Това е ерата на околната среда, или биологията, или информационните технологии. В момента сме в ерата на много различни неща. Но едно е сигурно: това е ера на промяната. Случват се повече промени, отколкото е имало някога в човешката история. Всички вие някак го знаете, но е трудно наистина да се разбере. Опитах се да скалъпя нещо като за добро начало. Опитах се да го покажа, макар и цветът да не излиза. Загрижен съм за малкия 50-годишен времеви балон, в който сте. Интересувате се от миналото поколение, от бъдещото поколение: родителите ви, децата ви, нещата, които можете да промените през следващите няколко десетилетия, и този 50-годишен балон, в който се движите. А през тези 50 години, ако погледнете кривата на населението, откривате, че то е повече от удвоено и сме се увеличили три пъти и половина, откакто аз съм се родил. И когато имате ново бебе, докато това хлапе излезе от гимназията, ще бъдат добавени повече хора, отколкото са съществували, когато съм се родил... това е безпрецедентно и голямо. Накъде ще тръгне в бъдеще, е под въпрос. Това е човешката част.
You hear that this is the era of environment -- or biology, or information technology ... Well, it's the era of a lot of different things that we're in right now. But one thing for sure: it's the era of change. There's more change going on than ever has occurred in the history of human life on earth. And you all sort of know it, but it's hard to get it so that you really understand it. And I've tried to put together something that's a good start for this. I've tried to show in this -- though the color doesn't come out -- that what I'm concerned with is the little 50-year time bubble that you are in. You tend to be interested in a generation past, a generation future -- your parents, your kids, things you can change over the next few decades -- and this 50-year time bubble you kind of move along in. And in that 50 years, if you look at the population curve, you find the population of humans on the earth more than doubles and we're up three-and-a-half times since I was born. When you have a new baby, by the time that kid gets out of high school more people will be added than existed on earth when I was born. This is unprecedented, and it's big. Where it goes in the future is questioned. So that's the human part.
А сега, човекът във връзка с животните: гледайте от лявата страна. Така наречената човешка част -- хората, техните добитък и домашни любимци -- срещу природната част -- всички други диви животни, това са гръбначните и всички птици, и т.н. на сушата и във въздуха, не във водата. Как се балансира? Е, разбира се, преди 10 000 години, в началото на цивилизацията, човешката част била по-малко от една десета от процента. Да я разгледаме сега. Следвайте тази крива и ще видите едно по-бяло петно в средата... това е 50-годишният ви времеви балон. Хора, добитък и любимци в момента са 97 процента от тази интегрирана обща маса на земята, а цялата дива природа е три процента. Спечелили сме. Следващото поколение дори не трябва да се безпокои за тази игра... тя е приключила. А най-големият проблем е от последните 25 години: повишението от 25 до тези 97 процента. Това е отрезвяваща картина на осъзнаването, че ние, хората, отговаряме за живота на земята, ние сме като капризните богове от старогръцката митология, играещи си с живота, без да влагат особено голяма мъдрост в това.
Now, the human part related to animals: look at the left side of that. What I call the human portion -- humans and their livestock and pets -- versus the natural portion -- all the other wild animals and just -- these are vertebrates and all the birds, etc., in the land and air, not in the water. How does it balance? Certainly, 10,000 years ago, the civilization's beginning, the human portion was less than one tenth of one percent. Let's look at it now. You follow this curve and you see the whiter spot in the middle -- that's your 50-year time bubble. Humans, livestock and pets are now 97 percent of that integrated total mass on earth and all wild nature is three percent. We have won. The next generation doesn't even have to worry about this game -- it is over. And the biggest problem came in the last 25 years: it went from 25 percent up to that 97 percent. And this really is a sobering picture upon realizing that we, humans, are in charge of life on earth; we're like the capricious Gods of old Greek myths, kind of playing with life -- and not a great deal of wisdom injected into it.
