I've been a political cartoonist on the global stage for the last 20 years. Hey, we have seen a lot of things happen in those 20 years. We saw three different Catholic popes, and we witnessed that unique moment: the election of a pope on St. Peter's Square -- you know, the little white smoke and the official announcement. [It's a boy!]
De 20 de ani sunt caricaturist al scenei politice internaționale. Și am văzut multe întâmplându-se în acești 20 de ani. Am văzut trei papi catolici și am fost martorii acelui moment unic: alegerea noului Papă în Piața Sfântului Petru, știți voi, firicelul de fum alb și anunțul oficial. [E băiat!]
(Laughter)
(Râsete)
(Applause)
(Aplauze)
We saw four American presidents. Obama, of course. Oh, Europeans liked him a lot. He was a multilateralist. He favored diplomacy. He wanted to be friends with Iran.
Am văzut patru președinți americani. Obama, bineînțeles. Europenii l-au plăcut mult. Milita pentru o politică externă deschisă și pentru diplomație. Voia relații de prietenie cu Iran.
(Laughter)
(Râsete) [Barak vrea să fie prietenul tău Da/Nu]
And then ... reality imitated caricature the day Donald Trump became the President of the United States of America.
Apoi, caricaturala zi în care Donald Trump devenea președintele Statelor Unite ale Americii.
(Laughter)
(Râsete)
(Applause)
(Aplauze)
You know, people come to us and they say, "It's too easy for you cartoonists. I mean -- with people like Trump?" Well, no, it's not easy to caricature a man who is himself a caricature.
Știți, oamenii ne spun de obicei: „E chiar ușor pentru voi, caricaturiștii. Pe bune? Cu unul ca Trump?” Păi, nu, chiar nu e ușor să satirizezi un om care el însuși e o glumă.
(Laughter)
(Râsete)
No.
Nu e.
(Applause)
(Aplauze)
Populists are no easy target for satire because you try to nail them down one day, and the next day, they outdo you. For example, as soon as he was elected, I tried to imagine the tweet that Trump would send on Christmas Eve. So I did this, OK?
Populiștii nu sunt o țintă ușoară. Scoți astăzi o satiră bună despre ei, și mâine te întrec ei înșiși. De exemplu, de îndată ce a fost ales, am încercat să-mi imaginez cum va arăta mesajul de Crăciun al lui Trump. Așa că am creat această caricatură, da?
[Merry Christmas to all! Except all those pathetic losers. So sad.]
[Crăciun Fericit tuturor! Cu excepția fraierilor care au pierdut. Ce triști.]
(Laughter)
(Râsete)
And basically, the next day, Trump tweeted this:
A doua zi, Trump a postat următorul mesaj:
[Happy New Year to all, including to my many enemies and those who have fought me and lost so badly they just don't know what to do. Love!]
„Un an nou fericit tuturor, inclusiv numeroșilor mei dușmani și celor care luptat împotriva mea și au pierdut așa de rău că nu știu ce să mai facă.”
(Laughter)
(Râsete)
It's the same!
E același lucru!
(Applause)
(Aplauze)
This is the era of strongmen. And soon, Donald Trump was able to meet his personal hero, Vladimir Putin, and this is how the first meeting went:
Trăim era mogulilor. Curând după, Trump a avut posibilitatea să-și întâlnească eroul, pe Vladimir Putin și iată cum a decurs prima lor întâlnire:
[I'll help you find the hackers. Give me your password.]
[Te ajut eu să-i găsești pe hackeri. Zi-mi parola.]
(Laughter)
(Râsete)
And I'm not inventing anything. He came out of that first meeting saying that the two of them had agreed on a joint task force on cybersecurity. This is true, if you do remember.
Nu inventez nimic. După prima lor întâlnire, Trump a declarat că amândoi au fost de acord să colaboreze cu privire la securitatea cibernetică. Dacă vă amintiți, e o declarație reală.
Oh, who would have imagined the things we saw over these 20 years. We saw Great Britain run towards a European Union exit.
Cine și-ar fi putut imagina lucrurile petrecute în acești 20 de ani? Am văzut Marea Britanie repezindu-se să iasă din Uniunea Europeană.
