So I grew up in East Los Angeles, not even realizing I was poor. My dad was a high-ranking gang member who ran the streets. Everyone knew who I was, so I thought I was a pretty big deal, and I was protected, and even though my dad spent most of my life in and out of jail, I had an amazing mom who was just fiercely independent. She worked at the local high school as a secretary in the dean's office, so she got to see all the kids that got thrown out of class, for whatever reason, who were waiting to be disciplined. Man, her office was packed.
Unë u rrita në lindje të Los Angeles, pa e kuptuar se isha e varfër. Babai im ishte pjesëtar i një grupi të famshëm gangsterësh që komandonin në rrugë. Të gjithë më njihnin, kështu që unë mendoja se kjo ishte diçka e rëndësishme, dhe se isha e mbrojtur, dhe pavarësisht faktit që babai gjithë jetën e tij e kaloi duke hyrë e dalë burgjeve, kisha një nënë të mrekullueshme e cila ishte jashtëzakonisht e pavarur. Ajo punonte në gjimnazin e zonës sonë si sekretare në zyrën e drejtorit, dhe kishte mundësinë të shikonte të gjithë fëmijët që përjashtoheshin nga klasa, për arsye të ndryshme, ndërsa prisnin që të ndëshkoheshin. Oh mor burrë, zyra ishte gjithmonë plot.
So, see, kids like us, we have a lot of things to deal with outside of school, and sometimes we're just not ready to focus. But that doesn't mean that we can't. It just takes a little bit more. Like, I remember one day I found my dad convulsing, foaming at the mouth, OD-ing on the bathroom floor. Really, do you think that doing my homework that night was at the top of my priority list? Not so much.
Pra, siç e shihni, fëmijët si ne duhet të përballen me shumë gjëra jashtë shkolle, dhe ndonjëherë ti thjesht nuk je gati për t'u përqëndruar. Por nuk ka rëndësi se nuk mundemi. Thjesht të merr pak më shumë kohë. Më kujtohet që një ditë e gjeta babain duke u dridhur, nga goja nxirrte shkumë, i shtrire ne dyshemenë e banjës nga overdoza e narkotikeve. A mendoni vërtet se të bëja detyrat e mia atë mbrëmje ishte në listën e përparësive të mia? Nuk do të thoja.
But I really needed a support network, a group of people who were going to help me make sure that I wasn't going to be a victim of my own circumstance, that they were going to push me beyond what I even thought I could do. I needed teachers, in the classroom, every day, who were going to say, "You can move beyond that." And unfortunately, the local junior high was not going to offer that. It was gang-infested, huge teacher turnover rate.
Por në të vërtetë kisha nevojë për një rrjet social mbështetës, një grup njerëzish të cilët do të më ndihmonin dhe të më siguronin se unë nuk do të isha viktimë e rrethanave të jetesës sime, dhe që do të më shtynin përtej asaj çka unë madje mendoja se mund të bëja. Unë kisha nevojë për mësues, të cilët çdo ditë, do të më thonin " Ti mund t'ia dalësh mbanë". Fatkeqësisht, gjimnazi i zonës sime nuk mund ta ofronte një gjë të tillë. Ai ishte i ndikuar nga gangsterët dhe mësuesit ndërroheshin shpesh.
So my mom said, "You're going on a bus an hour and a half away from where we live every day." So for the next two years, that's what I did. I took a school bus to the fancy side of town. And eventually, I ended up at a school where there was a mixture. There were some people who were really gang-affiliated, and then there were those of us really trying to make it to high school. Well, trying to stay out of trouble was a little unavoidable. You had to survive. You just had to do things sometimes. So there were a lot of teachers who were like, "She's never going to make it. She has an issue with authority. She's not going to go anywhere." Some teachers completely wrote me off as a lost cause.
Kështu që mamaja më tha " Do të udhëtosh me autobus çdo ditë një orë e gjysmë larg nga ku ne banojmë". Këtë gjë bëra për dy vitet në vazhdim. Merrja autobusin e shkollës për në pjesën e bukur të qytetit. Përfundimisht, u gjenda në një shkollë ku kishte një diversitet nxënësish. Kishte disa njerëz të cilët ishin të lidhur ngushtësisht me gangsterët, dhe pjesa tjetër ishim ne që përpiqeshim shumë për t'ia dalë mbanë. Sigurisht, të qëndroje larg problemeve ishte paksa e pashmangshme Duhet të mbijetoje. Ndonjëherë, kishte gjëra të cilat thjesht duhet ti bëje. Kishte shumë mësues të cilët mendonin, " Ajo nuk ka për t'ia dalë kurrë mbanë. Ajo ka problem me autoritetet. Ajo nuk ka të ardhme". Disa mësues më hoqën vizën sepse mendonin se isha një çështje e humbur.
