Θα σας μιλήσω για τη μετασυγκρουσιακή αποκατάσταση και πώς μπορούμε να την κάνουμε καλύτερη. Τα αποτελέσματα των μετασυγκρουσιακών αποκαταστάσεων δεν είναι πολύ εντυπωσιακά. Ιστορικά, το 40% των μετασυγκρουσιακών καταστάσεων οδηγήθηκε σε νέες συγκρούσεις εντός μιας δεκαετίας. Για την ακρίβεια, ευθύνονται για τους μισούς εμφύλιους πολέμους. Γιατί όμως είναι τόσο ανεπαρκή τα αποτελέσματα; Λοιπόν, η συμβατική προσέγγιση σχετικά με αυτές τις καταστάσεις έγκειται σε τρεις αρχές.
I'm going to talk about post-conflict recovery and how we might do post-conflict recovery better. The record on post-conflict recovery is not very impressive. 40 percent of all post-conflict situations, historically, have reverted back to conflict within a decade. In fact, they've accounted for half of all civil wars. Why has the record been so poor? Well, the conventional approach to post-conflict situations has rested on, on kind of, three principles.
Η πρώτη αρχή είναι: σημασία έχει η πολιτική. Επομένως, άμεση προτεραιότητα δίνεται στην πολιτική. Πρώτα προσπαθήστε να κάνετε έναν πολιτικό διακανονισμό. Κι έπειτα, το δεύτερο βήμα είναι να πείτε: «Η κατάσταση είναι σαφώς επικίνδυνη, αλλά μόνο για μικρό χρονικό διάστημα». Επομένως, φέρτε ειρηνευτικές δυνάμεις, αλλά ας φύγουν το συντομότερο δυνατό. Άρα μιλάμε για προσωρινές ειρηνευτικές δυνάμεις. Και τρίτον, πώς θα αποχωρήσουν οι ειρηνευτικές δυνάμεις; Με εκλογές. Από τις εκλογές θα προκύψει μια νόμιμη και υπεύθυνη κυβέρνηση.
The first principle is: it's the politics that matters. So, the first thing that is prioritized is politics. Try and build a political settlement first. And then the second step is to say, "The situation is admittedly dangerous, but only for a short time." So get peacekeepers there, but get them home as soon as possible. So, short-term peacekeepers. And thirdly, what is the exit strategy for the peacekeepers? It's an election. That will produce a legitimate and accountable government.
Αυτή είναι λοιπόν η συμβατική προσέγγιση. Εγώ πιστεύω ότι αυτή η προσέγγιση είναι εκτός πραγματικότητας. Βλέπουμε ότι δεν υπάρχει γρήγορη αποκατάσταση. Και σίγουρα δεν υπάρχει γρήγορη αποκατάσταση της ασφάλειας. Προσπάθησα να εξετάσω τον πιθανό κίνδυνο επιστροφής σε συγκρούσεις κατά την μετασυγκρουσιακή δεκαετία, και ο κίνδυνος παραμένει υψηλός καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας. Και παραμένει υψηλός ανεξάρτητα από τις πολιτικές καινοτομίες. Μπορούν οι εκλογές να δώσουν μια υπεύθυνη και νόμιμη κυβέρνηση; Οι εκλογές δημιουργούν έναν νικητή κι έναν ηττημένο. Και ο ηττημένος παραμένει εχθρικός. Η πραγματικότητα είναι ότι πρέπει να αντιστρέψουμε την ακολουθία. Δεν έρχεται πρώτη η πολιτική. Στην πραγματικότητα, η πολιτική έρχεται τελευταία. Η πολιτική γίνεται ευκολότερη καθώς η δεκαετία προχωρά, εάν έχει βασιστεί σε θεμέλια ασφάλειας και οικονομικής ανάπτυξης, στην ανασύσταση της ευημερίας.
