I've been a political cartoonist on the global stage for the last 20 years. Hey, we have seen a lot of things happen in those 20 years. We saw three different Catholic popes, and we witnessed that unique moment: the election of a pope on St. Peter's Square -- you know, the little white smoke and the official announcement. [It's a boy!]
אני פועל כקריקטוריסט פוליטי על הבמה העולמית מזה 20 שנה. ראינו שקרו הרבה דברים ב-20 השנים האלה. ראינו שלושה אפיפיורים קתוליים שונים, והיינו עדים לרגע הייחודי הזה: בחירתו של אפיפיור בכיכר פטרוס הקדוש -- נו, העשן הלבן הקטן ההוא וההכרזה הרשמית. [זה בן זכר!]
(Laughter)
(צחוק)
(Applause)
(מחיאות כפיים)
We saw four American presidents. Obama, of course. Oh, Europeans liked him a lot. He was a multilateralist. He favored diplomacy. He wanted to be friends with Iran.
ראינו ארבעה נשיאים אמריקניים. אובמה, כמובן. האירופים נורא אהבו אותו. הוא היה רב-צדדי. הוא העדיף דיפלומטיה. הוא רצה להתיידד עם איראן.
(Laughter)
[ברק רוצה להיות חבר שלך: כן - לא]
(צחוק)
And then ... reality imitated caricature the day Donald Trump became the President of the United States of America.
ואז... המציאות חיקתה את הקריקטורה ביום שבו דונלד טראמפ הפך לנשיא ארצות הברית של אמריקה.
(Laughter)
(צחוק)
(Applause)
(מחיאות כפיים)
You know, people come to us and they say, "It's too easy for you cartoonists. I mean -- with people like Trump?" Well, no, it's not easy to caricature a man who is himself a caricature.
אנשים באים ואומרים לנו, "עשו לקריקטוריסטים חיים קלים. כאילו -- אנשים כמו טראמפ?" אז לא. זה לא קל לעשות קריקטורה ממישהו שהוא בעצמו קריקטורה.
(Laughter)
(צחוק)
No.
לא!
(Applause)
(מחיאות כפיים)
Populists are no easy target for satire because you try to nail them down one day, and the next day, they outdo you. For example, as soon as he was elected, I tried to imagine the tweet that Trump would send on Christmas Eve. So I did this, OK?
פופוליסטים אינם מהווים מטרה קלה לסאטירה כי יום אחד אתה מנסה לרדת עליו, ולמחרת - הוא עובר אותך. למשל, מיד כשהוא נבחר, ניסיתי לדמיין את הציוץ שטראמפ ישלח בערב חג המולד. אז עשיתי את זה, בסדר?
[Merry Christmas to all! Except all those pathetic losers. So sad.]
[חג שמח לכולם חוץ מהמפסידים העלובים. כמה עצוב.]
(Laughter)
(צחוק)
And basically, the next day, Trump tweeted this:
ולמחרת, טראמפ צייץ בעקרון ככה:
[Happy New Year to all, including to my many enemies and those who have fought me and lost so badly they just don't know what to do. Love!]
[שנה טובה לכולם, כולל לאויבי הרבים. ולמי שנלחמו נגדי ונחלו מפלה קשה כזו, [הם ממש לא יודעים מה לעשות. אוהב אתכם!]
(Laughter)
(צחוק)
It's the same!
זה אותו דבר!
(Applause)
(מחיאות כפיים)
This is the era of strongmen. And soon, Donald Trump was able to meet his personal hero, Vladimir Putin, and this is how the first meeting went:
זהו העידן של הדמויות החזקות, ומהר מאד טראמפ יכול היה לפגוש את גיבורו האישי, ולדימיר פוטין, וכך התנהלה הפגישה הראשונה שלהם:
[I'll help you find the hackers. Give me your password.]
[אעזור לך למצוא את ההאקרים. תן לי את הסיסמה שלך.]
(Laughter)
(צחוק)
And I'm not inventing anything. He came out of that first meeting saying that the two of them had agreed on a joint task force on cybersecurity. This is true, if you do remember.
ואני לא ממציא כלום. הוא יצא מהפגישה הראשונה שלהם ואמר ששניהם הסכימו להקים כוח מיוחד לאבטחת סייבר. זה אמיתי, אם אתם זוכרים.
Oh, who would have imagined the things we saw over these 20 years. We saw Great Britain run towards a European Union exit.
