Αυτή είναι μια ιστορία για τον καπιταλισμό. Είναι ένα σύστημα που αγαπώ για τις επιτυχίες και τις ευκαιρίες
This is a story about capitalism. It's a system I love
που προσέφερε σε εμένα και σε εκατομμύρια άλλους.
because of the successes and opportunities it's afforded me and millions of others.
Ξεκίνησα στα είκοσι να εμπορεύομαι αξίες στο χρηματιστήριο, ειδικά βαμβάκι, και αν υπήρχε ποτέ μια ελεύθερη αγορά, ελεύθερη για όλους, ήταν εκείνη όπου οι άνθρωποι φορούσαν γραβάτες αλλά φέρονταν σαν μονομάχοι, κι αγωνίζονταν κυριολεκτικά και σωματικά για το κέρδος.
I started in my 20s trading commodities, cotton in particular, in the pits, and if there was ever a free market free-for-all, this was it, where men wearing ties but acting like gladiators fought literally and physically for a profit.
Ευτυχώς, ήμουν αρκετά καλός ώστε μέχρι να γίνω 30 κατάφερα να ανέβω στον τομέα της διαχείρισης χρημάτων, όπου πέρασα τις επόμενες τρεις δεκαετίες ως παγκόσμιος μακροχρηματιστής. Σε αυτά τα χρόνια είδα πολλά τρελά πράγματα στις αγορές και εμπορεύθηκα πολλές απ' αυτές τις μανίες. Δυστυχώς, με λύπη μου ανακοινώνω ότι τώρα μπορεί να είμαστε στο κατώφλι μιας εκ των πιο καταστροφικών μανιών, σίγουρα της δικής καριέρας μου, κι ένα σταθερό χαρακτηριστικό τους είναι ότι δεν έχουν ποτέ καλό τέλος.
Fortunately, I was good enough that by the time I was 30, I was able to move into the upstairs world of money management, where I spent the next three decades as a global macro trader. And over that time, I've seen a lot of crazy things in the markets, and I've traded a lot of crazy manias. And unfortunately, I'm sad to report that right now we might be in the grips of one of the most disastrous, certainly of my career, and one consistent takeaway is manias never end well.
Εδώ και 50 χρόνια εμείς, ως κοινωνία, αντιμετωπίζουμε εταιρείες και ομίλους με έναν στενόμυαλο, σχεδόν μονομανιακό τρόπο όσον αφορά το πώς τις εκτιμούμε και έχουμε δώσει τόση έμφαση στα κέρδη, στα τριμηνιαία έσοδα και την τιμή των μετοχών, που αγνοούμε όλα τα υπόλοιπα. Είναι σαν να ξεριζώσαμε την ανθρωπιά από τις εταιρείες μας. Αυτό όμως δεν το κάνουμε, να βλέπουμε κάτι σαν μια σειρά αριθμών με τους οποίους μπορούμε να παίζουμε όπως με τα τουβλάκια Λέγκο, δεν το κάνουμε αυτό με τις ζωές μας. Δεν συμπεριφερόμαστε σε κάποιον ή τον αξιολογούμε βάσει του μηνιαίου εισοδήματός του ή των πιστώσεών του αλλά έχουμε αυτήν τη διττή αξιολόγηση όσον αφορά τον τρόπο που αξιολογούμε τις επιχειρήσεις μας, και ξέρετε κάτι; Απειλεί τα ίδια τα θεμέλια της κοινωνίας μας. Και να πώς θα το δείτε.
Now, over the past 50 years, we as a society have come to view our companies and corporations in a very narrow, almost monomaniacal fashion with regard to how we value them, and we have put so much emphasis on profits, on short-term quarterly earnings and share prices, at the exclusion of all else. It's like we've ripped the humanity out of our companies. Now, we don't do that -- conveniently reduce something to a set of numbers that you can play with like Lego toys -- we don't do that in our individual life. We don't treat somebody or value them based on their monthly income or their credit score, but we have this double standard when it comes to the way that we value our businesses, and you know what? It's threatening the very underpinnings of our society. And here's how you'll see.