Третата крива е информационните технологии. Тук е очертан законът на Мур, който е свързан с плътността на информацията, но с него добре се показват и много други неща във връзка с информационните технологии: компютри, употребата им, Интернет и т.н. А важното е, че тя просто върви право нагоре през горната част на кривата и няма реални граници. А сега опитайте да ги разгледате в контраст. Това е размерът на земята, преминаваща през същата... (Смях) ...рамка. За по-ясно, съм поставил всичките четири в една графика - няма нужда да се виждат ситните подробни думи върху нея. Първото е хора срещу природа. Спечелили сме, няма накъде повече. Човешко население. И така, ако търсите отрасли с растеж, с които да се захванете, този не е добър... закрила на природните същества. Човешкото население се увеличава; това ще продължи още дълго. Добър бизнес в акушерството, погребални бюра, фермерство, настаняване и т.н.. всички те са сделки с човешките тела, които изискват да ги хранят, транспортират, настаняват и така нататък. А информационните технологии, които се свързват с нашия мозък, нямат граници... това вече е чудесна област, с която да се занимаваш. Ако търсиш възможност за растеж... те вървят право нагоре, към небето. И после, размерът на Земята. Да се направят всички те сравними със Земята изглежда твърде лошо занимание.
Now, the third curve is information technology. This is Moore's Law plotted here, which relates to density of information, but it has been pretty good for showing a lot of other things about information technology -- computers, their use, Internet, etc. And what's important is it just goes straight up through the top of the curve, and has no real limits to it. Now try and contrast these. This is the size of the earth going through that same -- (Laughter) -- frame. And to make it really clear, I've put all four on one graph. There's no need to see the little detailed words on it. That first one is humans-versus-nature; we've won, there's no more gain. Human population. And so if you're looking for growth industries to get into, that's not a good one -- protecting natural creatures. Human population is going up; it's going to continue for quite a while. Good business in obstetricians, morticians, and farming, housing, etc. -- they all deal with human bodies, which require being fed, transported, housed and so on. And the information technology, which connects to our brains, has no limit -- now, that is a wonderful field to be in. You're looking for growth opportunity? It's just going up through the roof. And then, the size of the Earth. Somehow making these all compatible with the Earth looks like a pretty bad industry to be involved with.
Значи, такава е цялата разстановка. Намирам, по причини, които не разбирам, че наистина имам цел. А целта е светът да бъде привлекателен и устойчив, когато децата ми стигнат моята възраст. С други думи, това е следващото поколение. Това е цел, която вероятно всички споделяме. Мисля, че е безнадеждна цел. Технологично е постижима, икономически е постижима, политически е... означава един вид навици, институции от хора, невъзможна е. Институциите от миналото с цялата им инерция просто са неуместни за бъдещето, само дето съществуват и трябва да се справяме с тях. Прекарах около 15 процента от времето си в опити да спася света, а другите 85 процента, обичайното... и всичко друго, на което се посвещаваме. А в онези 15 процента основният фокус е върху човешките умствено-мисловни умения, върху опити да се освободят децата от праволинейността на училищата, която влива в тях информация и догми. Върху опити да ги накара наистина да мислят, да задават трудни въпроси, да спорят на сериозни теми, да не вярват на всичко, писано черно на бяло, да мислят с размах или творчески. Могат да станат такива. Училищните ни системи имат много недостатъци, те не те възнаграждават за нещата, които са важни в живота, или за оцеляването на цивилизацията. Възнаграждават те за много учене и зазубряне на материал. Не можем да навлизаме в тази тема днес, защото няма време... темата е обширна. Едно е сигурно - бъдещето има нещо съществено... необходим, но недостатъчен аспект... който е да се прави повече с по-малко. Трябва да правим нещата с повече ефикасност, използвайки по-малко енергия, по-малко материал. Пра-прадядовците ви са се справяли със силата на мускулите, и все пак всички мислим, че съществува една огромна мощ, съществена за нашия начин на живот. А с всичките чудесни технологии, които имаме, можем да правим много по-ефикасни неща: да консервираме, рециклираме и т.н.
