If you are a blind child in India, you will very likely have to contend with at least two big pieces of bad news. The first bad news is that the chances of getting treatment are extremely slim to none, and that's because most of the blindness alleviation programs in the country are focused on adults, and there are very, very few hospitals that are actually equipped to treat children. In fact, if you were to be treated, you might well end up being treated by a person who has no medical credentials as this case from Rajasthan illustrates. This is a three-year-old orphan girl who had cataracts. So, her caretakers took her to the village medicine man, and instead of suggesting to the caretakers that the girl be taken to a hospital, the person decided to burn her abdomen with red-hot iron bars to drive out the demons. The second piece of bad news will be delivered to you by neuroscientists, who will tell you that if you are older than four or five years of age, that even if you have your eye corrected, the chances of your brain learning how to see are very, very slim -- again, slim or none.
Als je een blind kind bent in India moet je waarschijnlijk met ten minste twee belangrijke zaken leren leven. Het eerste slechte nieuws is dat de kans dat je behandeld wordt vrijwel nul is, en dat komt omdat de meeste programma's in dat land voor het verhelpen van blindheid gericht zijn op volwassenen en er zijn maar erg weinig ziekenhuizen die uitgerust zijn om kinderen te behandelen. Als je behandeld wordt kan het zelfs zo zijn dat je behandeld wordt door iemand zonder geneeskundige kwalificatie zoals deze zaak uit Rajasthan laat zien. Dit is een drie jaar oud weesmeisje met grauwe staar. Dus namen haar verzorgers haar mee naar de dorpsmedicijnman. In plaats van voor te stellen aan de verzorgers dat het meisje naar een ziekenhuis moest, besloot de man haar buik te verbranden met roodhete ijzeren staven om demonen uit te drijven. Het tweede slechte nieuws zal je gebracht worden door neurowetenschappers die je zullen zeggen dat als je ouder dan vier of vijf jaar bent het zo is dat zelfs wanneer je ogen behandeld zijn de kans dat je hersenen leren zien heel erg klein is. Weer zo goed als nul.
So when I heard these two things, it troubled me deeply, both because of personal reasons and scientific reasons. So let me first start with the personal reason. It'll sound corny, but it's sincere. That's my son, Darius. As a new father, I have a qualitatively different sense of just how delicate babies are, what our obligations are towards them and how much love we can feel towards a child. I would move heaven and earth in order to get treatment for Darius, and for me to be told that there might be other Dariuses who are not getting treatment, that's just viscerally wrong. So that's the personal reason.
Ik had er grote moeite mee deze dingen te horen om zowel persoonlijke als wetenschappelijke redenen. Laat me beginnen met de persoonlijke reden. Het zal afgezaagd klinken, maar ik meen het oprecht. Dat is mijn zoon, Darius. Na de geboorte van mijn eerste kind heb ik een kwalitatief ander gevoel over hoe teer baby's zijn, wat onze verplichtingen naar ze zijn en hoe veel liefde we voor een kind kunnen voelen. Ik zou hemel en aarde bewegen om Darius te laten behandelen. En om het aan te horen dat er andere Dariussen kunnen zijn die geen behandeling krijgen, is diep, diep verkeerd. Dat is dus de persoonlijke reden.
Scientific reason is that this notion from neuroscience of critical periods -- that if the brain is older than four or five years of age, it loses its ability to learn -- that doesn't sit well with me, because I don't think that idea has been tested adequately. The birth of the idea is from David Hubel and Torsten Wiesel's work, two researchers who were at Harvard, and they got the Nobel Prize in 1981 for their studies of visual physiology, which are remarkably beautiful studies, but I believe some of their work has been extrapolated into the human domain prematurely. So, they did their work with kittens, with different kinds of deprivation regiments, and those studies, which date back to the '60s, are now being applied to human children.
