Θέλω για μια στιγμή, να σκεφτείτε πως παίζετε Μονόπολη, μόνο που σε αυτό το παιχνίδι, ο συνδυασμός επιδεξιότητας, ταλέντου και τύχης που σας βοηθούν να επιτύχετε στα παιχνίδια, όπως και στη ζωή, είναι άνευ σημασίας, επειδή αυτό το παιχνίδι είναι στημένο, και έχετε το πάνω χέρι. Έχετε περισσότερα χρήματα, περισσότερες ευκαιρίες για να κινηθείτε στο ταμπλό, και μεγαλύτερη πρόσβαση στους πόρους. Καθώς σκέφτεστε αυτή την εμπειρία, θέλω να αναρωτηθείτε, πώς μπορεί αυτή η εμπειρία του να είσαι ο προνομιούχος παίχτης σ' ένα στημένο παιχνίδι, ν' αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεσαι τον εαυτό σου και που αντιμετωπίζεις τους άλλους παίκτες; Κάναμε μια έρευνα στην πανεπιστημιούπολη του Μπέρκλεϊ για να εξετάσουμε αυτήν ακριβώς την ερώτηση. Φέραμε περισσότερα από 100 ζευγάρια αγνώστων στο εργαστήριο, και στρίβοντας ένα νόμισμα αναθέσαμε τυχαία στον έναν από τους δύο να είναι ο πλούσιος παίκτης σε ένα στημένο παιχνίδι. Πήραν τα διπλάσια χρήματα. Όταν πέρασαν από την εκκίνηση εισέπραξαν τα διπλάσια χρήματα και έριξαν δύο φορές το ζάρι αντί για μία, οπότε μπορούσαν να κινούνται περισσότερο στο ταμπλό. (Γέλια) Και στη διάρκεια 15 λεπτών, παρακολουθούσαμε μέσα από κρυφές κάμερες τι συνέβαινε. Αυτό που θέλω να κάνω σήμερα, για πρώτη φορά, είναι να σας δείξω λίγα από αυτά που είδαμε. Μας συγχωρείτε για την ποιότητα του ήχου, επειδή, σε κάποιες περιπτώσεις, αυτές ήταν κρυφές κάμερες. Γι' αυτό βάλαμε υπότιτλους. Πλούσιος Παίκτης: Πόσα 500άρικα πήρες; Φτωχός Παίκτης: Μόνο ένα. Πλούσιος Παίκτης: Σοβαρά μιλάς; Φτωχός Παίκτης: Ναι. Πλούσιος παίκτης: Εγώ έχω τρία. (Γέλια) Δεν ξέρω γιατί μου έδωσαν τόσα πολλά. Πωλ Πιφ: Οπότε έγινε γρήγορα προφανές στους παίκτες πως κάτι συμβαίνει. Το ένα άτομο έχει ξεκάθαρα περισσότερα χρήματα από το άλλο, και παρ' όλα αυτά, καθώς εκτυλισσόταν το παιχνίδι, είδαμε πολύ αξιοσημείωτες και δραματικές διαφορές, ν' αρχίζουν ν' αναδύονται ανάμεσα στους δύο παίκτες. Ο πλούσιος παίκτης άρχισε να κινείται γύρω από το ταμπλό με περισσότερο θόρυβο κοπανώντας κυριολεκτικά το ταμπλό με το πιόνι του καθώς πήγαινε γύρω γύρω. Υπήρχαν περισσότερες πιθανότητες να δούμε σημάδια κυριαρχίας και χειρονομίες, επιδείξεις δύναμης και πανηγυρισμούς ανάμεσα στους πλούσιους παίκτες. Είχαμε ένα μπολ με πρέτζελ τοποθετημένο στο πλάι. Είναι εκεί, στη κάτω δεξιά γωνία. Αυτό μας επέτρεπε να παρακολουθούμε την καταναλωτική συμπεριφορά των συμμετεχόντων. Τώρα παρακολουθούμε πόσα πρέτζελ τρώνε οι συμμετέχοντες. Πλούσιος Παίκτης: Είναι παγίδα αυτά τα πρέτζελ; Φτωχός Παίκτης: Δεν ξέρω. ΠΠ: Οπότε δεν υπάρχουν εκπλήξεις, μας έχουν πάρει χαμπάρι. Αναρωτιούνται γιατί να υπάρχει αυτό το μπολ με τα πρέτζελ. Ο ένας μάλιστα ρωτάει, όπως μόλις είδατε, αν είναι αυτό το μπολ με τα πρέτζελ παγίδα. Και παρ' όλα αυτά, η δύναμη της κατάστασης φαίνεται πως κυριαρχεί αναπόφευκτα, και αυτοί οι πλούσιοι παίκτες, αρχίζουν να τρώνε περισσότερα πρέτζελ.
I want you to, for a moment, think about playing a game of Monopoly. Except in this game, that combination of skill, talent and luck that helped earn you success in games, as in life, has been rendered irrelevant, because this game's been rigged, and you've got the upper hand. You've got more money, more opportunities to move around the board, and more access to resources. And as you think about that experience, I want you to ask yourself: How might that experience of being a privileged player in a rigged game change the way you think about yourself and regard that other player? So, we ran a study on the UC Berkeley campus to look at exactly that question. We brought in more than 100 pairs of strangers into the lab, and with the flip of a coin, randomly assigned one of the two to be a rich player in a rigged game. They got two times as much