I’m so excited! I’ve wanted to give a TED talk for a long time. So here we are, it’s great and thanks to MIT for having me. So I spend 200 days or so a year in the water with whales, frequently with killer whales or orca, which are the world's most widely distributed whale. They're in every ocean on the planet, and they exhibit complex social behaviors which are powered by their 15-pound brain. And their brain has spindle cells and a neocortex, which are structures associated with memory and higher level thinking. In fact, the neocortex in the orca brain actually has a greater surface area than the neocortex in the human brain. And as we continue to learn more about them, I think you can’t help but wonder if orcas had been born with opposable thumbs instead of fins, if they’d evolved that way, would they be competing with humanity to be the most dominant species on the planet? Or, given their collaborative nature, perhaps they’d be working alongside us. And then I worry if we continue on our current path with what’s happening in the ocean, will orca need to develop their own space program really, really quickly to avoid going extinct in the near future? Hopefully, not. So I’ve studied orca in the sea off Norway for 11 consecutive seasons and some of them stay on shore or near shore for a lot of the year. But the vast majority is following the herring migration, which spends most of its time out in the mid-Atlantic and only comes near shore for a couple of months in the midwinter every year. Herring is a small fish that aggregates in really large schools, and their aggregations and migrations are not static. In fact, over the last 25 or so years, the herring migration has chosen three distinct fjord systems off the coast of Norway to spend their winters. And each of these fjord systems has a very unique and different geography and also biomass. And that’s given us a really excellent opportunity to study orca adaptability and intelligence. In the late nineties, early 2000s, the fjord system that the herring chose was called Tysfjord. And Tysfjord is quite deep. And as these herring would pack into Tysfjord, a lot of them were quite deep in the bottom of the fjord. And so in order to get a meal, the orca had to dive down to the bottom and work quite hard. So they developed a group hunting strategy where a part of the pod would go down and carve off a piece of the herring shoal and force it to the surface. And once that herring shoal was trapped against the surface of the ocean, the orca would all work together and have a certain role to play to keep it there. Some would swim around the edges of the ball, some would swim under the ball to make sure that it couldn’t escape back down into the depths of the ocean. Then it made it much easier to get a meal when they were hungry, because the herring were all there and ready. And then the orca would send in their most valuable player. This was the designated hitter. So the designated hitter would then go over to the herring ball, cup its tail and swing its tail through the ball of herring with such force and velocity, it would create a pressure wave that would actually knock the herring unconscious and then make it easy to just swim over and slurp up the stunned herring. So just a note on that, think about how powerful these animals are. If you were to cup your hand and swing it through the water, how fast can you swing your hand through the water? Not very fast. Certainly not fast enough to knock a fish unconscious. And now imagine your hand is the size of an orca tail, which is bigger than most average human beings. How fast could you swing something that size through the water? You probably couldn't swing it through the water at all. So it just gives you an idea of, in addition to being intelligent, they're incredibly powerful animals. So this technique worked really, really well. But unfortunately, the story doesn’t end there, because