Кариерата, която започнах на ранна фаза в живота си, беше да търся екзотични форми на живот на екзотични места; по онова време работех в Антарктика и Арктика, високи и ниски пустини. Преди десетина години, когато бях наистина запленена от пещерите и всъщност пренасочих повечето от изследванията си в тази насока.
The career that I started early on in my life was looking for exotic life forms in exotic places, and at that time I was working in the Antarctic and the Arctic, and high deserts and low deserts. Until about a dozen years ago, when I was really captured by caves, and I really re-focused most of my research in that direction.
Така че имам наистина страхотна работа... имам възможност да правя някои наистина изумителни неща. Работя в някои от най-екстремните пещерни среди на планетата. Много от тях се опитват да ни убият от момента, когато влезем в тях, но въпреки всичко са абсолютно смайващи и съдържат невероятни биологични чудеса, много, много различни от онези, които имаме на планетата. Отделно от присъщата стойност на биологията, минералогията и гео-микробиологията, с която се занимаваме там, ги използваме също и като макети, за да намерим начини как да търсим живот на други планети. Особено Марс, но също и Европа, малката ледена луна около Юпитер. А вероятно, някой ден, и далеч отвъд самата ни слънчева система.
So I have a really cool day job-- I get to do some really amazing stuff. I work in some of the most extreme cave environments on the planet. Many of them are trying to kill us from the minute we go into them, but nevertheless, they're absolutely gripping, and contain unbelievable biological wonders that are very, very different from those that we have on the planet. Apart from the intrinsic value of the biology and mineralogy and geo-microbiology that we do there, we're also using these as templates for figuring out how to go look for life on other planets. Particularly Mars, but also Europa, the small, icy moon around Jupiter. And perhaps, someday, far beyond our solar system itself.
Изпитвам много страстен интерес към човешкото бъдеще, особено на Луната и Марс, както и другаде в слънчевата система. Мисля, че е време за преход към насочени към слънчевата система цивилизация и вид. А, като издънка от всичко това, се чудя дали можем, и дори дали трябва, да мислим за транспортиране на живот от земен тип на други планети. Особено Марс, като първи пример.
I'm very passionately interested in the human future, on the Moon and Mars particularly, and elsewhere in the solar system. I think it's time that we transitioned to a solar system-going civilization and species. And, as an outgrowth of all of this then, I wonder about whether we can, and whether we even should, think about transporting Earth-type life to other planets. Notably Mars, as a first example.
Нещо, за което никога не говоря на научни срещи, е как всъщност стигнах до това състояние и защо върша работата, която върша. Защо нямам нормална работа, смислена работа? Тогава, разбира се, обвинявам Съветския съюз. Защото в средата на 50-те години, когато съм била малко детенце, те имали безочието да пуснат един много примитивен малък сателит, наречен Спутник, който довел западния свят до истерия. И огромно количество пари отишли за финансиране на научни и математически умения за деца. Аз съм продукт на това поколение, като толкова много други мои връстници. Това наистина ни прихвана, запали и би било прекрасно, ако можехме пак да възпроизведем това.
Something I never talk about in scientific meetings is how I actually got to this state and why I do the work that I do. Why don't I have a normal job, a sensible job? And then of course, I blame the Soviet Union. Because in the mid-1950s, when I was a tiny child, they had the audacity to launch a very primitive little satellite called Sputnik, which sent the Western world into a hysterical tailspin. And a tremendous amount of money went into the funding of science and mathematics skills for kids. And I'm a product of that generation, like so many other of my peers. It really caught hold of us, and caught fire, and it would be lovely if we could reproduce that again now.
Разбира се, отказът да пораснеш... макар и да въплъщавам възрастен в ежедневния живот, но се справям доста добре в това... а всъщност да запазиш това детинско качество да не те е грижа какво мислят другите хора за това, от което се интересуваш, всъщност е жизненоважно. Следващият елемент е фактът, че съм прилагала ценностно решение и ценностното ми решение е, че присъствието на живот е по-добро от никакъв живот. И затова животът е по-ценен, отколкото липсата на живот. Според мен това държи заедно голяма част от работата към която подхождат хората в тази публика.