money; when they passed Go, they collected twice the salary; and they got to roll both dice instead of one, so they got to move around the board a lot more. (Laughter) And over the course of 15 minutes, we watched through hidden cameras what happened. What I want to do today, for the first time, is show you a little bit of what we saw. You'll to have to pardon the sound quality, because again, these were hidden cameras. So we've provided subtitles. [Video] Rich Player: How many 500s did you have? Poor Player: Just one. RP: Are you serious? PP: Yeah. RP: I have three. (Laughs) I don't know why they gave me so much. Paul Piff: So it was quickly apparent to players that something was up. One person clearly has a lot more money than the other person, and yet, as the game unfolded, we saw very notable differences, dramatic differences begin to emerge between the two players. The rich player started to move around the board louder, literally smacking the board with the piece as he went around. (Game piece smacks board) We were more likely to see signs of dominance and nonverbal signs, displays of power and celebration among the rich players. We had a bowl of pretzels positioned off to the side. It's on the bottom right corner. That allowed us to watch participants' consummatory behavior. So we're just tracking how many pretzels participants eat. [Video] RP: Are those pretzels a trick? PP: I don't know. Paul Piff: OK, so no surprises, people are on to us. They wonder what that bowl of pretzels is doing there in the first place. One even asks, like you just saw, "Is that bowl of pretzels there as a trick?" And yet, despite that, the power of the situation seems to inevitably dominate, and those rich players start to eat more pretzels.
Πλούσιος Παίκτης: Λατρεύω τα πρέτζελ. (Γέλια) Π.Π.: Και καθώς συνεχιζόταν το παιχνίδι, μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και δραματικές συμπεριφορές που παρατηρήσαμε πως άρχισαν να εμφανίζονται, είναι ότι στην πραγματικότητα, οι πλούσιοι παίκτες άρχισαν να γίνονται πιο αγενείς προς το άλλο άτομο, και όλο και λιγότερο ευαίσθητοι για την κατάσταση αυτών των πολύ φτωχών παικτών, και να εκδηλώνουν όλο και περισσότερο την υλική τους επιτυχία, με περισσότερες πιθανότητες να επιδεικνύουν πόσο καλά τα πηγαίνουν. Πλούσιος Παίκτης: Έχω χρήματα για όλα.
(Laughter) [Video] RP: I love pretzels. (Laughter) Paul Piff: And as the game went on, one of the really interesting and dramatic patterns that we observed begin to emerge was that the rich players actually started to become ruder toward the other person -- less and less sensitive to the plight of those poor, poor players, and more and more demonstrative of their material success, more likely to showcase how well they're doing. [Video] RP: I have money ...
Φτωχός Παίκτης: Πόσα δηλαδή; Πλούσιος Παίκτης: Μου χρωστάς 24 δολάρια. Σε λίγο θα χάσεις όλα σου τα χρήματα. Θα το αγοράσω. Έχω τόσο πολλά χρήματα. Έχω τόσα πολλά χρήματα, θα μου κρατήσουν για πάντα. Πλούσιος Παίκτης 2: Θα αγοράσω ολόκληρο τον πίνακα. Πλούσιος Παίκτης 3: Σύντομα θα σου τελειώσουν τα χρήματα. Σε αυτό το σημείο, σχεδόν τίποτα δεν με αγγίζει. Π.Π.: Και αυτό που νομίζω πως ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρον, είναι πως στη λήξη του 15λεπτου, ζητήσαμε από τους παίκτες να μιλήσουν για την εμπειρία τους στο παιχνίδι. Όταν έλεγαν οι πλούσιοι παίκτες γιατί αναπόφευκτα κέρδισαν σε αυτό το στημένο παιχνίδι της Μονόπολη -- (Γέλια) - μίλησαν γι' αυτά που έκαναν για ν' αγοράσουν αυτές τις διαφορετικές ιδιοκτησίες και να κερδίσουν την επιτυχία τους στο παιχνίδι, και αποσυντονίστηκαν απ' όλα τα διαφορετικά χαρακτηριστικά της κατάστασης, συμπεριλαμβανομένου και του στριψίματος ενός νομίσματος που τυχαία τους