Μεγάλωσα λοιπόν στο Ανατολικό Λος Άντζελες, δίχως να έχω συνειδητοποιήσει ότι ήμουν φτωχή. Ο πατέρας μου ήταν επίλεκτο μέλος μίας συμμορίας του δρόμου. Όλοι γνώριζαν ποιά ήμουν οπότε είχα την εντύπωση πως ήμουν κάποια σπουδαία, και ήμουν υπό προστασία, και αν και ο πατέρας μου μπαινόβγαινε στην φυλακή εκείνη την περίοδο της ζωής μου, είχα μία υπέροχη μητέρα που ήταν τρομερά ανεξάρτητη. Εργάζονταν στο λύκειο της γειτονιάς ως γραμματέας του διευθυντή, οπότε από μπροστά της περνούσαν όλα τα παιδιά που είχαν αποβληθεί από την τάξη, για οποιοδήποτε λόγο, που ανέμεναν την τιμωρία τους. Μα την αλήθεια, το γραφείο της ήταν πάντοτε ασφυκτικά γεμάτο.
So I grew up in East Los Angeles, not even realizing I was poor. My dad was a high-ranking gang member who ran the streets. Everyone knew who I was, so I thought I was a pretty big deal, and I was protected, and even though my dad spent most of my life in and out of jail, I had an amazing mom who was just fiercely independent. She worked at the local high school as a secretary in the dean's office, so she got to see all the kids that got thrown out of class, for whatever reason, who were waiting to be disciplined. Man, her office was packed.
Για να λέμε την αλήθεια, παιδιά όπως εμείς έχουμε πολλά θέματα και προβλήματα να αντιμετωπίσουμε έξω από το σχολείο, και μερικές φορές δεν είμαστε σε θέση να συγκεντρωθούμε. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε. Απλά, χρειαζόμαστε περισσότερο χρόνο. Για παράδειγμα, θυμάμαι ότι μία μέρα βρήκα τον πατέρα μου να υποφέρει από σπασμούς και είδα αφρούς να βγαίνουν από το στόμα του, στο δάπεδο του μπάνιου, ύστερα από κατανάλωση υπερβολικής δόσης ναρκωτικών. Ειλικρινά, πιστεύετε πως εκείνο το βράδυ το πρώτο πράγμα στο μυαλό μου ήταν να κάνω τη σχολική μου εργασία; Όχι και τόσο.
So, see, kids like us, we have a lot of things to deal with outside of school, and sometimes we're just not ready to focus. But that doesn't mean that we can't. It just takes a little bit more. Like, I remember one day I found my dad convulsing, foaming at the mouth, OD-ing on the bathroom floor. Really, do you think that doing my homework that night was at the top of my priority list? Not so much.
Ωστόσο, χρειαζόμουν ένα δίκτυο υποστήριξης, μία ομάδα ανθρώπων που θα με βοηθούσαν να μην γίνω θύμα της κατάστασης που βίωνα, που θα με παρακινούσαν να ξεπεράσω τις δυνατότητες που πίστευα ότι διέθετα. Είχα ανάγκη από δασκάλους μέσα στην τάξη, κάθε μέρα, που θα μου έλεγαν, ''Μπορείς να ξεπεράσεις αυτήν την κατάσταση.'' Και δυστυχώς το σχολείο της γειτονιάς δεν επρόκειτο να μου προσφέρει αυτήν τη βοήθεια. Βρίσκονταν στο έλεος των συμμοριών, με δασκάλους που άλλαζαν πολύ συχνά.
But I really needed a support network, a group of people who were going to help me make sure that I wasn't going to be a victim of my own circumstance, that they were going to push me beyond what I even thought I could do. I needed teachers, in the classroom, every day, who were going to say, "You can move beyond that." And unfortunately, the local junior high was not going to offer that. It was gang-infested, huge teacher turnover rate.
