Μερικές απ' τις πιο υπέροχες αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας σχετίζονται με τον χρόνο μου κοντά στη γιαγιά μου, τη Μαμάρ, στο σπίτι μας τεσσάρων οικογενειών στο Μπρούκλιν, Νέα Υόρκη. Το διαμέρισμά της ήταν μια όαση. Εκεί μπορούσα να τρυπώσω για ένα φλιτζάνι καφέ, δηλαδή ζεστό γάλα με μια σταλιά καφεΐνη. Αγαπούσε τη ζωή. Αν κι εργαζόταν σε εργοστάσιο, μάζευε και τη δεκάρα και ταξίδεψε στην Ευρώπη. Θυμάμαι που μελετούσα εκείνες τις εικόνες μαζί της και στη συνέχεια χορεύαμε μαζί την αγαπημένη της μουσική. Και τότε, όταν ήμουν οκτώ κι εκείνη ήταν 60, κάτι άλλαξε. Δεν εργαζόταν ούτε ταξίδευε πλέον. Δεν χόρευε πλέον. Δεν υπήρχε άλλη ώρα του καφέ. Η μητέρα μου δεν πήγαινε δουλειά για να την πάει σε γιατρούς που δεν μπορούσαν να κάνουν μια διάγνωση. Ο πατέρας μου, που εργαζόταν τη νύχτα, περνούσε κάθε απόγευμα μαζί της, απλώς για να βεβαιωθεί πως εκείνη έτρωγε. Η φροντίδα της έγινε όλο και πιο απαιτητική για την οικογένειά μας. Μέχρι να γίνει η διάγνωση, βρισκόταν σε βαθιά δίνη. Πολλοί θ' αναγνωρίζετε τα συμπτώματά της. Η γιαγιά μου είχε κατάθλιψη. Μια βαθιά κατάθλιψη, αναχαιτιστική για τη ζωή, από την οποία δεν ανάρρωσε ποτέ. Τότε, λίγα ήταν γνωστά για την κατάθλιψη. Αλλά ακόμα και σήμερα, 50 χρόνια αργότερα, ακόμη υπάρχουν πολλά περισσότερα να μάθουμε. Σήμερα, γνωρίζουμε ότι οι γυναίκες έχουν 70% περισσότερες πιθανότητες να βιώσουν κατάθλιψη κατά τη διάρκεια της ζωής τους σε σύγκριση με τους άνδρες. Ακόμη και με αυτόν τον υψηλό επιπολασμό, στις γυναίκες γίνεται λάθος διάγνωση κατά 30% με 50%. Τώρα ξέρουμε ότι οι γυναίκες είναι πιο πιθανό να αντιμετωπίσουν τα συμπτώματα της κόπωσης, διαταραχές ύπνου, πόνο κι άγχος σε σύγκριση με τους άνδρες. Αυτά τα συμπτώματα συχνά παραβλέπονται ως συμπτώματα της κατάθλιψης. Δεν εμφανίζονται μόνο στην κατάθλιψη αυτές οι διαφορές φύλου, αλλά εμφανίζονται και σε πολλές ασθένειες. Οι αγώνες της γιαγιάς μου πραγματικά με έχουν οδηγήσει σε μια δια βίου αναζήτηση. Σήμερα, διευθύνω ένα κέντρο του οποίου η αποστολή είναι να ανακαλύψει γιατί εμφανίζονται αυτές οι διαφορές στα φύλα και να χρησιμοποιήσει αυτήν τη γνώση για τη βελτίωση της υγείας των γυναικών. Σήμερα, γνωρίζουμε ότι κάθε κύτταρο έχει φύλο. Είναι ένας όρος που επινόησε το Ινστιτούτο Ιατρικής. Σημαίνει ότι οι άνδρες και οι γυναίκες είναι διαφορετικοί σε κυτταρικό και μοριακό επίπεδο. Σημαίνει ότι είμαστε διαφορετικοί σε όλα μας τα όργανα. Από το μυαλό μας ως τις καρδιές μας, τους πνεύμονές μας, τις αρθρώσεις μας. Μόλις πριν από 20 χρόνια μετά βίας είχαμε κάποια δεδομένα για την υγεία των γυναικών πέρα απ' τις αναπαραγωγικές μας λειτουργίες. Αλλά, στη συνέχεια, το 1993, υπεγράφη ο νόμος του Εθνικού Ινστιτούτου Υγείας περί αναζωογόνησης. Αυτός ο νόμος υποχρέωνε να συμπεριληφθούν γυναίκες και μειονότητες σε κλινικές δοκιμές που χρηματοδοτήθηκαν από το Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας. Κατά πολλούς τρόπους, ο νόμος ήταν αποτελεσματικός. Γυναίκες πλέον περιλαμβάνονται τακτικά σε κλινικές μελέτες και έχουμε μάθει ότι υπάρχουν σημαντικές διαφορές ως προς τον τρόπο που οι γυναίκες και οι άνδρες βιώνουν τη νόσο. Αλλά κατά αξιοσημείωτο τρόπο ό,τι έχουμε μάθει γι' αυτές τις διαφορές συχνά παραβλέπεται. Έτσι, πρέπει ν' αναρωτηθούμε: Γιατί να αφήνεται η υγεία των γυναικών στην τύχη; Την αφήνουμε στην τύχη με δύο τρόπους. Ο πρώτος είναι ότι υπάρχουν πολλά περισσότερα να μάθουμε και δεν επενδύουμε στην πλήρη κατανόηση της έκτασης αυτών των φυλετικών διαφορών. Ο δεύτερος τρόπος είναι ότι δεν παίρνουμε ό, τι μάθαμε για να το εφαρμόσουμε τακτικά στην κλινική φροντίδα. Απλά δεν κάνουμε αρκετά. Έτσι, θα μοιραστώ μαζί σας τρία παραδείγματα όπου οι διαφορές φύλου έχουν αντίκτυπο στην υγεία των