είχε βάλει σε αυτή την προνομιακή θέση εξαρχής. Αυτή είναι πραγματικά μια εις βάθος κατανόηση στο πώς το μυαλό αντιλαμβάνεται το πλεονέκτημα. Αυτό το παιχνίδι της Μονόπολης μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μεταφορά για να κατανοήσει κανείς την κοινωνία και τις ιεραρχικές της δομές, στις οποίες κάποιοι άνθρωποι έχουν πολύ πλούτο και υψηλή κοινωνική θέση και πολλοί άλλοι άνθρωποι δεν έχουν. Έχουν πολύ λιγότερο πλούτο και πολύ χαμηλότερη κοινωνική θέση και πολύ μικρότερη πρόσβαση σε πολύτιμους πόρους. Και αυτό που κάνουμε οι συνάδελφοι μου κι εγώ τα τελευταία επτά χρόνια είναι να μελετάμε τις επιπτώσεις τέτοιων ιεραρχιών. Αυτό που ανακαλύψαμε σε δεκάδες μελέτες και σε χιλιάδες συμμετέχοντες σε όλη τη χώρα, είναι πως καθώς αυξάνεται το επίπεδο του πλούτου ενός ατόμου, τα συναισθήματά τους της συμπόνιας και της ενσυναίσθησης μειώνονται, και τα συναισθήματα τους για το τι δικαιούνται και τι αξίζουν και η ιδεολογία τους για την ιδιοτέλεια, αυξάνονται. Σε έρευνες, ανακαλύψαμε πως στην πραγματικότητα τα πλουσιότερα άτομα είναι πιο πιθανό να ηθικολογήσουν πως η απληστία είναι καλή, και πως η αναζήτηση της ιδιοτέλειας είναι προτιμητέα και ηθική. Αυτό που θέλω να κάνω σήμερα είναι να μιλήσω για κάποιες από τις επιπτώσεις αυτής της ιδεολογίας της ιδιοτέλειας, να πω γιατί πρέπει να μας νοιάζουν αυτές οι επιπτώσεις και να τελειώσω με το τι μπορεί να γίνει. Κάποιες από τις πρώτες μελέτες που κάναμε σε αυτόν τον τομέα, εξέτασαν την συμπεριφορά βοήθειας, κάτι που οι κοινωνικοί ψυχολόγοι ονομάζουν θετική κοινωνική συμπεριφορά. Και πραγματικά μας ενδιέφερε ποιος είναι πιο πιθανό να βοηθήσει έναν άλλο άνθρωπο, κάποιος που είναι πλούσιος ή κάποιος που είναι φτωχός; Σε μια από τις μελέτες, φέραμε πλούσια και φτωχά μέλη της κοινότητας στο εργαστήριο και δώσαμε στον καθένα το αντίστοιχο 10 δολαρίων. Είπαμε στους συμμετέχοντες πως θα μπορούσαν να κρατήσουν τα 10 δολάρια για τον εαυτό τους, ή θα μπορούσαν να μοιραστούν ένα μέρος από αυτά, αν ήθελαν, με έναν ξένο που είναι εντελώς ανώνυμος. Δεν θα συναντήσουν ποτέ τον ξένο και ο ξένος δεν θα τους συναντήσει ποτέ. Και απλώς παρακολουθούμε πόσα δίνουν οι άνθρωποι. Τα άτομα που έβγαζαν από 25.000 δολάρια, ή σε κάποιες περιπτώσεις, και κάτω από 15.000 το χρόνο, έδωσαν 44 τοις εκατό περισσότερα χρήματα στον άγνωστο από ό,τι τα άτομα που βγάζουν 150.000 ή 200.000 δολάρια το χρόνο. Βάλαμε ανθρώπους να παίξουν παιχνίδια για να δούμε ποιος έχει περισσότερες πιθανότητες να κλέψει προκειμένου να αυξήσει τις πιθανότητες του να κερδίσει ένα βραβείο. Σε ένα από τα παιχνίδια, πειράξαμε τον υπολογιστή ώστε να είναι αδύνατο να έρθουν ζαριές πάνω από ένα συγκεκριμένο σύνολο. Δεν μπορούσες να φέρεις πάνω από 12 σε αυτό το παιχνίδι, αλλά παρ' όλα αυτά, όσο πιο πλούσιος ήσουν, τόσο πιο πιθανό ήταν να κλέψεις σε αυτό το παιχνίδι για να κερδίζεις μονάδες για το βραβείο των 50 δολαρίων, καμιά φορά τρεις ή τέσσερις φορές πιο πιθανό. Κάναμε μια άλλη μελέτη όπου εξετάσαμε αν οι άνθρωποι θα είχαν την τάση να πάρουν καραμέλες από ένα βάζο με καραμέλες για τις οποίες υπήρχε σαφής ένδειξη πως ήταν μόνο για παιδιά - (Γέλια) - που συμμετέχουν. Δεν αστειεύομαι. Ξέρω πως ακούγεται σαν να αστειεύομαι. Είπαμε ρητά στους συμμετέχοντες πως αυτό το βάζο με τις καραμέλες είναι για τα παιδιά που συμμετέχουν σε ένα αναπτυξιακό εργαστήρι εκεί κοντά. Είναι στις μελέτες. Αυτές είναι για εκείνα. Και απλώς παρακολουθήσαμε πόσες καραμέλες πήραν οι συμμετέχοντες. Οι συμμετέχοντες που αισθανόντουσαν πλούσιοι πήραν τις διπλάσιες καραμέλες από τους συμμετέχοντες που αισθανόντουσαν φτωχοί. Έχουμε μελετήσει ακόμα και αυτοκίνητα, όχι κάποια τυχαία αυτοκίνητα, αλλά κατά πόσο οι οδηγοί διαφορετικών αυτοκινήτων έχουν περισσότερο ή λιγότερο την τάση να παραβούν το νόμο. Σε μια