De wetenschappelijke reden is dat de idee van de kritische periode, uit de neurowetenschappen, dat als de hersenen ouder zijn dan vier of vijf jaar ze het vermogen om te leren verliezen me onjuist lijkt omdat ik niet denk dat deze idee voldoende op de proef is gesteld. Deze idee komt uit het werk van David Hubel en Torsten Wiesel. Zij waren twee wetenschappers van Harvard en kregen in 1981 de Nobelprijs voor hun onderzoek in visuele fysiologie, opmerkelijk mooie onderzoeken, maar ik denk dat een deel van hun werk te gemakkelijk wordt gezien als geldend voor mensen. Zij werkten met jonge katten die ze de ene of andere prikkel onthielden en deze onderzoeken, die uit de jaren zestig stammen, worden nu gezien als geldend voor kinderen.
So I felt that I needed to do two things. One: provide care to children who are currently being deprived of treatment. That's the humanitarian mission. And the scientific mission would be to test the limits of visual plasticity. And these two missions, as you can tell, thread together perfectly. One adds to the other; in fact, one would be impossible without the other. So, to implement these twin missions, a few years ago, I launched Project Prakash. Prakash, as many of you know, is the Sanskrit word for light, and the idea is that in bringing light into the lives of children, we also have a chance of shedding light on some of the deepest mysteries of neuroscience. And the logo -- even though it looks extremely Irish, it's actually derived from the Indian symbol of Diya, an earthen lamp. The Prakash, the overall effort has three components: outreach, to identify children in need of care; medical treatment; and in subsequent study. And I want to show you a short video clip that illustrates the first two components of this work.
Ik vond dat ik twee dingen moest doen. Ten eerste: verzorging bieden aan kinderen die daar nu van verstoken blijven. Dat is het humanitaire doel. En het wetenschappelijke doel is het nagaan van de grenzen van het visuele aanpassingsvermogen. En deze twee doelen, zoals je kan zien, passen volmaakt bij elkaar, zij versterken elkaar. We zouden het één helemaal niet kunnen doen zonder het ander. Om dus deze twee doelen te verwezenlijken heb ik een paar jaar geleden Project Prakash opgericht. Prakash is zoals velen van jullie weten het woord voor licht in het Sanskriet en de gedachte is dat door licht te brengen in het leven van kinderen we ook een kans hebben licht te werpen op een paar van de diepste raadsels uit de neurowetenschappen. En hoewel het beeldmerk er bijzonder Iers uitziet is het eigenlijk afgeleid van het Indiase symbool Diya, een aarden lamp. De Prakash, de gehele verrichting bestaat uit drie delen: Het vinden van de kinderen die hulp nodig hebben, de geneeskundige behandeling en uiteindelijk het onderzoek. Ik wil graag een korte video laten zien die de eerste twee delen van dit werk verheldert.
This is an outreach station conducted at a school for the blind.
Dit is een opsporingsstation in een blindenschool.
(Text: Most of the children are profoundly and permanently blind ...)
(Tekst: De meeste kinderen zijn volledig en blijvend blind...)
Pawan Sinha: So, because this is a school for the blind, many children have permanent conditions. That's a case of microphthalmos, which is malformed eyes, and that's a permanent condition; it cannot be treated. That's an extreme of micropthalmos called enophthalmos. But, every so often, we come across children who show some residual vision, and that is a very good sign that the condition might actually be treatable. So, after that screening, we bring the children to the hospital. That's the hospital we're working with in Delhi, the Schroff Charity Eye Hospital. It has a very well-equipped pediatric ophthalmic center, which was made possible in part by a gift from the Ronald McDonald charity. So, eating burgers actually helps.
