I'm going to talk today about the pleasures of everyday life. But I want to begin with a story of an unusual and terrible man. This is Hermann Goering. Goering was Hitler's second in command in World War II, his designated successor. And like Hitler, Goering fancied himself a collector of art. He went through Europe, through World War II, stealing, extorting and occasionally buying various paintings for his collection. And what he really wanted was something by Vermeer. Hitler had two of them, and he didn't have any. So he finally found an art dealer, a Dutch art dealer named Han van Meegeren, who sold him a wonderful Vermeer for the cost of what would now be 10 million dollars. And it was his favorite artwork ever.
Ik ga het vandaag hebben over de genietingen van alledag. Maar ik wil beginnen met een verhaal van een ongewone en vreselijke man. Dit is Hermann Goering. Goering was Hitlers tweede man in de Tweede Wereldoorlog, zijn gedoodverfde opvolger. Net als Hitler zag Goering zichzelf graag als kunstverzamelaar. Gedurende de oorlog trok hij door Europa, terwijl hij diverse schilderijen stal, afperste, en soms ook kocht, voor zijn collectie. Wat hij bovenal wilde, was iets van Vermeer. Hitler had er twee, en hij had er helemaal geen. Uiteindelijk vond hij een kunsthandelaar, de Nederlander Han van Meegeren, die hem een fantastische Vermeer verkocht voor omgerekend 10 miljoen huidige dollar. Dit was zijn favoriete kunstwerk.
World War II came to an end, and Goering was captured, tried at Nuremberg and ultimately sentenced to death. Then the Allied forces went through his collections and found the paintings and went after the people who sold it to him. And at some point the Dutch police came into Amsterdam and arrested Van Meegeren. Van Meegeren was charged with the crime of treason, which is itself punishable by death. Six weeks into his prison sentence, van Meegeren confessed. But he didn't confess to treason. He said, "I did not sell a great masterpiece to that Nazi. I painted it myself; I'm a forger." Now nobody believed him. And he said, "I'll prove it. Bring me a canvas and some paint, and I will paint a Vermeer much better than I sold that disgusting Nazi. I also need alcohol and morphine, because it's the only way I can work." (Laughter) So they brought him in. He painted a beautiful Vermeer. And then the charges of treason were dropped. He had a lesser charge of forgery, got a year sentence and died a hero to the Dutch people. There's a lot more to be said about van Meegeren, but I want to turn now to Goering, who's pictured here being interrogated at Nuremberg.
De Tweede Wereldoorlog kwam ten einde, en Goering werd gevangengezet, berecht in Neurenberg en uiteindelijk ter dood veroordeeld. Toen gingen de geallieerden door zijn collecties, vonden de schilderijen en gingen achter de handelaren aan. Op een dag kwam de Nederlandse politie naar Amsterdam en arresteerde Van Meegeren. Van Meegeren werd beschuldigd van landverraad, waarop eveneens de doodstraf stond. Na zes weken in de gevangenis bekende Van Meegeren. Maar hij bekende geen landverraad. Hij zei: "Ik heb geen meesterwerk verkocht aan die Nazi. Ik heb het zelf geschilderd; ik ben vervalser." Niemand geloofde hem. Hij zei: "Ik zal het bewijzen". Breng me een doek en verf, dan schilder ik een nog mooiere Vermeer dan ik aan die walgelijke Nazi verkocht heb." Ik heb ook alcohol en morfine nodig, anders kan ik niet werken." (Gelach) Dus ze brachten het hem. Hij schilderde een prachtige Vermeer, en de beschuldigingen van verraad werden ingetrokken. Hij werd berecht voor vervalsing, kreeg een jaar cel en stierf als een held voor de Nederlanders. Er is nog een hoop te zeggen over Van Meegeren, maar ik wil nu even terug naar Goering, die je hier ziet terwijl hij berecht wordt in Neurenberg.
Now Goering was, by all accounts, a terrible man. Even for a Nazi, he was a terrible man. His American interrogators described him as an amicable psychopath. But you could feel sympathy for the reaction he had when he was told that his favorite painting was actually a forgery. According to his biographer, "He looked as if for the first time he had discovered there was evil in the world." (Laughter) And he killed himself soon afterwards. He had discovered after all that the painting he thought was this was actually that. It looked the same, but it had a different origin, it was a different artwork.