But then, they were very surprised when I graduated from high school. I was accepted to Pepperdine University, and I came back to the same school that I attended to be a special ed assistant.
Por pasandaj, ishin shumë të habitur kur unë u diplomova nga shkolla e mesme. U pranova në Universitetin Pepperdine, dhe kur mbarova studimet u ktheva në shkollën e mesme që kisha ndjekur si një asistente e specializuar e edukimit.
And then I told them, "I want to be a teacher."
Pasandaj u thashë, " Dua të bëhem mësuese".
And boy, they were like, "What? Why? Why would you want to do that?"
O Zot, ata filluan duke thënë, " Çfarë? Pse? Përse do të bësh një gjë të tillë?"
So I began my teaching career at the exact same middle school that I attended, and I really wanted to try to save more kids who were just like me. And so every year, I share my background with my kids, because they need to know that everyone has a story, everyone has a struggle, and everyone needs help along the way. And I am going to be their help along the way.
Kështu fillova karrierën time si mësuese në shkollën ku kisha mbaruar, dhe që dëshiroja shumë të përpiqesha të shpëtoja më shumë fëmijë të cilët ishin si unë. Dhe kështu çdo vit, ndaja historikun e jetës sime me fëmijët, sepse ata duhet të dinë që çdokush ka një histori, çdokush ka betejën e vet, dhe çdonjëri ka nevojë për ndihmë gjatë këtij rrugëtimi. Dhe unë do të jem ndihma e tyre në këtë rrugëtim.
So as a rookie teacher, I created opportunity. I had a kid one day come into my class having been stabbed the night before.
Kështu pra, si një mësuese e re, unë u krijova mundësinë. Një ditë më erdhi në klasë një fëmijë të cilin e kishin çarë me thikë një natë më parë.
I was like, "You need to go to a hospital, the school nurse, something."
Unë i thoja , " Duhet të vesh në spital, ose në infermierinë e shkollës, apo të bësh diçka."
He's like, "No, Miss, I'm not going. I need to be in class because I need to graduate." So he knew that I was not going to let him be a victim of his circumstance, but we were going to push forward and keep moving on. And this idea of creating a safe haven for our kids and getting to know exactly what they're going through, getting to know their families -- I wanted that, but I couldn't do it in a school with 1,600 kids, and teachers turning over year after year after year. How do you get to build those relationships?
Ndërsa ai më thoshte, " Jo Zonjushë, nuk do të shkoj. Duhet të jem në klasë sepse duhet të diplomohem." Pra ai e dinte se unë nuk do ta lejoja që të ishte viktimë e rrethanave ku jetonte, por do ta shtynim përpara dhe do të ecnim më tej. Dhe këtë ide të krijimit të një strehe të sigurt për fëmijët tanë dhe të informimit se çfarë u ndodhte atyre përditë, të njihja familjet e tyre -- ishte një ide që doja shumë ta realizoja, por nuk mund ta bëja në një shkollë me 1.600 nxënës, dhe me mësues të cilët ndërroheshin çdo vit. Si mund t'ia bësh të ndërtosh marrëdhënie të tilla?
So we created a new school. And we created the San Fernando Institute for Applied Media. And we made sure that we were still attached to our school district for funding, for support. But with that, we were going to gain freedom: freedom to hire the teachers that we knew were going to be effective; freedom to control the curriculum so that we're not doing lesson 1.2 on page five, no; and freedom to control a budget, to spend money where it matters, not how a district or a state says you have to do it. We wanted those freedoms. But now, shifting an entire paradigm, it hasn't been an easy journey, nor is it even complete. But we had to do it. Our community deserved a new way of doing things.
Kështu krijuam një shkollë të re. Ne krijuam Institutin San Fernando të Medias së Aplikuar. U siguruam që të ishim akoma të lidhur me shkollat e zonës sonë, për fonde dhe mbështetje. Duke bërë këtë gjë, ne do të fitonim liri: liri për të punësuar mësues të cilët e dinim se do të ishin efektivë; liri për të kontrolluar kurrikulën mësimore në mënyrë që nuk do të bënim mësimin 1.2 në faqen numër pesë; dhe liri për të kontrolluar buxhetin, të shpenzonim lekët atje ku ishte e nevojshme, jo atje ku zona apo shteti të thotë të shpenzosh. Ne i donim këto liri. Por tani, zhvendosja e një modeli të plotë nuk ka qënë kaq e lehtë dhe as nuk është përfunduar tërësisht. Por ne duhet ta bënim. Komuniteti ynë meritonte një mënyrë të re të zgjidhjes së gjërave.