מי היה מעלה על דעתו את הדברים שראינו ב-20 השנים האלה. ראינו את בריטניה הגדולה רצה לעבר היציאה מהאיחוד האירופי.
[Hard Brexit?]
[קשיים ביציאה (מהאיחוד)?]
(Laughter)
(צחוק)
In the Middle East, we believed for a while in the democratic miracle of the Arab Spring. We saw dictators fall, we saw others hang on.
במזרח התיכון האמנו זמן-מה בנס הדמוקרטי של האביב הערבי. ראינו רודנים שנפלו ואחרים שנותרו תלויים ועומדים.
(Laughter)
[אסד] (צחוק)
And then there is the timeless Kim dynasty of North Korea. These guys seem to be coming straight out of Cartoon Network. I was blessed to be able to draw two of them. Kim Jong-il, the father, when he died a few years ago, that was a very dangerous moment.
וישנה גם שושלת קים הנצחית של צפון-קוריאה. החבר'ה האלה נראים כאילו יצאו ישר מתכניות מצוירות. התמזל מזלי לצייר שניים מהם. קים ג'ונג-איל, האב, כשהוא מת לפני כמה שנים, זה היה רגע מסוכן מאד.
[That was close!]
[זה היה קרוב!]
(Laughter)
(צחוק)
That was --
זה היה --
(Applause)
(מחיאות כפיים)
And then the son, Kim Jong-un, proved himself a worthy successor to the throne. He's now friends with the US president. They meet each other all the time, and they talk like friends.
ואת בנו, קים ג'ונג-און, שהוכיח את עצמו כיורש ראוי של כס המלוכה. עכשיו הוא חבר של נשיא ארה"ב. הם נפגשים כל הזמן ומשוחחים כמו חברים.
[What kind of hair gel?]
[באיזה ג'ל אתה משתמש?]
(Laughter)
(צחוק)
Should we be surprised to be living in a world ruled by egomaniacs? What if they were just a reflection of ourselves? I mean, look at us, each of us.
האם עלינו להיות מופתעים מכך שאנו חיים בעולם שנשלט בידי אגו-מניאקים? מה אם הם פשוט השתקפות שלנו? כי תראו אותנו, כל אחת ואחד מאיתנו.
(Laughter)
(צחוק)
Yeah, we love our smartphones;
[אתה!]
we love our selfies; we love ourselves. And thanks to Facebook, we have a lot of friends all over the world. Mark Zuckerberg is our friend.
כן, אנו מתים על הטלפונים החכמים שלנו; אנו אוהבים לעשות סלפי; אנו מתים על עצמנו. והודות ל"פייסבוק" יש לנו המון חברים בכל העולם. מארק צוקרברג הוא חבר שלנו.
(Laughter)
[ספר כתובות] (צחוק)
You know, he and his peers in Silicon Valley are the kings and the emperors of our time. Showing that the emperors have no clothes, that's the task of satire, right? Speaking truth to power. This has always been the historical role of political cartooning. In the 1830s, postrevolutionary France under King Louis Philippe, journalists and caricaturists fought hard for the freedom of the press. They were jailed, they were fined, but they prevailed. And this caricature of the king by Daumier came to define the monarch. It marked history. It became the timeless symbol of satire triumphing over autocracy.
הוא ועמיתיו בעמק הסיליקון הם המלכים והקיסרים של זמננו. להראות שהמלך הוא עירום - זאת מטרתה של הסאטירה, נכון? לבטא את האמת מול השלטון - זה היה תפקידה ההיסטורי של הקריקטורה הפוליטית. בשנות ה-30 של המאה ה-19, בצרפת שאחרי המהפכה, בשליטת לואי פיליפ, עיתונאים וקריקטוריסטים נאבקו מרה על חופש העיתונות. הם נאסרו, הם נקנסו, אבל הם ניצחו. והקריקטורה הזו של המלך, פרי עטו של דומייה, הפכה להגדרת המלך. היא הפכה לציון-דרך היסטורי, לסמל על-זמני של נצחון הסאטירה על האוטוקרטיה.
Today, 200 years after Daumier, are political cartoons at risk of disappearing? Take this blank space on the front page of Turkish opposition newspaper "Cumhuriyet." This is where Musa Kart's cartoon used to appear. In 2018, Musa Kart was sentenced to three years in jail. For doing what? For doing political cartoons in Erdoğan's Turkey. Cartoonists from Venezuela, Russia, Syria have been forced into exile.