So, that's the stage out of all this. I find, for reasons I don't understand, I really do have a goal. And the goal is that the world be desirable and sustainable when my kids reach my age -- and I think that's -- in other words, the next generation. I think that's a goal that we probably all share. I think it's a hopeless goal. Technologically, it's achievable; economically, it's achievable; politically, it means sort of the habits, institutions of people -- it's impossible. The institutions of the past with all their inertia are just irrelevant for the future, except they're there and we have to deal with them. I spend about 15 percent of my time trying to save the world, the other 85 percent, the usual -- and whatever else we devote ourselves to. And in that 15 percent, the main focus is on human mind, thinking skills, somehow trying to unleash kids from the straightjacket of school, which is putting information and dogma into them, get them so they really think, ask tough questions, argue about serious subjects, don't believe everything that's in the book, think broadly or creative. They can be. Our school systems are very flawed and do not reward you for the things that are important in life or for the survival of civilization; they reward you for a lot of learning and sopping up stuff. We can't go into that today because there isn't time -- it's a broad subject. One thing for sure, in the future there is an essential feature -- necessary, but not sufficient -- which is doing more with less. We've got to be doing things with more efficiency using less energy, less material. Your great-great grandparents got by on muscle power, and yet we all think there's this huge power that's essential for our lifestyle. And with all the wonderful technology we have we can do things that are much more efficient: conserve, recycle, etc.
Нека просто нахвърлям много бързо нещата, които сме правили. Самолет, захранван с човешка сила.. Госамер Кондор някак ме насочи в тази посока през 1976 г. и 1977 г., като спечели наградата "Кремер" в авиационната история, последван от "Албатрос". А ние започнахме да правим различни странни самолети и създания. Ето едно гигантско летящо копие на птерозавър без опашка. Опитите да лети направо са като опитите да изстреляш стрела с перата напред. Беше трудна работа и ме изпълни с голямо уважение към природата. Това беше пълният размер на оригиналното създание. Правихме неща на сушата, във въздуха, по вода. Най-различни видове превозни средства, обикновено с някаква електроника или електрозахранващи системи в тях. Според мен всички са едни и същи. Не ме интересува какво е... дали е по суша, въздух или вода. Тук ще се съсредоточа върху въздуха. Това е захранван със слънчева енергия самолет, пренасящ човек на 165 мили от Франция до Англия като символ, че слънчевата енергия ще бъде важна част от бъдещето ни. После направихме соларната кола за "General Motors" - "Sunracer", която спечели ралито в Австралия. Накарахме много хора да се замислят за електрически коли, какво може да се прави с тях. След няколко години, когато предложихме на "GM", че сега е моментът и бихме могли да направим нещо, наречено "Impact", те го спонсорираха, и ето "Impact", който развихме с тях по техни програми. Демонстраторът. Вложиха огромни усилия, за да го превърнат в комерсиален продукт.
Let me just rush very quickly through things that we've done. Human-powered airplane -- Gossamer Condor sort of started me in this direction in 1976 and 77, winning the Kremer prize in aviation history, followed by the Albatross. And we began making various odd planes and creatures. Here's a giant flying replica of a pterosaur that has no tail. Trying to have it fly straight is like trying to shoot an arrow with the feathered end forward. It was a tough job, and boy it made me have a lot of respect for nature. This was the full size of the original creature. We did things on land, in the air, on water -- vehicles of all different kinds, usually with some electronics or electric power systems in them. I find they're all the same, whether its land, air or water. I'll be focusing on the air here. This is a solar-powered airplane -- 165 miles carrying a person from France to England as a symbol that solar power is going to be an important part of our future. Then we did the solar car for General Motors -- the Sunracer -- that won the race in Australia. We got a lot of people thinking about electric cars, what you could do with them. A few years later, when we suggested to GM that now is the time and we could do a thing called the Impact, they sponsored it, and here's the Impact that we developed with them on their programs. This is the demonstrator. And they put huge effort into turning it into a commercial product.