[Hard Brexit?]
[Prea dur Brexit-ul?]
(Laughter)
(Râsete)
In the Middle East, we believed for a while in the democratic miracle of the Arab Spring. We saw dictators fall, we saw others hang on.
În Orientul Mijlociu, am crezut pentru o vreme în miracolul mișcării de protest „Primăvara arabă”. Am văzut dictaturi căzând, și dictaturi rezistând.
(Laughter)
(Râsete)
And then there is the timeless Kim dynasty of North Korea. These guys seem to be coming straight out of Cartoon Network. I was blessed to be able to draw two of them. Kim Jong-il, the father, when he died a few years ago, that was a very dangerous moment.
Ar mai fi și nemuritoarea dinastie Kim din Coreea de Nord. Tipii ăștia parcă-s personaje încarnate din benzi desenate. Am avut norocul să-i caricaturizez pe doi dintre ei. Kim Jong-il, tatăl, când a murit acum câțiva ani, am scăpat ca prin urechile acului.
[That was close!]
[Era cât pe ce!]
(Laughter)
(Râsete)
That was --
Cât pe ce...
(Applause)
(Aplauze)
And then the son, Kim Jong-un, proved himself a worthy successor to the throne. He's now friends with the US president. They meet each other all the time, and they talk like friends.
Iar apoi fiul, Kim Jong-un, s-a dovedit a fi un vrednic moștenitor al tronului. Acum e prieten cu președintele SUA. Se întâlnesc mereu, și vorbesc ca între prieteni.
[What kind of hair gel?]
[Ce fel de gel pentru păr...?]
(Laughter)
(Râsete)
Should we be surprised to be living in a world ruled by egomaniacs? What if they were just a reflection of ourselves? I mean, look at us, each of us.
Ar trebui să ne surprindă că trăim într-o lume condusă de egocentrici? Nu sunt ei cumva doar o reflexie a noastră? Uitați-vă la noi, la fiecare dintre noi.
(Laughter)
(Râsete)
Yeah, we love our smartphones; we love our selfies; we love ourselves. And thanks to Facebook, we have a lot of friends all over the world. Mark Zuckerberg is our friend.
Ne iubim telefoanele, ne iubim selfie-urile, ne iubim pe noi. Și mulțumită Facebook-ului avem o mulțime de prieteni peste tot în lume. Mark Zuckerberg e prietenul nostru.
(Laughter)
(Râsete)
You know, he and his peers in Silicon Valley are the kings and the emperors of our time. Showing that the emperors have no clothes, that's the task of satire, right? Speaking truth to power. This has always been the historical role of political cartooning. In the 1830s, postrevolutionary France under King Louis Philippe, journalists and caricaturists fought hard for the freedom of the press. They were jailed, they were fined, but they prevailed. And this caricature of the king by Daumier came to define the monarch. It marked history. It became the timeless symbol of satire triumphing over autocracy.
Știți, el și cei asemenea lui din Silicon Valley sunt regii și împărații vremurilor noastre. Să arate că împăratul n-are haine, acesta este rolul satirei, nu? Să spună adevărul despre putere. Acesta a fost dintotdeauna rolul istoric al satirei politice. În Franța postrevoluționară a anilor 1830, sub conducerea regelui Louis Philippe, jurnaliștii și caricaturiștii au luptat cu încrâncenare pentru libertatea presei. Au fost amendați, întemnițați, dar au triumfat. Această caricatură a regelui, realizată de Daumier, a devenit imaginea regelui. A făcut istorie. A devenit simbolul etern al triumfului satirei asupra autocrației.
Today, 200 years after Daumier, are political cartoons at risk of disappearing? Take this blank space on the front page of Turkish opposition newspaper "Cumhuriyet." This is where Musa Kart's cartoon used to appear. In 2018, Musa Kart was sentenced to three years in jail. For doing what? For doing political cartoons in Erdoğan's Turkey. Cartoonists from Venezuela, Russia, Syria have been forced into exile.