Of course, refusing to grow up -- -- even though I impersonate a grown-up in daily life, but I do a fairly good job of that -- but really retaining that childlike quality of not caring what other people think about what you're interested in, is really critical. The next element is the fact that I have applied a value judgment and my value judgment is that the presence of life is better than no life. And so, life is more valuable than no life. And so I think that that holds together a great deal of the work that people in this audience approach.
Разбира се, силно се интересувам от Марс, в резултат на това, че бях млада студентка, когато "Вайкинг Ландър"-ите се приземиха на Марс. Така нещо, което преди беше мъничък астрономически обект в небето, който се вижда като точка, и го превърна изцяло в пейзаж, щом тази най-първа примитивна снимка се зареди постепенно на екрана точка по точка. А когато стана пейзаж, стана също и дестинация и всъщност промени насоката на живота ми.
I'm very interested in Mars, of course, and that was a product of my being a young undergraduate when the Viking Landers landed on Mars. And that took what had been a tiny little astronomical object in the sky, that you would see as a dot, and turned it completely into a landscape, as that very first primitive picture came rastering across the screen. And when it became a landscape, it also became a destination, and altered, really, the course of my life.
След като се дипломирах, работих с моя колега, ментор и приятел - Стив Шнайдер, в Националния център за атмосферни проучвания, работехме по въпроси на глобалната промяна. Писали сме ред неща за ролята на гаянската хипотеза... дали може или не, да се смята Земята за отделна единица в какъвто и да било значим научен смисъл, а после, в резултат на това, работих по екологичните последици от ядрена война.
In my graduate years I worked with my colleague and mentor and friend, Steve Schneider, at the National Center for Atmospheric Research, working on global change issues. We've written a number of things on the role of Gaia hypothesis -- whether or not you could consider Earth as a single entity in any meaningful scientific sense, and then, as an outgrowth of that, I worked on the environmental consequences of nuclear war.
Чудесни неща и мрачни неща. Но това ме научи да гледам на Земята като планета с поглед отвън, не само като наш дом. А това е чудесно отдалечаване в перспектива, за да се опиташ после да мислиш за начина, по който се държи нашата планета, като планета и с живота, който е на нея. Всичко това ми се струва забележителен момент в историята. Готвим се да започнем процеса на напускане на планетата, от която произхождаме и да излезем в слънчевата система, и отвъд нея.
So, wonderful things and grim things. But what it taught me was to look at Earth as a planet with external eyes, not just as our home. And that is a wonderful stepping away in perspective, to try to then think about the way our planet behaves, as a planet, and with the life that's on it. And all of this seems to me to be a salient point in history. We're getting ready to begin to go through the process of leaving our planet of origin and out into the wider solar system and beyond.
И така, обратно към Марс. Колко трудно ще бъде да се открие живот на Марс? Е, понякога ни е много трудно да се откриваме взаимно, дори на тази планета. Затова откриването на живот на друга планета не е тривиално занимание и прекарваме много време в опити да мислим за това. Независимо дали смятате, че е вероятно да е успешно или не, някак зависи от това какво мислите за вероятностите да има живот във вселената. Самата аз смятам, че животът е естествен резултат от увеличаващата се усложняемост на материята с времето.
So, back to Mars. How hard is it going to be to find life on Mars? Well, sometimes it's really very hard for us to find each other, even on this planet. So, finding life on another planet is a non-trivial occupation and we spend a lot of time trying to think about that. Whether or not you think it's likely to be successful sort of depends on what you think about the chances of life in the universe. I think, myself, that life is a natural outgrowth of the increasing complexification of matter over time.
