Όταν σκεφτόμαστε τις έννοιες προκατάληψη και μεροληψία τείνουμε να φανταζόμαστε ανόητους και κακούς ανθρώπους να κάνουν ανόητες και σατανικές πράξεις και αυτή η ιδέα συνοψίζεται όμορφα από τον Βρετανό κριτικό Γουίλιαμ Χάζλιτ που έγραψε το «Η προκατάληψη είναι το παιδί της άγνοιας». Θα προσπαθήσω να σας πείσω τώρα ότι αυτό είναι λανθασμένο. Θα ήθελα να δοκιμάσω να σας πείσω ότι η προκατάληψη και η μεροληψία είναι έννοιες φυσιολογικές, συχνά λογικές και συχνά είναι ακόμα και ηθικές. Πιστεύω ότι μόλις το καταλάβουμε αυτό θα είμαστε σε καλύτερη θέση να καταλάβουμε πότε σφάλουν, πότε θα έχουν φοβερές συνέπειες. Θα ξέρουμε καλύτερα τι να κάνουμε όταν συμβεί κάτι τέτοιο.
When we think about prejudice and bias, we tend to think about stupid and evil people doing stupid and evil things. And this idea is nicely summarized by the British critic William Hazlitt, who wrote, "Prejudice is the child of ignorance." I want to try to convince you here that this is mistaken. I want to try to convince you that prejudice and bias are natural, they're often rational, and they're often even moral, and I think that once we understand this, we're in a better position to make sense of them when they go wrong, when they have horrible consequences, and we're in a better position to know what to do when this happens.
Aς αρχίσουμε λοιπόν με τα στερεότυπα. Με βλέπετε, ξέρετε το όνομά μου και κάποια στοιχεία για μένα και μπορείτε να κάνετε κάποιες κρίσεις. Μπορείτε να μαντέψετε την εθνικότητά μου τις πολιτικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις μου, και συνήθως οι κρίσεις είναι ακριβείς. Είμαστε πολύ καλοί στα συμπεράσματα και είμαστε καλοί σε αυτό γιατί η ικανότητά μας να δημιουργούμε στερεότυπα δεν αποτελεί κάποια αυθαίρετη ιδιορρυθμία του νου αλλά μάλλον είναι μια συγκεκριμένη υποπερίπτωση μιας πιο γενικής διαδικασίας. Δηλαδή έχουμε εμπειρία από καταστάσεις και ανθρώπους που ταξινομούμε σε κατηγορίες και από τα βιώματά μας μπορούμε να γενικεύσουμε για νέες περιπτώσεις σε αυτές τις κατηγορίες. Λοιπόν, όλοι εδώ έχετε αρκετή πείρα από καρέκλες, μήλα και σκυλιά, και με βάση αυτά, θα βλέπατε άγνωστα παραδείγματα και θα κάνατε υποθέσεις, θα κάθεστε στην καρέκλα να φάτε το μήλο και ο σκύλος θα γάβγιζε. Όμως μπορεί να κάνουμε λάθος. Η καρέκλα μπορεί να έσπαγε όταν κάθεστε. το μήλο να 'ταν δηλητηριασμένο, ο σκύλος να μην γάβγιζε. Και όντως, η σκυλίτσα μου η Τέσσυ δεν γαβγίζει. Κατά κύριο λόγο όμως, είμαστε καλοί σε κάτι τέτοιο. Συνήθως κάνουμε σωστές υποθέσεις και στον κοινωνικό και στον ιδιωτικό βίο. Εάν δεν τα καταφέρναμε να υποθέσουμε τι θα συμβεί σε νέες καταστάσεις που συναντάμε, δεν θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε. Μάλιστα ο Χάζλιτ, στο υπέροχο δοκίμιό του, παραδέχεται ότι: «Χωρίς τη βοήθεια της προκατάληψης και της συνήθειας, δε θα ήμουν σε θέση να διασχίσω την αίθουσα, δε θα ήξερα πως να φερθώ σε καμία περίσταση, ούτε τι να νιώσω σε οποιαδήποτε σχέση στη ζωή». Τώρα ας εξετάσουμε τη μεροληψία. Μερικές φορές χωρίζουμε τον κόσμο σε «εμάς» και «αυτούς», στους εντός και τους εκτός ομάδας, και ενίοτε όταν το κάνουμε, ξέρουμε ότι σφάλουμε και σαν να ντρεπόμαστε λίγο. Όμως άλλες φορές νιώθουμε περήφανοι. Το αναγνωρίζουμε ανοικτά. Το αγαπημένο μου σχετικό παράδειγμα είναι μια ερώτηση του κοινού από δημόσιο διάλογο Ρεπουμπλικανών ενόψει των τελευταίων εκλογών.
