I've been a political cartoonist on the global stage for the last 20 years. Hey, we have seen a lot of things happen in those 20 years. We saw three different Catholic popes, and we witnessed that unique moment: the election of a pope on St. Peter's Square -- you know, the little white smoke and the official announcement. [It's a boy!]
Ik was de laatste twintig jaar politiek tekenaar op het wereldtoneel. Hé, we hebben in die twintig jaar een heleboel dingen zien gebeuren. We zagen drie verschillende katholieke pausen, en we waren getuige van dat unieke moment: de verkiezing van een paus op het Sint-Pietersplein -- je weet wel, dat beetje witte rook ... en de officiële aankondiging. (Gelach)
(Laughter)
(Applaus)
(Applause)
We saw four American presidents. Obama, of course. Oh, Europeans liked him a lot. He was a multilateralist. He favored diplomacy. He wanted to be friends with Iran.
We zagen vier Amerikaanse presidenten. Obama, natuurlijk. Oh, Europeanen hielden van hem. Hij was een multilateralist. Hij begunstigde diplomatie. Hij wilde bevriend zijn met Iran.
(Laughter)
(Gelach)
And then ... reality imitated caricature the day Donald Trump became the President of the United States of America.
En toen ... De werkelijkheid bootste de karikatuur na toen Donald Trump de president van de Verenigde Staten van Amerika werd.
(Laughter)
(Gelach) (Applaus)
(Applause)
You know, people come to us and they say, "It's too easy for you cartoonists. I mean -- with people like Trump?" Well, no, it's not easy to caricature a man who is himself a caricature.
Weet je ... Mensen komen naar ons toe en zeggen: 'Het is te gemakkelijk voor jullie cartoonisten. Ik bedoel ... met mensen als Trump?' Nou, nee, het is niet makkelijk om een karikatuur te maken van een man die zelf een karikatuur is.
(Laughter)
(Gelach)
No.
Nee.
(Applause)
(Applaus)
Populists are no easy target for satire because you try to nail them down one day, and the next day, they outdo you. For example, as soon as he was elected, I tried to imagine the tweet that Trump would send on Christmas Eve. So I did this, OK?
Populisten zijn geen gemakkelijk doelwit voor satire, want de ene dag probeer je ze vast te leggen en de volgende dag overtreffen ze je. Bijvoorbeeld ... Zodra hij werd verkozen, probeerde ik de tweet te bedenken die Trump op kerstavond zou sturen. Dus deed ik dit, oké?
[Merry Christmas to all! Except all those pathetic losers. So sad.]
En niet veel later ...
(Laughter)
(Gelach)
And basically, the next day, Trump tweeted this:
En niet veel later tweette Trump dit.
[Happy New Year to all, including to my many enemies and those who have fought me and lost so badly they just don't know what to do. Love!]
(Gelach)
(Laughter)
Het is hetzelfde!
It's the same!
(Applaus)
(Applause)
Dit is het tijdperk van de machthebbers.
This is the era of strongmen. And soon, Donald Trump was able to meet his personal hero, Vladimir Putin, and this is how the first meeting went:
En aldra ontmoette Donald Trump zijn persoonlijke held, Vladimir Poetin. Zo verliep de eerste bijeenkomst.
[I'll help you find the hackers. Give me your password.]
(Gelach)
(Laughter)
Ik zuig dit niet uit mijn duim.
And I'm not inventing anything. He came out of that first meeting saying that the two of them had agreed on a joint task force on cybersecurity. This is true, if you do remember.
Na die eerste ontmoeting zei hij dat ze overeenstemming hadden bereikt over een gezamenlijke task force voor cybersecurity. Zo was het, als je het je goed herinnert.
Oh, who would have imagined the things we saw over these 20 years. We saw Great Britain run towards a European Union exit.
Oh, wie had de dingen kunnen bedenken die we in deze twintig jaar zagen. We zagen Groot-Brittannië weglopen uit de Europese Unie.
[Hard Brexit?]