γυναικών, κι όπου χρειάζεται να κάνουμε περισσότερα. Ας ξεκινήσουμε με την καρδιακή νόσο. Σήμερα είναι ο υπ' αριθμόν ένα φονιάς των γυναικών στις ΗΠΑ. Αυτό είναι το πρόσωπο της καρδιακής νόσου. Η Λίντα είναι μια μεσήλικη στην οποία τοποθετήθηκε πλέγμα στεντ σε μία από τις αρτηρίες προς την καρδιά της. Όταν είχε επανεμφανιζόμενα συμπτώματα επέστρεψε στο γιατρό της. Ο γιατρός έκανε την εξέταση που αποτελεί χρυσό πρότυπο: έναν καρδιακό καθετηριασμό. Δεν έδειξε απόφραξη. Τα συμπτώματα της Λίντα συνεχίστηκαν. Έπρεπε να σταματήσει να εργάζεται. Και τότε μας βρήκε. Όταν η Λίντα ήρθε σε μας, κάναμε έναν άλλο καρδιακό καθετηριασμό κι αυτή τη φορά, βρήκαμε ενδείξεις. Αλλά χρειαζόμασταν μια άλλη εξέταση για να κάνουμε τη διάγνωση. Έτσι κάναμε μια εξέταση που ονομάζεται ενδοστεφανιαίο υπερηχογράφημα όπου εξετάζουμε την αρτηρία με ηχητικά κύματα από μέσα προς τα έξω. Βρήκαμε ότι η ασθένεια της Λίντα δεν έμοιαζε με την τυπική ανδρική νόσο. Η τυπική ανδρική νόσος μοιάζει με αυτό. Υπάρχει μια διακριτή απόφραξη ή στένωση. Η ασθένεια της Λίντα, όπως η νόσος τόσο πολλών γυναικών, μοιάζει με αυτό. Η πλάκα εξαπλώνεται πιο ομοιόμορφα, πιο διάχυτα κατά μήκος της αρτηρίας και είναι πιο δύσκολο να φανεί. Έτσι για την Λίντα, καθώς και για πολλές γυναίκες, το χρυσό πρότυπο εξέτασης δεν ήταν χρυσό. Η Λίντα έλαβε τη σωστή θεραπεία. Επέστρεψε στη ζωή της κι ευτυχώς, σήμερα τα πάει καλά. Αλλά η Λίντα ήταν τυχερή. Βρήκε εμάς, εμείς βρήκαμε τη νόσο της. Αλλά πάρα πολλές γυναίκες δεν την βρίσκουν. Έχουμε τα εργαλεία. Έχουμε την τεχνολογία να κάνουμε τη διάγνωση. Αλλά πολύ συχνά αυτές οι διαφυλικές διαφορές αγνοούνται. Τι γίνεται λοιπόν με τη θεραπεία; Μια μελέτη-ορόσημο που δημοσιεύθηκε πριν από δύο χρόνια έκανε την πολύ σημαντική ερώτηση: Ποιες είναι οι πιο αποτελεσματικές θεραπείες για την καρδιακή νόσο στις γυναίκες; Οι συγγραφείς εξέτασαν χαρτιά μιας δεκαετίας, κι εκατοντάδες έπρεπε να πεταχθούν. Ανακάλυψαν ότι από εκείνα που απορρίφθηκαν, το 65% αποκλείστηκε γιατί αν και είχαν συμπεριληφθεί γυναίκες στις μελέτες, η ανάλυση δεν έκανε διάκριση μεταξύ γυναικών και ανδρών. Τι χαμένη ευκαιρία. Τα χρήματα είχαν δαπανηθεί και δεν μάθαμε πώς τα πήγαν οι γυναίκες. Οι μελέτες αυτές δεν μπόρεσαν να συμβάλλουν στο ελάχιστο στο εξής πάρα πολύ σημαντικό ερώτημα: «Ποιες είναι οι πιο αποτελεσματικές θεραπείες για την καρδιακή νόσο στις γυναίκες;» Θα ήθελα να σας παρουσιάσω τη Ορτάνς, τη νονά μου, τη Χουνγκ Ουέι, συγγενής ενός συναδέλφου, και κάποια που μπορεί να αναγνωρίσετε ... τη Ντέινα, τη σύζυγο του Κρίστοφερ Ριβ. Και οι τρεις γυναίκες έχουν ένα πολύ σημαντικό κοινό. Και οι τρεις διαγνώστηκαν με καρκίνο του πνεύμονα, τον υπ' αριθμόν ένα φονικό καρκίνο των γυναικών στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα. Και οι τρεις ήταν μη καπνίστριες. Δυστυχώς, η Ντέινα και η Χουνγκ Ουέι πέθαναν απ' τη νόσο τους. Σήμερα, ξέρουμε ότι οι μη καπνίστριες έχουν τριπλάσιες πιθανότητες να διαγνωστούν με καρκίνο του πνεύμονα από ό, τι οι άνδρες που είναι μη καπνιστές. Περιέργως, όταν στις γυναίκες γίνεται διάγνωση για καρκίνο του πνεύμονα, η επιβίωσή τους τείνει να είναι καλύτερη από εκείνη των ανδρών. Ορίστε μερικές ενδείξεις. Οι ερευνητές μας βρήκαν ότι υπάρχουν ορισμένα γονίδια στα κύτταρα του πνευμονικού όγκου των γυναικών και των ανδρών. Αυτά τα γονίδια ενεργοποιούνται κυρίως από τα οιστρογόνα. Η υπερέκφραση αυτών των γονιδίων συσχετίζεται με τη βελτιωμένη επιβίωση μόνο σε νεαρές γυναίκες. Αυτό είναι πολύ πρώιμο εύρημα κι ακόμη δεν ξέρουμε αν έχει σχέση με την κλινική φροντίδα. Αλλά, ευρήματα όπως αυτό μπορούν να παρέχουν την ελπίδα και τη δυνατότητα να σωθούν ζωές γυναικών και ανδρών. Θα μοιραστώ μαζί σας ένα παράδειγμα όπου η εξέταση των διαφορών