Pawan Sinha: Omdat dit dus een blindenschool is, vind je hier veel kinderen met een blijvende aandoening. Dit is een geval van microftalmie een blijvende aandoening waarbij het oog misvormd is. Het kan niet verholpen worden. Dit is een heel erge vorm van microftalmie die enoftalmie heet. Maar zo nu en dan komen we kinderen tegen met nog wat resterend gezichtsvermogen en dat is een goed teken dat hun aandoening misschien verholpen kan worden. Na de doorlichting brengen we de kinderen naar het ziekenhuis. Dat is het ziekenhuis waarmee we samenwerken in Delhi, het Schroff Charity Eye Hospital. Het is een zeer goed uitgerust kindergeneeskundig oogheelkundig centrum, dat mede bestaat dankzij een gift van de Ronald McDonaldliefdadigheid. Hamburgers eten helpt dus toch.
(Text: Such examinations allow us to improve eye-health in many children, and ... ... help us find children who can participate in Project Prakash.)
(Tekst: Zulke onderzoeken stellen ons in staat de gezondheid van de ogen van veel kinderen te verbeteren, en... ... helpen ons kinderen te vinden die aan Project Prakash kunnen deelnemen.)
PS: So, as I zoom in to the eyes of this child, you will see the cause of his blindness. The whites that you see in the middle of his pupils are congenital cataracts, so opacities of the lens. In our eyes, the lens is clear, but in this child, the lens has become opaque, and therefore he can't see the world. So, the child is given treatment. You'll see shots of the eye. Here's the eye with the opaque lens, the opaque lens extracted and an acrylic lens inserted. And here's the same child three weeks post-operation, with the right eye open.
Pawan Sinha: Zo, als ik inzoom op de ogen van dit kind kun je de oorzaak van zijn blindheid zien. Het wit dat je in het midden van de pupil ziet is aangeboren grauwe staar, ondoorzichtigheden in de lens dus. In onze ogen is de lens doorzichtig maar in dit kind is de lens ondoorzichtig geworden en daardoor kan het niet zien. Het kind wordt dus behandeld, ik laat plaatjes van het oog zien. Hier is het oog met de ondoorzichtige lens die eruit wordt gehaald en wordt vervangen door een lens van acryl. Hier is hetzelfde kind drie weken na de ingreep met het rechteroog open.
(Applause)
(applaus)
Thank you.
Bedankt.
So, even from that little clip, you can begin to get the sense that recovery is possible, and we have now provided treatment to over 200 children, and the story repeats itself. After treatment, the child gains significant functionality. In fact, the story holds true even if you have a person who got sight after several years of deprivation. We did a paper a few years ago about this woman that you see on the right, SRD, and she got her sight late in life, and her vision is remarkable at this age. I should add a tragic postscript to this -- she died two years ago in a bus accident. So, hers is just a truly inspiring story -- unknown, but inspiring story. So when we started finding these results, as you might imagine, it created quite a bit of stir in the scientific and the popular press. Here's an article in Nature that profiled this work, and another one in Time. So, we were fairly convinced -- we are convinced -- that recovery is feasible, despite extended visual deprivation.
Zelfs van dat stukje beeld kan je al het gevoel krijgen dat herstel mogelijk is, en we hebben nu tweehonderd kinderen behandeld en het verhaal is steeds hetzelfde. Na de behandeling wint het kind een belangrijk deel aan gezichtsvermogen. Dit geldt bovendien zelfs voor mensen die vele jaren niet hebben kunnen zien. We schreven een paar jaar geleden over deze vrouw die je aan de rechterkant ziet, SRD, en zij kreeg pas laat in haar leven zicht maar ze kon toch verbazend goed zien. Er zit een droevig einde aan dit verhaal. Zij stierf twee jaar geleden in een busongeluk. Haar verhaal is ongelofelijk bezielend, onbekend, maar bezielend. Toen we dus deze uitkomsten vonden ontstond er zoals je je kan voorstellen nogal wat beroering in de wetenschappelijke en gewone pers. Dit is een artikel in Nature over dit werk en één in Time. We zijn redelijk overtuigd, we zijn overtuigd dat herstel mogelijk is ondanks langdurige afwezigheid van zicht.