So that's the conventional approach. I think that approach denies reality. We see that there is no quick fix. There's certainly no quick security fix. I've tried to look at the risks of reversion to conflict, during our post-conflict decade. And the risks stay high throughout the decade. And they stay high regardless of the political innovations. Does an election produce an accountable and legitimate government? What an election produces is a winner and a loser. And the loser is unreconciled. The reality is that we need to reverse the sequence. It's not the politics first; it's actually the politics last. The politics become easier as the decade progresses if you're building on a foundation of security and economic development -- the rebuilding of prosperity.
Γιατί η πολιτική γίνεται ευκολότερη; Και γιατί είναι τόσο δύσκολη αρχικά; Επειδή έπειτα από χρόνια στασιμότητας και παρακμής, η άποψη που έχουμε για την πολιτική είναι ότι αποφέρει μηδενικά αποτελέσματα. Εάν η πραγματικότητα είναι η στασιμότητα, εγώ μπορώ να ανέλθω μόνο εάν εσύ κατέλθεις. Κι αυτό δεν οδηγεί σε παραγωγική πολιτική. Επομένως, πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία και να προσβλέπει σε θετικά και όχι σε μηδενικά αποτελέσματα προτού μπορέσουμε να οδηγηθούμε σε μια παραγωγική πολιτική. Και η νοοτροπία θα αλλάξει προς το θετικό, μόνο αν στην πραγματικότητα οικοδομηθεί η ευημερία. Και για την οικοδόμηση της ευημερίας, χρειαζόμαστε την ύπαρξη ασφάλειας. Εκεί λοιπόν καταλήγουμε βλέποντας την πραγματικότητα. Αλλά ο τελικός σκοπός μας είναι να δούμε την πραγματικότητα για να την αλλάξουμε.
Why does the politics get easier? And why is it so difficult initially? Because after years of stagnation and decline, the mentality of politics is that it's a zero-sum game. If the reality is stagnation, I can only go up if you go down. And that doesn't produce a productive politics. And so the mentality has to shift from zero-sum to positive-sum before you can get a productive politics. You can only get positive, that mental shift, if the reality is that prosperity is being built. And in order to build prosperity, we need security in place. So that is what you get when you face reality. But the objective of facing reality is to change reality.
Και τώρα θα προτείνω δύο επιπλέον προσεγγίσεις για την αλλαγή της πραγματικότητας των καταστάσεων. Η πρώτη είναι η αναγνώριση της αλληλεξάρτησης των τριών αυτών βασικών παραγόντων, οι οποίοι είναι διαφορετικοί και προς το παρόν μη συντονισμένοι. Ο πρώτος παράγοντας είναι το Συμβούλιο Ασφαλείας. Το Συμβούλιο Ασφαλείας έχει τυπικά την ευθύνη να παρέχει τις ειρηνευτικές δυνάμεις που δημιουργούν ασφάλεια. Και πρέπει να αναγνωρίσουμε, αρχικά, ότι οι ειρηνευτικές δυνάμεις είναι αποτελεσματικές. Είναι μια οικονομικά αποδοτική προσέγγιση η οποία αυξάνει την ασφάλεια. Αλλά πρέπει να είναι μακροπρόθεσμη, να είναι προσέγγιση με ορίζοντα δεκαετίας, παρά λίγων μόνο χρόνων. Το Συμβούλιο Ασφαλείας είναι ο ένας παράγοντας.
And so now let me suggest two complimentary approaches to changing the reality of the situations. The first is to recognize the interdependence of three key actors, who are different actors, and at the moment are uncoordinated. The first actor is the Security Council. The Security Council typically has the responsibility for providing the peacekeepers who build the security. And that needs to be recognized, first of all, that peacekeeping works. It is a cost-effective approach. It does increase security. But it needs to be done long-term. It needs to be a decade-long approach, rather than just a couple of years.
Ο δεύτερος παράγοντας, μια διαφορετική ομάδα ανθρώπων,
That's one actor, the Security Council.