Започва се с Големия взрив и се получава водород, после се получава хелий, после се получават по-сложни неща и се формират планети... а според моя възглед животът е обичаен, планетно базиран феномен. Със сигурност, през последните 15 години видяхме увеличаващ се брой планети извън нашата слънчева система да се потвърждават, а точно миналия месец, преди две седмици, всъщност беше открита една планета от размерния клас на Земята. Това е много вълнуваща новина.
So, you start with the Big Bang and you get hydrogen, and then you get helium, and then you get more complicated stuff, and you get planets forming -- and life is a common, planetary-based phenomenon, in my view. Certainly, in the last 15 years, we've seen increasing numbers of planets outside of our solar system being confirmed, and just last month, a couple of weeks ago, a planet in the size-class of Earth has actually been found. And so this is very exciting news.
Първото ми дръзко предсказание е, че в тази вселена животът ще е навсякъде. Ще бъде навсякъде, където погледнем... където има планетни системи, които биха могли да го поддържат. И тези планетни системи ще са много обикновени. Ами живот на Марс? Е, ако някой ме беше попитал преди десетина години какви според мен са шансовете на Марс да има живот, вероятно бих казала - един-два процента. И дори това на времето се смяташе за възмутително. Веднъж бях представена подигравателно от един бивш служител от НАСА като единствения човек на планетата, който все още мисли, че на Марс има живот. Разбира се, този служител сега е мъртъв, а аз не съм, така че има известно количество слава в това да надживееш противниците си.
So, my first bold prediction is that, is that in the universe, life is going to be everywhere. It's going to be everywhere we look -- where there are planetary systems that can possibly support it. And those planetary systems are going to be very common. So, what about life on Mars? Well, if somebody had asked me about a dozen years ago what I thought the chances of life on Mars would be, I would've probably said, a couple of percent. And even that was considered outrageous at the time. I was once sneeringly introduced by a former NASA official, as the only person on the planet who still thought there was life on Mars. Of course, that official is now dead, and I'm not, so there's a certain amount of glory in outliving your adversaries.
Но нещата се промениха невероятно много през последните десетина години. А причината да се променят е, че сега имаме нова информация. Изумителната мисия "Патфайндър", която отиде през 97-а, и мисиите с MER марсоходи, които са на Марс в момента, докато говорим, както и Марс Експрес на Европейската космическа агенция ни научиха на ред изумителни неща. На тази планета има суб-повърхностен лед. А където има вода, има много висока вероятност за нашия вид живот. Явно там навсякъде има седиментни скали... един от корабите стои посред древно морско дъно, а ето ги тези изумителни структури, наречени боровинки - малки, скалисти сраствания, заети с биологична дейност в лабораторията ми в момента.
But things have changed greatly over the last dozen years. And the reason that they have changed is because we now have new information. The amazing Pathfinder mission that went in '97, and the MER Rover missions that are on Mars as we speak now and the European Space Agency's Mars Express, has taught us a number of amazing things. There is sub-surface ice on that planet. And so where there is water, there is a very high chance of our kind of life. There's clearly sedimentary rocks all over the place – one of the landers is sitting in the middle of an ancient seabed, and there are these amazing structures called blueberries, which are these little, rocky concretions that we are busy making biologically in my lab right now.
И така, при всички тези неща накуп според мен шансовете за живот са далеч по-големи, отколкото изобщо бих смятала. Според мен шансът на Марс да е възникнал живот, някога в миналото му, е вероятно едно към четири или може би дори наполовина. Това е много дръзко изявление. Според мен е така, и смятам, че трябва да отидем да го търсим; според мен е под земята. Така че играта върви, а това е играта, която играем в астробиологията. Как да се опиташ да уловиш извънземен живот? Как планираш да го търсиш? Как да го познаеш, като го откриеш? Защото, ако е голям и очевиден, вече щяхме да сме го открили... вече щеше да ни е ухапал по крака, а не е станало така.