So, start with stereotypes. You look at me, you know my name, you know certain facts about me, and you could make certain judgments. You could make guesses about my ethnicity, my political affiliation, my religious beliefs. And the thing is, these judgments tend to be accurate. We're very good at this sort of thing. And we're very good at this sort of thing because our ability to stereotype people is not some sort of arbitrary quirk of the mind, but rather it's a specific instance of a more general process, which is that we have experience with things and people in the world that fall into categories, and we can use our experience to make generalizations about novel instances of these categories. So everybody here has a lot of experience with chairs and apples and dogs, and based on this, you could see unfamiliar examples and you could guess, you could sit on the chair, you could eat the apple, the dog will bark. Now we might be wrong. The chair could collapse if you sit on it, the apple might be poison, the dog might not bark, and in fact, this is my dog Tessie, who doesn't bark. But for the most part, we're good at this. For the most part, we make good guesses both in the social domain and the non-social domain, and if we weren't able to do so, if we weren't able to make guesses about new instances that we encounter, we wouldn't survive. And in fact, Hazlitt later on in his wonderful essay concedes this. He writes, "Without the aid of prejudice and custom, I should not be able to find my way my across the room; nor know how to conduct myself in any circumstances, nor what to feel in any relation of life." Or take bias. Now sometimes, we break the world up into us versus them, into in-group versus out-group, and sometimes when we do this, we know we're doing something wrong, and we're kind of ashamed of it. But other times we're proud of it. We openly acknowledge it. And my favorite example of this is a question that came from the audience in a Republican debate prior to the last election.
(Βίντεο) Άντερσον Κούπερ: Φτάνουμε στην ερώτηση από την αίθουσα για την παροχή εξωτερικής βοήθειας; Παρακαλώ, κυρία μου.
(Video) Anderson Cooper: Gets to your question, the question in the hall, on foreign aid? Yes, ma'am.
Γυναίκα: Ο Αμερικανικός λαός υποφέρει στην πατρίδα μας αυτή τη στιγμή. Γιατί συνεχίζουμε να στέλνουμε βοήθεια στο εξωτερικό σε άλλες χώρες ενώ χρειαζόμαστε κάθε δυνατή βοήθεια για εμάς τους ίδιους;
Woman: The American people are suffering in our country right now. Why do we continue to send foreign aid to other countries when we need all the help we can get for ourselves?
ΑΚ: Κυβερνήτη Πέρρυ, τι έχετε να πείτε για αυτό;
AC: Governor Perry, what about that?
(Χειροκρότημα) Ρικ Πέρρυ: Βεβαίως, πιστεύω ότι...
(Applause) Rick Perry: Absolutely, I think it's—
Πωλ Μπλούμ: Όλα τα άτομα επί σκηνής συμμερίζονταν τη βάση της ερώτησης, ότι ως Αμερικανοί, πρέπει να νοιαζόμαστε περισσότερο για εμάς παρά για άλλους ανθρώπους. Πράγματι, γενικά οι άνθρωποι ταλαντεύονται από συναισθήματα αλληλεγγύης, αφοσίωσης, υπερηφάνειας και πατριωτισμού, για την πατρίδα τους ή για την εθνοτική τους ομάδα. Ασχέτως πολιτικών πιστεύω, πολλοί είναι περήφανοι ως Αμερικανοί και ευνοούν τους Αμερικανούς από άλλες χώρες. Κάτοικοι άλλων χωρών νιώθουν το ίδιο για την πατρίδα τους και εμείς επίσης για την εθνοτική μας καταγωγή.
Paul Bloom: Each of the people onstage agreed with the premise of her question, which is as Americans, we should care more about Americans than about other people. And in fact, in general, people are often swayed by feelings of solidarity, loyalty, pride, patriotism, towards their country or towards their ethnic group. Regardless of your politics, many people feel proud to be American, and they favor Americans over other countries. Residents of other countries feel the same about their nation, and we feel the same about our ethnicities.
Βέβαια, κάποιοι ίσως το απορρίπτετε. Κάποιοι μπορεί να είστε τόσο κοσμοπολίτες ώστε να πιστεύετε ότι η εθνότητα και η ιθαγένεια δεν πρέπει να ασκούν καμία ηθική επιρροή. Αλλά ακόμη και εσείς οι καλλιεργημένοι αποδέχεστε ότι θα πρέπει να υπάρχει μια έλξη προς την έσω-ομάδα στον τομέα των φίλων και της οικογένειας από τα κοντινά σας πρόσωπα, και έτσι ακόμη και εσείς κάνετε διάκριση σε «Εμάς» και «Αυτούς».
Now some of you may reject this. Some of you may be so cosmopolitan that you think that ethnicity and nationality should hold no moral sway. But even you sophisticates accept that there should be some pull towards the in-group in the domain of friends and family, of people you're close to, and so even you make a distinction between us versus them.