Goering was in alle opzichten een vreselijke man. Zelfs voor een Nazi was hij een vreselijke man. Zijn Amerikaanse ondervragers beschreven hem als een vriendelijke psychopaat. Maar je zou sympathie kunnen voelen voor zijn reactie toen hem verteld werd dat zijn favoriete schilderij een vervalsing was. Zijn biograaf beschrijft: "Hij keek alsof hij voor het eerst ontdekte dat er kwaad bestond in de wereld." (Gelach) En hij pleegde kort daarna zelfmoord. Hij had uiteindelijk ontdekt dat dit schilderij in feite dit was. Het zag er hetzelfde uit maar het had een andere herkomst, het was een ander werk.
It wasn't just him who was in for a shock. Once van Meegeren was on trial, he couldn't stop talking. And he boasted about all the great masterpieces that he himself had painted that were attributed to other artists. In particular, "The Supper at Emmaus" which was viewed as Vermeer's finest masterpiece, his best work -- people would come [from] all over the world to see it -- was actually a forgery. It was not that painting, but that painting. And when that was discovered, it lost all its value and was taken away from the museum.
Hij was niet de enige die dit te verwerken kreeg. Toen Van Meegeren terecht stond, stopte hij niet meer met praten. Hij vertelde trots over alle grote meesterwerken die hijzelf had geschilderd maar die werden toegeschreven aan andere kunstenaars. In het bijzonder "Het avondmaal te Emmaüs", dat gezien werd als Vermeers grootste meesterwerk -- mensen kwamen van over de hele wereld om het te zien -- was in feite een vervalsing. Het was niet dit schilderij, maar dit. En toen dat ontdekt werd, verloor het al zijn waarde en werd uit het museum verwijderd.
Why does this matter? I'm a psychologists -- why do origins matter so much? Why do we respond so much to our knowledge of where something comes from? Well there's an answer that many people would give. Many sociologists like Veblen and Wolfe would argue that the reason why we take origins so seriously is because we're snobs, because we're focused on status. Among other things, if you want to show off how rich you are, how powerful you are, it's always better to own an original than a forgery because there's always going to be fewer originals than forgeries. I don't doubt that that plays some role, but what I want to convince you of today is that there's something else going on. I want to convince you that humans are, to some extent, natural born essentialists. What I mean by this is we don't just respond to things as we see them, or feel them, or hear them. Rather, our response is conditioned on our beliefs, about what they really are, what they came from, what they're made of, what their hidden nature is. I want to suggest that this is true, not just for how we think about things, but how we react to things.
Waarom doet dit ertoe? Jullie psychologen, waarom is afkomst zo belangrijk? Waarom hechten we zoveel waarde aan de wetenschap waar iets vandaan komt? Er is een antwoord dat veel mensen zouden geven. Veel sociologen, zoals Veblen en Wolfe, zouden redeneren dat de reden waarom we dit zo serieus nemen, is omdat we snobs zijn, omdat we gericht zijn op status. Onder andere, als je wil laten zien hoe rijk je bent, hoe machtig je bent, is het beter om een origineel te bezitten dan een vervalsing omdat er altijd minder originelen dan vervalsingen zullen zijn. Ik betwijfel niet dat dit een rol speelt, maar waarvan ik jullie vandaag wil overtuigen is dat er nog iets anders aan de hand is. Ik wil je laten zien dat mensen, tot op zekere hoogte, geboren essentialisten zijn. Daarmee bedoel ik dat we niet enkel reageren op dingen zoals we ze zien, voelen, of horen. Veel meer is onze respons afhankelijk van onze overtuigingen over wat ze werkelijk zijn, waar vandaan ze komen, waarvan ze gemaakt zijn, wat hun verborgen natuur is. Ik wil suggereren dat dit niet slechts waar is voor hoe we over dingen denken, maar ook voor hoe we op dingen reageren.
So I want to suggest that pleasure is deep -- and that this isn't true just for higher level pleasures like art, but even the most seemingly simple pleasures are affected by our beliefs about hidden essences. So take food. Would you eat this? Well, a good answer is, "It depends. What is it?" Some of you would eat it if it's pork, but not beef. Some of you would eat it if it's beef, but not pork. Few of you would eat it if it's a rat or a human. Some of you would eat it only if it's a strangely colored piece of tofu. That's not so surprising.