των φύλων μπορεί να προωθήσει την επιστήμη. Πριν από μερικά χρόνια, ένα νέο φάρμακο για τον καρκίνο του πνεύμονα ήταν στο στάδιο της αξιολόγησης, κι όταν οι συγγραφείς εξέτασαν ποιων οι όγκοι συρρικνώθηκαν, βρήκαν ότι το 82% ήταν γυναίκες. Αυτό τους οδήγησε να θέσουν το ερώτημα: γιατί; Βρήκαν ότι οι γενετικές μεταλλάξεις που στόχευε το φάρμακο ήταν πολύ πιο κοινές στις γυναίκες. Αυτό οδήγησε σε μια πιο εξατομικευμένη προσέγγιση της θεραπείας του καρκίνου του πνεύμονα που επίσης περιλαμβάνει το φύλο. Αυτό μπορούμε να κατορθώσουμε όταν δεν αφήνουμε την υγεία των γυναικών στην τύχη. Γνωρίζουμε ότι όταν επενδύεις στην έρευνα, έχεις αποτελέσματα. Ρίξτε μια ματιά στο ποσοστό θανάτων από καρκίνο του μαστού διαχρονικά. Τώρα, ρίξτε μια ματιά στα ποσοστά θανάτων από καρκίνο του πνεύμονα στις γυναίκες διαχρονικά. Τώρα, ας δούμε τα δολάρια που επενδύθηκαν στον καρκίνο του μαστού -αυτά είναι τα δολάρια που επενδύθηκαν ανά θάνατο- και τα δολάρια που επενδύθηκαν στον καρκίνο του πνεύμονα. Είναι σαφές ότι η επένδυσή μας στον καρκίνο του μαστού έχει παραγάγει αποτελέσματα. Ίσως δεν είναι αρκετά γρήγορα, αλλά έχει παραγάγει αποτελέσματα. Μπορούμε να κάνουμε το ίδιο για τον καρκίνο του πνεύμονα και για κάθε άλλη νόσο. Οπότε ας πάμε πίσω στην κατάθλιψη. Η κατάθλιψη είναι η νούμερο ένα αιτία αναπηρίας στις γυναίκες στον κόσμο σήμερα. Οι ερευνητές μας βρήκαν ότι υπάρχουν διαφορές στον εγκέφαλο γυναικών και ανδρών στις περιοχές που συνδέονται με τη διάθεση. Όταν βάλουμε άνδρες και γυναίκες σε έναν λειτουργικό σαρωτή Μαγνητικής Τομογραφίας -δείχνει πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος όταν είναι ενεργοποιημένος- λοιπόν, τους βάζετε στον σαρωτή και τους υποβάλλετε σε άγχος. Μπορείτε πραγματικά να δείτε τη διαφορά. Ευρήματα όπως αυτό, πιστεύουμε πως αποτελούν κάποιες από τις ενδείξεις για ποιο λόγο βλέπουμε αυτές τις πολύ σημαντικές διαφυλικές διαφορές στην κατάθλιψη. Αλλά ακόμα κι αν ξέρουμε ότι προκύπτουν αυτές οι διαφορές, το 66% της έρευνας εγκεφάλου που αρχίζει σε ζώα γίνεται είτε σε αρσενικά ζώα ή σε ζώα των οποίων το φύλο δεν προσδιορίζεται. Έτσι, πιστεύω ότι πρέπει να θέσουμε ξανά το ερώτημα: «Γιατί να αφήνετε την υγεία των γυναικών στην τύχη;» Είναι ένα ερώτημα που στοιχειώνει όσους από εμάς, στην επιστήμη και την ιατρική, πιστεύουμε ότι κοντεύουμε να καταφέρουμε να βελτιώσουμε δραματικά την υγεία των γυναικών. Γνωρίζουμε ότι κάθε κύτταρο έχει φύλο. Γνωρίζουμε ότι οι διαφορές αυτές συχνά παραβλέπονται. Επομένως, γνωρίζουμε ότι οι γυναίκες δεν επωφελούνται πλήρως από τη σύγχρονη επιστήμη και την ιατρική σήμερα. Έχουμε τα εργαλεία αλλά μας λείπει η συλλογική βούληση και η ώθηση. Η υγεία των γυναικών είναι ένα ζήτημα ίσων δικαιωμάτων, εξίσου σημαντική με την ίση αμοιβή. Είναι θέμα ποιότητας και ακεραιότητας της επιστήμης και της ιατρικής. (Χειροκρότημα) Φανταστείτε την ώθηση που θα μπορούσαμε να επιτύχουμε στην προώθηση της υγείας των γυναικών αν λαμβάναμε υπόψη την ύπαρξη αυτών των διαφυλικών διαφορών στην αρχή του σχεδιασμού της έρευνας, ή αν αναλύαμε τα δεδομένα μας με βάση το φύλο. Συχνά με ρωτάνε: Τι μπορώ να κάνω; Ιδού τι προτείνω: Κατ' αρχάς, προτείνω να σκεφτείτε την υγεία των γυναικών με τον ίδιο τρόπο που σκέφτεστε και νοιάζεστε για άλλους αγώνες που είναι σημαντικοί για εσάς. Δεύτερον, κι εξίσου σημαντικό, σα γυναίκα, θα πρέπει να ρωτήσετε το γιατρό σας και τους γιατρούς που φροντίζουν για όσους αγαπάτε: Αυτή η ασθένεια ή η νόσος είναι διαφορετικές στις γυναίκες; Αυτό είναι ένα βαθυστόχαστο ερώτημα επειδή η απάντηση είναι πιθανά «ναι», αλλά ο γιατρός σας ίσως δεν γνωρίζει την απάντηση, τουλάχιστον όχι ακόμα. Αλλά εάν κάνετε την ερώτηση, ο γιατρός σας πολύ πιθανό ν΄ αρχίσει να ψάχνει για την απάντηση. Κι αυτό είναι τόσο σημαντικό, όχι μόνο για εμάς τους ίδιους, αλλά για όλους εκείνους που αγαπάμε, είτε είναι η μητέρα, η κόρη, η αδελφή, ένας φίλος ή μια γιαγιά. Το βάσανο της γιαγιά μου ενέπνευσε το έργο μου για τη βελτίωση της υγείας των γυναικών. Αυτό είναι το κληροδότημά της. Το δικό μας κληροδότημα μπορεί να είναι η βελτίωση της υγείας των γυναικών γι' αυτήν τη γενιά και για τις επερχόμενες γενεές. Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