(Gelach)
(Laughter)
In the Middle East, we believed for a while in the democratic miracle of the Arab Spring. We saw dictators fall, we saw others hang on.
In het Midden-Oosten geloofden we een tijdje in het democratische wonder van de Arabische Lente. We zagen dictators vallen,
(Laughter)
we zagen anderen blijven hangen. (Gelach)
And then there is the timeless Kim dynasty of North Korea. These guys seem to be coming straight out of Cartoon Network. I was blessed to be able to draw two of them. Kim Jong-il, the father, when he died a few years ago, that was a very dangerous moment.
En dan is er die tijdloze Kim-dynastie van Noord-Korea. Deze jongens lijken rechtstreeks uit Cartoon Network te komen. Ik mocht twee van hen tekenen. Kim Jong-il, de vader ... Zijn overlijden, een aantal jaar geleden, vormde een groot risico.
[That was close!]
(Gelach)
(Laughter)
Dat was ...
That was --
(Applause)
(Applaus)
And then the son, Kim Jong-un, proved himself a worthy successor to the throne. He's now friends with the US president. They meet each other all the time, and they talk like friends.
Daarna toonde de zoon, Kim Jong-un, zich een waardige opvolger van de troon. Hij is nu bevriend met de Amerikaanse president. Ze ontmoeten elkaar de hele tijd en ze praten als vrienden.
[What kind of hair gel?]
(Gelach)
(Laughter)
Should we be surprised to be living in a world ruled by egomaniacs? What if they were just a reflection of ourselves? I mean, look at us, each of us.
Moeten we verbaasd zijn dat we in een wereld leven die wordt geregeerd door egomaniakken? Wat als ze nu eens gewoon een weerspiegeling van onszelf waren? Ik bedoel, kijk naar ons, ieder van ons.
(Laughter)
(Gelach)
Yeah, we love our smartphones; we love our selfies; we love ourselves. And thanks to Facebook, we have a lot of friends all over the world. Mark Zuckerberg is our friend.
Ja, we houden van onze smartphones; we houden van onze selfies; we houden van onszelf. En dankzij Facebook hebben we veel vrienden over de hele wereld. Mark Zuckerberg is onze vriend.
(Laughter)
(Gelach)
You know, he and his peers in Silicon Valley are the kings and the emperors of our time. Showing that the emperors have no clothes, that's the task of satire, right? Speaking truth to power. This has always been the historical role of political cartooning. In the 1830s, postrevolutionary France under King Louis Philippe, journalists and caricaturists fought hard for the freedom of the press. They were jailed, they were fined, but they prevailed. And this caricature of the king by Daumier came to define the monarch. It marked history. It became the timeless symbol of satire triumphing over autocracy.
Weet je, hij en zijn collega's in Silicon Valley zijn de koningen en de keizers van onze tijd. Laten zien dat de keizer geen kleren heeft, dat is toch de taak van de satire? De macht de waarheid vertellen. Dit is altijd de historische rol geweest van politieke cartoons. In de jaren 1830, in het postrevolutionaire Frankrijk onder koning Lodewijk Filips I, vochten journalisten en karikaturisten hard voor de vrijheid van de pers. Ze werden gevangengezet en beboet, maar ze kregen de overhand. En deze karikatuur van de koning door Daumier ging de vorst definiëren. Ze markeerde de geschiedenis. Ze werd het tijdloze symbool van satire dat zegevierde over autocratie.
Today, 200 years after Daumier, are political cartoons at risk of disappearing? Take this blank space on the front page of Turkish opposition newspaper "Cumhuriyet." This is where Musa Kart's cartoon used to appear. In 2018, Musa Kart was sentenced to three years in jail. For doing what? For doing political cartoons in Erdoğan's Turkey. Cartoonists from Venezuela, Russia, Syria have been forced into exile.