Ik wil dus suggereren dat genot diep gaat -- en dat dit niet enkel waar is voor de hogere genietingen als kunst, maar zelfs de ogenschijnlijk eenvoudigste genietingen worden beïnvloed door onze overtuigingen over verborgen essentie. Neem eten. Zou je dit eten? Wel, een goed antwoord zou zijn: "Ligt eraan, wat is het?" Sommigen zouden het eten als het varken is, maar geen rund. Sommigen zouden het eten als het rund is, maar geen varken. Weinigen zouden het eten als het een rat is of een mens. Sommigen zouden het alleen eten als het een vreemd gekleurd stuk tofu is. Dat is niet zo verrassend.
But what's more interesting is how it tastes to you will depend critically on what you think you're eating. So one demonstration of this was done with young children. How do you make children not just be more likely to eat carrots and drink milk, but to get more pleasure from eating carrots and drinking milk -- to think they taste better? It's simple, you tell them they're from McDonald's. They believe McDonald's food is tastier, and it leads them to experience it as tastier.
Wat interessanter is: hoe het je smaakt, zal sterk afhangen van wat je denkt dat je eet. Eén demonstratie hiervan is gedaan met jonge kinderen. Hoe laat je kinderen niet alleen worteltjes eten en melk drinken, maar meer genot beleven aan worteltjes en melk -- denken dat ze beter smaken? Da's simpel, je vertelt ze dat ze van McDonald's zijn. Ze geloven dat McDonald's-eten lekkerder is, en dat maakt dat ze het lekkerder vinden.
How do you get adults to really enjoy wine? It's very simple: pour it from an expensive bottle. There are now dozens, perhaps hundreds of studies showing that if you believe you're drinking the expensive stuff, it tastes better to you. This was recently done with a neuroscientific twist. They get people into a fMRI scanner, and while they're lying there, through a tube, they get to sip wine. In front of them on a screen is information about the wine. Everybody, of course, drinks exactly the same wine. But if you believe you're drinking expensive stuff, parts of the brain associated with pleasure and reward light up like a Christmas tree. It's not just that you say it's more pleasurable, you say you like it more, you really experience it in a different way.
Hoe laat je volwassenen echt van wijn genieten? Heel simpel: schenk het uit een dure fles. Er zijn nu tientallen, misschien honderden studies die aantonen dat als je gelooft dat je iets duurs drinkt, het beter smaakt. Hier werd recentelijk een neurologische draai aan gegeven. Ze leggen mensen in een FMRI scanner, en terwijl ze daar liggen, krijgen ze door een buisje wijn te proeven. Vóór hen op een scherm staat informatie over de wijn. Uiteraard drinkt iedereen dezelfde wijn. Maar als je denkt dat je dure wijn drinkt, lichten genots- en beloningscentra in de hersenen op als een kerstboom. Niet alleen zeg je dat het aangenamer is, dat je het lekkerder vindt, maar je ervaart het werkelijk anders.
Or take sex. These are stimuli I've used in some of my studies. And if you simply show people these pictures, they'll say these are fairly attractive people. But how attractive you find them, how sexually or romantically moved you are by them, rests critically on who you think you're looking at. You probably think the picture on the left is male, the one on the right is female. If that belief turns out to be mistaken, it will make a difference. (Laughter) It will make a difference if they turn out to be much younger or much older than you think they are. It will make a difference if you were to discover that the person you're looking at with lust is actually a disguised version of your son or daughter, your mother or father. Knowing somebody's your kin typically kills the libido. Maybe one of the most heartening findings from the psychology of pleasure is there's more to looking good than your physical appearance. If you like somebody, they look better to you. This is why spouses in happy marriages tend to think that their husband or wife looks much better than anyone else thinks that they do.
Of neem seks. Dit zijn stimuli die ik in wat studies gebruikt heb. Als je aan mensen enkel deze foto's laat zien, zegt men dat dit redelijk aantrekkelijke mensen zijn. Maar hoe aantrekkelijk je ze vindt, hoe seksueel of romantisch aangedaan je door hen bent, berust doorslaggevend op waarnaar je denkt te kijken. Je denkt waarschijnlijk dat degene links mannelijk is, en degene rechts vrouwelijk. Als dat geloof ongegrond blijkt, zal dat verschil uitmaken. (Gelach) Het zal verschil maken als ze veel jonger of veel ouder blijken dan je had gedacht. Het zal verschil maken als je zou ontdekken dat de persoon waar je lustvol naar kijkt, in feite een vermomde versie van je zoon of dochter is, je moeder of vader. Weten dat iemand familie is, smoort doorgaans het libido. Wellicht een van de meest opbeurende bevindingen uit de psychologie van het genot, is dat er meer komt kijken bij er goed uitzien, dan je fysieke uiterlijk. Als je iemand leuk vindt, lijkt hij mooier. Daarom vinden partners in gelukkige huwelijken hun echtgenoot of echtgenote er veel beter uitzien dan andere mensen vinden.