Αυτό το διάγραμμα δείχνει τα εταιρικά κέρδη εδώ και 40 χρόνια ως ποσοστό των εσόδων τους και μπορείτε να δείτε ότι έχουμε ρεκόρ 40ετίας στο 12,5%. Μπράβο σας, αν είστε μέτοχοι, αλλά αν είστε στην αντίπερα όχθη, ως μέσοι Αμερικανοί εργαζόμενοι μπορείτε να καταλάβετε ότι δεν είναι και τόσο καλό. [Ποσοστό Εσόδων ΗΠΑ για Εργατικό Δυναμικό έναντι Αποζημίωσης CEO/Εργατών]
This chart is corporate profit margins going back 40 years as a percentage of revenues, and you can see that we're at a 40-year high of 12.5 percent. Now, hooray if you're a shareholder, but if you're the other side of that, and you're the average American worker, then you can see it's not such a good thing. ["U.S. Share of Income Going to Labor vs. CEO-to-Worker Compensation Ratio"]
Τα υψηλότερα περιθώρια κέρδους δεν αυξάνουν τον κοινωνικό πλούτο. Στην πραγματικότητα επιδεινώνουν την εισοδηματική ανισότητα, και αυτό δεν είναι καλό. Αλλά είναι λογικό, σωστά; Επειδή αν το κορυφαίο 10% των Αμερικανικών οικογενειών κατέχουν το 90% των μετοχών, όσο αυξάνουν τα εταιρικά τους κέρδη τότε παραμένει λιγότερος πλούτος για την υπόλοιπη κοινωνία.
Now, higher profit margins do not increase societal wealth. What they actually do is they exacerbate income inequality, and that's not a good thing. But intuitively, that makes sense, right? Because if the top 10 percent of American families own 90 percent of the stocks, as they take a greater share of corporate profits, then there's less wealth left for the rest of society.
Και πάλι η εισοδηματική ανισότητα δεν είναι κάτι καλό. Το επόμενο διάγραμμα, από το Ίδρυμα Ισότητας δείχνει 21 χώρες, από την Αυστρία μέχρι την Ιαπωνία και τη Νέα Ζηλανδία. Στον οριζόντιο άξονα είναι η εισοδηματική ανισότητα. Όσο πιο δεξιά πηγαίνουμε, τόσο μεγαλύτερη είναι η ανισότητα. Στον κάθετο άξονα υπάρχουν εννέα κοινωνικές και υγειονομικές μετρήσεις. Όσο περισσότερο ανεβαίνουμε τόσο χειροτερεύουν τα προβλήματα και οι μετρήσεις περιλαμβάνουν προσδόκιμο ζωής, εγκυμοσύνες, αλφαβητισμό, κοινωνική κινητικότητα, για να κατονομάσω μερικές. 'Όσοι είστε Αμερικανοί αναρωτιέστε πού είναι οι Η.Π.Α. στην κατάταξη; Πού είναι στο διάγραμμα; Μπορείτε να μαντέψετε; Είμαστε κυριολεκτικά εκτός διαγράμματος. Ναι, αυτοί είμαστε εμείς, με τη μεγαλύτερη εισοδηματική ανισότητα και τα μεγαλύτερα κοινωνικά προβλήματα σύμφωνα με αυτές τις μετρήσεις.
Again, income inequality is not a good thing. This next chart, made by The Equality Trust, shows 21 countries from Austria to Japan to New Zealand. On the horizontal axis is income inequality. The further to the right you go, the greater the income inequality. On the vertical axis are nine social and health metrics. The more you go up that, the worse the problems are, and those metrics include life expectancy, teenage pregnancy, literacy, social mobility, just to name a few. Now, those of you in the audience who are Americans may wonder, well, where does the United States rank? Where does it lie on that chart? And guess what? We're literally off the chart. Yes, that's us, with the greatest income inequality and the greatest social problems, according to those metrics.