από αυτές τις μελέτες, εξετάσαμε αν οι οδηγοί θα σταματούσαν για έναν πεζό τον οποίο είχαμε βάλει να περιμένει να διασχίσει μια διάβαση. Στην Καλιφόρνια, όπως όλοι ξέρετε, επειδή είμαι σίγουρος πως όλοι το κάνουμε αυτό, ο νόμος δίνει προτεραιότητα στον πεζό που περιμένει να περάσει απέναντι. Οπότε εδώ είναι ένα παράδειγμα του πώς το κάναμε. Αυτός στ' αριστερά είναι ο συνένοχός μας που παριστάνει τον πεζό. Πλησιάζει καθώς το κόκκινο φορτηγό σταματάει επιτυχώς. Κατά τον τυπικό καλιφορνέζικo τρόπο, τον προσπερνάει το λεωφορείο που παρ' ολίγο να πατήσει τον πεζό μας. (Γέλια) Εδώ είναι ένα παράδειγμα ενός πιο ακριβού αυτοκινήτου, ενός Prius, που περνάει και μιας BMW που κάνει το ίδιο. Το κάναμε αυτό για εκατοντάδες αυτοκίνητα κατά τη διάρκεια αρκετών ημερών, απλώς παρακολουθώντας ποιος σταματάει και ποιος όχι. Αυτό που ανακαλύψαμε ήταν πως όσο αυξανόταν η αξία του αυτοκινήτου τόσο αυξανόταν και η τάση του οδηγού να παραβεί το νόμο. Κανένα από τα αυτοκίνητα, στην κατηγορία των πιο φτηνών αυτοκινήτων δεν παρέβη το νόμο. Σχεδόν το 50 τοις εκατό των αυτοκινήτων της πιο ακριβής κατηγορίας παρέβησαν το νόμο. Κάναμε άλλες μελέτες στις οποίες ανακαλύψαμε πως οι πιο πλούσιοι είναι πιο πιθανό να πουν ψέματα σε διαπραγματεύσεις, να επιδοκιμάσουν την ανήθικη συμπεριφορά στον εργασιακό χώρο, όπως να κλέψουν μετρητά από το ταμείο, να δωροδοκηθούν, να πουν ψέματα σε πελάτες. Δεν θέλω να υπονοήσω πως μόνο οι πλούσιοι άνθρωποι δείχνουν τέτοιες συμπεριφορές. Καθόλου. Για την ακρίβεια νομίζω πως όλοι μας, κάθε μέρα και κάθε στιγμή της ζωής μας παλεύουμε με αυτές τις αντιμαχόμενες τάσεις για το πότε και αν θα βάλουμε τα δικά μας συμφέροντα πάνω από τα συμφέροντα άλλων ανθρώπων. Και αυτό είναι κατανοητό επειδή το αμερικάνικό όνειρο είναι μια ιδέα στην οποία όλοι έχουμε μια ίση ευκαιρία να επιτύχουμε και να ευημερήσουμε, φτάνει να αφοσιωθούμε σε αυτό και να εργαστούμε σκληρά και μέρος αυτού σημαίνει πως μερικές φορές πρέπει να βάλετε τα δικά σας συμφέροντα πάνω από τα συμφέροντα και την ευημερία των άλλων ανθρώπων γύρω σας. Αλλά αυτό που ανακαλύπτουμε είναι πως όσο πιο πλούσιοι είστε, τόσο πιο πιθανό είναι να κυνηγήσετε ένα όραμα προσωπικής επιτυχίας, επιτεύγματος και εκπλήρωσης, ζημιώνοντας τους άλλους γύρω σας. Εδώ κατέγραψα για σας το μέσο οικογενειακό εισόδημα που έλαβε κάθε πέντε τοις εκατό και το ανώτερο πέντε τοις εκατό του πληθυσμού τα τελευταία 20 χρόνια. Το 1993, οι διαφορές ανάμεσα στο κάθε πέμπτο του πληθυσμού, όσον αφορά στο εισόδημα, είναι αρκετά οφθαλμοφανείς. Δεν είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς πως υπάρχουν διαφορές, Όμως τα τελευταία 20 χρόνια αυτή η σημαντική διαφορά έχει γίνει, κατά κάποιο τρόπο, ένα μεγάλο φαράγγι ανάμεσα σε αυτούς στην κορυφή και οποιονδήποτε άλλο. Για την ακρίβεια, το 20 τοις εκατό του πληθυσμού μας κατέχει σχεδόν το 90 τοις εκατό όλου του πλούτου σε αυτή τη χώρα. Βρισκόμαστε σε επίπεδα οικονομικής ανισότητας που δεν έχουν προηγούμενο. Αυτό σημαίνει πως ο πλούτος, όχι μόνο συγκεντρώνεται όλο και περισσότερο στα χέρια μια επίλεκτης ομάδας ατόμων, αλλά πως το αμερικάνικο όνειρο γίνεται ολοένα και πιο απόμακρο για μια αυξανόμενη πλειονότητα. Και αν αυτό ισχύει, με αυτά που ανακαλύψαμε, πως όσο πιο πλούσιος είσαι, τόσο πιο πολύ αισθάνεσαι πως δικαιούσαι αυτό τον πλούτο και τόσο πιο πιθανό είναι να βάζεις τα συμφέροντά σου πάνω από τα συμφέροντα των άλλων ανθρώπων, και αν είσαι διατεθειμένος να κάνεις πράγματα για να υπηρετήσεις αυτή την ιδιοτέλεια, τότε δεν υπάρχει λόγος να σκεφτούμε πως αυτά τα σχεδιαγράμματα θα αλλάξουν. Για την ακρίβεια, υπάρχει κάθε λόγος να σκεφτούμε πως μόνο θα χειροτερέψουν, και θα είναι έτσι αν τα πράγματα παραμείνουν τα ίδια, στον ίδιο ρυθμό, τα επόμενα 20 χρόνια. Η ανισότητα, η οικονομική ανισότητα, είναι