С това предисловие, нека покажа първия двуминутен видеозапис, който показва един малък самолет за наблюдение, преминаващ към гигантски самолет. Един мъничък самолет, "AV Pointer", служи за наблюдение: всъщност, чифт скитащи слънчеви очила. Съвсем нов пример докъде може да доведе миниатюризацията, ако операторът е отдалечен от превозното средство. Удобен е за пренасяне, сглобяване и ръчно пускане. Захранван с батерии, той е тих и рядко забелязван. Изпраща висококачествена видеокартина обратно към оператора. С GPS на борда, той може да навигира автономно и е достатъчно солиден, за да се приземи самостоятелно без повреда. Модерният самолет-платноход е изключително ефективен. Някои се плъзгат водоравно с 60 фута напред за всеки фут спускане. Те са захранвани само от енергията, която могат да извлекат от атмосферата. Атмосферната природа се раздвижва от слънчева енергия. Хората и реещите се птици са открили, че природата е щедра в осигуряването на презапасяема енергия. Самолетите-платноходи са прелетели над 1000 мили, а височинният рекорд е над 50 000 фута. (Музика) "Solar Challenger" беше направен, за да служи като символ, че фотоволтаичните клетки могат да произвеждат реална мощност и да бъдат част от енергийното бъдеще на света. През 1981 г. той прелетя 163 мили от Париж до Англия само с мощността от слънчеви лъчи, и постави основа за "Pathfinder". (Музика) Посланието от всички тези превозни средства е, че идеите и технологиите могат да бъдат впрегнати, за да допринесат значително за това да се прави повече с по-малко; принос, който може да ни помогне да постигнем един желателен баланс между технология и природа. Залозите са високи, докато се носим към едно предизвикателно бъдеще. Бъкминстър Фулър го е казал ясно: на космическия кораб Земя няма пътници, има само екипаж. Ние, екипажът, можем и трябва да правим повече с по-малко, много по-малко.
With that preamble, let's show the first two-minute videotape, which shows a little airplane for surveillance and moving to a giant airplane. Narrator: A tiny airplane, the AV Pointer serves for surveillance -- in effect, a pair of roving eyeglasses. A cutting-edge example of where miniaturization can lead if the operator is remote from the vehicle. It is convenient to carry, assemble and launch by hand. Battery-powered, it is silent and rarely noticed. It sends high-resolution video pictures back to the operator. With onboard GPS, it can navigate autonomously, and it is rugged enough to self-land without damage. The modern sailplane is superbly efficient. Some can glide as flat as 60 feet forward for every foot of descent. They are powered only by the energy they can extract from the atmosphere -- an atmosphere nature stirs up by solar energy. Humans and soaring birds have found nature to be generous in providing replenishable energy. Sailplanes have flown over 1,000 miles, and the altitude record is over 50,000 feet. (Music) The Solar Challenger was made to serve as a symbol that photovoltaic cells can produce real power and will be part of the world's energy future. In 1981, it flew 163 miles from Paris to England, solely on the power of sunbeams, and established a basis for the Pathfinder. (Music) The message from all these vehicles is that ideas and technology can be harnessed to produce remarkable gains in doing more with less -- gains that can help us attain a desirable balance between technology and nature. The stakes are high as we speed toward a challenging future. Buckminster Fuller said it clearly: "there are no passengers on spaceship Earth, only crew. We, the crew, can and must do more with less -- much less."