(Laughter)
(Gelach)
A particularly dramatic example of this comes from a neurological disorder known as Capgras syndrome. So Capgras syndrome is a disorder where you get a specific delusion. Sufferers of Capgras syndrome believe that the people they love most in the world have been replaced by perfect duplicates. Now often, a result of Capgras syndrome is tragic. People have murdered those that they loved, believing that they were murdering an imposter. But there's at least one case where Capgras syndrome had a happy ending. This was recorded in 1931. "Research described a woman with Capgras syndrome who complained about her poorly endowed and sexually inadequate lover." But that was before she got Capgras syndrome. After she got it, "She was happy to report that she has discovered that he possessed a double who was rich, virile, handsome and aristocratic." Of course, it was the same man, but she was seeing him in different ways.
Een bijzonder dramatisch voorbeeld hiervan is de neurologische afwijking bekend als Capgras-waan. Capgras-waan is een afwijking waarbij je aan bepaalde waanbeelden lijdt. Mensen met Capgras-waan denken dat de mensen die ze het meest liefhebben, vervangen zijn door perfecte dubbelgangers. Vaak is het resultaat hiervan tragisch. Mensen hebben hun dierbaren vermoord, in de waan dat het een bedrieger was. Maar er is minstens een geval waarbij Capgras-waan een gelukkige afloop had. Dit werd in 1931 opgetekend. "Onderzoek beschrijft een vrouw met Capgras-waan die klaagde over haar klein geschapen en seksueel tekortschietende minnaar". Maar dat was voordat ze Capgras-waan kreeg. Nadat ze het kreeg, "deelde ze blij mee dat ze had ontdekt dat hij een dubbelganger had die rijk, potent, knap en aristocratisch was." Het was uiteraard dezelfde man, maar ze zag hem op verschillende manieren.
As a third example, consider consumer products. So one reason why you might like something is its utility. You can put shoes on your feet; you can play golf with golf clubs; and chewed up bubble gum doesn't do anything at all for you. But each of these three objects has value above and beyond what it can do for you based on its history. The golf clubs were owned by John F. Kennedy and sold for three-quarters of a million dollars at auction. The bubble gum was chewed up by pop star Britney Spears and sold for several hundreds of dollars. And in fact, there's a thriving market in the partially eaten food of beloved people. (Laughter) The shoes are perhaps the most valuable of all. According to an unconfirmed report, a Saudi millionaire offered 10 million dollars for this pair of shoes. They were the ones thrown at George Bush at an Iraqi press conference several years ago.
Als derde voorbeeld: consumentenproducten. Eén reden om iets te waarderen, is de bruikbaarheid. Schoenen kun je dragen; je kunt golf spelen met golfclubs; en uitgekauwde kauwgum is nergens goed voor. Maar elk van deze drie objecten heeft meer waarde dan wat het voor je kan doen, vanwege zijn historie. De golfclubs waren eigendom van John F. Kennedy en werden geveild voor 750.000 dollar. De kauwgum werd gekauwd door popster Britney Spears en verkocht voor een paar honderd dollar. In feite is er een bloeiende markt voor gedeeltelijk gegeten voedsel van geliefde mensen. (Gelach) De schoenen zijn wellicht het waardevolst van allemaal. Volgens een onbevestigd bericht heeft een Saoedische miljonair 10 miljoen dollar geboden voor deze schoenen. Deze werden enkele jaren geleden naar George Bush gegooid op een Iraakse persconferentie.
(Applause)
(Applaus)
Now this attraction to objects doesn't just work for celebrity objects. Each one of us, most people, have something in our life that's literally irreplaceable, in that it has value because of its history -- maybe your wedding ring, maybe your child's baby shoes -- so that if it was lost, you couldn't get it back. You could get something that looked like it or felt like it, but you couldn't get the same object back. With my colleagues George Newman and Gil Diesendruck, we've looked to see what sort of factors, what sort of history, matters for the objects that people like. So in one of our experiments, we asked people to name a famous person who they adored, a living person they adored.