the herring migration didn’t stay in Tysfjord. A few years later, it moved and was much further north around a fjord system called Tromso. So the orca were used to this bait balling technique, and they started to employ that around Tromso in 2011 or so when the herring migration moved there. They would corral them, chase them around, get them up to the surface, try to trap them there. But Tromso has a unique problem that Tysfjord did not have. Humpback whales. So humpback whales are also very smart and they don’t want to work any harder than they have to. So the humpback whales would just hang out in the background and wait for the orca to do all the hard work: Corral this ball of herring, force them up to the surface, trap them against the surface. And then once they were there, the humpback would sneak down deep, get some momentum going, and come rocketing up through that ball of herring and try to gulp as many of them down as they could, which obviously is very frustrating for the orca, because then all their hard work gets destroyed. Now they have sonar, you know, echolocation. So they would know the humpback whales are coming even when they’re down deep and they can’t see them. And they would clear out of that ball of herring. The problem is it’s a very indelicate process because the herring would then often escape back to the depths while the orca cleared out of the way. Now, as a human cameraman who's there to document and film this behavior, I found out the hard way that my echolocation and sonar is actually not nearly as accurate as that of... “A close call for a diver in the sea off Norway, when a 35,000-pound humpback whale nearly swallowed him. Patrick Dykstra was out filming killer whales and despite the shock, he says he didn’t feel that he was in much danger at all. He says the humpback knew exactly what he was doing and moved to avoid him. He called it perhaps the most thrilling millisecond of his life. - I’d say too close for comfort for most of us. - Oh yeah, I will echo that.” So, that was terrifying, but it happened in a very brief moment. And what you're seeing there is actually the bottom throat of the humpback whale as it came lunging through the ball of herring. And their leading jaw is made of really thick pieces of bone. So had it actually impacted me and that was with an ultra wide angle lens, so it was about a foot away when it came up. And then with its mouth fully extended like that, it then landed on me, thankfully, with the soft part of the lower part of its throat. And I’ll show you a couple of images here in a second, where you can see the throat of the humpback whale extended out. So that caused me to think, what would have happened if I’d gone in the throat? And thankfully they can’t swallow you because their throat is only the size of a basketball, even though their mouth is bigger than a car. But it would still be a bit of a struggle because you’d go in there, they get all that water and herring in their throat, close their mouth, use the muscles of their throat to push the water through their baleen plates, which act like a strainer like toothbrush bristles, and all the good stuff gets trapped against the back of those baleen plates, they use their giant tongue to then sweep along the plates and try to swallow everything. And it’d be then they’d realize I was in there and that they couldn’t swallow me. And I don’t know what it looks like when a humpback whale gags, but it would be a process like that and you can imagine how long that takes. And I can hold my breath for a little while, but not after just being swallowed by humpback whale. So you probably wouldn’t be in great shape when it eventually did spit you out. So my captain was there and he could have come over to pick me up. But what happened, the humpback whale goes through the herring ball, they all get out of the way, I look back in terror and I have a three minute swim or