Τώρα αυτή η διάκριση είναι αρκετά φυσιολογική και συχνά αρκετά ηθική, αλλά μπορεί να εκτραπεί, και αυτό αποτέλεσε μέρος της έρευνας του μεγάλου κοινωνικού ψυχολόγου Χένρι Τάιζφελ. Ο Τάιζφελ γεννήθηκε στην Πολωνία το 1919. Έφυγε για σπουδές σε πανεπιστήμια της Γαλλίας, επειδή ως Εβραίος, αποκλειόταν από πανεπιστήμιο της Πολωνίας και μετά κατατάχθηκε στον Γαλλικό στρατό στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Συνελήφθη και κατέληξε σε ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου, και ήταν τρομακτική περίοδος γι' αυτόν, διότι εάν αποκαλυπτόταν ως Εβραίος, θα μεταφερόταν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης όπου πιθανότατα δεν θα επιβίωνε. Πράγματι, μετά τον πολέμο που απελευθερώθηκε οι περισσότεροι φίλοι και η οικογένειά του ήταν νεκροί. Ασχολήθηκε με διάφορες δραστηριότητες. Βοήθησε ορφανά πολέμου. Εντούτοις είχε διαρκές ενδιαφέρον για τη διερεύνηση της προκατάληψης, έτσι όταν διατέθηκε υποτροφία για τα στερεότυπα από σημαντικό Βρετανικό φορέα, υπέβαλε αίτηση και την κέρδισε. Τότε ξεκίνησε μια εκπληκτική καριέρα. Αυτό που ξεκίνησε την καριέρα του ήταν η διαπίστωση ότι η αντίληψη των περισσότερων ανθρώπων για το Ολοκαύτωμα ήταν λανθασμένη. Πολλοί άνθρωποι εκείνη την εποχή θεωρούσαν ότι το Ολοκαύτωμα κάπως αντιπροσώπευε ένα τραγικό λάθος εκ μέρους των Γερμανών, κάποιο γενετικό ελάττωμα ή αυταρχική προσωπικότητα. Και ο Τάιζφελ το απέρριπτε. Έλεγε ότι αυτό που βλέπουμε στο Ολοκαύτωμα είναι απλώς μια υπερβολή φυσιολογικών ψυχολογικών διεργασιών που συμβαίνουν σε όλους μας. Για να το διερευνήσει, έκανε μια σειρά κλασικές μελέτες σε Βρετανούς εφήβους. Σε μία από τις μελέτες, έκανε διάφορες ερωτήσεις στους Βρετανούς εφήβους και μετά με βάση τις απαντήσεις τους, τους είπε: «Κοίταξα τις απαντήσεις σας και με βάση αυτές αποφάσισα ότι» είπε στους μισούς από αυτούς, «είτε λατρεύετε τον ζωγράφο Καντίνσκι και τα έργα του, ή ότι λατρεύετε τον Κλέε και τα έργα του.» Ήταν τελείως ψευδές. Οι απαντήσεις δεν είχαν σχέση με τον Καντίνσκι ή τον Κλέε. Πιθανόν δεν είχαν καν ακούσει τους καλλιτέχνες αυτούς. Απλώς τους χώριζε αυθαίρετα σε ομάδες. Αυτό όμως που ανακάλυψε ήταν ότι ο διαχωρισμός σε ομάδες είχε σημασία έτσι όταν αργότερα έδωσε στα άτομα αυτά χρήματα, αυτοί προτιμούσαν να δίνουν τα χρήματα σε μέλη της δικής τους ομάδας παρά σε μέλη της άλλης ομάδας. Το χειρότερο ήταν ότι ενδιαφέρονταν πολύ περισσότερο για την καθιέρωση μιας διαφοράς ανάμεσα στην ομάδα τους και της άλλης ομάδας, έτσι δεν αποδέχονταν χρήματα για την ομάδα τους εάν έτσι στερούσαν περισσότερα από την άλλη ομάδα.
Now, this distinction is natural enough and often moral enough, but it can go awry, and this was part of the research of the great social psychologist Henri Tajfel. Tajfel was born in Poland in 1919. He left to go to university in France, because as a Jew, he couldn't go to university in Poland, and then he enlisted in the French military in World War II. He was captured and ended up in a prisoner of war camp, and it was a terrifying time for him, because if it was discovered that he was a Jew, he could have been moved to a concentration camp, where he most likely would not have survived. And in fact, when the war ended and he was released, most of his friends and family were dead. He got involved in different pursuits. He helped out the war orphans. But he had a long-lasting interest in the science of prejudice, and so when a prestigious British scholarship on stereotypes opened up, he applied for it, and he won it, and then he began this amazing career. And what started his career is an insight that the way most people were thinking about the Holocaust was wrong. Many people, most people at the time, viewed the Holocaust as sort of representing some tragic flaw on the part of the Germans, some genetic taint, some authoritarian personality. And Tajfel rejected this. Tajfel said what we see in the Holocaust is just an exaggeration of normal psychological processes that exist in every one of us. And to explore this, he did a series of classic studies with British adolescents. And in one of his studies, what he did was he asked the British adolescents all sorts of questions, and then based on their answers, he said, "I've looked at your answers, and based on the answers, I have determined that you are either" — he told half of them — "a Kandinsky lover, you love the work of Kandinsky, or a Klee lover, you love the work of Klee." It was entirely bogus. Their answers had nothing to do with Kandinsky or Klee. They probably hadn't heard of the artists. He just arbitrarily divided them up. But what he found was, these categories mattered, so when he later gave the subjects money, they would prefer to give the money to members of their own group than members of the other group. Worse, they were actually most interested in establishing a difference between their group and other groups, so they would give up money for their own group if by doing so they could give the other group even less.