Maar nu -- tweehonderd jaar na Daumier -- dreigen politieke cartoons te verdwijnen. Neem deze lege ruimte op de voorpagina van de Turkse oppositiekrant ‘Cumhuriyet’. Daar stond normaal gesproken de cartoon van Musa Kart. In 2018 werd Musa Kart veroordeeld tot drie jaar gevangenis. Wat had hij gedaan? Hij had politieke cartoons getekend in het Turkije van Erdogan. Cartoonisten uit Venezuela, Rusland en Syrië werden gedwongen in ballingschap te gaan.
Look at this image. It seems so innocent, right? Yet it is so provocative. When he posted this image, Hani Abbas knew it would change his life. It was in 2012, and the Syrians were taking to the streets. Of course, the little red flower is the symbol of the Syrian revolution. So pretty soon, the regime was after him, and he had to flee the country. A good friend of his, cartoonist Akram Raslan, didn't make it out of Syria. He died under torture.
Kijk naar dit beeld. Het lijkt zo onschuldig, toch? Toch is het zo provocerend. Toen hij dit beeld postte, wist Hani Abbas dat het zijn leven zou veranderen. Het was in 2012 en de Syriërs gingen de straat op. Natuurlijk is de kleine rode bloem het symbool van de Syrische revolutie. Dus al snel zat het regime achter hem aan en moest hij het land ontvluchten. Een goede vriend van hem, cartoonist Akram Raslan, geraakte niet weg uit Syrië. Hij stierf door marteling.
In the United States of America recently, some of the very top cartoonists, like Nick Anderson and Rob Rogers -- this is a cartoon by Rob --
Een aantal van de beste cartoonisten uit de Verenigde Staten van Amerika, zoals Nick Anderson en Rob Rogers -- dit is een cartoon van Rob --
[Memorial Day 2018. (on tombstone) Truth. Honor. Rule of Law.]
verloor onlangs zijn baan
they lost their positions because their publishers found their work too critical of Trump. And the same happened to Canadian cartoonist Michael de Adder. Hey, maybe we should start worrying. Political cartoons were born with democracy, and they are challenged when freedom is.
omdat uitgevers hun werk te kritisch tegenover Trump vonden. De Canadese cartoonist Michael de Adder overkwam precies hetzelfde. Hé, misschien moeten we ons zorgen gaan maken. Politieke cartoons kwamen op met de democratie en ze worden bedreigd als de vrijheid dat wordt.
You know, over the years, with the Cartooning for Peace Foundation and other initiatives, Kofi Annan -- this is not well known -- he was the honorary chair of our foundation, the late Kofi Annan, Nobel Peace Laureate. He was a great defender of cartoons. Or, on the board of the Association of American Editorial Cartoonists, we have advocated on behalf of jailed, threatened, fired, exiled cartoonists. But I never saw a case of someone losing his job over a cartoon he didn't do. Well, that happened to me.
Weet je, door de jaren heen heeft Kofi Annan met initiatieven zoals de Cartooning for Peace Foundation ... Het is niet zeer bekend dat hij de erevoorzitter van onze stichting was, wijlen Kofi Annan, de Nobelprijswinnaar. Hij was een groot verdediger van cartoons. En in het bestuur van de Association of American Editorial Cartoonists hebben we gepleit voor gevangen gezette, bedreigde, ontslagen, verbannen cartoonisten. Maar ik heb nog nooit een geval gezien van iemand die zijn baan verloor vanwege een cartoon die niet van hem was. Nou, dat overkwam mij.
For the last 20 years, I have been with the "International Herald Tribune" and the "New York Times." Then something happened. In April 2019, a cartoon by a famous Portuguese cartoonist, which was first published in a newspaper "El Expresso" in Lisbon, was picked by an editor at the "New York Times" and reprinted in the international editions. This thing blew up. It was denounced as anti-Semitic, triggered widespread outrage, apologies and a lot of damage control by the Times. A month after, my editor told me they were ending political cartoons altogether.