so back to the boat because we were just out in open ocean there. And herring, like most fish, seek protection in structure and they want to go around any kind of structure, whether it be a board floating in the ocean. If you see a board in the ocean, there’s often a bunch of little fish underneath it because they like a bit of structure for protection. Unfortunately, the only structure in the ocean at that place was me. And so when the herring got out of the way from the whale, they all then congregated all around me and I'm swinging and kicking my feet and trying to get them away from me while still trying to make progress towards getting back on the boat. But they figured to take their chances with me versus the humpback whale. That whale went down three more times and came rocketing through that ball, just missing me every time before I eventually made it back to the boat. And so, as I was mentioning, my captain could have come and picked me up. But he thought a better use of this time would be to take photos of this happening (Laughter) and then laugh at my expense. So these next pictures are the mouth of the humpback whale. And you’ll see in the second photo my little yellow snorkel just outside of where the mouth of the humpback whale is. In this second picture, there's my little snorkel running away from this whale and my face after it happened. So, you know, the moral of the story is choose your co-workers very carefully on any project. (Laughter) This was terrible for the orca, right? It’s hard work, they get all balled up, it goes to the surface and these humpback whales come in. So in a fascinating adaptation within that same season, rather than make bait balls, they started, they did it a bit, but much less and instead they started pushing the herring up against these shallow beachy areas. So in this next image, you’re going to see all the black in this image is herring. So instead of making balls, they forced the herring up against the shore in these shallow beachy areas where they could then still continue to feed and keep them there. So they still use their same designated hitter technique, they had to modify it a bit for the very shallow water, but they would corral it all, push it against the shore. And while this still did benefit the humpback whales, it was much less destructive to what the orca were trying to do because the humpback whales could swim through that herring still and they could lunge and try to get a few. But when that happened and the humpbacks went into the herring, the orca would just move out a bit but still keep it on the beach. They would just go to the edge of the shoal and keep the herring pushed up against there. Now we can’t talk to orca or we can’t talk to orca yet. That’s important. So I can’t ask them, “Did you change your strategy because these humpback whales are there?” But I can say from my many years of observation, it certainly seemed that way. And the reason it’s important to note that we can’t talk to them <i>yet</i> is because there are several really exciting, really important studies going on to try to decode whale language and actually talk back to them. So I think within our lifetime we are going to achieve it. And so it’s interesting thought exercise to wonder what exactly they would say to us. We do know that they’re incredible at collaboration and teamwork. So perhaps they would have some important lessons for humanity, if we eventually do get there and get to ask them these important questions. But again, not the happy ending we were hoping for, because the herring migration in 2017 moved again to where it currently is today, which is again much further north, this time in an area called Skjervøy. The issue with Skjervøy is you still have the humpback whale issue to deal with, but Skjervøy’s fjords do not have nearly as many shallow, beachy areas as Tromso. So you’ve got the humpback whale issue, you can’t drive