Ορίστε μια πρόβλεψη που είναι εύκολο να γίνει και αυτή είναι ότι το κενό μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών σίγουρα θα κλείσει. Η ιστορία πάντα το κλείνει. Συνήθως συμβαίνει με έναν από τους εξής τρεις τρόπους: με επανάσταση, με υψηλότερους φόρους, ή με πόλεμο. Τίποτα από αυτά δεν είναι στη λίστα επιθυμιών μου. (Γέλια)
Now, here's a macro forecast that's easy to make, and that's, that gap between the wealthiest and the poorest, it will get closed. History always does it. It typically happens in one of three ways: either through revolution, higher taxes, or wars. None of those are on my bucket list. (Laughter)
Υπάρχει και άλλος τρόπος να το κάνουμε, αυξάνοντας τη δικαιοσύνη στην εταιρική συμπεριφορά, αλλά ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούμε αυτή τη στιγμή θα χρειαζόταν μια ριζική αλλαγή στη συμπεριφορά και όπως ο εθισμένος που προσπαθεί να αποτινάξει μια συνήθεια, το πρώτο βήμα είναι να αναγνωρίσουμε ότι έχουμε πρόβλημα. Επιτρέψτε μου να πω, αυτή η μανία για κέρδη που έχουμε είναι ριζωμένη τόσο βαθιά που δεν καταλαβαίνουμε καν πόσο κακό κάνουμε στην κοινωνία. Ορίστε ένα μικρό αλλά αποκαλυπτικό παράδειγμα του πώς το κάνουμε: αυτό το γράφημα δείχνει τις εταιρικές δωρεές ως ποσοστό των κερδών, όχι εσόδων, των τελευταίων 30 ετών. Αντιπαραβάλετε αυτό με το προηγούμενο διάγραμμα των εταιρικών ορίων κερδών και σας ρωτώ, σας φαίνεται σωστό;
Now, there's another way to do it, and that's by increasing justness in corporate behavior, but the way that we're operating right now, that would require a tremendous change in behavior, and like an addict trying to kick a habit, the first step is to acknowledge that you have a problem. And let me just say, this profits mania that we're on is so deeply entrenched that we don't even realize how we're harming society. Here's a small but startling example of exactly how we're doing that: this chart shows corporate giving as a percentage of profits, not revenues, over the last 30 years. Juxtapose that to the earlier chart of corporate profit margins, and I ask you, does that feel right?
Ειλικρινά, όταν άρχισα να γράφω την παρουσίαση, σκέφτηκα: «Μα τι κάνει η εταιρεία μου, τι κάνει η Tudor;» Συνειδητοποίησα ότι δίνουμε το 1% των εταιρικών μας κερδών σε φιλανθρωπίες κάθε χρόνο. Και υποτίθεται ότι είμαι φιλάνθρωπος. Όταν το συνειδητοποίησα, στην κυριολεξία ήθελα να κάνω εμετό. Αλλά το ζητούμενο είναι, ότι αυτή η μανία είναι τόσο βαθιά ριζωμένη που οι καλοπροαίρετοι, όπως εγώ δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι μέρος της.