είναι οι χορηγοί. Οι χορηγοί παρέχουν μετασυγκρουσιακή βοήθεια. Τυπικά στο παρελθόν, οι χορηγοί έδειχναν ενδιαφέρον τα πρώτα χρόνια και μετά τα παρατούσαν. Συνέχιζαν σε άλλες καταστάσεις. Η μετασυγκρουσιακή οικονομική αποκατάσταση είναι μια αργή διαδικασία. Δεν υπάρχουν γρήγορες διαδικασίες στην οικονομία εκτός βέβαια από την παρακμή. Αυτή μπορεί να επέλθει πολύ γρήγορα. (Γέλια) Έτσι, οι χορηγοί πρέπει να μείνουν σε αυτή την κατάσταση τουλάχιστον για μία δεκαετία.
The second actor, different cast of guys, is the donors. The donors provide post-conflict aid. Typically in the past, the donors have been interested in the first couple of years, and then they got bored. They moved on to some other situation. Post-conflict economic recovery is a slow process. There are no quick processes in economics except decline. You can do that quite fast. (Laughter) So the donors have to stick with this situation for at least a decade.
Και μετά, ο τρίτος παράγοντας-κλειδί είναι η μετασυγκρουσιακή κυβέρνηση. Και πρέπει να κάνει δύο βασικά πράγματα. Το πρώτο είναι να κάνει οικονομική μεταρρύθμιση, και να μην ασχοληθεί με την πολιτική ανασυγκρότηση. Πρέπει να μεταρρυθμίσει την οικονομική πολιτική. Γιατί; Επειδή κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης η οικονομική πολιτική συνήθως υποβαθμίζεται. Οι κυβερνήσεις δράττονται βραχυπρόθεσμων ευκαιριών και στη λήξη της σύγκρουσης, οι συνέπειες είναι εμφανείς.
And then the third key actor is the post-conflict government. And there are two key things it's got to do. One is it's got to do economic reform, not fuss about the political constitution. It's got to reform economic policy. Why? Because during conflict economic policy typically deteriorates. Governments snatch short-term opportunities and, by the end of the conflict, the chickens have come home to roost.
Τέτοιες ευκαιριακές λύσεις είναι πολύ κακή οικονομική πολιτική. Έτσι, υπάρχει μια ατζέντα μεταρρυθμίσεων και μια ατζέντα ένταξης. Η ατζέντα ένταξης δεν προέρχεται από τις εκλογές. Οι εκλογές δημιουργούν έναν ηττημένο, ο οποίος στη συνέχεια αποκλείεται. Επομένως, η ατζέντα ένταξης ουσιαστικά σημαίνει να ενώσεις τους ανθρώπους σε έναν κοινό σκοπό. Έτσι χρειάζονται και οι τρεις παράγοντες. Και είναι αλληλοεξαρτώμενοι για μακρύ χρονικό διάστημα. Εάν το Συμβούλιο Ασφαλείας δεν αναλάβει την ασφάλεια για το διάστημα μιας δεκαετίας, δεν υπάρχει η εξασφάλιση που θα φέρει τις ιδιωτικές επενδύσεις. Αν δεν υπάρχει πολιτική μεταρρύθμιση και βοήθεια, δεν θα υπάρχει οικονομική ανάνηψη, που είναι η πραγματική στρατηγική εξόδου των ειρηνευτικών δυνάμεων. Έτσι, πρέπει να αναγνωρίσουμε αυτή την αλληλεξάρτηση με επίσημες και εκατέρωθεν δεσμεύσεις. Τα Ηνωμένα Έθνη έχουν και μια γλώσσα για τις αμοιβαίες δεσμεύσεις, την αναγνώριση των αμοιβαίων δεσμεύσεων. Ονομάζεται η γλώσσα του συμφώνου. Έτσι, χρειαζόμαστε ένα μετασυγκρουσιακό σύμφωνο. Τα Ηνωμένα Έθνη έχουν και μια υπηρεσία που διαμεσολαβεί για αυτό το σύμφωνο, την Επιτροπή Οικοδόμησης της Ειρήνης.