Η μεροληψία φαίνεται ότι εμφανίζεται σε νεαρή ηλικία. Γι' αυτό η συνάδελφος και σύζυγός μου Κάρεν Γουίν στο Γέιλ έκανε μια σειρά μελέτες σε μωρά, όπου βάζει τα μωρά μαζί με κούκλες που έχουν διαφορετικές προτιμήσεις στο φαγητό. Στη μια κούκλα πιθανόν να αρέσουν τα φασολάκια. στην άλλη μπορεί να αρέσουν τα μπισκότα. Πειραματίζονται στις διατροφικές συνήθειες των μωρών και βρέθηκε ότι γενικά προτιμούν τα μπισκότα. Αλλά το ερώτημα είναι: Επηρεάζει η προτίμηση τα μωρά στο πώς φέρονται στις κούκλες; Τα επηρεάζει πολύ. Τείνουν να προτιμούν τις κούκλες που έχουν τα ίδια γούστα στο φαγητό με αυτά, και το χειρότερο είναι ότι πραγματικά προτιμούν την κούκλα που τιμωρεί την άλλη με το διαφορετικό γούστο στο φαγητό. (Γέλια)
This bias seems to show up very early. So my colleague and wife, Karen Wynn, at Yale has done a series of studies with babies where she exposes babies to puppets, and the puppets have certain food preferences. So one of the puppets might like green beans. The other puppet might like graham crackers. They test the babies own food preferences, and babies typically prefer the graham crackers. But the question is, does this matter to babies in how they treat the puppets? And it matters a lot. They tend to prefer the puppet who has the same food tastes that they have, and worse, they actually prefer puppets who punish the puppet with the different food taste. (Laughter)
Παρατηρούμε συνεχώς τέτοια ενδο-ομαδική εξω-ομαδική ψυχολογία. Παρατηρείται σε πολιτικές συγκρούσεις μεταξύ ομάδων με διαφορετική ιδεολογία. Τη βλέπουμε σε υπερβολή σε περίπτωση πολέμου, που δεν δίνεται απλώς κάτι λιγότερο στην εξωομάδα αλλά τους αφαιρείται η ανθρωπιά, όπως με την Ναζιστική αντίληψη περί των Εβραίων, ως παράσιτα ή ψείρες, ή σύμφωνα με την Αμερικανική αντίληψη των Ιαπώνων ως αρουραίους.
We see this sort of in-group, out-group psychology all the time. We see it in political clashes within groups with different ideologies. We see it in its extreme in cases of war, where the out-group isn't merely given less, but dehumanized, as in the Nazi perspective of Jews as vermin or lice, or the American perspective of Japanese as rats.
Τα στερεότυπα μπορεί επίσης να εκτραπούν. Έτσι συχνά είναι λογικά και χρήσιμα, όμως κάποιες φορές γίνονται παράλογα, δίνουν λάθος απαντήσεις, και άλλες φορές οδηγούν σε ξεκάθαρα ανήθικες συνέπειες. Η περίπτωση που μελετήθηκε περισσότερο είναι αυτή της φυλής. Έγινε μια συναρπαστική μελέτη πριν από τις εκλογές του 2008 κατά την οποία κοινωνικοί ψυχολόγοι παρατηρούσαν τον βαθμό συσχέτισης των υποψηφίων με την Αμερική, όπως η ασυνείδητη συσχέτιση με την Αμερικανική σημαία. Σε μία από αυτές τις μελέτες συνέκριναν τον Ομπάμα και τον Μακέιν και ανακάλυψαν ότι ο Μακέιν θεωρείται περισσότερο Αμερικανός από τον Ομπάμα, και κατά κάποιο τρόπο, δεν εκπλησσόμαστε που το ακούμε. Ο Μακέιν είναι φημισμένος ήρωας πολέμου και πολλοί θα έλεγαν ρητά ότι έχει περισσότερο αμερικάνικο παρελθόν από τον Ομπάμα. Επίσης συνέκριναν τον Ομπάμα με τον Βρετανό Πρωθυπουργό Τόνι Μπλερ, και ανακάλυψαν ότι και ο Μπλερ θεωρούταν περισσότερο Αμερικανός από τον Ομπάμα παρόλο που τα άτομα σαφώς καταλάβαιναν ότι δεν είναι καν Αμερικανός. Φυσικά αντιδρούσαν στο χρώμα δέρματος του Ομπάμα.
Stereotypes can also go awry. So often they're rational and useful, but sometimes they're irrational, they give the wrong answers, and other times they lead to plainly immoral consequences. And the case that's been most studied is the case of race. There was a fascinating study prior to the 2008 election where social psychologists looked at the extent to which the candidates were associated with America, as in an unconscious association with the American flag. And in one of their studies they compared Obama and McCain, and they found McCain is thought of as more American than Obama, and to some extent, people aren't that surprised by hearing that. McCain is a celebrated war hero, and many people would explicitly say he has more of an American story than Obama. But they also compared Obama to British Prime Minister Tony Blair, and they found that Blair was also thought of as more American than Obama, even though subjects explicitly understood that he's not American at all. But they were responding, of course, to the color of his skin.