κάτι που πρέπει να μας νοιάζει όλους, και όχι μόνο γι' αυτούς που βρίσκονται χαμηλά στην κοινωνική ιεραρχία, αλλά επειδή άτομα και ομάδες με μεγάλη οικονομική ανισότητα τα πάνε χειρότερα, όχι μόνο οι άνθρωποι που βρίσκονται χαμηλά, όλοι. Υπάρχουν πολλές πράγματι συναρπαστικές έρευνες από εργαστήρια σε όλο τον κόσμο που δείχνουν το εύρος των πραγμάτων που υποβαθμίζονται καθώς η οικονομική ανισότητα χειροτερεύει. Η κοινωνική κινητικότητα, πράγματα για τα οποία πραγματικά νοιαζόμαστε, η υγεία, η κοινωνική εμπιστοσύνη, όλα πέφτουν καθώς η ανισότητα αυξάνεται. Παρόμοια, αρνητικά πράγματα σε κοινωνικές συλλογικότητες και κοινωνίες, πράγματα όπως η παχυσαρκία, η βία, η φυλάκιση και η τιμωρία, επιδεινώνονται καθώς αυξάνεται η οικονομική ανισότητα. Και πάλι, αυτά είναι αποτελέσματα που δεν τα βιώνουν μόνο λίγοι, αλλά έχουν αντίκτυπο σε όλη την κοινωνική κλίμακα. Ακόμα και οι άνθρωποι στην κορυφή βιώνουν αυτά τα αποτελέσματα. Οπότε τι κάνουμε; Αυτός ο χείμαρρος των αυτο-διαιωνιζόμενων ολέθριων, αρνητικών επιπτώσεων μπορεί να φαίνεται σαν κάτι που έχει ξεφύγει από τον έλεγχο, και που δεν υπάρχει τίποτα που να μπορούμε να κάνουμε γι' αυτό, σίγουρα τίποτα που να μπορούμε να κάνουμε ως μεμονωμένα άτομα. Όμως στην πραγματικότητα, έχουμε ανακαλύψει στις δικές μας εργαστηριακές έρευνες πως μικρές ψυχολογικές επεμβάσεις, μικρές αλλαγές στις αξίες των ατόμων, μικρά σκουντήματα προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις, μπορούν να αποκαταστήσουν τα επίπεδα της ισοπολιτείας και της ενσυναίσθησης. Για παράδειγμα, υπενθυμίζοντας στους ανθρώπους τα οφέλη της συνεργασίας, ή τα πλεονεκτήματα της κοινότητας, οδηγεί τα πλουσιότερα άτομα να εκτιμούν την ισοπολιτεία όσο και οι φτωχοί. Σε μια μελέτη, βάλαμε άτομα να δουν ένα σύντομο βίντεο, διάρκειας μόλις 46 δευτερολέπτων, σχετικό με την παιδική φτώχια, που σκοπός του ήταν να υπενθυμίσει τις ανάγκες των άλλων στον κόσμο γύρω τους, και αφού το είδαν, παρατηρήσαμε πόσο πρόθυμοι ήταν να προσφέρουν το χρόνο τους σε κάποιον ξένο που τους παρουσιάστηκε στο εργαστήριο και είχε ανάγκη. Αφού είδαν αυτό το βίντεο, μια ώρα αργότερα, οι πλούσιοι έγιναν το ίδιο γενναιόδωροι με το δικό τους χρόνο για να βοηθήσουν αυτό το άτομο, έναν ξένο, καθώς και κάποιον που είναι φτωχός, και αυτό υποδηλώνει πως αυτές οι διαφορές δεν υπάρχουν εκ γενετής, ούτε είναι απόλυτες αλλά είναι τόσο εύπλαστες στις ελάχιστες αλλαγές στις αξίες των ανθρώπων, και στα μικρά σκουντήματα της συμπόνιας και στα μικρά χτυπήματα της ενσυναίσθησης. Πέρα από τους τοίχους του εργαστηρίου μας, αρχίζουμε να βλέπουμε τα σημάδια της αλλαγής στην κοινωνία. Ο Μπιλ Γκέιτς, ένας από τους πιο πλούσιους ανθρώπους στη χώρα μας, στην ομιλία του στην τελετή αποφοίτων του Χάρβαρντ, μίλησε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία και για το πως η ανισότητα είναι η πιο τρομακτική πρόκληση, και μίλησε για το τι πρέπει να γίνει για να την καταπολεμήσουμε, λέγοντας, «Η ανθρωπότητα προοδεύει περισσότερο όχι με τις ανακαλύψεις της, αλλά με το πώς αυτές οι ανακαλύψεις εφαρμόζονται για να μειώσουν την ανισότητα». Υπάρχει και το Δίνω Υπόσχεση, στο οποίο περισσότεροι από 100 από τους πλουσιότερους ανθρώπους της χώρας μας υπόσχονται τη μισή τους περιουσία σε φιλανθρωπίες. Υπάρχει και η εμφάνιση δεκάδων κινημάτων πολιτών όπως το Είμαστε το Ένα τοις Εκατό, η Γενιά των Πόρων, ή το Πλούτος για το Κοινό Καλό, στις οποίες τα πιο προνομιούχα μέλη του πληθυσμού, μέλη του ενός τοις εκατό και από αλλού, άνθρωποι που είναι πλούσιοι, χρησιμοποιούν τους δικούς τους οικονομικούς πόρους, μεγαλύτεροι και νεότεροι εξίσου, αυτό με ξαφνιάζει περισσότερο, χρησιμοποιώντας τα δικά τους προνόμια, τους δικούς τους οικονομικούς πόρους για να καταπολεμήσουν την ανισότητα συνηγορώντας για κοινωνικές πολιτικές, για αλλαγές στις κοινωνικές αξίες, και αλλαγές στη συμπεριφορά των ανθρώπων, που είναι ενάντια στα δικά τους οικονομικά συμφέροντα, αλλά μπορεί στο τέλος να αποκαταστήσουν το αμερικάνικο όνειρο. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