So, with all of these things put together, I think that the chances of life are much greater than I would've ever thought. I think that the chance of life having arisen on Mars, sometime in its past, is maybe one in four to maybe even half and half. So this is a very bold statement. I think it's there, and I think we need to go look for it, and I think it's underground. So the game's afoot, and this is the game that we play in astro-biology. How do you try to get a handle on extraterrestrial life? How do you plan to look for it? How do you know it when you find it? Because if it's big and obvious, we would've already found it -- it would've already bitten us on the foot, and it hasn't.
Затова знаем, че вероятно е доста потаен. И, от критична важност, как да го опазим, ако го открием, и да не го замърсяваме? И също така, вероятно дори още по-важно, защото това е единствената планета-дом, която имаме, как да се защитим ние от него, докато го изучаваме? И така, защо може да е труден за откриване? Е, вероятно е микроскопичен, а изучаването на микроскопични неща никога не е лесно, макар че изумителните инструменти, които имаме за това сега, ни позволяват да проучваме нещата в много по-голяма дълбочина, в много по-малки мащаби, отколкото всякога преди. Но вероятно се крие, защото ако си тръгнал да конфискуваш ресурси от своята среда, това те прави апетитен, и други неща може да искат да те изядат, или да те изконсумират. Затова има игра на хищник-плячка, която, по същество, всъщност ще бъде универсална във всеки вид биологична система. Може да е и много, много различен в основните си свойства... своята химия или размера си.
So, we know that it's probably quite cryptic. Very critically, how do we protect it, if we find it, and not contaminate it? And also, even perhaps more critically, because this is the only home planet we have, how do we protect us from it, while we study it? So why might it be hard to find? Well, it's probably microscopic, and it's never easy to study microscopic things, although the amazing tools that we now have to do that allow us to study things in much greater depth, at much smaller scales than ever before. But it's probably hiding, because if you are out sequestering resources from your environment, that makes you yummy, and other things might want to eat you, or consume you. And so, there's a game of predator-prey that's going to be, essentially, universal, really, in any kind of biological system. It also may be very, very different in its fundamental properties – its chemistry, or its size.
Казваме дребен, но какво значи това? С размер на вирус ли е? Или по-малък? По-голям ли е от най-голямата бактерия? Не знаем. А скоростта на активност, която е нещо, с което се сблъскваме в нашата работа със суб-повърхностни организми, защото те растат много, много малко. Ако взема тампон от зъбите ви и го сложа в лабораторен съд, до четири или пет часа ще трябва да видя растеж. Но организмите, с които работим, от суб-повърхността на земята, много често минават месеци... а в много случаи, години... преди да видим какъвто и да било растеж. Присъщо им е това, че са по-бавна форма на живот.
We say small, but what does that mean? Is it virus-sized? Is it smaller than that? Is it bigger than the biggest bacterium? We don't know. And speed of activity, which is something that we face in our work with sub-surface organisms, because they grow very, very slowly. If I were to take a swab off your teeth and plate it on a Petri plate, within about four or five hours, I would have to see growth. But the organisms that we work with, from the sub-surface of Earth, very often it's months -- and in many cases, years -- before we see any growth whatsoever. So they are, intrinsically, a slower life-form.
Но истинският въпрос е, че сме водени от ограничения си опит, а докато не можем да мислим извън кутията на своя череп и това, което знаем, тогава не можем да разпознаем какво да търсим, или как да планираме за него. Гледната точка е всичко, а заради историята, за която току-що ви разказах накратко, съм се научила да мисля за Земята като извънземна планета. А това беше безценно при подхода ни към опитите да изучаваме тези неща.
But the real issue is that we are guided by our limited experience, and until we can think out of the box of our cranium and what we know, then we can't recognize what to look for, or how to plan for it. So, perspective is everything and, because of the history that I've just briefly talked to you about, I have learned to think about Earth as an extraterrestrial planet. And this has been invaluable in our approach to try to study these things.