The next obvious question to ask: What is the process of recovery? So, the way we study that is, let's say we find a child who has light sensitivity. The child is provided treatment, and I want to stress that the treatment is completely unconditional; there is no quid pro quo. We treat many more children then we actually work with. Every child who needs treatment is treated. After treatment, about every week, we run the child on a battery of simple visual tests in order to see how their visual skills are coming on line. And we try to do this for as long as possible. This arc of development gives us unprecedented and extremely valuable information about how the scaffolding of vision gets set up. What might be the causal connections between the early developing skills and the later developing ones?
De volgende voor de hand liggende vraag is hoe verloop de ontwikkeling van herstel? De manier waarop we dat onderzoeken is dat we een kind vinden dat gevoelig is voor licht. Het kind krijgt een behandeling, en ik wil graag benadrukken dat de behandeling volkomen onvoorwaardelijk is. We eisen geen tegenprestatie. We behandelen veel meer kinderen dan we onderzoeken. Elk kind dat het nodig heeft wordt behandeld. Ongeveer een week na de behandeling laten we het kind een hele reeks gezichtsoefeningen doen om te kijken hoe hun kijkvaardigheid zich ontwikkelde. En we trachten dit zo lang mogelijk vol te houden. De weg waarlangs deze ontwikkeling plaatsvindt, geeft ons ongekende en uitermate waardevolle gegevens over hoe de structuur van ons zien is opgebouwd. Wat zouden de oorzakelijke verbanden tussen de zich vroeg ontwikkelende vermogens en de latere kunnen zijn?
And we've used this general approach to study many different visual proficiencies, but I want to highlight one particular one, and that is image parsing into objects. So, any image of the kind that you see on the left, be it a real image or a synthetic image, it's made up of little regions that you see in the middle column, regions of different colors, different luminances. The brain has this complex task of putting together, integrating, subsets of these regions into something that's more meaningful, into what we would consider to be objects, as you see on the right. And nobody knows how this integration happens, and that's the question we asked with Project Prakash.
En we hebben deze algemene benadering gebruikt om vele verschillende visuele vaardigheden te toetsen, maar ik wil er één benadrukken en dat is het zien van voorwerpen in beelden. Elk beeld zoals je dat links ziet of het nu echt of kunstmatig is bestaat uit kleine gebieden die je in het midden ziet, gebieden met verschillende kleuren en belichting. De hersenen hebben de ingewikkelde taak dit te ontleden en deelverzamelingen hiervan tot iets betekenisvols samen te voegen, tot iets dat wij zouden herkennen als voorwerpen zoals je rechts ziet. En niemand weet hoe dit samenvoegen plaatsvindt. En dat is de vraag die we stelden met Project Prakash.
So, here's what happens very soon after the onset of sight. Here's a person who had gained sight just a couple of weeks ago, and you see Ethan Myers, a graduate student from MIT, running the experiment with him. His visual-motor coordination is quite poor, but you get a general sense of what are the regions that he's trying to trace out. If you show him real world images, if you show others like him real world images, they are unable to recognize most of the objects because the world to them is over-fragmented; it's made up of a collage, a patchwork, of regions of different colors and luminances. And that's what's indicated in the green outlines. When you ask them, "Even if you can't name the objects, just point to where the objects are," these are the regions that they point to. So the world is this complex patchwork of regions. Even the shadow on the ball becomes its own object. Interestingly enough, you give them a few months, and this is what happens.
Nu, dit is wat er kort na het verkrijgen van zicht gebeurt. Dit is iemand die net een paar weken eerder zicht had verkregen en je ziet Ethan Myers, een student van MIT, een proef met hem doorlopen. Bij hem is de samenwerking tussen zien en doen nogal slecht, maar je krijgt wel de indruk van de gebieden die hij probeert op te sporen. Als je hem beelden van echte zaken laat zien, wanneer je iemand als hij zulke beelden laat zien, zijn ze niet in staat de meeste voorwerpen te herkennen omdat de wereld voor hun uit te veel losse stukjes bestaat. Het bestaat uit brokjes en vlekken van stukken met verschillende kleuren en belichtingen. En dat is wat de groene lijnen aangeven. Wanneer je ze vraagt voorwerpen aan te wijzen, als ze ze niet kan benoemen, zijn dit de gebieden die ze aanwijzen. De wereld is dus een ingewikkelde vlekkendeken. Zelfs de schaduw op de bal lijkt een voorwerp op zich. Wat belangwekkend is, is dat er na een paar maand dit gebeurt.