So this legacy of conflict is really bad economic policy. So there is a reform agenda, and there is an inclusion agenda. The inclusion agenda doesn't come from elections. Elections produce a loser, who is then excluded. So the inclusion agenda means genuinely bringing people inside the tent. So those three actors. And they are interdependent over a long term. If the Security Council doesn't commit to security over the course of a decade, you don't get the reassurance which produces private investment. If you don't get the policy reform and the aid, you don't get the economic recovery, which is the true exit strategy for the peacekeepers. So we should recognize that interdependence, by formal, mutual commitments. The United Nations actually has a language for these mutual commitments, the recognition of mutual commitments; it's called the language of compact. And so we need a post-conflict compact. The United Nations even has an agency which could broker these compacts; it's called the Peace Building Commission.
Θα ήταν ιδανικό να υπήρχε μια πάγια ομάδα κανόνων ώστε, όταν βρισκόμαστε σε μετασυγκρουσιακή κατάσταση, να είναι αναμενόμενες αυτές οι αμοιβαίες δεσμεύσεις από τα τρία μέρη. Να λοιπόν η πρώτη ιδέα: η αναγνώριση της αλληλεξάρτησης. Και τώρα ας πάω στη δεύτερη προσέγγιση που είναι συμπληρωματική. Κι αυτή είναι να εστιάσουμε σε μερικούς κρίσιμους στόχους. Η συνήθης μετασυγκρουσιακή κατάσταση είναι μια Βαβέλ από διαφορετικούς παράγοντες με διαφορετικές προτεραιότητες. Και δυστυχώς, αν κινηθούμε βάσει αναγκών θα έχουμε μια ατζέντα χωρίς συνοχή, επειδή σε αυτές τις καταστάσεις ανάγκες υπάρχουν παντού, αλλά η δυνατότητα εφαρμογής αλλαγών είναι πολύ περιορισμένη. Έτσι, πρέπει να είμαστε πειθαρχημένοι και να εστιάζουμε σε ό,τι είναι σημαντικό.
It would be ideal to have a standard set of norms where, when we got to a post-conflict situation, there was an expectation of these mutual commitments from the three parties. So that's idea one: recognize interdependence. And now let me turn to the second approach, which is complimentary. And that is to focus on a few critical objectives. Typical post-conflict situation is a zoo of different actors with different priorities. And indeed, unfortunately, if you navigate by needs you get a very unfocused agenda, because in these situations, needs are everywhere, but the capacity to implement change is very limited. So we have to be disciplined and focus on things that are critical.
Και θέλω να σας πω ότι στις μετασυγκρουσιακές καταστάσεις τρία πράγματα είναι τα κρίσιμα. Το ένα είναι οι θέσεις εργασίας. Το άλλο είναι η βελτίωση βασικών υπηρεσιών, ειδικά στην υγεία, που καταστρέφεται κατά την σύγκρουση. Έτσι λοιπόν, θέσεις εργασίας, υγεία και καθαρή κυβέρνηση. Αυτές είναι οι τρεις κρίσιμες προτεραιότητες. Θα σας πω δυο λόγια για καθεμιά.
And I want to suggest that in the typical post-conflict situation three things are critical. One is jobs. One is improvements in basic services -- especially health, which is a disaster during conflict. So jobs, health, and clean government. Those are the three critical priorities. So I'm going to talk a little about each of them.