the herring up on shore. So they had to devise a third strategy. So this time the orca decided to target a less advanced species to do the hard work for them - human beings. So there’s a lot of purse-seining that goes on around Skjervøy, this is a purse-seine boat. They put their neck down deep, put it around the herring, corral it, pull it up to the surface, drop a pump in and pump the herring into the hold. But that’s not a perfect process. Some herring falls out of the net, some falls off the deck of the boat, some out of the pump. So if the orca do this and just hang out underneath the fishing vessel when the herring is being pumped, enough falls out that they get a free meal. Again, a very exciting and interesting adaptation. Now, orca had been feeding around fishing vessels in the past, that’s not a completely new behavior, but the amount that they begun to employ at once the herring moved up to Skjervøy increased significantly as a percentage of their diet. So, you know, we often think of intelligence as the ability to make decisions and to adapt and to change. And so it’s clear that these are extremely intelligent animals that we really hope to one day be able to talk to. But there’s a bit of a concerning pattern here, if you look at this map. You’ve got the migration in the late nineties, in Tysfjord; you’ve got it around 2008-2009 up to 2016, Tromso; starting 2017, Skjervøy. So where does it go from there? We don't fully understand the herring migration, but we do know that they are seeking certain temperatures of water, and what’s north of Skjervøy? The North Pole and what’s north of North Pole? The Moon perhaps. So you know, eventually you’re out of north, certainly if you're going to stay on this planet. So the concern is that the temperature of water the herring are seeking may no longer exist. But there is hope. There are things we can do, we can regulate, pay attention to our carbon emissions and to global warming. We can donate to certain organizations like Blue Ocean Trust and Norwegian Orca Survey. But whatever it is we decide to do I certainly hope that the choices that we humans make allow orca to have a planet on which they can still live, because they’re incredibly amazing, intelligent animals. Thank you. (Applause)
Tôi đang cảm thấy rất háo hức. Tôi mong được diễn thuyết tại Ted rất lâu rồi Và giờ thì ta đều đang ở đây và cảm ơn Viện Công nghệ Massachusetts vì đã mời tôi Tôi đã dành ra 200 ngày, khoảng 1 năm ở vùng biển khơi cùng với cá voi, thường là với cá voi sát thủ, còn gọi là cá hổ kình, vốn là loài cá voi có quần thể phân bố rộng rãi nhất thế giới. Chúng có mặt ở mọi đại dương trên hành tinh này và chúng cho thấy những hành vi xã hội phức tạp được điều khiển bởi bộ não 7kg Bộ não có những tế bào hình thoi và một tân vỏ não được bố trí để liên kết với kí ức và mức độ tư duy cao hơn. Trên thực tế, tân vỏ não của cá hổ kình có diện tích bề mặt lớn hơn nhiều so với tân vỏ não của con người. Và khi ta càng tìm hiểu nhiều hơn về chúng tôi lại càng không thể ngừng thắc mắc rằng nếu cá hổ kình được sinh ra với hai ngón cái đối diện thay vì vây cá, nếu tiến hóa theo hướng đó, thì liệu chúng có cạnh tranh với con người và trở thành loài thống trị trên trái đất không? Hoặc, với bản chất sống bầy đàn, chúng có thể sẽ hợp tác với chúng ta. Sau đó tôi lại lo rằng nếu loài người tiếp tục làm những việc đang xảy ra với đại dương, liệu cá hổ kình có nhanh chóng phát triển một chương trình không gian để tránh bị tuyệt chủng trong tương lai gần không? Hy vọng là không. Tôi đã nghiên cứu cá hổ kình trên biển ngoài khơi Na Uy trong 11 mùa liên tiếp và một vài trong số chúng ở trong bờ hoặc gần bờ trong nhiều năm. Nhưng đa số chúng sẽ di chuyển theo lộ trình di cư của cá trích, dành phần lớn thời gian giữa Đại Tây Dương và chỉ đến gần bờ trong vài tháng vào giữa mùa đông hàng năm. Cá trích là một loài cá nhỏ, chúng thường tập hợp theo những đàn rất đông. Những đàn cá