(Laughs) I have money for everything. PP: How much is that? RP: You owe me 24 dollars. You're going to lose all your money soon. I'll buy it. I have so much money. I have so much money, it takes me forever. RP 2: I'm going to buy out this whole board. RP 3: You're going to run out of money soon. I'm pretty much untouchable at this point. (Laughter) Paul Piff: And here's what I think was really, really interesting: it's that, at the end of the 15 minutes, we asked the players to talk about their experience during the game. And when the rich players talked about why they had inevitably won in this rigged game of Monopoly ... (Laughter) They talked about what they'd done to buy those different properties and earn their success in the game. (Laughter) And they became far less attuned to all those different features of the situation -- including that flip of a coin -- that had randomly gotten them into that privileged position in the first place. And that's a really, really incredible insight into how the mind makes sense of advantage. Now, this game of Monopoly can be used as a metaphor for understanding society and its hierarchical structure, wherein some people have a lot of wealth and a lot of status, and a lot of people don't; they have a lot less wealth and a lot less status and a lot less access to valued resources. And what my colleagues and I for the last seven years have been doing is studying the effects of these kinds of hierarchies. What we've been finding across dozens of studies and thousands of participants across this country is that as a person's levels of wealth increase, their feelings of compassion and empathy go down, and their feelings of entitlement, of deservingness, and their ideology of self-interest increase. In surveys, we've found that it's actually wealthier individuals who are more likely to moralize greed being good, and that the pursuit of self-interest is favorable and moral. Now, what I want to do today is talk about some of the implications of this ideology self-interest, talk about why we should care about those implications, and end with what might be done. Some of the first studies that we ran in this area looked at helping behavior, something social psychologists call "pro-social behavior." And we were really interested in who's more likely to offer help to another person: someone who's rich or someone who's poor. In one of the studies, we bring rich and poor members of the community into the lab, and give each of them the equivalent of 10 dollars. We told the participants they could keep these 10 dollars for themselves, or they could share a portion of it, if they wanted to, with a stranger, who's totally anonymous. They'll never meet that stranger; the stranger will never meet them. And we just monitor how much people give. Individuals who made 25,000, sometimes under 15,000 dollars a year, gave 44 percent more of their money to the stranger than did individuals making 150,000, 200,000 dollars a year. We've had people play games to see who's more or less likely to cheat to increase their chances of winning a prize. In one of the games, we actually rigged a computer so that die rolls over a certain score were impossible -- You couldn't get above 12 in this game, and yet ... the richer you were, the more likely you were to cheat in this game to earn credits toward a $50 cash prize -- sometimes by three to four times as much. We ran another study where we looked at whether people