And as the very first pilot middle school in all of Los Angeles Unified School District, you better believe there was some opposition. And it was out of fear -- fear of, well, what if they get it wrong? Yeah, what if we get it wrong? But what if we get it right? And we did. So even though teachers were against it because we employ one-year contracts -- you can't teach, or you don't want to teach, you don't get to be at my school with my kids.
Si shkolla e parë e mesme eksperimentale në të gjithë Shkollat e Qarkut të Bashkuar të Los Angeles më besoni që kishte ca kundërshtime. Dhe kjo ishte për shkak të frikës-- frikë, po sikur gjërat të mos shkoni mirë? Vërtet, po sikur të mos shkonin mirë? Po sikur gjithçka të shkonte shumë mirë? Dhe ne ia dolëm mbanë. Edhe pse mësuesit ishin kundër kësaj për shkak se punësonim vetëm me kontrata një-vjeçare-- ti nuk mund të japësh mësim, ose nuk dëshiron të japësh mësim, ti nuk do që të gjendesh në të njëjtën shkollë me këta fëmijë.
(Applause)
( Duartrokitje)
So in our third year, how did we do it? Well, we're making school worth coming to every day. We make our kids feel like they matter to us. We make our curriculum rigorous and relevant to them, and they use all the technology that they're used to. Laptops, computers, tablets -- you name it, they have it. Animation, software, moviemaking software, they have it all. And because we connect it to what they're doing — For example, they made public service announcements for the Cancer Society. These were played in the local trolley system. Teaching elements of persuasion, it doesn't get any more real than that. Our state test scores have gone up more than 80 points since we've become our own school.
Kështu pra në vitin tonë të tretë, si ja dolëm mbanë? Sigurisht, ne po e bëjmë shkollën tonë më të mirë nga dita në ditë. Ne i bëjmë këta fëmijë të ndiejnë se sa të rëndësishëm janë për ne. Ne ndërtojmë një kurrikul rigoroz dhe që i përshtatet atyre, dhe ata mund të përdorin teknologjinë ashtu siç janë mësuar ta bëjnë. Laptop, kompjuter apo tablet-- quajini si të doni, ata kanë çdo gjë. Filma vizatimorë, programe kompjuterike, programe kompjuterike për realizimin e filmave, ata kanë gjithçka. dhe sepse ne i lidhim ato me gjithçka ata bëjnë -- Për shembull, ata realizojnë lajmërime të shërbimit publik për Shoqatën në luftën kundër Kancerit. Këto janë reklamuar në sistemin vendor të autobusëve elektrikë. Mësimi i elementevë bindës, nuk mund të jetë më real se kaq. Rezulatet e testeve tona në shkallë vendi janë rritur me më shumë se 80 pikë që nga themelimi i kësaj shkolle.
But it's taken all stakeholders, working together -- teachers and principals on one-year contracts, working over and above and beyond their contract hours without compensation. And it takes a school board member who is going to lobby for you and say, "Know, the district is trying to impose this, but you have the freedom to do otherwise." And it takes an active parent center who is not only there, showing a presence every day, but who is part of our governance, making decisions for their kids, our kids.
Por është dashur për të gjithë ne që ndajmë të njëjtin interes të përbashkët, të punojmë së bashku-- mësues dhe drejtues me kontratë një-vjeçare të punojnë më shumë dhe të tejkalojnë dhe orët e kontratës së punës pa ndonjë kompesim. Duhet një anëtar i bordit të shkollës i cili do të influencojë dhe do të thojë, " E di, qarku po mundohet të ta imponojë këtë gjë, por ti ke lirinë të veprosh ndryshe." Është e nevojshme dhe një qendër aktive e prindërve e cila nuk ekziston vetëm duke treguar prezencën e saj çdo ditë, por që është pjesë e qeverisjes, dhe merr vendime për fëmijët e tyre, për fëmijët tanë.
Because why should our students have to go so far away from where they live? They deserve a quality school in their neighborhood, a school that they can be proud to say they attend, and a school that the community can be proud of as well, and they need teachers to fight for them every day and empower them to move beyond their circumstances. Because it's time that kids like me stop being the exception, and we become the norm.
Përse duhet që studentët tanë të shkollohen larg vendit ku ata jetojnë? Ata meritojnë një shkollë cilësore në lagjen e tyre, një shkollë për të cilën të ndihen krenarë që frekuentojnë, dhe një shkollë për të cilën dhe vetë komuniteti duhet të ndihet krenar, si dhe kanë nevojë për mësues të cilët luftojnë për këta nxënës çdo ditë dhe i japin atyre fuqinë dhe kurajën ti kalojnë këto rrethana. Sepse ka ardhur koha që fëmijët si unë, të mos jenë më një përjashtim dhe të bëhen model.
Thank you.
Faleminderit.
(Applause)
( Duartrokitje)