Οπότε η μητέρα μου είπε, ''Θα πηγαίνεις με λεωφορείο, κάθε μέρα, μία και μισή ώρα μακριά από εδώ.'' Οπότε αυτό έκανα για τα δύο επόμενα χρόνια. Έπαιρνα το λεωφορείο προς την όμορφη πλευρά της πόλης και κάποια στιγμή έφτανα στο σχολείο όπου υπήρχε μεγάλη ποικιλία. Υπήρχαν κάποια άτομα που είχαν δεσμούς με συμμορίες και από την άλλη ήμασταν εμείς που προσπαθούσαμε να αποφοιτήσουμε από το Λύκειο. Για να είμαστε ειλικρινείς, ήταν σχεδόν αναπόφευκτο να μην μπλέξεις σε καβγάδες. Έπρεπε να επιβιώσεις. Κάποιες φορές έπρεπε να κάνεις κάτι. Υπήρχαν πολλοί δάσκαλοι που έλεγαν, ''Αυτή δεν θα τα καταφέρει. Έχει πρόβλημα με την πειθαρχία Δεν θα καταφέρει τίποτα.'' Πολλοί καθηγητές με είχαν ξεγράψει σαν χαμένη υπόθεση.
So my mom said, "You're going on a bus an hour and a half away from where we live every day." So for the next two years, that's what I did. I took a school bus to the fancy side of town. And eventually, I ended up at a school where there was a mixture. There were some people who were really gang-affiliated, and then there were those of us really trying to make it to high school. Well, trying to stay out of trouble was a little unavoidable. You had to survive. You just had to do things sometimes. So there were a lot of teachers who were like, "She's never going to make it. She has an issue with authority. She's not going to go anywhere." Some teachers completely wrote me off as a lost cause.
Οπότε, ξαφνιάστηκαν όταν κατάφερα να αποφοιτήσω από το λύκειο. Έγινα δεκτή στο Πανεπιστήμιο του Πεπερντάιν, και στη συνέχεια επέστρεψα στο σχολείο από όπου αποφοίτησα για να εργαστώ ως ειδικό εκπαιδευτικό προσωπικό.
But then, they were very surprised when I graduated from high school. I was accepted to Pepperdine University, and I came back to the same school that I attended to be a special ed assistant.
Τότε τους δήλωσα, ''Θέλω να γίνω δασκάλα.''
And then I told them, "I want to be a teacher."
Και ειλικρινά, έπεσαν από τα σύννεφα, ''Τι θέλεις; Γιατί; Γιατί θέλεις να το κάνεις αυτό;''
And boy, they were like, "What? Why? Why would you want to do that?"
Οπότε ξεκίνησα τη σταδιοδρομία μου ως καθηγήτρια στο ίδιο γυμνάσιο που είχα η ίδια φοιτήσει, και ειλικρινά ήθελα να προσπαθήσω να βοηθήσω παιδιά που βρίσκονταν στην ίδια κατάσταση που είχα αντιμετωπίσει κι εγώ. Έτσι λοιπόν, κάθε χρόνο, μοιράζομαι τις εμπειρίες μου με τα παιδιά, επειδή πρέπει να γνωρίζουν ότι όλοι κουβαλάμε τις ιστορίες μας, όλοι δίνουμε μία μάχη, και όλοι χρειαζόμαστε βοήθεια στη διαδρομή μας. Κι εγώ θα είμαι δίπλα τους σε αυτήν τη διαδρομή.
So I began my teaching career at the exact same middle school that I attended, and I really wanted to try to save more kids who were just like me. And so every year, I share my background with my kids, because they need to know that everyone has a story, everyone has a struggle, and everyone needs help along the way. And I am going to be their help along the way.
Ως καινούρια δασκάλα, λοιπόν, δημιούργησα ευκαιρίες. Μία μέρα ήρθε μέσα στην τάξη ένα παιδί που κάποιος το είχε μαχαιρώσει την προηγούμενη νύχτα.
So as a rookie teacher, I created opportunity. I had a kid one day come into my class having been stabbed the night before.
Του είπα, ''Πρέπει να πας στο νοσοκομείο, ή να σε δει η σχολική νοσηλεύτρια, να γίνει κάτι.''
I was like, "You need to go to a hospital, the school nurse, something."