trích và lộ trình di cư của chúng không hề cố định. Trên thực tế, trong hơn 25 năm qua, Cá trích đã chọn ba hệ thống vịnh hẹp khác nhau ở ngoài khơi biển Na Uy để trú ngụ trong mùa đông. Và mỗi hệ thống vịnh này đều có một địa dư và sinh khối rất độc đáo. Điều đó ban cho ta một cơ hội tuyệt vời để nghiên cứu về trí thông minh, cũng như khả năng thích nghi của loài cá hổ kình. Vào cuối những năm 90, đầu những năm 2000, hệ thống vịnh biển hẹp mà loài cá trích đã chọn có tên là Tysfjord. Và Tysfjord thì khá là sâu. Khi đàn cá trích này tụ họp ở Tysfjord, phần lớn bọn chúng nằm sâu dưới đáy của vịnh biển hẹp. Vậy nên, để kiếm được bữa ăn, cá hổ kình phải lặn sâu xuống dưới và phải rất cố gắng. Cho nên cá hổ kình đã thực hiện một chiến thuật đi săn theo bầy. Một vài con trong bầy sẽ lặn xuống để tách một nhóm cá trích ra và đẩy chúng lên trên bề mặt. Một khi nhóm cá trích này bị mắc kẹt trên bề mặt đại dương, những con cá hổ kình sẽ phối hợp và sẽ có vai trò nhất định để giữ đàn cá trích ở đó. Một vài con thì bơi phần rìa xung quanh, những con khác thì bơi ở phía dưới để chắc rằng cá trích sẽ không thoát ra được. Và chúng dễ dàng có được bữa ăn khi đói bởi vì đàn cá trích đã có sẵn ở đó Sau đó, đàn cá voi sẽ đưa con át chủ bài vào bên trong. Nó được chỉ định làm kẻ tấn công. Kẻ được chỉ định này sẽ bơi vào bên trong đàn cá trích, cúp đuôi nó lại và sau đó vung đuôi về phía những con mồi với một lực và vận tốc cực lớn, tạo ra một cơn sóng áp suất mạnh đến nỗi khiến đàn cá trích trở nên bất tỉnh điều này giúp chúng dễ dàng bơi đến và nuốt gọn bầy cá trích Và hãy lưu ý rằng, sức mạnh của những con vật này rất khủng khiếp. Nếu như bạn cụp bàn tay lại rồi vung ra khi ở dưới nước thì có thể vung tay nhanh đến mức nào? Sẽ không được nhanh lắm. Chắc chắn là không đủ nhanh để khiến một con cá bất tỉnh được rồi. Giờ tưởng tượng bàn tay bạn có kích cỡ bằng với đuôi của một con cá hổ kình lớn hơn nhiều so với con người. Bạn có thể vung với kích cỡ như vậy nhanh đến mức nào chứ? Chắc hẳn là bạn còn không thể vung nó. Từ đó bạn có thể biết được rằng ngoại trừ trí thông minh ra, chúng còn là một loài vật cực kì mạnh mẽ. Vì vậy kỹ thuật này mới hiệu quả như vậy. Không may, chưa kết thúc ở đó, bời chuyến di cư của cá trích không dừng lại ở Tysfjord. Một vài năm sau, chúng di chuyển xa hơn nhiều về phía bắc quanh một vịnh biển hẹp tên là Tromso. Đàn cá hổ kình này đã quen với kỹ thuật săn mồi trước đó và chúng bắt đầu áp dụng nó xung quanh vịnh biển hẹp Tromso vào năm 2011 lúc đàn cá trích di cư đến đó. Đàn cá voi vây quanh chúng rồi đuổi theo, đuổi đến gần mặt nước rồi chặn ở đó. Nhưng Tromso có một vấn đề đặc biệt mà Tysfjord không có. Đó là cá voi lưng gù. Cá voi lưng gù cũng là một loài cực kì thông minh. Chúng không muốn tốn quá nhiều sức để săn mồi. Cho nên chúng cứ lượn lờ ở phía sau và chờ đàn cá hổ kình làm hết những việc nhọc: Vây quanh đàn cá trích, đẩy chúng lên trên và chặn chúng trên bề mặt biển. Khi đàn cá trích đã ở đó, cá voi lưng gù lén bơi sâu xuống, lấy đà, phi thẳng qua đàn cá trích và cố gắng đớp được nhiều cá trích nhất có thể. Điều này khá là phiền phức đối với đàn cá voi sát thủ vì mọi nỗ lực săn mồi đã bị phá hỏng. Nhưng bạn biết đấy, chúng có khả năng định vị bằng tiếng vang nên sẽ biết đàn cá voi lưng gù tiến đến kể cả khi chúng ở sâu bên dưới và không thể bị bắt gặp. Và đàn cá voi sát thủ sẽ đuổi đàn cá trích đi. Vấn đề là đây là một quá trình khó khăn vì khi đó đàn cá trích thường tẩu thoát trở lại vùng biển sâu trong khi đàn cá hổ kình dọn đường. Với tư cách là người thợ quay và ghi chép lại hành vi này, tôi mới nhận ra rằng kỹ thuật định vị bằng âm thanh của tôi còn không chính xác bằng... Một thợ lặn ngoài khơi biển Na Uy đã thoát khỏi cái chết cận kề, khi một con cá voi lưng gù 15.875kg sắp nuốt chửng được anh ta. Khi đó, Patrick Dykstra đang quay phim về đàn cá voi sát thủ. Mặc dù rất sốc, nhưng anh ấy nói rằng mình không hề cảm nhận được nguy hiểm cận kề. Con cá