De laatste twintig jaar zat ik bij de International Herald Tribune en de New York Times. Toen gebeurde er iets. In april 2019 werd een cartoon door een beroemde Portugese cartoonist, die voor het eerst werd gepubliceerd in de krant El Expresso in Lissabon, opgepikt door een redacteur bij de New York Times en herdrukt in de internationale edities. Er barstte een storm van kritiek los. Het werd antisemitisch genoemd, veroorzaakte wijdvebreide woede, verontschuldigingen en pogingen van de Times om reputatieschade te beperken. Een maand later vertelde mijn redacteur me dat ze helemaal stopten met politieke cartoons.
So we could, and we should, have a discussion about that cartoon. Some people say it reminds them of the worst anti-Semitic propaganda. Others, including in Israel, say no, it's just a harsh criticism of Trump, who is shown as blindly following the Prime Minister of Israel. I have some issues with this cartoon, but that discussion did not happen at the "New York Times." Under attack, they took the easiest path: in order to not have problems with political cartoons in the future, let's not have any at all.
Dus we konden, en we moesten, een discussie hebben over die cartoon. Sommige mensen hadden associaties met de ergste antisemitische propaganda. Anderen, waaronder Israëliërs, zeiden: 'nee, het is gewoon een harde kritiek op Trump die wordt weergegeven als blind de eerste minister van Israël volgend.' Ik heb problemen met deze cartoon, maar die discussie vond niet plaats bij de New York Times. Onder druk namen ze de gemakkelijkste weg: om geen problemen meer met politieke cartoons te hebben, stoppen we er helemaal mee.
Hey, this is new. Did we just invent preventive self-censorship? I think this is bigger than cartoons. This is about opinion and journalism. This, in the end, is about democracy.
Hé, dat is nieuw. Vonden we zonet de preventieve zelfcensuur uit? Ik denk dat dit omvangrijker is dan cartoons. Dit gaat over opinie en journalistiek. Dit gaat uiteindelijk over de democratie.
We now live in a world where moralistic mobs gather on social media and rise like a storm. The most outraged voices tend to define the conversation, and the angry crowd follows in. These social media mobs, sometimes fueled by interest groups, fall upon newsrooms in an overwhelming blow. They send publishers and editors scrambling for countermeasures. This leaves no room for meaningful discussions. Twitter is a place for fury, not for debate.
We leven nu in een wereld waar de moraalridders zich op social media verzamelen en stormenderhand opkomen. De meest verontwaardigde stemmen zetten meestal de toon en de woedende menigte volgt. Deze socialmediabendes, soms aangevuurd door belangengroepen, vallen de redacties aan in een overweldigende klap. Ze laten uitgevers en redacteuren in paniek tegenmaatregelen nemen. Dat laat geen ruimte voor zinvolle discussies. Twitter is een plaats voor woede, niet voor discussie.
And you know what? Someone described pretty well our human condition in this noisy age. You know who? Shakespeare, 400 years ago.
En weet je wat? Iemand beschreef vrij goed onze menselijke conditie in deze rumoerige tijd. Weet je wie? Shakespeare, 400 jaar geleden.
["(Life is) a tale told by an idiot, full of sound and fury, signifying nothing."]
Dit spreekt mij aan.
This speaks to me. Shakespeare is still very relevant, no? But the world has changed a bit.
Shakespeare is nog steeds erg relevant, of niet soms? Maar de wereld is ietwat veranderd.
[Too long!]
(Gelach)
(Laughter)
It's true.
Het is waar.
(Applause)
(Applaus)
You know, social media is both a blessing and a curse for cartoons. This is the era of the image, so they get shared, they get viral, but that also makes them a prime target. More than often, the real target behind the cartoon is the media that published it.
Social media zijn zowel een zegen als een vloek voor cartoons. Dit is het tijdperk van het beeld, dus het wordt gedeeld en gaat viraal, maar dat maakt het ook een eersterangs doelwit. Steeds vaker is de cartoon niet het doelwit, maar het medium dat hem publiceerde.
[Covering Iraq? No, Trump!]
Die relatie tussen traditionele media en social media is merkwaardig.
That relationship between traditional media and social media is a funny one. On one hand, you have the time-consuming process of information, verification, curation. On the other hand, it's an open buffet, frankly, for rumors, opinions, emotions, amplified by algorithms. Even quality newspapers mimic the codes of social networks on their websites. They highlight the 10 most read, the 10 most shared stories. They should put forward the 10 most important stories.