Οι θέσεις εργασίας. Ποια είναι καλή προσέγγιση για τη δημιουργία θέσεων εργασίας σε μετασυγκρουσιακές καταστάσεις; Και γιατί είναι τόσο σημαντικές οι θέσεις εργασίας; Θέσεις εργασίας για ποιον; Θέσεις εργασίας ιδιαίτερα για τους νέους. Σε μετασυγκρουσιακές καταστάσεις, ο λόγος που πολύ συχνά επιστρέφουμε σε συγκρούσεις, δεν είναι επειδή αντιδρούν οι ηλικιωμένες γυναίκες, αλλά επειδή ξεσηκώνονται οι νεαροί άνδρες. Και γιατί ξεσηκώνονται; Γιατί δεν έχουν κάτι να κάνουν. Γι' αυτό χρειαζόμαστε μια διαδικασία δημιουργίας θέσεων εργασίας για τους νέους ανθρώπους, και γρήγορα. Αυτό βέβαια είναι δύσκολο. Συχνά οι κυβερνήσεις σε μετασυγκρουσιακές καταστάσεις προσπαθούν να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας διογκώνοντας τον δημόσιο τομέα. Αυτό δεν είναι καλή ιδέα. Δεν είναι βιώσιμη λύση. Για την ακρίβεια, με την διόγκωση του δημόσιου τομέα, δημιουργείται ένα μακροπρόθεσμο εμπόδιο. Αλλά και η ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα είναι επίσης δύσκολη, επειδή κάθε δραστηριότητα που συνδέεται με το διεθνές εμπόριο θα είναι βασικά μη ανταγωνιστική σε μια μετασυγκρουσιακή κατάσταση. Αυτές δεν είναι συνθήκες για την οικοδόμηση εξαγωγικής βιομηχανίας.
Jobs. What is a distinctive approach to generating jobs in post-conflict situations? And why are jobs so important? Jobs for whom? Especially jobs for young men. In post-conflict situations, the reason that they so often revert to conflict, is not because elderly women get upset. It's because young men get upset. And why are they upset? Because they have nothing to do. And so we need a process of generating jobs, for ordinary young men, fast. Now, that is difficult. Governments in post-conflict situation often respond by puffing up the civil service. That is not a good idea. It's not sustainable. In fact, you're building a long-term liability by inflating civil service. But getting the private sector to expand is also difficult, because any activity which is open to international trade is basically going to be uncompetitive in a post-conflict situation. These are not environments where you can build export manufacturing.
Υπάρχει ένας τομέας που δεν εκτίθεται στο διεθνές εμπόριο που μπορεί να δώσει πολλές θέσεις εργασίας, και που σε κάθε περίπτωση είναι λογικό να αναπτύσσεται μετασυγκρουσιακά, και αυτός είναι ο κατασκευαστικός τομέας. Ο κατασκευαστικός τομέας παίζει, προφανώς, ζωτικό ρόλο στην ανοικοδόμηση. Αλλά συνήθως αυτός ο τομέας είχε καμφθεί κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων. Στη σύγκρουση οι άνθρωποι επιδίδονται στην καταστροφή. Δεν γίνονται έργα και ο τομέας οδηγείται σε μαρασμό. Και μετά, όταν προσπαθείτε να τον επεκτείνετε, εξαιτίας του μαρασμού, συναντάτε πολλές δυσκολίες. Βασικά, οι τιμές εκτοξεύονται στα ύψη και οι διεφθαρμένοι πολιτικοί αρμέγουν τον κατασκευαστικό τομέα, αλλά αυτό δεν δημιουργεί δουλειές. Έτσι, βασική προτεραιότητα είναι να εξαλειφθούν τα εμπόδια στην επέκταση του τομέα των κατασκευών.
There's one sector which isn't exposed to international trade, and which can generate a lot of jobs, and which is, in any case, a sensible sector to expand, post-conflict, and that is the construction sector. The construction sector has a vital role, obviously, in reconstruction. But typically that sector has withered away during conflict. During conflict people are doing destruction. There isn't any construction going on. And so the sector shrivels away. And then when you try and expand it, because it's shriveled away, you encounter a lot of bottlenecks. Basically, prices soar and crooked politicians then milk the rents from the sector, but it doesn't generate any jobs. And so the policy priority is to break the bottlenecks in expanding the construction sector.
