I've been a political cartoonist on the global stage for the last 20 years. Hey, we have seen a lot of things happen in those 20 years. We saw three different Catholic popes, and we witnessed that unique moment: the election of a pope on St. Peter's Square -- you know, the little white smoke and the official announcement. [It's a boy!]
Я працював політичним карикатуристом на світовій арені останні 20 років. Що ж, за ці 20 років ми побачили багато всього. Ми бачили трьох різних католицьких пап і були очевидцями такого унікального моменту, як обрання папи на площі святого Петра — ви ж пам'ятаєте, білий дим і офіційне оголошення. [Це хлопчик!]
(Laughter)
(Сміх)
(Applause)
(Оплески)
We saw four American presidents. Obama, of course. Oh, Europeans liked him a lot. He was a multilateralist. He favored diplomacy. He wanted to be friends with Iran.
Ми пережили чотирьох американських президентів. Звичайно ж, Обама. О, він дуже подобався європейцям. Він виступав за багатосторонні відносини. Він вітав дипломатію. Він хотів дружити з Іраном.
(Laughter)
[Барак хоче стати вашим другом.]
(Сміх)
And then ... reality imitated caricature the day Donald Trump became the President of the United States of America.
А тоді... реальність уподобилась карикатурі того дня, коли Дональд Трамп став президентом Сполучених Штатів Америки.
(Laughter)
(Сміх)
(Applause)
(Оплески)
You know, people come to us and they say, "It's too easy for you cartoonists. I mean -- with people like Trump?" Well, no, it's not easy to caricature a man who is himself a caricature.
Знаєте, люди приходять до нас і кажуть: "Це залегко для вас, карикатуристів. Візьміть хоча б Трампа". Що ж, ні, це не легко малювати карикатуру на людину, яка сама є карикатурою.
(Laughter)
(Сміх)
No.
Ні.
(Applause)
(Оплески)
Populists are no easy target for satire because you try to nail them down one day, and the next day, they outdo you. For example, as soon as he was elected, I tried to imagine the tweet that Trump would send on Christmas Eve. So I did this, OK?
Популісти — не легка ціль для сатири, бо сьогодні ви намагаєтеся притиснути їх до стінки, а вже завтра вони утирають носа вам. Наприклад, як тільки обрали Трампа, я спробував уявити його твіт на Святий вечір. Ось що у мене вийшло.
[Merry Christmas to all! Except all those pathetic losers. So sad.]
[Щасливого Різдва всім, окрім тих жалюгідних лузерів! Так сумно. ]
(Laughter)
(Сміх)
And basically, the next day, Trump tweeted this:
І ось, буквально наступного дня Трамп написав ось це:
[Happy New Year to all, including to my many enemies and those who have fought me and lost so badly they just don't know what to do. Love!]
[З Новим роком всіх, включаючи моїх ворогів, тих, хто боровся проти мене і зазнав такої нищівної поразки, що просто не знає, що робити. Люблю вас!]
(Laughter)
(Сміх)
It's the same!
Те саме!
(Applause)
(Оплески)
This is the era of strongmen. And soon, Donald Trump was able to meet his personal hero, Vladimir Putin, and this is how the first meeting went:
Це ера сильних чоловіків. Скоро Дональд Трамп зустрівся зі своїм особистим героєм, Володимиром Путіним, і ось як пройшла їхня перша зустріч:
[I'll help you find the hackers. Give me your password.]
[Я допоможу тобі знайти хакерів. Дай мені свій пароль.]
(Laughter)
(Сміх)
And I'm not inventing anything. He came out of that first meeting saying that the two of them had agreed on a joint task force on cybersecurity. This is true, if you do remember.
Я нічого не вигадую. Після тієї зустрічі він виступив із заявою, що вони спільно погодили створення робочої групи з питань кібербезпеки. Це правда, якщо ви пам'ятаєте.
Oh, who would have imagined the things we saw over these 20 years. We saw Great Britain run towards a European Union exit.