Some of my most wonderful memories of childhood are of spending time with my grandmother, Mamar, in our four-family home in Brooklyn, New York. Her apartment was an oasis. It was a place where I could sneak a cup of coffee, which was really warm milk with just a touch of caffeine. She loved life. And although she worked in a factory, she saved her pennies and she traveled to Europe. And I remember poring over those pictures with her and then dancing with her to her favorite music. And then, when I was eight and she was 60, something changed. She no longer worked or traveled. She no longer danced. There were no more coffee times. My mother missed work and took her to doctors who couldn't make a diagnosis. And my father, who worked at night, would spend every afternoon with her, just to make sure she ate. Her care became all-consuming for our family. And by the time a diagnosis was made, she was in a deep spiral. Now many of you will recognize her symptoms. My grandmother had depression. A deep, life-altering depression, from which she never recovered. And back then, so little was known about depression. But even today, 50 years later, there's still so much more to learn. Today, we know that women are 70 percent more likely to experience depression over their lifetimes compared with men. And even with this high prevalence, women are misdiagnosed between 30 and 50 percent of the time. Now we know that women are more likely to experience the symptoms of fatigue, sleep disturbance, pain and anxiety compared with men. And these symptoms are often overlooked as symptoms of depression. And it isn't only depression in which these sex differences occur, but they occur across so many diseases. So it's my grandmother's struggles that have really led me on a lifelong quest. And today, I lead a center in which the mission is to discover why these sex differences occur and to use that knowledge to improve the health of women. Today, we know that every cell has a sex. Now, that's a term coined by the Institute of Medicine. And what it means is that men and women are different down to the cellular and molecular levels. It means that we're different across all of our organs. From our brains to our hearts, our lungs, our joints. Now, it was only 20 years ago that we hardly had any data on women's health beyond our reproductive functions. But then in 1993, the NIH Revitalization Act was signed into law. And what this law did was it mandated that women and minorities be included in clinical trials that were funded by the National Institutes of Health. And in many ways, the law has worked. Women are now routinely included in clinical studies, and we've learned that there are major differences in the ways that women and men experience disease. But remarkably, what we have learned about these differences is often overlooked. So, we have to ask ourselves the question: Why leave women's health to chance? And we're leaving it to chance in two ways. The first is that there is so much more to learn and we're not making the investment in fully understanding the extent of these sex differences. And the second is that we aren't taking what we have learned, and routinely applying