Το παιδί μου απάντησε, ''Όχι, κυρία, δεν θα πάω. Πρέπει να παραμείνω στην τάξη γιατί θέλω να αποφοιτήσω.'' Γνώριζε, λοιπόν, ότι δεν θα τον άφηνα να γίνει θύμα των καταστάσεων που βίωνε, αλλά θα συνεχίζαμε και δεν θα εγκαταλείπαμε την προσπάθεια. Και η ιδέα της δημιουργίας θαλπωρής για τα παιδιά και να προσπαθείς να καταλάβεις τι τους συμβαίνει, να προσπαθείς να γνωρίσεις τις οικογένειές τους- Αυτό ήθελα να το κάνω αλλά ήταν αδύνατον σε ένα σχολείο με 1.600 μαθητές, και τους δασκάλους να αλλάζουν κάθε χρόνο. Πώς να καταφέρεις να χτίσεις τέτοιου είδους σχέσεις;
He's like, "No, Miss, I'm not going. I need to be in class because I need to graduate." So he knew that I was not going to let him be a victim of his circumstance, but we were going to push forward and keep moving on. And this idea of creating a safe haven for our kids and getting to know exactly what they're going through, getting to know their families -- I wanted that, but I couldn't do it in a school with 1,600 kids, and teachers turning over year after year after year. How do you get to build those relationships?
Οπότε δημιουργήσαμε ένα καινούριο σχολείο. Και επίσης δημιουργήσαμε το Ινστιτούτο Σαν Φερνάντο για τα Μέσα Επικοινωνίας. Και επίσης, διασφαλίσαμε τη συνέχιση της συνεργασίας με τις τοπικές αρχές για χρηματοδότηση και υποστήριξη. Γιατί με αυτόν τον τρόπο θα αποκτούσαμε την ελευθερία: επιλογής δασκάλων που γνωρίζαμε ότι θα ήταν αποτελεσματικοί, την ελευθερία διαμόρφωσης της διδακτέας ύλης ώστε να μην κάνουμε το μάθημα 1.2 στη σελίδα πέντε, όχι, και την ελευθερία να διαμορφώνουμε τον προϋπολογισμό μας, να ξοδεύουμε χρήματα εκεί όπου έπρεπε, όχι όπου σου λέει η περιφέρεια ή η Πολιτεία. Θέλαμε να έχουμε αυτές τις δυνατότητες επιλογής. Ωστόσο, το να κάνεις μία τέτοια μεγάλη ανατροπή, δεν ήταν εύκολη υπόθεση, ούτε έχει ακόμη ολοκληρωθεί. Αλλά, έπρεπε να το κάνουμε. Η κοινότητά μας άξιζε μία νέα προσέγγιση στο πώς αντιμετωπίζουμε καταστάσεις.
So we created a new school. And we created the San Fernando Institute for Applied Media. And we made sure that we were still attached to our school district for funding, for support. But with that, we were going to gain freedom: freedom to hire the teachers that we knew were going to be effective; freedom to control the curriculum so that we're not doing lesson 1.2 on page five, no; and freedom to control a budget, to spend money where it matters, not how a district or a state says you have to do it. We wanted those freedoms. But now, shifting an entire paradigm, it hasn't been an easy journey, nor is it even complete. But we had to do it. Our community deserved a new way of doing things.
Και ως το πρώτο πειραματικό γυμνάσιο σε ολόκληρη την περιφέρεια του Λος Άντζελες, πιστέψτε με, υπήρχαν και αντιδράσεις. Και όλες οι αντιδράσεις προέρχονταν από τον φόβο - από τον φόβο του τι θα γίνει αν το πείραμα αποτύχει; Ειλικρινά, τι θα γίνει αν δεν πάει καλά; Αλλά, αν τελικά τα καταφέρουμε; Και τα καταφέραμε. Οπότε, αν και κάποιοι δάσκαλοι εναντιώθηκαν επειδή προσφέραμε συμβόλαια ενός έτους -- αν δεν μπορείς ή δεν θέλεις να διδάξεις, δεν θα είσαι στο σχολείο μου με τα παιδιά μου.