Хто б міг наперед уявити все, що ми пережили за ці 20 років. Ми бачили, як Велика Британія поспішає до виходу з Європейського Союзу.
[Hard Brexit?]
[Міцний Брекзит?]
(Laughter)
(Сміх)
In the Middle East, we believed for a while in the democratic miracle of the Arab Spring. We saw dictators fall, we saw others hang on.
На середньому Сході ми на хвилинку повірили у демократичне диво Арабської весни. Ми побачили, як одні диктатори впали, а інші встояли.
(Laughter)
(Сміх)
And then there is the timeless Kim dynasty of North Korea. These guys seem to be coming straight out of Cartoon Network. I was blessed to be able to draw two of them. Kim Jong-il, the father, when he died a few years ago, that was a very dangerous moment.
До того ж, існує вічна династія Кім у Північній Кореї. Здається, що ці хлопці з'явилися просто таки з каналу мультфільмів. Мені пощастило намалювати двох з них. Кім Чен Іра, батька, коли він помер кілька років тому, то був дуже небезпечний момент.
[That was close!]
[То було близько!]
(Laughter)
(Сміх)
That was --
То було...
(Applause)
(Оплески)
And then the son, Kim Jong-un, proved himself a worthy successor to the throne. He's now friends with the US president. They meet each other all the time, and they talk like friends.
А тоді, його син, Кім Чен Ин, довів, що є достойним спадкоємцем трону. Зараз він дружить з американським президентом. Вони постійно зустрічаються і розмовляють, як друзі.
[What kind of hair gel?]
[Який гель для волосся?]
(Laughter)
(Сміх)
Should we be surprised to be living in a world ruled by egomaniacs? What if they were just a reflection of ourselves? I mean, look at us, each of us.
Чи повинні ми дивуватися, що живемо у світі, яким керують егоманьяки? А що, коли вони просто відображення нас самих? Ну, справді, подивіться на нас, кожного з нас.
(Laughter)
(Сміх)
Yeah, we love our smartphones; we love our selfies; we love ourselves. And thanks to Facebook, we have a lot of friends all over the world. Mark Zuckerberg is our friend.
Так, ми любимо свої смартфони, ми любимо свої селфі, ми любимо себе. І, дякуючи Фейсбуку, ми маємо багато друзів по всьому світу. Марк Цукерберг — наш друг.
(Laughter)
(Сміх)
You know, he and his peers in Silicon Valley are the kings and the emperors of our time. Showing that the emperors have no clothes, that's the task of satire, right? Speaking truth to power. This has always been the historical role of political cartooning. In the 1830s, postrevolutionary France under King Louis Philippe, journalists and caricaturists fought hard for the freedom of the press. They were jailed, they were fined, but they prevailed. And this caricature of the king by Daumier came to define the monarch. It marked history. It became the timeless symbol of satire triumphing over autocracy.
Знаєте, він разом зі своїми друзями з Силіконової Долини — королі та імператори нашого часу. Показувати, що ці королі голі — є завданням сатири, чи не так? Говорити правду владі. Такою завжди була історична роль політичної карикатури. У 1830-х роках постреволюційної Франції під владою короля Луї Філіппа журналісти та карикатуристи боролися за свободу преси. Їх ув'язнювали, штрафували, але вони взяли верх. І ця карикатура короля, виконана Оноре Дом'є, розкривала зміст поняття "монарх". Це ознаменувало початок історії. Це стало безсмертним символом тріумфу сатири над автократією.
Today, 200 years after Daumier, are political cartoons at risk of disappearing? Take this blank space on the front page of Turkish opposition newspaper "Cumhuriyet." This is where Musa Kart's cartoon used to appear. In 2018, Musa Kart was sentenced to three years in jail. For doing what? For doing political cartoons in Erdoğan's Turkey. Cartoonists from Venezuela, Russia, Syria have been forced into exile.