Τα στερεότυπα και η μεροληψία έχουν πραγματικές συνέπειες τόσο ανεπαίσθητες όσο και πολύ σημαντικές. Σε μια πρόσφατη μελέτη ερευνητές έβαλαν διαφημίσεις στο eBay για πώληση καρτών του μπέιζμπολ. Μερικές κάρτες τις κρατούσαν λευκά χέρια, άλλες χέρια μαύρων ατόμων. Ήταν οι ίδιες κάρτες. Αυτές με τα χέρια μαύρων έλαβαν σημαντικά χαμηλότερες προσφορές απ' ό,τι εκείνες με τα χέρια λευκών. Σε έρευνα του πανεπιστήμιου του Στάνφορντ, ψυχολόγοι διερεύνησαν την περίπτωση ανθρώπων που είχαν καταδικαστεί για τον φόνο κάποιου λευκού ατόμου. Αποδεικνύεται ότι, διατηρώντας τα υπόλοιπα σταθερά, είναι αρκετά πιο πιθανό να καταδικαστείτε σε θάνατο εάν μοιάζετε με το άτομο στα δεξιά παρά με το άτομο στα αριστερά, και αυτό συμβαίνει κυρίως επειδή το άτομο δεξιά φαίνεται να πλησιάζει πάρα πολύ το Αφροαμερικανικό πρότυπο, και αυτό προφανώς επηρεάζει τις αποφάσεις των ανθρώπων για το πώς πρέπει να του συμπεριφερθούν.
These stereotypes and biases have real-world consequences, both subtle and very important. In one recent study, researchers put ads on eBay for the sale of baseball cards. Some of them were held by white hands, others by black hands. They were the same baseball cards. The ones held by black hands got substantially smaller bids than the ones held by white hands. In research done at Stanford, psychologists explored the case of people sentenced for the murder of a white person. It turns out, holding everything else constant, you are considerably more likely to be executed if you look like the man on the right than the man on the left, and this is in large part because the man on the right looks more prototypically black, more prototypically African-American, and this apparently influences people's decisions over what to do about him.
Τώρα που το γνωρίζουμε αυτό, πώς το καταπολεμούμε; Υπάρχουν διάφοροι δρόμοι. Ένας είναι να επικαλεστούμε το συναίσθημα του άλλου, δηλαδή να προκαλέσουμε ενσυναίσθηση. Αυτό το κάνουμε συχνά με την αφήγηση. Έτσι εάν είστε γονιός με φιλελεύθερες αρχές και θέλετε να ενθαρρύνετε τα παιδιά σας προς τις αξίες της μη παραδοσιακής οικογένειας, δώστε τους ένα τέτοιο βιβλίο. [Η Χέδερ έχει δύο μαμάδες] Εάν είστε πιο συντηρητικοί, ίσως να τους χαρίσετε κάτι τέτοιο. (Γέλια) [Βοήθεια! Φιλελεύθεροι κάτω από το κρεββάτι μου!] Γενικά όμως η αφήγηση μπορεί να μεταμορφώσει ανώνυμους αγνώστους σε ξεχωριστά άτομα, και η ιδέα ότι νοιαζόμαστε για ανθρώπους όταν επικεντρωνόμαστε σε αυτούς ατομικά είναι ιδέα που εμφανίζεται σε όλη την ιστορία. Έτσι ο Στάλιν φαίνεται ότι είπε: «Ένας μόνο θάνατος είναι τραγωδία, ένα εκατομμύριο θάνατοι είναι στατιστική» και η Μητέρα Τερέζα είπε: «Αν κοιτάξω τη μάζα δεν θα δράσω ποτέ, εάν κοιτάξω τη μονάδα, θα δράσω!» Ψυχολόγοι το έχουν διερευνήσει. Για παράδειγμα σε μια έρευνα, δινόταν σε ανθρώπους μια λίστα με στοιχεία για κάποια κρίση και έβλεπαν πόσα χρήματα δώριζαν τα άτομα για την επίλυση της κρίσης. Στην άλλη ομάδα δεν έδιναν καθόλου στοιχεία όμως τους έλεγαν για κάποιο συγκεκριμένο άτομο, έδιναν όνομα και έδειχναν το πρόσωπό του, και αποδείχθηκε τελικά ότι έτσι δώριζαν πολύ περισσότερα χρήματα. Τίποτα από αυτά δεν είναι μυστικό για τους ανθρώπους που ασχολούνται με φιλανθρωπίες Δεν συνηθίζουν να κατακλύζουν τους ανθρώπους με στοιχεία και στατιστικές. Αντίθετα τους δείχνουν πρόσωπα, τους δείχνουν ανθρώπους. Πιθανόν, εκφράζοντας τη συμπάθειά μας στο άτομο,
So now that we know about this, how do we combat it? And there are different avenues. One avenue is to appeal to people's emotional responses, to appeal to people's empathy, and we often do that through stories. So if you are a liberal parent and you want to encourage your children to believe in the merits of nontraditional families, you might give them a book like this. ["Heather Has Two Mommies"] If you are conservative and have a different attitude, you might give them a book like this. (Laughter) ["Help! Mom! There Are Liberals under My Bed!"] But in general, stories can turn anonymous strangers into people who matter, and the idea that we care about people when we focus on them as individuals is an idea which has shown up across history. So Stalin apocryphally said, "A single death is a tragedy, a million deaths is a statistic," and Mother Teresa said, "If I look at the mass, I will never act. If I look at the one, I will." Psychologists have explored this. For instance, in one study, people were given a list of facts about a crisis, and it was seen how much they would donate to solve this crisis, and another group was given no facts at all but they were told of an individual and given a name and given a face, and it turns out that they gave far more. None of this I think is a secret to the people who are engaged in charity work. People don't tend to deluge people with facts and statistics. Rather, you show them faces, you show them people. It's possible that by extending our sympathies
να επεκτείνεται και στην ομάδα που το άτομο ανήκει.