voi lưng gù ấy biết chính xác những gì anh ấy đang làm và cố gắng để tránh khỏi anh ta. Anh ấy gọi đó là khoảnh khắc kịch tính nhất cuộc đời mình. - Khoảng cách đó là quá suýt soát. - Đúng vậy, tôi đồng tình. Điều khủng khiếp ấy đã diễn ra trong một khoảnh khắc rất ngắn. Thứ mà bạn đang thấy chính là cổ họng dưới của một con cá voi lưng gù khi nó lao về phía đàn cá trích. Hàm trên của chúng được có những mảnh xương rất dày. Nó thật sự đã tác động mạnh đến tôi, đặc biệt là với một góc nhìn siêu rộng, chỉ cách khoảng 30cm khi nó xuất hiện. Sau đó, nó đáp xuống người tôi với cái miệng mở rộng hết cỡ như thế, may mắn thay là bằng phần mềm của phần phía dưới cổ họng nó. Tôi sẽ cho các bạn xem một vài bức ảnh ngay sau đây, bạn có thể thấy phần họng đang mở ra của một con cá voi lưng gù. Nó khiến tôi nghĩ rằng, chuyện gì sẽ xảy ra nếu như tôi đi vào trong cổ họng nó? May mắn là nó không thể nuốt bạn bởi vì cổ họng của nó chỉ bằng một quả bóng rổ, mặc dù miệng của nó còn to hơn cả một chiếc xe hơi. Nhưng vẫn khá là khó khăn khi bạn vào trong đó, vì chúng chứa đầy nước và cá trích bên trong cổ họng, chúng khép miệng lại, sử dụng các nhóm cơ ở cổ họng để đẩy hết nước ra ngoài qua tấm sừng hàm, nó hoạt động giống phần đầu của bàn chải đánh răng và tất cả thức ăn sẽ được giữ lại ở bên trong màn tấm sừng hàm ấy. Chúng dùng cái lưỡi lớn của mình để quét qua tấm màn đó và cố gắng nuốt chửng mọi thứ. Đó là khi nó nhận ra tôi đang ở bên trong, còn nó thì không thể nuốt tôi. Tôi không biết cá voi lưng gù phản ứn thế nào khi thấy khó chịu, nhưng đó cũng là một quá trình tương tự và bạn cũng tưởng tượng được lâu cỡ nào đấy. Thường thì tôi có thể nín thở một lúc, nhưng sau khi bị nuốt bởi con cá voi lưng gù thì không. Nên chắc là bạn cũng sẽ không ổn tí nào sau khi nó nhả bạn ra. Lúc đó đội trưởng của tôi cũng có mặt và lẽ ra anh ấy có thể đến đưa tôi ra Nhưng mà con cá voi lưng gù ấy lại bơi qua đàn cá trích, nên tất cả bọn chúng tản ra, tôi ngoái lại nhìn trong khiếp sợ và tôi có khoảng ba phút để bơi về phía con tàu bởi vì lúc đó bọn tôi đang ở vùng biển mở. Và cũng như bao loài cá khác, cá trích sẽ tìm đến những nơi có thể bảo vệ chúng Chúng muốn bơi xung quanh bất cứ vật thể nào, kể cả là một tấm ván lênh đênh trên biển. Nếu bạn thấy một tấm ván trên biển, thì sẽ có một đống cá nhỏ bên dưới đó. Bởi chúng thích bơi gần các vật thể để được che chắn. Không may thay, tôi chính là vật thể duy nhất dưới biển lúc đó. Nên khi lũ cá trích thoát khỏi con cá voi, chúng liền tụ tập lại xung quanh tôi, khi tôi đang vẫy đạp bằng đôi chân và cố gắng để đuổi chúng đi trong khi tôi cố hết sức để quay lại bờ. Nhưng chúng đã tìm cách nắm lấy cơ hội để cùng tôi đối đầu với lũ cá voi. Con cá voi đó lặn xuống thêm 3 lần nữa rồi phi thẳng qua bọn cá trích và trượt qua tôi mỗi lần mà tôi bơi đến con tàu. Và như tôi đã nói, thuyền trưởng lẽ ra đã có thể đến và vớt tôi lên. Nhưng ông ta lại tận dụng thời cơ đó để mà chụp lại khoảnh khắc này (Cười) và sau đó cười vào mặt tôi. Bức ảnh kế tiếp là cái miệng của cá voi lưng gù. Bạn có thể thấy cái ống thở nhỏ màu vàng của tôi trong đó, nó ở ngay bên ngoài miệng của con cá voi. Ở bức thứ hai, tôi đang đeo ống thở và cố gắng bơi khỏi con cá voi và đây là vẻ mặt của tôi sau khi chuyện đó xảy ra. Vậy nên, ta rút ra được một bài học đó là hãy thật cẩn thận khi chọn đồng nghiệp để làm việc nhóm. Điều này khá tệ đối với bọn hổ kình nhỉ? Mọi nỗ lực săn mồi đều đổ sông đổ biển khi đàn cá voi lưng gù xuất hiện. Nên là, cũng vào thời gian ấy, cá hổ kình đã có một kịch bản săn mồi thú vị hơn. Thay vì tạo ra một cái bẫy vòng tròn, thực tế thì chúng vẫn sử dụng phương pháp này, nhưng ít hơn Mà thay vào đó, chúng bắt đầu dồn đàn cá trích đến những vùng biển nông. Những điểm đen trong bức hình tiếp theo mà các bạn thấy chính là cá trích. Cho nên, thay vì bao vây, cá hổ kình đã lùa đàn cá trích vào gần bờ của những vùng biển nông. Tại đây, chúng có thể tiếp tục giữ và đánh chén bầy cá