Doctor: How many are these?
Arts: Hoeveel zijn er?
Patient: These are two things.
Patiënt: Dit zijn twee dingen.
Doctor: What are their shapes?
Arts: Wat voor vorm hebben ze?
Patient: Their shapes ... This one is a circle, and this is a square.
Patiënt: Hun vorm... Dit is een ring en dit is een vierkant.
PS: A very dramatic transformation has come about. And the question is: What underlies this transformation? It's a profound question, and what's even more amazing is how simple the answer is. The answer lies in motion and that's what I want to show you in the next clip.
Pawan Sinha: Er is een heel indrukwekkende verandering opgetreden en de vraag is wat daaraan ten grondslag ligt. Het is een diepgaande vraag en wat nog verbazingwekkender is, is hoe eenvoudig het antwoord is. Het antwoord zit hem in beweging en dat is wat ik wil laten zien met de volgende beelden.
Doctor: What shape do you see here?
Arts: Wat voor vorm zie je hier?
Patient: I can't make it out.
Patiënt: Ik weet het niet.
Doctor: Now?
Arts: Nu?
Patient: Triangle.
Patiënt: Driehoek.
Doctor: How many things are these? Now, how many things are these?
Arts: Hoeveel dingen zijn er hier? Nu, hoeveel zijn er?
Patient: Two.
Patiënt: Twee.
Doctor: What are these things?
Arts: Wat zijn dit voor vormen?
Patient: A square and a circle.
Patiënt: Een vierkant en een ring.
PS: And we see this pattern over and over again. The one thing the visual system needs in order to begin parsing the world is dynamic information. So the inference we are deriving from this, and several such experiments, is that dynamic information processing, or motion processing, serves as the bedrock for building the rest of the complexity of visual processing; it leads to visual integration and eventually to recognition.
Pawan Sinha: En dit verschijnsel vinden telkens weer. Datgene wat we nodig hebben om de wereld goed te kunnen waarnemen is dynamische informatie. De gevolgtrekking die we hieruit maken en uit verschillende andere van zulke proeven is dat het verwerken van dynamische informatie of van beweging de ondergrond vormt voor het opbouwen van de andere delen van de ingewikkelde verwerking van deze gegevens. Het leidt tot het samenvoegen van wat je ziet en uiteindelijk tot herkenning.
This simple idea has far reaching implications. And let me just quickly mention two, one, drawing from the domain of engineering, and one from the clinic. So, from the perspective of engineering, we can ask: Goven that we know that motion is so important for the human visual system, can we use this as a recipe for constructing machine-based vision systems that can learn on their own, that don't need to be programmed by a human programmer? And that's what we're trying to do.
Deze eenvoudige gedachte heeft verstrekkende gevolgen. Laat me er snel twee noemen. Eén komt uit de techniek en de andere uit de kliniek. Vanuit de invalshoek van de techniek kunnen we vragen: gegeven dat we weten dat beweging zo belangrijk is voor de menselijke verwerking van zicht, kunnen we dit als voorbeeld gebruiken voor het maken van toestellen met een zichtsysteem dat zelf kan leren zonder dat het geprogrammeerd hoeft te worden door een mens? En dat is wat we trachten te doen.