to an individual, they can spread to the group that the individual belongs to.
Αυτή είναι η Χάριετ Μπήτσερ Στόου. Η ιστορία που θα σας πω είναι μάλλον απόκρυφη. Ο Πρόεδρος Λίνκολν την προσκάλεσε στον Λευκό Οίκο κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου και της είπε: «Ώστε εσύ είσαι η μικρή κυρία που ξεκίνησε αυτόν τον μεγάλο πόλεμο». Εννοούσε το βιβλίο της «Η Καλύβα του Μπάρμπα-Θωμά» που δεν είναι κάποιο σπουδαίο βιβλίο φιλοσοφίας ή θεολογίας ούτε καν ίσως λογοτεχνίας, όμως τα καταφέρνει εξαιρετικά να μας κάνει να μπούμε στη θέση άλλων ανθρώπων, με τους οποίους δεν θα σχολούμαστε σε άλλη περίπτωση, μας βάζει στη θέση του σκλάβου. Και αυτό θα μπορούσε να λειτουργήσει ως καταλύτης για μεγάλη κοινωνική αλλαγή.
This is Harriet Beecher Stowe. The story, perhaps apocryphal, is that President Lincoln invited her to the White House in the middle of the Civil War and said to her, "So you're the little lady who started this great war." And he was talking about "Uncle Tom's Cabin." "Uncle Tom's Cabin" is not a great book of philosophy or of theology or perhaps not even literature, but it does a great job of getting people to put themselves in the shoes of people they wouldn't otherwise be in the shoes of, put themselves in the shoes of slaves. And that could well have been a catalyst for great social change.
Πιο πρόσφατα, παρατηρώντας την Αμερική τις τελευταίες δεκαετίες, υπάρχουν λόγοι να πιστεύουμε ότι σειρές όπως η εκπομπή του Μπιλ Κόσμπι άλλαξαν ριζικά την Αμερικανική στάση ως προς τους Αφροαμερικανούς, Ενώ σόου όπως τα «Γουίλ και Γκρέις» και «Μοντέρνα Οικογένεια» άλλαξαν τη στάση προς τους γκέι άντρες και γυναίκες. Δεν νομίζω ότι είναι υπερβολή να πω ότι ο κύριος καταλύτης για την αλλαγή στα ήθη της Αμερικής ήταν οι κωμωδίες καταστάσεων.
More recently, looking at America in the last several decades, there's some reason to believe that shows like "The Cosby Show" radically changed American attitudes towards African-Americans, while shows like "Will and Grace" and "Modern Family" changed American attitudes towards gay men and women. I don't think it's an exaggeration to say that the major catalyst in America for moral change has been a situation comedy.
Όμως δεν είναι μόνο το συναίσθημα, και θα ήθελα να κλείσω κάνοντας έκκληση στη δύναμη της λογικής. Σε κάποιο σημείο του υπέροχου βιβλίου του «Οι καλές εκφάνσεις της ανθρώπινης φύσης» ο Στίβεν Πίνκερ λέει ότι, η Παλαιά Διαθήκη λέει να αγαπάς τον πλησίον σου, και η Καινή Διαθήκη να αγαπάς τον εχθρό σου, αλλά εγώ δεν αγαπώ πραγματικά κανέναν τους αλλά δεν θέλω και να τους σκοτώσω. Ξέρω ότι έχω υποχρεώσεις απέναντί τους αλλά το αίσθημα της ηθικής και οι ηθικές μου αξίες για την συμπεριφορά μου απέναντί τους δεν βασίζονται στην αγάπη. Βασίζονται στην κατανόηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, την πίστη ότι η ζωή τους είναι τόσο πολύτιμη όσο και η δική μου, και για να το στηρίξει αυτό λέει μια ιστορία από τον μεγάλο φιλόσοφο Άνταμ Σμιθ, Θέλω να σας πω αυτή την ιστορία, παρόλο που θα την προσαρμόσω στην σύγχρονη εποχή.