Astăzi, la 200 de ani după Daumier, sunt caricaturile politice în pericol să dispară? Iată acest spațiu gol de pe prima pagină a ziarului de opoziție turc „Cumhuriyet”. Aici apărea de obicei caricatura realizată de Musa Kart. În 2018, Musa Kart a fost condamnat la trei ani de închisoare. Și pentru ce? Pentru că realiza caricaturi politice în Turcia lui Erdogan. Caricaturiști din Venezuela, Rusia și Siria au fost trimiși în exil.
Look at this image. It seems so innocent, right? Yet it is so provocative. When he posted this image, Hani Abbas knew it would change his life. It was in 2012, and the Syrians were taking to the streets. Of course, the little red flower is the symbol of the Syrian revolution. So pretty soon, the regime was after him, and he had to flee the country. A good friend of his, cartoonist Akram Raslan, didn't make it out of Syria. He died under torture.
Priviți această imagine. Pare atât de inocentă, nu? Și totuși, e atât de provocatoare. Când a publicat acest desen, Hani Abbas a știut că îi va schimba viața. Era în anul 2012, și sirienii ieșeau în stradă. Bineînțeles, mica floare roșie e simbolul revoluției siriene. N-a durat mult și regimul a pornit pe urmele lui, așa că a trebuit să fugă din țară. Bunul său prieten, caricaturistul Akram Raslan, n-a reușit să scape din Siria. A murit torturat.
In the United States of America recently, some of the very top cartoonists, like Nick Anderson and Rob Rogers -- this is a cartoon by Rob --
Recent, în Statele Unite ale Americii, câțiva dintre caricaturiștii de top, ca Nick Anderson și Rob Rogers, aici e o caricatură realizată de Rob,
[Memorial Day 2018. (on tombstone) Truth. Honor. Rule of Law.]
[Ziua Comemorării 2018. Adevăr. Onoare. Puterea legii.]
they lost their positions because their publishers found their work too critical of Trump. And the same happened to Canadian cartoonist Michael de Adder. Hey, maybe we should start worrying. Political cartoons were born with democracy, and they are challenged when freedom is.
au fost concediați fiindcă satira lor la adresa lui Trump a fost considerată prea critică. La fel a pățit și caricaturistul canadian Michael de Adder. Cred că ar fi cazul să începem să ne facem griji. Satira politică s-a născut odată cu democrația, și, dacă ea e amenințată, libertatea e amenințată.
You know, over the years, with the Cartooning for Peace Foundation and other initiatives, Kofi Annan -- this is not well known -- he was the honorary chair of our foundation, the late Kofi Annan, Nobel Peace Laureate. He was a great defender of cartoons. Or, on the board of the Association of American Editorial Cartoonists, we have advocated on behalf of jailed, threatened, fired, exiled cartoonists. But I never saw a case of someone losing his job over a cartoon he didn't do. Well, that happened to me.
Știți, de-a lungul anilor, la Fundația Caricaturii pentru Pace și în alte inițiative, Kofi Annan, ăsta nu e un lucru prea cunoscut, a fost membru onorific. Kofi Annan este laureat al Premiului Nobel pentru Pace. Era un apărător înflăcărat al caricaturii. Sau că, de la conducerea Asociației Caricaturiștilor Americani, am susținut cauza caricaturiștilor hărțuiți, încarcerați, concediați sau exilați. Dar niciodată nu am văzut pe cineva pierzându-și locul de muncă din cauza unei caricaturi pe care n-a făcut-o. Ei bine, asta mi s-a întâmplat mie.
For the last 20 years, I have been with the "International Herald Tribune" and the "New York Times." Then something happened. In April 2019, a cartoon by a famous Portuguese cartoonist, which was first published in a newspaper "El Expresso" in Lisbon, was picked by an editor at the "New York Times" and reprinted in the international editions. This thing blew up. It was denounced as anti-Semitic, triggered widespread outrage, apologies and a lot of damage control by the Times. A month after, my editor told me they were ending political cartoons altogether.
Timp de 20 de ani am colaborat cu „International Herald Tribune” și cu „New York Times”. Apoi s-a întâmplat ceva. În aprilie 2019, o caricatură a unui cunoscut caricaturist portughez care a fost publicată inițial în Lisabona, în ziarul „El Expresso”, a fost preluată de un editor de la „New York Times” și republicată în edițiile internaționale. Lumea a explodat. Caricatura a fost criticată ca fiind anti-semitică și a atras furia cititorilor. Au urmat scuze și încercări susținute de limitare a daunelor din partea Times. O lună mai târziu, editorul meu mi-a comunicat că opreau toate publicările de caricaturi politice.