Ποια μπορεί να είναι αυτά τα εμπόδια; Απλώς σκεφτείτε τι πρέπει να κάνετε σωστά για να οικοδομήσετε ένα έργο με πολλά εργατικά χέρια. Αρχικά χρειάζεστε πρόσβαση σε γη. Συχνά το νομικό σύστημα έχει καταρρεύσει, έτσι δεν μπορείτε να έχετε πρόσβαση σε γη. Δεύτερον, χρειάζεστε προσωπικό από τις συνήθεις ειδικότητες του οικοδομικού τομέα. Στη μετασυγκρουσιακή εποχή δεν αρκούν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, χρειαζόμαστε και Χτίστες Χωρίς Σύνορα, για να επανδρωθούν τα συνεργεία των έργων. Χρειαζόμαστε εταιρείες. Οι εταιρείες έχουν φύγει. Έτσι, πρέπει να ενθαρρύνουμε την ανάπτυξη τοπικών εταιρειών. Κάνοντας αυτό, όχι μόνο δημιουργούμε θέσεις εργασίας, αλλά επιτυγχάνουμε βελτιώσεις στις δημόσιες υποδομές, την αναστήλωση των δημόσιων υποδομών.
What might the bottlenecks be? Just think what you have to do successfully to build a structure, using a lot of labor. First you need access to land. Often the legal system is broken down so you can't even get access to land. Secondly you need skills, the mundane skills of the construction sector. In post-conflict situations we don't just need Doctors Without Borders, we need Bricklayers Without Borders, to rebuild the skill set. We need firms. The firms have gone away. So we need to encourage the growth of local firms. If we do that, we not only get the jobs, we get the improvements in public infrastructure, the restoration of public infrastructure.
Ας πάω από τις θέσεις εργασίας στον δεύτερο στόχο, που είναι η βελτίωση των βασικών κοινωνικών υπηρεσιών. Και μέχρι σήμερα, υπάρχει κάποιο είδος σχιζοφρένειας στην κοινότητα των χορηγών, σχετικά με το πώς θα θα δομηθούν οι βασικές υπηρεσίες στους μετασυγκρουσιακούς τομείς. Από τη μια εγκρίνουν επιφανειακά την ιδέα της ανοικοδόμησης ενός αποτελεσματικού κράτους, όπως έγινε στη Σκανδιναβία τη δεκαετία του '50. Ας φτιάξουμε μια σειρά από υπουργεία που θα παρέχουν αυτές τις υπηρεσίες. Και αυτό είναι σχιζοφρενικό επειδή κατά βάθος οι χορηγοί γνωρίζουν ότι αυτή η ατζέντα δεν είναι ρεαλιστική, κι έτσι ακολουθούν έναν έμμεσο δρόμο: απλώς χρηματοδοτούν διάφορες ΜΚΟ.
Let me turn from jobs to the second objective, which is improving basic social services. And to date, there has been a sort of a schizophrenia in the donor community, as to how to build basic services in post-conflict sectors. On the one hand it pays lip service to the idea of rebuild an effective state in the image of Scandinavia in the 1950s. Lets develop line ministries of this, that, and the other, that deliver these services. And it's schizophrenic because in their hearts donors know that's not a realistic agenda, and so what they also do is the total bypass: just fund NGOs.