היום, 200 שנה לאחר דומייה, האם הקריקטורות הפוליטיות מצויות בסכנת הכחדה? ראו את המקום הריק הזה בעמוד הראשון של עיתון האופוזיציה הטורקית, "קומורייט". כאן היו מופיעות הקריקטורות של מוסא קארט. ב-2018 מוסא קארט נשפט לשלוש שנים בכלא. על מה? על כך שצייר קריקטורות פוליטיות בטורקיה של ארדואן. קריקטוריסטים מוונצואלה, רוסיה, סוריה נאלצו לצאת לגלות.
Look at this image. It seems so innocent, right? Yet it is so provocative. When he posted this image, Hani Abbas knew it would change his life. It was in 2012, and the Syrians were taking to the streets. Of course, the little red flower is the symbol of the Syrian revolution. So pretty soon, the regime was after him, and he had to flee the country. A good friend of his, cartoonist Akram Raslan, didn't make it out of Syria. He died under torture.
ראו את התמונה הזאת. היא נראית תמימה מאד, נכון? אבל היא פרובוקטיבית מאד. כשהוא פרסם את התמונה הזאת, האני עבאס ידע שהיא תשנה את חייו. זה היה ב-2012, כשהסורים יצאו לרחובות. הפרח האדום הקטן הוא כמובן סמלה של המהפכה בסוריה. מהר מאד, המשטר החל לרדוף אותו, והוא נאלץ להימלט מארצו. חברו הטוב, הקריקטוריסט אכרם רסלאן, לא הצליח לברוח מסוריה. הוא מת בעינויים.
In the United States of America recently, some of the very top cartoonists, like Nick Anderson and Rob Rogers -- this is a cartoon by Rob --
בארצות הברית של אמריקה, לאחרונה, אחדים מטובי הקריקטוריסטים, כמו ניק אנדרסון ורוב רוג'רס -- זאת קריקטורה של רוב --
[Memorial Day 2018. (on tombstone) Truth. Honor. Rule of Law.]
[יום הזכרון 2018 (על המצבה:) אמת, כבוד, שלטון החוק]
they lost their positions because their publishers found their work too critical of Trump. And the same happened to Canadian cartoonist Michael de Adder. Hey, maybe we should start worrying. Political cartoons were born with democracy, and they are challenged when freedom is.
הם איבדו את מקומות עבודתם כי בעיני המו"לים, עבודתם היתה ביקורתית מדי כלפי טראמפ. וכך קרה גם לקריקטוריסט הקנדי מייקל דה-אדר. אולי הגיע הזמן להתחיל לדאוג. הקריקטורה הפוליטית נולדה יחד עם הדמוקרטיה, וכשהחופש נתון בסכנה גם היא נתונה בסכנה.
You know, over the years, with the Cartooning for Peace Foundation and other initiatives, Kofi Annan -- this is not well known -- he was the honorary chair of our foundation, the late Kofi Annan, Nobel Peace Laureate. He was a great defender of cartoons. Or, on the board of the Association of American Editorial Cartoonists, we have advocated on behalf of jailed, threatened, fired, exiled cartoonists. But I never saw a case of someone losing his job over a cartoon he didn't do. Well, that happened to me.
במשך השנים, כשמכון "קריקטורות למען השלום" ויוזמות דומות, קופי ענאן - זה לא מאד ידוע - היה היו"ר לשם כבוד של המכון שלנו -- קופי ענאן המנוח, שהיה מועמד לפרס נובל. הוא היה מגן דגול של הקריקטורה. ובדירקטוריון של איגוד הקריקטוריסטים העיתונאיים באמריקה, דיברנו תמיד בשם קריקטוריסטים שנאסרו, פוטרו והוגלו. אבל מעולם לא ראיתי מקרה שבו מישהו איבד את עבודתו בגלל קריקטורה שאיננה פרי עטו. ובכן, זה קרה לי.
For the last 20 years, I have been with the "International Herald Tribune" and the "New York Times." Then something happened. In April 2019, a cartoon by a famous Portuguese cartoonist, which was first published in a newspaper "El Expresso" in Lisbon, was picked by an editor at the "New York Times" and reprinted in the international editions. This thing blew up. It was denounced as anti-Semitic, triggered widespread outrage, apologies and a lot of damage control by the Times. A month after, my editor told me they were ending political cartoons altogether.