Deze aantrekkingskracht van objecten werkt niet alleen voor beroemde objecten. Ieder van ons, de meeste mensen, hebben iets in hun leven dat onvervangbaar is, vanwege zijn historie -- misschien je trouwring, misschien de babyschoenen van je kind -- zodat als die verloren gingen, je ze nooit terug kon krijgen. Je zou iets kunnen krijgen dat er zo uitziet, of zo aanvoelt, maar nooit precies hetzelfde voorwerp. Met mijn collega's George Newman en Gil Dieseldruck, keek ik naar welke factoren, welke geschiedenis, een rol speelt bij de objecten waarvan mensen houden. In een van onze experimenten vroegen we mensen een beroemdheid te noemen die ze bewonderden, een levende persoon.
So one answer was George Clooney. Then we asked them, "How much would you pay for George Clooney's sweater?" And the answer is a fair amount -- more than you would pay for a brand new sweater or a sweater owned by somebody who you didn't adore. Then we asked other groups of subjects -- we gave them different restrictions and different conditions. So for instance, we told some people, "Look, you can buy the sweater, but you can't tell anybody you own it, and you can't resell it." That drops the value of it, suggesting that that's one reason why we like it. But what really causes an effect is you tell people, "Look, you could resell it, you could boast about it, but before it gets to you, it's thoroughly washed." That causes a huge drop in the value. As my wife put it, "You've washed away the Clooney cooties."
Eén antwoord was George Clooney. Toen vroegen we ze, "Hoeveel zou je betalen voor George Clooney's trui?" En het antwoord is: behoorlijk wat -- meer dan je zou betalen voor een nieuwe trui of een trui van iemand die je niet bewondert. Toen vroegen we andere groepen -- we gaven ze verschillende restricties en verschillende voorwaarden. We zeiden tegen sommige mensen: "Je mag de trui kopen, maar je mag niemand vertellen dat je hem bezit en je mag hem niet verder verkopen". Dat deed de waarde dalen, wat suggereert dat dat een reden is waarom we ervan houden. Maar wat echt effect heeft, is wanneer je zegt: " Je mag hem verder verkopen, erover opscheppen, maar vóór je hem krijgt, wordt hij grondig gewassen." Dat zorgt voor een groot waardeverlies. Zoals mijn vrouw zei: "Je hebt Clooney's luizen eruit gewassen."
(Laughter)
(Gelach)
So let's go back to art. I would love a Chagall. I love the work of Chagall. If people want to get me something at the end of the conference, you could buy me a Chagall. But I don't want a duplicate, even if I can't tell the difference. That's not because, or it's not simply because, I'm a snob and want to boast about having an original. Rather, it's because I want something that has a specific history. In the case of artwork, the history is special indeed. The philosopher Denis Dutton in his wonderful book "The Art Instinct" makes the case that, "The value of an artwork is rooted in assumptions about the human performance underlying its creation." And that could explain the difference between an original and a forgery. They may look alike, but they have a different history. The original is typically the product of a creative act, the forgery isn't. I think this approach can explain differences in people's taste in art.
Terug naar de kunst. Ik zou een Chagall het einde vinden. Ik hou van zijn werk. Als mensen me iets willen geven aan het eind van de conferentie, kun je een Chagall voor me kopen. Maar ik wil geen kopie, zelfs al kan ik geen verschil zien. Dat is niet omdat, of niet enkel omdat ik een snob ben en wil opscheppen over mijn origineel. Nee, het is omdat ik prijs stel op iets met een specifieke geschiedenis. In het geval van kunstwerken is die geschiedenis erg bijzonder. De filosoof Denis Dutton poneert, in zijn fantastische boek "Het Kunstinstinct": "De waarde van een kunstwerk is geworteld in aannames over de menselijke actie achter zijn creatie." Dat zou het verschil kunnen uitleggen tussen een origineel en een vervalsing. Ze mogen op elkaar lijken, maar ze hebben een andere geschiedenis. Het origineel is doorgaans het product van een creatieve handeling, de vervalsing niet. Ik denk dat deze insteek de verschillen kan verklaren tussen de verschillen in smaak.