Това е любимата ми игра на самолети: когато пътуваш със самолет и гледаш през прозореца, виждаш хоризонта. Винаги обръщам глава настрани, и тази проста промяна ме кара да премина от това да виждам тази планета като дом към това да я виждам като планета. Много прост номер, и винаги успявам да го правя, когато седя до прозореца. Това прилагаме и в нашата работа. Това показва една от най-екстремните пещери, в които работим. Това е Куева де Вила Луз в Табаско, в Мексико, а тази пещера е наситена със сярна киселина. Има огромни количества водороден сулфид, влизащ в тази пещера от вулканични източници и от разпадането на евапорит... минерали под карбонатите, в които е формирана тази пещера... и това е напълно враждебна среда за нас. Трябва да влизаме с предпазни костюми и дихателна апаратура, а 30 части на милион H2S те убиват. Това редовно са няколкостотин части на милион. Така че е много рискована среда, има и СО, и много други газове. Тези екстремни физични и химични параметри правят биологията, която расте на тези места, много специална. Защото, противно на това, което може да мислите, там не е лишено от живот.
This is my favorite game on airplanes: where you're in an airplane and you look out the window, you see the horizon. I always turn my head on the side, and that simple change makes me go from seeing this planet as home, to seeing it as a planet. It's a very simple trick, and I never fail to do it when I'm sitting in a window seat. Well, this is what we apply to our work. This shows one of the most extreme caves that we work in. This is Cueva de Villa Luz in Tabasco, in Mexico, and this cave is saturated with sulfuric acid. There is tremendous amounts of hydrogen sulfide coming into this cave from volcanic sources and from the breakdown of evaporite -- minerals below the carbonates in which this cave is formed -- and it is a completely hostile environment for us. We have to go in with protective suits and breathing gear, and 30 parts per million of H2S will kill you. This is regularly several hundred parts per million. So, it's a very hazardous environment, with CO as well, and many other gases. These extreme physical and chemical parameters make the biology that grows in these places very special. Because contrary to what you might think, this is not devoid of life.
Това е една от най-богатите пещери, които сме откривали на планетата, където и да било. Кипи от живот. Крайностите на Земята са интересни по свой собствен начин, но една от причините да се интересуваме от тях е, че те всъщност представляват средните условия, които може да се очакват на други планети. Това е част от способността, която имаме да се опитваме да разширим въображението си, що се отнася до това какво може да открием в бъдещето. В тази пещера има толкова много живот, и дори не мога да започна да го описвам пред вас.
This is one of the richest caves that we have found on the planet, anywhere. It's bursting with life. The extremes on Earth are interesting in their own right, but one of the reasons that we're interested in them is because they represent, really, the average conditions that we may expect on other planets. So, this is part of the ability that we have, to try to stretch our imagination, in terms of what we may find in the future. There's so much life in this cave, and I can't even begin to scratch the surface of it with you.
Но един от най-прочутите обекти, излезли оттук, са това, което наричаме снотити, по очевидни причини. Прилича на това, което излиза от носа на двегодишното ви дете, когато е настинало. И това се прави от бактерии, които всъщност произвеждат повече сярна киселина и живеят при киселинност около нулата. Това нещо прилича на киселина за батерии. И все пак, всичко в тази пещера се е адаптирало към него. Всъщност, налична е толкова много енергия за биология в тази пещера, че има огромен брой пещерни риби. А местните индианци зоки го събират по два пъти годишно, като част от честванията си за великденската седмица и Светата седмица.
But one of the most famous objects out of this are what we call Snottites, for obvious reasons. This stuff looks like what comes out of your two-year-old's nose when he has a cold. And this is produced by bacteria who are actually making more sulfuric acid, and living at pHs right around zero. And so, this stuff is like battery acid. And yet, everything in this cave has adapted to it. In fact, there's so much energy available for biology in this cave, that there's actually a huge number of cavefish. And the local Zoque Indians harvest this twice a year, as part of their Easter week celebration and Holy Week celebration.