would be inclined to take candy from a jar of candy that we explicitly identified as being reserved for children -- (Laughter) I'm not kidding -- I know it sounds like I'm making a joke. We explicitly told participants: "This candy is for children participating in a developmental lab nearby. They're in studies. This is for them." And we just monitored how much candy participants took. Participants who felt rich took two times as much candy as participants who felt poor. We've even studied cars. Not just any cars, but whether drivers of different kinds of cars are more or less inclined to break the law. In one of these studies, we looked at whether drivers would stop for a pedestrian that we had posed waiting to cross at a crosswalk. Now in California, as you all know, because I'm sure we all do this, it's the law to stop for a pedestrian who's waiting to cross. So here's an example of how we did it. That's our confederate off to the left, posing as a pedestrian. He approaches as the red truck successfully stops. In typical California fashion, it's overtaken by the bus who almost runs our pedestrian over. (Laughter) Now here's an example of a more expensive car, a Prius, driving through, and a BMW doing the same. So we did this for hundreds of vehicles on several days, just tracking who stops and who doesn't. What we found was as the expensiveness of a car increased ... (Laughter) the drivers' tendencies to break the law increased as well. None of the cars -- none of the cars -- in our least expensive car category broke the law. Close to 50 percent of the cars in our most expensive vehicle category broke the law. We've run other studies, finding that wealthier individuals are more likely to lie in negotiations, to endorse unethical behavior at work, like stealing cash from the cash register, taking bribes, lying to customers. Now, I don't mean to suggest that it's only wealthy people who show these patterns of behavior. Not at all -- in fact, I think that we all, in our day-to-day, minute-by-minute lives, struggle with these competing motivations of when or if to put our own interests above the interests of other people. And that's understandable, because the American dream is an idea in which we all have an equal opportunity to succeed and prosper, as long as we apply ourselves and work hard. And a piece of that means that sometimes, you need to put your own interests above the interests and well-being of other people around you. But what we're finding is that the wealthier you are, the more likely you are to pursue a vision of personal success, of achievement and accomplishment, to the detriment of others around you. Here I've plotted for you the mean household income received by each fifth and top five percent of the population over the last 20 years. In 1993, the differences between the different quintiles of the population, in terms of income, are fairly egregious. It's not difficult to discern that there are differences. But over the last 20 years, that significant difference has become a Grand Canyon of sorts between those at the top and everyone else. In fact, the top 20 percent of our population own close to 90 percent of the total wealth in this country. We're at unprecedented levels of economic inequality. What that means is that wealth is not only becoming increasingly concentrated in the hands of a select group of individuals, but the American dream is becoming increasingly unattainable for an increasing majority of us. And if it's the case, as we've been finding, that the wealthier you are, the more entitled you feel to that wealth, and the more likely you are to prioritize your own interests above the interests of other people, and be willing to