So we could, and we should, have a discussion about that cartoon. Some people say it reminds them of the worst anti-Semitic propaganda. Others, including in Israel, say no, it's just a harsh criticism of Trump, who is shown as blindly following the Prime Minister of Israel. I have some issues with this cartoon, but that discussion did not happen at the "New York Times." Under attack, they took the easiest path: in order to not have problems with political cartoons in the future, let's not have any at all.
Am putea, deci, ba ar fi chiar indicat, să discutăm puțin despre acea caricatură. Unii spun că le aduce aminte de cea mai urâtă propagandă antisemitică. Alții, inclusiv israelieni, spun că nu, e doar o critică dură la adresa lui Trump, care e înfățișat urmându-l orbește pe prim-ministrul israelian. Am și eu o problemă cu această caricatură, dar la „New York Times” nu a fost loc de discuție. Atacați fiind, au ales calea cea mai ușoară: ca să nu mai avem probleme pe viitor cu caricaturile politice, mai bine le eliminăm de tot.
Hey, this is new. Did we just invent preventive self-censorship? I think this is bigger than cartoons. This is about opinion and journalism. This, in the end, is about democracy.
Hm, iată ceva nou. Adică tocmai am inventat autocenzura preventivă? Mi se pare o problemă mai presus de caricaturi. E despre dreptul la opinie și jurnalism. Într-un final, e despre democrația însăși.
We now live in a world where moralistic mobs gather on social media and rise like a storm. The most outraged voices tend to define the conversation, and the angry crowd follows in. These social media mobs, sometimes fueled by interest groups, fall upon newsrooms in an overwhelming blow. They send publishers and editors scrambling for countermeasures. This leaves no room for meaningful discussions. Twitter is a place for fury, not for debate.
Trăim într-o lume în care mulțimea moralizatoare se adună în social media și se ridică precum o furtună. Vocile cele mai indignate tind să domine discuțiile, iar mulțimea furioasă le urmează. Aceste mulțimi din social media, uneori alimentate de grupuri de interese, se revarsă asupra redacțiilor cu un suflu copleșitor. Îi forțează pe publiciști și editori să încropească contramăsuri. Nu se mai poate pune problema de discuții coerente. Twitter a devenit un loc pentru furie, nu pentru dialog.
And you know what? Someone described pretty well our human condition in this noisy age. You know who? Shakespeare, 400 years ago.
Știți ce? Cineva a descris foarte bine condiția umană în aceste vremuri zgomotoase. Știți cine? Shakespeare, acum 400 de ani.
["(Life is) a tale told by an idiot, full of sound and fury, signifying nothing."]
[Un basm e viața, spus de un nebun, Doar furie și vorbe goale, făr' de noimă]
This speaks to me. Shakespeare is still very relevant, no? But the world has changed a bit.
Pentru mine, are sens. Shakespeare e încă actual, nu? Dar lumea s-a schimbat puțin.
[Too long!]
[Prea lungă postarea asta]
(Laughter)
(Râsete)
It's true.
E-adevărat.
(Applause)
(Aplauze)
You know, social media is both a blessing and a curse for cartoons. This is the era of the image, so they get shared, they get viral, but that also makes them a prime target. More than often, the real target behind the cartoon is the media that published it.
Social media e o binecuvântare și un blestem în același timp pentru caricaturi. Trăim în era vizualului, așa că ele sunt distribuite, devin virale, dar asta le și transformă în niște ținte. Și mult prea des, adevărata țintă din spatele caricaturii e entitatea care a publicat-o.
[Covering Iraq? No, Trump!]
[Apărați Irakul? Nu, pe Trump.]
That relationship between traditional media and social media is a funny one. On one hand, you have the time-consuming process of information, verification, curation. On the other hand, it's an open buffet, frankly, for rumors, opinions, emotions, amplified by algorithms. Even quality newspapers mimic the codes of social networks on their websites. They highlight the 10 most read, the 10 most shared stories. They should put forward the 10 most important stories.