I'm at MIT, at MIT you need to apply whatever basic knowledge you gain. So we are creating Dylan, which is a computational system with an ambitious goal of taking in visual inputs of the same kind that a human child would receive, and autonomously discovering: What are the objects in this visual input? So, don't worry about the internals of Dylan. Here, I'm just going to talk about how we test Dylan. The way we test Dylan is by giving it inputs, as I said, of the same kind that a baby, or a child in Project Prakash would get. But for a long time we couldn't quite figure out: Wow can we get these kinds of video inputs? So, I thought, could we have Darius serve as our babycam carrier, and that way get the inputs that we feed into Dylan? So that's what we did. (Laughter) I had to have long conversations with my wife. (Laughter) In fact, Pam, if you're watching this, please forgive me.
Ik zit bij MIT, en daar moet je alle kennis die je opdoet toepassen. Daarom maken we Dylan. Dat is een computationeel systeem met het vooruitstrevende doel visuele invoer te gebruiken van het soort dat menselijke kinderen krijgen en het onafhankelijk te laten ontdekken wat de voorwerpen zijn in die invoer die het ziet. Maak je geen zorgen over de binnenkant van Dylan. Ik zal het hier alleen hebben over hoe we het toetsen. We toetsen het door het bepaalde invoer te geven, zoals ik zei, van het soort dat een baby of een kind in Project Prakash zou krijgen. Maar het duurde een hele tijd voordat we konden bedenken hoe we zulke beelden konden verkrijgen. En daar dacht ik dat we Darius konden inzetten voor het verkrijgen van de babybeelden en dat we die invoer aan Dylan konden geven. En dat is wat we deden. (gelach) Ik heb lange gesprekken met mijn vrouw moeten voeren. (gelach) Pam, als je dit ziet vergeef me alsjeblieft.
So, we modified the optics of the camera in order to mimic the baby's visual acuity. As some of you might know, babyies are born pretty much legally blind. Their acuity -- our acuity is 20/20; babies' acuity is like 20/800, so they are looking at the world in a very, very blurry fashion. Here's what a baby-cam video looks like.
We hebben de scherpte van de camera zo veranderd dat het het zicht van een baby namaakt. En sommigen van jullie weten misschien dat baby's min of meer blind geboren worden. Wij hebben normaal gezichtsvermogen maar baby's hebben heel wazig zicht dus ze zien de wereld op een nogal uitgelopen manier. Zo zien beelden van een babycam eruit.
(Laughter) (Applause)
(gelach) (applaus)
Thankfully, there isn't any audio to go with this. What's amazing is that working with such highly degraded input, the baby, very quickly, is able to discover meaning in such input. But then two or three days afterward, babies begin to pay attention to their mother's or their father's face. How does that happen? We want Dylan to be able to do that, and using this mantra of motion, Dylan actually can do that. So, given that kind of video input, with just about six or seven minutes worth of video, Dylan can begin to extract patterns that include faces. So, it's an important demonstration of the power of motion.
Gelukkig is er geen geluid bij dit beeld. Wat verbazingwekkend is, is dat met deze sterk verwaterde invoer, de baby heel snel leert er betekenis uit te halen. Na twee of drie dagen beginnen baby's aandacht te schenken aan de gezichten van de ouders. Hoe kan dat? We willen dat Dylan dat ook kan. En met deze heilige graal: beweging, kan Dylan dat werkelijk doen. Met invoer van zulke beelden, al duurt het maar zes of zeven minuten, kan Dylan beginnen patronen te herkennen zoals gezichten. Het is dus een belangrijke vertoning van de kracht van beweging.
The clinical implication, it comes from the domain of autism. Visual integration has been associated with autism by several researchers. When we saw that, we asked: Could the impairment in visual integration be the manifestation of something underneath, of dynamic information processing deficiencies in autism? Because, if that hypothesis were to be true, it would have massive repercussions in our understanding of what's causing the many different aspects of the autism phenotype.
De geneeskundige gevolgen zien we bij autisme. Het integreren van zicht is door een aantal onderzoekers in verband gebracht met autisme. Toen we dat zagen, vroegen we ons af of deze beperking in het integreren van zicht een uiting van een onderliggend probleem met de verwerking van dynamische informatie kon zijn. Want als deze hypothese waar is, zou dat geweldige invloed hebben op ons begrip van de oorzaak van al de verschillende zijden van het autismefenotype.