Ако може да пуснем второто видео, едноминутното, пуснете го колкото може по-бързо, това ще покаже самолета "Pathfinder" при няколко полета миналата година на Хаваите и ще покаже последователност от красотата зад него, след като току-що е летял на 71 530 фута... по-високо, отколкото витлов самолет е летял някога. Изумително е, само с хилавата мощност от слънцето... ако един самолет е суперлек, можеш да го издигнеш там горе. Това е част от една дългосрочна програма, спонсорирана от NASA. Работихме много плътно, цялата работа беше екипно усилие и с чудесни резултати като онзи полет. Работим на по-голям самолет... 220-футов размах... и един със среден размер с регенеративна горивна клетка, която може да съхранява излишна енергия през деня, да захранва с нея нощем и да стои горе, на 65 000 фута, с месеци наведнъж. (Музика) Тук ще се включи гласът на Рей Морган. Тук той е мениджърът на проекта. Всичко, което правят, със сигурност е екипно усилие. Той управляваше тази програма. Ето го... някои неща, които показа като честване в самия край. Тъкмо приключихме седеммесечно разгръщане в Хаваи. За онези, които живеят на континента, беше трудно да са далеч от дома. Приятелската подкрепа, тихата увереност, приятното гостоприемство, показано от нашите хавайски и военни домакини... (Музика) Започва... направиха преживяването радостно и незабравимо. Правим инфрачервено сканиране в реално време през Интернет, докато самолетът лети. А той изследва, без да замърсява стратосферата. Това е целта му: стратосферата, одеялото, което всъщност контролира радиацията на земята и позволява животът на земята да бъде толкова успешен, колкото е. Сондирането там е много важно. И също така го смятаме за нещо като бедняшки неподвижен сателит, защото може да стои точно над главата ти с месеци -- 2000 пъти по-близо, отколкото истинския GFC синхронен сателит. Не можахме да докараме някой тук, за да го вдигнем и да ви го покажем.
Paul MacCready: If we could have the second video, the one-minute, put in as quickly as you can, which -- this will show the Pathfinder airplane in some flights this past year in Hawaii, and will show a sequence of some of the beauty behind it after it had just flown to 71,530 feet -- higher than any propeller airplane has ever flown. It's amazing: just on the puny power of the sun -- by having a super lightweight plane, you're able to get it up there. It's part of a long-term program NASA sponsored. And we worked very closely with the whole thing being a team effort, and with wonderful results like that flight. And we're working on a bigger plane -- 220-foot span -- and an intermediate-size, one with a regenerative fuel cell that can store excess energy during the day, feed it back at night, and stay up 65,000 feet for months at a time. (Music) Ray Morgan's voice will come in here. There he's the project manager. Anything they do is certainly a team effort. He ran this program. Here's ... some things he showed as a celebration at the very end. Ray Morgan: We'd just ended a seven-month deployment of Hawaii. For those who live on the mainland, it was tough being away from home. The friendly support, the quiet confidence, congenial hospitality shown by our Hawaiian and military hosts -- (Music) this is starting -- made the experience enjoyable and unforgettable. PM: We have real-time IR scans going out through the Internet while the plane is flying. And it's exploring without polluting the stratosphere. That's its goal: the stratosphere, the blanket that really controls the radiation of the earth and permits life on earth to be the success that it is -- probing that is very important. And also we consider it as a sort of poor man's stationary satellite, because it can stay right overhead for months at a time, 2,000 times closer than the real GFC synchronous satellite. We couldn't bring one here to fly it and show you.
А сега, да погледнем от другия край. Така. Показах ви... онзи деветпаундов или осемпаундов самолет с дистанционно управление "Pointer" за наблюдение на самолети, развит от Кийнън, който свърши забележителна работа. Докато някои имат спомагателни апарати, спаднали до 18 или 25 грама, неговото тегло е една трета от грама. А онова, което ще докара тук, е самолет за наблюдение с дистационно управление, който тежи около 2 унции... това включва видеокамерата, батериите, с които се движи, телеметрията, приемника и т.н. И ще го управляваме, надяваме се, със същия успех, който имахме снощи, когато направихме репетицията. И така, Мат Кийнън, когато си... добре... готов да го пуснеш. Но първо ще се уверим, че се появява на екрана, за да виждате, каквото вижда той. Може да си представите, че сте мишка, или летите вътре в него, като гледате през камерата му. Тя е включена. А сега се опитваме да получим видеото. Ето. Може ли да увеличите светлините? Да, светлините в залата, и всички ще те виждаме по-добре и ще можем да управляваме самолета по-добре. Така, ще се опитаме да направим няколко кръгчета и да го върнем пак вътре. Ето. (Аплодисменти) Видеото работеше добре за първите няколко и не знам защо... ето го. О, това беше само минута, но мисля, че бихте били в безопасност, ако имате това към края на полета, вероятно. Имаме възможност да правим класика. Добре. Ако това те удари, няма да те нарани. (Смях) Така. (Аплодисменти) Много благодаря. Благодаря. (Аплодисменти)