Това е много необичайно за пещери. В някои от другите изумителни пещери, в които работим... това е пещерата Лечугила в Ню Мексико близо до Карлсбад - една от най-прочутите пещери на света. Представлява 115 мили картографиран проход, първична е, няма естествен отвор и е гигантска биологична, гео-микробиологична лаборатория. В тази пещера огромни зони са покрити с червеникав материал, който виждате тук, както и с огромни кристали селенит, които виждате висящи надолу. Това е произведено по биологичен път. Това е продуктът от разлагане на основата, през която организмите зи проправят път чрез дъвкане. Те вземат желязо и манганови минерали от основата и ги оксидират. При това всеки път получават мъничък пакет енергия. А този мъничък пакет енергия после използват, за да вървят жизнените им процеси. Интересното е, че правят това и с уран, и хром и различни други токсични метали.
This is very unusual for caves. In some of the other amazing caves that we work in -- this is in Lechuguilla cave in New Mexico near Carlsbad, and this is one of the most famous caves in the world. It's 115 miles of mapped passage, it's pristine, it has no natural opening and it's a gigantic biological, geo-microbiological laboratory. In this cave, great areas are covered by this reddish material that you see here, and also these enormous crystals of selenite that you can see dangling down. This stuff is produced biologically. This is the breakdown product of the bedrock, that organisms are busy munching their way through. They take iron and manganese minerals within the bedrock and they oxidize them. And every time they do that, they get a tiny little packet of energy. And that tiny little packet of energy is what they use, then, to run their life processes. Interestingly enough, they also do this with uranium and chromium, and various other toxic metals.
И така, очевидният път за био-ремедиация идва от такива организми. Сега внасяме тези организми в лабораторията; виждате някои от тях да растат в лабораторни условия и ги караме да възпроизвеждат точните биоминерали, които откриваме по стените в тези пещери. Това са сигналите, които оставят в скалната документация. Дори в базалтови повърхности в пещери - кухини от лава, които са страничен продукт от вулканична дейност, откриваме тези стени напълно покрити, в много случаи, от красиви, лъскави сребърни стени, или лъскаво розови, лъскаво червени или лъскаво златни. Това са минерални отлагания, направени също от бактерии. Виждате на тези централни изображения тук, сканирани електронни микрографии на някои от тези... това са градини на тези бактерии.
And so, the obvious avenue for bio-remediation comes from organisms like this. These organisms we now bring into the lab, and you can see some of them growing on Petri plates, and get them to reproduce the precise biominerals that we find on the walls of these caves. So, these are signals that they leave in the rock record. Well, even in basalt surfaces in lava-tube caves, which are a by-product of volcanic activity, we find these walls totally covered, in many cases, by these beautiful, glistening silver walls, or shiny pink or shiny red or shiny gold. And these are mineral deposits that are also made by bacteria. And you can see in these central images here, scanning electron micrographs of some of these guys -- these are gardens of these bacteria.
Едно от интересните неща за тях е, че те са от групите бактерии актиномицети и стрептомицети, откъдето вземаме повечето от антибиотиците си. Суб-повърхността на Земята съдържа огромно биоразнообразие. А тези организми, тъй като са съвсем отделени от повърхността, създават огромна поредица непознати досега съединения. Потенциалът за експлоатация на това за целите на фармацевтиката и химическата индустрия е напълно неначенат, но вероятно надхвърля повечето от остатъка от биоразнообразието на планетата.
One of the interesting things about these particular guys is that they're in the actinomycete and streptomycete groups of the bacteria, which is where we get most of our antibiotics. The sub-surface of Earth contains a vast biodiversity. And these organisms, because they're very separate from the surface, make a vast array of novel compounds. And so, the potential for exploiting this for pharmaceutical and industrial chemical uses is completely untapped, but probably exceeds most of the rest of the biodiversity of the planet.