במשך 20 שנה עבדתי במהדורות הבינלאומיות של ה"הראלד טריביון" וה"ניו-יורק טיימס". ואז קרה משהו. באפריל 2019, קריקטורה מאת קריקטוריסט פורטוגזי מפורסם, שפורסמה לראשונה בעיתון בשם "אל אקספרסו" שיוצא בליסבון, נבחרה ע"י עורך ב"ניו-יורק טיימס" ופורסמה מחדש במהדורות הבינלאומיות. זה התפוצץ. היא הוקעה כאנטישמית, עוררה זעם רב, התנצלויות והמון בקרת נזקים של ה"טיימס". כעבור חודש, העורך שלי אמר לי שהם מפסיקים לגמרי לפרסם קריקטורות פוליטיות.
So we could, and we should, have a discussion about that cartoon. Some people say it reminds them of the worst anti-Semitic propaganda. Others, including in Israel, say no, it's just a harsh criticism of Trump, who is shown as blindly following the Prime Minister of Israel. I have some issues with this cartoon, but that discussion did not happen at the "New York Times." Under attack, they took the easiest path: in order to not have problems with political cartoons in the future, let's not have any at all.
יכולנו והיינו צריכים לנהל דיון על אותה קריקטורה. אנשים אמרו שהיא מזכירה להם תעמולה אנטישמית מהסוג הגרוע ביותר. אחרים, כולל בישראל, אמרו שלא, שזו סתם ביקורת קשה על טראמפ, שמוצג בה כהולך בעיוורון אחרי ראש ממשלת ישראל. יש לי כמה גליונות עם הקריקטורה הזאת. אבל לא נערך דיון כזה ב"ניו-יורק טיימס". לנוכח ההתקפה עליהם הם בחרו במוצא הקל: כדי למנוע בעתיד בעיות עם קריקטורות, בואו נפסיק לגמרי לפרסם כאלה.
Hey, this is new. Did we just invent preventive self-censorship? I think this is bigger than cartoons. This is about opinion and journalism. This, in the end, is about democracy.
וזה חדש. האם זה עתה המצאנו את הביקורת העצמית המונעת? לדעתי, זה גדול יותר מקריקטורות: מדובר כאן על דעות ועל עיתונות. מדובר, בשורה התחתונה, בדמוקרטיה.
We now live in a world where moralistic mobs gather on social media and rise like a storm. The most outraged voices tend to define the conversation, and the angry crowd follows in. These social media mobs, sometimes fueled by interest groups, fall upon newsrooms in an overwhelming blow. They send publishers and editors scrambling for countermeasures. This leaves no room for meaningful discussions. Twitter is a place for fury, not for debate.
היום אנו חיים בעולם שבו מיני אספסוף מוסרניים מתקהלים במדיה החברתית ומחוללים סערה. הקולות השערורייתיים ביותר מגדירים בד"כ את השיח, והקהל הזועם נגרר אחריהם. אספסוף המדיה החברתית הזה, שמונע לעתים ע"י קבוצות אינטרסים, נפל על חדרי החדשות כמהלומה מוחצת. הם גורמים למו"לים ועורכים לריב על אמצעי-נגד. הם לא מותירים שום מרחב לדיוני משמעותיים. "טוויטר" היא מקום של זעם, לא של דיון.
And you know what? Someone described pretty well our human condition in this noisy age. You know who? Shakespeare, 400 years ago.
ואתם יודעים מה? מישהו תיאר טוב למדי את מצבנו האנושי בעידן המתלהם הזה. יודעים מי? שייקספיר, לפני 400 שנה.
["(Life is) a tale told by an idiot, full of sound and fury, signifying nothing."]
[החיים הם סיפור המסופר ע"י שוטה, מלאים בהמולה וזעם ומשמעותם אפס.]
This speaks to me. Shakespeare is still very relevant, no? But the world has changed a bit.
זה מדבר אלי. שייקספיר עודנו רלוונטי מאד, לא? אבל העולם קצת השתנה.
[Too long!]
[ארוך מדי! (טוויטר)]
(Laughter)
(צחוק)
It's true.
זה נכון.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
You know, social media is both a blessing and a curse for cartoons. This is the era of the image, so they get shared, they get viral, but that also makes them a prime target. More than often, the real target behind the cartoon is the media that published it.
במדיה החברתית יש ברכה וגם קללה לקריקטוריסטים. זהו עידן התמונה. משתפים אותן, הן נעשות ויראליות, אבל זה גם הופך אותן למטרה מרכזית. על פי רוב, המטרה האמיתית מאחורי הקריקטורה היא המדיה שפרסמה אותה.
[Covering Iraq? No, Trump!]
[מסקר את עירק? לא, את טראמפ!]