Καμιά από αυτές τις προσεγγίσεις δεν είναι λογική. Έτσι, αυτό που προτείνω να γίνει, είναι αυτό που ονομάζω Ανεξάρτητες Αρχές Υπηρεσιών. Είναι ο καταμερισμός των λειτουργιών ενός υπουργείου σε τρεις υπηρεσίες. Οι λειτουργίες σχεδιασμού και πολιτικής παραμένουν στο υπουργείο. Για να φτάσουν οι υπηρεσίες στον κόσμο, χρησιμοποιήστε οτιδήποτε είναι αποτελεσματικό: την εκκλησία, τις ΜΚΟ, την τοπική κοινωνία. Οτιδήποτε θα φέρει αποτέλεσμα. Και στο ενδιάμεσο, θα πρέπει να υπάρχει δημόσια εποπτεία από την Ανεξάρτητη Αρχή Υπηρεσίας που θα διοχετεύει τα δημόσια κονδύλια, ιδιαίτερα τα χρήματα των χορηγών, στους παροχείς του λιανικού εμπορίου. Έτσι, οι ΜΚΟ ενσωματώνονται στο δημόσιο σύστημα διακυβέρνησης, αντί να είναι ανεξάρτητες.
Neither of those approaches is sensible. And so what I'd suggest is what I call Independent Service Authorities. It's to split the functions of a monopoly line ministry up into three. The planning function and policy function stays with the ministry; the delivery of services on the ground, you should use whatever works -- churches, NGOs, local communities, whatever works. And in between, there should be a public agency, the Independent Service Authority, which channels public money, and especially donor money, to the retail providers. So the NGOs become part of a public government system, rather than independent of it.
Ένα πλεονέκτημα αυτού είναι ότι μπορείς να διανέμεις τα χρήματα λογικά. Ένα άλλο είναι ότι οι ΜΚΟ είναι πλέον υπόλογες. Μπορείς να τις επιλέγεις βάσει απόδοσης, ώστε να ανταγωνίζονται μεταξύ τους για τους πόρους. Οι καλές ΜΚΟ, όπως η Oxfam, είναι υπέρ αυτής της ιδέας. Επιθυμούν την πειθαρχία και την υπευθυνότητα. Αυτός είναι λοιπόν ένας τρόπος αναβάθμισης των βασικών υπηρεσιών. Και καθώς θα τις χρηματοδοτεί η κυβέρνηση, θα είναι συμπαραγωγός αυτών των υπηρεσιών. Άρα αυτές δεν θα παρέχονται χάρις στην Αμερικανική κυβέρνηση και σε κάποιες ΜΚΟ. Θα είναι αποτέλεσμα συμπαραγωγής καθώς θα παρέχονται στη χώρα από την μετασυγκρουσιακή κυβέρνηση. Άρα χρειαζόμαστε θέσεις εργασίας, βασικές υπηρεσίες και καθαρή κυβέρνηση.
One advantage of that is that you can allocate money coherently. Another is, you can make NGOs accountable. You can use yardstick competition, so they have to compete against each other for the resources. The good NGOs, like Oxfam, are very keen on this idea. They want to have the discipline and accountability. So that's a way to get basic services scaled up. And because the government would be funding it, it would be co-branding these services. So they wouldn't be provided thanks to the United States government and some NGO. They would be co-branded as being done by the post-conflict government, in the country. So, jobs, basic services, finally, clean government.
Καθαρή σημαίνει με οικονομική διαφάνεια. Μια κλασική μετασυγκρουσιακή κυβέρνηση έχει τόσο μεγάλη οικονομική ανέχεια που χρειάζεται τα χρήματά μας μόνο και μόνο για να μπορέσει να επιβιώσει. Οι βασικές λειτουργίες του κράτους δεν επιτελούνται αν δεν ρίξουμε χρήματα στο βασικό προϋπολογισμό αυτών των χωρών. Αλλά βάζοντας χρήματα στον βασικό προϋπολογισμό, γνωρίζουμε ότι αυτό δεν είναι ένα ακέραιο σύστημα που εξασφαλίζει ότι τα χρήματα θα ξοδευτούν σωστά. Κι αν απλώς βάζουμε τα χρήματα με κλειστά μάτια, δεν είναι μόνο χαμένα χρήματα -αυτό είναι το μικρότερο των προβλημάτων- αλλά είναι χρήματα που θα γίνουν λεία. Γίνονται λεία των απατεώνων που βρίσκονται στην βάση του πολιτικού προβλήματος. Έτσι, άθελά μας, ενδυναμώνουμε τους ανθρώπους που είναι το πρόβλημα.