But now let's look at the other end. In the video you saw that nine-pound or eight-pound Pointer airplane surveillance drone that Keenan has developed and just done a remarkable job. Where some have servos that have gotten down to, oh, 18 or 25 grams, his weigh one-third of a gram. And what he's going to bring out here is a surveillance drone that weighs about 2 ounces -- that includes the video camera, the batteries that run it, the telemetry, the receiver and so on. And we'll fly it, we hope, with the same success that we had last night when we did the practice. So Matt Keenan, just any time you're -- all right -- ready to let her go. But first, we're going to make sure that it's appearing on the screen, so you see what it sees. You can imagine yourself being a mouse or fly inside of it, looking out of its camera. Matt Keenan: It's switched on. PM: But now we're trying to get the video. There we go. MK: Can you bring up the house lights? PM: Yeah, the house lights and we'll see you all better and be able to fly the plane better. MK: All right, we'll try to do a few laps around and bring it back in. Here we go. (Applause) PM: The video worked right for the first few and I don't know why it -- there it goes. Oh, that was only a minute, but I think you'd be safe to have that near the end of the flight, perhaps. We get to do the classic. All right. If this hits you, it will not hurt you. (Laughter) OK. (Applause) Thank you very much. Thank you. (Applause)
Но сега, както казват в инфорекламите, имаме нещо по-добро за вас, по което работим: самолети, които са с размер само шест инча - 15 см. А самолетът на Мат беше на корицата на сп. "Популярна наука" миналия месец, ето докъде може да доведе това. След време в нещо с този размер ще има GPS и видеокамера. Накарахме едно от тези да прелети девет мили през въздуха с 35 мили в час само с една малка батерия вътре. Има много технология. Това са само крайпътни камъни по пътя към забележителни неща. Вътре няма видео, но получавате известен усет какво може да прави. Добре, ето. (Смях) Извинете. Така. (Аплодисменти) Ако може да го предадете надолу, като свършите. Да, мисля... Малко изгубих ориентация; погледнах нагоре към тази светлина, но удари сградата. А сградата всъщност беше зле разположена. (Смях) Но започвате да виждате какво може да се прави. Сега работим по проекти, дори пляскащи с криле неща с размера на ястребови молци, договори с DARPА, работа с "Caltech" и Калифорнийския университет.
But now, as they say in infomercials, we have something much better for you, which we're working on: planes that are only six inches -- 15 centimeters -- in size. And Matt's plane was on the cover of Popular Science last month, showing what this can lead to. And in a while, something this size will have GPS and a video camera in it. We've had one of these fly nine miles through the air at 35 miles an hour with just a little battery in it. But there's a lot of technology going. There are just milestones along the way of some remarkable things. This one doesn't have the video in it, but you get a little feel from what it can do. OK, here we go. (Laughter) MK: Sorry. OK. (Applause) PM: If you can pass it down when you're done. Yeah, I think -- I lost a little orientation; I looked up into this light. It hit the building. And the building was poorly placed, actually. (Laughter) But you're beginning to see what can be done. We're working on projects now -- even wing-flapping things the size of hawk moths -- DARPA contracts, working with Caltech, UCLA.
Накъде води всичко това, не знам. Има ли практично приложение? Не знам. Но, както и всяко основно проучване, когато наистина си принуден да правиш неща, които са далеч отвъд съществуващата технология, може да го постигнеш с микро-технология, нанотехнология. Може да се правят изумителни неща, когато осъзнаеш какво прави природата през цялото време. Като стигнеш до тези дребни мащаби, осъзнаваш, че имаме много да учим от природата... не със 747-ци... но като слезеш до царството на природата - природата има 200 милиона години опит, тя никога не допуска грешки. Защото, ако допуснеш грешка, не оставяш никакво потомство. Трябва да имаме само истории на успеха за природата, за вас или за птиците, и научаваме много от тази изумителна тема.