do things to serve that self-interest, well, then, there's no reason to think that those patterns will change. In fact, there's every reason to think that they'll only get worse, and that's what it would look like if things just stayed the same, at the same linear rate, over the next 20 years. Now inequality -- economic inequality -- is something we should all be concerned about, and not just because of those at the bottom of the social hierarchy, but because individuals and groups with lots of economic inequality do worse ... not just the people at the bottom, everyone. There's a lot of really compelling research coming out from top labs all over the world, showcasing the range of things that are undermined as economic inequality gets worse. Social mobility, things we really care about, physical health, social trust, all go down as inequality goes up. Similarly, negative things in social collectives and societies, things like obesity, and violence, imprisonment, and punishment, are exacerbated as economic inequality increases. Again, these are outcomes not just experienced by a few, but that resound across all strata of society. Even people at the top experience these outcomes. So what do we do? This cascade of self-perpetuating, pernicious, negative effects could seem like something that's spun out of control, and there's nothing we can do about it, certainly nothing we as individuals could do. But in fact, we've been finding in our own laboratory research that small psychological interventions, small changes to people's values, small nudges in certain directions, can restore levels of egalitarianism and empathy. For instance, reminding people of the benefits of cooperation or the advantages of community, cause wealthier individuals to be just as egalitarian as poor people. In one study, we had people watch a brief video, just 46 seconds long, about childhood poverty that served as a reminder of the needs of others in the world around them. And after watching that, we looked at how willing people were to offer up their own time to a stranger presented to them in the lab, who was in distress. After watching this video, an hour later, rich people became just as generous of their own time to help out this other person, a stranger, as someone who's poor, suggesting that these differences are not innate or categorical, but are so malleable to slight changes in people's values, and little nudges of compassion and bumps of empathy. And beyond the walls of our lab, we're even beginning to see signs of change in society. Bill Gates, one of our nation's wealthiest individuals, in his Harvard commencement speech, talked about the problem of inequality facing society as being the most daunting challenge, and talked about what must be done to combat it, saying, "Humanity's greatest advances are not in its discoveries -- but in how those discoveries are applied to reduce inequity." And there's the Giving Pledge, in which more than 100 of our nation's wealthiest individuals are pledging half of their fortunes to charity. And there's the emergence of dozens of grassroots movements, like "We are the 1 percent," "Resource Generation," or "Wealth for Common Good," in which the most privileged members of the population, members of the one percent and elsewhere, people who are wealthy, are using their own economic resources, adults and youth alike -- that's what's most striking to me -- leveraging their own privilege, their own economic resources, to combat inequality by advocating for social policies, changes in social values and changes in people's behavior that work against their own economic interests, but that may ultimately restore the American dream. Thank you. (Applause)