Între mass media tradițională și social media e o relație hilară. Pe de o parte, avem procesul consumator de timp al informării, verificării, selectării. Pe de cealaltă parte, avem, sincer, un open bar de zvonuri, păreri, stări emoționale, amplificate de algoritmi. Până și publicațiile de calitate au preluat practicile rețelelor sociale. Scot în evidență cele mai citite sau cele mai distribuite zece articole. Ar trebui să promoveze cele mai importante 10 articole.
(Applause)
(Aplauze)
The media must not be intimidated by social media, and editors should stop being afraid of the angry mob.
Mass media tradițională nu ar trebui să se lase intimidată de social media, iar editorii ar trebui să înceteze să le mai fie frică de mulțimea furioasă.
(Applause)
(Aplauze)
We're not going to put up warnings the way we do on cigarette packs, are we?
N-o să recurgem la mesaje de avertizare ca cele de pe pachetele de țigări, nu?
[Satire can hurt your feelings]
[Satira îți poate răni sentimentele]
(Laughter)
(Râsete)
Come on.
Să fim serioși.
[Under your burkini you could be hiding a sex bomb]
[Cred că ascundeți o bombă sexy în costumul de baie]
Political cartoons are meant to provoke, just like opinions. But before all, they are meant to be thought-provoking. You feel hurt? Just let it go. You don't like it? Look the other way. Freedom of expression is not incompatible with dialogue and listening to each other. But it is incompatible with intolerance.
Caricaturile politice au rolul de a provoca, la fel ca și opiniile. Dar, înainte de toate, ele te provoacă să te gândești. Te simți ofensat? Nu te mai gândi. Nu-ți place? Uită-te la altceva. Libertatea de exprimare nu e incompatibilă cu dialogul și cu a ne asculta unii pe alții. Dar este incompatibilă cu lipsa de toleranță.
(Applause)
(Aplauze)
Let us not become our own censors in the name of political correctness. We need to stand up, we need to push back, because if we don't, we will wake up tomorrow in a sanitized world, where any form of satire and political cartooning becomes impossible. Because, when political pressure meets political correctness, freedom of speech perishes.
Haideți să nu ne autocenzurăm în numele corectitudinii politice. Trebuie să ne ridicăm, trebuie să ripostăm, pentru că dacă nu facem asta, mâine o să ne trezim într-o lume „curățată” în care orice formă de satiră sau caricatură politică devine imposibilă. Atunci când presiunea politică întâlnește corectitudinea politică, libertatea de exprimare dispare.
(Applause)
(Aplauze)
Do you remember January 2015? With the massacre of journalists and cartoonists at "Charlie Hebdo" in Paris, we discovered the most extreme form of censorship: murder. Remember how it felt.
Vă amintiți ce s-a întâmplat în ianuarie 2015? Odată cu masacrul jurnaliștilor și caricaturiștilor de la „Charlie Hebdo” din Paris, am descoperit cea mai extremă formă de cenzură: crima. Amintiți-vă ce ați simțit atunci.
[Without humor we are all dead]
[Fără umor suntem pierduți]
Whatever one thought of that satirical magazine, however one felt about those particular cartoons, we all sensed that something fundamental was at stake, that citizens of free societies -- actually, citizens of any society -- need humor as much as the air we breathe. This is why the extremists, the dictators, the autocrats and, frankly, all the ideologues of the world cannot stand humor.
Orice s-ar fi crezut despre acea revistă de satiră, orice ar fi simțit cineva referitor la acele caricaturi, cu toții ne-am dat seama că un aspect fundamental era în joc. Faptul că cetățenii unei societăți libere, de fapt, cetățenii oricărei societăți, au nevoie de umor așa cum au nevoie de aer ca să trăiască. De aceea extremiștii, dictatorii, autocrații și, sincer, toți ideologii lumii, nu suportă umorul.
In the insane world we live in right now, we need political cartoons more than ever. And we need humor.
În lumea nebună în care trăim avem mai multă nevoie de satiră politică decât oricând. Avem nevoie de umor.
Thank you.
Vă mulțumesc!
(Applause)
(Aplauze)