it in clinical care. We are just not doing enough. So, I'm going to share with you three examples of where sex differences have impacted the health of women, and where we need to do more. Let's start with heart disease. It's the number one killer of women in the United States today. This is the face of heart disease. Linda is a middle-aged woman, who had a stent placed in one of the arteries going to her heart. When she had recurring symptoms she went back to her doctor. Her doctor did the gold standard test: a cardiac catheterization. It showed no blockages. Linda's symptoms continued. She had to stop working. And that's when she found us. When Linda came to us, we did another cardiac catheterization and this time, we found clues. But we needed another test to make the diagnosis. So we did a test called an intracoronary ultrasound, where you use soundwaves to look at the artery from the inside out. And what we found was that Linda's disease didn't look like the typical male disease. The typical male disease looks like this. There's a discrete blockage or stenosis. Linda's disease, like the disease of so many women, looks like this. The plaque is laid down more evenly, more diffusely along the artery, and it's harder to see. So for Linda, and for so many women, the gold standard test wasn't gold. Now, Linda received the right treatment. She went back to her life and, fortunately, today she is doing well. But Linda was lucky. She found us, we found her disease. But for too many women, that's not the case. We have the tools. We have the technology to make the diagnosis. But it's all too often that these sex diffferences are overlooked. So what about treatment? A landmark study that was published two years ago asked the very important question: What are the most effective treatments for heart disease in women? The authors looked at papers written over a 10-year period, and hundreds had to be thrown out. And what they found out was that of those that were tossed out, 65 percent were excluded because even though women were included in the studies, the analysis didn't differentiate between women and men. What a lost opportunity. The money had been spent and we didn't learn how women fared. And these studies could not contribute one iota to the very, very important question, what are the most effective treatments for heart disease in women? I want to introduce you to Hortense, my godmother, Hung Wei, a relative of a colleague, and somebody you may recognize -- Dana, Christopher Reeve's wife. All three women have something very important in common. All three were diagnosed with lung cancer, the number one cancer killer of women in the United States today. All three were nonsmokers. Sadly, Dana and Hung Wei died of their disease. Today, what we know is that women who are nonsmokers are three times more likely to be diagnosed with lung cancer than are men who are nonsmokers. Now interestingly, when women are diagnosed with lung cancer, their survival tends to be better than that of men. Now, here are some clues. Our investigators have found that there are certain genes in the lung tumor cells of both women and men. And these genes are activated mainly by estrogen. And when these genes are over-expressed, it's associated with improved survival only in young women. Now this is a very early finding and we don't yet know whether it has relevance to clinical care. But it's findings like this that may provide hope and may provide an opportunity to save lives of both women and men. Now, let me share with you an example of when we do consider sex differences, it can drive the science. Several years ago a new lung cancer