Сьогодні, за 200 років після смерті Дом'є, чи знаходяться політичні карикатури під загрозою зникнення? Поглянемо на цю білу пляму на першій сторінці турецької опозиційної газети "Чумгурієт". Раніше тут з'являлися карикатури Муса Карта. У 2018 році його ув'язнили на три роки. За що? За політичні карикатури у Туреччині часів Ердогана. Карикатуристи з Венесуели, Росії, Сирії були змушені емігрувати.
Look at this image. It seems so innocent, right? Yet it is so provocative. When he posted this image, Hani Abbas knew it would change his life. It was in 2012, and the Syrians were taking to the streets. Of course, the little red flower is the symbol of the Syrian revolution. So pretty soon, the regime was after him, and he had to flee the country. A good friend of his, cartoonist Akram Raslan, didn't make it out of Syria. He died under torture.
Подивіться на цю картинку. Виглядає так безневинно, правда? Втім, це так провокативно. Коли він опублікував цю картинку, Хані Аббас знав, що вона змінить його життя. Це був 2012, і сирійці вийшли на вулиці. Звичайно, ця маленька червона квіточка — це символ сирійської революції. Тому дуже скоро режим почав переслідувати його, і він був змушений втікати з країни. Його хорошому другові, карикуристу Акраму Раслану не вдалося втекти з Сирії. Він помер від тортур.
In the United States of America recently, some of the very top cartoonists, like Nick Anderson and Rob Rogers -- this is a cartoon by Rob --
Нещодавно у Сполучених Штатах Америки деякі з найкращих карикатуристів, як-от Нік Андерсон і Роб Роджерс — це карикатура Роба:
[Memorial Day 2018. (on tombstone) Truth. Honor. Rule of Law.]
[День пам'яті 2018. (на надгробній плиті) Правда. Честь. Верховенство права.]
they lost their positions because their publishers found their work too critical of Trump. And the same happened to Canadian cartoonist Michael de Adder. Hey, maybe we should start worrying. Political cartoons were born with democracy, and they are challenged when freedom is.
втратили свою роботу, тому що їхні видавці вирішили, що їх роботи надто критикують Трампа. Те саме сталося й з канадським карикатуристом Майклом де Аддером. Агов, може нам почати тривожитися. Політичні карикатури з'явилися поруч з демократією, і коли у демократії проблеми — у них також.
You know, over the years, with the Cartooning for Peace Foundation and other initiatives, Kofi Annan -- this is not well known -- he was the honorary chair of our foundation, the late Kofi Annan, Nobel Peace Laureate. He was a great defender of cartoons. Or, on the board of the Association of American Editorial Cartoonists, we have advocated on behalf of jailed, threatened, fired, exiled cartoonists. But I never saw a case of someone losing his job over a cartoon he didn't do. Well, that happened to me.
Знаєте, роками, з появою фонду Cartooning for Peace та інших ініціатив, Кофі Аннан (це відомо не багатьом) був почесним головою нашого фонду, покійний Кофі Аннан, лауреат Нобелівської премії. Він гаряче захищав карикатури. У раді Асоціації американських редакційних карикатуристів, ми захищали ув'язнених, заляканих, звільнених та вигнаних карикатуристів. Але я ніколи не бачив випадку, коли хтось втратив би роботу через карикатуру, якої він не робив. Що ж, це трапилося зі мною.
For the last 20 years, I have been with the "International Herald Tribune" and the "New York Times." Then something happened. In April 2019, a cartoon by a famous Portuguese cartoonist, which was first published in a newspaper "El Expresso" in Lisbon, was picked by an editor at the "New York Times" and reprinted in the international editions. This thing blew up. It was denounced as anti-Semitic, triggered widespread outrage, apologies and a lot of damage control by the Times. A month after, my editor told me they were ending political cartoons altogether.
Останні 20 років я працював у виданнях "International Herald Tribune" та "New York Times". А тоді дещо сталося. У квітні 2019 року карикатуру відомого португальського карикатуриста, яку вперше опублікували в журналі "Експре́ссу" в Лісабоні, було обрано редактором "New York Times" та передруковано в міжнародних виданнях. Вона вибухнула. Її було засуджено як антисемітську, вона викликала масове обурення, вибачення та усунення наслідків зі сторони "Таймс". Місяць потому мій редактор сказав, що вони повністю припиняють займатися політичними карикатурами.