This is a work by Jackson Pollock. Who here likes the work of Jackson Pollock? Okay. Who here, it does nothing for them? They just don't like it. I'm not going to make a claim about who's right, but I will make an empirical claim about people's intuitions, which is that, if you like the work of Jackson Pollock, you'll tend more so than the people who don't like it to believe that these works are difficult to create, that they require a lot of time and energy and creative energy. I use Jackson Pollock on purpose as an example because there's a young American artist who paints very much in the style of Jackson Pollock, and her work was worth many tens of thousands of dollars -- in large part because she's a very young artist.
Dit is een werk van Jackson Pollock. Wie houdt er van het werk van Pollock? Okee. Wie vindt het niets bijzonders? Houdt er niet van. Ik ga geen uitspraken doen over wie er gelijk heeft, maar ik wil wel een empirische claim maken over de intuïtie van mensen. Namelijk, als je van Jackson Pollocks werk houdt, zal je, meer dan de mensen die er niet van houden, geloven dat deze werken moeilijk te maken zijn, dat ze veel tijd en energie kosten en creatieve energie. Ik gebruik Jackson Pollock expres als voorbeeld omdat er een jonge Amerikaanse kunstenaar is die schildert in een soortgelijke stijl als Pollock, en haar werk was vele tienduizenden dollars waard -- grotendeels omdat ze een zeer jonge kunstenaar is.
This is Marla Olmstead who did most of her work when she was three years old. The interesting thing about Marla Olmstead is her family made the mistake of inviting the television program 60 Minutes II into their house to film her painting. And they then reported that her father was coaching her. When this came out on television, the value of her art dropped to nothing. It was the same art, physically, but the history had changed.
Dit is Marla Olmstead die haar meeste werk maakte toen ze 3 jaar oud was. Het interessante over Marla Olmstead is dat haar familie de fout maakte om het televisieprogramma 60 Minutes II uit te nodigen om haar te filmen tijdens het schilderen. En toen berichtten ze dat haar vader haar coachte. Toen dit uitgezonden werd op televisie, zakte de waarde van haar kunst naar het nulpunt. Het was fysiek dezelfde kunst, maar de geschiedenis was veranderd.
I've been focusing now on the visual arts, but I want to give two examples from music. This is Joshua Bell, a very famous violinist. And the Washington Post reporter Gene Weingarten decided to enlist him for an audacious experiment. The question is: How much would people like Joshua Bell, the music of Joshua Bell, if they didn't know they were listening to Joshua Bell? So he got Joshua Bell to take his million dollar violin down to a Washington D.C. subway station and stand in the corner and see how much money he would make. And here's a brief clip of this. (Violin music) After being there for three-quarters of an hour, he made 32 dollars. Not bad. It's also not good. Apparently to really enjoy the music of Joshua Bell, you have to know you're listening to Joshua Bell. He actually made 20 dollars more than that, but he didn't count it. Because this woman comes up -- you see at the end of the video -- she comes up. She had heard him at the Library of Congress a few weeks before at this extravagant black-tie affair. So she's stunned that he's standing in a subway station. So she's struck with pity. She reaches into her purse and hands him a 20.
Ik focus me nu op de beeldende kunst, maar ik wil twee voorbeelden geven uit de muziek. Dit is Joshua Bell, een heel beroemde violist. Washington Post-verslaggever Gene Weingarten besloot hem te strikken voor een gewaagd experiment. De vraag is: hoe zouden mensen Joshua Bell vinden, de muziek van Joshua Bell, als ze niet wisten dat ze naar Joshua Bell luisterden? Dus hij liet Joshua Bell met zijn peperdure viool in een hoek gaan staan van een metrostation in Washington D.C. om te zien hoeveel geld hij zou verdienen. Hier is een korte clip daarvan. (Vioolmuziek) Na daar 3 kwartier gestaan te hebben, had hij 32 dollar. Niet slecht. Maar ook niet goed. Schijnbaar moet je weten dat je naar Joshua Bell luistert om zijn muziek echt te kunnen waarderen. Hij verdiende 20 dollar meer dan dat, maar hij telde het niet mee. Want een vrouw komt langs -- je ziet het aan het eind van de video -- ze komt langs. Ze had hem een paar weken geleden zien optreden bij de Library of Congress tijdens een extravagante galashow. Dus ze is geschokt dat hij in een metrostation staat. Ze heeft acuut medelijden. Ze graait in haar portemonnee en geeft hem een briefje van 20.