И така, пещери от лава-кухини... току-що ви разказах за организми, които живеят тук, на тази планета. Знаем, че на Марс и на Луната има тонове от тези структури. Виждаме ги. Отляво виждате образование от лава кухина при скорошно изригване - вулканът Етна в Сицилия - това е начинът, по който се формират тези тръби. А когато станат кухи, стават жизнена среда за организми. Те са по цялата планета Марс, сега се занимаваме с каталогизацията им. Има много интересни пещерни недвижими имоти на Марс, поне от този тип.
So, lava-tube caves-- I've just told you about organisms that live here on this planet. We know that on Mars and the Moon there are tons of these structures. We can see them. On the left you can see a lava tube forming at a recent eruption -- Mount Etna in Sicily -- and this is the way these tubes form. And when they hollow out, then they become habitats for organisms. These are all over the planet Mars, and we're busy cataloguing them now. And so, there's very interesting cave real estate on Mars, at least of that type.
За да достигнем до тези суб-повърхностни среди, от които се интересуваме, сме силно заинтересовани от разработка на инструментите за това. Знаете ли, не е лесно да се влезе в тези пещери. Трябва пълзене, катерене, работа с въжета, техническа работа с въжета и много други сложни човешки движения за достъп до тях. Сблъскваме се с проблема - как да стане това роботично? А защо искаме да го правим роботично? Ами, искаме да изпращаме роботични мисии до Марс далеч преди човешките мисии.
In order to access these sub-surface environments that we're interested in, we're very interested in developing the tools to do this. You know, it's not easy to get into these caves. It requires crawling, climbing, rope-work, technical rope-work and many other complex human motions in order to access these. We face the problem of, how can we do this robotically? Why would we want to do it robotically? Well, we're going to be sending robotic missions to Mars long in advance of human missions.
И, второ, връщайки се към по-ранното, което изтъкнах за ценността на живота, който може да открием на Марс, не искаме да го замърсяваме. А един от най-добрите начини да се проучва нещо, без да се замърсява, е да има посредник. В този случай си представяме роботични устройства-посредници, които наистина могат да вършат част от тази предварителна работа вместо нас, да защитават всеки потенциален живот, който открием. Сега няма да навлизам във всички тези проекти, но се занимаваме с пет-шест проекта за роботни разработки в сътрудничество с ред различни групи. Искам да говоря специално за редицата, която виждате отгоре.
And then, secondly, getting back to that earlier point that I made about the preciousness of any life that we may find on Mars, we don't want to contaminate it. And one of the best ways to study something without contaminating it is to have an intermediary. And in this case, we're imagining intermediary robotic devices that can actually do some of that front-end work for us, to protect any potential life that we find. I'm not going to go through all of these projects now, but we're involved in about half-a-dozen robotic development projects, in collaboration with a number of different groups. I want to talk specifically about the array that you see on the top.
Това са скачащи микроботни рояци. Работя по това с Роботичната лаборатория "Поле и пространство" и моя приятел Стив Дубовски в МТИ и ни хрумна идеята да направим малки, подобни на бобени зрънца роботи, изстрелвани от изкуствен мускул, един от специалитетите на лабораторията Дубовски... са EPAM, или изкуствените мускули. Те им позволяват да скачат. Поведението им е роячно, при което се свързват един с друг, моделирано по подобие на роячното поведение на насекомите, и могат да се правят многобройни. И така, могат да се изпратят хиляда от тях, както виждате на снимката горе вляво, хиляда от тях могат да се съберат в нишата за полезен товар, използвана за един от настоящите марсоходи MER. И те... може да се изгубят много от тях. Ако изпратиш хиляда такива, вероятно може да се отървеш от 90 процента от тях, и все пак да проведеш мисията. А това позволява гъвкавост да навлизаш на много труден терен и да си проправяш път натам, накъдето искаш да отидеш.