Where all this leads, I don't know. Is it practical? I don't know. But like any basic research, when you're really forced to do things that are way beyond existing technology, you can get there with micro-technology, nanotechnology. You can do amazing things when you realize what nature has been doing all along. As you get to these small scales, you realize we have a lot to learn from nature -- not with 747s -- but when you get down to the nature's realm, nature has 200 million years of experience. It never makes a mistake. Because if you make a mistake, you don't leave any progeny. We should have nothing but success stories from nature, for you or for birds, and we're learning a lot from its fascinating subjects.
В заключение искам да се върна към цялостната картина и имам само два последни кадъра, за да опитам да поставя нещата в перспектива. Първото току-що прочетох. Накрая слагам три изречения и го оставям да каже, каквото исках. В продължение на милиарди години върху една уникална сфера, случайността е рисувала тънко покритие от живот: сложен, невероятен, чудесен и крехък. Внезапно ние, хората, наскоро пристигнал вид, без вече да сме предмет на заплахите и балансите, присъщи в природата, сме израснали по популация, технология и интелигентност до позиция на ужасна власт. Сега ние владеем четката за рисуване, а това е сериозно. Не сме много умни. Не ни достига мъдрост; имаме премного технология. Докъде ще доведе това?
In concluding, I want to get back to the big picture and I have just two final slides to try and put it in perspective. The first I'll just read. At last, I put in three sentences and had it say what I wanted. Over billions of years on a unique sphere, chance has painted a thin covering of life -- complex, improbable, wonderful and fragile. Suddenly, we humans -- a recently arrived species, no longer subject to the checks and balances inherent in nature -- have grown in population, technology and intelligence to a position of terrible power. We now wield the paintbrush. And that's serious: we're not very bright. We're short on wisdom; we're high on technology. Where's it going to lead?
Е, вдъхновен от изреченията, реших да завладея четката. На всеки 25 години рисувам по една картина. Ето онази... опитва се да покаже, че светът не става по-голям. Някак своевременни, от много нелинеарен мащаб, природни скорости, трилобити и динозаври, и в крайна сметка имало няколко човека с пещери... Птици летели отгоре след птерозаврите. А после стигаме до цивилизацията над малкия телевизор с пушка върху него. После - задръствания, системи за захранване и някои точки за дигитални... накъде ще води това, нямам представа. И така, просто извадих роботи и естествени хлебарки навън, но може да попълните, каквото искате. Това не е прогноза. Това е предупреждение, и трябва да помислим сериозно по него. Този път, когато това се случи, не е 100 години или 500 години. Нещата приближават до това десетилетие, следващото десетилетие. Много кратко време, за което трябва да решим какво ще правим. А ако постигнем известно съгласие за това къде искаме да бъде светът... привлекателен, устойчив, когато децата ви достигнат вашата възраст... Миля, че можем да го постигнем. Това беше предупреждение, а не прогноза. Това беше преди... нарисувах го, преди да започнем да правим роботни версии на ястребови молци и хлебарки, а сега започвам да се чудя сериозно, дали е било повече прогноза, отколкото исках? Лично аз мисля, че оцеляващата интелигентна форма на живот на земята няма да е основана върху въглерод; ще бъде основана върху силикон. И така, не знам накъде върви всичко това.
Well, inspired by the sentences, I decided to wield the paintbrush. Every 25 years I do a picture. Here's the one -- tries to show that the world isn't getting any bigger. Sort of a timeline, very non-linear scale, nature rates and trilobites and dinosaurs, and eventually we saw some humans with caves ... Birds were flying overhead, after pterosaurs. And then we get to the civilization above the little TV set with a gun on it. Then traffic jams, and power systems, and some dots for digital. Where it's going to lead -- I have no idea. And so I just put robotic and natural cockroaches out there, but you can fill in whatever you want. This is not a forecast. This is a warning, and we have to think seriously about it. And that time when this is happening is not 100 years or 500 years. Things are going on this decade, next decade; it's a very short time that we have to decide what we are going to do. And if we can get some agreement on where we want the world to be -- desirable, sustainable when your kids reach your age -- I think we actually can reach it. Now, I said this was a warning, not a forecast. That was before -- I painted this before we started in on making robotic versions of hawk moths and cockroaches, and now I'm beginning to wonder seriously -- was this more of a forecast than I wanted? I personally think the surviving intelligent life form on earth is not going to be carbon-based; it's going to be silicon-based. And so where it all goes, I don't know.
