στην εργατική τάξη. Δεν μιλώ για μια δραστική πληθυσμιακή μείωση όπως αυτή στην πανδημία της Μαύρης Πανώλης. Αλλά κοιτάξτε τι συνέβη στην Ευρώπη έπειτα από την πανώλη: αυξανόμενοι μισθοί, μεταρρύθμιση του συστήματος διαχείρισης της γης, τεχνολογική καινοτομία, γέννηση της μεσαίας τάξης. Και ύστερα, προοδευτικά κοινωνικά κινήματα, όπως η Αναγέννηση, και στη συνέχεια ο Διαφωτισμός.
Number two: a declining population means scarce labor. Scarce labor drives wages. As wages increase that also lifts the burden on the poor and the working class. Now I'm not talking about a radical drop in population like we saw in the Black Death. But look what happened in Europe after the plague: rising wages, land reform, technological innovation, birth of the middle class; and after that, forward-looking social movements like the Renaissance, and later the Enlightenment.
Στην πλειοψηφία η πολιτιστική μας κληρονομιά τείνει να κοιτά προς το παρελθόν, μέσα από ένα ρομαντικό πρίσμα. Όλες οι Δυτικές θρησκείες ξεκινούν με την ιδέα του Κήπου της Εδέν, και παρακμάζουν διαμέσου ενός ανήθικου παρόντος, προς ένα πολύ άσχημο μέλλον. Έτσι η ανθρώπινη ιστορία θεωρείται ως ένα είδος κατηφορικού ολισθήματος, από τις παλιές καλές μέρες.
Most of our cultural heritage has tended to look backward, romanticizing the past. All of the Western religions begin with the notion of Eden, and descend through a kind of profligate present to a very ugly future. So human history is viewed as sort of this downhill slide from the good old days.
Αλλά πιστεύω πως επέρχεται μια ακόμη αλλαγή. Κάπου δύο γενεές ύστερα από την κορύφωση αυτής της καμπύλης, όταν οι επιπτώσεις ενός φθίνοντος πληθυσμού αρχίσουν να καταλαγιάζουν. Σε αυτό το σημείο, θα αρχίσουμε πάλι να βλέπουμε το μέλλον από μια ρομαντική όψη, αντί του δυσάρεστου, κτηνώδους παρελθόντος.
But I think we're in for another change, about two generations after the top of that curve, once the effects of a declining population start to settle in. At that point, we'll start romanticizing the future again, instead of the nasty, brutish past.
Γιατί όμως έχει σημασία αυτό; Γιατί να ομιλούμε για κοινωνικοοικονομικά κινήματα που απέχουν περισσότερο από ένα αιώνα από το σήμερα; Επειδή οι μεταβάσεις είναι επικίνδυνες περίοδοι. Όταν οι ιδιοκτήτες γης αρχίσουν να χάνουν χρήματα, και η εργασία αρχίσει να απαιτεί μεγαλύτερη αμοιβή, υπάρχουν κάποια ισχυρά συμφέροντα που θα αρχίσουν να φοβούνται για το μέλλον. Ο φόβος για το μέλλον οδηγεί σε κάποιες επιπόλαιες αποφάσεις. Εάν έχουμε μια θετική οπτική για το μέλλον τότε πιθανόν θα μπορέσουμε να επιταχύνουμε μέσα από αυτή τη στροφή, αντί του να πέσουμε στο γκρεμό.
So why does this matter? Why talk about social-economic movements that may be more than a century away? Because transitions are dangerous times. When land owners start to lose money, and labor demands more pay, there are some powerful interests that are going to fear for the future. Fear for the future leads to some rash decisions. If we have a positive view about the future then we may be able to accelerate through that turn, instead of careening off a cliff.
Εάν μπορέσουμε να επιβιώσουμε τα επόμενα 150 χρόνια, Πιστεύω πως τα τρισέγγονα σας θα ξεχάσουν παντελώς τον Μάλθους. Και αντί αυτού, θα σχεδιάζουν το μέλλον και θα αρχίσουν να κτίζουν το Διαφωτισμό του εικοστού δεύτερου αιώνα. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
If we can make it through the next 150 years, I think that your great great grandchildren will forget all about Malthus. And instead, they'll be planning for the future and starting to build the 22nd Century Enlightenment. Thank you. (Applause)