That relationship between traditional media and social media is a funny one. On one hand, you have the time-consuming process of information, verification, curation. On the other hand, it's an open buffet, frankly, for rumors, opinions, emotions, amplified by algorithms. Even quality newspapers mimic the codes of social networks on their websites. They highlight the 10 most read, the 10 most shared stories. They should put forward the 10 most important stories.
היחסים האלה בין המדיה המסורתית למדיה החברתית הם מצחיקים. מצד אחד ישנו התהליך הממושך של מידע-אימות-איסוף. ולעומתו ישנו מזנון חופשי, בכנות, של שמועות, דעות, רגשות, שמועצם בעזרת אלגוריתמים. אפילו עיתונים איכותיים מחקים באתריהם את שיטות הרשתות החברתיות. הם מדגישים את עשרת הכתבות הכי נקראות את עשרת הסיפורים הכי משותפים, בעוד שהם אמורים להציג את עשרת הסיפורים הכי חשובים.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
The media must not be intimidated by social media, and editors should stop being afraid of the angry mob.
אסור שהתקשורת תחיה תחת איום המדיה החברתית, ועורכים צריכים להפסיק לפחד מההמון הזועם.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
We're not going to put up warnings the way we do on cigarette packs, are we?
הרי לא נתחיל לפרסם אזהרות כמו שעל חפיסות סיגריות, נכון?
[Satire can hurt your feelings]
[סאטירה עלולה לפגוע ברגשותיך]
(Laughter)
(צחוק) באמת!
Come on.
[מתחת לבורקיני את אולי מסתירה פצצת מין]
[Under your burkini you could be hiding a sex bomb]
קריקטוריסטים פוליטיים אמורים לעורר דעות
Political cartoons are meant to provoke, just like opinions. But before all, they are meant to be thought-provoking. You feel hurt? Just let it go. You don't like it? Look the other way. Freedom of expression is not incompatible with dialogue and listening to each other. But it is incompatible with intolerance.
אבל לפני הכל הן אמורות לעורר מחשבה. מרגישים פגועים? הניחו לזה. לא אוהבים את זה? הסיטו את המבט. חופש הביטוי איננו סותר את הדו-שיח ואת ההקשבה לזולת. אבל הוא בהחלט סותר אי-סובלנות.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
Let us not become our own censors in the name of political correctness. We need to stand up, we need to push back, because if we don't, we will wake up tomorrow in a sanitized world, where any form of satire and political cartooning becomes impossible. Because, when political pressure meets political correctness, freedom of speech perishes.
הבה ולא נהיה לצנזורים של עצמנו בשם התקינות הפוליטית. עלינו להתנגד, עלינו להיאבק, אחרת, נקום מחר בבוקר בעולם מחוטא, שבו לא תתאפשר כל צורה של סאטירה וקריקטורה פוליטית. כי כשהלחץ הפוליטי פוגש את התקינות הפוליטית, מת חופש הדיבור.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
Do you remember January 2015? With the massacre of journalists and cartoonists at "Charlie Hebdo" in Paris, we discovered the most extreme form of censorship: murder. Remember how it felt.
זוכרים את ינואר 2015? בטבח העיתונאים והקריקטוריסטים ב"צ'רלי הבדו" בפריז גילינו את הצנזורה הקיצונית ביותר: רצח. זיכרו את ההרגשה.
[Without humor we are all dead]
[ללא הומור כולנו מתים]
Whatever one thought of that satirical magazine, however one felt about those particular cartoons, we all sensed that something fundamental was at stake, that citizens of free societies -- actually, citizens of any society -- need humor as much as the air we breathe. This is why the extremists, the dictators, the autocrats and, frankly, all the ideologues of the world cannot stand humor.
עם כל מה שמישהו חשב על אותו כתב-עת סאטירי, עם כל הרגשות שעוררו אותן קריקטורות, כולנו הרגשנו שמשהו יסודי מוטל על הכף, שאזרחים בחברות חופשיות -- בעצם, אזרחים בכל חברה -- זקוקים להומור כמו אוויר לנשימה. ולכן הקיצוניים, הרודנים, האוטוקרטים, ולמעשה כל האידאולוגים בעולם אינם יכולים לשאת הומור.
In the insane world we live in right now, we need political cartoons more than ever. And we need humor.
בעולם הבלתי-שפוי שבו אנו חיים כיום אנו זקוקים לקריקטורות פוליטיות יותר מאי-פעם. וגם להומור.
Thank you.
תודה לכם.
(Applause)
(מחיאות כפיים ותרועות)