Последната искрица, която ще вложим в самия край тук, е едно напълно непрактично летателно средство, едно малко орнитоптерно пляскащо с криле устройство, което... захранвано с гумена лента, което... ще ви покажем. 32 грама. Извинете, един грам. Не повече. Снощи завивахме твърде много и той се опита да избие покрива. Около грам е. Тръбата там е куха, приблизително с дебелината на хартия. А ако се приземи върху вас, уверявам ви, че няма да ви нарани. Но ако се протегнете да го хванете или задържите, ще го унищожите. Затова бъдете внимателни, просто се дръжте като дървен индианец, или нещо такова. А когато слезе... ще видим как върви. Смятаме това за нещо като духа на TED. (Аплодисменти) И се чудите, дали е практично? Оказва се, че ако не бях бил... (Смях) (Аплодисменти) За съжаление, имаме някои смени на електрически крушки. Вероятно можем да я свалим, но тя вероятно се е издигнала до далеч по-голяма съдба там горе... (Смях) ...от всякога преди. И исках да изтъкна... (Аплодисменти) ...само... (Аплодисменти)
The one final bit of sparkle we'll put in at the very end here is an utterly impractical flight vehicle, which is a little ornithopter wing-flapping device that -- rubber-band powered -- that we'll show you. MK: 32 gram. Sorry, one gram. PM: Last night we gave it a few too many turns and it tried to bash the roof out also. It's about a gram. The tube there's hollow, about paper-thin. And if this lands on you, I assure you it will not hurt you. But if you reach out to grab it or hold it, you will destroy it. So, be gentle, just act like a wooden Indian or something. And when it comes down -- and we'll see how it goes. We consider this to be sort of the spirit of TED. (Applause) And you wonder, is it practical? And it turns out if I had not been -- (Laughter) (Applause) Unfortunately, we have some light bulb changes. We can probably get it down, but it's possible it's gone up to a greater destiny up there -- (Laughter) -- than it ever had. And I wanted to make -- (Applause) just -- (Applause)
Искам да изтъкна само две неща. Първото е, мислите го за фриволно; нищо работа. И все пак, ако не бях правил орнитоптери като този, малко по-груб, през 1939 г., много, много отдавна... нямаше да има "Gossamer Condor", нямаше да има "Albatross", "Solar Challenger", нямаше да има кола "Impact", нямаше да има нареждане за превозни средства с нулеви емисии в Калифорния. Много от тези неща... по подобен начин.. биха се случили някога, вероятно десетилетие по-късно. Тогава не осъзнавах, че събирам сведения и правя опити с екипи, както се опитват да правят в образователните системи. Затова мисля, че е важно като символ. И вярвам, че това също е важно. Може да се мисли за него като един вид символ на [неясно] и TED, който някак те кара да мислиш за технологиi и природа и ги събира всички заедно в неща, които са... които правят тази конференция, според мен, по-важна от всяка, състояла се в тази страна през това десетилетие. Благодаря.
But I want to make just two points. One is, you think it's frivolous; there's nothing to it. And yet if I had not been making ornithopters like that, a little bit cruder, in 1939 -- a long, long time ago -- there wouldn't have been a Gossamer Condor, there wouldn't have been an Albatross, a Solar Challenger, there wouldn't be an Impact car, there wouldn't be a mandate on zero-emission vehicles in California. A lot of these things -- or similar -- would have happened some time, probably a decade later. I didn't realize at the time I was doing inquiry-based, hands-on things with teams, like they're trying to get in education systems. So I think that, as a symbol, it's important. And I believe that also is important. You can think of it as a sort of a symbol for learning and TED that somehow gets you thinking of technology and nature, and puts it all together in things that are -- that make this conference, I think, more important than any that's taken place in this country in this decade. Thank you. (Applause)