Clean means follow their money. The typical post-conflict government is so short of money that it needs our money just to be on a life-support system. You can't get the basic functions of the state done unless we put money into the core budget of these countries. But, if we put money into the core budget, we know that there aren't the budget systems with integrity that mean that money will be well spent. And if all we do is put money in and close our eyes it's not just that the money is wasted -- that's the least of the problems -- it's that the money is captured. It's captured by the crooks who are at the heart of the political problem. And so inadvertently we empower the people who are the problem.
Άρα για να φτιάξουμε μια καθαρή κυβέρνηση, ναι, δώστε τα χρήματα στον προϋπολογισμό, αλλά να κάνετε, επίσης, εξονυχιστική έρευνα, που σημαίνει να δώσετε τεχνική βοήθεια που θα παρακολουθεί τα χρήματα. Ο Πάντι Άσνταουν, που διαχειριζόταν τη χρηματοδότηση της Βοσνίας για τα Ηνωμένα Έθνη, είπε στο βιβλίο του γι' αυτή την εμπειρία, «Καταλαβαίνω ότι αυτό που χρειαζόμουν ήταν λογιστές χωρίς σύνορα, για να παρακολουθούν τα χρήματα». Για να συνοψίσω, αυτό είναι το πακέτο.
So building clean government means, yes, provide money to the budget, but also provide a lot of scrutiny, which means a lot of technical assistance that follows the money. Paddy Ashdown, who was the grand high nabob of Bosnia to the United Nations, in his book about his experience, he said, "I realize what I needed was accountants without borders, to follow that money." So that's the -- let me wrap up, this is the package.
Ποιος είναι ο στόχος; Αν τα κάνουμε αυτά, τι ελπίζουμε να επιτύχουμε; Ότι μετά από 10 χρόνια, η εστίαση στον κατασκευαστικό τομέα θα έχει δημιουργήσει θέσεις εργασίας, συνεπώς και ασφάλεια, επειδή οι νέοι θα έχουν δουλειά και θα έχουν αναστηλωθεί οι υποδομές. Αυτό λοιπόν είναι η εστίαση στον κατασκευαστικό τομέα. Η εστίαση στην παράδοση της βασικής υπηρεσίας μέσα από αυτές τις ανεξάρτητες αρχές θα έχει διασώσει τις βασικές υπηρεσίες από τα καταστροφικά επίπεδα που ήταν, και θα έχει δώσει στους ανθρώπους την αίσθηση ότι η κυβέρνηση έκανε κάτι χρήσιμο. Η έμφαση στην καθαρή κυβέρνηση θα έχει σταδιακά εξοστρακίσει τους πολιτικούς απατεώνες, επειδή δεν θα βγάζουν χρήματα από τη συμμετοχή τους στην πολιτική. Και έτσι σταδιακά η επιλογή, η σύσταση των πολιτικών, θα πάει από τους απατεώνες στους τίμιους. Που θα μας οδηγήσει αυτό; Σιγά σιγά θα πάμε από μια πολιτική του πλιάτσικου σε μια πολιτική της ελπίδας. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
What's the goal? If we follow this, what would we hope to achieve? That after 10 years, the focus on the construction sector would have produced both jobs and, hence, security -- because young people would have jobs -- and it would have reconstructed the infrastructure. So that's the focus on the construction sector. The focus on the basic service delivery through these independent service authorities would have rescued basic services from their catastrophic levels, and it would have given ordinary people the sense that the government was doing something useful. The emphasis on clean government would have gradually squeezed out the political crooks, because there wouldn't be any money in taking part in the politics. And so gradually the selection, the composition of politicians, would shift from the crooked to the honest. Where would that leave us? Gradually it would shift from a politics of plunder to a politics of hope. Thank you. (Applause)