So we could, and we should, have a discussion about that cartoon. Some people say it reminds them of the worst anti-Semitic propaganda. Others, including in Israel, say no, it's just a harsh criticism of Trump, who is shown as blindly following the Prime Minister of Israel. I have some issues with this cartoon, but that discussion did not happen at the "New York Times." Under attack, they took the easiest path: in order to not have problems with political cartoons in the future, let's not have any at all.
Отже, ми можемо і маємо обговорити ту карикатуру. Деякі люди кажуть, що це нагадує їм найгіршу антисемітську пропаганду. Інші ж, включаючи й ізраїльтян, заперечують і кажуть, що це просто жорстка критика Трампа, як такого, що сліпо слідує за прем'єр-міністром Ізраїлю. Я маю певні претензії до цієї карикатури, але така дискусія не відбувалася в "New York Times". В умовах атаки вони пішли найлегшою дорогою: щоб не мати проблем з політичними карикатурами в майбутньому — давайте їх взагалі не робити.
Hey, this is new. Did we just invent preventive self-censorship? I think this is bigger than cartoons. This is about opinion and journalism. This, in the end, is about democracy.
Агов, це щось новеньке. Невже ми щойно винайшли профілактичну самоцензуру? Думаю, за цим стоїть щось більше, ніж карикатури. Мова йде про думку та журналістику. І, врешті-решт, це стосується демократії.
We now live in a world where moralistic mobs gather on social media and rise like a storm. The most outraged voices tend to define the conversation, and the angry crowd follows in. These social media mobs, sometimes fueled by interest groups, fall upon newsrooms in an overwhelming blow. They send publishers and editors scrambling for countermeasures. This leaves no room for meaningful discussions. Twitter is a place for fury, not for debate.
Зараз ми живемо у світі, де моралістичні натовпи збираються у соціальних медіа і піднімаються наче буря. Найобуреніші голоси визначають напрям діалогу, і злий натовп слідує за ними. Цей натовп з соціальних медіа, інколи підігрітий групами за інтересами, накидається з нищівним ударом на редакцію новин. Вони підбираються до видавців та редакторів для контрзаходів. Це не залишає місця для конструктивного діалогу. Твіттер — місце для гніву, а не дискусії.
And you know what? Someone described pretty well our human condition in this noisy age. You know who? Shakespeare, 400 years ago.
І знаєте що? Одна людина досить добре описала наше людське існування в цю галасливу епоху. І знаєте хто? Шекспір, 400 років тому.
["(Life is) a tale told by an idiot, full of sound and fury, signifying nothing."]
["(Життя це) історія розказана дурнем, повна шуму та люті, але без всякого значення."]
This speaks to me. Shakespeare is still very relevant, no? But the world has changed a bit.
Мені це подобається. Шекспір все ще актуальний, правда ж? Але світ трохи змінився.
[Too long!]
[Задовгий!]
(Laughter)
(Сміх)
It's true.
Це правда.
(Applause)
(Оплески)
You know, social media is both a blessing and a curse for cartoons. This is the era of the image, so they get shared, they get viral, but that also makes them a prime target. More than often, the real target behind the cartoon is the media that published it.
Знаєте, соціальні медіа — одночасно добро і зло для карикатуристів. Це епоха картинок: ними діляться, вони стають популярними, але це також робить їх основною мішенню. Найчастіше справжня мішень для карикатури — це майданчик, який його опублікував.
[Covering Iraq? No, Trump!]
[Знімаєте про Ірак? Ні, про Трампа!]
That relationship between traditional media and social media is a funny one. On one hand, you have the time-consuming process of information, verification, curation. On the other hand, it's an open buffet, frankly, for rumors, opinions, emotions, amplified by algorithms. Even quality newspapers mimic the codes of social networks on their websites. They highlight the 10 most read, the 10 most shared stories. They should put forward the 10 most important stories.