But it's not all emotions, and I want to end by appealing to the power of reason. At some point in his wonderful book "The Better Angels of Our Nature," Steven Pinker says, the Old Testament says love thy neighbor, and the New Testament says love thy enemy, but I don't love either one of them, not really, but I don't want to kill them. I know I have obligations to them, but my moral feelings to them, my moral beliefs about how I should behave towards them, aren't grounded in love. What they're grounded in is the understanding of human rights, a belief that their life is as valuable to them as my life is to me, and to support this, he tells a story by the great philosopher Adam Smith, and I want to tell this story too, though I'm going to modify it a little bit for modern times.
Λοιπόν ο Άνταμ Σμιθ ζητάει να φανταστείτε τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων και ότι οι χιλιάδες αυτοί άνθρωποι είναι σε μια άγνωστη σε σας χώρα. Θα μπορούσε να είναι η Κίνα, η Ινδία ή κάποια χώρα της Αφρικής. Ο Σμιθ τότε ρωτάει: Πώς θα αποκριθείτε; Θα λέγατε, είναι κρίμα, και θα συνεχίζατε τη ζωή σας. Εάν τύχαινε να διαβάσετε τους Τάιμς της Νέας Υόρκης και να το ανακαλύψετε, φυσικά αυτό μας συμβαίνει συνεχώς, συνεχίζουμε τη ζωή μας. Αλλά φανταστείτε αντιθέτως, λέει ο Σμιθ, να μαθαίνατε ότι αύριο θα σας έκοβαν το μικρό σας δάχτυλο. Ο Σμιθ λέει ότι αυτό θα σας ένοιαζε πολύ. Δεν θα κοιμόσασταν εκείνη τη νύχτα και θα το σκεφτόσασταν. Έτσι προκύπτει το ερώτημα: Θα θυσιάζατε χιλιάδες ζωές για να σώσετε το μικρό σας δάχτυλο; Απαντήστε το από μέσα σας, αλλά ο Σμιθ απαντάει: Φυσικά και όχι, τι απαίσια σκέψη! Έτσι τίθεται το ερώτημα, όπως το θέτει ο Σμιθ: «Όταν τα καταπιεσμένα μας συναισθήματα είναι σχεδόν πάντα τόσο φρικτά και εγωιστικά, πώς γίνεται οι βασικές μας αρχές να'ναι τόσο συχνά γενναιόδωρες και ευγενικές;» Η απάντηση του Σμιθ είναι ότι, «Είναι η λογική, οι αρχές και η συνείδηση που μας καλούν, με φωνή ικανή να καταπλήξει και τα πιο αλαζονικά μας πάθη, και λένε ότι είμαστε ένας από το πλήθος, σε καμία περίπτωση καλύτεροι από τον άλλο».
So Adam Smith starts by asking you to imagine the death of thousands of people, and imagine that the thousands of people are in a country you are not familiar with. It could be China or India or a country in Africa. And Smith says, how would you respond? And you would say, well that's too bad, and you'd go on to the rest of your life. If you were to open up The New York Times online or something, and discover this, and in fact this happens to us all the time, we go about our lives. But imagine instead, Smith says, you were to learn that tomorrow you were to have your little finger chopped off. Smith says, that would matter a lot. You would not sleep that night wondering about that. So this raises the question: Would you sacrifice thousands of lives to save your little finger? Now answer this in the privacy of your own head, but Smith says, absolutely not, what a horrid thought. And so this raises the question, and so, as Smith puts it, "When our passive feelings are almost always so sordid and so selfish, how comes it that our active principles should often be so generous and so noble?" And Smith's answer is, "It is reason, principle, conscience. [This] calls to us, with a voice capable of astonishing the most presumptuous of our passions, that we are but one of the multitude, in no respect better than any other in it."
Αυτό το τελευταίο κομμάτι συχνά περιγράφεται ως η αρχή της αμεροληψίας. Η αρχή αυτή εκφράζεται στις όλες τις θρησκείες παγκοσμίως, σε όλες τις εκφάνσεις του χρυσού κανόνα, και σε όλες τις θεωρίες ηθικής φιλοσοφίας του κόσμου, που διαφέρουν σε πολλά σημεία αλλά έχουν κοινή προϋπόθεση ότι πρέπει να κρίνουμε την ηθική με κατά κάποιο τρόπο αμερόληπτη άποψη.
And this last part is what is often described as the principle of impartiality. And this principle of impartiality manifests itself in all of the world's religions, in all of the different versions of the golden rule, and in all of the world's moral philosophies, which differ in many ways but share the presupposition that we should judge morality from sort of an impartial point of view.
Η καλύτερη άρθρωση αυτής της άποψης είναι για μένα πράγματι ούτε από θεολόγο, ούτε φιλόσοφο, αλλά από τον Χάμφρι Μπόγκαρτ στο τέλος της «Καζαμπλάνκα». Ναι, θα σας πω το τέλος, λέει στην ερωμένη του ότι πρέπει να χωρίσουν για το «γενικό καλό». Επίσης της λέει, δεν θα κάνω την προφορά του, «Δεν χρειάζεται και πολύ για να δεις ότι τα προβλήματα τριών ανθρώπων είναι ασήμαντα σ'αυτόν τον τρελό κόσμο».