(Laughter)
(Gelach)
(Applause)
(Applaus)
The second example from music is from John Cage's modernist composition, "4'33"." As many of you know, this is the composition where the pianist sits at a bench, opens up the piano and sits and does nothing for four minutes and 33 seconds -- that period of silence. And people have different views on this. But what I want to point out is you can buy this from iTunes. (Laughter) For a dollar 99, you can listen to that silence, which is different than other forms of silence.
Het tweede voorbeeld uit de muziek is van John Cage's modernistische compositie 4'33" Zoals velen van jullie zullen weten is dit de compositie waar de pianist gaat zitten, de pianoklep opent en en vervolgens gedurende 4 minuten en 33 seconden niets doet -- die periode van stilte. Mensen hebben verschillende meningen hierover. Maar waar ik op wilde wijzen, is dat je dit kunt kopen bij iTunes. (Gelach) Voor één negenennegentig kun je luisteren naar díe stilte, die anders is dan andere vormen van stilte.
(Laughter)
(Gelach)
Now I've been talking so far about pleasure, but what I want to suggest is that everything I've said applies as well to pain. And how you think about what you're experiencing, your beliefs about the essence of it, affect how it hurts. One lovely experiment was done by Kurt Gray and Dan Wegner. What they did was they hooked up Harvard undergraduates to an electric shock machine. And they gave them a series of painful electric shocks. So it was a series of five painful shocks. Half of them are told that they're being given the shocks by somebody in another room, but the person in the other room doesn't know they're giving them shocks. There's no malevolence, they're just pressing a button. The first shock is recorded as very painful. The second shock feels less painful, because you get a bit used to it. The third drops, the fourth, the fifth. The pain gets less. In the other condition, they're told that the person in the next room is shocking them on purpose -- knows they're shocking them. The first shock hurts like hell. The second shock hurts just as much, and the third and the fourth and the fifth. It hurts more if you believe somebody is doing it to you on purpose.
Ik heb tot nu toe gesproken over genot, maar wat ik wil suggereren, is dat alles wat ik zei eveneens geldt voor pijn. Hoe je denkt over wat je ervaart, je geloof over de essentie ervan, beïnvloedt de pijn. Een leuk experiment is gedaan door Kurt Gray en Dan Wegner. Ze verbonden Harvard-bachelorstudenten met een elektrische schokmachine. Ze dienden ze een serie elektrische schokken toe. Een serie van vijf pijnlijke schokken. De helft wordt verteld dat ze de schokken krijgen van iemand in een andere kamer, maar dat die persoon niet weet dat hij hen schokken toedient. Er is geen kwade wil, ze drukken slechts op een knop. De eerste schok wordt ervaren als erg pijnlijk. De tweede schok voelt minder pijnlijk, want het went. De derde minder, de vierde, de vijfde. De pijn wordt minder. In de andere opstelling, wordt hen verteld dat de persoon in de andere kamer ze expres schokken toedient -- weten dat ze hen pijn doen. De eerste schok doet enorm pijn. De tweede schok doet net zoveel pijn, en de derde en vierde en vijfde. Het doet meer pijn als als je gelooft dat iemand het je opzettelijk aandoet.
The most extreme example of this is that in some cases, pain under the right circumstances can transform into pleasure. Humans have this extraordinarily interesting property that will often seek out low-level doses of pain in controlled circumstances and take pleasure from it -- as in the eating of hot chili peppers and roller coaster rides. The point was nicely summarized by the poet John Milton who wrote, "The mind is its own place, and in itself can make a heaven of hell, a hell of heaven."
Het meest extreme voorbeeld hiervan is dat in sommige gevallen, pijn onder de juiste omstandigheden kan veranderen in genot. Mensen hebben de buitengewoon interessante eigenschap om vaak lage doses pijn op te zoeken in gecontroleerde omstandigheden en daar genot aan te beleven -- zoals bij het eten van hete pepers en achtbaanritten. Dit punt is mooi samengevat door de dichter John Milton die schreef: "De geest is los van alles, en kan op zich van de hel een hemel en van de hemel een hel maken".
And I'll end with that. Thank you.
Daarmee eindig ik. Dank je wel.
(Applause)
(Applaus)