Býval jsem malzutiánem. Toto byl můj duševní model světa. Rostoucí populace, malá planeta, budou se dít nepěkné věci. Ale už jsem se přes Malthuse přenesl. Myslím si totiž, že jsme možná jen kolem 150ti let od nové verze osvícení.
I used to be a Malthusian. This was my mental model of the world: exploding population, small planet; it's going to lead to ugly things. But I'm moving past Malthus, because I think that we just might be about 150 years from a kind of new enlightenment.
A řeknu vám proč. Toto jsou data o světové populaci, které shromáždilo OSN a které jste už možná viděli. Předpokládá se, že světová populace dosáhne svého maxima v průběhu tohoto století snad někde na necelých 10 miliardách. A poté se nejpravděpodobněji začne zase zmenšovat. A co pak? Většina ekonomických modelů je postavena na nedostatku a růstu. Takže hodně ekonomů se dívá na klesající počet obyvatel a předpokládá stagnování, případně pokles. Ubývající populace ale bude mít minimálně dva pozitivní dopady na ekonomii.
Here's why. This is the U.N.'s population data, you may have seen, for the world. And the world's population expected to top out at something hopefully a bit less than 10 billion, late this century. And after that, most likely it's going to begin to decline. So what then? Most of the economic models are built around scarcity and growth. So a lot of economists look at declining population and expect to see stagnation, maybe depression. But a declining population is going to have at least two very beneficial economic effects.
První: míň lidí na omezeném množství země činí z investic do pozemků špatný vklad. Ve městech je hodně cen majetků ve skutečnosti zabaleno ve své spekulativní hodnotě. Když odeberete spekulaci, cena pozemků jde dolů. A to zvedne velké břímě z ramen světové chudiny.
One: fewer people on a fixed amount of land make investing in property a bad bet. In the cities, a lot of the cost of property is actually wrapped up in its speculative value. Take away land speculation, price of land drops. And that begins to lift a heavy burden off the world's poor.
Druhý: ubývající populace znamená nedostatek pracovní síly. Nedostatek pracovní síly přináší větší mzdy. S růstem platů se zvedne také další břímě z ramen chudých a pracující třídy. Nemluvím teď o radikálním poklesu populace jakého jsme byli svědky například při moru. Ale jen se podívejte co se stalo v Evropě po té morové epidemii: růst platů, pozemková reforma, technologické inovace, zrod střední třídy. A potom také společenské hnutí s výhledy do budoucna jako je renesance a později osvícenství.
Number two: a declining population means scarce labor. Scarce labor drives wages. As wages increase that also lifts the burden on the poor and the working class. Now I'm not talking about a radical drop in population like we saw in the Black Death. But look what happened in Europe after the plague: rising wages, land reform, technological innovation, birth of the middle class; and after that, forward-looking social movements like the Renaissance, and later the Enlightenment.
Většina našeho kulturního dědictví má tendenci dívat se zpět, romantizuje si minulost. Všechny naše západní náboženství se odrážejí od představy Edenu, a pokračují skrz rozmařilou současnost až do velmi nepěkné budoucnosti. Na historii lidstva je tedy nazíráno jako na jistý druh svahu, svažujícího se od starých dobrých časů.
Most of our cultural heritage has tended to look backward, romanticizing the past. All of the Western religions begin with the notion of Eden, and descend through a kind of profligate present to a very ugly future. So human history is viewed as sort of this downhill slide from the good old days.
Ale já myslím, že jsme zralí na další změnu. Asi dvě generace po dosáhnutí vrcholu této křivky - - jen co vliv klesající populace začne konat své. V ten moment budeme opět romantizovat budoucnost místo brutální nepříjemné minulosti.
But I think we're in for another change, about two generations after the top of that curve, once the effects of a declining population start to settle in. At that point, we'll start romanticizing the future again, instead of the nasty, brutish past.
Takže co na tom záleží? Proč se bavit o společensko-ekonomických hnutích, které můžou být vzdáleny víc než jedno století? Protože přechody jsou nebezpečné časy. Když majitelé pozemků začnou ztrácet peníze a pracovní síla vyžaduje víc peněz, vzniknou mocné zájmy, které se budou bát budoucnosti. Strach z budoucnosti vede k unáhleným rozhodnutím. Pokud se na budoucnost díváme nadějně, pak můžeme být schopni se přes tento bod dostat, místo abychom se nechali svést z cesty.
So why does this matter? Why talk about social-economic movements that may be more than a century away? Because transitions are dangerous times. When land owners start to lose money, and labor demands more pay, there are some powerful interests that are going to fear for the future. Fear for the future leads to some rash decisions. If we have a positive view about the future then we may be able to accelerate through that turn, instead of careening off a cliff.
Pokud se nám podaří dostat se přes následujících 150 let, myslím si, že vaši prapravnuci všichni zapomenou na Malthuse. A místo toho budou plánovat do budoucna a začnou budovat osvícenství 22. století. Děkuji vám. (Potlesk)
If we can make it through the next 150 years, I think that your great great grandchildren will forget all about Malthus. And instead, they'll be planning for the future and starting to build the 22nd Century Enlightenment. Thank you. (Applause)