These are hopping microbot swarms. I'm working on this with the Field and Space Robotics Laboratory and my friend Steve Dubowsky at MIT, and we have come up with the idea of having little, jumping bean-like robots that are propelled by artificial muscle, which is one of the Dubowsky Lab's specialties -- are the EPAMs, or artificial muscles. And these allow them to hop. They behave with a swarm behavior, where they relate to each other, modeled after insect swarm behavior, and they could be made very numerous. And so, one can send a thousand of them, as you can see in this upper left-hand picture, a thousand of them could fit into the payload bay that was used for one of the current MER Rovers. And these little guys -- you could lose many of them. If you send a thousand of them, you could probably get rid of 90 percent of them and still have a mission. And so, that allows you the flexibility to go into very challenging terrain and actually make your way where you want to go.
За да приключа, искам да поговоря две секунди за пещери и за човешката експанзия отвъд Земята като естествен резултат от нашата работа в пещерите. Хрумна ни преди години, че пещерите имат много свойства, използвани от хората и от други организми като жизнена среда в миналото. Вероятно е време да започнем да ги изследваме, в контекста на бъдещи изследвания на Марс и Луната.
Now, to wrap this up, I want to talk for two seconds about caves and the human expansion beyond Earth as a natural outgrowth of the work that we do in caves. It occurred to us a number of years ago that caves have many properties that people have used and other organisms have used as habitat in the past. And perhaps it's time we started to explore those, in the context of future Mars and the Moon exploration.
Току-що завършихме фаза ІІ от проучване на НАСА за напреднали концепции, разглеждащо несъкратимия набор от технологии, които ще са нужни, за да могат хората наистина да населяват пещерите от лава на Луната или Марс. Оказва се, че списъкът е доста прост и кратък, а сме тръгнали в относително примитивна технологична насока. Говорим за неща като надуваеми втулки, които могат да се приспособят към сложната топологична форма на вътрешността на пещера, прикрепени на място с пяна въздушни тапи за справяне с тази сложна топология, различни начини за получаване на дихателни газове от материали, присъщи за тези тела. А бъдещето ни принадлежи, за да използвам тези пещери от лава на Марс. сега сме в пещерите, занимаваме се с наука и отмора, но според мен в бъдещето ще ги използваме за жизнена среда и наука за тези други тела.
So, we have just finished a NASA Institute for Advanced Concepts Phase II study, looking at the irreducible set of technologies that you would need in order to actually allow people to inhabit lava tubes on the Moon or Mars. It turns out to be a fairly simple and small list, and we have gone in the relatively primitive technology direction. So, we're talking about things like inflatable liners that can conform to the complex topological shape on the inside of a cave, foamed-in-place airlocks to deal with this complex topology, various ways of getting breathing gases made from the intrinsic materials of these bodies. And the future is there for us to use these lava-tube caves on Mars. And right now we're in caves, and we're doing science and recreation, but I think in the future we'll be using them for habitat and science on these other bodies.
Моят възглед за настоящия статут на потенциалния живот на Марс е, че вероятно го е имало на планетата, може би един от два шанса. Въпросът за това дали има живот на Марс, свързан с живота на Земята, сега е много мъгляв, защото вече знаем, от метеорити от Марс, стигнали до Земята, че има материал, който може да се разменя между тези две планети.
Now, my view of what the current status of potential life on Mars is that it's probably been on the planet, maybe one in two chances. The question as to whether there is life on Mars that is related to life on Earth has now been very muddied, because we now know, from Mars meteorites that have made it to Earth, that there's material that can be exchanged between those two planets.
Разбира се, един от парещите въпроси е, ако отидем там и открием живот в суб-повърхността, както напълно очаквам да се случи, дали това е второзараждане на живот? Дали животът е започнал тук и бил ли е транспортиран там? Дали е започнал там и е транспортиран дотук? Това ще бъде смайваща загадка, докато навлизаме в следващата половина на века и се надявам да има още и още мисии до Марс за отговор на тези въпроси. Благодаря.
One of the burning questions, of course, is if we go there and find life in the sub-surface, as I fully expect that we will, is that a second genesis of life? Did life start here and was it transported there? Did it start there and get transported here? This will be a fascinating puzzle as we go into the next half-century, and where I expect that we will have more and more Mars missions to answer these questions. Thank you.