Aan de ene kant heb je het tijdrovende proces van informatie, controle, dataverwerking. Aan de andere kant is het, ronduit gezegd, een open buffet voor geruchten, meningen, emoties, versterkt door algoritmen. Zelfs kwaliteitskranten bootsen de codes van sociale netwerken na op hun websites. Ze benadrukken de tien meest gelezen en de tien meest gedeelde verhalen. Ze zouden de tien belangrijkste verhalen naar voren moeten halen.
(Applause)
(Applaus)
The media must not be intimidated by social media, and editors should stop being afraid of the angry mob.
De media moeten zich niet door social media laten intimideren en redacteuren moeten ophouden met bang te zijn van de boze menigte.
(Applause)
(Applaus)
We're not going to put up warnings the way we do on cigarette packs, are we?
We gaan er geen waarschuwingen op zetten zoals op sigarettenpakjes, toch?
[Satire can hurt your feelings]
(Gelach)
(Laughter)
Kom nou.
Come on.
[Under your burkini you could be hiding a sex bomb]
Politieke cartoons zijn bedoeld om te provoceren, net als opinies.
Political cartoons are meant to provoke, just like opinions. But before all, they are meant to be thought-provoking. You feel hurt? Just let it go. You don't like it? Look the other way. Freedom of expression is not incompatible with dialogue and listening to each other. But it is incompatible with intolerance.
Maar bovenal zijn ze bedoeld om je te laten nadenken. Je voelt je gekwetst? Gewoon laten gaan. Je vindt het niet leuk? Kijk de andere kant op. Vrijheid van expressie is niet onverenigbaar met dialoog en naar elkaar luisteren. Maar het is niet verenigbaar met onverdraagzaamheid.
(Applause)
(Applaus)
Let us not become our own censors in the name of political correctness. We need to stand up, we need to push back, because if we don't, we will wake up tomorrow in a sanitized world, where any form of satire and political cartooning becomes impossible. Because, when political pressure meets political correctness, freedom of speech perishes.
Laten we niet onze eigen censors worden in naam van de politieke correctheid. We moeten opstaan en terugduwen, want als we dat niet doen, worden we morgen wakker in een gesaneerde wereld, waar elke vorm van satire en politieke cartoons onmogelijk wordt. Want als politieke druk toegeeft aan politieke correctheid, vergaat de vrijheid van meningsuiting.
(Applause)
(Applaus)
Do you remember January 2015? With the massacre of journalists and cartoonists at "Charlie Hebdo" in Paris, we discovered the most extreme form of censorship: murder. Remember how it felt.
Herinner je je januari 2015? Door het bloedbad onder journalisten en cartoonisten bij Charlie Hebdo in Parijs leerden we de meest extreme vorm van censuur kennen: moord. Denk eraan hoe het voelde.
[Without humor we are all dead]
Whatever one thought of that satirical magazine, however one felt about those particular cartoons, we all sensed that something fundamental was at stake, that citizens of free societies -- actually, citizens of any society -- need humor as much as the air we breathe. This is why the extremists, the dictators, the autocrats and, frankly, all the ideologues of the world cannot stand humor.
Wat je ook dacht van dat satirische tijdschrift, wat je ook voelde bij die bepaalde cartoons, we voelden allemaal dat er iets fundamenteels op het spel stond, dat de burgers van vrije samenlevingen -- eigenlijk, burgers van elke samenleving -- humor net zo hard nodig hebben als de lucht die we inademen. Dat is de reden waarom de extremisten, de dictators, de autocraten en eigenlijk alle ideologen van de wereld geen humor verdragen.
In the insane world we live in right now, we need political cartoons more than ever. And we need humor.
In de krankzinnige wereld waarin we nu leven, hebben we politieke cartoons meer dan ooit nodig. En hebben we humor nodig. (Applaus)
Thank you.
Dank je.
(Applause)
(Applaus)