And as the very first pilot middle school in all of Los Angeles Unified School District, you better believe there was some opposition. And it was out of fear -- fear of, well, what if they get it wrong? Yeah, what if we get it wrong? But what if we get it right? And we did. So even though teachers were against it because we employ one-year contracts -- you can't teach, or you don't want to teach, you don't get to be at my school with my kids.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Λοιπόν, μετά από τρία χρόνια, πού βρισκόμαστε; Έχουμε καταφέρει να κάνουμε το σχολείο ελκυστικό κάθε μέρα. Τα παιδιά μας αισθάνονται ότι έχουν σημασία για εμάς. Το σχολικό πρόγραμμα είναι αξιόλογο και προσαρμοσμένο στις ανάγκες τους, και χρησιμοποιούν όλη την τεχνολογία την οποία γνωρίζουν. Λάπτοπ, κομπιούτερ -- ό,τι ζητήσουν το έχουν. Σχεδιασμό καρτούν, λογισμικό, λογισμικό για δημιουργία ταινιών, τα έχουν όλα. Και επειδή ό,τι κάνουμε έχει σχέση με την τοπική κοινωνία - Για παράδειγμα, έκαναν ανακοινώσεις για το Σύλλογο Καρκινοπαθών. Αυτές οι ανακοινώσεις αναρτήθηκαν στα τοπικά τρόλεϊ. Λόγια ενός δασκάλου που προσπαθεί να πείσει, τίποτα δεν είναι πιο αληθινό από αυτό. Οι επιδόσεις μας στα τεστ σε ολόκληρη την Πολιτεία έχουν ανέβει περισσότερο από 80 πόντους από τη στιγμή που γίναμε το δικό μας σχολείο.
So in our third year, how did we do it? Well, we're making school worth coming to every day. We make our kids feel like they matter to us. We make our curriculum rigorous and relevant to them, and they use all the technology that they're used to. Laptops, computers, tablets -- you name it, they have it. Animation, software, moviemaking software, they have it all. And because we connect it to what they're doing — For example, they made public service announcements for the Cancer Society. These were played in the local trolley system. Teaching elements of persuasion, it doesn't get any more real than that. Our state test scores have gone up more than 80 points since we've become our own school.
Για να φτάσουμε εδώ, όλοι οι μέτοχοι, δουλεύοντας μαζί -- δάσκαλοι και διευθυντές με συμβόλαια ενός έτους, που δουλεύουνε πέρα και πάνω από τις ώρες που προβλέπουν τα συμβόλαιά τους χωρίς αποζημίωση. Χρειάζεται επίσης ένα μέλος της σχολικής επιτροπής που θα εκπροσωπήσει εσάς και θα πει, ''Ξέρω πώς η περιφερειακή διεύθυνση προσπαθεί να επιβάλει αυτό, αλλά έχετε την ελευθερία να μην το αποδεχτείτε.'' Χρειάζεται επίσης ένας δραστήριος σύλλογος γονέων που δεν βρίσκεται εκεί απλά για να δείχνει την παρουσία του, αλλά που συμμετέχει στη διοίκηση, που παίρνει αποφάσεις για τα παιδιά τους, τα παιδιά μας.
But it's taken all stakeholders, working together -- teachers and principals on one-year contracts, working over and above and beyond their contract hours without compensation. And it takes a school board member who is going to lobby for you and say, "Know, the district is trying to impose this, but you have the freedom to do otherwise." And it takes an active parent center who is not only there, showing a presence every day, but who is part of our governance, making decisions for their kids, our kids.
Γιατί θα πρέπει οι μαθητές μας να πηγαίνουν σε σχολεία που βρίσκονται τόσο μακριά από τον τόπο κατοικίας τους; Τους αξίζει ένα σχολείο επιπέδου στη γειτονιά τους, ένα σχολείο για το οποίο θα αισθάνονται περήφανοι που φοίτησαν, και ένα σχολείο για το οποίο θα είναι περήφανη ολόκληρη η τοπική κοινωνία επίσης, και χρειάζονται δασκάλους που θα αγωνίζονται για τους μαθητές τους κάθε μέρα που θα τους εμψυχώνουν να ξεπεράσουν τις δύσκολες συνθήκες. Επειδή είναι καιρός παιδιά σαν εμένα να πάψουμε να είμαστε η εξαίρεση και να γίνουμε ο κανόνας.
Because why should our students have to go so far away from where they live? They deserve a quality school in their neighborhood, a school that they can be proud to say they attend, and a school that the community can be proud of as well, and they need teachers to fight for them every day and empower them to move beyond their circumstances. Because it's time that kids like me stop being the exception, and we become the norm.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)