In all fairness, when I started writing this, I thought, "Oh wow, what does my company, what does Tudor do?" And I realized we give one percent of corporate profits to charity every year. And I'm supposed to be a philanthropist. When I realized that, I literally wanted to throw up. But the point is, this mania is so deeply entrenched that well-intentioned people like myself don't even realize that we're part of it. Now, we're not going to change corporate behavior
Δεν πρόκειται να αλλάξουμε την εταιρική συμπεριφορά αυξάνοντας απλά την εταιρική φιλανθρωπία ή τις φιλανθρωπικές συνεισφορές. Παρεμπιπτόντως, τετραπλασιάσαμε το ποσό αλλά -- (Χειροκρότημα) Παρακαλώ. Αλλά δεν μπορούμε να το κάνουμε προωθώντας απλά περισσότερη δίκαιη συμπεριφορά. Ένας τρόπος είναι να εμπιστευόμαστε πραγματικά το σύστημα που μας έφερε ως εδώ εξ' αρχής, δηλαδή το σύστημα της ελεύθερης αγοράς. Πριν έναν χρόνο περίπου κάποιοι φίλοι μου και εγώ ιδρύσαμε μια μη-κερδοσκοπική ονόματι Just Capital (Δίκαιο Κεφάλαιο). Η αποστολή της είναι να βοηθήσουμε εταιρείες και επιχειρήσεις να λειτουργούν με πιο δίκαιο τρόπο, χρησιμοποιώντας την τροφοδοσία του κοινού για να καθορίσουν επακριβώς τα κριτήρια για μια δίκαιη εταιρική συμπεριφορά. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ένα ευρέως αποδεκτό πρότυπο που μπορεί να ακολουθήσει μια επιχείρηση και εδώ εισέρχεται η Just Capital, επειδή από φέτος και κάθε χρόνο θα διενεργούμε μια εθνική έρευνα με ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα 20.000 Αμερικανών για να ανακαλύψουμε ποια σκέφτονται ακριβώς ότι είναι τα κριτήρια της δικαιοσύνης στην εταιρική συμπεριφορά. Πρόκειται για ένα μοντέλο που θα ξεκινήσει στις Η.Π.Α. αλλά μπορεί να επεκταθεί οπουδήποτε στον κόσμο και ίσως να ανακαλύψουμε ότι το ποιο σημαντικό πράγμα για το κοινό είναι να δημιουργούμε δουλειές με βιώσιμους μισθούς, ή να φτιάχνουμε υγιεινά προϊόντα ή να βοηθούμε κι όχι να βλάπτουμε το περιβάλλον. Στην Just Capital, δεν γνωρίζουμε και δεν δικαιούμαστε να αποφασίσουμε. Είμαστε μόνο αγγελιαφόροι, αλλά έχουμε 100% εμπιστοσύνη και πίστη στο Αμερικανικό κοινό να το κάνει σωστά. Επομένως θα δημοσιεύσουμε τα ευρήματα αυτό τον Σεπτέμβριο για πρώτη φορά και το επόμενο έτος, θα διεξάγουμε ξανά την έρευνα και θα κάνουμε το πρόσθετο βήμα αυτή τη φορά, θα κατατάξουμε τις 1.000 μεγαλύτερες αμερικανικές εταιρίες από την πρώτη έως τη χιλιοστή και όλες τις άλλες ανάμεσά τους. Αποκαλούμε αυτό τον δείκτη, Δείκτη Δικαίου, και θυμηθείτε, είμαστε μια ανεξάρτητη ΜΚΟ χωρίς προκαταλήψεις και έτσι θα δίνουμε φωνή στο Αμερικανικό κοινό. 'Ίσως με τον χρόνο, να ανακαλύψουμε ότι καθώς οι άνθρωποι μαθαίνουν ποιες εταιρίες είναι οι πιο δίκαιες, οι ανθρώπινοι και οι οικονομικοί πόροι θα κατευθύνονται προς αυτές, και έτσι θα γίνονται πιο εύπορες και θα βοηθήσουν τη χώρα μας να ευημερήσει.