The best articulation of this view is actually, for me, it's not from a theologian or from a philosopher, but from Humphrey Bogart at the end of "Casablanca." So, spoiler alert, he's telling his lover that they have to separate for the more general good, and he says to her, and I won't do the accent, but he says to her, "It doesn't take much to see that the problems of three little people don't amount to a hill of beans in this crazy world."
Η λογική μπορεί να υπερισχύει των παθών. Η λογική μπορεί να μας παρακινήσει να εκφράσουμε την κατανόησή μας, να γράψουμε ή να διαβάσουμε βιβλία όπως «Η καλύβα του Μπάρμπα-Θωμά». Η λογική μπορεί να μας παρακινήσει στη δημιουργία εθίμων, ταμπού και νόμων που θα μας περιορίζουν να ενεργούμε παρορμητικά όταν ως λογικά όντα νιώθουμε ότι έτσι πρέπει να γίνει. Αυτό ονομάζεται σύνταγμα. Το σύνταγμα είναι κάτι που συστάθηκε στο παρελθόν και εφαρμόζεται στο παρόν. Αυτό που λέει είναι ότι, ανεξάρτητα πόσο θα θέλαμε να επανεκλέξουμε έναν δημοφιλή πρόεδρο για τρίτη φορά, ανεξάρτητα πόσο οι λευκοί Αμερικανοί μπορεί να ήθελαν να επαναφέρουν το θεσμό της δουλείας, δεν μπορούν. Έχουμε δεσμευτεί με το σύνταγμα.
Our reason could cause us to override our passions. Our reason could motivate us to extend our empathy, could motivate us to write a book like "Uncle Tom's Cabin," or read a book like "Uncle Tom's Cabin," and our reason can motivate us to create customs and taboos and laws that will constrain us from acting upon our impulses when, as rational beings, we feel we should be constrained. This is what a constitution is. A constitution is something which was set up in the past that applies now in the present, and what it says is, no matter how much we might to reelect a popular president for a third term, no matter how much white Americans might choose to feel that they want to reinstate the institution of slavery, we can't. We have bound ourselves.
Έχουμε όμως δεσμευτεί και με άλλους τρόπους. Ξέρουμε ότι όταν φτάνει η στιγμή να επιλέξουμε κάποιον για κάποια δουλειά ή για κάποιο βραβείο, προκαταβαλόμαστε έντονα από τη φυλή τους, επηρεαζόμαστε από το φύλο τους, από το πόσο ελκυστικοί είναι, και μερικές φορές μπορεί να πούμε: «Έτσι πρέπει να είναι». Όμως άλλες φορές παραδεχόμαστε το λάθος. Για να το καταπολεμήσουμε αυτό δεν κάνουμε μεγαλύτερη προσπάθεια, παρά μάλλον δημιουργούμε καταστάσεις όπου αυτές οι πηγές πληροφόρησης δεν θα μπορούν να μας επηρεάσουν. Αυτός είναι ο λόγος που ορχήστρες κάνουν οντισιόν πίσω από παραβάν, ώστε οι μόνες πληροφορίες που λαμβάνουν να είναι αυτές που πιστεύουν ότι αξίζουν. Πιστεύω ότι η προκατάληψη και η μεροληψία ουσιαστικά φανερώνουν την δυαδικότητα της ανθρώπινης φύσης. Έχουμε διαισθήσεις, ένστικτα, συναισθήματα, που επηρεάζουν την κρίση και τις πράξεις μας απέναντι στο καλό και το κακό, αλλά είμαστε επίσης ικανοί για ορθολογική συζήτηση για έξυπνο προγραμματισμό. Αυτά τα χρησιμοποιούμε σε μερικές καταστάσεις για να επιταχύνουμε, να δυναμώνουμε τα συναισθήματά μας και άλλες φορές να τα καθηλώνουμε. Και με αυτόν τον τρόπο, η λογική μας βοηθάει να δημιουργήσουμε έναν καλύτερο κόσμο!
And we bind ourselves in other ways as well. We know that when it comes to choosing somebody for a job, for an award, we are strongly biased by their race, we are biased by their gender, we are biased by how attractive they are, and sometimes we might say, "Well fine, that's the way it should be." But other times we say, "This is wrong." And so to combat this, we don't just try harder, but rather what we do is we set up situations where these other sources of information can't bias us, which is why many orchestras audition musicians behind screens, so the only information they have is the information they believe should matter. I think prejudice and bias illustrate a fundamental duality of human nature. We have gut feelings, instincts, emotions, and they affect our judgments and our actions for good and for evil, but we are also capable of rational deliberation and intelligent planning, and we can use these to, in some cases, accelerate and nourish our emotions, and in other cases staunch them. And it's in this way that reason helps us create a better world.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)