Між традиційними та соціальними медіа існує досить цікавий зв'язок. З однієї сторони, ви маєте часозатратну обробку інформації, підтвердження, кураторство. З іншої сторони, це, чесно, ніби шведський стіл з плітками, думками, емоціями, помноженими на алгоритми. Навіть якісні газети наслідують приклади соціальних мереж на своїх вебсайтах. Вони виділяють 10 найбільш читаних, 10 найбільш поширених історій. Їм варто виділяти 10 найважливіших історій.
(Applause)
(Оплески)
The media must not be intimidated by social media, and editors should stop being afraid of the angry mob.
Соціальне медіа не повинне загрожувати медіа, а редактори повинні припинити боятися гнівного натовпу.
(Applause)
(Оплески)
We're not going to put up warnings the way we do on cigarette packs, are we?
Ми не збираємося розміщувати застереження як на пачках сигарет, правда?
[Satire can hurt your feelings]
[Сатира може зачепити ваші почуття]
(Laughter)
(Сміх)
Come on.
Та ну.
[Under your burkini you could be hiding a sex bomb]
[Ти можеш ховати сексбомбу під своїм буркіні]
Political cartoons are meant to provoke, just like opinions. But before all, they are meant to be thought-provoking. You feel hurt? Just let it go. You don't like it? Look the other way. Freedom of expression is not incompatible with dialogue and listening to each other. But it is incompatible with intolerance.
Політичні карикатури мають на меті провокувати так само, як і думки. Але передусім, вони мають на меті провокувати думати. Це вас зачепило? Забудьте. Вам не подобається? Погляньте на щось інше. Свобода слова не несумісна з діалогом і вислуховуванням одне одного. Але вона несумісна з нетерпимістю.
(Applause)
(Оплески)
Let us not become our own censors in the name of political correctness. We need to stand up, we need to push back, because if we don't, we will wake up tomorrow in a sanitized world, where any form of satire and political cartooning becomes impossible. Because, when political pressure meets political correctness, freedom of speech perishes.
Давайте не будемо ставати самі собі цензорами в ім'я політкоректності. Ми повинні протистояти, ми повинні противитися, бо якщо ми ми цього не зробимо, то завтра прокинемося у цензурованому світі, де будь-яка форма сатири та політичної карикатури стане неможливою. Тому що, коли політичний тиск поєднується з політкоректністю — зникає свобода слова.
(Applause)
(Оплески)
Do you remember January 2015? With the massacre of journalists and cartoonists at "Charlie Hebdo" in Paris, we discovered the most extreme form of censorship: murder. Remember how it felt.
Пам'ятаєте січень 2015 року? Кривава розправа над журналістами та карикатуристами у "Шарлі Ебдо" в Парижі продемонструвала найекстримальнішу форму цензури — вбивство. Згадайте, що ви відчували.
[Without humor we are all dead]
[Без гумору ми всі мертві]
Whatever one thought of that satirical magazine, however one felt about those particular cartoons, we all sensed that something fundamental was at stake, that citizens of free societies -- actually, citizens of any society -- need humor as much as the air we breathe. This is why the extremists, the dictators, the autocrats and, frankly, all the ideologues of the world cannot stand humor.
Що б ви не думали про такий сатиричний журнал, не важливо, яким було ваше ставлення саме до цих карикатур, ми всі відчули, що під загрозою опинилося щось важливе, що громадянам вільних суспільств, громадянам будь-якого суспільства — гумор потрібен нам, як повітря. Саме тому всі екстремісти, диктатори, автократи і, чесно кажучи, всі ідеологи світу терпіти не можуть гумору.
In the insane world we live in right now, we need political cartoons more than ever. And we need humor.
У такому божевільному світі, в якому ми живемо сьогодні, політична карикатура потрібна нам як ніколи. І нам потрібен гумор.
Thank you.
Дякую.
(Applause)
(Оплески)