drug was being evaluated, and when the authors looked at whose tumors shrank, they found that 82 percent were women. This led them to ask the question: Well, why? And what they found was that the genetic mutations that the drug targeted were far more common in women. And what this has led to is a more personalized approach to the treatment of lung cancer that also includes sex. This is what we can accomplish when we don't leave women's health to chance. We know that when you invest in research, you get results. Take a look at the death rate from breast cancer over time. And now take a look at the death rates from lung cancer in women over time. Now let's look at the dollars invested in breast cancer -- these are the dollars invested per death -- and the dollars invested in lung cancer. Now, it's clear that our investment in breast cancer has produced results. They may not be fast enough, but it has produced results. We can do the same for lung cancer and for every other disease. So let's go back to depression. Depression is the number one cause of disability in women in the world today. Our investigators have found that there are differences in the brains of women and men in the areas that are connected with mood. And when you put men and women in a functional MRI scanner -- that's the kind of scanner that shows how the brain is functioning when it's activated -- so you put them in the scanner and you expose them to stress. You can actually see the difference. And it's findings like this that we believe hold some of the clues for why we see these very significant sex differences in depression. But even though we know that these differences occur, 66 percent of the brain research that begins in animals is done in either male animals or animals in whom the sex is not identified. So, I think we have to ask again the question: Why leave women's health to chance? And this is a question that haunts those of us in science and medicine who believe that we are on the verge of being able to dramatically improve the health of women. We know that every cell has a sex. We know that these differences are often overlooked. And therefore we know that women are not getting the full benefit of modern science and medicine today. We have the tools but we lack the collective will and momentum. Women's health is an equal rights issue as important as equal pay. And it's an issue of the quality and the integrity of science and medicine. (Applause) So imagine the momentum we could achieve in advancing the health of women if we considered whether these sex differences were present at the very beginning of designing research. Or if we analyzed our data by sex. So, people often ask me: What can I do? And here's what I suggest: First, I suggest that you think about women's health in the same way that you think and care about other causes that are important to you. And second, and equally as important, that as a woman, you have to ask your doctor and the doctors who are caring for those who you love: Is this disease or treatment different in women? Now, this is a profound question because the answer is likely yes, but your doctor may not know the answer, at least not yet. But if you ask the question, your doctor will very likely go looking for the answer. And this is so important, not only for ourselves, but for all of those whom we love. Whether it be a mother, a daughter, a sister, a friend or a grandmother. It was my grandmother's suffering that inspired my work to improve the health of women. That's her legacy. Our legacy can be to improve the health of women for this generation and for generations to come. Thank you. (Applause)