trích. Cho nên, chúng vẫn giữ nguyên chiến thuật săn mồi ấy, chỉ là điều chỉnh một chút để phù hợp với vùng nước cạn, và lùa đàn cá trích vào bờ thôi. Và dù điều này vẫn cho cá voi lưng gù một chút lợi lộc thì nó vẫn đỡ thiệt hơn so với chiến thuật trước đó bởi vì bọn cá voi lưng gù vẫn có thể bơi qua đàn cá trích ấy và chúng có thể xông vào để lấy một ít. Nhưng khi bọn cá voi lưng gù mò đến gần đàn cá trích, thì đàn cá hổ kình chỉ cần di chuyển đi một chút và vẫn giữ đàn cá trích ở đó. Chúng chỉ cần bơi đến rìa bờ biển và vây quanh đàn cá trích ở đó. Quan trọng là, ta không thể, hoặc chưa thể nói chuyện với cá voi sát thủ được. Nên tôi không thể hỏi chúng rằng, “Bọn mày đổi cách săn mồi vì cá voi lưng gù đúng không?” Nhưng từ nhiều năm quan sát thì tôi có thể trả lời rằng, có vẻ đúng là như vậy. Và lý do ta phải ghi nhớ rằng ta chưa thể nói chuyện được với cá hổ kình là vì hiện tại đang có rất nhiều nghiên cứu thú vị về việc giải mã ngôn ngữ của cá voi và tìm ra cách để nói chuyện với chúng. Cho nên tôi nghĩ rằng, chúng ta sẽ làm được điều đó. Và việc nghĩ xem cá voi sẽ nói gì với ta cũng khá là thú vị đấy. Cá hổ kình rất biết cách phối hợp và làm việc nhóm. Nên chúng có thể sẽ cho loài người vài bài học đáng giá, nếu chúng ta có thể đến đó và hỏi chúng những câu hỏi quan trọng. Tuy nhiên, chắc là ta sẽ không đạt được kết quả như mong muốn, vì hành trình di cư của cá trích năm 2017 đã chuyển đến một khu vực chính là Skjervøy ngày nay, nơi này thậm chí còn xa hơn về phía Bắc. Vấn đề là, tại Skjervøy chúng vẫn phải đối mặt với bọn cá voi lưng gù, nhưng vịnh biển Skjervøy lại không có nhiều vùng biển nông như Tromso. Nên khi đụng độ cá voi lưng gù, chúng không thể lùa đàn cá trích vào bờ được. Nên đàn cá hổ kình phải nghĩ ra chiến thuật thứ ba. Lần này, chúng quyết định chọn một chủng loài kém phát triển hơn để thay chúng làm việc này đó là con người. Có rất nhiều ngư dân đánh bắt cá bằng lưới vây ở Skjervøy, còn đây là chiếc thuyền đánh cá. Họ sẽ thả lưới xuống thật sâu xung quanh đàn cá trích, vây chúng lại, kéo lên trên bề mặt, thả máy bơm vào và bơm chúng vào khoang chứa. Nhưng đó không phải là một quy trình hoàn hảo. Vài con cá sẽ bị lọt khỏi lưới, vài con sẽ rơi khỏi boong tàu, số khác thì rơi khỏi máy bơm. Nên nếu cá hổ kình bơi loanh quanh bên dưới cái ống bơm cá, khi cá được bơm lên, chúng sẽ rơi ra một lượng vừa đủ ăn cho đàn cá voi. Lại là một sự thay đổi rất thú vị. Cá hổ kình đã biết kiếm ăn xung quanh ống bơm cá từ lâu rồi, đây không phải là một hành vi gì mới cả, nhưng số lần chúng thực hiện hành vi này khi đàn cá trích di cư đến Skjervøy đã tăng lên đáng kể theo khẩu phần ăn của chúng. Nên là bạn biết đấy, ta thường xem trí thông minh là khả năng đưa ra quyết định, thích nghi và thay đổi. Vậy nên cá voi sát thủ là loài động vật cực kì thông minh đến nỗi mà ta thật sự hi vọng sẽ có ngày chúng có thể nói chuyện với ta. Nhưng vẫn còn lại một vài mối quan ngại khi bạn nhìn vào bản đồ này. Cuối những năm 90, ta quan sát được chuyến di cư ở Tysfjord, đến Tromso từ 2008-2009 đến 2016; đến Skjervøy từ năm 2017. Rồi từ đó chúng sẽ di cư đến đâu nữa? Ta không hiểu hết hành trình di cư của cá trích, nhưng ta biết rằng chúng đang tìm kiếm một nhiệt độ nước phù hợp. Vậy còn phía Bắc Skjervøy là gì? Là Bắc Cực, và có cái gì ở phía Bắc của Bắc Cực? Mặt Trăng chẳng hạn. Và dần dần bạn sẽ tiến ra khỏi phía bắc, nếu bạn định sống trên hành tinh này. Cho nên mối quan ngại ở đây là Mức nhiệt độ nước mà cá trích tìm kiếm có thể sẽ không còn tồn tại nữa. Nhưng ta vẫn còn hi vọng. Ta có thể điều chỉnh một vài thứ, chú ý đến mức độ các-bon thải ra và quan tâm đến hiện tượng nóng lên toàn cầu. Ta có thể quyên góp cho một số tổ chức như là Blue Ocean Trust và Norwegian Orca Survey. Nhưng dù ta quyết định làm gì đi nữa, tôi vẫn hi vọng rằng sự lựa chọn ấy sẽ cho cá hổ kình một hành tinh nơi chúng vẫn có thể sống vì chúng chính là những sinh vật thông minh tuyệt vời. Xin cảm ơn. (Tiếng vỗ tay)