by simply increasing corporate philanthropy or charitable contributions. And oh, by the way, we've since quadrupled that, but -- (Applause) -- Please. But we can do it by driving more just behavior. And one way to do it is actually trusting the system that got us here in the first place, and that's the free market system. About a year ago, some friends of mine and I started a not-for-profit called Just Capital. Its mission is very simple: to help companies and corporations learn how to operate in a more just fashion by using the public's input to define exactly what the criteria are for just corporate behavior. Now, right now, there's no widely accepted standard that a company or corporation can follow, and that's where Just Capital comes in, because beginning this year and every year we'll be conducting a nationwide survey of a representative sample of 20,000 Americans to find out exactly what they think are the criteria for justness in corporate behavior. Now, this is a model that's going to start in the United States but can be expanded anywhere around the globe, and maybe we'll find out that the most important thing for the public is that we create living wage jobs, or make healthy products, or help, not harm, the environment. At Just Capital, we don't know, and it's not for us to decide. We're but messengers, but we have 100 percent confidence and faith in the American public to get it right. So we'll release the findings this September for the first time, and then next year, we'll poll again, and we'll take the additive step this time of ranking the 1,000 largest U.S. companies from number one to number 1,000 and everything in between. We're calling it the Just Index, and remember, we're an independent not-for-profit with no bias, and we will be giving the American public a voice. And maybe over time, we'll find out that as people come to know which companies are the most just, human and economic resources will be driven towards them, and they'll become the most prosperous and help our country be the most prosperous.
Ο καπιταλισμός είναι υπεύθυνος για κάθε μεγάλη καινοτομία κι έτσι ο κόσμος έγινε ένα πιο εμπνευσμένο και καταπληκτικό μέρος να ζει κανείς. Ο Καπιταλισμός πρέπει να βασίζεται στη δικαιοσύνη. Πρέπει τώρα περισσότερο από ποτέ, με τις οικονομικές ανισότητες να γίνονται ολοένα και μεγαλύτερες καθημερινά. Υπολογίζεται ότι 47% των Αμερικανών εργαζομένων μπορεί να εκτοπιστεί στα επόμενα 20 χρόνια. Δεν είμαι κατά της ανάπτυξης. Θέλω το αυτόματο αυτοκίνητο και τη φορητή ρουκέτα όσο ο καθένας. Αλλά εκλιπαρώ να αναγνωριστεί ότι τα αυξανόμενα κέρδη και ο πλούτος πρέπει να συνοδεύονται από μεγαλύτερη εταιρική κοινωνική ευθύνη.
Now, capitalism has been responsible for every major innovation that's made this world a more inspiring and wonderful place to live in. Capitalism has to be based on justice. It has to be, and now more than ever, with economic divisions growing wider every day. It's estimated that 47 percent of American workers can be displaced in the next 20 years. I'm not against progress. I want the driverless car and the jet pack just like everyone else. But I'm pleading for recognition that with increased wealth and profits has to come greater corporate social responsibility.
«Αν αφαιρεθεί η δικαιοσύνη» είπε ο Άνταμ Σμιθ, πατέρας του καπιταλισμού, «η μεγάλη, η αχανής δομή της ανθρώπινης κοινωνίας μπορεί σε μια μόνο στιγμή να διαλυθεί σε άτομα».
"If justice is removed," said Adam Smith, the father of capitalism, "the great, the immense fabric of human society must in a moment crumble into atoms."
Όταν ήμουν νέος και υπήρχε ένα πρόβλημα, η μαμά μου συνήθιζε πάντα να αναστενάζει, να κουνάει το κεφάλι και να λέει: «Έλεος, έλεος.» Τώρα δεν είναι ώρα για μας και τους υπόλοιπους να τους δείξουμε έλεος. Είναι η στιγμή να τους δείξουμε δικαιοσύνη και μπορούμε να το κάνουμε μαζί, ξεκινώντας από εκεί που δουλεύουμε, στη δουλειά που δουλεύουμε. Όταν βάλουμε τη δικαιοσύνη στο ίδιο επίπεδο με τα κέρδη, θα κερδίσουμε το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο. Θα ξανακερδίσουμε την ανθρωπιά μας.
Now, when I was young, and there was a problem, my mama used to always sigh and shake her head and say, "Have mercy, have mercy." Now's not the time for us, for the rest of us to show them mercy. The time is now for us to show them fairness, and we can do that, you and I, by starting where we work, in the businesses that we operate in. And when we put justness on par with profits, we'll get the most wonderful thing in all the world. We'll take back our humanity.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)