What you're going to see are video clips of two children -- one neurotypical, one with autism, playing Pong. So, while the child is playing Pong, we are tracking where they're looking. In red are the eye movement traces. This is the neurotypical child, and what you see is that the child is able to make cues of the dynamic information to predict where the ball is going to go. Even before the ball gets to a place, the child is already looking there. Contrast this with a child with autism playing the same game. Instead of anticipating, the child always follows where the ball has been. The efficiency of the use of dynamic information seems to be significantly compromised in autism. So we are pursuing this line of work and hopefully we'll have more results to report soon.
Ik ga nu beelden laten zien van twee kinderen, één gewoon kind en één met autisme, die Pong spelen. Terwijl de kinderen Pong spelen, volgen wij waar ze kijken. In het rood zie je de oogbewegingen van het gewone kind, en je ziet dat dit kind voorspellingen kan maken met de dynamische informatie voor waar de bal naartoe zal gaan. Zelfs voordat de bal er aankomt, kijkt het kind al naar de juiste plaats. Vergelijk dit met een kind met autisme, dat hetzelfde spel speelt. In plaats van vooruit te kijken, volgt dit kind steeds waar de bal geweest is. Het doelmatige gebruik van dynamische informatie lijkt behoorlijk beperkt te zijn bij autisme. We volgen deze lijn dus en hopelijk zullen we binnenkort meer uitkomsten hebben.
Looking ahead, if you think of this disk as representing all of the children we've treated so far, this is the magnitude of the problem. The red dots are the children we have not treated. So, there are many, many more children who need to be treated, and in order to expand the scope of the project, we are planning on launching The Prakash Center for Children, which will have a dedicated pediatric hospital, a school for the children we are treating and also a cutting-edge research facility. The Prakash Center will integrate health care, education and research in a way that truly creates the whole to be greater than the sum of the parts.
Vooruitkijkend, als deze schijf alle kinderen voorstelt die we al behandeld hebben, dan is dit de grootte van het probleem. De rode stippen zijn de kinderen die we niet hebben behandeld. Er zijn dus heel veel meer kinderen die moeten worden gehandeld en om het bereik van deze onderneming te vergroten zijn we van plan het Prakash Center for Children op te zetten dat een toegewijd kinderziekenhuis zal hebben, een school voor de kinderen die we behandelen en een zeer vooruitstrevende onderzoeksafdeling. Het Prakash Center zal gezondheidszorg onderwijs en onderzoek samenbrengen op een manier die er zeker voor zorgt dat het geheel meer zal zijn dan de som der delen.
So, to summarize: Prakash, in its five years of existence, it's had an impact in multiple areas, ranging from basic neuroscience plasticity and learning in the brain, to clinically relevant hypotheses like in autism, the development of autonomous machine vision systems, education of the undergraduate and graduate students, and most importantly in the alleviation of childhood blindness. And for my students and I, it's been just a phenomenal experience because we have gotten to do interesting research, while at the same time helping the many children that we have worked with.
Samenvattend, Prakash heeft in de vijf jaar dat het bestaat invloed gehad op verschillende gebieden uiteenlopend van fundamentele kneedbaarheid ontdekt in de neurowetenschap, en het leren van de hersenen, tot klinisch relevante hypothesen over autisme het ontwikkelen van zelfstandige zichtsystemen in toestellen en onderwijs voor studenten. En het allerbelangrijkste is de bestrijding van blindheid bij kinderen. En voor mijn studenten en mijzelf is het gewoon een schitterende ervaring geweest omdat we belangwekkend onderzoek hebben kunnen doen terwijl we tegelijkertijd vele kinderen waarmee we gewerkt hebben konden helpen.
Thank you very much.
Heel erg bedankt.
(Applause)
(applaus)